คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ยัยหน้าตลก
“ไม่หรอกครับ วันนี้คิบอมติดถ่ายละคร”
“อย่างนี้ก็ดีเลยฉันจะได้ไม่ต้องกลัวว่าเค้าจะเห็นฉันในสภาพนี้”
“เธออยู่ดูแลหน้าฉันได้ใช่ไหม”ทวงจังฉันยังดูแลตัวเองไม่ค่อยจะได้เลย
“นี่ คยูฮยอน ไปพายัยหน้าตลกนี่มาจากไหน”อยู่ๆพี่ดงแฮก็ถามคยูฮยอน เดี่ยวนะ! ถามว่าไปพายัยหน้าตลกมาจากไหนงั้นเหรอ ฉันมากับคยูฮยอนหนิ แสดงว่าอีตานี่บอกว่าฉันหน้าตลกงั้นเหรอ
“นี่ ว่าฉันเหรอ”
“ไม่หรอก ฉันว่าให้ยัยคนที่หน้าผากเขียวๆ ที่ยืนอยู่ข้างคยูฮยอนต่างหาก”
“เออ แล้วไปก็นึกว่าให้...เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ยืนข้างคยูฮยอนงั้นเหรอก็มีแต่ฉันหนิ นี่นาย!!”
“ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ”
“เป็นรุ่นพี่ อายุมากกว่า จะพูดอะไรก็ได้งั้นเหรอ”
“ฉันก็แค่บอกว่าเธอหน้าผากเขียว ฉันผิดตรงไหนเนี่ย”
“ฉันไม่ได้หน้าผากเขียวซะหน่อย มันแค่ช้ำเพราะล้มต่างหากล่ะ”
“เหรอ โทษที ฉันก็นึกว่าเธอเป็นตัวประหลาดซะอีก”
“ไอ้...อุ๊บส์...อ้าอูดอ่างอี้ได้ไออะ(ไอ้บ้าพูดอย่างนี้ได้ไงยะ)”อยู่ก็มีมือมาปิดปากฉันลากมานอกห้องซ้อม
“โอ๊ยย เจ็บนะยะ ปิดมาได้ อี้ ทำไมมือนายเค็มจังเนี่ย”ฉันบ่นคยูฮยอนหลังจากที่รู้ว่าใครลากฉันออกมา
“เธอได้ลิ้มรสมันอีกหลายรอบแน่ ถ้าแกยังไม่หยุดพูดมาก จะอยู่ต่อไหม”
“อยู่ดิ ถึงแม้พี่คิบอมไม่อยู่ยังมีผู้ชายหล่อๆให้ดูอีกตั้ง 10 คนแหนะ”
“?”
“งงอะไรยะ”
“ก็มันเหลือตั้ง 12 คนหนิ”
“อีตาบ้าแกเป็นเพื่อนฉันนะ ดูยังไงแกก็งั้นๆอ่ะ”
“ตัดฉันออกก็เหลือ 11 คน แกตกเลขเหรอ”
“อีกคนก็อีตาพี่ดงแฮนั่นไง เลิกหล่อตั้งแต่มาว่าให้ฉันแล้ว”
“แกเนี่ยน๊า”
“ทำไมยะ”
“เข้าไปข้างในกันเถอะ”แล้วไอ้คนที่มันลากฉันออกมาก็ลากฉันกลับเข้าไปอีกรอบ
พอเข้าไปเห็นหน้าอีตาพี่ดงแฮฉันก็แลบลิ้นใส่
“ยัยเด็กนี่”ฉันยั่วโมโหเขาได้สะใจชะมัด
แล้วพวกเหล่าSJก็ค่อยทยอยมา แต่ละคนเดินเข้ามามองหน้าฉันแล้วก็หัวเราะ แล้วก็ไปซุบซิบกับคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว มันน่าตลกมากรึไง ไม่เคยเห็นคนหัวเขียวเหรอยะ ฉันรู้สึกว่าห้องมันแคบลงยังไงไม่รู้ ก็ตอนนี้เหล่าSJมากันใกล้ครบแล้ว 1..2..3..4..5..เอ๊ยหายไปสองคนหนิ นั่งดูไปฉันก็นึกได้ว่าที่หายไปคือพี่คิบอมกับพี่ฮีชอลน่ะเอง จากนั้นพวกเขาก็เริ่มซ้อมพอเพลงขึ้นปุ๊บทุกคนยืนตำแหน่งตัวเองเป็นระเบียบ แล้วพอถึงท่อนเริ่ม ทุกคนก็ค่อยขยับร่างกายตามจังหวะเพลงได้ดูแข็งแกร่ง สมกับรูปร่างที่ดูดีของพวกเขา พอถึงท่อนที่ตัวเองร้องก็จะออกมายืนโซโล่ข้างหน้าคนเดียว พวกเค้าซ้อมกันจนเหงื่อเริ่มซึมตามหน้าผาก เสื้อด้านหลังเปียกชุ่มด้วยเหงื่อ นี่เป็นนักร้องมันก็เหนื่อยนะเนี่ย จนกระทั่ง...
“โอ๊ย!!!”
“เฮ้ย ดงแฮข้อเท้าแพลง”พี่อึนฮยอกตะโกน พี่อีทึกก็เดินไปปิดเพลง แล้วเดินเข้ามาหาเหล่าสมาชิกที่ยืนล้อมกันอยู่ ฉันควรทำไงดีเนี่ย
“ไหวไหม”พี่อีทึกถาม
“ไหวครับพี่ซ้อมต่อเถอะ”อีตานี่ปากเก่งเป็นบ้า ฉันเห็นรอยเขียวที่ข้อเท้าที่เค้ากุมเอาไว้ คงจะเป็นต่างนานแต่ไม่กล้าหยุดกลัวเพื่อนจะต้องเสียเวลาเพราะตัวเองสินะ
“นี่นาย ขานายมันช้ำด้วยนะ ฉันว่านายพักเถอะ”ฉันเดินเข้าไปหวังจะไม่ต้องเห็นอีตาพี่ดงแฮไปเต้นกระเผกๆกับกลุ่มที่เค้าเต้นได้ออกมาดูดี
“ยุ่งน่า”
“พี่ก็ว่าเหมือนอีซึลนะ ขืนนายซ้อมต่อ นายต้องขึ้นเวทีไม่ได้แน่”พี่เยซองเสริมฉัน
“พี่ว่าพักเถอะ นายเต้นได้ดีทุกท่าแล้วล่ะ”พี่อีทึกช่วยอีกแรง “งั้นเราไปซ้อมต่อเถอะ อีซึลพี่ฝากดูแลดงแฮด้วยนะ”
“ฮะ ฉันน่ะเหรอคะ เอ่อ...ค่ะ”
“ขอฉันดูขานายได้ไหม”ฉันถามนายนั่นที่นั่งกุมข้อเท้าไม่ปล่อย
“ไม่ต้องหรอก ฉันดูแลตัวเองได้”
“นี่ถ้านายไม่อยากขึ้นเวทีกับเพื่อน ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนะ”
แล้วอยู่ๆก็ยื่นเท้ามาที่หน้าฉัน
“ไม่เหยียบหน้ากันเลยล่ะ”
“จะทำอะไรก็เร็วหน่อย ฉันเจ็บใกล้ตายแล้ว”
“เมื้อกี้ก็บอก ผมไหวครับ”ฉันเลียนแบบพี่ดงแฮตอนบอกพี่อีทึก
“เร็วสิ”
“ก็ทำอยู่นี่ไง”ฉันบีบนวดนิดนึงก่อนจะไปหาน้ำแข็งมาประคบที่ข้อเท้าเขา เราก็คุยกันไปเรื่อยระหว่างที่ฉันปฐมพยาบาลให้อีตานี่
“ทำไมเธอถึงปฐมพยาบาลเป็นล่ะ”
“ตอนอยู่ม.ต้นฉันอยู่ชมรมพยาบาลน่ะ”
“อย่างนี้นี่เอง แล้วทำไมเธอถึงไม่ดูแลหน้าผากเธอดีๆหน่อยนะ ทำอะไรประเจิดประเจ้อจริง”
“นายเลิกพูดเรื่องนี้ได้แล้ว ถ้ายังอยากมีขาเดิน”ฉันจับไปที่ขาเขาที่พาดขาฉันที่เหยียดออกไป เพื่อให้ฉันประคบน้ำแข็งให้ ฉันเพิ่งสังเกตได้ว่าอยู่ใกล้อีตานี่เกินไปแล้ว จึงผลักขาเค้าออก
“ยัยบ๊อง เธอจะฆ่าฉันรึไง”
“เปล่านะ แต่ขานายน่ะหนักเป็นบ้าเลย”
ความคิดเห็น