หางยาวเท้าปุย กับเส้นทางสู่ยอดปราการ (Yaoi)

ตอนที่ 41 : สงครามหน้าโรงนา

*ลงครั้งแรก 17 ก.ย. 60

*ปรับปรุงเนื้อหา 13 ม.ค. 61

“สวัสดีครับ คุณแม่”

ชายหนุ่มผมน้ำตาลเอ่ยทักทายหญิงชรา ที่กำลังบรรจงเด็ดผลกลมเล็กสีแดงเหนือพุ่มไม้บนแปลงผักใกล้ผนังโรงนาใหญ่ใส่ตะกร้าสาน จนเป้าหมายของการทักทายชะงักไปชั่วครู่

หลังจากปลุกปลอบใจเสือขาวตัวน้อยให้เลิกยัดสารพัดอาหารลงกระเพาะหลุมดำได้สำเร็จ ด้วยความเป็นห่วงน้องชายที่ยังคงเป็นอสูรฝึกหัดแม้ระดับจะล่วงเลยมาถึง 39 หนุ่มผมทองจึงอาสาพาน้องน้อยไปเปลี่ยนอาชีพ ทว่า พอได้ยินว่าน้องชายอยากเล่นสายอาชีพชาวนา เมื่อพามาถึงที่ พี่ชายผู้แสนดีกลับเพียงชี้บอกเป้าหมายแล้วขอรออยู่ริมรั้วด้านนอก โดยให้เหตุผลว่าไม่ค่อยถูกชะตากับแม่ชีผู้เปลี่ยนอาชีพคนนี้สักเท่าไหร่ แต่ก่อนปล่อยตัวเข้าไป ก็ยังไม่วายสอนให้ร่างเล็กให้เรียกขานแม่ชีว่า ‘คุณแม่’ และกำชับว่าหากเกิดปัญหาให้ร้องเรียกตนได้ทุกเมื่อ

“โอ… ขอบคุณองค์เทวาที่ชักนำแมวน้อยมาพบลูก”

เมื่อเห็นหันมาเห็นอัศวินสามสี แม่ชีชราในชุดแม่ชีสีน้ำเงินเข้มยาวกรอมเท้าก็วางตะกร้าลงบนพื้น ยกฝ่ามือหงายทั้งสองขึ้นเหนือศีรษะ กล่าวสรรเสริญทวยเทพแล้วลดมือลงประสานระดับอก ก้มหน้าลงนิ่งจนผ้าขาวยาวที่ใช้คลุมหัวตกลงมาบดบังใบหน้าเหี่ยวย่น ให้หนุ่มผมสีน้ำตาลที่เดินเข้ามาทักได้แต่ยืนยิ้มค้างไปครู่ใหญ่ จนต้องหันกลับไปมองหน้าพี่ชายผมทองนอกรั้วอย่างขอความเห็น หากยังไม่ทันได้ทำอะไรต่อ หญิงชราก็เงยหน้าขึ้นกล่าวด้วยน้ำเสียงปรานีพร้อมเผยรอยยิ้มละมุน

“สวัสดี ขอองค์เทวาจงอำนวยพร ลูกดูไม่คุ้นตาเลย เพิ่งมาที่นี่เป็นครั้งแรกสินะ”

“อ่า.. ครับ”

“แล้วมีอะไรอยากให้แม่ช่วยรึเปล่า”

“อ้อ! พ่อเฒ่าหางม้วนเคยบอกผมว่า ถ้าอยากเป็นชาวนาก็ให้มาเรียนวิถีแห่งธรรมชาติกับคุณแม่ที่นี่น่ะครับ ผมเห็นรุ่นพี่สายนี้ได้สู้ไปพร้อม ๆ พวกสัตว์เลี้ยง เท่สุด ๆ ผมอยากทำได้อย่างนั้นบ้าง ช่วยสอนผมด้วยเถอะครับ คุณแม่!”

หนุ่มน้อยร้องขออย่างมุ่งมั่น ดวงตาสีฟ้าใสคู่นั้นทอประกายเจิดจ้า ทำให้หญิงชราที่ได้ฟังยิ้มออกมาอย่างเอ็นดูแล้วเอ่ยตอบ

“ช่างเป็นเด็กที่เปี่ยมไปด้วยอุดมการณ์ยิ่งนัก ถ้าตาเฒ่าแนะนำมาเช่นนี้ ลูกต้องเรียนรู้วิถีแห่งธรรมชาติได้ดีแน่ ๆ แต่น่าเสียดาย เฮ้อ...”

“มีอะไรเหรอครับคุณแม่”

“น่าเสียดาย... สิ่งที่จะทำให้ลูกได้รู้ซึ้งถึงวิถีแห่งธรรมชาติคือไข่ปุยปุย สิ่งมีชีวิตโบราณกึ่งพืชกึ่งสัตว์ที่พบได้ในป่าลึกลับแถบนครแห่งสายหมอก เอาตามจริง โรงนาของเราก็โชคดีได้ปุยปุยมาจำนวนหนึ่ง จึงเลี้ยงเพาะพันธุ์เอาไว้ท่ามกลางแสงแดด สายลม สายน้ำในเขตป่า หากเป็นก่อนหน้านี้ เพียงลูกมารับเมล็ดผักชนิดพิเศษที่ปุยปุยชื่นชอบจากแม่ นำไปเพาะให้งามแล้วเก็บไปมอบให้ปุยปุยตัวใดตัวหนึ่งเป็นอาหาร ปุยปุยน้อยก็จะออกไข่ที่อัดแน่นไปด้วยพลังแห่งธรรมชาติ ให้ลูกได้ส่งพลังเข้าช่วยฟูมฟัก เรียนรู้วิถีธรรมชาติอย่างที่ลูกต้องการ แต่ช่างโชคร้าย...”

หญิงชราทอดสายตามองออกไปไกลแล้วเอ่ยต่อด้วยเสียงเศร้า

“เมื่อหลายวันก่อน อยู่ ๆ ลานเลี้ยงปุยปุยของเราก็โดนสัตว์ร้ายบุกเข้าโจมตี ปุยปุยทั้งหมดแตกตื่นหนีหายเข้าไปซ่อนตัวในป่า จนบัดนี้แม้พวกแม่จะพยายามค้นหา แต่ก็ไม่พบแม้แต่ตัวเดียว หลายวันมานี้ เด็กหลายคนที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นชาวนาก็ต้องร้องไห้กลับไปเพราะมิอาจได้ไข่ปุยปุยตามที่ต้องการ ช่างน่าเศร้า เช่นนั้น แม่จึงยังไม่สามารถสอนวิถีธรรมชาติให้แก่ลูกได้ คงต้องรอจนกว่าองค์เทพเทวาจะเห็นใจ แล้วนำทางเหล่าปุยปุยกลับมาหาพวกเรา ขอองค์เทพโปรดทรงเมตตาด้วยเถิด...”

กล่าวจบ หญิงชราก็ประสานมือที่กลางอกแล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้านิ่ง ส่วนหนุ่มร่างเล็กด้านข้างก็ได้แต่ทอดถอนใจด้วยความผิดหวัง

ท่ามกลางบรรยากาศนิ่งเงียบนั้น เสือขาวลายทางสีดำที่ฟังไปด้วยตะกุยฝนเล็บกับผนังโรงนาไปด้วย ก็อดรนทนไม่ไหวกับเสียงถอนใจและใบหน้าเศร้าของชายหนุ่ม จึงเดินเข้ามาใกล้แล้วร้องถาม ให้ดวงตาต่างวัยสองคู่หันไปมอง

“โฮกกกกกกกกกกกกก ฮึ่มมมม”

-ปุยปุยที่เจ้าว่า ใช่พวกตัวกลม ๆ ขนฟูไม่มีขา ที่เอาแต่กระโดดไปกระโดดมาแล้วร้อง ปุย ๆ ปุย ๆ น่ารำคาญรึเปล่า ถ้าเป็นเจ้าพวกนั้น ข้าว่าข้าเพิ่งไปเจอมานะ-

“หืม... พยัคฆ์เมฆาขาวตัวน้อย ขออภัยที่ไม่ทันได้เห็นแต่แรกเลยมิได้ทักทาย ขอองค์เทวาจงอำนวยพร เหล่าปุยปุยมีลักษณะตามที่เจ้าพูดมา เจ้าไปพบเห็นเด็กพวกนั้นที่ไหนหรือ”

หญิงชราเมื่อได้ฟังก็ถามกลับอย่างตื่นเต้น ดวงตาฝ้าฟางทอประกายแห่งความหวังเจิดจ้าสนเสือตัวน้อยต้องเสหลบตา

“นั่นสิเสือน้อย ไปเจอพวกปุยปุยที่ไหน”

เสือขาวตัวเล็กเมื่อโดนจ้องมากเข้าก็ทำท่าอึกอัก ทำทีเป็นมองโน่นมองนี่ สะบัดหางไปมาอย่างอิหลักอิเหลื่อ หากเมื่อโดนสายตาคาดคั้นของหนุ่มผมสีน้ำตาลมากเข้าก็ยอมเอ่ยปาก

“แฮ่... ฮึ่มมมมมม กรรรรรรรรรรรรรรร โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก... โฮกกกก แฮ่ ฮึ่มมมมมมมมมมม...”

-ก็... ตอนนั้นข้าหิว เลยเดินกะดักสัตว์ตามธารน้ำในป่า จนไปเจอหมาหน้าขนกับมนุษย์สองขาอย่างละตัวกำลังนั่งเฝ้าฝูงลูกกลม ๆ ก็ที่เจ้าเรียกว่าปุยปุยนั่นแหละ แต่พวกมันก็ไม่ยอมทำอะไรสักที มัวแต่จ้องอยู่ได้ ข้าหิวหน้ามืดไปหน่อย ก็เลย... ก็เลยเข้าไปแบ่งมารองท้องบ้าง พวกมันก็หวงก้างนะ แต่ก็กระจอกไปหน่อย ข้าเลยคาบมาได้ตัวนึง เจ้าตัวกลม ๆ มันดิ้นหนัก ข้ารำคาญเลยโยนขึ้น จะงาบลงท้อง...-

“ไม่นะ! องค์เทวาทรงโปรด”

หญิงชรากรีดร้องเสียงดัง จนเสือขาวที่กำลังเล่าอย่างเมามันถึงกับสะดุ้ง

“ฮึ่มมม... โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ฮึ่มมมมมม แฮ่ กรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร แฮ่! โฮกกกก!!”

-อะแฮ่ม... พอข้าจะกระโดดงาบ เจ้าหน้าขนจอมหวงก้างก็วิ่งเข้ามาชนข้าซะเซ เหยื่อตกลงพื้นหนีไปได้ ข้าโมโหก็เลยฟัดมันกลับ แต่ฟัดได้ไม่กี่แผล อยู่ ๆ มันก็กลายเป็นแสงโดนดูดไปสักที่ หันกลับมาอีกที รอบ ๆ ก็โล่ง เจ้าตัวกลมหายเกลี้ยง เหลือแค่เจ้าสองขาตัวเดียว ข้าเลยจัดมันชุดใหญ่ จะเอามารองท้องแทน พอมันแน่นิ่งไปแต่ยังไม่ทันลิ้มลอง มันก็ดันกลายเป็นแสงหายไปอีก ฮึ่ย! ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น!!-

“โอ.. ขอองค์ทวยเทพเมตตา นำทางเหล่าดวงวิญญาณผู้วายชนม์ ขอทรงคุ้มครองช่วยเหล่าผู้พลัดพรากให้ผ่านพ้นภัย และขอพระองค์ทรงจงมอบพลังแก่ลูกเพื่อปราบมวลหมู่มาร จะ..เจ้า... เจ้าสัตว์ร้าย!”

“แฮ่... ฮึ่มมมม”

-อ่า... ก็มันหิวนี่นา-

เสือขาวตัวน้อยนั่งลอยหน้าลอยตาแกว่งหางนิ่งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ แม้หญิงชราจะตะโกนก้องใส่แล้วจ้องหน้าอย่างเคียดแค้น ทิ้งให้เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลเป็นเดือดเป็นร้อนแทน มองสลับระหว่างทั้งคู่ แล้วพยายามพูดไกล่เกลี่ย

“สะ.. เสือน้อย การทำร้ายสัตว์ของคนอื่นหรือฆ่ามนุษย์มันไม่ดีนะ อย่าทำอย่างนี้อีก จะ..ใจเย็น ๆ ครับคุณแม่ เสือน้อยอาจจะแค่ไม่รู้”

“องค์เทวาทรงโปรด! นี่เจ้าเป็นนายของพยัคฆ์อำมหิตตัวนี้รึ”

“อะ.. อ่า”

“แฮ่ กรรรรรรรรรรร!”

-เจ้าเปี๊ยกนี่รึจะมาเป็นนายข้า ข้าติดตามมันมาก็ดีเท่าไหร่แล้ว!-

“แค่แอบติดตามมาสินะ ถ้ามิใช่สัตว์เลี้ยงของเจ้า ข้าก็ไม่เกรงใจล่ะ ขอองค์เทวาจงประทานกำลังให้แก่ข้า เถาดับสุรีย์!!”

สิ้นเสียง เถาวัลย์หนามเส้นหนาสีเขียวเข้มก็ผุดขึ้นจากฝ่ามือเหี่ยวย่นของหญิงชรา ก่อนจะยืดยาวเลื้อยออกมาจนกองรอบตัวแม่ชีเฒ่า แล้วประกาศศักดาด้วยการตวัดปลายเถาวัลย์สายหนึ่งลงกระทบพื้นเสียงดัง

เปรี้ยง!!

“แฮ่! กรรรรรรรร โฮกกกกก!!”

-หึ! ยายแก่ ถ้าเจ้าอยากเจอข้านักก็เข้ามาเลย ไม่ต้องมาอ้างโน่นอ้างนี่!!-

“ดะ..เดี๋ยวก่อนครับคุณแม่ เสือน้อยนี่มากับผมจริง ๆ ค่อย ๆ พูดค่อย ๆ จากันดีกว่านะครับ สะ..เสือน้อย นายก็อย่าไปยั่วโมโหคุณแม่ท่านสิ เรามาทำภารกิจกันน้า”

แต่ก่อนที่ใครจะได้เคลื่อนไหว อยู่ ๆ ร่างในชุดขาวกับผมยาวสลวยสีทองก็ปรากฏขึ้นข้างกายชายหนุ่มผมสีน้ำตาลในเสี้ยววินาที เมื่อมาถึง มือเรียวก็จับตัวน้องชายพลิกซ้ายพลิกขวา พร้อมเอ่ยถามขึ้นอย่างตื่นตระหนก

“น้องจา! ไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ เมื่อกี๊อยู่ ๆ ก็มีเสียงดัง พี่ตกใจแทบแย่ พี่บอกว่าถ้ามีอะไรก็ให้เรียกไง”

“เคลื่อนไหวในพริบตากับน้ำเสียงเช่นนั้น... นั่นมัน ราชาหมื่นพิษ!”

“ชิ! พลาด”

“หึ! คราวที่แล้วเจ้ากล้าถอนขโมยลูกหลานข้าไปหมดแปลง แถมยังวางยาคนเฝ้าสวนของข้าปางตาย เจ้ายังกล้ากลับมาที่นี่อีกรึ คิดหรือว่าการแปลงโฉมเพียงแค่นั้นจะตบตาข้าได้ ลูกแมวน้อย ผู้ติดตามของเจ้านอกจากพยัคฆ์ใจโหดอำมหิตยังมีราชาหมื่นพิษ เห็นที ข้าคงไว้ใจเจ้ามิได้แล้ว!”

“หะ!? มะ..ไม่นะครับคุณแม่ ผม... ผม...”

ผมแค่มาทำเควสท์เปลี่ยนอาชีพขั้นแรกนะครับ ทำไมมันถึงกลับตาลปัตรจนรู้สึกเหมือนอยู่ในสนามรบอย่างนี้ล่ะ นี่ผมทำอะไรผิดไปตรงไหนอ่า งือ...