คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ✚ SH0T 9 :: LAST CHANCE...
Author : MR.SNOWMAN
Pairing : D.O. x Kyungsoo
Rate : NC - 18
THE TWINS*
-------------------------------------------
ll SH0T 9 ll
ซึ่งในบางครั้งเจ้าของหัวใจก็พอจะรู้ว่า คำตอบที่ปลายทางจะจบลงเช่นไร
แต่เมื่อความรักอยู่เหนือเหตุและผล…
ก้อนเนื้อตรงหน้าอกด้านซ้ายก็ร้องบอกและยินยอมพร้อมใจที่จะเจ็บปวดอยู่อย่างนั้น
ยอมเจ็บปวด ยอมเผชิญกับความจริงที่พร้อมจะกรีดแทงหัวใจให้ขาดเป็นชิ้นๆ
...ยอมเจ็บปวดเพราะความรัก ด้วยความเต็มใจ...
ดีโอถือพาสปอร์ตในมือหลวมๆ
แว่นดำที่บดบังรอยน้ำตาในเวลาเกือบสี่ทุ่มนั้นยิ่งทำให้ผู้คนที่เดินผ่านไปมาจ้องมองเขาอย่างสงสัย
หากแต่ดีโอไม่ได้สนใจจะแคร์สายตาใครในตอนนี้ทั้งนั้น...
เขาถอนหายใจออกมาหนักหน่วงเนื่องด้วยความรู้สึกเจ็บปวดทั้งร่างกายและจิตใจที่กำลังรุมเร้าเขาอยู่ในตอนนี้
มือของเขาชื้นเหงื่อและริมฝีปากก็ซีดเผือดอย่างเห็นได้ชัด
จนน่ากลัวว่าหากเขายังฝืนร่างกายต่อไปเขาอาจจะตายเสียตรงนี้
ดีโอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋า...หยิบเอายาในถุงที่เดิมทีเคยเป็นของคยองซูขึ้นมากรอกเข้าไปในปาก
ความขมของเม็ดยานั้นทำให้ดีโอต้องเบ้หน้า...
เขากลืนยานั้นไปในลำคอเพียงแค่หวังว่ามันจะช่วยให้รู้สึกดีขึ้นได้เพียงซักนิดหนึ่งก็ยังดี
ดีโอเอนหลังลงไปกับพนักพิงเก้าอี้แล้วหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน
เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะกัดริมฝีปากลงไปเสียจนมันเจ็บปวด
ดวงตาของดีโอเริ่มแสบร้อนขึ้นมาเพราะน้ำตากำลังจะไหล....
เขาเงยหน้าขึ้นไปบนฟ้า...มองท้องฟ้าแสนมืดมัวผ่านกระจกใสที่อยู่เหนือศีรษะ...
ฝนกำลังตกหนัก ท้องฟ้ามีประกายแลบแปลบปลาบและเสียงครืนๆดูน่าหดหู่และแสนเศร้า
เหมือนกับใจของดีโอในตอนนี้....
ยกมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าอีกครั้ง...แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นมาคาบไว้ที่ปาก
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อกำลังจะยกไฟแช็กขึ้นจุดไฟ...
คยองซูจะว่ายังไงนะถ้าเขารู้ว่าผมสูบมันอีกแล้ว....
ดีโอหัวเราะออกมาเมื่อตัวเองดันคิดถึงคยองซูขึ้นมาอีกแล้ว
เขายกมือขึ้นดึงบุหรี่ออกไปจากปากแล้วขว้างมันเข้าไปในกระเป๋าใบใหญ่ที่วางอยู่บนหน้าตักอย่างหงุดหงิดใจเหลือเกิน...
ยอมรับอย่างจริงใจว่าเขาเองมันปากดีที่พูดอย่างนั้นออกไปกับคยองซู
ผมไม่ได้อยากให้คยองซูลืมผมหรอก...ผมแค่อยากทำให้คยองซูได้เปลี่ยนใจและยื้อผมไว้บ้าง
แค่หวังว่าคยองซูจะรู้ใจตัวเองเสียทีแล้วหันกลับมาเลือกผม...
แต่สุดท้ายแล้วมันไม่ใช่อย่างที่ผมหวังไว้เลย...
คิดไปแล้วมันก็น่าตลก...เขาร้องไห้แทบเป็นแทบตายในขณะที่ยื้อผมไว้
แต่เขาจะรู้ตัวไหมนะ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา
....ไม่เคยมีคำว่า รัก ถลันออกมาจากปากของคยองซูเลยซักครั้งเดียว....
ผมเงยหน้าลงมามองสมุดพาสสปอร์ตในมือแล้วถอนหายใจ
หยิบเอาตั๋วเครื่องบินที่สอดแนบอยู่ในนั้นเพื่อเช็คเวลาที่เครื่องจะออก
มันเหลือเวลาอีกไม่นานแล้ว...ทั้งๆที่ผมเช็คอินแล้ว
แต่ผมกลับยังนั่งอยู่ตรงนี้...
ราวกับว่ากำลังรอคอยอะไรบางอย่างที่เป็นไปไม่ได้...
ผมหัวเราะออกมาน้อยๆเมื่อสิ้นเสียงประกาศเรียกผู้โดยสารครั้งสุดท้ายของสายการบิน
ผมหัวเราะออกมาอย่างขบขันในความงี่เง่าของตัวเอง...ที่ผมหวังว่าเขาจะมายื้อผมไว้ในนาทีสุดท้าย...
เพราะในชีวิตจริงไม่เหมือนในหนังทีวีหรือละครน้ำเน่าที่เราเคยพบเห็น
มันไม่เหมือนกับนิยายรักที่ผมมักจะคาดเดาคำตอบของเรื่องได้ล่วงหน้า
เพราะถ้าหากชีวิตเป็นแบบนั้น...ในตอนนี้คยองซูคงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในสนามบิน
ตะโกนบอกว่ารักผมแล้วอาจจะร้องไห้ขอร้องให้ผมไม่ไป...
แต่ชีวิตจริงมันไม่ง่ายอย่างนั้น...
....เขาไม่มา....
.
.
.
.
และสุดท้ายผมก็ต้องไป...
*************
ผมหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเป็นเวลากว่าหลายนาทีได้แล้ว
มือยังถูกกุมค้างไว้อยู่ที่ลูกบิดประตู...และผมเองไม่แน่ใจนักว่าทำถูกไหมที่กลับมาที่นี่ในเวลาที่หัวใจยังไม่พร้อมแบบนี้
ผมกลืนน้ำลายและตัดสินใจเปิดประตูออกไปในที่สุด...
เฟอร์นิเจอร์มากมายถูกวางเอาไว้เหมือนเดิม...แต่มันกลับไม่เหมือนเดิมเลยซักนิดในสายตาของผม
มันไม่เหมือนเดิม...เพราะห้องนี้ไม่มีเขา...
น้ำตาผมร่วงเผาะลงมาอย่างหักห้ามไม่อยู่...
ทุกความทรงจำยังคงตอกย้ำทุกเรื่องราวของเราเหมือนกับม้วนหนังที่ถูกกรอกลับ...
ทุกๆที่ ทุกๆมุมในห้องมีความทรงจำของเราวนเวียนอยู่ในนั้นมากมายเหลือเกิน
ผมทรุดตัวลงนั่งร้องไห้คนเดียวราวกับคนบ้า รู้ดีว่ามันสายไปแล้วที่จะมานั่งเสียใจ
แต่ผมไม่อาจทำใจให้ลืมเขาได้...
มันไม่มีวิธีไหนเลยที่จะลบเขาออกไปจากความทรงจำ -- ไม่มี
ผมปาดน้ำตาแล้วทรุดตัวลงไปที่โซฟานุ่มตัวนั้นอย่างอ่อนแรง
คิดในใจว่าควรจะหลับๆไปซะจะได้ไม่ต้องมานั่งร้องไห้หรือคิดถึงแต่เรื่องของเขาอีก...
แต่สัมผัสจากของแข็งที่ใต้หมอนอิงนั้นทำให้ผมต้องประหลาดใจ
ผมรีบลุกขึ้นดึงหมอนอิงใบเล็กออกแล้วก็ต้องเบิกตากว้าง
...ไอแพดของดีโอ...
เขาลืมมันไว้ที่นี่ได้ยังไง...ในเมื่อมันเหมือนเป็นอวัยวะชิ้นที่ 34 ของเขา
ผมรีบปาดน้ำตาแล้วหยิบมันขึ้นมาเปิดออกดู
ไม่บ่อยนักที่ผมจะได้ใช้ไอแพดของเขา...
เพราะอย่างที่บอกว่ามันเหมือนเป็นอวัยวะชิ้นที่ 34 ของดีโอ เขาไม่เคยปล่อยให้มันอยู่ห่างมือมาก่อน
ผมจึงไม่ค่อยมีโอกาสนักที่จะได้เปิดค้นอะไรในนั้น...
หน้าแรกของไอแพดนั้นถูกใส่รหัสล๊อคไว้
ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่ารหัสนั้นคืออะไร...แต่ผมตัดสินใจที่ลองกดมันดู
และมันก็ทำให้ผมได้รู้ว่าผมคิดไม่ผิดไป...รหัสนั้นถูกกดเพียงครั้งเดียวก็เข้าได้อย่างง่ายดาย
...มันคือวันเกิดของเราทั้งคู่...
น้ำตาที่ผมปาดออกไปกลับไหลรินลงมาอีกหนเมื่อผมเห็นภาพวอลเปเปอร์บนหน้าจอไอแพดของเขา
เขาแอบถ่ายเอาไว้ในขณะที่ผมหลับ...ใบหน้าของผมกำลังซุกอยู่ที่ซอกคอของเขา
เขาแลบลิ้นออกมาแล้วหลิ่วตาดูขี้เล่น...หน้าตาเขาดูมีความสุขและใบหน้าของผมก็ปราศจากซึ่งความกังวลใจ
ไม่มีใครล่วงรู้เลยว่าความสุขของเราจะจบลงเร็วขนาดนี้
ผมเปิดเข้าไปดูในแกลเลอรี่รูปภาพ...และก็ต้องร้องไห้ออกมาเป็นบ้าเป็นหลัง
ผมยกมือขึ้นปิดปากเพื่อกลั้นเสียงสะอื้น น้ำตาไหลทะลักทลายลงมาราวกับเขื่อนแตก
เพราะทั้งอัลบั้มรูปภาพของเขา...มีแค่เพียงเราสองคนเท่านั้น...
“บ...บ้า...คนโง่
บอกให้ฉันลืม ล...แล้วทิ้งมันไว้เนี่ยนะ? ต้องการอะไรกันแน่...โง่ที่สุด!”
ผมยกมือตีลงไปบนหน้าจอไอแพดปัดป่ายไปทั่วอย่างรู้สึกโมโห
หากแต่ไม่นานเท่าไหร่ผมก็ชะงัก...เมื่อมือเผลอกดไปโดนไฟล์วิดีโอบนหน้าจอนั้น...
วิดีโอที่เขาแอบถ่ายเอาไว้....
‘อา...ดูตอนนอนสิ น่ารักจัง...น่ารักจัง
ฉันคงต้องพูดเสียงเบาหน่อยสินะไม่งั้นนายอาจจะตื่นก็ได้
แต่คงไม่หรอกมั้ง...นายคงเหนื่อยเกินกว่าจะตื่นขึ้นมาวีนฉันแล้วล่ะ ฮ่าๆ...’
ดีโอพูดคนเดียวกับกล้องในขณะที่ยกมือขึ้นจิ้มแก้มของผมเบาๆทีหนึ่ง
เขายิ้มกว้างให้กับกล้องก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผม
‘ฉันรักนายนะ...คยองซูอ่า’
เขากระซิบมันที่ข้างหูผมแล้วยกยิ้ม
ผมเห็นตัวเองกำลังขมวดคิ้วแล้วครางออกมาเมื่อได้ยินเสียงเขาลอดเข้าไปในหูของผม
ผมขยับตัวหนีโดยการซุกหน้าเข้าไปกับหน้าอกเปลือยเปล่าของเขาแล้วก็หลับไม่รู้เรื่องรู้ราว
ดีโอหัวเราะออกมาเล็กน้อยก่อนจะหันกลับมาสนใจกล้องอีกครั้ง
เขากระซิบออกมาแบบไร้คำพูดกับกล้องว่า ‘คนขี้เซา’
ผมน้ำตาไหลอาบแก้มเมื่อได้มองเขายกมืออีกข้างของเขาขึ้นสัมผัสแก้มผม
ผมเผลอยกมือขึ้นกุมที่แก้มของตัวเองขึ้นมาเสียอย่างนั้น
แม้จะเห็นจากภาพ...แต่ผมก็ยังจำสัมผัสของเขาได้ดี...สัมผัสอันอ่อนโยนของเขา
ผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้นไปอีกเมื่อได้ยินคำพูดที่เขากระซิบกับผมในวิดีโอนั้น
คำพูดอ่อนหวานราวกับเป็นคำสัญญา...
เขายกยิ้มราวกับเชื่อมั่นว่าโลกทั้งใบนี้เป็นของเราแค่เพียงสองคนเท่านั้น
เขาเอ่ยมันออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา...หากแต่หนักแน่นเหลือเกิน
‘หลับซะนะคยองซู...และตื่นขึ้นมานายก็ไม่ต้องกังวลอะไรทั้งนั้น
เราถูกฟ้ากำหนดให้เชื่อมโยงกัน...ให้คู่กัน
ดังนั้นไม่ว่านายจะอยู่ที่ไหนหรือทำอะไรบนโลกใบนี้
ฉันก็จะอยู่ที่นั่นเสมอ...อยู่เคียงข้างนาย’
“ฮ...ฮึก”
ผมร้องไห้จนตัวโยนเมื่อปล่อยมือจากไอแพดแล้วยกมือขึ้นปิดปากกลัดกลั้นเสียงเอาไว้
บ้าที่สุด...แล้วแบบนี้จะให้ผมลืมเขาออกไปจากใจได้ยังไง?
ผมทำอะไรลงไป? ผมกำลังปล่อยมือผู้ชายเพียงคนเดียวที่เป็นเหมือนชีวิตของผม
ปล่อยมือผู้ชายคนหนึ่งที่ยืนหยัดและพร้อมจะอยู่ข้างผมไม่ว่ามันจะผิดบาปแค่ไหน...
...แต่ผมกำลังจะเสียเขาไปตลอดกาล...
ทันทีที่คิดได้...ผมรีบผุดลุกขึ้นทันที
หยิบเอากระเป๋า ไอแพดและกุญแจห้องมาถือไว้แนบอกก่อนจะเริ่มออกวิ่ง
ผมรู้แล้วว่าตอนนี้ผมควรต้องทำอะไร...
ผมขอแค่ให้ไปทัน...ไม่สิ! ผมรู้ดีว่ายังไปทัน
.
.
.
และเมื่อถึงตอนนั้น...ผมจะไม่ลังเลใจอีกแล้ว
************
ทันทีที่มาถึงสนามบิน ผมรีบวิ่งห้อไปที่ประตูผู้โดยสารขาออกนอกประเทศอย่างเร่งรีบ
ในขณะที่สายตาก็มองไปทั่วบริเวณอย่างร้อนใจ
ทันสิ....มันต้องทันสิ...เขาต้องรู้ว่าผมจะมา...
หากผมย้อนเวลากลับไปได้อีกครั้ง...ผมสัญญาว่าผมจะทำตามหัวใจของตัวเอง
ผมจะเลือกเขา ผมจะยอมทิ้งทุกอย่างแล้วกอดเขาเอาไว้ไม่ให้ห่างไปไหน
หากผมมีโอกาสอีกซักครั้ง.......
ผมกระหืดกระหอบในขณะที่วิ่งวนไปทั่วบริเวณ
ปาดน้ำตาในขณะที่วิ่งเพราะรู้สึกใจเสียที่ไม่เห็นวี่แววของเขาอยู่ที่นี่เลย
ผมหยุดวิ่งแล้วมองไปรอบๆอย่างร้อนใจ ก่อนจะตัดสินใจหันไปมองตารางเวลาเดินทางสายการบินเป็นที่สุดท้าย
ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาจากดวงตาคู่โตนั้นราวกับเขื่อนแตก...
นี่มันไม่จริงใช่ไหม....
ยกมือขึ้นจิกทึ้งผมตัวเองอย่างแรงเพื่อปลุกตัวเองให้เข้มแข็งและหยุดร้องไห้เสียที
ทำให้ผมเลิกคิดเสียทีว่าผมเสียเขาไปแล้ว...
“ฮึก ด...ดีโอ นายอยู่ไหนน่ะคนบ้า
กลับมาสิ! กลับมา!!! ฉันรักนายนะดีโอ......กลับมา...ฮือออออออออ”
ผมกระซิบออกมาเสียงสั่น...ไม่อาจยอมรับได้ว่าผมมาช้าไป...
ผมทรุดตัวลงกับพื้นแล้วเริ่มต้นร้องไห้อย่างไม่อาย
...มันสายไปแล้ว...
.
.
.
ผมไม่มีโอกาสได้แก้ตัว...
P.S. ตอนหน้าจบจริงแล้วค่ะ...ความจริงอยากแต่งให้จบตอนนี้แต่กลัวว่ามันจะยาวเกินไป(มันยาวแน่ๆล่ะ)
. เลยขอตัดครึ่งเป็นแชปต่อไปค่อยลงตอนจบแล้วกันนะคะ...เนอะๆ ^^
P.S.1. จะไม่ดราม่าแล้วค่ะ..สัญญาว่าจะจบดีๆนะ
P.S.2. ใครที่ฟอลไรเตอร์ไปในทวิตเข้าไปทักกันบ้างนะคะ...ไรเตอร์ไม่หยิ่งไม่กัดค่ะ ฉีดยาแล้ว 5555
P.S.3. คอมเม้นท์กันหน่อยเถอะค่ะ...ขู่ฆ่าไรเตอร์เหมือนแชปที่ผ่านมาก็ได้ ขอแค่คอมเม้นท์อ่ะ นะๆๆๆๆๆ *อ้อน*
P.S.4. พอเถอะ...เยอะไปละ = =
. บรายยยยยยยยยยยส์!!
ความคิดเห็น