คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ✚ BE MY BABY :: SIX
Author : MR.$N0WMAN*
Pairing : Kim Jongin & Do Kyungsoo
Story : Jackboiz
Rate : PG - 15
Be my Baby*
‘0.06’
ก๊อก ก๊อก ก๊อก....
คยองซูยกกำปั้นเล็กๆขึ้นบรรจงเคาะเบาๆที่ประตูไม้ห้องตรงข้ามของผู้ใหญ่ที่กำลังโกรธเขาอยู่
ภายในใจเต้นถี่รัวเพราะยังรู้สึกกลัวว่าพี่เขาจะทำท่าทีเหมือนเมื่อตอนเย็นอีก
อ่า...ก็ดูเอาสิว่านี่เขาก็เคาะประตูมาหลายนาทีแล้วนะ
แต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาอะไรตอบกลับมาเลย ไม่มีแม้แต่เสียงตอบรับหรือท่าทีว่าจะลุกมาเปิด... พี่เขาคงจะโกรธมากจริงๆ
แต่คยองซูก็ยังคงเคาะต่อไปเรื่อยๆ เพราะคิดว่ายังไงๆเดี๋ยวพี่เขาก็ต้องรำคาญแล้วเดินมาเปิดอยู่ดี
แล้วก็จริงเสียด้วย...เพราะภายในห้องนั้นจงอินกำลังยกยิ้มกว้าง
รู้สึกเป็นต่อเมื่อเห็นว่าน้องเขากำลังร้อนรนอยู่นอกห้องนั้น...
กะจะแกล้งทำเป็นไม่รับรู้ไม่สนใจแล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน แต่น้องเขาก็ดูจะรู้สึกผิดมาก
อันที่จริงจงอินหายโกรธตั้งแต่น้องเดินเข้าบ้านมาแล้วแต่ก็ยังทำเป็นไม่สนใจเพราะว่าอยากจะแกล้งและสั่งสอน
อ่า...แต่ตอนนี้จะทำไงดีนะ น่าสงสารนะ แต่จะให้หายโกรธง่ายๆมันก็ไม่เท่เอาซะเลย
งั้นทำเป็นงอนต่อไปแล้วกัน...ให้เด็กมันอกแตกตายไปเลย
คิดพลางกลั้นยิ้มที่มุมปากและเปลี่ยนไปทำหน้าเฉยชาทันที
หน้าบึ้งๆง่วงๆมึนๆไม่รู้เรื่องรู้ราวแบบนี้แหละทำง่ายสุดๆ...
เพราะมันก็ไม่ได้ต่างอะไรจากหน้าตาเขาตอนปกติเลยซักนิด (เอ๊ะ นี่ชมหรือด่าตัวเอง?)
“....มีอะไร?”
จงอินเปิดประตูแล้วถามเสียงเข้ม เห็นคยองซูเจื่อนยิ้มลงก็ต้องรีบกลั้นยิ้ม...
โถ...น่าสงสาร...
แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ นายทำผิดเองนะไอ้เด็กดื้อ...
น้ำเสียงห้วนๆที่ออกมาจากปากของจงอิน ทำให้เด็กน้อยตรงหน้ายิ่งอยากจะร้องไห้มากขึ้น
แต่ในเมื่อมาถึงตรงนี้แล้วก็คงต้องถึงไหนถึงกันล่ะ...
“ค...คยอง... ขอนอนกับจงอินได้ไหมครับ?”
ห๊ะ!....นี่เขาพูดอะไรออกไป ขอนอนด้วย??
ดูไร้สาระสิ้นดี แต่เอาวะ! ขอให้เข้าไปได้ก่อนเรื่องอ้อนค่อยว่ากัน!
จงอินกระพริบตาปริบๆ ไม่รู้ว่าน้องเขามาไม้ไหน
แต่ใบหน้าจ๋อยสนิทกับชุดนอนสีน้ำเงินลายดาวนั้นทำให้จงอินรู้สึกเอ็นดูมากกว่าจะอยากปฏิเสธ
ใจจริงก็อยากจะบอกให้น้องเขาเลิกวุ่นวายแล้วกลับไปนอนที่ห้องตัวเองซะ
แต่เห็นหน้าแล้วก็อดที่จะสงสารไม่ได้ แต่ก็ไม่รู้จะทำยังไงให้รู้ว่ายังไม่ยกโทษให้หรอกนะ
จงอินเลยหันหลังกลับแล้วเดินไปนั่งที่หน้าจอโน๊ตบุ๊คโดยที่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
คยองซูยืนนิ่งเงียบและไม่กล้าเข้าไปในห้องเพราะเห็นว่าคนเป็นพี่ยังไม่อนุญาตตน
มุ่ยหน้าลงอย่างน้อยใจที่ถึงขนาดนี้แล้วแต่พี่เขาก็ยังไม่สนใจ...แต่จะให้หันหลังกลับไปคยองซูก็อยากจะตื๊อพี่เขาอย่างถึงที่สุด
แต่แน่นอนว่าเขาเองรู้ดีที่สุดว่าจงอินไม่ใช่คนใจร้าย...
คยองซูยกยิ้มกว้างเมื่อคนเป็นพี่หันมามองเขาอีกครั้งแล้วกระซิบออกมาเสียงเรียบ
บอกแล้ว...จงอินใจดีกับเขาเสมอแหละ
“จะยืนตรงนั้นอีกนานไหม...จะเข้ามาก็รีบเข้ามาสิ
.
.
.
แต่ถ้าเข้ามาแล้วอย่างอแงขอออกไปอีกล่ะ...”
************
เมื่อเสียงน้ำในห้องน้ำเงียบลงไม่นาน ประตูกระจกฝ้าก็ถูกดันให้เปิดออกพร้อมกับร่างคนเป็นพี่
ที่อยู่ในชุดนอนเสื้อคอปกแขนสั้นกับกางเกงขาสั้นใส่ดูสบายตัว และที่หัวก็ถูกคลุมด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเล็กๆ
เพราะคืนนี้มีอีกคนมาขอนอนด้วยเขาจึงต้องแต่งตัวให้เรียบร้อยตั้งแต่ในห้องน้ำ
มือข้างที่ถนัดจับผ้าเช็ดตัวผืนเล็กที่คลุมหัวอยู่แล้วเช็ดน้ำออกจากเรือนผมของตัวเองอย่างช้าๆ
ก่อนจะเคลื่อนกายมาที่เตียง ที่ตอนนี้มีเด็กน้อยกำลังนั่งกอดตุ๊กตานกเพนกวินตัวโปรดนั้นแล้วมองตามเขาเงียบกริบ
จงอินปรายตามองคยองซูเล็กน้อยก่อนจะหย่อนตัวลงนั่งที่ปลายเตียง...จงใจหันหลังให้อีกคน
ฮ่าๆ....หน้าจ๋อยเลย
แต่มองนานไม่ได้หรอก เดี๋ยวหลุดขำขึ้นมาทำไงล่ะ? อ๊ะ...
มือเล็กๆของเด็กอายุสิบสี่วางบนหัวของจงอินอย่างไม่แน่ใจนัก
และนั่นทำให้จงอินต้องหันกลับไปมองหน้าน้องเขาทันที...
“ค...คยองเช็ดให้นะ”
“……………..”
จงอินไม่ตอบอะไรแต่หันหลังให้เด็กน้อยที่ตอนนี้เริ่มจับผ้าเช็ดตัวแล้วเริ่มต้นเช็ดให้
และเพราะเห็นว่าจงอินไม่พูดอะไรคยองซูจึงเริ่มพูดต่อ...
“จงอิน...คยองออกจากบ้านจื่อตั้งแต่หกโมงครึ่งแล้วนะครับ แต่รถมันติดมาก
มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นกลางถนน รถก็เลยแทบไม่ขยับเลย
คยองอยากจะโทรบอกจงอินแต่แบตโทรศัพท์ก็หมดไปแล้ว...”
“………………..”
“ค...คยองขอโทษ จงอินอย่าโกรธสิ ฮึก....”
เมื่อคนฟังไม่มีเสียงตอบรับใดๆ คนพูดก็เริ่มรู้สึกไม่ดี และกล่าวขอโทษเสียงสั่น
จงอินเมื่อได้เห็นว่าน้องเขาร้องไห้จึงรีบหันกลับมาหาทันที...ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ร้องไห้ซักหน่อย
รู้สึกผิดขึ้นมาทันทีที่น้องเขาเริ่มร้องไห้ออกมาแบบนั้น...
“เฮ้...ร้องไห้ทำไม?
ฉันไม่ได้โกรธอะไรซักหน่อย”
คนเป็นพี่หันมาเผชิญหน้ากับเด็กชายอายุสิบสี่ที่ตอนนี้ตาแดง จมูกแดง และปากก็เม้มแน่น
จงอินมองอย่างรู้สึกผิดที่ดันไปแกล้งน้องเขาแรงไปหน่อย...ทั้งๆที่ก็รู้อยู่ว่าน้องเขาตั้งใจง้อขนาดนี้แล้ว
“ก...ก็จงอินไม่ตอบคยอง ไม่คุย ไม่มองคยองเลย”
“นี่ไง...ตอบแล้ว...มองแล้ว
อย่าร้องไห้สิ ฉันโอ๋ไม่เป็นนะ”
จงอินมองซ้ายมองขวาทำตัวไม่ถูก เพราะปกติเขาไม่เคยทะเลาะกับคยองซูจนร้องไห้เลยซักครั้ง
แล้วในเมื่อมันเป็นแบบนี้ จงอินก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงให้น้องเขาหยุดร้องซักที
“ค...คยองไม่ได้ร้องสักหน่อย ไม่ต้องโอ๋คยองหรอก”
เด็กน้อยปาดน้ำตาออกจากข้างแก้มแล้วมุ่ยหน้าพูดออกมาเสียงแผ่ว
จงอินหัวเราะออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าท่าทางที่เขาทำมันดูตลกและน่ารักดี
“ฮ่าๆ...อย่าร้องเลยน่า ฉันก็แค่แกล้งนายเฉยๆ
ก็แค่สั่งสอนนายไง นี่ขนาดฉันบอกว่าจะรอกินข้าวเย็น แต่นายก็ยังกลับบ้านไม่ตรงเวลาเลย เด็กเกเร”
“ก็บอกแล้วไง คยองมีเหตุผลนะ คยองไม่ได้เกเร!!”
คยองซูหลับหูหลับตาพูดเสียงดังอย่างไม่พอใจที่ถูกหาว่าเป็นเด็กเกเรแบบนั้น
“เกเร”
“ไม่ได้เกเร”
“คนเกเร”
“บอกว่าไม่ใช่ไงเล่า!”
เมื่อทนไม่ไหว มือเล็กๆก็คว้าเอาหมอนใกล้ๆมือมาฟาดอีกฝ่าย
แต่อีกฝ่ายกลับคว้าเอาไว้เสียก่อนที่มันจะฟาดมาถึงตัวเขา...
“ฮ่าๆ....ช้าไปนะไอ้หนู”
จงอินเอ่ยแซวก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินตรงไปเก็บอุปกรณ์ต่างๆและปิดโน๊ตบุ๊คจนเรียบร้อย
ปากหนาส่งเสียงผิวปากอย่างอารมณ์ดี เมื่อกดปิดเจ้า XBOX360 ที่เล่นค้างไว้ก่อนที่คยองซูจะเข้าห้องมาให้เข้าที่
ก่อนที่หันมาอีกทีก็เห็นคยองซูนั่งขัดสมาธิกอดตุ๊กตาแน่น ขมวดคิ้วแล้วมุ่ยปากมองมาทางเขา...
จงอินเดินไปนั่งที่เตียงอีกฟาก แต่คยองซูกลับสะบัดหน้าหนี
หืม...ไหงเป็นงั้น กลายเป็นคยองซูที่งอนเขาซะเอง
“งอนเรอะ? เรื่องอะไร?”
จงอินเอานิ้วจิ้มที่แก้มขาวป่องๆเพราะเจ้าตัวอมลมเอาไว้เสียพองเชียว...
เห็นแล้วทำเอาจงอินต้องหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้สิน่า...
“งอนคนขี้แกล้ง...นิสัยไม่ดี”
“งั้นฉันก็โกรธเด็กเกเรเหมือนกัน...นิสัยไม่ดี”
คนเป็นเด็กหันมาถลึงตาใส่ กำลังจะอ้าปากเถียงต่อ
แต่ก็ต้องชะงักเพราะพี่เขาขว้างผ้าขนหนูที่คลุมหัวอยู่แล้วบ่นออกมาซะก่อน
“ดูสิ บอกจะเช็ดผมให้ ก็ยังไม่แห้งดีเลย”
จงอินพูดขึ้นมาลอยๆ
แต่เมื่อคยองซูได้ยินก็ลุกขึ้นยืนแล้วใช้มือทั้งสองข้างออกแรงขยี้ผ้าขนหนูผืนเล็กบนหัวจงอินอย่างเอาเป็นเอาตาย
ได้...เช็ดให้ก็ได้ เดี๋ยวจะหาว่าเกเร
พูดตามตรงเขาไม่ชอบคำนี้เลย ฟังแล้วมันโมโหมาก...
“อ๊ากก โดคยองซู!!
นี่นายกะจะดึงหนังหัวฉันออกมาเลยหรือไงห๊า!!!”
สุดท้ายพอทั้งคู่ตะโกนก่นด่า แกล้งกันจนหมดแรงก็ทิ้งตัวลงนอนข้างกัน
และแน่นอนเจ้าตุ๊กตานกเพนกวินนั้นก็ยังคงอยู่ในอ้อมกอดเล็กๆของคยองซูด้วย
จงอินยิ้มบางๆในขณะที่ตัดสินใจเอื้อมมือไปปิดโคมไฟแล้วดึงผ้าห่มคลุมทั้งตัวเขาและคยองซูไว้
ก่อนจะพลิกตัวนอนตะแคงหันไปอีกฝั่ง แล้วหลับตา...
“จงอิน....จงอิน....”
เสียงใสของเด็กน้อยดังขึ้นท่ามกลางความมืด
ผมยังคงหลับตาและไม่ได้ตอบกลับอะไรเขาไป จนกระทั่งเขาเรียกขึ้นมาอีกครั้ง
“จงอิน....จงอิน...”
“อะไร...ไม่นอนหรือไง เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ตื่นสายหรอก” ผมถามออกมาแผ่วเบาในขณะที่ก็ยังหลับตาอยู่
“กอดคยองหน่อย...”
“…………....”
“จงอินอ่า....
น๊าา..กอดคยองหน่อยน๊า”
“นายก็กอดไอ้ตุ๊กตาเพนกวินนั่นไปสิ”
“งั้นถ้าคยองไม่กอดโปโรโระแล้ว จงอินจะกอดคยองใช่มั้ย?”
“……….....”
คยองซูลุกขึ้นวางเจ้าตุ๊กตาโปรโรโระไว้ที่โต๊ะข้างเตียง แล้วปีนขึ้นมาบนตัวจงอินเพื่อข้ามไปอีกฝั่ง
ซุกหน้าเข้ากับอกของจงอินเหมือนที่เคยทำบ่อยๆเมื่อตอนเป็นเด็ก
จนจงอินต้องยอมยกมือขึ้นกอดไอ้เด็กมีปัญหานี่อย่างช่วยไม่ได้
รู้สึกแปลกๆนิดหน่อยเมื่อได้คิดว่าเด็กที่แบคฮยอนบอกว่าโตแล้วกลับมาอ้อนขอให้กอดแบบนี้
ผมก็เริ่มไม่แน่ใจแล้วสิว่าน้องเขาโตขึ้นบ้างจริงๆอย่างที่แบคฮยอนพูดหรือเปล่า...
“ฝันดีครับจงอิน...”
“อื้ม...ฝันดีนะเด็กดื้อ”
เสียงอู้อี้เบาๆในอ้อมกอดนั้นทำให้คนที่กอดต้องยกยิ้มอย่างเอ็นดูก่อนจะเข้าสู่ห้วงความฝัน
จงอินบอกฝันดีกับคยองซูเบาๆก่อนที่ความเงียบจะแล่นเข้ามาภายในห้องที่มีแต่พวกเขาในตอนนี้
เพราะความเหน็ดเหนื่อยจะงานที่ทำมาทั้งวันทำให้จงอินเข้าสู่นิทราไปอย่างรวดเร็ว
ผิดกับเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมกอดนั้นกลับยกยิ้มออกมาบางๆแล้วเงยหน้าขึ้นไปมองคนเป็นพี่ที่นอนหายใจเข้าออกเป็นจังหวะ
เลื่อนตัวขึ้นไปเท้าคางมองหน้าพี่เขาแล้วแกล้งเอานิ้วเขี่ยที่ขนตาพี่เขาเบาๆอย่างหมายจะแกล้ง
แต่เพราะจงอินหลับสนิทไปแล้วคยองซูจึงชักมือกลับมาเท้าคางแล้วมองพี่เขาตามเดิม
“จงอินบ้า...ทำไมถึงชอบแกล้งคยองจังเลย?
คยองเองไม่รู้ว่าจงอินจะรู้บ้างหรือเปล่า...?
.
.
.
แต่ถึงเป็นเด็กก็มีหัวใจเหมือนกันนะ...”
✚ TALK
น้องคยองเป็นสาวแล้วชุดที่ 1
#ห๊ะ #ชื่อเหมือนอัลบั้มเพลงลูกทุ่ง OTL
ไม่รู้ว่าอ้อนแบบนี้รีดเดอร์จะชอบกันรึเปล่า...
แต่ไรเตอร์แต่งไปก็ยิ้มไป น่ารักงุ๊งงิ๊งกันดีเหมือนกันนะ
ถ้าชอบก็อย่าลืมคอมเม้นท์กันนะ
ไรเตอร์กินคอมเม้นท์และกำลังใจของรีดเดอร์เป็นอาหาร #เว่อร์
รักรีดเดอร์เหมือนเดิม ♥
- ไรเตอร์นมน -
ความคิดเห็น