หางยาวเท้าปุย กับเส้นทางสู่ยอดปราการ (Yaoi)

ตอนที่ 28 : ลูกเสือฝึกหัด

*ลงครั้งแรก 30 มิ.ย. 60

*ปรับปรุงเนื้อหา 2 ม.ค. 61

‘ท่านพี่ไปเก็บเจ้าตัวเล็กมาจากไหนกันเจ้าคะ น่ารักน่าเอ็นดู แต่ก็อ่อนแอจริงเชียว อ่อนแอซะจนข้าเป็นห่วงว่า จะเอาตัวรอดในป่าแห่งนี้ได้อย่างไร’

หลังจากเดินกลับมาจากการตรวจตราสอดส่องลูกๆ แม่เสือโคร่งขาวตัวใหญ่ก็ทรุดตัวลงนั่งใกล้ๆ แล้วบ่นกับสามีผ่านทางกระแสจิต นัยน์ตาสีฟ้าครามใสฉายแววกังวล

‘ข้าไปเจอเจ้าหนูติดกับดักพวกสองขาอยู่แถวๆ ชายป่าฝั่งเมืองดาราพิทักษ์ เหมือนจะโดนฝูงมนุษย์ออกตามล่า ตัวจ่าฝูงของเจ้าตัวเล็กที่เป็นพวกสองขาเหมือนกันเลยหลอกล่อฝูงมนุษย์ไปทิศอื่น แต่ข้าไม่ไว้ใจ ฝูงมนุษย์นั่นกระจายอยู่ทั่วไปหมด จ่าฝูงตัวเดียวจะทำอันใดได้ เลยพาตัวมาไว้กับพวกเราก่อน’

‘ตายจริง! ช่างน่าสงสารยิ่งนัก แต่อย่างนี้ผู้ปกครองของเจ้าตัวเล็กนี่คงเป็นห่วงแย่แล้ว’

‘ก็คงเป็นเช่นนั้น แต่ดูเหมือนเจ้าหนูน้อยยังพอจะมีทางสื่อสารกับจ่าฝูงตัวนั้นได้ คงจะมารับตัวที่นี่ในไม่ช้า’

พยัคขาวเทพารักษ์ผู้เป็นสามีตอบกลับ ก่อนใบหูใหญ่จะกระดิกแล้วเบนไปรับเสียงความเคลื่อนไหวที่ด้านหนึ่งของป่า

‘มีอะไรหรือเจ้าคะ’

ดวงตาสีอำพันทรงอำนาจจับจ้องนิ่งที่ทางเข้าออกเดียวของลานดินนานหลายอึดใจ จนในที่สุดก็ปรากฏเงาดำร่างหนึ่งก้าวย่างผ่านมุมอับสายตาของแนวไม้โค้ง พยัคขาวเจ้าถิ่นที่รออยู่แล้วจึงคำรามกึกก้อง

“โฮกกกกกกกกก”

-เข้ามา-

ผู้มาใหม่ที่ได้รับคำอนุญาตเร่งฝีเท้าเข้าหาตามคำสั่ง เมื่อเข้ามาใกล้ก็หมอบลงทำความเคารพ ก่อนจะเดินไปด้านข้างแล้วส่งจิตถ่ายทอดสาร รายงานความเคลื่อนไหวแห่งป่า

ไม่ไกลเท่าไหร่นัก แมวน้อยขนฟูกำลังโดนลูกเสือขาวดวงตาสีอำพันเลียแก้มปลอบใจ หลังจากที่สะดุ้งจากเสียงคำรามจนเข่าอ่อนลงไปนั่งกองลงกับพื้น ดวงตาสีฟ้าใสลอบมองภาพแปลกประหลาดตรงหน้า สองเสือต่างขนาด สีขาวใหญ่งามสง่าและสีดำปราดเปรียวขนาดย่อมกำลังนั่งจ้องตากันนิ่ง ทว่ามองดูได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องสะดุ้งเฮือก เมื่อพยัคขาวตวัดนัยน์ตาทรงอำนาจหันมาจ้อง พร้อมมอบประกาศิตทำให้แมวตัวน้อยต้องหวาดหวั่น สั่นจนทำอะไรไม่ถูก

“โฮกกก ฮึ่ม!”

-เจ้าหนู มานี่!-

จนเสือน้อยด้านข้างเริ่มเอาหัวไถดุนหลังดันให้เขาลุกขึ้น อัศวินสามสีจึงได้สติแล้วค่อยๆ เดินตัวลีบเข้าไปใกล้ ดวงตาสีฟ้าใสหรุบลงมองพื้น

“ฮึ่มๆๆ แฮ่ ฮึ่ม”

-ฝ่ายผู้ปกครองของเจ้าเข้าป่ากันมาทั้งหมดกี่ตัว-

คำถามแปลกประหลาดไม่ได้คาดคิดทำให้แมวน้อยเงยใบหน้าเล็กขึ้นมอง เอียงคอน้อยๆ อย่างสงสัย ก่อนจะตอบไปอย่างงุนงง

“แม้ว... มี้... ม้าวๆ แม้ว”

-เอ่อ... หนึ่งคน... อ่ากับอีกหนึ่งตัวครับ-

“ฮึ่ม... โฮกกก”

-สองขาหนึ่งตัวกับสี่ขาตัวเล็กอีกหนึ่งตัวใช่ไหม-

แมวมือใหม่กลอกตาขึ้นบนคิดภาพตามก่อนจะตอบรับคำ

“ม้าว... แม้ว มี้”

-อ่า... ใช่แล้วครับท่าน-

เมื่อได้คำตอบ ร่างทรงพลังก็พลันละความสนใจ หันกลับไปสั่งงานกับเสือดำด้านข้าง ให้ร่างน้อยๆ ที่ชะงักค้างเพราะโดนเมินตัดสินใจลอบย่องออกมา แต่เนื้อหาคำสั่งบางอย่างกลับทำให้เขารู้สึกตงิดๆ

“โฮกกก ฮึ่มๆๆ โฮกกกกกก แฮ่!”

-ละเว้นเจ้าคู่นั้น พยายามชักนำให้เข้ามา ส่วนฝูงเล็กฝูงน้อยที่เหลือ... ต้อนรับให้ประทับใจไม่มีลืมเลือน!-

อ่า... เขาไม่ได้ตอบอะไรผิด ไม่ได้ทำให้ใครต้องลำบากใช่ไหม

*****-----*****-----*****

แปลก... หลายชั่วโมงมานี้สัตว์อสูรตามทางไม่รู้หายไปไหนกันหมด ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้มีโผล่มาให้เจอเรื่อยๆ ทำเขาใช้ยามานาที่พกมาจนหมด เลยต้องนั่งพักเหนื่อยรอฟื้นฟูมานาให้กลับมาเต็มหลอดเป็นระยะๆ อันที่จริง.. มันก็เป็นเรื่องดีที่ทำให้เขาเดินทางได้เร็วขึ้น แต่มันก็...ดูแปลกๆ... แปลกจนไม่น่าไว้ใจ

คิดไปดวงตาคู่คมสีเพลิงก็เหลือบไปเห็นเสือปลาลายทองตัวหนึ่งนั่งซุ่มอยู่บนกิ่งไม้ไม่ใกล้ไม่ไกลนัก ชายหนุ่มผมดำเอื้อมมือแตะดาบคู่ใจพร้อมชักออกหากโดนโจมตี ทว่าพอเจ้าสัตว์ร้ายหันมาเห็นเขาก็เมินหน้าหนี แล้วซบหัวลงกับหน้าขาเหมือนจะนอนหลับเอาดื้อๆ ไม่รู้เขาคิดไปเองรึเปล่าที่เห็นความเบื่อหน่ายบนใบหน้าที่เต็มไปด้วยขนนั้น

นิ่งไปครู่หนึ่งจนแน่ใจว่าไม่มีความเคลื่อนไหวจากฝ่ายตรงข้าม ชายหนุ่มจึงค่อยๆ เคลื่อนผ่านช้าๆ อย่างระมัดระวัง

อ๊ากกกกกกกกก...... ตูม!

เดินผ่านเสือปลามาได้ไม่กี่ช่วงตัว ก็มีเสียงร้องโหยหวนดังแว่วมาจากด้านหลังจนชายหนุ่มต้องพลิกตัวกลับหันมาด้วยความตกใจ ใบดาบใหญ่ถูกชัดออกจากฝัก แล้วก็ต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเสือปลาขนาดย่อมก็ยังคงนอนนิ่ง ไม่สนใจเขาอยู่เหมือนเดิม ส่วนตัวเสียงไร้ที่มาก็ได้เงียบหายไปแล้ว

เมื่อไม่เห็นอะไรผิดปกติ หนุ่มร่างสูงก็เร่งฝีเท้าออกห่าง แล้วเลี้ยวเข้าแยกอีกทางอย่างเร่งรีบ จึงไม่ทันได้เห็นเสือปลาตัวเดิมที่ถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนรอยยิ้มชั่วร้ายจะค่อยๆ แย้มพรายขึ้น

“ฮึ่ม กรรร ฮึ่ม แฮ่”

-ฮึ ไปได้สักที จากนี้สิถึงจะน่าสนุก หึๆ-

*****-----*****-----*****

“แฮ่ ฮึ่ม”

-หลบไป นี่ที่ประจำโผมมม-

“โฮกกก กรรร โฮก! ฮึ่ม”

-แต่หนูอยากลองกินเต้านั้นมั่งอะ โอ๊ย! อย่าถีบสิ-

ภาพความชุลมุนขนาดย่อมด้านหน้า ส่งผลให้อัศวินสามสีที่ยืนอยู่ไม่ไกลได้แต่มองด้วยความทึ่ง ลูกเสือสามตัวเบียดเสียดเหยียบหัวตะกายตัวกันนัวเนีย เพียงเพื่อให้ได้ตำแหน่งเต้านมที่ดีที่สุด เทคนิคพลิกแพลงต่างๆ ถูกงัดมาใช้กับพี่น้องร่วมสายเลือดอย่างไม่มีกั๊ก

แค่จะกินอาหารมันต้องปากกัดตีนถีบขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย

มองๆ ไปแมวน้อยขนฟูก็เริ่มรู้สึกเหนื่อยแทนลูกเสือพวกนั้น

“โฮกกก แฮ่”

-เจ้าก็เข้ามาด้วยสิ เจ้าตัวเล็ก-

แม้คำเชิญชวนจากแม่เสือขาวร่างใหญ่ที่นอนทอดกายให้นมลูกๆ อยู่จะเปี่ยมไปด้วยน้ำใจ ทว่าเขาก็ยังทำใจไม่ได้ที่ต้องเข้าไปฝ่าฟันดูดนมสดๆ จากเต้าอย่างลูกเสือพวกนั้น ดูจะไม่ใช่ทางอย่างแรง

“แม้ว... ม้าวๆๆ มี้”

-อ่า... ผมไม่รบกวนหรอกครับคุณน้า-

พูดจบก็เดินเลี่ยงออกมากะจะสำรวจบริเวณรอบๆ อย่างที่ไม่เคยได้ทำ ปกติถ้าเขาเดินออกไปไหนก็จะโดนพวกลูกเสือล้อมหน้าล้อมหลังให้วุ่นวายอยู่ตลอด จนรู้สึกเหมือนเป็นลูกบอลให้ลูกเสือแย่งไปแย่งมายังไงก็ไม่รู้

เดินออกมาไกลจนถึงฐานศิลาสีเทาใหญ่ก้อนหนึ่ง อัศวินสามสีก็เงยหน้าขึ้นมองยอดศิลาสูง ที่ขอบของหน้าตัดเรียบนั้นสะท้อนประกายเขียวมรกตเรืองรอง ก่อนที่เหนือขึ้นไปลำแสงมรกตสว่างพุ่งจะตรงขึ้นสู่เพดานใบไม้   

นี่คงเป็นแสงที่ท่านตาบอกสินะ

คิดในใจ แมวขนฟูตัวเล็กก็เรียกผลึกสีขาวใสจากผู้เฒ่าไม้เท้าแดงออกมาวางด้านข้าง อุ้งเท้าน้อยๆ แตะผลึกเหลี่ยมให้กลิ้งไปกลิ้งมารับประกายสีมรกตที่สะท้อนลงมายังพื้นอยู่หลายรอบ แต่ก็ไม่เป็นผล

อ่า... หรือว่าต้องขึ้นไปวางให้โดนแสงตรงๆ...

ใบหน้าเล็กเงยขึ้นไปมองยอดศิลาอย่างเหนื่อยใจ ศิลาใหญ่นั้นสูงเกือบเมตร หากเป็นร่างมนุษย์ก็อาจจะขึ้นไปได้ง่าย หรือถ้าเป็นแมวจริงๆ ก็คงกระโดดขึ้นไปได้ไม่ยาก แต่ร่างเล็กจ้อยของเขาที่ไม่เคยฝึกทักษะกระโดดของพวกแมวอย่างนี้...

ลองฝึกกระโดดสักตั้งดีไหมหว่า หรือจะแปลงร่างกลับดี

แมวน้อยขนฟูพลันหันไปสังเกตฝูงเสือด้านหลัง ยิ่งเห็นดวงตาสีอำพันทรงอำนาจจ้องตรงมาก็ยิ่งไม่กล้าที่จะเปลี่ยนร่างกลับเป็นมนุษย์ แมวตัวเล็กได้แต่เก็บซ่อนผลึกชิ้นสำคัญกลับเข้าไปในกระเป๋า พลางนิ่งคิดไปถึงท่วงท่ากระโดดของแมวอ้วนที่บ้าน

โครกกกก

ทว่า เสียงประท้วงของท้องน้อยๆ ที่ขึ้นดังเหมือนจะกู่ก้องไปทั่วทั้งป่า ก็ขับไล่ความคิดทุกอย่างในหัวออกไปจนหมด ให้เจ้าของได้แต่ทอดถอนใจก้มลงมองเสบียงในกระเป๋า ก่อนแมวตัวน้อยจะหันไปมองรอบๆ แล้วคาบใบไม้ที่ร่วงหล่นด้านข้างมาวางเรียงรายปูลงบนพื้น เสร็จก็จะตบกระเป๋าสารพัดประโยชน์เบาๆ เอาเนื้อย่างหอมฉุยที่ทาสผู้ซื่อสัตย์ทำเอาไว้ ออกมาวางให้น้ำลายสอ

ทว่าเพียงก้มลงดมกลิ่น แต่ยังไม่ทันได้ลงมือ เงาดำมืดสายหนึ่งก็พุ่งผ่านหน้าพร้อมกับอาหารแสนโอชาที่หายวับไปดุจใช้เวทมนตร์

“มิ!?”

-ฮะ!?-

ง่ำๆๆ

แมวตัวน้อยที่กำลังอึ้งหันตามเสียงไปมองด้านข้าง ภาพเสือขาวตัวเล็กที่กำลังกัดกินเนื้อย่างอย่างเมามันก็ทำให้อารมณ์โมโหหิวขึ้นสูงปี๊ด

“แม้ว! มี้ๆๆ ม้าว”

-ฮึ่ย! นั่นมันของผมนะเจ้าเด็กไร้มารยาท-

เสือขาวตัวเล็กทำเพียงเหลือบดวงตาสีอำพันสายตาขึ้นมามอง แล้วหันไปกินต่ออย่างไม่สนใจ ให้แมวน้อยสติขาดย่างสามขุมจะเข้าไปเอาคืน ทว่าเดินไปยังไม่ทันถึง เสือตัวเล็กจึงคาบเนื้อที่เหลือเพียงครึ่งขึ้นแล้ววิ่งหายไปอีกทางด้วยความเร็วแสง ทิ้งไว้เพียงเจ้าของที่ยืนกระทืบเท้าอย่างกระฟัดกระเฟียด

“มิ! เมี้ยวม้าว”

-ชิ! มารยาททรามที่สุด-

จากประสบการณ์อันเลวร้าย อัศวินสามสีมองสำรวจไปรอบด้าน อย่างถี่ถ้วน ก่อนจะเรียกชิ้นเนื้อออกมาใหม่ แต่ครั้งนี้ เพียงได้งับเข้าที่เนื้อด้านหนึ่ง ปลายเนื้ออีกด้านก็โดนเสือร้ายเจ้าเก่าเข้ามาคาบอีกด้านแล้วพยายามจะกระตุกออกไป ดวงตาสีฟ้าใสกับนัยน์ตาสีอำพันจ้องมองอย่างไม่มีใครยอมใครในระยะประชิด หากยังไม่ทันได้เปิดศึกยื้อแย่งไปมากกว่านั้น อุ้งเท้าปุยมหึมาสีขาวก็ตะปบเข้าที่หัวเสือตัวเล็กให้ร้องเสียงหลง จนต้องปล่อยชิ้นเนื้อแล้วไปนอนหมอบอยู่ข้างๆ ปล่อยให้พยัคขาวร่างใหญ่จะคาบหลังคอแมวตัวเล็กขึ้น แล้ววางลงบนก้อนหินศิลาอย่างนุ่มนวลอย่างทำอะไรไม่ได้

“โฮกกก แฮ่ ฮึ่ม”                                                                                

-ข้ามิเคยสอนให้เจ้าแย่งชิงของสิ่งที่เจ้าของมิได้สมัครใจมอบให้นะอธิราช เราสายเลือดราชันย์ต้องเป็นผู้ปกปักมิใช่แย่งชิง มิเช่นนั้นจะดูแลผืนป่ากว้างใหญ่ให้สงบสุขดังที่ทวยเทพมอบหมายได้อย่างไรกัน จงสำนึกตนเองซะ-

จนดวงตาสีอำพันคู่เล็กเหลือบไปเห็นแมวตัวน้อยที่ชะโงกลงมาแล้วแลบสิ้นใส่ เสือร้ายฝึกหัดจึงร้องประท้วง

“แฮ่ๆ โฮกกก แฮ่ ฮึ่มมมมม”

-ท่านพ่อ ดูท่าทางเยาะเย้ยของเจ้าเปี๊ยกนั่นสิ ไม่รู้จักแบ่งปันแล้วยังเยาะเย้ยตนอื่นอีก ท่านต้องเอาตัวมันลงมาลงโทษนะ-

“ฮึ่มมม โฮกกกกก”

-วิถีราชันย์ หากเจ้าคิดว่าสัตว์ใต้ปกครองสมควรโดนลงโทษ ก็ต้องดูก่อนว่าเจ้านั้นสามารถหรือไม่ หากผู้ยืนอยู่ ณ จุดสูงสุดอย่างราชันย์ยังมิมีความสามารถพอที่จะทำได้ ก็มิมีใครในหล้าทำได้อีก ถ้าเจ้าคิดว่าแมวน้อยตัวนั้นเหมาะกับโทษทัณฑ์ จงฝึกฝนจนเจ้าสามารถทำมันได้ด้วยตนเอง-

นัยน์ตาสีอำพันคู่ใหญ่จ้องมองบุตรชายนิ่งอย่างสื่อความหมาย ก่อนจะเดินออกไปอย่างสง่างาม

เสือน้อยมือใหม่หันมาจ้องมองลูกแมวบนที่สูงอย่างหมายมาด ร่างสีขาวลายทางย่อตัวลงแล้วดีดตัวกระโจนเข้าใส่ให้แมวน้อยได้ผวา

ปึก!  ครูด…. ตุ๊บ! แอ๊ก!!

ให้แมวน้อยที่หดคอหลับตารอรับแรงกระแทกแต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ต้องชะโงกหน้าลงมาดูด้วยความแปลกใจ ด้านล่างนั้น เสือน้อยดวงตาสีอำพันคู่อาฆาตนอนแผ่หลาอยู่ริมฐานศิลาใหญ่ ท่าทางตลกจนแมวตัวเล็กหลุดหัวเราะคิก

“ฮึ่ม! โฮกกกกก!!”

 -อย่าได้ใจไปเลย! อีกเพียงนิด ข้าก็จะขึ้นไปลงโทษเจ้าได้แล้ว ถึงเวลานั้นจงเตรียมใจให้ดี!!-

แล้วบ่ายวันนั้นก็มีภาพแปลกประหลาดที่ใต้ร่มเงาไม้ใหญ่ใจกลางป่า เสือขาวน้อยตัวหนึ่งไม่ออกมาวิ่งเล่นกับพี่น้องเหมือนอย่างเคย หากเพียรพยายามจะกระโดดสูงขึ้นสู่แท่นศิลาแกร่ง แต่ก็ล้มเหลวชนผนังแข็งของศิลาตกลงมาครั้งแล้วครั้งเล่า โดยมีแมวน้อยสีขาวนั่งสรรหาของกินหน้าตาแปลกประหลาดสารพัดชนิดมากินยั่วอยู่ด้านบนยอดตลอดเวลา