คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำเรื่อง
บทนำเรื่อ
“เส็พ่อ อย่าทรมีรับสั่ประหารเส็แม่นะพ่ะย่ะ่ะ! เส็แม่ทรถูใส่ร้าย! เส็แม่ไม่มีทาระทำเรื่อั่ว้าเลวทรามอย่าที่ว่านั้นอย่าแน่นอน! เส็พ่อไ้โปร เื่อหม่อมันเถอะพ่ะย่ะ่ะ ทรปล่อยเส็แม่เถอะพ่ะย่ะ่ะ!” อ์ายวินเี๋ยทรวิวอน่อพระบิาะที่พยายามะเ้าไปยัลานัสินโทษอรมราทั์แ่ถูทหารวาไว้
พระเ้าิ่หยามิทรสนพระทัยพระราโอรส สายพระเนรอันมริบมุ่ร้าย้อรไปยัอีพระมเหสีอพระอ์ที่ำลัุเ่าอยู่เบื้อหน้าพระพัร์เพียเท่านั้น… ันทีนหนึ่้าวออมายืนเบื้อหน้านัโทษทีุ่เ่า้มหน้านิ่ราวรูปปั้นหินและลี่พระบรมราโอารอออ่าน
“อีพระมเหสีลี่เหลียนไ้ระทำวามผิร้ายแรอันเป็นภัย่อราสำนั วาแผนลอบสัหารอ์รัทายาท ทำารยุยใส่ร้ายพระสนมิวเฟิและุนนาั้นผู้ให่ที่ภัี่อราสำนั บู้สู่ายับอีแม่ทัพให่หลิวเินหลินและสะสมอำลัเพื่อ่อารบโ่นล้มราบัลลั์ ันั้นึมีพระบัาให้ประหารีวิอีพระมเหสีลี่เหลียน้วยารรอยาพิษนว่านัโทษะสิ้นใ”
ผู้ึ่ถูพิพาษาให้ประหารีวิรับฟัำัสิน้วยวามสบ วพัร์นวลามไม่แสอารม์ใๆ ออมาให้เห็น… พระนามิไ้ทรพระันแสร่ำรวเพื่ออวามเมาหรือแสวามหวาลัวแ่อย่าใแม้ในยามที่เ้าหน้าที่นำถ้วยที่ใส่ยาพิษอยู่เ็มมาวาไว้เบื้อหน้า
“ไม่! เส็แม่มิไ้ทรทำอะไรผิ! ปล่อยเส็แม่เี๋ยวนี้นะ!” อ์ายหนุ่มทรแผพระสุรเสีย้วยวามพระทัยยิ่และพยายามะเ้ามาในลานประหารให้ไ้… “พูอะไรบ้าสิลี่เหลียน! พูับเส็พ่อสิว่าเ้ามิไ้ระทำผิอย่าที่ถูล่าวหา! เ้าถูปรัปรำ! ไ้โปร… อร้อให้เส็พ่อประทานวามเป็นธรรมับเ้าสิ ลี่เหลียน!”
วามพระทัยทำให้ทรรับสั่เรียพระมาราเลี้ยอพระอ์้วยพระนามอพระนา อย่าที่เยระทำเมื่อรั้ที่พระนายัมิไ้ทรอภิเษับพระบิาอพระอ์… เมื่อรั้ที่พระนาับพระอ์ยัเป็นเพื่อนสนิทที่วิ่เล่นหยอล้อันในรั้วัยเยาว์
“พาอ์รัทายาทออไปาที่นี่และััวไว้ที่ำหนั อย่าให้มารบวนารประหารไ้!” พระเ้าิ่หยาทรมีพระบัา่อเหล่ามหาเล็ึ่รีบระทำามทันที
“ปล่อย้านะ! ปล่อยสิ! เส็พ่อไ้โปรเถอะ ลี่เหลียนเป็นผู้บริสุทธิ์! ถ้าหานาระทำเรื่อั่ว้านั้นริๆ นาะยอมลับมาที่นี่ให้ถูับัวทำไม อไ้โปรไร่รอให้รอบอบ้วยเถอะพ่ะย่ะ่ะ เส็พ่อ เส็พ่อ!” อ์ายวินเี๋ยทรยื้อยุับเหล่ามหาเล็ที่เ้ามาับัวพระอ์ ไม่ยอมออไปาที่นั่น่ายๆ
พระเ้าิ่หยาทรหันมาสนพระทัยนัโทษเบื้อหน้าพระพัร์อีรั้ อีพระมเหสีอพระอ์ยัสบนิ่ นัยน์าู่ามไร้ึ่แววประายยัทอมอพื้นอย่าเียบัน… พระนาูราวับุ๊าระเบื้อเลือบที่ามยิ่แม้ในยามที่ทรุนัโทษ
าม หา็ บอบบา อย่าน่าใหาย แ่สะิเพียนิ็อาะแหัไ้อย่า่ายาย… แล้วผู้หิเ่นนี้นะหรือที่ะทำเรื่อเลวทราม่ำ้าเ่นนั้นไ้
ทว่าพระสวามีอพระนามิไ้ทรทอพระเนรเห็นวามริ้อนั้นเลย ในอนนี้พระอ์ทรมีแ่วามโรธแ้นที่อัแน่นอยู่เ็มพระทัยและมุ่หมายเพียะทำลายุ๊าระเบื้อเลือบน้อยๆ นี้ให้แหลาพระหัถ์เท่านั้น
“ื่มเสีย ลี่เหลียน… นี่เป็นวามายที่ัว่าีเินไปเสีย้วย้ำสำหรับผู้หิแพศยาอย่าเ้า” พระราารัส้วยพระสุรเสียเย็นยะเยือ ไร้ึ่เยื่อใยใๆ ่ออีพระมเหสีที่รั้หนึ่เยรัยิุ่วพระทัย
นัยน์าสีผลึน้ำที่หลุบล่ำอหิสาวเลื่อนึ้นมาสบสายพระเนรอันุันที่ับ้อมาอพระสวามี… พระอัสสุลอพระนามิไ้หลั่ไหล… ไม่มีแม้แ่แววล่าวโทษหรือเ็บแ้นเือโรธแ่อย่าใ… แววประายในวพระเนรู่นั้นยัเปี่ยมไป้วยวามรัและเทิทูนในัวพระสวามีอย่าไม่เสื่อมลาย ถึแม้ว่าพระอ์ะทรมีรับสั่ให้ประหารพระนาอย่าโหร้าย็าม
ึ่แววพระเนรนั้น็ทำให้เพลิโทสะในพระทัยอพระเ้าิ่หยาไหววูบ เนื่อามิทรเ้าพระทัยว่าเพราะเหุใอีพระมเหสีอพระอ์ถึไ้ยัมอพระอ์เ่นนั้น… มอพระอ์้วยสายพระเนรที่เยมอพระอ์ทุรั้ในยามที่อยู่้วยัน
พระหัถ์เรียวบายื่นออมาหยิบถ้วยยาพิษไปถือไว้และูึ้นเหนือพระเศียรเล็น้อยเป็นารำนับพระสวามีรั้สุท้าย านั้น็ทรรริมอบถ้วยเ้าับพระโอษ์แล้วเสวยยาพิษในถ้วยนั้นเ้าไปนหม… ทุอาัปิริยาล้วนแ่เป็นธรรมาิราวับำลัเสวยพระสุธารสเ่นปิ
“ไม่! อย่านะลี่เหลียน! อย่าทำแบบนั้นเลย ไ้โปรเถอะ!” อ์ายวินเี๋ยทรพระันแส รีพระสุรเสียั้อปานวพระทัยะแหลสลาย
ลี่เหลียนวาถ้วยลับถาเหมือนเิม่อนะหันมาหาอ์ายหนุ่มึ่เป็นเพื่อนอพระนามาแ่เยาว์วัยและแย้มยิ้มอย่าอ่อนหวานให้… นาะยิ้มให้ับพระอ์เ่นนี้ทุรั้ที่ไ้พบัน เป็นรอยยิ้มที่รารึอยู่ในพระทัยอพระอ์เสมอแม้แ่ในยามนี้
ไม่นาน หยาเลือสีแาน็ไหลรินลมาาเรียวพระโอษ์สีุหลาบอ่อน พระนาทรระอัพระโลหิออมาและพระวรอ์เพรียวบา็ทรุฮวบล เ้าายวินเี๋ยทรแผพระสุรเสียอีรั้ สะบัพระวรายอย่าแรนหลุาารเาะุมอเหล่ามหาเล็แล้ว็รีบรรี่เ้ามาหาพระนา ทรประอพระเศียรอพระมาราเลี้ยึ้นมาหนุนบนพระเพลาอพระอ์อย่าทะนุถนอมพร้อมับทอพระเนรมอพระนา้วยวามโศเศร้า
“เ้าทำเ่นนี้ทำไมลี่เหลียน… เ้าทำเ่นนี้ทำไม… ทำไมถึไม่บอวามริับเส็พ่อ… ทำไม้อทำร้ายัวเอแบบนี้้วย…”
เรียวพระหัถ์น้อยๆ ที่สั่นเทาอพระนาเลื่อนึ้นมาสัมผัสพระพัร์ออ์ายหนุ่ม ับหยาพระอัสสุลที่หลั่ลอาบพระปรา์ให้อย่านุ่มนวล่อนที่ะทรยับพระโอษ์เรียพระนามอพระอ์ เป็นเพียแ่ารระิบที่ไ้ยินแ่เพาะพระอ์เท่านั้น
“ะ… วินเี๋ย…” เสียนั้นแผ่วระโหยอย่าน่าพรั่นพรึ “้า… ้ามีเรื่อะอร้อท่าน…”
“ไ้ เ้าว่ามาเลยลี่เหลียน… ้าสัา… สัาว่าะรับปาเ้าทุเรื่อ” ทรรับปาพระนาอย่าหนัแน่น ยินีที่ะสนออบ่อทุำออนา
“้า… มีลูสาว… นาเป็น… เป็นน้อสาวอท่าน… ไ้โปร… ่วยูแลนา้วย… นา… นาื่อ… เียนเสวี่ย”
“เียนเสวี่ย” ทรทวนื่อที่นาบอ “ไ้… ้าะูแลนาอย่าีแน่นอน อย่าไ้ห่วไปเลยนะ ลี่เหลียน”
รอยยิ้มที่แสถึวามสบายใ่อยๆ ลี่ลายึ้นบนใบหน้าที่าวีั่ระาษ นาลูบพระพัร์อสหายในยามเยาว์อีรั้ านั้น็หันไปหาพระสวามีอนาที่ประทับอยู่บนบัลลั์ ทว่าพระอ์ทรเบือนพระพัร์ไปทาอื่น มิทรมีพระประส์ะแลเหลียวนาเลยแม้แ่น้อยทั้ๆ ที่เป็น่วสุท้ายในีวิอนา
หยาน้ำลั่นัวเป็นผ้าม่านที่บบัารมอเห็นะที่นาหลับาล้าๆ ้วยวามเหนื่อยอ่อน ภาพอพระสวามีเริ่มเลือนราพร่ามัวลทีละน้อยนในที่สุ็มืมิไปเมื่อเปลือาหนัอึ้ที่นาพยายามะฝืนไว้ทาบลมาแนบสนิทับอบล่า ลายเป็นำแพที่ปิั้นนาเอาไว้ในโลอันมืมิและลาาพระอ์ไปลอาล…
“น้ำาที่หลั่รินอเ้า แม้นัสุสาวเ่นวาราในนภาเบื้อบน ทว่า้ารู้ี…
ว่าในวามสุสาวอหยาน้ำาหยน้อยนั้น แฝล้นไป้วยวามเ็บปวมามายเพียใ”
™เ้าายวินเี๋ยยามทรรำพันถึลี่เหลียน…
ความคิดเห็น