คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : งานเลี้ยงที่รอ....
“อย่าบอกใครนะโว้ย ยังเลย ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมใจที่ต้องไปทำเรื่องน่าอายนั่นอยู่”ไม่เป็นไรแกยังมีเพื่อนทำเรื่องนั้นเหมือนกัน ปิ๊ง! ติ้งไอเดียแล้ว
“เยจีงั้นแค่นี้ก่อนนะ”
“จ๊ะ”ว่าง่ายจังเพื่อนฉัน
“พี่คะ”ฉันไม่ได้คุยคนเดียวนะคะคือว่าตอนนี้คนนี้แหละที่จะช่วยฉันได้...พี่ดงแฮ
“ว่าไง เปลี่ยนใจรึไง”
“พี่คะฉันถามพี่จริงๆนะ พี่ชอบฉันจริงๆน่ะเหรอ”
“นี่คิดว่าพี่ชอบผู้หญิงเอาแต่ใจอย่างเธอรึไง”
“แปลว่าไม่ได้ชอบ?”
“เสียใจเหรอ”
“โล่งต่างหาก แต่ก็แอบเสียความมั่นใจนิดนึงนะ”
“ยังไง”
“ก็ฉันนึกว่า สเน่ห์เหลือร้ายของฉันจะทิ่มตาพี่อย่างจังน่ะสิ”
“ยัยบ๊อง!”
“เออพี่คะ พรุ่งนี้พี่ว่างมั๊ย?”
“ทำไมเหรอ”
“ว่างรึเปล่าล่ะ”อย่าเซ้าซี้นะ เดี๋ยวแม่ก็วีนให้
“นี่เธอกำลังขู่พี่นะ แล้วถ้าว่างล่ะ”
“ไม่สิต้องไม่ถ้าว่าง พรุ่งนี้พี่ต้องว่าง”ฉันออกแนวบังคับ
“งั้นว่างก็ได้ แล้วไงต่อ”
“คือพรุ่งนี้น่ะ เป็นวันเกิดเพื่อนของฉันน่ะค่ะ”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับพี่”
“ก็คงจะไม่เกี่ยวหรอกนะคะ ถ้าเพื่อนคนนี้ไม่ได้เป็นหัวหน้า....”ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้พี่ดงแฮฟัง
“ฮ่าๆๆๆๆนี่เธอยังไม่มีแฟนจริงๆเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ”
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อแล้วล่ะ แล้วตกลงว่าไงคะ”ฉันเร่งเอาคำตอบ
“พี่คงไม่บังอาจให้ เจ้าหญิงเอาแต่ใจไปทำอะไรอย่างนั้นหรอก”
“พี่จะเรียกฉันยังไงก็แล้วแต่พี่เถอะ ขอบคุณมากๆนะคะ แล้วพรุ่งนี้บ่ายสามโมงมาหาฉันที่บ้านด้วยนะ..ตุ๊ดๆๆ”อ้าวเป็นอะไรเนี่ย ซวยแล้วแบตหมด ยังไม่ได้บอกทางพี่ดงแฮด้วยซ้ำ ต้องรีบชาร์ตแบตด่วนค่ะ จากนั้น...อีกแล้ว“จากนั้น”ทั้งเรื่อง...ก็จากที่ฉันชาร์ตแบตน่ะแหล่ะฉันก็รีบไปอาบน้ำ เตรียมตัวโทรหาพี่ดงแฮอีกรอบ
...อาบน้ำเสร็จ ฉันก็เดินมาดูโทรศัพท์เป็นอันดับแรก มีสายไม่ได้รับด้วย นี่เบอร์ใครวะคุ้นจัง ฉันกดดูเป็นสิบสายก็มีแต่เบอร์เดิมที่ฉันไม่ได้รับ แต่ เอ๊ะ!เบอร์นี่มันคุ้นมากกกก นี่มันเบอร์พี่ดงแฮ! ซวยแล้วฉันปล่อยให้เค้ารอสายเป็นสิบรอบ ถ้าพี่เค้าเปลี่ยนใจทำไงดี เรื่องน่าอายนั่น! ไม่นะ!
ฉันก็เลยรีบโทรหาพี่ดงแฮ ทำไมไม่รับนะ หรือว่า...ไม่นะ! อย่าทำแบบนี้กับฉันนะ ฉันต้องไม่กล้าออกไปไหนเป็นชาติเลยถ้าต้องไปทำเรื่องน่าอายอย่างนั้น รับโทรศัพท์ฉันที ฉันตั้งใจโทรหาพี่ดงแฮ ขนาดแต่งตัวฉันยังโทรไปด้วยแต่พี่เค้าก็ไม่รับซักที จนฉันแต่งตัวเสร็จ...และจนฉันหลับ!
โอ้...ยามเช้าอรุณ แดดอุ่นๆสาดลงบนเรืองร่าง เจ้าน้องนางยังนอนไม่รู้จักตื่น ทำเหมือนว่าไม่หลับมาข้ามคืน คงจะฟื้นอีกทีคงข้ามปี
ใครมาท่องบทอะไรข้างหูฉันเนี่ย รำคาญชะมัด! เดี๋ยวนะ! นี่มันเช้าแล้วเหรอเนี่ย ต้องรีบโทรหาพี่ดงแฮต่อ
ฉันควานหาโทรศัพท์ไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ สวรรค์ อย่ากลั่นแกล้งลูกอย่างนั้น
“หาอะไร”ยัยคนท่องอาขยานถามฉัน
“พี่เห็นโทรศัพท์ฉันรึเปล่า?”ฉันถามพี่ทันบี ที่มาท่องอาขยานปลุกฉัน
“พี่เอาไว้ที่โต๊ะโคมไฟนั่นไง ทำไมไม่รู้จักหาด้วยตัวเองก่อนถามคนอื่นนะ แล้วไอ้การที่นอนแล้วเอาโทรศัพท์ไว้ข้างหัวน่ะ มันจะลดประสิทธิภาพการทำงานของสมองรู้มั๊ย?...”ขณะที่พี่สาวฉันพล่ามอะไรอยู่นั้นฉันก็รีบไปหยิบโทรศัพท์แล้วเดินออกไปนอกห้องเพื่อโทรหาพี่ดงแฮต่อ แต่ก็ยังคงไม่รับโทรศัพท์ฉันเหมือนเดิม แล้วพอโทรรอบสองสายก็โดนตัดซะงั้น
ฉันคงพึ่งพี่เค้าไม่ได้แล้วสินะ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน
“นี่อีซึล เธอเห็นพี่เป็นอะไรห๊ะ! เวลาพี่พูดทำไมไม่รู้จักฟัง แล้วเดินหนีมาอย่างนี้เค้าเรียกว่าไม่มีมารยาทรู้ไหม”เอาอีกแล้ว ฉันต้องทนฟังยัยพี่สาวคนนี้บ่นถึงไหนกันเนี่ย
ฉันคิดว่าเหมือนตอนนี้ฉันถูกลอยแพร เค้าจะปล่อยให้ฉันไปทำเรื่องน่าอายอย่างนั้นจริงๆน่ะเหรอ
ตอนนี้ฉันมาอยู่หน้าบ้านของซองอึนโดยลำพัง วันนี้ฉันกะจะสวยที่สุดในงาน ลงทุนไปเช่าชุดมาเลยนะเนี่ย ชุดราตรีแบบสั้นสีครีม ไฮโซสุดๆ จะให้ฉันแต่งตัวโลโซมาได้ไงล่ะ ก็บ้านยัยนี่รวยล้นฟ้า ว่าแต่เรื่องมันเศร้า ชีวิตฉันช่างรันทด โทรหาคยูฮยอนดีกว่า
“ว่าไง”
“นี่ คยูฮยอนนายไม่มาวันเกิดซองอึนรึไง”
“วันนี้ ก็วันเกิดฉันเหมือนกันนะยัยเน่า พูดกับฉันดีๆหน่อย”
“แล้วตกลง ยังไงเนี่ย?”
“ก็วันนี้ฉันไม่ว่างไง”เออเนอะ แสดงว่าพี่ดงแฮก็ไม่ว่างใช่ไหมอ่ะ ซวยแล้วฉัน ทำไมต้องมาโกหกกันด้วย ไม่ว่างก็บอกไม่ว่างก็ได้หนิ ฮือๆๆ
สู้ๆอีซึล เธอต้องเข้มแข็งเข้าไว้ เรื่องอย่างนั้นน่ะ ใครก็บังคับเธอไม่ได้หรอก
“นี่สาวน้อย มาคนเดียวเหรอจ๊ะ”ใครมาแซวเนี่ย คนอารมณ์เสีย อยากโดนดีรึไงกัน...
ความคิดเห็น