คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : อาหารของเธอ
“พี่คะสร้อยเส้นนี้ราคาเท่าไหร่เหรอคะ”ฉันถามพนักงานขาย
“คะ อ๋อ เส้นนี้หนึ่งแสนห้าหมื่นวอนค่ะ”เป็นแสนเชียวเหรอ ถึงจะสวยยังไงก็เถอะนะ มันแพงเกินไป ฉันจะเก็บเงินแล้วมาเป็นเจ้าของแกทีหลังนะ
“ขอโทษนะคะ พอดีช้อปเพลินเงินฉันเหลือไม่พอแล้วล่ะค่ะ”
“อยากได้เหรอ”
“พี่ดงแฮ”
“ราคาเท่าไหร่ล่ะ”ฉันไม่อยากรบกวนใครนะ
“ช่างมันเถอะค่ะ เรากลับกันเถอะ”
“ไปรอพี่ข้างนอกไป พอดีพี่จะหาซื้อสร้อยซะหน่อย”
“งั้นฉันไปรอข้างนอกนะคะ”ฉันเดินออกมาข้างนอกด้วยใจที่ห่อเหี่ยว ฉันนั่งรอพี่ดงแฮประมาณ 10 นาที
“เราต้องไปที่ร้านเบเกอรี่ต่อใช่ไหมเนี่ย”พี่ดงแฮถามหลังจากเดินออกมาจากร้าน
“ค่ะ รีบไปกันเถอะค่ะ มันจะค่ำซะก่อน”แล้วเราก็เดินทางมาที่ร้านเบเกอรี่แถวนั้นอยู่ไม่ห่างจากห้างเท่าไหร่
“เราจะเอาเค้กอะไรกันดี”พี่ดงแฮถามฉันที่กำลังยืนกลืนน้ำลายอยู่ เมื่อเห็นเค้กช็อกโกแล็ตตรงหน้า “เธอนี่มันจริงเลย เป็นผู้หญิงไม่ควรทำอย่างนี้รู้ไหม มันน่าเกลียด”
“ฉันไม่สนใครอ่ะ ฉันทำแล้วฉันมีความสุขก็โอแล้ว”
“เอาก้อนนี้ครับ”แล้วพี่ดงแฮก็สั่งเค้กก้อนนั้น ก้อนเดียวกันที่ทำให้ฉันต้องยืนกลืนน้ำลายน่ะแหละ ฉันอยากจะกระโดดกอดพี่ดงแฮจังเลย
“พี่คะ วันนี้พี่น่ารักจัง”ฉันชมขณะที่พี่ดงแฮรับเค้กมาจากพนักงาน
“ชมพี่แต่สายตาไม่วางจากเค้กเลยนะ”
“ก็นิดนึง”
“เรากลับกันเถอะ”
“ค่ะ”เราเดินทางประมาณครึ่งชั่วโมงกว่าจะมาถึงหอพัก ตอนนี้เวลาประมาณ 5 โมงเย็นได้แล้วมั้ง
“กลับมาแล้วค่ะ”
“นี่พวกเธอไปทำอะไรกันอยู่เนี่ย ฉันหิวจนจะงับหัวเรียวอุคแล้วนะ”แต่ดูเค้าตอนรับสิช่างใจร้าย ว่าแต่พี่คังอินมาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย?
“ของดีมันต้องรอนะพี่”พี่ดงแฮตอบพี่ชินดงที่ตอนนี้ชักอารมณ์เสียซะแล้ว
“อีซึลรีบไปทำอาหารเร็วเข้าเดี๋ยวพี่ชินดงก็ก่อโศกนาฏกรรมหรอก”
“ค่ะ ฉันจะพยายามให้มันเร็วที่สุดนะคะ”
ฉันรีบหิ้วของเข้ามาในครัวลงมือจัดการหุงข้าวเตรียมไว้ แล้วรีบทำอาหารทีละอย่างจนครบ ใช้เวลาประมาณ 45 นาที ความสามารถพิเศษเลยนะเนี่ย แล้วกลิ่นก็โชยไปหาพี่ฮีชอลจนต้องเข้ามาดูในครัว
“เป็นไงบ้างอีซึล”
“กำลังเตรียมจานข้าวอยู่ค่ะ”
“ว้าว นี่มันอาหารไทยหนิ พี่ขอชิมได้ป่ะ”ขณะที่ฮีชอลกำลังตักแกงเขียวหวานเข้าปาก ฉันเอื้อมมือไปตี แปะ!
“ไม่ได้นะคะ พี่ไปนั่งรอข้างนอกก่อน ต้องกินพร้อมกันสิคะมันถึงจะยุติธรรม”
“นิดเดียวเองนะ”
“ไม่ได้ค่ะ”ฉันทำเสียงจริงจัง พอได้ยินฉันพูดอย่างนั้นพี่ฮีชอลก็เดินออกไป
“เสร็จแล้วค่ะ”ฉันเดินถือถ้วยต้มยำกุ้งออกไปหนึ่งถ้วย งานนี้ต้องนั่งกับพื้นขืนนั่งบนโต๊ะทานข้าวได้ขี่คอกันกินแน่
“ว้าว!”พอฉันวางถ้วยลงกลางวงก็ได้ยินเสียงๆหนึ่งดังขึ้นโดยไม่ได้นัดหมาย
“น่ากินสุดๆเลยอีซึล”พี่เยซองเอ่ยเป็นคนแรก
“นี่พวกนายน่ะ รีบไปเอาข้าวมาเดี๋ยวนี้เลยไป”พี่ฮีชอลสั่งน้องๆที่ตาเป็นประกายกับถ้วยต้มยำกุ้งตรงหน้า
“พวกพี่อย่ากินก่อนพวกผมแล้วกัน”พี่อึนฮยอกบอกก่อนพาเเหล่าสมาชิกที่มีอายุน้อยอย่างคยูฮยอน พี่เรียวอุค พี่คิบอม พี่ซีวอน พี่ดงแฮ รวมทั้งพี่อึนฮยอกเองต้องต่อแถวกันเข้าไปเอาอาหารออกมาข้างนอก ให้พวกรุ่นพี่ที่นั่งสั่ง
แล้วเหล่าสมาชิกที่น่าสงสารต้องหอบเอาถ้วยข้าวถ้วยอาหารกันออกมาอย่างระเห็จ บางถ้วย(ที่พี่อึนฮยอกถือ)หกแถบจะไม่เหลือ
จากนั้นเหล่าสมาชิกก็นั่งล้อมวงกันฉันนั่งอยู่ข้างๆคยูฮยอนกับพี่ดงแฮ ซึ่งถัดไปเป็นพี่คิบอม ทำไมคะ? TT^TT
“กินแล้วนะคะ”ฉันกับคยูฮยอนกำลังตักอาหารเข้าปากแต่ก็เห็นทุกคนนั่งนิ่งไม่ยอมกิน “ทำไมพวกพี่ไม่กินกันล่ะคะ”
“ก็พี่อีทึกบอกว่า อาหารที่หน้าตาดีมักจะไม่อร่อย ยิ่งเป็นผู้หญิงที่ออกจะกะโหลกกะลาอย่างอีซึลทำแล้วพี่ไม่ค่อยไว้ใจ”โธ่! พี่ฮันคยองผู้ไร้เดียงสา
“งั้น พี่!”ฉันหันไปหาพี่ดงแฮ
“อะไร”ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“อ้าปาก ฉันจะให้พี่ทดสอบว่าฝีมือฉันน่ะมันเลิศรสแค่ไหน”
“ทำไมต้องฉัน”
“อ้าปาก”แล้วพี่ดงแฮก็ค่อยอ้าปากอย่างหวาดระแวง แหม..มาทำเป็นไม่ไว้ใจ ตอนแรกเนี่ย มองกันตาเป็นมันเชียวนะ
แล้วฉันก็ป้อนแกงเขียวหวานเข้าปากพี่ดงแฮ ส่วนหนูทดลองน่ะเหรอ เคี้ยวตุ้ยๆเชียวล่ะ
“ขออีกคำได้ป่ะ”
“อร่อยล่ะสิ”ตอนนี้ทุกคนจ้องมาที่ฉันกับพี่ดงแฮ และแล้วกุ้งตัวโตก็เข้าไปอยู่ในปากพี่ดงแฮเรียบร้อย ทุกคนลุ้น เมื่อกี้คงจะคิดว่าฉันฟลุคใช่ไหม
“ขออีก”
“ไม่คิดจะกินเองเลยใช่ไหมคะ”
“เป็นไงดงแฮพวกเรากินได้ใช่ไหม”พี่ฮันคยองถา
ความคิดเห็น