คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : เจ้าหญิงเอาแต่ใจ...
“อีซึล เป็นไงหลับปุ๋ยเชียวนะ”เสียงใครมารบกวนการนอนของฉันเนี่ย
“...”พี่ดงแฮหนิ มาอยู่ในห้องนอนฉันได้ยังไงอ่ะ
“อ้าว!งงอีก ตื่นได้แล้ว”มาปลุกฉันเหรอ
“พี่คะ เมื่อคืนฉันฝันร้าย ฝันวะ...”
“ฝันว่า เห็นคิบอมจูบกับเพื่อนสนิทเธอใช่ไหมล่ะ”เหมือนอยู่ในเหตุการณ์ “นี่ อีซึล เธอไม่ได้ฝันหรอกนะทุกอย่างมันคือความจริง!”
“พี่คะ ช่วยหยิกฉันที”ฉันยื่นแขนให้พี่ดงแฮ พิสูจน์ว่านี่ไม่ใช่ฝันซ้อนฝัน
“โอ๊ย!”แต่พี่แกกับเขกหัวฉันแทน แล้วก็ลูบตรงที่เขก
“เจ็บใช่ไหมล่ะ เธอไม่ได้ฝันนะอีซึล แล้วตอนนี้เธอต้องลงแล้วล่ะ เพราะมันถึงบ้านเธอแล้ว”มิน่าล่ะ นอนไม่สบายชอบกล
“พี่ยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่เหรอ”
“หิวล่ะสิ”
“นิดหน่อยค่ะ”
“งั้นเราไปกินข้าวก่อน เดี๋ยวพี่กับมาส่งดีกว่าเนอะ”พี่ดงแฮยิ้มน่ารักให้ฉันก่อนเดินอ้อมไปนั่งที่คนขับ
“ยิ้มอะไรเนี่ย?”
“เปล่านะ ฉันไม่ได้ยิ้มซะหน่อย”ฉันคิดว่านะ
“ยังจะมาเถียงอีก เห็นอยู่ว่าเธอยิ้มน่ะ”พี่ดงแฮหันมาเถียงฉันเอาจริงเอาจัง ฉันกำลังหันไปมองกระจกมองข้าง “เดี๋ยวก่อน!”
“คะ”
“ก่อนที่จะมองกระจกเธอต้องพูดคำว่า‘เปีบซี่’ก่อน”
“เป๊บซี่”ฉันเห็นตัวเองยิ้มในกระจก
“สวยกว่าที่เธอทำหน้าบูดบึ้งกว่าเมื่อกี้อีกนะ”นี่ หลอกให้ฉันยิ้มเหรอเนี่ย เนียนนะ “ว่าไหม?”พี่ดงแฮพูดจบก็ออกรถไป
“ตอนหน้าฉันบูดมันเหมือนอะไรเหรอคะ”
“เหมือนอะไรดีน้า...ข้าวต้มบูดเป็นไง”
“พี่คะ พูดซะกลิ่นข้าวต้มโชยเชียวนะ”
“ใครบอก นี่มันร้านโจ๊กนะ ลงได้แล้ว”นี่มันหน้าซอยบ้านฉันเองนะ ร้านโจ๊กคุณลุงหน้าโหดแต่ใจดี ฉันมาซื้อบ่อย แต่ตอนเช้าน่ะ ร้านลุงใจดีเป็นร้านริมฟุตบาทธรรมดา ธรรมดาคนจะเยอะแต่ตอนนี้ เห็นลุงนั่งค้ำคางจะหลับแหล่ไม่หลับแหล่อยู่ที่โต๊ะ
“กินโจ๊กเหรอคะ ฉันไม่อิ่มหรอกนะ”ฉันตะโกนไล่หลังพี่ดงแฮ วึ่งตอนนี้ตรงดิ่งหาที่นั่งเรียบร้อย ใครหิวกันแน่เนี่ย
“สั่งสิพี่หิวจะแย่แล้ว”
“เอาโจ๊กหมูไม่ใส่ขิงนะคะ 2 ที่”
“สั่งเผื่อพี่ด้วยเหรอ น่ารักจัง”
“เปล่านะ ฉันสั่งกินคนเดียวต่างหากเล่า”
“ยัยตะกละ อุตส่าห์ดีใจ นึกว่ามีน้ำใจสั่งมาเผื่อกัน ของผมก็เอาแบบยัยนี่ที่นึงครับ”
“พี่น่ะ ต้องกินเยอะๆสิ ต้องใช้พลังงานมากขนาดนั้น มาสั่งเหมือนมดดมอย่างนี้ได้ไง”
“มันดึกแล้วนะ ให้พี่กินเยอะเดี๋ยวก็พองลมกันพอดี”
“มาแล้วครับ โจ๊กหมูสามที่นะครับ”คุณลุงเจ้าของร้านเอามาเสิร์ฟทันใจเจ๊มาก
“แล้วเธอน่ะ เป็นผู้หญิงซะเปล่าหัดดูแลรูปร่างตัวเองซะบ้าง”
“ฉันน่ะไม่อ้วนง่ายๆหรอกน่า”
“ดึกๆอย่างนี้ เธอควรจะกินนมสักแก้วแล้วก็นอนซะ”
“นี่ฉันโตแล้วนะ”
“นมนะ ไม่ใช่โตแล้วก็เลิกกินนะ คิดอย่างนี้ไงล่ะ เธอถึงไม่โตซะที”
“พี่ว่าฉันเตี้ยใช่ไหมเนี่ย?”
“เปล่านะ กินๆไปเลย”พี่ดงแฮเอื้มมือมาตักโจ๊กในถ้วยฉัน
“นี่ของฉันนะ”
“นี่พี่จะเป่าให้เธอนะ บอกแล้วไงตอนดึกน่ะพี่ไม่กินมาก พี่ไม่แย่งเธอกินหรอก”ว่าแล้วพี่ดงแฮก็ก้มลงเป่าโจ๊กในช้อน “อั้มเร็ว”
“มีน้ำลายหล่นลงไปไหมเนี่ย?”ฉันสำรวจในช้อนแล้วพี่ดงแฮทำท่าจะเอาเข้าปากตัวเอง “กินแล้ว เอามาดิ”ฉันรับช้อนมาจากพี่ดงแฮก่อนเอาเข้าปาก “พี่เป่านานเกินไปนะมันเย็นหมดแล้ว”
“อย่ามาโทษพี่นะ เธอต่างหากล่ะ ที่มัวแต่ว่านู่นว่านี่ไม่ยอมกินซะที”
“ฉันจะกินล่ะนะ อย่ากวนสมาธิฉันล่ะ”ฉันบอกพี่ดงแฮก่อนก้มหน้าก้มตากินโจ๊กในถ้วยที่แรกหมดในเวลาประมาณสองนาที ก่อนที่ฉันจะหยิบถ้วยที่สองมากินต่อ
“นี่เรียกว่า เขมือบ ได้เลยนะเนี่ย”
“ก็ฉันยังไม่ได้กินอะไรตั้งแต่เช้าเลยหนิ แล้วพี่น่ะกินเข้าไปได้แล้ว เดี๋ยวก็เย็นหมด”ฉันบอกพี่ดงแฮ
“ครับเจ้าหญิง”
“ถามจริงเถอะ พี่คิดไงถึงเรียกฉันว่าเจ้าหญิงจริงๆน่ะเหรอ”ฉันถามปัญหาที่ข้องใจ(มานาน)
“เจ้าหญิง คือ คนที่น่าถะนุถนอม...”
“ฉันเนี่ยเหรอ”
“ยกเว้น เธอ! เธอไม่น่าจะเรียกว่าผู้หญิงด้วยซ้ำไป”
“แล้วไงคะ”
“แต่เธอมีสิ่งหนึ่งที่เหมือนพวกเจ้าหญิงในนิยาย คือความเอาแต่ใจ สุดๆ”
“ตกลง ฉันควรจะดีใจหรือเสียใจกันเนี่ย”
“ดีใจสิ”
“งั้น...ดีใจจังเลยค่ะ”
“หึหึหึ”อยู่พี่ดงแฮก็หัวเราะ แต่ฉันไม่รู้สาเหตุ
“พี่หัวเราะทำไมอ่ะ”
“พี่ก็คิดว่า ตลกดีนะ ดูชุดเราสิ แล้วมากินโจ๊กข้างถนนเนี่ย มันดูเหมาะสมดี”
“ฉันว่า เราดูเหมือนผู้ดีตกยากยังไงไม่รู้”
“พี่ก็ว่างั้น นี่มัน สามทุ่มแล้วนะ จะกลับกันเลยมั๊ย?”
“พี่กลับเลยก็ได้ค่ะ เดินเข้าซอยแป๊บเดียวก็ถึงบ้านแล้ว”
“นี่เธอมากับพี่ ก็ต้องกลับกับพี่สิ ปล่อยให้เจ้าหญิงไปเดินอย่างนั้น เดี๋ยวใครว่าพี่เอาได้ว่าไม่ดูแลเธอ”
“ใครเหรอที่จะกล้าว่าพี่”ใครจะกล้าว่าพี่ในเมื่อรู้กันแค่นี้เองว่าฉันมากลับพี่
“พะพี่หมายถึงคยูฮยอนน่ะ”
“คยูฮยอน เออ ฉันลืมไปว่าคยูฮยอนก็รู้ว่าฉันมากับพี่ งั้นไปกันเถอะท่านองครักษ์ เจ้าหญิงง่วงนอนแล้ว”
“นี่เธอ! เขมือบข้าวไปสองถ้วยแล้วจะนอนเลยเหรอ?”
“ก็มันง่วงก็นอน”
“เธอนี่มันไม่เหมือนผู้หญิงจริงๆ ผู้หญิงที่ไหนเค้ากินแล้วนอนกัน”
“นี่องครักษ์ อย่ามาขึ้นเสียงกับเจ้าหญิงสิ”ฮ่าๆๆ ในเมื่อเสนอตัวอยากเป็นองครักษ์ดีนัก ฉันจะใช้ให้คุ้มเลย
“ขอประทานโทษพะย่ะค่ะเจ้าหญิง หม่อมฉันมิบังอาจ”
“ฮ่าๆๆ พี่นี่ตลกจัง”พี่ดงแฮก็เดินไปเปิดประตูรถ
“เชิญขึ้นรถพะย่ะค่ะ”
“ขอบคุณนะคะท่านองครักษ์”ฉันหยิกแก้มท่านองครักษ์ที่น่ารัก
“โอ้ย! ฉันเจ็บนะ เร็วรีบเข้าไปเลย พอเล่นด้วย เล่นไม่เลิกเลยนะ”พี่ดงแฮทำโหดใส่ฉัน
“ถ้าฉันมันไม่รู้จักอะไรเลย ก็ปล่อยให้ฉันเดินกลับเถอะค่ะ”ฉันแกล้งงอนพี่ดงแฮดีกว่าแกล้งคนเล่นก่อนเข้านอน ดีชะมัด
“นี่เจ้าหญิง อย่าโกรธพี่เลยนะ ล้อเล่นนิดเดียวเอง”โอ๊ะ! เหยื่อที่น่าสงสารของฉัน เชื่อคนง่ายซะด้วยสิ อย่างนี้ต้องมีข้อต่อรองหน่อยแล้ว
“ฉันตกใจมากเลยรู้มั๊ย? ฉันไม่ชอบเลยที่พี่ทำท่าโกรธใส่ฉัน”ฉันพูดเหมือนจะร้องไห้
“โอ่โอ่ ไม่ทำอีกแล้วครับ พี่ขอโทษนะ”พี่ดงแฮเอามือมาลูบหัวฉันเหมือนผู้ใหญ่ปลอบเด็ก
“...”ฉันหันหน้าหนี
“นี่ โกรธพี่เหรอ?”แล้วพี่ดงแฮก็เดินอ้อมมาข้างหน้าฉัน
“...”ฉันทำท่าจะเดินกลับบ้าน
“ให้พี่ทำยังไงเธอถึงจะหายโกรธ”สำเร็จ!
“อะไรดีนะ”ฉันหันมาทำหน้ายิ้มใส่พี่ดงแฮก่อคิดวิธีที่จะทำให้ฉันหายโกรธ
“นี่ ยัยเด็กกะล่อน เธอนี่มันจริงๆเลยนะ”พี่ดงแฮทำท่าจะเอามือเขกหัวฉัน แต่ฉันหลบทัน
“พี่พูดแล้วนะ”
“ก้อได้... แล้วทำอะไรล่ะ”พี่ดงแฮพูดด้วยความเบื่อหน่าย
.....................................................................................................
ตอนนี้มาถึงครึ่งทางแล้ว สู้ๆ
แอบน้อยใจ นิยายเรื่องแรกของฉัน
กำลังตกต่ำ
ฮือๆๆๆๆๆๆ
ยังไงก็จะอัพต่อไป
สู้ๆๆ(บอกตัวเอง)
TT_TT
ความคิดเห็น