คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ตกลงเราเป็นอะไรกัน??????
พอมาถึงบ้านฉันก็รีบย่องเข้าห้องนอน ทำไมฉันต้องย่องในบ้านตัวเองด้วยเนี่ย ก็ขืนไม่ย่องก็โดนยัยป้าทันบี สวดยันเช้า ไม่ได้นอนกันพอดี
“อีซึลไปไหนมา กลับซะดึกเชียว”นึกว่าจะรอดแล้ว อีกก้าวเดียวจะถึงประตูห้องอยู่แล้ว ก็ห้องพี่ทันบีดันมาอยู่ตรงข้ามซะได้
“ไปงานวันเกิดเพื่อนมา”
“แล้วใครมาส่ง พี่ได้ยินเสียงรถ”จะตอบว่ายังไงดี แล้วตกลงเรากับพี่ดงแฮเราเป็นอะไรกันเนี่ย? จริงสิ ตกลง เราเป็นอะไรกัน
“เพื่อนคยูฮยอน”ดีที่สุดแล้วมั้ง
“ใคร? พี่ไม่เห็นรู้จัก”จะต้อนกันจนมุมเลยรึไงกัน
“พี่คะ การที่คยูฮยอนจะมีเพื่อนซักคน เค้าต้องรายงานให้พี่ทราบด้วยเหรอคะ”นี่ตัองเจอฤทธิ์ฉันซะบ้าง บ่นอยู่ได้ฝ่ายเดียว คิดว่าคนอื่นไม่รำคาญเป็นรึไง แล้วฉันจะมาบ่นในใจให้ใครฟังวะเนี่ย
“ก็น่าจะให้พี่รู้จัก แล้วคยูฮยอนวางใจให้มาส่งแกได้ยังไง”
“จะไปรู้ได้ไงล่ะ ก็เค้าจะมาส่งก็ต้องให้มาส่ง พี่จะให้ฉันเดินกลับรึไง แล้วงานวันเกิดเพื่อน คยูฮยอนมันก็ไปทำงานพอดีพี่เค้าว่าง เราก็เลยไปงานด้วยกัน แล้ว...”
“เดี๋ยวนะ เมื่อกี้เธอบอกว่าพี่เค้าว่าง แสดงว่า ต้องอายุมากกว่า แล้วจะมาเป็นเพื่อนคยูฮยอนได้ไง”
“โธ่! พี่คะคยูฮยอนมันเป็นดารานะ มันย่อมรู้จักคนกว้างขวาง”
“แสดงว่า คนๆนั้นก็เป็นดาราด้วยน่ะสิ”ขืนฉันคุยต่อมีหวังรู้กันหมดแน่ แล้วฉันจะปิดบังพี่ทันบีทำไมเนี่ย? ยังไงก็ช่างเถอะ! ยัยนี่ยิ่งพูดมากอยู่ด้วยขืนบอกความจริงไปได้รู้กันหมดประเทศ
“ฉันไม่คุยกับพี่แล้ว ห้าวว... ฉันง่วงนอน แล้วเดี๋ยวฉันเล่าให้พี่ฟังละกันนะนะ พี่ก็ไปนอนได้แล้ว...นอนดึกเดี๋ยวตาบวมไม่รู้ด้วยนะ”คนห่วงสุขภาพอย่างพี่ทันบีต้องเอาเรื่องนี้มาอ้าง
“ว่าแต่ ตาแกมันบวมนะอีซึลไปทำอะไรมากันแน่”ฉันโดนเค้นต่อแต่ใครจะยอมตอบล่ะ ฉันก็เลยจับพี่ทันบีหันตัว ผลักเข้าไปในห้อง แล้วรีบวิ่งเข้าห้อง ล็อกประตู แล้วฉันก็อาบน้ำ
พออาบน้ำเสร็จ เดินออกมาจากห้องน้ำฉันก็เห็นชุดฉันที่ใส่วันนี้แขวนอยู่ ภาพที่เจ็บปวดนั่นก็แว๊บขึ้นมา ‘ดีแล้วอีซึล ในเมื่อเธอเชื่อว่าพี่คิบอมเป็นคนดี แล้วในเมื่อเพื่อนรักของเธอได้เจอกับคนดีๆ เธอก็ควรจะดีใจไม่ใช่เหรอ การที่เรารักใครซักคนอ่ะนะ เราจะมีความสุขก็ต่อเมื่อ คนที่เรารักมีความสุข เธอทำดีแล้วอีซึล เธอทำดีที่สุดแล้ว’คำที่มีสาระอย่างนี้หลั่งออกมาจากสมองฉันได้ยังไงเนี่ย?
พอฉันคิดอะไรไปเรื่อยเสร็จก็นอน สงสัยวันนี้ฉันคงเหนื่อยมากๆ พอหัวถึงหมอนปุ๊บ ก็หลับปั๊บ ถ้ามีคนมาเผาบ้านฉันคงตายฟรี(หลับสนิทขนาดนั้นเชียว)
เช้านี้เป็นเช้าที่แสนจะรื่นรมย์ ทำไมน่ะเหรอ? ก็เช้านี้พี่ทันบีหายไปไหนไม่รู้ แต่ทำไมวันนี้ฉันตื่นเช้าจังเนี่ย? ชักหิวแล้วสิ
“อ้าว! อีซึลตื่นแล้วเหรอ”
“ยังค่ะ ฉันแค่ละเมอเดินลงมา”
“อยากมีมีดเสียบที่หน้าผากมั๊ย?”
“พี่ใจร้าย ฉันแค่หยอกนิดเดียวเอง ว่าแต่พี่ทำกับข้าวเองเหรอเนี่ย?”
“อือ ทำไมพี่ทำไม่ได้รึไง แม่ครัวคนเก่ง”
“ฉันเสียดายวัตถุดิบน่ะ”
“ยัยน้องปากเสีย เธอน่ะอย่าหวังเลยว่าจะมีโอกาสลิ้มรส อาหารเลิศรสของพี่”
“โธ่! พี่คะ เม็นไม่มารึไงอารมณ์เสียจังเลย”
“...”ฉันชักไม่แน่ใจในอารมณ์พี่ทันบีแล้วล่ะ
“ฉันไม่คุยกับพี่แล้ว ขึ้นไปนอนต่อดีกว่า”ฉันเดินไปกินน้ำแก้วใหญ่แล้วเดินขึ้นห้อง ฉันน่ะไม่อยากจะนินทาพี่สาวตัวเองหรอกนะ แต่มันก็ไม่ไหวจริงๆ ก็พี่ทันบีทำอาหารครั้งแรกฉันเกือบตายเพราะท้องเสีย ถ้า
คยูฮยอนไม่อยู่ด้วยฉันคงต้องตายแน่ๆ เพราะพี่แกคิดว่าฉันแกล้งทำ เลยยืนดูฉันนอนกุมท้องตัวเองเฉย แล้วครั้งต่อมา พี่ทันบีบอกว่าไปเรียนทำคุกกี้มาจะทำให้กิน ฉันโดนกล่อมตั้งนาน คนสวยใจอ่อนอย่างฉันเลยต้องยอมเป็นหนูทดลองให้พี่ทันบีอีก แต่พอฉันกัดคุกกี้แล้วเคี้ยวเท่านั้นแหละ ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็พุ่งไปอยู่ที่หน้าพี่ทันบี โดยฝีมือฉัน ก็มันเปรี้ยวอ่ะ มีที่ไหนคะคุกกี้เปรี้ยว แต่พี่แกก็ไม่ลดละ ที่จะทำอาหาร ฉันก็เลยปล่อยพี่แกทำ แต่ฉันมีข้อแม้ว่า อย่าเอาอาหารพวกนั้นมาเกี่ยวข้องกับฉันอีก
“มองอะไรยะ เปลี่ยนใจอยากกินล่ะสิ”พอได้ยินเช่นนั้นฉันก็รีบวิ่งขึ้นห้องชนิดว่าล้มแล้วคลานต่อเลยทีเดียว
♪ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ~ ♪
“สวัสดีค่ะ ท่านองครักษ์”
“สวัสดีครับเจ้าหญิง กินข้าวรึยัง?”
“ข้าวเหรอคะ ไม่อ่ะ พี่สาวฉันน่ะสิ ลุกขึ้นมาทำอาหารตั้งแต่เช้า ฉันไม่กล้ากินอ่ะ”
“เก่งจังนะคุณแม่ครัว”
“มันแน่อยู่แล้ว แล้วพี่โทรมาหาฉันมีอะไรรึเปล่า?”
“เปล่าหรอก พี่แค่จะถามว่าเธอไม่เป็นไรใช่ไหม”คงจะเรื่องเมื่อคืนสินะ
“ถ้าพี่ไม่พูดขึ้นมานะ ฉันลืมไปแล้วล่ะ”
“ดีแล้วล่ะ สักวันเธอต้องดีใจแน่ๆที่เธอตัดสินใจแบบนี้”
“ฉันไม่ไปตบเพื่อนแย่งผู้ชายหรอกนะ”ฉันตีความคำพูดพี่ดงแฮถูกรึเปล่า?
“เธอน่ะ เป็นเพื่อนที่ประเสริฐจริงๆเลยนะ”
“บ้า! ทำไมมายอกันอย่างนี้ล่ะ เขินนะ”
“เออ พี่คะวันนี้พี่ต้องแสดงที่ไหนรึเปล่า? ฉันไม่อยากอยู่บ้านน่ะ น่าเบื่อ!”
“มีสิ วันนี้พี่ต้องไปงาน music bank ล่ะ”
“พี่ดีจังเลยนะที่มีงานทำ ไม่เหมือนฉัน”
“เธอน่ะ ควรจะเรียนต่อหรือไม่ก็หางานพิเศษทำ”
“ฉันเรียนนะ เรียนรู้ด้วยตนเองยังไงล่ะ”
“เธอนะ เรียนด้วยตัวเองก็ไม่มีประโยชน์หรอก เฮ้ย!”
“พี่กำลังว่าฉันโง่อยู๋นะ”
“...”
“พี่ไม่ต้องมาทำเงียบเลยนะ”
“นี่ยัยเน่า เดี๋ยวนี้ไม่โทรหาฉันเลยนะ”คยูฮยอนเหรอเนี่ย
“ก็ฉันกลัวแกไม่ว่างไง ก็เลยไม่ได้โทรหา”
“เหรอ!”
“จริงนะ ที่ฉันคุยกับพี่ดงแฮเนี่ย เพราะพี่เค้าโทรมานะ”
“จริงเหรอครับ”เหมือนคยูฮยอนจะหันไปพูดกับพี่ดงแฮนะ
“อือ”พี่ดงแฮตอบ
“พี่น่ะ คิดจะจีบยัยนี่เหรอ”ตาคยูฮยอนถามบ้าอะไรของแกเนี่ย แต่ฉันก็อยากรู้คำตอบนะ
“...”ทำไมไม่มีเสียงอะไรเลยล่ะ ฉันรอฟังอยู่นะ
“คยูฮยอน”
“ว่าไง?”
“พี่เค้าตอบว่าไงอ่ะ ฉันไม่ได้ยิน”
“พี่เค้า...เดินออกไปข้างนอกแล้ว”อ้าว! อุตส่าห์ลุ้น
“แล้วยังไงต่อ”
“ก็ไม่มีอะไร หมั่นไส้แก ที่คุยกับพี่เค้าได้ทุกวันแต่ไม่โทรหาฉันเลย ฉันน้อยใจนะโว้ย!”คยูฮยอนทำเสียงอ้อนเหมือนเด็ก
“คยูฮยอน! ไอ้ตุ๊ด!”พอด่าคยูฮยอนเสร็จฉันก็รีบวางสายไม่งั้นโดนสวดแน่
พอวางจากคยูฮยอน ฉันก็โทรหาเยจี(ยังกล้าโทรหาเค้านะ) นี่ฉันไม่รู้สึกอะไรสักนิดเลยเหรอเนี่ย อย่างที่มีคนว่าเอาไว้ว่า ความรักกับความสูญเสียมันอยู่ใกล้กันนิดเดียว เราคงสูญเสียพี่คิบอม มันไม่ใช่ความรัก!
“เอ่อ หวัดดีเยจี”
“นี่ อีซึลทำไมเมื่อคืนฉันไม่เห็นเธอเลยล่ะ”เยจีทักทายฉันด้วยเสียงร่าเริง
“อ๋อ ฉันไปแป๊บเดียว พอดีมีธุระน่ะ”
“ฉันไปถามซองอึนว่าเธอมารึเปล่า ซองอึนบอกว่ามา แต่ไม่ยักเห็น แล้วรู้ไหมซองอึนบอกฉันด้วยว่าเธอน่ะ ไปกับใคร? รู้จักกันได้ไง”
“แหม...ถามเป็นชุดเลยนะ อยากรู้แต่ไม่โทรฉัน นี่กะจะไม่ให้ฉันคุยธุระฉันเลยรึไง เดี๋ยวฉันก็ลืมพอดี”
“อย่ามานอกเรื่องนะ”อุตส่าห์ ขุดหลุมพราง แล้วจะบอกว่ายังไงเนี่ย ฉันโทรไปขอให้พี่เค้าไปด้วยเนี่ยนะ น่าอายที่สุด
“แล้วเธอล่ะ ฉันก็รู้นะว่าเธอไปกับใคร แล้วไปรู้จักกันได้ไง เมื่อไหร่ ฉันเห็นเธอนะ ตอนที่พวกเธออยู่ข้างนอกกันสองคนน่ะ”
“...”อึ้งล่ะสิ นึกว่าไม่มีคนเห็นรึไงยะ(แอบมีอารมณ์ริษยาเล็กน้อยถึงปานกลาง)
“เยจี เธอน่ะโชคดีสุดๆเลยรู้ป่ะ”อันนี้ออกจากส่วนลึกเลยล่ะ
“ไม่หรอก ฉันน่ะเป็นผู้หญิงที่โชคร้ายที่สุดต่างหาก”ทำไมต้องเศร้าขนาดนั้น หรือว่าพี่คิบอม...
“พี่เค้าทำอะไรเธอเหรอ นิสัยไม่ดีใช่ไหม แหมอุตส่าห์ชื่นชม”
“เปล่าหรอก เค้าดีมากต่างหากล่ะ”ยังไงเนี่ยชักงง
“เอ่อ ไม่เคลียร์อ่ะแก”
“พี่คิบอมน่ะ บอกฉันว่าพี่ยองกึน...คือพี่เค้าเป็นรุ่นพี่ในชมรมของเราน่ะ ชอบฉันอยู่ เราเลยคบกันไม่ได้”เยจีพูดเหมือนจะร้องไห้
“แต่เธอไม่ได้ชอบพี่ยองกึนอะไรนั่นไม่ใช่เหรอ?”
“อือ แต่พี่คิบอมบอกฉันว่า พี่ยองกึนเป็นคนน่าสงสาร เค้าน่ะเพิ่งโดนผู้หญิงคนนึงห้กอกเข้า เลยยังไม่อยากตัดสินใจอะไรตอนนี้ กลัวพี่เค้ารับไม่ได้”แล้วไม่เห็นใจเพื่อนฉันเลยรึไงยะ พ่อพระเอก หล่อ หน้าตาดี น้ำใจงาม ยัยนี่ก็ไร้เดียงสาเหลือเกิน
“นี่แล้วเธอจะปล่อยเรื่องเป็นอย่างนี้รึไงกัน”ออกอาการโมโหแทน
“ก็คงอย่างนั้น”
“ฉันมีสมการที่จะทำให้โจทย์ข้อนี้ลงตัว ให้ฉันจัดการให้เอง เธอต้องเชื่อฉันนะเยจี ฉันน่ะไม่มีทางให้เพื่อนที่น่ารักของฉันมาเจอปัญหาที่วุ่นวายโลกแตกนี่คนเดียวแน่”
“อย่าเลยอีซึล”ฉันไม่สนใจหรอก อย่ามาห้ามฉันเลยอารมณ์กำลังขึ้น ฉันวางสายเยจี แล้วโทรหาพี่ดงแฮอีกครั้ง
“พี่คะ ฉันขอคุยกับพี่คิบอมหน่อย”
“มีอะไรรึเปล่าอีซึล”
“เร็วน่า!”ฉันตะคอกใส่พี่ดงแฮ นี่ฉันกำลังโกรธเหรอเนี่ย ก็ทำให้ฉันเสียใจแล้วยังจะมาทำเพื่อนฉันเสียใจอีกงั้นเหรอ คนอย่างอีซึลไม่มีทางยอมเด็ดขาด
“หวัดดีอีซึล มีอะไรเหรอ”
“ไม่ต้องมาทำเสียงใจดีใส่ฉันเลยนะ ไอ้คนใจร้าย กล้าดียังไงมาทำให้เพื่อนฉันเสียใจ”
“เดี๋ยวนะ! หมายถึงอะไร”
“ก็พี่น่ะ ทำเยจีร้องไห้รู้มั๊ย? พี่น่ะใจร้ายที่สุดเลยรู้รึเปล่า พี่ไปควักหัวใจของพี่ทิ้งซะ ฉันเสียดายหน้าหล่อของพี่จัง รู้ไหมตอนนี้ฉันอยากชกพี่ให้หน้าหงายไปเลย นอกจากจะทำร้ายจิตใจของเยจีแล้วพี่ยังทำร้ายจิตใจตัวเอง รวมทั้งพี่ยองยองอะไรนั่นด้วย พี่รู้มั๊ย ถึงแม้พี่จะรักเยจีหรือไม่ก็ตามพี่ไม่ควรผลักไสเค้าไปรักคนอื่น พี่คงไม่รู้สินะว่าการที่โดนคนที่เรารักทำอย่างนี้มันเจ็บปวดมากขนาดไหน แล้วอีกอย่างนะถ้าพี่คนนั้นเค้ารู้ เค้าก็ไม่ได้ดีใจหรอกนะถ้าพี่ทำอย่างนี้ พี่รู้ไหมว่าเราจะมีความสุขได้ก็ต่อเมื่อคนที่เรารักมีความสุขเท่านั้นแหละ หวังว่าพี่จะคิดได้นะ แค่นี้แหละ”ฉันกดตัดสายพี่คิบอมแล้ว...ยังไงต่อดีฉัน
“แล้วคืนนี้ตกลงฉันจะไปมั๊ยเนี่ย?”บ่นกับตัวเองค่ะ โอ๊ย! ประสาทจะกินกบาลแล้ว ทำไมเดี๋ยวนี้ฉันใช่สมองเยอะจังเลยนะ
ความคิดเห็น