หางยาวเท้าปุย กับเส้นทางสู่ยอดปราการ (Yaoi)

ตอนที่ 17 : ฝันที่เป็นจริง

*ลงครั้งแรก 26 พ.ค. 60

*ปรับปรุงเนื้อหา 31 ธ.ค. 60

ฟิ้วววว……..

ดวงตาสีฟ้าใสมองตามมีดสีเงินแวววาวที่ตนเพิ่งปล่อยออกไปอย่างไม่ละสายตา มีดบินเล่มน้อยพุ่งฉิวสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกาย พร้อมกับนำพาปลายเชือกเส้นเล็กที่ผูกเอาไว้ที่ตัวด้ามลอยละล่องตามไปด้วย จนมองเห็นเป็นเส้นสายโค้งไปในอากาศ พุ่งตรงไปยังผนังไม้ของหอสังเกตการณ์บนกำแพงเมืองแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่เยื้องไปทางด้านขวาต่ำกว่าตัวหน้าต่างที่เจ้าเหมียวกำลังยืนอยู่ประมาณ 2 ชั้น และห่างออกไปกว่าร้อยเมตร

ทุกอย่างเหมือนจะเป็นไปได้ด้วยดี หากก่อนที่มีดสีเงินจะได้ปักเข้าที่ตัวผนังไม้เป้าหมายตามที่เจ้าของมีดได้คาดหวังไว้ ตัวมีดกลับพุ่งกระทบวัตถุแวววาวบางอย่างที่แขวนอยู่ใกล้ผนัง ก่อนที่จะพุ่งแฉลบออกมา แล้วกระเด้งไปนอนแอ้งแม้งอยู่บนพื้นหอสังเกตการณ์ พลาดจากเป้าหมายไปอย่างน่าเสียดาย หลังจากนั้นมีดเล่มบางก็ค่อย ๆ โดนน้ำหนักของเชือกถ่วงให้ร่วงหล่นไปยังพื้นเบื้องล่าง ทิ้งให้เจ้าเหมียวตัวน้อยผู้ปล่อยมีดต้องถอนหายใจออกมาเป็นรอบที่ 3

เฮ้อ… เกือบสำเร็จแล้วเชียว แค่บังเอิญโดนไอ้เจ้าของวาว ๆ นั่นเท่านั้นเองอะ ทิศทางก็ตรงแล้ว ดีกว่ารอบแรก ๆ ที่ไม่ได้มีเฉียดเข้าใกล้เป้า ความยาวเชือกก็เหมือนกำลังพอดีเลยด้วย ไม่ได้สั้นไปเหมือนรอบก่อน งือออออ…. หวังว่ามีดเล่มหน้าจะสำเร็จน้า

คิดพลางเจ้าเหมียวตัวเล็กก็เรียกมีดบินที่ร่วงหล่นกลับมาหาตน แล้วหันไปเอากระเป๋ามิติแตะเข้ากับปลายเชือกเส้นบางที่ยังคงห้อยต่องแต่งอยู่นอกหน้าต่างตามแรงดึงถ่วงของตัวมีดเพื่อเก็บตัวเชือก ก่อนจะเรียกเชือกออกมาอีกครั้ง นำปลายด้านที่ถูกผูกเป็นห่วงวงกลมเอาไว้เรียบร้อยแล้ว ร้อยผ่านรูของหมวกเกราะอัศวินโลหะใบเขื่อง แล้วค่อยนำตัวห่วงเชือกคล้องเข้ากับด้ามมีดสีเงินสลักรูปจันทร์เสี้ยวอีกเล่มที่ด้านหน้าของตนเอง เล่มที่ปักแน่นอยู่บนเนื้อไม้มันวาวของหลังตู้ริมหน้าต่างที่เจ้าเหมียวกำลังยืนอยู่ หลังจากนั้น แมวตัวน้อยก็เรียกมีดบินออกมาอีกเล่ม ผูกปลายเชือกอีกด้านเข้าที่ด้ามจับของมีดเล่มใหม่ เตรียมที่จะปล่อยมีดเล่มบางให้ออกบินอีกครั้ง ทุกการกระทำของเจ้าเหมียวผ่านไปอย่างทุลักทุเล เท่าที่เท้าปุยเล็ก ๆ กับปากน้อย ๆ อำนวย หากเพราะเป็นการลงมือครั้งที่ 4 การเตรียมการทั้งหมดจึงใช้เวลาเพียงไม่นาน

ฟู่... เอาละนะ ท่านเทพเจ้าในเกมคร้าบบบ กรุณาสงสารแมวน้อยตาดำ ๆ ที่กำลังจะอดตายอยู่บนยอดหอคอยงาช้างด้วยเถิด ขอให้มันสำเร็จสักทีเถอะนะคร้าบบ ถ้าสำเร็จครั้งนี้ผมจะ..จะ... เอิ่ม... จะเต้นชะชะช่าถวายเลย เพี้ยง!

อธิษฐานจบ เจ้าแมวตัวเล็กก็ตั้งสมาธิ จ้องไปที่เป้าหมายอย่างมุ่งมั่น ก่อนจะสะบัดอุ้งเท้าปุยเตะมีดบินสีเงินเล่มบางที่วางอยู่บนพื้นเอียง ๆ ของกองหนังสือทักษะออกไปยังเป้าหมายอีกครั้ง

ฟิ้วววว……..

มีดเล่มน้อยที่ผูกปลายไว้ด้วยเชือกเส้นยาว เล่นฉิวผ่านอากาศเป็นวิถีโค้งเหมือนอย่างเคย ก่อนที่จะปักเข้ากลางผนังไม้ของหอสังเกตการณ์อย่างสวยงาม ส่งให้เชือกที่ผูกติดเอาไว้ที่ด้ามมีดทั้งสองเล่มขึงเป็นราวเชือกที่โค้งเล็กน้อยเชื่อมตึกสูงกับหอสังเกตการณ์เข้าด้วยกัน

“แม้ว!!”

-เยส!!-                    

แมวเหมียวตัวน้อยกระโดดโลดเต้นไปรอบ ๆ บนหลังตู้ไม้หลังใหญ่ริมหน้าต่าง ก่อนที่จะนั่งลงกราบกรานบูชาทวยเทพแล้วเริ่มออกเต้นจังหวะชะชะช่าอยู่พักใหญ่ กลายเป็นภาพที่สุดแสนจะแปลกประหลาดหากจะมีใครมาพบ... แต่เคราะห์ดีที่ไม่มีใครโชคร้ายมาพบเห็น

เอาล่ะ ทีนี้ก็ได้เวลาโดดหอสินะ หึ ๆๆ อยากทำมาตั้งนานแล้ว ก็พี่จ๋ายอะ พอไปเข้าค่ายจะได้โดดหอเล่นอะไรผาดโผนกะเค้าทั้งทีก็ห่วงโน่นห่วงนี่ ทำเหมือนผมเป็นโรคร้ายแรงระยะสุดท้าย จนพวกคุณครูพากันเป็นห่วง เลยชวดกิจกรรมน่าสนุกพวกนี้หมดเลยง่ะ งือ...

แมวขนฟูตัวน้อยบ่นอุบใจ ในขณะที่ค่อย ๆ เอาหัวที่เต็มไปด้วยขนฟูดุนหมวกเกราะอัศวินโลหะใบเขื่องที่ใหญ่กว่าตัวเองให้กลิ้งไปอยู่ที่ริมหน้าต่างทีละนิด เมื่อได้ตำแหน่งที่เหมาะสม เจ้าเหมียวตัวน้อยหันกลับมามองในห้องอีกครั้ง แล้วกวาดสายตามองสำรวจไปรอบ ๆ

อืม... ห้องสะอาด เก็บกวาดของมาหมดเรียบร้อย ลาขาดละครับคุณแก๊งลักพาตัว อย่าได้มาเจอะมาเจอกันอีกเลยนะ ขอบคุณมากสำหรับข้าวของทั้งหมดที่ทิ้งเอาไว้ให้เป็นค่าเสียเวลา แต่จะดีกว่านี้ถ้าช่วยทิ้งของกินอร่อย ๆ เอาไว้ด้วย และก็ขอบคุณอีกทีสำหรับอุปกรณ์ทั้งหมดสำหรับกิจกรรมโดดหอ อ่า... ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณเจ้าทาสด้วยสิ ของบางอย่างก็ของเจ้านั่นนี่นะ อะ..แฮ่ม เอาเป็นว่าขอบคุณก็ละกัน ไปละนะ บาย!

แมวเหมียวตัวน้อยยกเท้าหน้าขึ้นแตะเหนือดวงตาข้างขวาเป็นการตะเบ๊ะส่งท้าย ก่อนจะหันหลังกลับปีนเข้าไปนั่งในหมวกเกราะ ชูคอขึ้นสูงเหนือขอบหมวกหันไปทางท้องฟ้ากว้าง

อ่า... ในที่สุด ประสบการณ์โดดหอครั้งแรกของผม!! เอาละนะ ฮึบ!

เท้าปุยวางแตะบนขอบโลหะแล้วออกแรงโล้จนหมวกโลหะใบเขื่องแกว่งตัวพ้นจากขอบหน้าต่าง ร่วงไถลไปตามเส้นเชือก

กึก ๆ ครืดดดดดดดด

“แม้ว มี้ แม้ว มี้ แม้ววววววววว~”

-โฮ่ ฮี้ โฮ่ ฮี้ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ~-

แล้วในวันนั้น ทางผู้ดูแลระบบเกม Spirit of Adventure Online ก็ได้รับการร้องเรียนอันแสนแปลกประหลาด ว่าด้วยเรื่องการทารุณกรรมสัตว์ในเกมของกิลด์อินทรีดำ โดยผู้ร้องเรียนกล่าวว่า พบเห็นการขว้างปาหมวกเกราะที่มีลูกแมวอยู่ภายในจากชั้นบนของอาคารกิลด์อินทรีดำประจำเมืองเริ่มต้น ขณะเกิดเหตุเจ้าลูกแมวน้อยในหมวกส่งเสียงร้องโหยหวนอย่างน่าสงสาร ผู้เล่นที่เห็นเหตุการณ์พยายามออกตามหา แต่ก็ไม่พบเห็นจุดที่หมวกตก จึงไม่ทราบชะตากรรมของแมวที่น่าสงสารตัวนั้น

*****-----*****-----*****

ฉึก!

“เสียงอะไรน่ะ”

“เอ๋... ผมไม่ได้ยินอะไรเลยนะครับท่านผู้เฒ่า”

“สงสัยข้าจะหูฝาดไป คนแก่ก็อย่างนี้ละนะ อย่าได้ถือสา... ตะกี้เจ้าว่าอะไรนะ”

“อ๋อ ผมมารายงานตัวเข้ารับตำแหน่งยามรักษาความปลอดภัยชั่วคราวของหอสังเกตการณ์ครับ นี่จดหมายยืนยันภารกิจจากกิลด์นักผจญภัยครับ”

“อ้อ ดี ๆๆ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีนักผจญภัยสนใจมาดูแลความปลอดภัยของเมืองเราสักเท่าไหร่ ช่างน่าเศร้ายิ่งนัก ทั้งที่เมื่อก่อนมาช่วยกันอย่างล้นหลามแท้ ๆ เดี๋ยวนี้มีแต่ออกเดินทางไปช่วยตามเมืองใหญ่ ๆ กันซะหมด ไม่ก็ดูแลแต่อาคารของตัวเอง เฮ้อ... ถ้าเมืองของเรากลับไปรุ่งเรืองเหมือนในสมัยปู่ทวดของข้าได้ก็ดีสิ ท่านพ่อข้าน่ะเล่าว่า เมืองของเราในสมัยนั้นใหญ่กว่านี้ตั้ง 3 เท่า ใหญ่พอ ๆ กับป้อมอาชาทางตะวันออกเลยด้วยซ้ำ น่าเสียดาย..น่าเสียดาย... กาลเวลาช่างไม่ปรานีเหล่ามนุษย์ผู้เลอะเลือนอย่าพวกข้า เฮ้อ...”

“อ่า... ท่านผู้เฒ่าครับ แล้วท่านจะให้ผมช่วยเฝ้ายามที่ไหนดีครับ”

“อ้อ ขอโทษที คนแก่ก็ชอบรำลึกความหลังอย่างนี้แหละ ขอโทษที่ให้รอนาน เจ้ายังดูด้อยประสบการณ์ ถ้าอย่างนั้นจงเดินตรวจตราบนกำแพงเมืองสักสามรอบก็แล้วกัน พอครบแล้วค่อยกลับมาหาข้า จำเอาไว้ ถึงเมืองของเราดูเหมือนจะปลอดภัย หากเหล่าอสูรร้ายจากภายนอกก็อาจบุกเข้าโจมตีได้ทุกเมื่อ เปิดดวงตาของเจ้าให้กว้าง มองตรวจตราไปรอบ ๆ มองออกไปให้ไกลถึงชายป่า หากพบเห็นสิ่งผิดปกติน่าสงสัย จงจุดคบไฟที่หอสังเกตการณ์ที่ใกล้ที่สุดให้ขึ้นควัน แล้วข้าจะรีบตามไปทันที”

“รับทราบครับ!”                     

ชายหนุ่มผู้เล่นในชุดอัศวินรับคำแข็งขัน ก่อนจะเดินผ่านซุ้มประตูไม้ของหอสังเกตการณ์ออกไปทำหน้าที่ตรวจตราบนกำแพงเมืองตามภารกิจที่ได้รับ จนเหลือเพียงชายชราหนวดเครายาวในชุดยาวกรอมเท้าสีน้ำตาล ที่นั่งอยู่บนเก้าอี้หลังโต๊ะไม้ขัดมันตัวใหญ่ในห้องพักของหอสังเกตการณ์ บนตักชายชรามีไม้เท้าสีแดงเลือดหมูวางพาดอยู่

“เฮ้อ... คนหนุ่มนี่ มันช่างดีจริง ๆ นะ”

เพล้ง! ตุ้บ

“หือ... เสียงนั่น ข้าไม่ได้หูฝาดไปแน่ ๆ เสียงมาจากไหนกัน”

ชายชราค่อย ๆ ลุกขึ้นจากเก้าอี้อย่างเชื่องช้า ก่อนใช้ไม้เท้าสีแดงเลือดหมูยันกายแล้วเดินออกไปสำรวจระเบียงรอบ ๆ

“อืม... ด้านนี้ก็ไม่เห็นมีสิ่งผิดปกติ เหล่าอสูรโดนล่าจนแทบจะไม่ย่างกรายออกมาจากชายป่าเสียด้วยซ้ำ หรือว่าจะเป็นด้านในเมือง เป็นไปได้ ๆ ก่อนหน้านี้ยิ่งมีข่าวลือเกี่ยวกับการลงมือของจอมโจรลึกลับในตำนานอยู่เสียด้วย”

ฉึก!    

”อีกแล้วรึ หรือว่าข่าวลือนั่นจะเป็นเรื่องจริง ไม่ได้การล่ะ”

ชายชราเดินตามระเบียงไม้อ้อมไปยังอีกด้านของป้อมสังเกตการณ์ด้วยความเร็วมากกว่าขามาเล็กน้อย แล้วค่อยชะลอลง มองสำรวจรอบด้านอย่างละเอียด หลังจากเดินสำรวจอยู่สักพัก ชายชราก็พบเศษแก้วหล่นอยู่บนพื้นระเบียง

“ชิชะ! ฝีมือเด็กซน ๆ รึนี่ ใครหนอช่างมือบอน มาปาหินเล่นจนโคมไฟแตกเสียได้ เช่นนี้ในยามกลางคืนจะปล่อยให้กำแพงเมืองมืดมิดรึยังไงกัน เด็กรุ่นหลังนี่ช่างไร้หัวคิดซะจริง ๆ หืม... แล้วนั่นเส้นเชือกอะไร ใครมาขึงอะไรพิเรนทร์ ๆ แถวนี้อีก รึว่า.. จะเป็นฝีมือจอมโจร!”

ชายชราในชุดยาวสีน้ำตาลเดินเข้าไปใกล้เส้นเชือกที่ขึงไว้สูงเลยศีรษะไปเล็กน้อย ก่อนจะเอื้อมมือขึ้นไปลองแตะสำรวจ

แม้ว มี้ แม้ว มี้ แม้ววววววววว~

“เหมือนจะเป็นเชือกแบบที่ใช้เดินป่ากันทั่ว ๆ ไป เสียงอะไรน่ะ ช่างโหยหวนซะจริง”

ชายชราเคราขาวละสายตาจากเส้นเชือกหันมองไปรอบ ๆ พยายามมองหาต้นเสียง

“แม้ว มี้ ม้าวววว”

-หลบไปครับคุณตาคร้าบบบบ-

“หืม!?”

ผลัว!! ตุ้บ กึก

เมื่อชายชราหันกลับมาตามทิศของเสียงร้องเตือนของแมวน้อย ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่หมวกเกราะโลหะลื่นไถลลงมาตามเส้นเชือกด้วยความเร็วสูงเคลื่อนเข้ามาใกล้ และกระแทกเข้าเต็มใบหน้า จนชายชราล้มลงนอนสลบเหมือด ไม้เท้าสีแดงเลือดหมูกระเด็นกลิ้งไปนอนแอ้งแม้งอยู่ข้าง ๆ ส่วนเจ้าแมวน้อย หลังจากที่หมวกเกราะถูกหยุดอย่างนิ่มนวลด้วยใบหน้าของชายชราแล้ว ก็กระโดดออกจากตัวหมวกแล้วมาลงจอดบนพื้นระเบียงอย่างสวยงาม

“แม้ว มี้ ๆๆ ม้าว เหมียว ๆ แหมว ๆๆ มี้ แม้วว มี้ ๆ ม้าววว มี้ ๆๆ ม้าววว”

-อะ แง้ ผมไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ นะครับคุณตา มันเป็นอุบัติเหตุจริง ๆ น้า ทำใจดี ๆ เอาไว้ อย่าเพิ่งตายนะคร้าบบบ ช่วยด้วยคร้าบ ใครก็ได้ช่วยด้วยคร้าบบบบ-

แมวขนฟูตัวน้อยส่งเสียงร้องเสียงดังด้วยความตกใจ จนมียามรักษาการณ์วิ่งมาช่วยชายชราในที่สุด หากเจ้าตัวเล็กก็ไม่ลืมเก็บอุปกรณ์ประกอบการโดดหอทั้งหมดเข้ากระเป๋ามิติใบจิ๋วจนไม่เหลือร่องรอยใด ๆ ไว้ให้สืบหาหลักฐาน