สายลมห่มดอกไม้ (ติดเหรียญ เริ่มตอน 12)

ลำดับตอนที่ #3 : ซีนเล็กๆ

อยากแต่งอ่ะ ขอนิดนึงนะ อีกนานกว่าจะเจอกันใหม่ บ๊ายบาย

..............................................................

มันเป็นคืนเดือนมืด แสงจันทร์หลบเร้นซ่อนตัวภายใต้ท้องฟ้าแสนมืดมิดแต่แสงไฟนีออนยังส่องสว่างจ้าจนเห็นเสื้อเห็นกางเกงกองระเกะระกะ

"บอกให้เก็บผ้าไปซักไง ฟรอส"

"ไปซักให้ข้า จ้างหนึ่งร้อย"

"คิดว่าผมเห็นแก่เงินหรือไง เอามาพันหนึ่ง ขาดตัว"

"เดี๋ยวจะใส่น้ำยาปรับผ้านุ่มให้ด้วย" อสูรหนุ่มยื่นแบงค์พันส่งให้ จากนั้นจึงหันกลับไปซุกเตียงตามเดิม

ตัวบ้าอะไรไม่รู้ มาสิงอยู่ห้องคนอื่น งานการสักอย่างก็ไม่ช่วย ได้แต่นั่งกินนอนกิน บางวันหรือบางทีก็ลากสาวมากินในห้อง ความเกรงใจของมันไม่รู้ไปมุดอยู่ซอกหลืบไหน

"ฟรอส คุณเองไม่ได้แคร์อะไรผม ผมเองไม่แคร์คุณเหมือนกัน"

"ต่างคนต่างอยู่ดีไหม คุณจะมาทนอยู่กับผมทำไม" 

เพราะตั้งแต่หนีตามเด็กหนุ่มมายังโลก อสูรหนุ่มทำตัวต่างไปจากเคย ไม่วอแว ไม่ยุ่งเกี่ยว ทำตัวแสดงออกชัดเจนเลยว่าเฮ้ย คืนนั้น ข้าแค่พลาด ไม่ได้มีรสนิยมชอบกินผู้ชาย

ทำให้ทุกวันนี้การดำรงชีวิตอยู่ด้วยกันเปรียบเหมือนเจ้านายกับคนใช้ แน่นอนครับ ผมคนใช้ ส่วนมัน ยิ่งกว่าเจ้านายครับ อย่างมันต้องเรียกว่าพระราชา

"อย่าคิดมากนนท์ มันประหยัด"

"ย้ายออกไปซะ!!!" หนอย!!! มาทำงก ทีพวกสาวๆนมโต เปย์ได้เปย์ดี สุดจะทนกับเจ้าตัวกาฝากทำให้เด็กหนุ่มขึ้นเสียงไล่แบบสุดเสียง

"นนท์ หากข้าย้ายออก มันต้องซื้อของมากมาย เยอะแยะ เปลือง" เพราะอสูรหนุ่มยังไม่คุ้นกับภาษาไทยนักทำให้ใช้คำออกผิดแปลกอยู่บ้าง

"เจ้าคิดว่าเงินมันหาได้ง่ายรึไง" 

อสูรหนุ่มส่ายหน้า ท่าทางแบบว่าเอือมระอา โถๆเด็กน้อย แกนี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย และนั้นทำให้เด็กหนุ่มฉุนกึก

"ผมเห็นคุณเปย์สาวตลอด อย่ามาทำงก" จึงสวนกลับไปทันควัน

"เจ้าหึง" เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยแต่กลับส่งสายตาเรียบเย็นยามออกปากถาม

"ไม่ต้องห่วง สาวๆมันของแก้ขัด ส่วนเจ้ามันของตาย" เงยหน้าขึ้นมาจากหมอนเพื่อกวนประสาทใส่เจ้าของห้องด้วยประโยคนี้โดยเฉพาะ

"อ๋อ แล้วน้องไมโลที่ตามจีบอยู่ ไปบอกเลิกให้ไว"

"..." ถึงอยากจะช่วยแก้ประโยคให้แต่เวลานี้เด็กหนุ่มไม่มีอารมณ์เพราะไม่เข้าใจเลยว่ามันจะมายุ่งกับชีวิตตูทำไม

"ถ้าไม่อยากเห็นมันหมดอนาคต ตกตึกตายก่อนวัยเรียน" จากคำพูดบอกชัดว่าฆาตกรจะเชือดเหยื่อยังไง

"อะไรครับ คุณ ไหนเราคุยกันแล้วว่า ต่างคนต่างอยู่" 

เด็กหนุ่มทวงถามคำสัญญาเพราะยังจำได้ดีว่ามันพูดอะไรไว้ ข้าต้องอยู่กับเจ้าสักระยะ เดี๋ยวพอข้าหาทางได้ ข้าจะไปเอง

ไปเองกับผีน่ะสิ คุณท่านเล่นรากงอกอยู่ในห้องผมสิบแปดฝนสิบแปดหนาวแล้วครับ เมื่อไหร่คุณท่านจะไปสักที

"เลิก" สายตาเข้มงวดมองจ้องออกแนวข่มขู่

"ไม่แฟร์เลย คุณมีกิ๊กเป็นสิบ ผมเพิ่งจีบน้องไมโลติดเองครับ ขอผมมีชีวิตรักที่สดใสบ้างเถอะ" 

เด็กหนุ่มเถียงขาดใจเพราะเพิ่งตกลงปลงใจเป็นแฟนน้องไมโลไปแหมบๆดันมีมารซะแล้ว

"หึง ข้า เพราะข้ากินกิ๊ก"

"ไม่หึงครับ คุณต้องพูดว่า หึงข้าเพราะข้ามีกิ๊กไม่ใช่กินครับ คุณจะไปนอนนอกบ้าน กอดใคร เอาใคร เชิญครับ" เปิดทางให้หรือแทบจะไล่ส่งเลยก็ว่าได้

"อืม" เด็กหนุ่มเริ่มมีความหวังพลางมองหน้าเจ้าปีศาจหน้ามึนด้วยความลุ้น

"เลิกซะ" 

น้ำเสียงเย็นๆทำให้เด็กหนุ่มก้าวขาถอยกลับไปประมาณสองสามก้าวเพราะอยู่กันมานานพอสมควรทำให้เริ่มรู้ว่าระยะอารมณ์นี้มันชักเริ่มไม่ปลอดภัย

"เลิก"

"เลิก"

"เลิก"

"เลิก" เสียงเลิกๆ ยังดังอยู่ซ้ำๆและคนฟังได้แต่กัดฟันอดทน อะไรวะ!!! ไม่ยุติธรรมสักนิด ทีตัวเองควงสาวไม่ซ้ำหน้า เรายังไม่ว่าสักคำ เปิดทางให้ตลอด

"เออเลิกก็เลิก" ชักเริ่มรำคาญจึงเผลอรับคำออกไป

"ดี มานอน" เลิกผ้าห่มขึ้นเชิญชวนและตบมือลงเตียงตุบๆเป็นการเรียก

"ไม่ ผมจะไปนอนกับคุณกิจ ผมเบื่อหน้าคุณ" 

เตรียมแล้ว เตรียมตัวจะเดินออกนอกห้องแล้วแต่มันติดอยู่ที่ สายลมรูปร่างเหมือนมีดเล่มใหญ่กำลังลอยค้างนิ่งกลางอากาศและปลายแหลมของมัน หันหน้าเข้าเป้า เล็งพิกัดลงบนต้นคอของเด็กหนุ่มซึ่งระยะการเสียบห่างเพียงแค่ อีกก้าวเดียวเท่านั้น

"นอน" เจ้าของมีดเรียกเสียงเรียบและเท่านั้นแหละ คนดื้อกลายเป็นคนว่านอนสอนง่ายในฉับพลัน

"ครับ นอนครับนอน" 

รีบวิ่งมาขึ้นเตียงอีกฝั่ง ทั้งยังกางผ้าห่มคลุมโปงพร้อมใจเต้นระทึก ถ้าเมื่อครู่ก้าวล้ำไปอีกก้าวเดียว คอครับคอ คอขาดแน่ๆครับ ฮือ ผมกลัว

"ฮึ" 

เสียงหัวเราะเบาๆของตัวกาฝากร่วมเตียงทำให้เด็กหนุ่มกัดฟันอดทน อย่าให้ตูมีพลังบ้างนะครับ จะลากอีโต้มาสับหัวมันเลยคอยดู โอ๊ย โมโห นอนๆๆๆ 

แก้คำผิดแย้ว ^^

นนท์ : ขอบคุณกำลังใจที่กดให้ครับผม ปลื้มครับ