คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ปาร์ค ทันบี...
“โอ๊ะ!”พี่ดงแฮทำท่าเจ็บท้องเอามือมากุนท้องหงายหลังลงกับพื้น ทุกคนตกใจจากที่ถือช้อนเตรียมลุย แต่ตอนนี้ทุกคนวางช้อนลงเหมือนเดิม “โอ้ย! อาหารอะไรเนี่ย อร่อยสุดๆไปเลย”ฉันเอามือผลักๆพี่ดงแฮที่นอนอยู่ข้างๆ
“ฉันตกใจหมดเลย พี่ก็ เล่นอะไรเนี่ย”พอฉันหันไปอีกทีทุกคนก็จริงจังอยู่กับอาหารตรงหน้า “พี่คะรีบลุกมากินเร็วเข้า เดี๋ยวพี่ก็อดหรอก”ฉันดึงแขนพี่ดงแฮให้ลุกขึ้นแต่ฉันก็สู้แรงพี่ดงแฮที่ตัวค่อนข้างหนักฉันก็เลย
“ว้าย!!!”ตอนนี้หน้าฉันกับพี่ดงแฮห่างกันแค่คืบ อะไรกันเนี่ยทำไมมันรู้สึกร้อนๆที่หน้าเนี่ย หน้าฉันจะแดงรึเปล่าเนี่ย ฉันต้องตายแน่ๆ เพราะตอนนี้ใจฉันมันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย ว่าแต่ฉันควรจะลุกขึ้นได้แล้วใช่ไหมเนี่ย แต่ทำไมตัวฉันไม่มีแรงเลยเนี่ย แล้วแขนฉันที่ค้ำไม่ให้ตัวฉันโน้มฉันลงไปต่ำกว่านี้ล่ะ อ๊าย! แขนฉัน มันจะถึงแล้วนะ
“นี่! คิดว่าโลกทั้งโลกมีกันอยู่สองคนรึไงห๊ะ!”
“ขอบใจนะคยูฮยอน ตัวฉันไม่มีแรงเลย เกือบไปแล้วมั๊ยล่ะ ฮู่ว์!”ฉันถอนหายใจอย่างโล่ง ต้องขอบคุณคุณคยูฮยอนเหลือเกิน ที่อุตส่าห์ดึงคอเสื้อฉันขึ้นมา แต่ฉันก็เกือบตายที่หายใจไม่ออก เพราะคอเสื้อมันรัดคอฉัน แต่ตอนนี้ฉันสั่นไปหมดแล้ว
“พี่ขอโทษนะ”พี่ดงแฮที่เพิ่งลุกขึ้นมากล่าวไปเช่นนั้น แต่ให้ตายสิตอนนี้ฉันไม่กล้ามองหน้าใครเลย อ๊าย อาย ฉันล่ะอยากเป็นขอมซะแล้ว มุดให้ถึงบ้านตอนนี้เลยได้ไหมเนี่ย
“ขอตัวสักครู่นะคะ”ฉันบอกกับทุกคนก่อนรวบรวมกำลังที่มีทั้งหมดในตอนนั้นวิ่งไปเข้าห้องน้ำแบบ...ฟิ้วส์...
โอย...ฉันเป็นอะไรไปแล้วเนี่ย พ่อแม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ที่ลูกสาวมาทำตัวอย่างนี้ เข้าบ้านผู้ชาย แถมยังมานอนคร่อมผู้ชายต่อหน้าคนนับสิบ
เอาล่ะ ตั้งสตินะอีซึล เมื่อกี้น่ะมันอุบัติเหตุ ใช่ๆ เมื่อกี้มันอุบัติเหตุ แต่ฉันรู้นะว่าเธอคิดอะไรอยู่ ตอนนี้ฉันเห็นตัวอะไรไม่รู้เล็กๆ มาเถียงกันข้างหูฉัน ฉัน...อยาก...ตาย
ว่าแต่ไม่นะ เมื่อกี้น่ะฉันไม่ได้คิดอะไรเลย จะคิดได้ไงเล่า ขนาดหน้าพี่ดงแฮ ฉันยังมองไม่เห็นเลย พอถูกกระชากฉันก็หลับตาปี๋เรียบร้อยแล้วย่ะ
“อีซึล เป็นอะไรรึเปล่า”เสียงคยูฮยอนนินา
“เปล่าหรอก ฉันเพิ่งคิดได้ว่า ฉันต้องมาล้างหน้าหลังทำอาหารเสร็จ อีกแป๊บเดียว เดี๋ยวฉันตามออกไปนะ”เอาไงดีฉัน ถึงจะพูดยังงั้นก็เถอะนะ ถ้าจะไปให้เจอหน้าพี่ดงแฮตอนนี้ คงไม่ไหวแน่ เอาวะ เป็นไงเป็นกัน ท่องไว้อีซึล เมื่อกี้น่ะ มันไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก สู้ๆ
“อ้าว อีซึลมาแล้ว มาสิ เดี๋ยวไอ้พวกนี้ก็กินกันหมดก่อนหรอก”พี่อีทึกที่นั่งหันหน้ามาทางประตูเห็นฉันเข้าจึงทัก แต่...ไม่จำเป็นนะคะพี่ขา
“คือฉันเพิ่งนึกขึ้นได้น่ะค่ะ ว่านัดเพื่อนเอาไว้ ยังไงฉันขอตัวกลับเลยนะคะ”
“งั้นดงแฮไปส่งอีซึลหน่อยไป”พี่ดงแฮงั้นเหรอ ช่างคิดได้นะคะพี่อีทึก
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะเสียเวลาพวกพี่เปล่าๆ ตั้งใจกินกันไปเถอะค่ะ ฉันกลับเองได้ กินให้อร่อยนะคะ”จากนั้นฉันก็หันหลังเดินออกมาแล้วฉันก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้น
“พี่ครับ วันนี้เราจะเลี้ยงขอบคุณอีซึลไม่ใช่หรือครับ”ใครวะ เดี๋ยวฉันก็ซวยหรอก วิ่งดีกว่า
ฉันรีบหารถกลับบ้าน นั่น!แท็กซี่ ฉันจึงโบกแท็กซี่กลับบ้าน
“โอย... ทำไมวันนี้มันเหนื่อยจังเนี่ย”พอฉันมาถึงบ้านก็ล้มตัวลงนอนกลับโซฟาอย่างเหนื่อยเลยล่ะ
“นี่! ยัยเน่า เธอไปไหนมาเนี่ย? ออกไปซื้อกับข้าวแป๊บเดียว กับบ้านน้องหาย แล้วโทรศัพท์น่ะ โทรไปทำไมไม่รับฮะ รู้ไหมว่าฉันเป็นห่วงแกแค่ไหน ถ้าแกเป็นอะไรไปนะ ไม่ใช่แกคนเดียวหรอกที่ซวย ฉันน่ะหลายเท่าจะบอกให้ แล้วนี่ถามทำไมไม่ตอบ”ยัยคนนี้นี่มันจริงเลย เมื่อไหร่จะเลิกบ่นๆเหมือนคนแก่ซะทีเนี่ย ปาร์ค ทันบี พี่สาวฉันเองแหละค่ะ ทำงานเป็น call center ให้กับเครือข่ายชื่อดังของเกาหลี เราอายุห่างกัน 3 ปี แต่เราสองคนหน้าเหมือนกันอย่างกับแฝดเลยล่ะ ว่าแต่ตอนนี้ฉันน้อยใจแม่จริงๆ ตั้งชื่อพี่สาวว่าทันบี น้ำฝนเชียวนะ แล้วฉันสิ อีซึล น้ำค้างมีคนชมว่าชื่อฉันมันเชยสุดๆไปเลย 555+ ฉันถือว่ามันเป็นคำชมเองแหละ ยังไงแม่อุตส่าห์ตั้งให้ใช้ๆไป แล้วคำว่ายัยเน่าที่คยูฮยอนเรียกฉันน่ะ ได้มาจากพี่ทันบีทั้งนั้น
“ฉันไปหาคยูฮยอนมาพี่มีไรป่ะ”
“ไปหาคยูฮยอนงั้นเหรอ ปะ..เปล่าหรอก”เป็นอะไรอีกเนี่ย อ้าวแล้วจะไปไหนอีกล่ะ ฉันว่าพี่ฉันคงกำลังย่างก้าวเข้าวัยทองแน่ๆเลย แต่บางทีเค้าก็เหมือนเด็กที่กำลังเป็นสาว เฮ้อ...กลุ้มใจจริงฉันมีพี่เป็นบ้าเนี่ย
พอพี่สาวที่น่ารักของฉันหายหะ..ศีรษะไปไหนไม่รู้ฉันก็ขึ้นมาบนห้อง รีบนอนวันนี้ฉันรู้สึกส่าเหนื่อยมากๆเลย
♪ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ♪
“นี่มันเบอร์ที่คยูฮยอนโทรมาหาฉันเมื่อเช้านี่ สงสัยจะเปลี่ยนเบอร์โทร”ขณะที่ฉันกำลังก้าวเข้าห้องอันแสนสงบสุขของฉัน ก็มีเสียงที่ฉันสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องไม่ดี คลืบคลานเข้ามาใกล้ “หวัดดีคยูฮยอน มีอะไรรึเปล่า?”
“พี่เอง”พี่เอง พี่ พี่ไหน? ว่าแต่เสียงคุ้นๆ “พี่ดงแฮไง” อ๋อ! ที่แท้ก็.. ห๊ะ! พะ พะ พี่ดงแฮงั้นเหรอ
“คือ...มีอะไรเหรอคะ”ตั้งสติไว้อีซึล
“คือ...เอ่อ...คือ...”อ้าวซวย ฉันนึกว่าเป็นฝ่ายเดียว
“พี่มีอะไรจะคุยกับฉันเหรอคะ”ฉันถามซ้ำอีกรอบ
“คือ...นี่...เอ่อ...เบอร์พี่นะ”
“คะ..ค่ะ”
“เอ่อ...เรื่องนั้นน่ะ”
“โอ๊ย! เอาล่ะค่ะ ฉันว่าเรามาคุยกันปกติเถอะค่ะ”ฉันชักรำคาญทั้งตัวเองกับพี่ดงแฮที่คุยกัน คือ...เอ่อ... ก็เลยรวบรวมความกล้า ตั้งสติ สู้ๆ บอกไป
“พี่ก็ว่าอย่างนั้นแหละ”พี่ดงแฮก็คงรู้สึกเหมือนฉัน
“แล้วพี่โทรมาทำไมเหรอคะ”ฉันถามคำถามนี้เป็นรอบที่สาม
“คือ...พี่จะบอกว่าเรื่องเมื่อตอนกลางวันน่ะ”อ๊าย! จะพูดเรื่องนี้ขึ้มมาหาหอกอะไรคะ ดูสิพอพูดขึ้นหน้าฉันมันร้อนๆยังไงพิกล หน้าฉันคงไม่แดงนะ ฉันเลยรีบวิ่งไปส่องกระจก แต่หน้าฉันตอนนี้สิ มันเหมือนลูกตำลึงเลยอ่ะ
“ถ้าพี่จะพูดเรื่องนี้ก็ไม่ต้องหรอกค่ะ ให้มันจบๆไป ฉันอายนะคะเนี่ย”
“อ้าวเหรอ! พี่คิดว่าอีซึลโกรธพี่ซะอีกที่พี่เล่นเหมือนเด็กๆ แล้วจากนั้น อีซึลก็ไม่มองหน้าพี่เลย”
“จะให้มองได้ไงล่ะ ก็ตั้งแต่เกิดมา ฉันไม่เคยอยู่ใกล้ผู้ชายคนไหนขนาดนี้มาก่อนเลยนะเนี่ย”
“เหรอ งั้นพี่ก็เป็นคนแรกสิ”
“ภูมิใจนักรึไง ฉันยังไม่เสียตัวให้พี่สักหน่อย”
“พี่เปล่านะ แค่ตื่นเต้นที่เราต่างก็เป็นครั้งแรกของกันและกันไง”
“พี่รู้ไหมว่าพี่พูดเหมือนว่าเราเป็นแฟนกันเลยนะ”
“แล้วรู้สึกยังไงที่พี่พูดกับเธอแบบนี้”
“มันรู้สึกจั๊กจี้ชอบกลแหละ”
“ถ้าพี่จะบอกชอบเธอมันเร็วไปมั๊ย?”มากค่ะพี่ เราเพิ่งรู้จักกันนะคะ ตอนนี้ฉันอยู่ในโหมดอึ้งค่ะ ฉันไม่รู้จะทำยังไงก็เลยตัดสายไป ตายแล้วฉัน ควบคุมเสน่ห์อันล้นหลามไว้ไม่อยู่อีกแล้ว ซวยแล้วสิฉัน เกิดมาน่ารักมันก็ต้องหนักใจอย่างนี้นี่เอง
แล้วฉันจะมีหน้าไปเจอชาว SJ ได้อีกไหมเนี่ย เดี๋ยวนะ! ขอเรียบเรียงก่อน เมื่อวานเราเจอกันที่ห้องซ้อม(เมื่อวานเองนะ) ฉันนวดขาให้พี่เค้า วันนี้เจอกันที่หอของ SJ ฉันทำอาหารให้ทุกคนหรือว่าฉันต้องไปตรงสเปกพี่แกแน่ถึงกล้าตัดสินใจเร็วขนาดนี้ ประมาณว่า น่ารัก ใจดี เซ็กซี่ เป็นแม่ศรีเรือน อะไรอย่างนี้ โอ๊ย ปวดหัว อยากขี้เหร่ T^T
♪ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ♪
โทรมาอีกแล้ว เอาไงดี โทรได้โทรไปสิ โชคดีที่ฉันตั้งเสียงเรียกเข้าเป็นเพลงที่ฉันชอบ นั่งฟังสบายใจเฉิบ
เอ๊า แต่ลืมไป นี่มันเพลง เอสเจนี่หว่า แล้วนี่มันท่อนที่พี่ดงแฮร้องด้วย สงสัยจะเป็นบุพเพ ~ ใช่บุพเพรึเปล่า ใช่บุพเพมั๊ยเธอ ~ หนีเสือป๊ะกั่นแฮ่มกะป้อจระเข้ฮือ จะเฮ็ดจะใดล่ะทีนี้ ลุย!!
“อ้าว!นี่เบอร์เพื่อนฉัน”...“หวัดดี เยจี มีอะไรจ๊ะ”
“คือพรุ่งนี้วันเกิดซองอีนแกจำได้ป่ะ”
“อือ แล้วไง”
“แกลืมข้อตกลงแล้วเหรอว่า ในวันเกิดครบ 21 ปีของซองอีนหัวหน้าห้องของเราทุกคนจะต้องพาแฟนไปให้ทุกคนรู้จัก”
“เออใช่ฉันจำได้แล้ว ถ้าไม่มีแฟนก็แสดงว่า จะต้องวิ่งรอบตึก 63แล้วร้องตะโกนว่า ฉันขี้เหร่ ใช่ป่ะ”
“อื้อ”
ความคิดเห็น