คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ใกล้ชิด...
“เออ อีซึลชอบกินอะไรเหรอ”พี่เรียวอุคถาม หลังจากที่เห็นฉันเดินตามกลิ่นเข้าไปในครัว
“ฉันชอบกินสปาเก็ตตี้อ่ะค่ะ”
“...”
“ว่าแต่พี่ทำคนเดียวเลยเหรอคะ”
“จ๊ะ พี่ไม่ค่อยไว้วางใจฝีมือคนอื่นน่ะ ก็เลยต้องเป็นคนทำเอง”
“นี่ถ้าพี่มีอะไรก็ให้ยัยนี่ช่วยได้นะ ฝีมือการทำอาหารของยัยนี่อ่ะนะ..”คยูฮยอนยกนิ้วโป้งให้พี่เรียวอุคดู แล้วก็เดินออกไปพร้อมกับขวดน้ำ
“งั้นอีซึลทำอะไรเป็นบ้าง”
“ก็เกือบทุกอย่างอ่ะนะคะ”
“จริงเหรอ เก่งจังเลยนะ”
“ก็มีดีแค่อย่างเดียวนี่แหละ”คยูฮยอนโผล่หน้าเข้ามาอีก “พอดีลืมแก้วน้ำ ไปก่อนนะ เออ อีซึลเธออย่าเล่นอะไรแผลงๆล่ะ”
“รู้น่า ฉันไม่ใช้เด็กๆแล้วนะยะ ไปออกไปได้แล้ว”ฉันเดินไปดันหลังคยูฮยอนให้ออกไปจากครัวเพราะถ้ายังอยู่ตรงนี้นะ ไม่ได้กินข้าวแน่ “วันนี้จะทำอะไรบ้างเหรอคะ”
“วันนี้พี่จะทำแกงกิมจิกับคิมบับน่ะ แล้วก็เนื้อย่างอีกอย่างนึง”
“เวลาพี่ทำเนี่ยต้องทำทีล่ะเยอะๆใช่ไหมค่ะแล้วรสชาติมันไม่แปล่งๆเหรอค่ะ”
“พี่ว่าไม่นะ แต่ก็ไม่รู้เหมือนกัน พวกนั้นไม่เห็นว่าอะไรหนิ”
“ฉันว่าเราไม่ต้องทำอาหารเยอะๆ แต่ทำหลายๆอย่างดีมั๊ยคะ”
“พี่ก็ว่างั้นอ่ะ แต่พี่อีทึกบอกว่าทำแค่นี้ก็พอแล้ว”
“บอกตามตรงนะคะฉันไม่ค่อยชอบอาหารเกาหลีเลย”ฉันกระซิบพี่เรียวอุค
“อ้าวงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้น เราต้องทำอาหารเพิ่มใช่ไหมเนี่ย พี่ขี้เกียจออกไปซื้อของจัง”
“ฉันไปเองก็ได้ค่ะเดี๋ยววันนี้ฉันจะโชว์สุดฝีมือไปเลย”แล้วพี่เรียวอุคก็เดินออกไปข้างนอกซักพักก่อนจะเดินเข้ามาพร้อมกับพี่อีทึกแล้วก็พี่ดงแฮ
“อีซึล ไปซื้อของกับดงแฮนะ เงินอยู่ที่ดงแฮ แล้วอยากกินอะไรก็จัดไปเลย”
“ค่ะ”
“นี่เธอทำอาหารอร่อยจริงๆน่ะเหรอ”พี่ดงแฮถามฉันขณะที่ฉันเลือกผักที่ห้างสรรพสินค้า
“ก็ไม่เท่าไหร่หรอกมีคนบอกว่า เปิดร้านเนี่ยรวยเลยล่ะ”
“ขี้โม้”
“ฉันพูดจริงๆนะ ถ้าไม่เชื่อฉันแล้วพี่จะเสียใจทีหลัง”ฉันหลวมตัวเรียเค้าว่าพี่โดยปริยาย
“เออ ขอถามอย่างนึงสิ”
“ค่ะ”
“ทำไมตอนแรกเธอทำเหมือนไม่ค่อยชอบหน้าฉันล่ะ”
“ก็พี่มาว่าฉันก่อนนะ จำไม่ได้เหรอ ฉันอ่ะนะถ้าใครดีด้วยฉันก็จะดีตอบ แต่ถ้าใครร้ายฉันก็ไม่ยอมเหมือนกันแหละ”ฉันพูดพลางหยิบเครื่องแกงลงรถเข็น
“ว่าแต่วันนี้จะทำอะไรเหรอ”เจ้าคนเข็นรถขี้สงสัยถาม
“ฉันจะทำอาหารไทยน่ะค่ะ”
“อาหารไทยเหรอ ว้าว! เยี่ยมไปเลย ว่าแต่เธอทำอาหารต่างชาติเป็นด้วยเหรอ”
“ชาติไทยก็ชาติฉันเหมือนกันนะคะ คือแม่ฉันเป็นคนไทยน่ะค่ะ”
“งั้นเธอก็พูดไทยได้สิ”
“สบายมาก(ภาษาไทย)”
“เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไร”
“ฉันบอกว่าสบายมาก”
“เหรอ พี่ก็พูดได้นะ อื้ม (ภาษาไทย)สวัสดีครับ ผมชื่อดงแฮครับ เปนงายขรับ”พี่ดงแฮทำท่าไหว้ แนะนำตัว ฉันเลยพูดเป็นภาษาไทยชม
“เก่งมากค่ะ”
“ขอบคุณครับ”พี่ดงแฮพูดภาษาไทยยกมือไหว้ขอบคุณฉัน “ว่าแต่เมนูที่ว่าเนี่ยมันชื่ออะไรเหรอ”
“หลายอย่างนะ ที่แน่ๆต้องนี่เลย ต้มยำกุ้ง แล้วนี่ ข้าวผัด ต่อด้วย แกงเขียวหวาน นี่อีกสปาเก็ตตี้ อันนี้ไม่เกี่ยวหรอกแต่ฉันชอบกิน”
“สงสัยวันนี้ฉันต้องพุงกางแน่ๆ”
“อาหารไทยต้องกินที่ประเทศไทยถึงจะอร่อยค่ะ เครื่องเทศต่างๆ ต้องที่ประเทศไทยเท่านั้นถึงจะอร่อยเหมือนต้นตำรับ”
“เหรอ แต่เธอก็ต้องทำให้อร่อยเหมือนประเทศไทยนะ”
“แน่นอน เอ่อ พี่คะพรุ่งนี้วันเกิดคยูฮยอนน่ะค่ะ พวกพี่ว่างกันไหม”
“พรุ่งนี้เหรอ คิดว่าไม่นะ”
“แย่จัง คยูฮยอนไม่ได้จัดวันเกิดมาหลายปีแล้วล่ะค่ะ”
“งั้นวันนี้เราก็ซื้อเค้กไปด้วยฉลองล่วงหน้าไปเลยเป็นไง”
“นั่นสินะ พี่นี่หน้าตาไม่หน้าคิดได้นะ”อยู่ๆพี่ดงแฮก็หยุดเดิน
“ว่าพี่เหรอ!”ดูทำหน้าเข้าสิ
“แก่แล้วยังมาทำงอนเป็นเด็กมันไม่ได้น่ารักหรอกนะ เป็นฉันว่าไปอย่าง”
“เธอนี่หลงตัวเองจังเลยนะ”
“ฉันเปล่านะ ฉันพูดความจริงต่างหากล่ะ อ้า! ครบแล้ว”ฉันพูดพลางหยิบของชิ้นสุดท้ายใส่รถเข็น
“ไปจ่ายเงินกันเถอะค่ะ”แล้วเราก็เดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์ หลายวอนนะเนี่ย
“พี่คะ”หลังจากจ่ายเงินเสร็จ กำลังจะกลับฉันเผลอไปสบตาเข้ากับเส้นหนึ่งเข้า
“ว่าไง”
ความคิดเห็น