คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ✚ SH0T 6 :: THE APPLE SIX [ END ]
Author : MidnightSunny
Pairing : Chanyeol x Baekhyun
Story by : Zenumist
Rate : PG-15
THE APPLES *
ll CHAPTER 6 ll
Quit because you tried your hardest and nothing made it better.
อย่าล้มเลิกในสิ่งที่คุณทำมันผิดพลาด
แต่จงล้มเลิกเมื่อคุณพยายามอย่างที่สุดแล้วแต่ไม่มีอะไรดีขึ้น
- Sir Thomas Brown -
ผมเพิ่งตระหนักว่าอะไรที่ผมควรจะทำจริงๆก็ตอนที่รู้สึกว่าผมบ้าไปแล้ว
ผมเพิ่งปิดตำนานแบคฮยอนผู้หลงรักปาร์คชานยอลมาสามปีด้วยการโพล่งประโยคแสนงี่เง่าออกไปเพียงแค่ชั่ววินาทีเดียว
และประโยคแสนงี่เง่านั้นกลับทำให้เรื่องทุกอย่างพลิกจากหน้ามือกลายเป็นหลังมือไปเลย...
ผมเปิดเผยตัวตนกับเขาด้วยข้อความแสนกำกวมเพียงแค่ประโยคเดียว
มันน่าตลกที่ตอนนั้นไม่มีแม้แต่คำว่ารักออกมาจากปาก...
และอารมณ์ตอนนั้นที่บอกออกไปก็มาจากอาการหมั่นไส้และโกรธล้วนๆ เสียด้วย
แต่ผมก็รับรู้ว่าอารมณ์ที่ทำอะไรไปแบบไม่ได้คิดไว้ก่อนนั้นทำให้เรื่องมันง่ายขึ้นจมหู
ข้อความที่ชานยอลพูดทิ้งท้ายไว้กับผมก่อนที่เขาจะปล่อยผมให้อยู่กับความหวังที่ว่าผมจะมีโอกาสอย่างที่ควรจะมีเสียบ้าง
เหมือนกับว่ามันกำลังปลุกความกล้าในตัวผมออกมา
และมันทำให้ผมรู้สึกว่าควรจะลองเสี่ยงดูซักครั้ง...
ในใจของผมตอนนี้เต็มไปด้วยคำถาม
หลังจากที่ผ่านเหตุการณ์เหล่านั้นมาได้หัวใจของผมก็ไม่ได้เต้นอย่างบ้าคลั่งอย่างที่เคยเป็นอีกแล้ว
ตอนนี้มันสงบนิ่งเป็นพิเศษ...
ถึงแม้ว่าผมกำลังยืนอยู่หน้าประตูบ้านเขาก็ตาม...
กิ๊งก่อง....
ผมยกนิ้วเรียวกดลงไปที่กริ่งหน้าบ้านเขาแล้วเฝ้ารออย่างใจจดใจจ่อ
หัวใจไม่เต้นถี่เมื่อเทียบกับความตื่นเต้นที่ได้มายืนตรงนี้เมื่อครั้งก่อน
ความรู้สึกในตอนนั้นกับตอนนี้มันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง....
ผมจะไม่อายอีกแล้ว...ผมรู้แล้วว่าควรทำยังไงต่อไป
ผมควรทำสิ่งที่ควรจะทำเมื่อนานมาแล้ว ทำสิ่งที่บยอนแบคฮยอนคนเดิมไม่เคยกล้าทำ
นั่นคือการบอกกับเขา....
แกร๊ก...
เสียงประตูเหล็กนั้นถูกเปิดออกพร้อมทั้งปรากฏใบหน้าหล่อเหลาของคนที่ผมเฝ้ามองมาตลอดสามปี
ใบหน้าเขาไม่ได้มีรอยยิ้มอะไรและเมื่อเขาเห็นผมเขาก็ไม่ได้แสดงท่าทีว่าตกใจอย่างที่ผมคิดว่ามันควรจะเป็นอย่างนั้น
"อ้อ...มาแล้วเหรอ?”
เขาเอ่ยขึ้นเสียงเรียบไม่ได้ยิ้มหรือแม้แต่หัวเราะ
และก้มลงมามองถุงกระดาษใบใหญ่ในมือของผมอย่างสนอกสนใจ
“นั่นอะไรน่ะ?” เขาถาม
ผมกลืนน้ำลายลงไปในคออึกใหญ่...
รู้สึกว่าก้อนแข็งในลำคอกำลังทำให้รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ไม่เป็นมาก่อน
"พายแอปเปิ้ล" ผมตอบพลางยื่นมันไปตรงหน้าเขา
"ทำไมต้องเป็นพายแอปเปิ้ล?”
"นั่นเพราะฉันรักแอปเปิ้ล...
และฉันทำมันเพื่อจะยืนยันว่าพวกนั้นมันไม่มียาพิษ"
"อ๋อ...มันทำมาจากแอปเปิ้ลพวกนั้นเหรอ? นายทำเองเหรอ?"
"ใช่...หรือถ้านายไม่มั่นใจ อยากจะให้ฉันทดสอบยาพิษให้นายก่อนก็ได้นะ"
ผมเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเจือแววประชดประชันเล็กน้อย
ยักไหล่ออกมาเมื่อชานยอลกำลังหัวเราะออกมาน้อยๆเพราะคำพูดของผม...
เขายกยิ้มออกมาบางๆที่มุมปากก่อนจะถอนหายใจออกมา
"อ่า...ยกโทษให้ฉันได้ไหม
ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นหรอกนะ แค่พูดไปอย่างนั้นเอง"
ชานยอลพูดพลางเอื้อมมือมารับถุงกระดาษไปจากผม
เขายกยิ้มน้อยๆอย่างขบขัน
อาจจะเพราะริมฝีปากของผมที่เบะออกมาเล็กน้อยล่ะมั้งที่ทำให้เขาเปนอย่างนั้น
"แอปเปิ้ลพวกนั้น...มันอร่อยมากเลย ฉันชอบมันนะ มันหวานมาก”
ชานยอลพูดพลางมองมาที่ผม...เขายิ้มน้อยๆส่งมาให้ผมก่อนจะหรี่ตามองหน้าผมราวกับว่าอยากจะมองมันให้ชัดเจน
ผมรู้สึกว่าหน้าร้อนผ่าว เพราะเพิ่งมารู้สึกว่าเรากำลังใกล้ชิดกันเกินไป
ผมไม่เคยยืนประจันหน้าเขาในระยะประชิดขนาดนี้
และมันทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเล็กเสียจริง เพราะผมกำลังเงยหน้ามองเขา
“ที่มันหวานน่ะไม่ใช่เพราะยาพิษหรอกนะ...แต่มันเป็นอะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น”
“นี่นายกำลังจะบอกฉันว่านายใส่อะไรลงไปในนั้นจริงๆใช่ไหม?”
“อ่าฮะ...ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ” ผมตอบเขาไปพลางยักไหล่
“มันคืออะไรล่ะ?” ชานยอลถาม
“................................................................รักไง”
“.......................................................................................”
ชานยอลเงียบนิ่ง ก่อนจะกระพริบตาปริบๆเมื่อผมพูดมันออกไป
ผมทำเป็นไม่ใส่ใจมันทั้งๆที่รู้สึกว่าหัวใจกำลังสั่นขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
“รสชาติของความรักน่ะ”
ผมต่อจนจบประโยค กระพริบตาปริบๆในขณะที่กลืนน้ำลายลงไปในคออย่างยากลำบาก
ผมพูดมันไปแล้ว และผมจะขอปิดตำนานรักของบยอนแบคฮยอนอย่างเป็นทางการ
คำว่ารักหลุดออกจากปากของผมไปแบบเต็มปากเต็มคำ
ไม่ใช่คำพูดหรือประโยคงี่เง่าแบบเมื่อวาน
แถมมันยังคมมากซะจนผมอดภูมิใจที่ได้พูดมันออกมาไม่ได้เสียด้วยสิ...
แต่ชานยอลยังคงนิ่งเงียบ...เขาเงยหน้ามองท้องฟ้าแต่ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก
ผมมองใบหน้าเรียบเฉยไม่แสดงของเขาแล้วถอนหายใจ
การที่เขาเงียบงันและไร้การตอบรับแบบนั้น นั่นทำให้ผมรู้ตัวว่าถึงเวลาที่ควรจะต้องไปได้แล้ว
“ฉัน....ไปก่อนนะ”
ผมพูดก่อนจะ เดินจูงจักรยานคู่ใจในมือออกมาอย่างช้าๆ
รู้สึกเจ็บแต่ก็ไม่เสียใจ...เพราะการที่ผมได้บอกเขา นั่นก็คือความสำเร็จของผมแล้ว
เขาไม่เคยรับรู้ว่าผมมีตัวตน...เพราะฉะนั้นผมเลยไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะตอบรับรักผม
แค่ได้บอกเขาผมก็พอใจแล้ว...
นายทำสำเร็จแล้ว...บยอนแบคฮยอน
“นี่! นายน่ะ”
เสียงตะโกนที่ดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ผมต้องหันไปมองแล้วยกคิ้วอย่างมีคำถาม
ชานยอลเดินละจากที่เดิมแล้วเดินมายืนประจันหน้าผม
เขาก้มลงมองผมแล้วถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา
“นาย...ชื่ออะไร?” เขาถาม...สีหน้ายังคงเรียบนิ่ง
“บยอน แบคฮยอน” ผมตอบเขากลับไปอย่างไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่กำลังจะเกิดเท่าไหร่นัก
“แบคฮยอน...นายชอบฉันจริงๆใช่ไหม?” ชานยอลถามผม
“นายคิดว่าฉันโกหกหรือไง?”
“แค่บอกว่าใช่หรือไม่ใช่ก็พอแล้ว” เขาดุผม
“ใช่...ฉันชอบนาย” ผมยืนยันอย่างที่เขาต้องการอยากให้บอก
“งั้นเหรอ?”
ชานยอลพยักหน้าก่อนจะทำสีหน้าครุ่นคิด...
ก่อนที่ไม่นานเท่าไหร่เขาก็ยกยิ้มออกมา และนั่นทำให้หัวใจของผมกลับมาเต้นแรงอย่างไม่มีสาเหตุ
นี่หมายความว่ายังไง.....?
“งั้น...นายน่ะ บยอน แบคฮยอน...” เขาเรียกชื่อผม
“อ...อะไร?” ผมตอบเขาเสียงแผ่ว
มองเขายกยิ้มแบบที่ผมเองแอบปรารถนามาตลอดสามปีว่าจะมีโอกาสได้รับมันซักครั้ง
ก่อนที่คำพูดของเขาจะทำให้มือไม้ของผมอ่อนจนจักรยานในมือแทบจะล้มลงไป...
โอ้ คุณพระ...นี่ผมกำลังฝันไปใช่มั้ย?
.
.
.
.
“เป็นแฟนกันนะ”
- THE END -
ความคิดเห็น