คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สวัสดีค่ะ ฉันปาร์ค อีซึล
“ครวญครางจังเลยนะ สมน้ำหน้า ฮ่าฮ่าฮ่า”ฉันนี่ช่างเป็นเพื่อนที่แสนประเสริฐจริงๆ
“ฉันเจ็บจริงๆนะ ไม่รู้ฟันร่วงรึเปล่าเนี่ย ขำอยู่ได้ จะช่วยฉันได้ยัง”แหม...พออย่างนี้ทำมาเป็นขอความช่วยเหลือ แต่พอตอนฉันเจ็บยืนหัวเราะเนี่ยนะ แกเป็นเพื่อนที่ดีจริง
“เธอต้องรับผิดชอบ”เสียงจากผู้ที่นั่งหน้าตึงตรงหน้าฉัน
“เรื่องไร”
“นี่ไง”คยูฮยอนยื่นหน้าที่บวมเป่งมาให้ฉันดู
“แล้วไง”
“นี่แกโง่หรือโง่กันเนี่ย ถามมาได้แล้วไง”ตกลงยังไงเรื่องนี้ฉันต้องโง่ใช่ไหมเนี่ย แล้วดูทำเสียงเข้าไม่ได้น่ารักเลยนะ คงจะไม่พอใจที่ฉันไปทำหน้าหล่อๆมันซะยับ(แล้วฉันไปทำตอนไหนวะ)
“จะให้ฉันทุบโหนกอีกข้างให้มันบวมเท่ากันไหมล่ะ”ฉันทำท่ายกกำปั้นอันกระจิดริดขึ้น แต่คยูฮยอนกลับชักมือมาปิดโหนกอีกข้างเร็วกว่าแสง(เว่อร์ซะ)
“นี่ถ้าไม่มีสมองหรือสมองไม่มีรอยหยักก็หยุดพูดไปซะ”โธ่! ไอ้เก่ง เก่งที่สุดเลยนะแกอ่ะ เก่งมากทำไมไม่หาวิธีบรรเทาอาการบวมที่หนังหน้าแกวะ “แก...ต้องไปบริษัทกับฉันในฐานะเพื่อนและพยาบาลหน้าฉันด้วย”
“ห๊า!!!”ห่าจะแด๊ก ไอ้บริษัทนายฉันก็อยากไปอยู่หรอกนะแต่ไม่ใช่สภาพนี้
“ตกใจหมด จะตะโกนหาหอกอะไรเนี่ย”
“ไม่มีทาง ฝันไปเถอะ พี่คิบอมต้องไม่เห็นฉันในสภาพนี้ ความประทับใจครั้งแรกที่เจอกัน ต้องไม่ใช่ตอนที่หน้าผากฉันสูงขนาดนี้”
“ยังไงก็ตามเธอต้องไปกับฉัน อยากไปนักไม่ใช่รึไง”ไม่ต้องมาทำประชดประชันฉันนะยะ
“ไม่เด็ดขาด”
“ถ้าแกไม่ไปก็อย่าหวังเลยว่าแก จะได้เจอพี่คิบอม ไม่มีทาง”ไม่นะ มันไม่ใช่เรื่องจริงใช่ไหม ใครก็ได้บอกฉันที ทำไมแกถึงพูดประโยคที่ร้ายกาจอย่างนี้ออกมาได้(ตรงไหนฟะ) “ฉันจะกีดกันที่สุด”นี่พี่แกหรือผัวแกเนี่ยดูมันพูดเข้า
“คยูฮยอนแกมันใจร้าย”แต่ฉันก็ต้องไปกับแกเพื่ออนาคตที่สดใส“ว่าแต่เมื่อกี้เรียกฉันทำไมเหรอ”
“ก็จะถามว่าแกตื่นกี่โมงถึงได้เน่าอยู่ในชุดนอนอยู่เลย แล้วแกล่ะ”
“เรื่องนี้แหละ”
“ไปอาบน้ำได้แล้วไป ยัยเน่า”อ๊าย อีตานี่ปากร้ายที่สุด เรียกเพื่อนที่น่ารักน่าชังว่ายัยเน่าเนี่ยนะ
“เออน่า”ฉันพูดจบก็เดินขึ้นบันไดอย่างระมัดระวังเป็นที่สุด
เวลาผ่านไป 20 นาที
“แก... แก...คยูฮยอน นี่แก!!!”เอาไงวะ ฉันว่าฉันไม่ได้ไปนานขนาดนั้นนะ อีตานี่ดันมาหลับซะได้ แกคงจะทำงานหนักมากสินะดีล่ะ“ตื่นโว้ย!!!”
“บ้านมึงไฟไหม้เหรอ”ดูคำอุทานมันสิคะ ทำฉันเสียวสันหลังวาบ ช่างมันเถอะสะใจดี
“ไปกันเถอะ”ฉันเอ่ยปากชวนอย่างอารมณ์ดีก็ตอนนี่เนี่ยนะหน้าที่แสนจะโอโน๊โนของฉันมันยุบแล้ว แต่ก็เหลือรอยช้ำนิดหน่อย ช่างเถอะฉันโบ๊ะแล้ว
“โอยย”แต่โหนกคยูฮยอนน่ะสิไม่มีทีท่าว่าจะยุบลงเลยสักกะน้อย นี่แหละที่เค้าเบอก ว่าแต่เขา เจ้าเงาะเป็นเอง(เกี่ยวกันไหมวะเนี่ย นังคนนี้นำภาษามาใช้ผิดๆเดี๋ยวภาษาเขาก็เสื่อมกันพอดี)
ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องซ้อมเต้น ฉันอึ้งไปเลยล่ะ มันใหญ่มากอ่ะ
“คยูฮยอนนี่ห้องซ้อมเต้นจริงเหรอ ทำไมใหญ่จัง”
“เค้าซ้อมรวมกันหลายวงน่ะ”อย่างนี้นี่เอง แต่ตอนนี้ฉันเห็นแค่สมาชิกซูเปอร์จูเนียร์ไม่กี่คนเอง นั่นมัน พี่อีทึกนี่ เค้ามองมาทางฉันล่ะ
“เฮ้! พวกเธอน่ะ ไม่รู้รึไงว่าที่เนี่ยห้ามคนนอกเข้า”เสียงใครวะ มาทำเป็นสั่ง เพื่อนฉันก็เป็นนักร้องที่นี่นะโว้ย
“อ้าว! พี่อีทึก หวัดดีฮะ”
“นายเป็นใครอ่ะ”อ้าว ซะงั้น
“โธ่! พี่ฮะ”คยูฮยอนทำท่าสะบัดแขนขา ตุ๊ดจริงเพื่อนฉัน
“ว่าแต่แกนอนเพิ่งตื่นเหรอ หน้าบวมเชียว”
“พี่ครับคนนอนเพิ่งตื่น เค้าหน้าบวมขนาดนี้เหรอครับ”
“ว่าแต่ ใครเหรอ”พี่อีทึกมองมาที่ฉันแล้วหันไปถามคยูฮยอน
“เอาตำแหน่งไหนดีล่ะครับ มีหลายตำแหน่ง แฟนคลับพี่คิบอม ฆาตรกรรมคนหน้าตาดี แล้วก็เพื่อนผมเองล่ะฮะ”ดูมัน สรรหานักนะ
“สวัสดีค่ะ ฉันชื่อปาร์ค อีซึลค่ะ ยินดีที่รู้จักนะคะ”
“ว้าว เธอนามสกุลเหมือนฉันเลย อย่างนี้ต้องทำความหนิดหนม ว่าแต่หน้าผากอีซึลไปโดนอะไรมาเหรอ”ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะคะ มันชักแปลกตั้งแต่ฉันเดินเข้ามาในบริษัทแล้วล่ะ หรือว่า ไม่นะ
ฉันวิ่งไปที่กระจกเห็นสภาพตัวเองตอนนี้แล้วลมแทบจับ อะไรกันเนี่ย หน้าผากฉันตอนนี้มันเขียวทะลุแป้งเลยเอาไงดีวะ ฉันมองไปที่สมาชิก SJ ที่นั่งเม้าท์กันไม่ยอมซ้อม ปรากฏว่าไม่เห็นพี่คิบอม ฉันก็เลยหันไปถามพี่อีทึก
“พี่คะวันนี้ พี่คิบอมจะมาไหมคะ”นี่ล่ะเรื่องเดียวที่ฉันห่วงในตอนนี้
“คิบอมเหรอ...”พี่อีทึกทำท่าคิดก่อนหันหน้าไปหาสมาชิก “ดงแฮ วันนี้คิบอมมามั๊ย”
ความคิดเห็น