คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ทั้งสองคนนั่น...
“พี่ดงแฮ”
“ก็พี่น่ะสิ คิดว่าแบรด พิดต์รึไง”ดูพี่แกทำหน้าระรื่นเข้า แต่ตอนนี้ฉันรักพี่ดงแฮจัง
“ฉันนึกว่าพี่จะไม่มาซะอีก”
“ก็พี่รับปากเธอแล้ว ก็ต้องมาให้ได้สิ ลูกผู้ชายน่ะ เค้าจริงจังนะ”ฉันน้ำตาซึมขณะพี่ดงแฮพรรณนาความเป็นผู้ชายของตัวเอง “อ้าว เจ้าหญิงเป็นอะไรเนี่ย อยู่ก็จะร้องไห้ซะงั้น”ตกลงพี่เค้าจะเรียกฉันว่าเจ้าหญิงใช่ไหมเนี่ย
“ฉันซึ้งน้ำใจพี่จังเลยค่ะ”
“โธ่ นึกว่าเรื่องอะไร โอ่..โอ่ ไม่ร้องนะ”พี่เค้าปลอบฉันเหมือนฉันเป็นเด็กอมมือ ก็เล่นเอามือมาลูบหัวกันอย่างนี้ ขนลุกชันเลยฉัน
ตอนฉันก็เตรียมตัวกับพี่ดงแฮอยู่ ฉันก็เห็นรถคันหนึ่งวิ่งเข้าไปในบ้านของซองอึน จอดเทียบที่หน้าบ้านแล้วคนที่ลงจากรถนั่นมันพี่คิบอมหนิ!! แล้วพี่คิบอมก็วิ่งอ้อมรถมาเปิดประตูให้คนที่อยู่ข้างๆ นั่นมัน!!...เยจี!!
“พี่คะ พี่เห็นเหมือนชั้นรึเปล่า?”ฉันชี้ไปที่รถนั่น แล้วพี่ดงแฮก็มองตามมือฉันไป
“นั่นมัน...คิบอมหนิ มากับใครคุ้นๆแฮะ”
“พี่รู้จักเยจีด้วยเหรอคะ”
“เออใช่ๆ เยจี อยู่ชมรมเดียวกับคิบอมที่มหาวิทยาลัยน่ะ”อย่างนี้นี่เอง โล่งจัง!
“แล้ว...”
“เค้าก็คงเหมือนเธอนั่นแหละ ยัยเด็กโง่ ไปกันเถอะ”
“ได้ไงเนื่ย”พี่ดงแฮพูดจบก็เอากำปั้นมาทุบหน้าผากชั้น(มันยังเจ็บอยู่นะ)แล้วก็ลากฉันเข้าไปในงาน
“นี่วันหลังหัดทำขาให้มันยาวๆบ้างจะได้ไม่เดินช้าๆอย่างนี้”โธ่! ตัวเองขายาวตายล่ะ “นี่เธอว่าพี่เหรอ?”
“ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะคะ”
“ก็สายตาเธอน่ะ มันออกจะแจ่มแจ้ง”ก็มันจริงหนิ
พอเดินเข้าในบ้าน ฉันก็เจอซองอึนเป็นคนแรก ยัยนี่ทำหน้าช็อคสุดๆ คงคิดไม่ถึงสินะว่าฉัน จะเป็นแฟนกับซูเปอร์สตาร์ได้
“เธอก็อีกคนเหรอ?”หมายความว่าไง นึกสินึก..อ้อ!คงจะยังช็อคค้างที่พี่คิบอมกับเยจีเพิ่งเข้าไป
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะจ๊ะ ซองอึน คงแปลกใจสินะ นี่พี่ดงแฮคงรู้จักดี เราเพิ่งทำความรู้จักกันได้ไม่นาน ว่าแต่เธอน่ะช่วยบอกเพื่อนๆให้เงียบที ฉันไม่อยากให้พี่เค้าเป็นข่าว”
“จ้ะ”
“สุขสันต์วันเกิดนะครับ น้องซองอึน”พี่ดงแฮอวยพรให้ซองอึน แต่ยัยนั่นคงยังเอ๋ออยู่
“ค่ะ”
“มีความสุขมากนะ”ฉันเลยอวยพรตามอีกคน
“จ้ะ”แต่อาการเจ้าหล่อนยังไม่เป็นปกติ
พออวยพรซองอึนเสร๊จฉันก็ลากพี่ดงแฮเข้ามาในงาน คนเหลียวมองกันเกือบหมดงาน ดีนะที่คนไม่ค่อยเยอะมีแต่เพื่อนๆที่รู้จักกัน แต่ยัยพวกนั้นก็มองพี่ดงแฮเหมือนจะเขมือบเข้าไปทั้งตัว ทั้งๆที่บางคนมีแฟนมายืนคุมอยู่ข้างๆก็ตามที
“หวัดดีอีซึล สบายดีมั๊ยจ๊ะ”เสียงที่ฟังเหมือนจะเพราะ แต่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจกล่าวทักฉัน มุนอา เค้าเป็นเพื่อนคนหนึ่งของฉัน นัมเบอร์วัน ยัยนี่ทำอะไรก็ดูดีเลิสเรอไปหมด ทั้งเรื่องเรียน กีฬา ตำแหน่งดาวโรงเรียนจะพ้นหล่อนไปได้ยังไง แต่ก็พลาด เมื่อเยจี สาวม.ต้น จบจากนอก เข้ามาร่วมสถาบัน ซึ่งทำอะไรๆได้ดีกว่ายัยนี่ทุกอย่าง ฉันอยู่กลุ่มเดียวกันกับเยจี(ซึ่งมีกันแค่สามคน ฉัน เยจี คยูฮยอน) จึงทำให้ยัยนี่ ไม่ค่อยชอบหน้าฉันไปด้วย คอยหาเรื่องแกล้งฉันตลอด ตอนที่ฉันเข้ามาเรียนที่โซลปีแรก(ฉันอยู่กับย่าที่ชอลลานัมโด จนถึงม.ต้น แล้วม.ปลาย พ่อก็ย้ายฉันมาอยู่กับพี่สาวที่โซล)
“เป็นจ๊ะมุนอา ไม่เจอกันนานเลยนะ”
“นี่พวกเธอดูแปลกๆนะ มากับดาราทั้งคู่ คิดว่าเพื่อนๆน่ะโง่นักหรือไง ที่ดูพวกเธอไม่ออก คยูฮยอนคงจะช่วยเป็นธุระให้สินะ”
“หมายความว่าไง”ยัยนี่เป็นคนฉลาดกว่าที่คิด พี่ดงแฮกำลังยืนอึ้งอยู่ที่ยัยนี่รู้ทัน
“คงไม่ได้คบกันจริงๆหรอกนะ ที่เธอควงเค้ามาคงหวังว่าจะไม่ต้องไปทำเรื่องน่าอายนั่นใช่ไหมล่ะ เพราะอย่างเธอน่ะ ไม่มีปัญญาเป็นแฟนกับดาราได้หรอก”
“...”
“ฉันไม่บอกใครหรอกนะ”มุนอาเข้ามากระซิบข้างหูฉันก่อนเดินจากไป ฉันเห็นหรอกนะว่าเธอส่งสายตาวิ้งๆให้พี่ดงแฮน่ะ ยัยนี่อยู่เฉยๆ ก็ไม่มีใครว่าหรอกนะ!
“พี่คะ”ฉันหันไปหาพี่ดงแฮ เพื่อถามว่าจะเอายังไงต่อ
“วะ..ว่าไง อีซึล”พี่ดงแฮพูดกับฉันแต่สายตาไปอยู่ที่ยัยนั่น พี่เป็นอะไรเนี่ย หรือว่าเคลิ้มกับยัยนั่น ผู้ชายก็อย่างนี้ทุกคนสิน่า
ฉันอารมณ์เสียนิดหน่อย ฉันเลยเดินตามหาเยจีกับพี่คิบอม เพราะตั้งแต่เดินเข้ามาในงานก็ไม่เห็นสองคนนั่นแล้ว
“รุ่นพี่คะ วันนี้ดาวสวยมากๆเลยดูสิ”เสียงคุ้นดังอยู่ข้างนอกหน้าต่างก็เห็นเยจีชี้โบ้ยบ้ายขึ้นไปบนฟ้า เอ๊ะ! อยู่กับพี่คิบอมด้วยหนิ สองคนนั่นมันจะออกนอกหน้าเกินไปแล้วนะไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆซักกะหน่อย ทำไมต้องไปแอบคุยกันสองคนข้างนอกอย่างนั้นด้วย
ฉันจึงเดินออกมาข้างนอกใกล้ๆที่สองคนนั้นคุยกัน เพื่อจะได้ยินอะไรชัด(พูดง่ายๆก็มาแอบฟังเค้าคุยกันนั่นแหละ)
“พี่ไม่ค่อยชอบงานแบบนี้เลย”
“เหรอคะ ขอโทษด้วยนะคะ ฉันไม่รู้จริงๆว่าจะทำยังไงดี”
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่แค่พูดไปงั้นๆแหละ แต่อย่าพยาพยามพาพี่เข้าไปใกล้ยัยผู้หญิงปากจัดคนนั้นอีกนะ”
“รุ่นพี่หมายถึงมุนอาน่ะเหรอคะ”เยี่ยมมากค่ะ สายตาเฉียบคม
“อื้อ เธอน่ะหัดคบคนที่มีสมบัติผู้ดีมากกว่านี้นะ”
“ฉันดีใจจังที่รุ่นพี่เป็นห่วงฉัน”
“เปล่า”ตรงไปปะพี่
“อย่างน้อย รุ่นพี่ก็ไม่ทำให้ฉันต้องไปทำเรื่องน่าอายอย่างนั้น”
“พี่แค่...ดูแลรุ่นน้องในชมรม”ท่าทางเย็นชาอย่างนี้ ดูไม่เหมือนพี่
คิบอมคนนั้นเลย ที่ฉันเห็นที่หอพักนั่น แล้วทั้งสองคนก็เงียบอยู่นาน
“รุ่นพี่คะ”
“หึ๊?”
“ฉันตัดสินใจเรื่องนี้นานแล้วนะคะ เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่น่าอายมากๆเลย ฉันไม่แน่ใจ ฉันสับสน ฉัน...”
“ถ้าเป็นเรื่องนั้น...เธอไม่ใช่คนเดียวหรอกนะที่สับสน”สองคนนี้พูดเรื่องอะไรกันนะ กะไม่ให้คนอ่านเค้ารู้เรื่องกันเลยใช่ไหมห๊ะ
พอฉันหันกลับไปมองสองคนนั้นอีกที ก็...ฉันคิดว่าฉันตาฝาดแน่ๆ ฉันเห็นสองคนนั้นจูบกัน ฉันเอามือสีตาจนน้ำตาไหล ฉันจะคิดว่ามันเป็นอย่างนั้น ฉันรู้สึกเหมือนตระคริวกินหน้า ตัวเบาๆ นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมต้องน้ำตาไหลด้วยล่ะ หรือฉันจะรักเค้าจริงๆ ฉันอยู่ตรงนี้ไม่ได้หรอก ฉันไม่สามารถมองสองคนที่ฉันรักยืนจูบกันอยู่ตรงนี้ได้
ฉันรู้สึกเหมือนชนอะไรซักอย่างเมื่อวิ่งออกมาจากตรงนั้นได้ไม่นาน ฉันเงยหน้าขึ้นมอง เห็นคู่ควงของฉัน
“พี่คะ ฮือๆๆๆ”ฉันกอดพี่ดงแฮเอาไว้
“นี่เธอคงเจ็บมากๆสินะ ไม่เป็นไรนะ เธอน่ะจะไม่เป็นอะไรรู้ไหม”เสียงนี้ทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก มือที่ลูบหัวฉันอยู่ตอนนี้บอกกับฉันว่า ไม่มีใครมาทำอะไรฉันได้
“พี่คะ”
“เธอคงจะรักเค้าสินะ”ไม่รู้สิ ฉันรักพี่คิบอมเหรอ หรือแค่รู้สึกหวง คนที่ฉันฝันถึงกำลังจูบกับเพื่อนสนิทฉัน ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก(มั้ง)
“พี่คะ”
“ยัยเด็กโง่ พี่หายใจไม่ออกแล้วนะ เธอกอดพี่แน่นไปแล้ว”ฉันยังคงกอดพี่ดงแฮอยู่อย่างนั้น
“พี่คะ”
“นี่ เรากลับบ้านกันเถอะ”พี่ดงแฮบอกกับฉันก่อนจะจูงมือฉันเดินอ้อมไม่เข้าไปในงานพาฉันมาที่รถ เอ๊ะ รถใคร? “รอตรงนี้ก่อนนะแป๊บนึง”แล้วพี่ดงแฮก็เดินกับเข้าไปในงานอีกครั้ง ตอนนี้น้ำตาฉันมันแห้งไปหมดแล้ว แอร์คงจะเย็นเกินไปมั้ง แล้วเจ้าแอร์ในรถนี่เริ่มทำให้ฉันรู้สึกหนาวแล้วสิ ฉันมองไปรอบๆรถ เห็นเสื้อกันหนาวตัวหนึ่งวางที่เบาะหลังพอดี ฉันหยิบมันเพื่อที่จะคุมตัว ฉันกางเสื้อออกมันใหญ่พอที่ฉันจะห่มตัวฉันได้ แล้วเจ้านี่มันก็ทำให้ฉันหลับในรถนั่น...
ความคิดเห็น