คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : >>>ใครว่านางเอก ร้ายไม่เป็น!!
ณ โซฟาห้องรับแขกหรูใจกลางบ้านหลังใหญ่ เสียงเครื่องปรับอากาศส่งเสียงเป็นระยะเมื่อมันถูกเปิดใช้งานในช่วงกลางวันเพื่อต้อนรับแขกคนสำคัญของเจ้าบ้าน หญิงสาวในชุดสีเทาแลดูเงียบขรึมและแปลกตาจากผู้หญิงในวัยเดียวกันนั้น เธอยังคงนั่งนิ่งตามมารยาทผู้ดีซึ่งถูกอบรมสั่งสอนบ่มเพาะจนท่าทางและกิริยาเตะตา คิมกังจา เข้า
“สวัสดีค่ะ คุณลุง” เธอโค้งอย่างมีมารยาทให้กับกังจา
“สวัสดี หนูมิยอง”
“ไม่ได้พบกันนาน คุณลุงยังหล่อเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“แหม หนูมิยองไม่ต้องมาเอาใจคนแก่อย่างลุงหรอก ฮะฮะ”
บทสนทนาจีบปากจีบคอ ดูเหมือนจะถูกใจกังจาไม่น้อย เธอยังคงปั้นหน้ายิ้มเป็นตุ๊กตาให้กังจาชื่นชมอยู่อย่างนั้น นี่ก็คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอเป็นต่อศึกครั้งนี้ กังจาชักชวนเธอให้นั่งลงพร้อมกับสั่งสาวใช้ให้นำน้ำและของว่างมาต้อนรับขับสู้อย่างดี หลังจากชวนคุยนู่นนี่นั่น แต่ก็ไม่มีทีท่าจะเข้าเรื่องสำคัญเสียที หญิงสาวจึงหงุดหงิดเล็กน้อยแต่ก็ยังคงเก็บอาการได้ดีเยี่ยม
“คุณลุงต้องการพบหนู มีเรื่องอะไรด่วนหรือคะ”
“พอดีค่ำนี้ลุงว่าจะชวนหนูมาทานอาหารค่ำด้วยกันที่บ้านนะลูก”
“แล้ว?.”
เธออึกอักเล็กน้อย อยากมาก็อยากมาอยู่นะ แต่ถ้าเป้าหมายหลักไม่อยู่จะมาเพื่ออะไร?
“เจ้าคังอินก็มาด้วยนะ” อย่างกับรู้ทัน เสียงมีอายุเอ่ยมาทันที หญิงสาวลอบยิ้มเล็กน้อยอย่างพออกพอใจที่กังจาดูเหมือนจะแคร์เธอไม่น้อย
“คะ?”
“สะดวกมั้ยลูก”
“ค่ะ คุณลุงชวนทั้งที หนูไม่ปฏิเสธหรอกค่ะ”
พูดคุยกันอีกสองสามคำ เธอก็ปลีกตัวออกมาขอลากลับบ้านโดยอ้างว่ามีเรียนการจัดดอกไม้ตามแบบดั้งเดิมของเกาหลีกับที่บ้าน ทั้งที่ตัวเธอนั้น ทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง นี่สินะ…
สร้างภาพซะหรู
แต่มันก็คงได้ผล เพราะคนที่เธอต้องการจะสวมหน้ากากใส่หลงเชื่อภาพลวงตาที่เธอสรรค์สร้างมันขึ้น ก็เท่ากับว่าการตอแหลเพื่อเอาผู้ชายประสบความสำเร็จไปขั้นหนึ่ง แต่ก็ใช่สิ่งที่เธอวางแผนไว้จะลุล่วงได้ง่าย หากมีก้างชิ้นใหญ่ที่ชื่อว่า ปาร์คจองซู
“คอยดูเถอะ อย่างแกจะทำอะไรได้ ถ้าพ่อผัวเขาเลือกฉันไม่ใช่แก!!!”
~KT. Love A Lot~
ส่วนฟากเมียหลวงของเรา
“เห้ย ทำไมแกเป็นงี้วะ เกิดไรขึ้น?”
ฮีชอล โรส และฮงกิต่างกระวนกระวายกันจนตาจะถลน อีทึกที่ค่อยๆเดินเข้ามาที่โต๊ะประจำกลุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อยพอเป็นพิธีแต่ก็ยังไม่ได้แสดงออกอะไรมากนัก
คังอินอยู่ตรงนี้ พูดไม่ได้หรอกน่ะ!
“ค่อยๆเดินนะครับ.”
คังอินประคองอีทึกลงนั่งที่เก้าอี้อย่างทะนุถนอม สายตาทอประกายความรักและห่วงใยอยู่ไม่ห่างนั้นไม่แปลกอะไรที่จะพบเห็นในสายตาของชายผู้นี้ แต่ที่แตกต่างออกไปจากทุกวัน คือสายตารู้สึกผิดที่พวกเขาทั้งสามจับสังเกตออก เมื่อคืนต้องเกิดอะไรขึ้นแน่นอน..
“มึงดูแลเพื่อนกูประสาไรเนี่ย ไอ้เหี้ยคัง!!” ฮงกิเปิดฉากด่าก่อนคนแรก ด้วยความที่ยังไม่รู้เรื่องอะไร ตนเองนั้นเลยแอบพาลใส่อารมณ์กับคังอินไม่ยั้ง เพราะคิดว่าร่างสูงยังไม่ได้บอกเรื่องหมั้นกับอีทึก
“ไม่เอาน่า ฮงกิมึงใจเย็นดิวะ กูไม่ได้เป็นไรมากสักหน่อย” อีทึกแก้สถานการณ์ไว้อย่างรวดเร็วกันบานปลาย เพราะสายตาของเพื่อนและคนรักที่ปะทะกันราวกับไฟลุกนั้น ไม่คุ้มเสียหรอกนะ!
“งั้น ผมขอตัวก่อนนะครับ ไอ้วอนมันโทรตามแล้ว”
“อื้ม คังไปเถอะ ทึกอยู่กับเพื่อนได้”
“ครับๆ ระวังแผลด้วยนะ”
มือหนาขยี้กลุ่มผมนิ่มเล็กน้อย รอยยิ้มหวานๆจากอีทึกทำให้คังอินเบาใจไปได้นิดหน่อย เขาจำต้องเดินออกไปเพราะซีวอนโทรมาตามยิกๆแล้ว เหล่าเพื่อนทั้งสามก็โผเข้ามาล้อมเขาทันที
เรื่องราวเมื่อคืนทุกอย่างถูกถ่ายทอดออกมาจนหมดสิ้น คำแนะนำทั้งดีและไม่ดี แรง! แล้วก็ร้ายหลุดออกมาเป็นขบวนพาเหรด ฮีชอลเองก็ไม่ยอม ฮงกิกับโรสเองก็ยิ่งไปกันใหญ่ ยัยโรคจิตนั่นเล่นกันถึงขนาดนี้ ใครว่ามันจะยอมหยุด แล้วมีหรือที่พวกเขาจะต้องยอม
“เดี๋ยวกูจัดให้!” โรสเจ้าของฉายาโหดเงียบเอ่ยขึ้น ของมันขึ้น อารมณ์มันก็ขึ้น ยิ่งอริเก่ามาคุถ่านไฟแค้นให้มันลุก ยังไงก็ต้องยื่นมือเข้าไปเอี่ยว ถึงใครจะว่าเสือกก็เถอะ แต่คันไม้คันมือมากมาย
“เอาสิ พวกมึงจะทำอะไรก็ทำเลย กูไม่ว่า!!”
สิ้นเสียงที่อีทึกเจ้าของเรื่องอนุญาต เพื่อนซี้ของเขาก็ร่างแผนการออกมาเป็นฉากๆราวกับนี่เป็นเรื่องง่ายดายที่สามารถคิดได้ในระยะเวลาอันสั้น แผนลึกลับซับซ้อนจัดการยัยโรคจิตนั่นจึงเริ่มต้นขึ้น โดยที่อีทึกไม่ต้องทำอะไรสักอย่าง เพราะนี่น่ะ มันแค่ออเดิร์ฟ!!...
แรงมาก็แรงไป ผัวทั้งคนไม่เอาคืนก็ไปแดกหญ้าแทนข้าวแล้ว!!
~KT. Love A Lot~
ปัง ปัง!!
ปืนกระบอกด้ามไม่ยาวไม่สั้นสีดำเมี่ยมอัดแน่นด้วยลูกกระสุนสั่งทำอย่างดีปะทุวิถีลูกตะกั่วออกมาโดนเป้าอย่างแม่นยำ ตอนนี้ลูกแอ๊ปเปิ้ลสีสดสวยเหลือเพียงซากเสียแล้ว
แปะๆ ๆ
เสียงปรบมือดังคำชมดังขึ้นให้กับมือปืนอันดับหนึ่งของตระกูล บุคคลผู้มาใหม่หันไปมองซากแอ๊ปเปิ้ลแล้วแสยะยิ้มเล็กน้อยด้วยความพอใจ
“ฝีมือยังไม่ตกสินะ”
“ซ้อมสักหน่อย เดี๋ยวพอรบทัพจับศึกจะเสียท่า”
มือบางลดระดับปืนลง ขายาวเพรียวเดินหลีกหนีไปอีกทางเพราะไม่อยากเสวนากับคนคนนี้สักเท่าไหร่นัก
“ไปไหนล่ะ ไม่คุยกันหน่อยหรือไง”
“ไม่ว่าง”
“แฟนตามหรอ?”
อีทึกหันควับมาถลึงตามองทันทีเมื่อได้ยินประโยคที่ชักจะขยายวงกว้างละลาบละล้วงเรื่องของตนเองกับคังอิน ถ้าเทียบอารมณ์อีทึกตอนนี้คงไม่ต่างจากภูเขาไฟที่ใกล้ปะทุ
“ยุ่ง”
“ยังไม่เลิกกันงั้นสิ?”
“เสือก!!”
“ฮึ ฮึ ฮ่าๆ ปากดีเหมือนเดิมนะ คิดถึงจัง”
หญิงสาวโผเข้ามาโอบกอดอีกคนนึงด้วยความคิดถึง แต่ไม่ทันจะได้โดนตัวปากกระบอกสีดำก็จ่อเข้าที่หน้าผากมน ข้อมือขาวปูดโปนเพราะความโกรธและอารมณ์เสีย การได้ซ้อมยิงไปเมื่อครู่ช่วยขจัดความแค้นได้แต่มันก็แค่เสี้ยวหนึ่งเท่านั้น แล้วยังมาเจอตัวน่ารำคาญ อารมณ์เคืองๆแค้นๆมันก็ทำท่าว่าจะระเบิดใส่อีก
“ถอย ออก ไป!!” ดวงตาหวานแดงก่ำบ่งบอกได้เลยว่า นี่ไม่ใช่แค่การขู่
“โธ่!! คิดถึงอ่า กอดหน่อยน้า” หญิงสาวทำตาปริบๆออดอ้อนน่ารัก แต่สำหรับอีทึกมันดูน่าถีบจนอยากจะเอากระบอกปืนซัดให้หงายซะมากกว่า เธอเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆและไม่มีท่าทางกริ่งเกรงเลยสักนิด
ปัง !!
ปืนกระบอกสวยแลดูมีอำนาจและน่าเกรงขามยิงขึ้นฟ้า ด้วยว่าอารมณ์ของคนถูกกวนประสาทชักจะเสียเส้นจนอยากจะยิงขึ้นมาจริงๆซะแล้ว เธอยิ้มอย่างใจเย็นเมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบสนองของคนสวยตัวบางในมือถือปืน
เธอคงต้องจ้างฉันด้วยราคาแพงแสนแพงเลยล่ะ มิยอง..
“แหม แค่นี้ต้องยิงไล่กันด้วย งั้นไปก็ได้ แล้วค่อยเจอกันใหม่นะจ๊ะ จุ๊บๆ” เธอเดินหลีกหนีไปอีกทางอย่างยอมแพ้ แม้วันนี้จะได้อะไรไม่มากนักแต่ก็พอจะมีอะไรคืบหน้าไปบ้าง สำหรับการทำงานให้ผู้ว่าจ้าง คือใครบางคน...?
อีทึกเดินถอนหายใจปลีกหนีตัวหลีกมาอีกทิศของบ้าน เขายังคงถือปืนไว้กับตัวเพื่อความปลอดภัยถ้าหากจะมีหมาตัวไหนมาลอบกัด
บ้านเป็นที่ที่ปลอดภัยที่สุด แต่สำหรับตัวเขาแล้วล่ะก็ไม่มีที่ไหนที่แน่นอนหรอก ขนาดญาติสายเลือดเดียวกันแท้ๆ มันยังเห็นแก่ประโยชน์ส่วนรวมมากกว่าคำว่า ‘ปาร์ค’ ซึ่งเป็นนามสกุลที่ใช้ร่วมกัน เพราะอย่างนั้นถึงไม่ควรไว้ใจใครแม้แต่คนเดียว!
อีทึกนั่งทรุดลงที่ใต้ต้นไม้ใหญ่มุมลับประจำตัวอยู่คนเดียว เปลือกตาบางปิดลงพักเรื่องหนักสมองลงบ้างเป็นการชาร์ตแบตให้กับหัวใจแล้วก็ร่างกายเพื่อจะสู้ต่อไปกับอะไรอีกมากมายที่ต้องพานพบ
เฮ้อ อออ... ถามว่าเหนื่อยมั้ย? ก็เหนื่อยว่ะ
ถามว่าท้อมั้ย? ก็อยากท้อนะ
ถามว่าจะสู้มั้ย? ก็คงต้องสู้ละ
แล้วถามว่าอยากชนะมั้ย? ขอตอบว่าอยาก เพราะคำว่าชนะ มีความหมายว่า คิมยองอุน!!
“พวกมึงจัดการอย่างที่วางแผนได้เลยนะ”
“เอาให้มันเข็ด แล้วก็อย่าให้มีหลักฐานสาวมาถึงกูได้ล่ะ”
“...”
ตื้ด ด .. ปลายสายถูกวางไป แล้วรอยยิ้มของผู้ออกคำสั่งก็จุดประกายขึ้น
ยัยมิยอง เธอคิดว่าแน่แค่ไหน
รู้จักฉันน้อยไป
ให้มันรู้ซะบ้างว่าเล่นกับใคร หึหึ!!
หน้าห้างดังย่านโซล
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด”
“แก๊ๆๆๆๆ อีเลว!! อีบ้า!! คอยดูนะ ฉันจะต้องแย่งคังอินมาให้ได้ กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!”
มิยองกรีดร้องเสียงดัง เมื่อได้รับของขวัญอันไม่น่าพิสมัยจาก ....คนที่คุณก็รู้ว่าใคร
ชอบมั้ยล่ะ..?
เหมาะกับเธอออกนะ...
พวกมือที่สาม ไม่มีปัญญามีเป็นของตัวเอง ต้องมาอาศัยผัวชาวบ้าน
หึหึ..... หน้าด้าน!!!!!
.................................................................
มาอัพแล้ว หนึ่งร้อยเปอร์เซ็นต์ ฮี่ๆๆ ชอบมั้ยคะ? ชอบก็เม้น กดโหวต กดfavorite กันไปนะ :)
ตอนนี้ ทึกชักจะไม่อดไม่ทนแล้ว มันแอบมีปมมากมายมหาศาลต้องติดตามกันต่อไปนะ ว่าปมที่ว่ามีอะไรบ้าง
ที่ว่าคังอินฟิวส์ขาดน่ะจะทำอะไร? แล้วที่ว่ามิยองกรีดร้องลั่นๆเพราะความเจ็บใจได้ของจากใครกัน? แล้วของชิ้นนั้นคืออะไร?
หุหุ พลาดไม่ได้นะเออ ฮิฮิ ยิ่งแต่งยิ่งมันส์ แล้วจะยิ่งแรงขึ้นๆ โฮะๆๆ
ขอโทษที่มาอัพช้าด้วยนะคะ แต่ยังก็ยังมาอัพน้า อ่านแล้วก็เม้นจะได้เป็นกำลังใจให้เบลนะคะ ^ ^
ปล, รักรีดเดอร์ค่ะ เบล :)
Kt.= kidteung = Kang ♥Teuk
ความคิดเห็น