คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : >>>ความโงไม่เข้าใครออกใคร
ตอนที่11 ความโง่ไม่เข้าใครออกใคร
ดูเหมือนว่าหลังจากที่การรบครั้งล่าสุดกลายเป็นข่าวดังทั่วโรงเรียน มิยองจะเงียบหายไป ไม่มาโรงเรียน ไม่มีใครเห็น หรือแม้แต่กระทั่งข้อความก่อกวนก็ไม่เจอ!!
“กูว่าแปลกๆว่ะมึง” ฮีชอลพูดขึ้น
“นั่นสิ กูว่ามันยังไงๆอยู่นะ” โรสเสริม
“หรือว่ามันจะวางแผนชั่วไว้? กูว่าชัวร์อ่ะ” ฮงกิพูด
“กูก็ว่าใช่ คนอย่างอีนั่นมีหรอจะยอมแพ้ง่ายๆ เหอะ!! กูว่าต้นไม้ออกลูกเป็นหมายังเป็นไปได้มากกว่าอีก” โรสพูดแล้วก็หันไปดูสีหน้าอีทึก
ไม่ต้องบอกว่าหนักใจมาก.. ยอมรับเลยว่า มาก!!
“อืม วันนี้พวกมึงกลับก่อนเลยนะ กูต้องรอน้องอ่ะ” อีทึกพูดเปลี่ยนประเด็น แล้วก็กดโทรศัพท์หาซองมินทันทีที่พูดจบ เพื่อนๆก็ได้แต่มองหน้ากัน แล้วทุกคนก็ตัดสินใจเป็นเสียงเดียวกันว่า จะรอเป็นเพื่อน
หลังจากนั่งรอกันได้ครึ่งชั่วโมง ซองมิน น้องชายคนละแม่กับอีทึกก็ไม่มีทีท่าว่าจะมาถึงสักที แถมโทรไปก็ไม่รับสาย มันชักจะแปลกๆพิกลแล้วสินะ
“น้องมึง มาถูกป่ะเนี่ย?” ฮีชอลถามอีทึก แต่ในใจเขามันกำลังกังวล ลางสังหรณ์ของคิมฮีชอลไม่เคยพลาด แล้วยิ่งตาขวากระตุกแบบนี้ รู้สึกไม่ดีเลยว่ะ
“ถูกดิ มันเคยมาแล้วครั้งนึง” อีทึกตอบอย่างมั่นใจ แต่ก็อดเป็นห่วงไม่ได้ โทรไปตั้งนานแล้ว ทำอะไรอยู่นะ? ฮึ่ม ! มาถึงเมื่อไหร่จะซักให้หมดเลยเชียว โทษฐานทำให้เป็นห่วง
Rrrrrr!
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น อีทึกรีบรับ ด้วยหน้าจอขึ้นชื่อผู้โทรเข้า
SUNG MIN~
“ฮัลโหล ซองมินอยู่ไหนแล้ว”
“พี่..ช่วยผมได้ โอ๊ยย!!” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดดังขึ้นมาตามเสียง อีทึกเริ่มทำอะไรไม่ถูก ทุกอย่างมันรวดเร็วเสียจนเขาเสียศูนย์
“ซองมิน ซองมินๆ” ร่างบางตะโกนเรียกซองมินแต่ดูเหมือนว่าปลายสายจะไม่ได้อยู่คุยแล้ว
“หึ ไงล่ะ” แต่กลับหลายเป็นเสียงผู้หญิงแทนที่ ผู้หญิงที่เขาคิดว่ารู้จักดีเชียวล่ะ
“แก!!”
“น้องชายนาย สวยดีนะ” แค่คำพูดสั้นๆ แต่มันทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนเอามีดมาแทงที่หัวไหล่อย่างจัง ร่างบางตัวสั่นไปหมด มือเรียวกำแน่นด้วยความโกรธ ฮีชอลและคนที่เหลือรีบเข้ามาดูอีทึก พยายามปลอบใจไม่ให้ขาดสติไปก่อน
“แก แกจะทำอะไรน้องชายฉัน จะทำอะไรก็มาลงที่ฉันสิ!! น้องฉันไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องนี้” อีทึกพยายามพูดออกมาให้รู้เรื่องมากที่สุด แต่เสียงก็ยังสั่นจนอีกฝ่ายจับความรู้สึกได้อยู่ดี
..กลัวใช่มั้ยล่ะ กับความสูญเสียน่ะ หึ..
“ทำไมจะไม่เกี่ยวล่ะ..”
“อะ อะไร..” เสียงเยียบเย็นของมิยองนั่น กำลังทำให้เขารู้สึกเหมือนโดนแช่แข็ง กลัวจริงๆ หมดแล้วกับคำว่าเก่งกล้าสำหรับอีทึกในตอนนี้ นั่นน้องเขาเชียวนะ น้องทั้งคน!!
“น้องกับพี่ ไม่ต่างกันเท่าไหร่หรอก”
“แกว่าอะไรนะ!?”
“หึหึ อยากได้น้องคืน ก็เอาเขามาแลกสิ” น้ำเสียงเป็นต่อเอ่ยข้อเสนอมาให้ อีทึกได้แต่นิ่งงันพูดไม่ออก เขากำลังตกใจ และอาจจะเรียกได้ว่าช็อค
“...”
“...คังอินไงล่ะ สุดที่รักของนาย!!”
ตรู๊ดดดดดด ๆๆ
แล้วสายก็ตัดไปฉับพลัน หยาดน้ำใสๆหลายหยดอาบแก้มเนียนไม่ขาดสาย ฮีชอล โรส และฮงกิ ก็ไม่รู้จะทำยังไงดี กับปัญหาใหญ่หลวงครั้งนี้ ยิ่งเห็นก็ยิ่งสงสารอีทึก
ระหว่างน้องกับแฟน..
มันก็สำคัญทั้งนั้น เลือกทางไหน สุดท้ายมันก็เจ็บอยู่ดี
“มึงใจเย็นๆนะเว้ย กูเชื่อว่ามันต้องมีทางออกสิ”
“แต่นั่น..ฮึก ก..น้องกู น นะ. ก็ ฮึก ฮือ.. อยาก ช่วย ซองมิน ต แต่ ..กะ กู..” เสียงหวานสั่นเครือจนฟังไม่เป็นภาษา ฮีชอลเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี
ในตอนนี้ เขารู้สึกว่า หลายๆอย่างมันแย่จริงๆ
พวกเขาทั้งสี่คน นิ่งเงียบไปพักใหญ่ ส่วนเสียงร้องไห้ก็ยังคงดังต่อเนื่อง อีทึกไม่หยุดร้องไห้เลยตั้งแต่วางโทรศัพท์ไป คังอินก็ไม่รู้เรื่องนี้ เพราะอีทึกยืนยันว่ายังไม่อยากบอก
ทุกคนต่างเข้าใจดี ว่าใจของอีทึกตอนนี้ มันเจ็บปวดแค่ไหน
เป็นใคร ใครจะทนได้ น้องตัวเองทั้งคน...
ต่อค่ะ
Rrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้ง พวกเขานิ่งเงียบและมองหน้ากันอย่างชั่งใจ ว่าจะทำอย่างไรกับเจ้าโทรศัพท์นี่ดี อีทึกไม่กล้ารับโทรศัพท์ ฮีชอลจึงอาสาจัดการเอง
“ฮัลโหล” ฮีชอลเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ทุกคนได้ยินโดยทั่วกัน
“ครับ พี่อีทึกรึเปล่าครับ? ผมคยูฮยอนนะครับ” ปลายสายเอ่ยชื่อตัวเองออกมาเสร็จสรรพ อีทึกขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะตอบกลับไปแผ่วเบา
“ใช่”
“ซองมินอยู่กับพี่หรือเปล่าครับ?” เด็กหนุ่มถามน้ำเสียงลนลาน อีทึกหันไปมองเพื่อนๆขอความเห็นว่าควรจะทำอย่างไรดี แล้วก็ได้คำตอบว่า
“ซองมินหายตัวไป”
“ห๊ะ?? !!!”
“นายได้ยินไม่ผิดหรอก”
“พี่อยู่ไหน ผมจะไปหาพี่เดี๋ยวนี้เลย!”
“ฉันอยู่ที่โรงเรียน”
“งั้นพี่รอผมแปปนึง เดี๋ยวผมไป”
ตรู๊ดดดดดๆๆ สายตัดไป พร้อมกับยิ้มแสยะที่ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากอิ่ม อีทึกกดโทรศัพท์อีกสองสามครั้งแล้วก็ เคาะโต๊ะด้วยอารมณ์ดีแสนดี
“มึงเอาจริงหรอวะ?” ฮีชอลถามขึ้น เขาชักจะสงสารยัยนั่นขึ้นมาตงิดๆ
“แน่นอน มันเล่นก่อน กูไม่ทนละ” ร่างบางลุกขึ้นพร้อมกับบิดเอวไปมา คล้ายว่ากำลังวอร์มอัพร่างกายเพื่อไปจัดการขั้นเด็ดขาดกับคนน่ารำคาญ
ฮีชอล ฮงกิ และโรส มองหน้ากันทันที พวกเขาแสยะยิ้มพร้อมๆกัน เพราะเรื่องสนุกมันกำลังจะเกิดขึ้น
คำเตือน:: อย่าหลงเชื่อกับท่าทางของปาร์คจองซู เพราะน้ำตาไม่ได้หมายความว่า พ่ายแพ้
และคนที่โดนโจมตี ไม่ได้หมายความว่า ไม่เอาคืน!!!
ทั้งสี่คนมุ่งหน้าไปหน้าโรงเรียนเพื่อพบคยูฮยอน
ผู้ชายที่น่ากลัวที่สุดในโลก ผู้ชายของลีซองมิน หึหึ
~// Be Deeply รักฉันให้ลึกกว่านี้สิ..ที่รัก //~
ซองมินถูกจับไพล่หลังกับโต๊ะเก่ากึก บรรยากาศสลัวชวนวังเวง แสงไฟริบหรี่ราวกับว่าหลอดไฟนั้นจะขาดมิขาดแหล่อยู่แล้ว ดวงตากลมโตไล่มองไปทั่วบริเวณช้าๆ เขาซี้ดปากเบาๆด้วยความเจ็บปวด ยัยนั่นมันโรคจิต มันบ้าไปแล้วชัดๆ!!
เพี๊ยะ!! แก๊ แกมันเลว แกแย่งเขา ฉันเกลียดแกๆๆๆๆ
มิยองคลุ้มคลั่งอย่างหนัก เธอทั้งตบทั้งบีบคอซองมินจนเกิดรอยช้ำเต็มไปหมด
ยิ่งนึกถึงก็ยิ่งขยะแขยง ซองมินส่ายหัวไปมาด้วยความสงสารจับใจ ผู้หญิงคนนี้ ไม่น่าคิดสั้นขนาดนี้เลยจริงๆ กับอีแค่ผู้ชายคนเดียวไม่รู้จะมาแย่งกันอยู่ทำไม ก็เห็นๆกันอยู่ว่าคังอินไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย หนำซ้ำยังคบกับอีทึกมาก่อนและรักกันมากด้วย
ทำตัวแบบนี้ โง่จริงๆ
ตึกตึก ตึก..
เสียงฝีเท้าสองคู่เดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ซองมินเงยหน้ามองเพดานแล้วเหยียดยิ้มเล็กๆ เรื่องที่เขาเจออยู่น่ะมันเล็กๆ ถ้าเทียบกับอดีตของเขาล่ะก็ มันเทียบกันไม่ได้เลยล่ะ
“หึหึ เป็นไงล่ะ เพราะพี่แกแท้ๆ แกถึงต้องมาอยู่ในสภาพนี้” มิยองถือมีดด้ามยาวในมือไปมา ท่าทางของเธอดูโรคจิตขึ้นเรื่อยๆ มันดูน่ากลัวและน่าสงสารเป็นที่สุด
“ถ้าจะโทษก็ต้องโทษพี่แก เห็นผัวดีกว่าน้อง!! มันร่าน!! มันแย่งทุกอย่างไปจากฉัน ถ้าไม่มีมันสักคน คังอินจะต้องรักฉัน !! ได้ยินมั้ย ฉันเกลียดมัน!!!!!!!!!” มิยองกลับมาคลุ้มคลั่งอีกรอบ เธอตะคอกใส่หน้าซองมินเสียงดังลั่น ซองมินเริ่มทนไม่ไหว เลยสวนกลับไปบ้าง
“ก็เพราะเธอเป็นแบบนี้ไง พี่คังอินเลยไม่รักเธอ และไม่มีวันสนใจเธอด้วย!!!”
เพี๊ยะ!!
ซองมินรู้สึกได้ถึงเลือดที่ไหลซึมเข้าปากอีกครั้ง บาดแผลเก่าเริ่มฉีกออกจนเจ็บซิบๆ หญิงสาวถลึงตามองอย่างโกรธแค้น ตอนนี้ มิยองไม่ต่างอะไรไปจากคนเสียสติในโรงพยาบาลประสาท ขาดอยู่อย่างเดียวคือเธอไม่มีสายรัดข้อมือแบบผู้ป่วย
“แกว่าฉันหรอ? ห๊า!!!!” เล็บยาวๆจิกผมนิ่มจกร่วงออกมาเป็นกระจุก ซองมินทั้งเจ็บทั้งแค้น จากตอนแรกที่ว่าเฉยๆและอาจจะขอร้องให้อีทึกมองผ่านคนประเภทนี่ไป ไม่เอาเรื่องขั้นสูงสุด
แต่ถ้ามาทำแบบนี้กับตัวเองแล้วล่ะก็ คนอย่างกูก็รับไม่ได้!!!
“ถุย!!!” ซองมินถุยน้ำลายพ่นใส่หน้ามิยอง เธออารมณ์เสียขึ้นไปอีก เธอจับหัวทุยโขกกับพื้นจนมันแดงปูดและก็แตกที่หางคิ้ว
ซองมินเจ็บเกินจะทานไหว สายตาเริ่มพร่ามัวและมองเห็นอะไรไม่ชัด สติสัมปชัญญะของเขากำลังจะดับลงเรื่อยๆ แต่ถึงแม้จะเจ็บแค่ไหน เขาจะไม่มีวันร้องอ้อนวอนมัน ไม่มีวันแสดงความอ่อนแอให้เห็น
เพราะตระกูลปาร์ค ไม่ได้เกิดมาพร้อมกับความพ่ายแพ้!!!
พี่ทึก. .. พี่อยู่ไหน? ช่วยผมที!
คยู...ช่วยฉันที ช่วย..ด้วย.
ซองมินสลบไปพร้อมกับขีดจำกัดของร่างกายเพราะความเจ็บปวดต่างๆที่ทำให้สติดับวูบ แต่ในใจเขายังคงเชื่ออยู่ว่า ..เขาจะไม่เป็นไร!! เขาจะปลอดภัย!!!
........................ ................................................
มาครบแล้วนะเออ มันส์จริงๆอ่ะหุหุ ชีร้ายมาก แถมยังอาการหนักอีก เห้อ..
แล้วคยูจะทำยังไงดีเนี่ย? หึหึ
ใกล้สอบแล้วว.. อ่านหนังสือกันยังเอ่ย? เบลยังมิได้อ่านเลยค่ะ แหะๆ
ขอให้ทุกคนโชคดีสำหรับมิดเทอมนะคะ แล้วเจอกันค่ะ ^^
อ่านแล้วเม้น โหวต กด favorite กันด้วยนะคะ
รักรีดเดอร์ค่ะ เบล :)
Kt.= kidteung = Kang ♥Teuk
ความคิดเห็น