คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ✚ BELONG TO YOU :: 2
Rate : PG-15
02
จากความฝัน..กลายเป็นความเจ็บปวด...จากความเจ็บปวดกลายเป็นความห่างเหิน
ชีวิตของคนเรามันไม่มีทางเลือกมากนักหรอก
ผมยังคิดว่าโชคดีแค่ไหนแล้วที่อย่างน้อยเราก็ยังยืนอยู่บนผืนฟ้าเดียวกัน
ผมเคยรู้สึกว่าเจ็บปวดที่เป็นคนที่เดินนำหน้าเขามาแล้วทิ้งเขาไว้ข้างหลังเพียงคนเดียว
แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันเจ็บปวดกว่ากันเยอะเลย...เพราะเราต่างคนต่างมีหนทางของตัวเอง
ซึ่งดูเหมือนกับว่าเราไม่มีทางจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้เลยซักนิด...
คิดถึง...ผมล่ะคิดถึงคยองซูจนแทบจะบ้า
มันเป็นเวลาซักพักนึงได้แล้วล่ะมั้งที่เขากับคยองซูไม่ได้ติดต่อหรือคุยกันเลย
ผมยังคงพูดถึงเขาบ้างตามรายการวาไรตี้ต่างๆ เพื่อที่จะไม่ให้เรื่องของเราถูกลืมเลือนไป
และในเมื่อผมมีสิทธิที่จะพูด...ผมก็จะเป็นฝ่ายพูดเองโดยไม่ต้องถามเขาหรอก
ในเมื่อบริษัทของเขาไม่อยากให้เขาพูดถึงผม...ก็ไม่เป็นไร
แต่ผมเองยังพูดถึงเขาได้...เพราะฉะนั้นมันจะไม่เป็นไร เรื่องของเราจะยังไม่จบ...
มีหลายครั้งที่เราเจอกันตามที่ต่างๆ อย่างการไปอัดเทปการแสดงของมิวสิคแบงค์หรือเอ็มเคาท์ดาวน์
ผมเป็นฝ่ายเข้าไปทักเขาอย่างจงใจ ถึงแม้ว่าผู้จัดการของเขาจะไม่ชอบใจนัก
ก็แล้วยังไงล่ะ...ในเมื่อผมมีสิทธินั้นผมก็จะใช้มันให้คุ้มค่า
เพราะฉะนั้นถ้าหากตอนไหนที่มีโอกาสผมก็มักจะเดินเข้าไปทักทายเขาเสมอ
เขาโดนจำกัดสิทธิ แต่นั่นไม่ใช่ผม...
“โอย...คนนั้นน่ารักจังเลยอ่ะ
เขาชื่ออะไรนะ? ดีโอใช่เปล่า?”
ผมได้ยินบาโรบ่นเปรยๆ กับสมาชิกของเขา เมื่อวันหนึ่งที่เราต้องใช้ห้องแต่งตัวร่วมกัน
ผมหูผึ่งแล้วเงยหน้าขึ้นมองบนหน้าจอโทรทัศน์ที่ถูกแขวนเอาไว้บนผนังห้องแต่งตัวของเราทันที
และสังเกตว่าบาโรเองก็กำลังมองดูเขาอย่างไม่วางตา...อ้าปากค้างจนน่าตลก
ผมรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมาแต่ทำอะไรไม่ได้นอกจากนั่งมองดูอยู่ตรงนี้...
พยายามจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นกด หากแต่หูเจ้ากรรมก็ยังไม่ละจากบทสนทนาของบาโรไปเสียที
“น่ารักอ่ะ...อยากรู้จัก...”
เขายังคงพูดด้วยน้ำเสียงเพ้อฝัน
จนกระทั่งยุกซองแจ...มักเน่ของเรา เลื่อนมือมาบีบที่ไหล่ของผมเบาๆ
ก่อนที่ผมจะสังเกตว่าตัวเองกำลังขมวดคิ้วอย่างไม่สบอารมณ์...
“เฮ้ย...เด็กคนนี้น่ะมีแฟนแล้วนะ ใครๆ เขาก็รู้กันทั่วแล้ว”
จอง จินยอง ลีดเดอร์ของวง B1A4 พูดท้วงขึ้นมา
ก่อนจะเดินเข้ามาสมทบกับคนเป็นน้องที่กำลังเงยหน้ามองจอโทรทัศน์อยู่
ฮยอนชิคยืดตัวขึ้นมองลีดเดอร์ของวงอย่างตกอกตกใจ
ไม่คิดว่าคนอื่นจะรู้เรื่องความสัมพันธ์ของพวกเขา...เพราะพวกเราสองคนก็ปิดเป็นความลับมาตลอด
“อะไรนะ? มีแฟนแล้วจริงๆ เหรอ...ใครกัน?”
ฮยอนชิคเม้มปากเมื่อบาโรถามกลับ...
แสร้งทำเป็นยกมือถือขึ้นมากดและก้มหน้างุดเพื่อรอฟังคำตอบของลีดเดอร์ของวง B1A4 ทั้งๆ ที่ใจลุ้นระทึก
หากแต่คำตอบที่ได้รับกลับทำให้หัวใจของฮยอนชิคกระตุกวูบ...
ก่อนจะกัดริมฝีปากเสียจนมันเจ็บปวดขึ้นมา...จนชาไปถึงหัวใจ...
“ก็คนในวงนั่นแหละ ที่เป็นนักเต้นหลักน่ะ ชื่ออะไรนะ? ไครึเปล่า?
คนนั้นแหละ เห็นว่าคบกันอยู่...คนที่ชื่อไคน่ะ”
ว่าไงนะ....
ดวงตาเล็กๆของฮยอนชิคเบิกกว้าง ก่อนที่วินาทีต่อมาเขาจะหันไปมองที่สมาชิกทั้งสองคนของวงบีวันเอโฟร์อย่างตกใจ
ใช่ว่าเขาจะไม่เคยเห็น คิม จงอิน .... แต่เขาไม่เคยรู้เลยว่าความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่จะสนิทแนบแน่นมากกว่าที่เขาคิดไว้...
คบกันเหรอ...สองคนนั้นคบกัน...
“เฮ้ พี่ฮยอนชิค...”
ซองแจถามขึ้นเพื่อเรียกความสนใจให้ผมกลับไปหาเขา
ตอนแรกผมเองไม่เข้าใจว่าทำไม...แต่เมื่อได้รับรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรไม่เข้าท่าอยู่นั่นแหละถึงได้ตระหนก
ก็ผมที่ผุดลุกขึ้นจากโซฟาแล้วทำมือถือหล่นตกพื้นไปจนทุกคนหันมามองกันเป็นตาเดียว
โอ้...บ้าชิบ โมโหจนลืมตัว...
“อ่า...ในนี้ร้อนนะ ฉันขอไปข้างนอกแล้วหาโค้กดื่มซักกระป๋องดีกว่า”
ผมหันไปบอกซองแจและ ซอ อึนกวัง ลีดเดอร์ของเราที่เพิ่งเดินเข้ามาหยิบโทรศัพท์ส่งคืนให้ผมไปส่งๆ
อึนกวังทำหน้างุนงงไปเล็กน้อยก่อนจะชี้มือไปยังเครื่องดื่มมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะของเรา
“อะไรของนาย โค้กมีอยู่เต็มโต๊ะจะออกไปทำไมล่ะ
นี่ใกล้คิวเราแล้วนะ เดี๋ยวก็มาไม่ทันหรอก”
“ผมไปแป๊ปเดียวน่า ขอออกไปสูดอากาศ มองสาวค่ายอื่นบ้าง...
ผมมาทันน่าพี่อึนกวัง ไว้แล้วเจอกันอีกยี่สิบนาที”
“เฮ้ยพี่...เดี๋ยว”
ผมบอกกับอึนกวังไป ก่อนจะหันไปมองซองแจที่ยืนอยู่แล้วเลี่ยงออกมา
ผมเห็นมักเน่ของเราดูเหมือนว่าอยากจะพูดอะไรซักอย่างกับผม เพราะเขาพยายามจะรั้งผมไว้
แต่เมื่อพีเนียลเดินมาหาเขาเพื่อเอาอะไรซักอย่างมาให้กิน ซองแจเลยปล่อยให้ผมเดินออกจากห้องไปโดยไม่รั้งไว้อีก
*********
สถานที่ๆ ผมยืนอยู่ตรงนี้ ห่างไกลจากคำว่าสถานที่ๆ เหมาะสำหรับสูดอากาศและมองสาวอยู่มากโข
เพราะมันเป็นทางเดินแคบๆ ระหว่างห้องมอนิเตอร์และห้องอัดรายการสด
ที่ออกจะมืดทึบและเต็มไปด้วยอุปกรณ์ประกอบฉากที่วางกองพะเนินอยู่ดูคับแคบ
ผมชะเง้อคอมองตรงระหว่างทางเดินอย่างมีจุดหมาย
เพลงของรุ่นพี่วงโฟร์มินิทดังขึ้นแทนที่เพลงของวงเอ็กโซเคมาได้เกือบครึ่งค่อนเพลงแล้ว แต่ผมกลับยังไม่เห็นว่าเขาเดินมา
หากแต่รอไม่นานเท่าไหร่นักหรอก ผมก็เห็นรุ่นพี่หน้าขาวผ่อง ลีดเดอร์ของวงเอกโซเคอย่าง คิม จุนมยอน มาแต่ไกล
กับพี่จุนมยอน...เราสนิทกันพอสมควรทีเดียวล่ะ เพราะผมกับพี่เขาเคยเจอกันอยู่บ้างตามโรงเรียนสอนดนตรี
หากแต่แปลกเหมือนกันที่ผมกลับเดินถอยกลับไปซ่อนอยู่ที่หลังฉากแทนที่จะเอ่ยทักทายทุกคนเหมือนที่ควรจะทำ
อาจจะเพราะว่าตอนนี้ผมอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่ปกติล่ะมั้ง
ผมเลยรู้สึกว่าผมไม่พร้อมจะสู้หน้าใคร -- โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับคยองซูและจงอิน
ผมรู้ตัวดีว่าที่พาตัวเองมาแอบอยู่ตรงนี้น่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะมาทักทายพวกเขา...
หากแต่ผมอยากจะพิสูจน์อะไรบางอย่างก็เท่านั้นเอง
ซึ่งก็แปลกนะ...เรื่องบางเรื่องที่เราไม่ควรรู้
แต่ทำไมนะ ทำไมคนเราถึงต้องคอยดิ้นรนอยากจะรู้อยากจะเห็นอะไรที่ไม่ควรจะเห็นอยู่ตลอดเวลา
เหมือนอย่างที่ผมกำลังพบเจออยู่ตอนนี้...
ผมเห็นคยองซูแล้ว...เขาเดินรั้งท้ายในขณะที่กำลังถอดไมค์ไวเลสส่งคืนให้กับทีมงานที่คอยอยู่
ทุกคนเดินมากันหมดแล้ว ผมเห็นพี่จุนมยอนกับเด็กตัวสูง -- ที่ถ้าจำไม่ผิดเหมือนจะชื่อเซฮุน เดินมาคู่กัน
ตามมาด้วย ปาร์ค ชานยอล กับ บยอน แบคฮยอน นั้นเดินมาด้วยกัน
และดูเหมือนว่าแบคฮยอนจะบ่นพึมพำเกี่ยวกับชุดของเขาให้ชานยอลฟังเมื่อเดินผ่านฉากที่ผมซ่อนตัวอยู่
ผมไม่แน่ใจนักว่าทำไมต้องโกรธคยองซูขึ้นมาด้วย ที่เขาไม่เดินมากับพี่จุนมยอนหรือชานยอล
หรือใครก็ได้ -- ที่ไม่ใช่ไอ้เด็กจงอินที่กำลังเดินตามตูดคยองซูต้อยๆ อย่างนั้น
หงุดหงิด...แค่เห็นอย่างนั้นผมก็หงุดหงิดแล้ว...
“จงอินนา...เหงื่อนายไหลซกไปหมดเลยเนี่ย
เอาผ้าขนหนูไปเช็ดซะสิ เดี๋ยวเราต้องใส่ชุดนี้ไปงานต่อนะ”
คยองซูบ่นกับจงอินที่เดินตามหลังเขามาอย่างจุกจิกจู้จี้
เป็นอย่างนี้เสมอล่ะ คยองซูน่ะ...ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เปลี่ยนไปเลยแม้ว่าจะผ่านไปนานขนาดไหน
นิสัยเจ้ากี้เจ้าการ คอยแต่จะยุ่งวุ่นวายกับคนอื่นน่ะ ยังไงก็ยังไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ...
ซึ่งผมเองรู้สึกไม่ชอบใจเลยจริงๆ...ที่เห็นว่าเขายังเป็นอย่างนั้น...
“อ่า...เหงื่อไหลเข้าตาผมน่ะคยองซู
เช็ดให้หน่อยดิ ผมมองอะไรไม่เห็นเลย”
ไอ้เด็กจงอินเดินมาเกาะชายเสื้อของคยองซูแล้วยื้อคยองซูให้หันกลับไปหาเขาเล็กน้อย
เขายกมือขึ้นมาขยี้ตาเมื่อเขาบอกว่าเหงื่อไหลเข้าไปข้างในนั้น
แต่ก็หยุดทันทีที่คยองซูแว๊ดขึ้นมาอย่างฉุนๆ
“โอ้ย ไม่เอานะอย่าขยี้ เดี๋ยวตาก็แดงหรอก
ยืนอยู่นิ่งๆ ก่อนสิ เดี๋ยวพี่เช็ดให้นะ”
คยองซูคว้ามือของจงอินลงมาไว้ข้างลำตัวแล้วยกผ้าขนหนูขึ้นซับเบาๆ ไปทั่วไปหน้าและลำคอชื้นเหงื่อของไอ้เด็กตัวสูง
ดูเหมือนจะเป็นเรื่องธรรมดาซะเหลือเกิน เมื่อไอ้เด็กจงอินนั้นปล่อยให้คยองซูได้ซับมันไปเรื่อยๆ
ในขณะที่ตัวเองก็เปิดฝาขวดน้ำที่ถืออยู่นั้น ยกขึ้นดื่มเข้าไปสบายใจเฉิบ...
“อืม...ดีขึ้นแล้วล่ะ พี่ว่าเรารีบไปกันดีกว่าจงอิน
เดี๋ยวพี่ฮยอนกยูนจะดุเอาถ้าเรามัวแต่เถลไถลอยู่ตรงนี้”
คยองซูพูดจบก็เอาผ้าขนหนูที่เพิ่งเช็ดหน้าให้จงอินไปพาดคอให้เด็กตัวสูงคนนั้นไว้แล้วหันหลังกลับ
เริ่มออกเดินไป แต่ก็ชะงักเมื่อจู่ๆ ไอ้เด็กตัวสูงกว่าก็สาวเท้าเร็วๆ เข้ามาประชิด
แล้วคว้ามือคยองซูไปจับไว้แล้วเริ่มเป็นฝ่ายจูงเขาเดินไปแทน
“ไม่ต้องรีบหรอกน่า...เรามีเวลาอีกตั้งนานกว่าจะออกจากที่นี่
ผมแค่อยากทำอะไรแบบตามใจตัวเองบ้าง -- อย่างน้อยก็แค่เวลาที่อยู่กับพี่”
ผมหน้าชา...
ทั้งสองคนเดินผ่านฉากที่ผมยืนหลบไปแล้ว หากแต่ผมก็ยังคงนิ่งเงียบ
ผมก้มหน้าลงกับพื้นมืดๆ ที่ตัวเองกำลังยืนอยู่แล้วเม้มริมฝีปาก
ว่ากันตามจริงแล้ว ผมเองหลุบตาลงมาตั้งแต่ที่เห็นว่าไอ้เด็กนั่นเดินเข้ามาจับมือคยองซูแล้ว
เพราะผมไม่อยากจะเห็นว่าคยองซูมีท่าทีแบบไหนกับการกระทำของจงอินแบบนั้น...
ผมกลัวว่าถ้าผมได้เห็นแล้วผมจะยอมรับไม่ได้...
กลัวว่าความตั้งใจที่คิดเอาไว้ตั้งแต่แรกจะเปลี่ยนไปถ้าได้มองเห็นมันชัดๆ เต็มสองตา
ผมกลัวว่าเรื่องที่ได้ยินมาจากปากของจินยองและบาโรนั้นจะเป็นเรื่องจริง
แม้ว่าสิ่งที่ผมได้ยินจะยืนยันมันไปแล้วกว่าครึ่ง...
แต่ไม่หรอก...ในเมื่อผมไม่ได้เห็นว่าคยองซูดีอกดีใจหรือหน้าระรื่นไปกับการกระทำแบบนั้น
ผมก็ยังคงจะยืนยันให้สิ่งที่ตัวเองนั้นคิดเอาไว้ตั้งแต่เดินออกจากห้องมาจนถึงที่นี่
ตั้งใจอะไรน่ะเหรอ...บางทีถ้าเรียกว่าตั้งใจก็อาจจะไม่ถูกต้องเท่าไหร่นักหรอก...
เพราะถ้าพวกเขาคบกันจริงๆ ในทางปฏิบัติแล้วถ้าผมอยากได้เขาคืนผมคงจะต้องแย่งคยองซูกลับมา
แต่สำหรับทางทฤษฏีน่ะ...ผมและคยองรู้ดีอยู่แล้วว่ามันเป็นแบบไหน
ผมรู้ -- เขารู้...แต่เราไม่เคยปริปาก
เพราะฉะนั้นถ้าจะเรียกว่าต้อง ‘แย่งมา’ ....
.
.
.
ผมขอพูดว่า ‘ทวงคืน’ อาจจะดูเหมาะกว่า -- ถ้าผมอยากจะทำอย่างนั้น...
✚ TALK
มาต่อแล้วน้าาาา ตอนนี้มาสั้นๆ แต่จบฉากอย่างที่คิดพอดี
ตอนแรกกะลงเป็น 50% เปอร์...เอ่อ ความจริงมันก็สั้นไปนะ = =
แต่ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวค่อยขึ้นตอนใหม่ก็ได้เนอะ เราเน้นปริมาณไม่เน้นคุณภาพ 555555
จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดนะะะะะ
แล้วเจอกันค่ะ >3
ความคิดเห็น