คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : ✚ BE MY BABY :: TWENTY F0UR
Author : MR.$N0WMAN*
Pairing : Kim Jongin & Do Kyungsoo
Story : Jackboiz
Rate : PG-15
Be my Baby*
‘0.24’
“กูให้มึงทายว่ากูกำลังรู้สึกยังไงตอนนี้”
“อืม...ทึ่ง”
“ผิด”
“นับถือ”
“ไม่ใช่อ่ะ”
“อับอาย?”
“เออสิวะ! กูอายมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
จงแดร้องโอดโอยออกมาเมื่อผม มินซอก และจงแด
กำลังนั่งอยู่ที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งในห้างสรรพสินค้าชื่อดังที่เราชอบมาด้วยกันบ่อยๆ
พวกเราสามคนได้หยุดชดเชยเนื่องในวันคริสมาสต์
ซึ่งนั่นก็หมายความว่าผมมีเวลาชาร์ตแบตอีกสองวันกว่าจะได้กลับไปทำงานตามปรกติ...
วันนี้ชานยอลกับแบคฮยอนไม่ได้มาด้วย
เพราะแบคฮยอนต้องกลับไปฉลองกับที่บ้านของเขา
ครั้นไอ้ชานยอลจะทิ้งให้เมียไปคนเดียวก็ใช่เรื่อง
เลยต้องจำยอมเป็นสารถีขับรถไปฝากเนื้อฝากตัวกับพ่อตาสุดโหดของไอ้แบคฮยอนแทนที่จะได้มานั่งอยู่ด้วยกันตรงนี้...
“แล้วมึงคิดว่ากูไม่อายหรือไง?!
มึงเอาเพลงไรมากูนี่ไม่ได้ดูอายุเลยนะไอ้แด้!!”
ผมชกไปที่บ่าไอ้จงแดที่ยกมือขึ้นกุมขมับเหนือแก้วกาแฟอเมริกาโน่ของมันทีหนึ่งอย่างเคืองๆ แต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านี้
เพราะเอาจริงๆ แล้วจะไปว่าไอ้จงแดอย่างเดียวมันก็ไม่ถูกหรอกครับ
ต้องโทษผมด้วยที่ดันบ้าจี้ไปทำตามที่มันแนะนำซะนี่...
แถมผมยังชอบมันด้วยเหมือนกันเนี่ยสิให้ตายเหอะ!!
ไอ้จงแดกัดริมฝีปากทีหนึ่งอย่างแล้วทำท่าเหมือนกับว่าอยากจะตายไปจากโลกนี้
แต่ไม่นานนักก็ส่ายหน้าออกมาอย่างอ่อนแรง...
“เอาจริงๆ กูก็ได้มาจากเขาอีกต่อหนึ่ง...ตายห่าละ จะไปโทษใครก็ไม่ได้เพราะว่านั่นน่ะรุ่นพี่ก็ให้มาอีกที
ฮือออออ ตอนนี้เขาอายุสี่สิบกว่าแล้วด้วยไงไอ้จงอิน!! ...แต่ใครจะไปรู้ล่ะ! กูไม่ได้ไปติดตามนี่ว่าเพลงไหนออกมาปีอะไร
เพลงเมคเลิฟนะมึงไม่ใช่เพลงประกวดชุมทางเสียงทอง! ถ้าอย่างนั้นกูอาจจะสนใจมากกว่านี้!!!!”
จงแดบ่นพึมพำอย่างเคืองๆ โดยที่มีมินซอกนั่งหัวเราะอยู่ข้างๆ พลางส่ายหน้า
ผมไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากยกกาแฟขึ้นมาดื่มเงียบๆ
มินซอกเปิดหน้านิตยสารที่อยู่ในมือเบาๆ
และทำราวกับว่าไม่ได้สนใจสิ่งที่จงแดบ่นออกมา หากแต่ใบหน้านั้นก็มีรอยยิ้มบางๆเปื้อนอยู่
ผมไม่ค่อยเห็นคู่นี้แสดงความหวานเท่าไหร่นัก ออกจะเหมือนเพื่อนกันเสียมากกว่า
ไม่เหมือนคู่แบคฮยอนกับชานยอลที่มักจะโชว์ความสวีทหวานเรี่ยราดไม่เกรงใจใคร
แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่เคยเห็นซะทีเดียวหรอกครับ...แต่แค่นานๆทีจะมาให้เห็นก็เท่านั้น
“แต่เพลงที่พ่อตามึงให้มานี่เอ๊กซ์แตกจริงๆนะไอ้จงอิน
มึงดูอย่างเพลงนี้ ความหมายแม่งโดนกูสุดๆ เนี่ยมึงดู...”
จงแดยื่นไอแพดในมือให้ผมได้ดูเนื้อเพลงที่เขาเพิ่งเปิดมันขึ้นมาเมื่อครู่
ก่อนที่จะเริ่มยกประโยคที่มันชื่นชอบที่สุดแล้วชี้ให้ผมได้ดู
If you're ready daddy come tonight
ถ้าคุณพร้อมแล้วในคืนนี้
let me see your body shine
ไหนลองโชว์ให้ฉันได้เห็นเรือนร่างที่เปล่งประกาย
Cause you're hot enough to do me right
เพราะคุณร้อนแรงเพียงพอแล้วล่ะที่จะทำให้มันใช่!
Baby, ain't no doubt
ที่รัก, ไม่มีข้อสงสัยอีกต่อไป
- take me to the top - don't stop
พาฉันไปให้ถึงจุดสูงสุดสิ - อย่าหยุด
(COCO LEE - NO DOUBT)
โอ...เดี๋ยวนะ
โอ้...มาย...ก๊อด!!!!
ผมอ้าปากค้างกับเนื้อหาเพลงที่ออกแนววาบหวามสุดๆ ที่ไอ้แด้มันยื่นมาให้ตรงหน้า
เนื้อเพลงบ้าอะไรจะแรงได้ขนาดนี้ ด...เดี๋ยวนะ เทคมีทูท๊อป - ด๊อนท์สต๊อป!!!!
โอยย ผมอาจจะเป็นลมตายเพราะเพลงนี้ก็ได้ อยากจะบ้า!
“เป็นไงล่ะ? อึ้งเลยสิมึง... กูว่าพ่อตามึงนี่เจ๋งนะกูชอบว่ะ
อ่า...เห็นแล้วอยากจะยืมไปทดลองงานก่อนซักคืนสองคืน
เนออออะ มินซอกอ่า”
จงแดไม่พูดเปล่าหากแต่ยังหันไปเล่นปูไต่ที่ต้นแขนของมินซอกด้วย
มินซอกปิดนิตยสารที่เขาถืออยู่แล้วกลอกตาอย่างเอือมระอา
ก่อนจะหันไปมองไอ้จงแดด้วยสายตาดุๆ
“สวรรค์โปรดเถอะคิมจงแด!
ฉันบอกนายกี่ครั้งแล้วว่าอย่าเอาเรื่องแบบนี้มาพูดเล่น!!
ไอ้จงอินมันก็อยู่ตรงนี้ หัดเกรงใจฉันบ้างสิโว้ย!!”
ไม่ได้มาแค่น้ำเสียงดุดันเท่านั้นแต่มินซอกกลับยกนิตยสารเล่มหนาในมือมาฟาดไอ้จงแดที่บ่าเสียสองที
แต่ดูท่าแล้วไอ้จงแดก็ไม่ได้จริงจังตามคนรักเสียเท่าไหร่
เพราะว่ามันยังหัวเราะอย่างชอบอกชอบใจที่ได้แกล้งมินซอกอย่างนั้น
โธ่...ไอ้จงแด ไอ้คนซาดิสม์
ถ้าเป็นผมโดนคยองซูฟาดอย่างนั้นล่ะคงไม่มีแรงจะหัวเราะแล้วครับ
โอย พูดแล้วขนลุก...ก็คยองซูน่ะมือเบาซะที่ไหน ถ้าผมโดนฟาดแบบไอ้แด้ ผมคงกระดูกหักแหงๆ
“โอเคๆ...ถ้าอ้วนน้อยของฉันไม่ชอบฉันไม่พูดแล้วก็ได้
แต่ไอ้จงอินมันไม่ถือสาหรอกน่า เรื่องแบบนี้น่ะมันเชี่ยวชาญจะตาย
ใช่มะไอ้จงอิน...ไอ้คนมีเมียเด็ก”
“พ่อง! คนยัดเยียดให้กูทำอย่างนี้ก็มึงนั่นแหละไอ้แด้!
มึงอยากเอาไปทำไรก็เอาไปเลย กูไม่เอาหรอก...กูไม่ต้องใช้”
ผมพูดพลางดันแผ่นซีดีไปตรงหน้าไอ้จงแดกับมินซอก
มินซอกถลึงตาใส่ผมนิดหนึ่ง หากแต่ไอ้จงแดกลับหัวเราะออกมาอย่างชอบใจ
“โธ่! นี่มันของขวัญที่มึงได้จากพ่อตามึงนะ!
ใช้ๆ ไปเหอะน่า...กูรู้อยู่ว่าตอนมึงถึงจุดพีคน่ะมึงไม่ได้สนใจหรอก
แต่เปิดๆ ไว้มันก็ช่วยสร้างความเร้าใจได้เหมือนกันน่ะเพื่อน!”
จงแดตบบ่าผมอย่างอารมณ์ดี
ก่อนที่เขาจะหันไปงุ๊งงิ๊งกับมินซอกและปรึกษากันว่าจะเอาแผ่นซีดีผมไปไรท์ต่อดีไหม
มินซอกหน้าแดงแปร๊ดเชียวแต่ดูเหมือนว่าเขาก็ไม่ได้จะปฏิเสธอะไร
ผมแสร้งกระแอมออกมาเมื่อมินซอกปรายตามามองว่าผมกำลังทำหน้ายังไง
ผมจึงรีบยกแก้วกาแฟขึ้นจิบแล้วหยิบมือถือในกระเป๋าขึ้นมากดต่อสายหาคยองซูเพื่อแก้เก้อ
วันนี้ที่เรามานั่งทานกาแฟที่นี่กันก็เพราะว่าเรามีเหตุผลนะครับ
วันนี้คุณโดมาหาซื้อของเข้าบ้านกันเพราะคุณโดตัดสินใจจะอยู่ต่อจนกว่าวันเกิดของคยองซูจะผ่านไป
ช่วงนี้คยองซูเลยต้องไปๆ มาๆ ระหว่างบ้านของผมกับบ้านของเขาบ่อยๆ เพราะว่าคุณโดยังอยู่ที่นี่
โชคยังดีหน่อยที่คุณโดจัดห้องนอนสำหรับผมไว้ที่บ้านของเขาด้วย
ผมเลยไม่ต้องนอนเปลี่ยวอยู่ที่บ้านคนเดียวโดยไม่มีคยองซู
สถานการณ์ระหว่างผมกับคุณโดตอนนี้มันเวิร์คสุดๆ
คุณโดดีกับผมมากๆ จนอาจจะเรียกได้ว่าเขาเห็นผมเป็นลูกชายคนหนึ่ง
และแน่นอนว่าเขาไม่ได้กีดกันความรักของเราสองคนเลยซักนิด
ผมรู้สึกโชคดีที่คุณโดกับคยองซูนิสัยคล้ายกันราวกับถอดแบบกันมา
ผมเลยไม่มีความรู้สึกอึดอัดนักเมื่อผมต้องอยู่กับคุณพ่อตาแค่สองต่อสอง
หรือออกไปไหนมาไหนด้วยกัน แม้แต่นั่งดื่มเบียร์ด้วยกันก็เหอะ
แต่เพราะว่าจงแดและมินซอกที่มาด้วย
คยองซูเลยบอกให้ผมมานั่งอยู่ตรงนี้แทนที่จะไปเดินช็อปปิ้งกับเขาและคุณพ่อตา
เพราะอันที่จริงแล้วผมก็เหมือนผู้ชายทั่วไปล่ะครับ...
ผมไม่ค่อยชอบเดินช็อปปิ้งเท่าไหร่ มันเมื่อยน่ะ...
“อื้ม...ว่าไงครับจงอิน”
เสียงของคยองซูดังมาจากปลายสาย ผมยกยิ้มทันทีที่ได้ยินเสียงของเขา
“ช๊อปปิ้งกันเสร็จหรือยัง? อยากให้ฉันไปช่วยถือของไหม?”
ผมถามอย่างห่วงใย
และคิดออกเลยว่าคยองซูกำลังทำหน้าตายังไงเมื่อตอบกลับมา
“อื้ม...กำลังอยู่ที่เคาท์เตอร์คิดเงินพอดีเลยครับ
จงอินขึ้นมาหาคยองที่นี่เลยก็ได้นะ...เราจะได้กลับบ้านกันเลยงายยย ดีมั้ยเอ่ย?”
“อื้ม...เอาสิ งั้นเดี๋ยวฉันไปช่วยขนของแล้วกัน
รออยู่ตรงนั้นก่อนนะอย่าเพิ่งไปไหนล่ะ
เดี๋ยวฉันลาไอ้จงแดกับมินซอกแป๊ปเดียว เดี๋ยวจะตามขึ้นไป”
“ครับ...คยองฝากลาพี่จงแดกับพี่มินซอกด้วยน้า
แล้วคยองจะรออยู่ตรงนี้นะครับ มาเร็วๆ น้าที่ร๊ากกกกกกกกก”
คยองซูลากเสียงยาวตอบกลับมาอย่างน่ารัก
ก่อนที่จะวางไปเขาก็ส่งจูบมาจากปลายสายเรียกรอยยิ้มให้ผมด้วย
ผมกดวางสายโทรศัพท์ก่อนจะหย่อนมันลงไปในกระเป๋าเสื้อ
...แล้วก็พบว่ามินซอกและไอ้จงแดกำลังมองมาทางผมด้วยสายตากรุ้มกริ่ม...
“อะไรของพวกมึงเนี้ย??” ผมถามพลางขมวดคิ้ว
“เปล๊า...กูแค่เห็นออร่าสีชมพูกระจายมาจากผิวสีดำของมึงน่ะ
ฮ้าาาาาาาาา อยากมีเมียเด็กมั่งจังเลยโว้ยยย น่าอิจฉาสุดๆ!!”
จงแดตอบผมกลับมาด้วยท่าทางเย้าหยอก
( “ว่าไงนะ!” เสียงมินซอกดังขึ้นมาอย่างคาดโทษ
ตามมาด้วยเสียงโอดครวญเบาๆของไอ้แด้ “อั๊ก! ฉันแค่พูดเล่นเฉยๆน่า”)
ก่อนที่ผมจะกลอกตาส่งให้พวกเขาไป
“พอล่ะ...อยากล้อเลียนอะไรก็ล้อกันไปเลย
กูต้องไปล่ะ คุณโดกับคยองซูซื้อของกันเสร็จแล้ว
พวกมึงก็กลับกันได้แล้ว และกูให้ยืมซีดีอาทิตย์นึง!
อยากเอาไปทดลองงานกันกี่รอบก็ได้ตามใจพวกมึงเลย”
ผมพูดก่อนจะยกกาแฟในแก้วขึ้นดื่มเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนจะลุกขึ้นแล้วจัดเสื้อโค้ทให้เข้าที่
“แหม่ะ...น่ารักสมเป็นเพื่อนกูจริงๆ
ไว้กูจะโทรไปบอกแล้วกันนะว่ามินซอกชอบเพลงไหน
( “ย๊า!คิมจงแด!!” มินซอกตะโกน)
โอ๊ย! ฉันรู้แล้วน่า...งั้นแยกกันตรงนี้นะเพื่อน ไว้เจอกัน”
“โชคดีนะไอ้จงอิน...
บอกคยองซูด้วยว่าไว้ฉันจะซื้อเค้กไปฝากเขาวันหลัง”
จงแดบอกลาพลางยกมือขึ้นโบก และมินซอกก็ฝากฝังข้อความไปให้คยองซูด้วย
ผมพยักหน้ารับแล้วยิ้มลาเป็นครั้งสุดท้าย
ก่อนที่จะได้ยินเสียงของไอ้จงแดร้องโอดโอยตามมาข้างหลัง
เมื่อไอ้จงแดโดนบิดหูซะจนหน้าเขียว...ผมหัวเราะในลำคออย่างอนาถก่อนจะเดินละออกมา
*********
“จงอินนี่! ...ทางนี้ครับบบ ทางนี้”
คยองซูกระโดดโบกมือไปมาเมื่อผมเดินมาถึงโซนเคาท์เตอร์คิดเงินแล้วมองหาเขา
ดูแล้วน่ารักน่าชังเสียจริง และถึงอยากจะปฏิเสธก็ปฏิเสธไม่ได้หรอกนะครับ
ว่าถึงแม้เขาจะอายุสิปแปดย่างสิบเก้าแล้วก็จริงแต่ท่าทางและรูปลักษณ์โดยรวมของเขาก็ยังเหมือนกับเป็นเด็กๆ
โดยเฉพาะความเตี้ยและไหล่บางๆ นั้นล่ะ..ที่ถึงแม้จะโตขึ้นมากี่ปีๆ ก็ไม่เปลี่ยนไปเลยจริงๆ
“เป็นไงครับตัวเล็ก...ซื้อของกับคุณพ่อสนุกไหม?” ผมถามคยองซูเมื่อสาวเท้าเดินมาถึงตัวเขาและคุณโดที่ยืนรออยู่
“อื้ม...สนุกครับ ป่ะป๊าซื้อที่ห้อยมือถือโปโรโระให้คยองด้วยนะ
มีพี่คร๊องด้วยยย....ป่ะป๊าซื้อมาให้เป็นคู่กันล่ะ
จงอินเอาโปโรโระไปนะ แล้วคยองจะห้อยพี่คร๊องไว้”
คยองซูยื่นตุ๊กตาโปโรโระตัวเล็กส่งมาให้ผม
ในขณะที่คุณโดกลับถามลูกชายตัวเองอย่างไม่เข้าใจ
“อ้าว...ก็ไหนคยองบอกป๊าว่าชอบโปโรโระมากกว่าไม่ใช่เหรอ?
แล้วเอาโปโรโระไปให้พี่เขาทำไมล่ะลูก?” คุณโดถาม
“โธ่...ป่ะป๊าไม่เมคเซ้นส์เลยอ้ะ
ก็เอาโปโรโระให้จงอินสิครับถึงจะถูก
เวลาที่จงอินเห็นโปโรโระ จะได้คิดถึงคยองไงล่ะ”
คยองซูพองแก้มแล้วตอบคุณโดไปด้วยท่าทางน่ารักน่าชังในแบบของเขา
คุณโดร้องอ๋อก่อนที่จะบอกว่าเข้าใจและเริ่มชักชวนให้เรากลับบ้านกันเสียที
“คุณพ่อเดินไปก่อนเลยก็ได้ครับ..เดี๋ยวของพวกนี้ผมจะขนไปเอง อ๊ะ!!”
ผมร้องออกมาอย่างตกใจ เพราะในขณะที่ก้มลงหยิบถุงข้าวของที่วางอยู่บนพื้น
โทรศัพท์เครื่องเล็กที่ผมใช้คู่กับคยองซูกลับตกกระแทกพื้นเข้าอย่างจังจนแบตหล่นกระจายเกลื่อนกลาด
ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจ ไม่แพ้คยองซูและคุณโดที่ร้องออกมาด้วยเช่นกัน
“โอยตาย...ฉันลืมไปเลยว่าเอามันใส่ไว้ในกระเป๋าเสื้อ”
ผมร้องโอดครวญออกมาในขณะที่เก็บมันขึ้นมาแล้วเริ่มประกอบมันใหม่
หากแต่โทรศัพท์เครื่องเล็กที่เราใช้คู่กันมาเป็นสิบปีกลับไม่มีวี่แววว่าจะติดเลยซักนิด
ผมเห็นอย่างนั้นเลยได้แต่กัดปากด้วยความกังวล
“ทำไมมันไม่ติดเลยล่ะ...มันเสียแล้วเหรอคุณลูกเขย? “
เสียงของคุณโดถามด้วยความตื่นเต้น และคยองซูเองก็มองมาที่มันโดยไม่ได้พูดอะไร
“มันเปิดไม่ติดครับ...ผมกดเปิดเครื่องแล้วแต่ไม่ติดเลย”
ผมตอบคุณโดไปอย่างกังวลใจ
คยองซูกัดริมฝีปากแล้วยื่นมือเข้ามาเช็คมันด้วยอีกแรงหนึ่ง
“โอ...มันคงจะเสียแล้วจริงๆ ล่ะจงอิน”
คยองซูบอกออกมาเมื่อกดเปิดเครื่องหรือถอดแบตก็แล้ว
แต่มันก็ไม่มีวี่แววว่าจะกลับมามีชีวิตเลย
“โชคดีนะที่ไม่ใช่ไอ้โทรศัพท์ไอโฟนของคุณที่ตก
ผมว่าเครื่องนี้มันเก่ามากแล้วด้วยนะจงอิน
จะเอาไปซ่อมผมก็ว่ามันไม่น่าจะมีอะไหล่แล้วล่ะมั้ง”
คุณโดบอกผมพลางยักไหล่
เขาหยิบเอามือถือเครื่องนั้นพลิกไปพลิกมาอย่างพิจารณาด้วย
“ผมไม่ได้เอาไอโฟนมาด้วยวันนี้ครับ...
ไม่น่าเลย ผมน่าจะระวังกว่านี้” ผมบ่นอุบอิบ
“ไม่เป็นไรหรอกครับจงอิน...คยองว่ามันก็เก่ามากแล้วด้วยล่ะ
อย่าเครียดไปเลยนะครับ คยองว่าเรารีบกลับบ้านกันดีกว่านะ”
คยองซูกอดแขนของผมเอาไว้แล้วบีบมือของผมอย่างอ่อนโยน
ผมรู้ดีว่าเขาเองก็เสียดาย...แต่น้องเขาพยายามทำเป็นไม่คิดอะไรให้ผมต้องกังวล
“นั่นสิ...ตอนนี้ผมเริ่มหิวแล้วด้วยครับคุณลูกเขย
เรารีบกลับบ้านกันเหอะ...ป้าจีซุกแกคงทำกับข้าวรอไว้แล้วล่ะมั้งป่านนี้”
คุณโดพูดพลางยกนาฬิกาขึ้นดู
เขาเริ่มออกเดินไปก่อนในขณะที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปด้วย
ผมคาดว่าเขาคงโทรหาป้าจีซุกแม่บ้านเกี่ยวกับอาหารเย็นนั่นแหละ
“ไปกันเถอะครับจงอิน...ไม่เป็นไรหรอกน่า ดีแล้วนะที่ไม่ใช่ไอโฟนน่ะ”
ผมก้มลงหยิบถุงข้าวของอีกครั้งและจัดการถือมันด้วยมือเพียงข้างเดียว
มันหนักพอสมควร...แต่ผมกลับอยากใช้มืออีกข้างเพื่อเดินกุมมือน้องเขาในตอนนี้
“พี่ขอโทษนะครับ...พี่ขอโทษที่ไม่ระวัง” ผมบอกคยองซูไปอย่างรู้สึกผิด
“เลิกขอโทษเถอะครับ...ไม่เห็นเป็นไรซักหน่อย
จงอินก็ยังมีโทรศัพท์อีกเครื่องนี่นา คยองโทรเข้าเบอร์นั้นเอาก็ได้” คยองซูปลอบผม
“แต่มันเป็นโทรศัพท์ที่เราใช้คู่กัน”
“คยองไม่ยึดติดกับมันหรอกครับ...
ตอนนั้นคยองพูดเพราะอยากจะมีอะไรที่คู่กับจงอินบ้างก็เท่านั้นเอง
แต่ตอนนี้คยองได้ทั้งตัวมาแล้วนี่นา...แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ”
น้องเขาพูดพลางยกยิ้มก่อนจะเอนหัวเล็กๆนั้นมาซบที่ไหล่ของผมอย่างน่ารัก
“ไม่ได้แค่ตัวนะ...ได้หัวใจไปด้วย” ผมบอกเขาเสียงหวาน
คยองซูหันมายิ้มให้ผมจนตาปิด...
ดูก็รู้ว่าชอบใจมากแต่ก็ยังแอบต่อว่าผมอย่างไม่จริงจัง
“เสี่ยวจริงๆ เลยแฟนใครเนี่ย”
“แฟนใครล่ะ...ไม่ใช่น้องคยองหรอกเหรอ
หรือว่าอยากให้ฉันเป็นแฟนคนอื่นล่ะหืม?”
ผมแสร้งถามเขาเล่นๆ
และหัวเราะออกมาอย่างชอบใจที่เห็นว่าน้องเขาทำหน้าบูดบึ้งอย่างที่คิดจริงๆ
“หยุดคิดเลยนะ...ถ้านอกใจคยองล่ะก็ จงอินตายแน่!”
“ทำไมล่ะ? ถ้านอกใจแล้วจะทำไม?” ผมยังคงแกล้งเขาต่อ
“ก็ไม่อะไรมากหรอกครับ...แค่นอนแยกห้องกันหกเดือน” น้องเขายักไหล่
“ย๊า! หยุดตั้งกฎโหดร้ายแบบนั้นเดี๋ยวนี้นะ!” ผมโวยวายทันทีที่เขายกยิ้มออกมาที่มุมปาก
“โธ่! คยองก็แค่พูดเล่นเฉยๆ หรอกน่า
แต่ไอ้ที่เป็นเดือดเป็นร้อนนี่แปลว่าคิดจะนอกใจคยองจริงๆ สินะพี่บ้า!!”
น้องเขาแหวใส่ผมเล็กน้อยก่อนจะเหวี่ยงมือเข้ามาตีที่ต้นแขน
ผมกลอกตาเล็กน้อยที่น้องเขาทำอย่างนั้น
โธ่...มันก็แค่เรื่องล้อเล่นนี่ครับ แต่เขาทำท่าเหมือนคิดจริงๆอย่างนี้ผมก็เลยนอยด์จริง
“เฮ้...ฉันจะนอกใจนายได้ไงเล่าเด็กบ้า
วันๆ ฉันก็คิดถึงแต่นาย เห็นฉันไปยุ่งกับใครที่ไหนหรือเปล่าล่ะ?
โธ่...หึงไม่เข้าเรื่องเลยเด็กโง่เอ๊ย”
ผมบอกกับเขาแล้วผลักหัวทุยนั้นเบาๆ ทีหนึ่ง
แต่หลังจากนั้นก็เปลี่ยนไปลูบหัวแล้วโอบรอบบ่า
ก่อนที่เราจะเริ่มออกเดินไปพร้อมกันอีกครั้ง...
“หึงสิครับ...ก็คยองรักจงอินนี่นา
นี่ๆ...สัญญากับคยองได้ม้า ว่าจงอินจะมีแค่คยองคนเดียว”
เด็กน้อยเลื่อนมือมาโอบรอบเอวผมทันทีที่ผมยกแขนโอบรอบบ่าเขา
มือเล็กนั้นขยำชายเสื้อของผมแล้วกระตุกมันเบาๆ เพื่อทวงขอคำสัญญา
ริมฝีปากสีชมพูที่เบะออกมาอย่างงอนงอดนั้นทำให้ผมต้องยกยิ้ม
อ่า...ก็อย่างที่พวกคุณก็รู้กันอยู่ ผมแพ้หน้าตาของเขาอย่างนี้เสมอล่ะ
“สัญญาสิ...พี่สัญญาว่าจะมีแค่คยองซูคนเดียว”
ผมกระซิบก่อนจะโน้มหน้าลงไปจูบกับน้องเขา
จังหวะการเดินของเราหยุดไปชั่วครู่เมื่อริมฝีปากของเราสัมผัสกันเนิบนานยาวนาน
มันเป็นจูบหวานๆ แบบเด็กๆ ที่ทำให้หัวใจพองโตขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ
ผมกดริมฝีปากลงไปอีกสองทีแล้วจากนั้นจึงถอนมันออกมาแล้วเริ่มเดินต่อไป
เห็นคยองซูยกยิ้มเขินแล้วก็พลันรู้สึกว่าอารมณ์ดีไปด้วย
“รักนะครับ...คยองซูอ่า” ผมกระซิบที่ข้างหู
คยองซูยิ้มหน้าบานก่อนจะเขย่งตัวขึ้นมาจูบที่แก้มของผมเบาๆ อย่างน่ารัก
กระซิบตอบแล้วกระชับอ้อมแขนที่โอบรอบเอวของผมให้แน่นขึ้นไปอีก
“คยองก็รักจงอินเหมือนกันนะครับ”
เด็กน้อยกระซิบคำรักออกมาที่ฟังแล้วชื่นหัวใจ
ผมโอบบ่าน้องเขาให้แน่นขึ้น แล้วหลังจากนั้นเราก็เดินไปพร้อมกันอีกครั้ง
ตลอดแนวทางเดินไปที่ลานจอดรถนั้นหิมะกองพะเนินเป็นภูเขาและอากาศก็หนาวเย็นจนเรียกได้ว่าติดลบ
แต่สิ่งที่ทำให้ผมอบอุ่นก็คืออ้อมกอดของเราที่มีให้แก่กันและกันในตอนนี้
และความอบอุ่นที่เราถ่ายทอดให้แก่กัน
.
.
.
ผมว่ามันหลอมละลายหิมะพวกนี้ได้สบายๆ เลยล่ะ ♥
✚ TALK
อุ๊ตายแล้ววววววววววววววว
มันหวานมากกกกก หวานเกินไปปปปป หวานไม่ไหวแล้วววว
อิพวกบร้าาาาาาาาาาาาา พหวีดดดดดดดดดด
แต่งไปก็กัดหมอนไป อิจฉาโว้ยยย
จุดๆนี้ลำปางหนาวมากนะคะ แต่ลำพังหนาวกว่า T^T
ตอนนี้สารภาพเลยว่าไม่มีพล๊อตวางไว้ก่อน มันเลยออกจะเวิ่นๆ
(เหมือนว่าจะออกมาเวิ่นทุกตอนป่ะคะอินมน. OTZ)
ตอนแรกตันมากไม่รู้จะแต่งมายังไง แต่ก็อย่างว่าแหละ ไอเดียมันมักจะมาตอนตีสามเสมอ = =
แล้วมันก็ออกมาเป็นตอนนี้ล่ะค่ะ มันอาจจะไม่ดีมากนะ
แต่ก็พยายามจะโปรยเรื่องไปสู่ตอนจบที่ดี รีดเดอร์จะได้ชื่นใจเนอะๆ ^^
นมน.จะขอเคลียร์เรื่องที่รีดเดอร์พูดๆ กันไว้จากตอนที่แล้วหน่อยค่ะ
คือเรื่องที่น้องคยองไม่พูดถึงพ่อมันไม่ได้เป็นปมอะไรนะคะ
ก็แค่ไม่พูดถึงเฉยๆ อย่างเวลาที่เราคุยกับพ่อแล้ววางหู เพื่อนก็ไม่ได้ถามและเราก็ไม่ได้บอกก็แค่นั้น
(หรือคนอื่นเขาถามกันหว่า แต่นมน.กับเพื่อนไม่ค่อยถามกันอ่ะ = =)
คือจงอินก็ไม่ใช่คนถาม และเวลาคุณโดโทรมาจงอินก็จะอยู่ด้วยตลอด
น้องคยองเลยคิดว่าเวลาที่ตัวเองพูดกับพ่อ จงอินก็จะรับรู้ไปด้วยเหมือนกัน
ว่าเรื่องที่น้องคยองคุยกับคุณโดนั้นมีอะไรบ้าง เลยไม่ต้องอัพเดทให้กันฟังน่ะค่ะ
ที่นมน.วางพล๊อตไว้อีกประมาณสองตอนก็น่าจะจบแล้วนะคะ
เพราะฉะนั้นแล้ว...ใครยังไม่ได้สั่งจองก็รีบๆ ไปสั่งกันซะดีๆ เลยยยย
เพราะว่านมน.กำลังจะเล่นเกมส์แจกฟิคฟรีสำหรับคนที่สังฟิคกันเข้ามา
โดยกติกาและรายละเอียดต่างๆ นมน.จะบอกในแฟนเพจอีกทีนะคะ อย่าลืมติดตามกันด้วยล่ะ ^^
สำหรับคนที่ถามกันเข้ามาเกี่ยวกับฟิค...
นมน.ขอแจ้งไว้ก่อนนะคะว่าจะขอเคลียร์น้องคยองให้จบก่อนแล้วถึงจะตามไปต่อเรื่องเก่าๆที่นมน.ค้างเอาไว้
อยากจะทุ่มไปทีละเรื่อง รีดเดอร์จะได้ไม่ค้างไม่ขัดใจกันเนอะ
เพราะงั้นแล้วเรามาตกลงกันอย่างนี้นะคะ ^^
ส่วนคนที่ขอให้แต่งช็อตฟิคหรือวันช็อตคู่แปลกๆ ที่ขอเข้ามาใน ASK
นมน.รับทราบแล้วนะคะ และจะพยายามแต่งออกมาแน่นอนค่ะ
นมน.จำได้เสมอน้า เพราะงั้นถ้ามีเวลานมน.สัญญาว่าจะแต่งมาลงแน่นอนค่ะ
สัญญานะคะ สัญญาาา ><
โอววว วันนี้เราคึกอัลไลล่ะเนี่ยถึงได้ทอล์คยาวมากๆเลย
เอาล่ะ...ตอนนี้ถึงเวลาที่นมน.จะต้องไปนอนแล้วค่ะ
ใครที่ตื่นไปเรียนตื่นไปทำงานก็สู้ๆนะคะ
ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีของทุกคนน้าาา
บ๊ายบายยยยยยยยย ♥
รักรีดเดอร์นะคะ งุงิ~
- ไรเตอร์นมน. -
ความคิดเห็น