[SF EXO] ✚ :: L0VE N0TE :: ✚ [KAI x D.O.]*

ลำดับตอนที่ #4 : ✚ :: L0VE N0TE :: 4 (END)

 

Author : FAKU HAKU

Pairing : JONGIN x KYUNGSOO
Rate : PG-15

LOVE NOTE*

- 4 -
(END)

 

วันเวลาผ่านไปอย่างน่าประหลาดในความคิดของโดคยองซู

นับตั้งแต่วันที่ไปเดินเล่นที่สวนแล้วคิมจงอินก็เดินหนีเขาไปวันนั้น

เขาจำได้ดีว่าตัวเองเดินต่อไปยังร้านอาหารเผื่อว่าจงอินจะรออยู่ที่นั่นแต่ก็เปล่า

และก็กลายเป็นว่าอีกครั้งที่เขาต้องปลีกตัวเองออกมาจากคนที่เหลือเพื่อที่จะปล่อยให้น้ำตาทำหน้าที่ของมันอยู่ที่ข้างนอกร้าน

แบคฮยอนเพื่อนใหม่ที่เขาเพิ่งรู้จักวันนั้นกับชานยอลเดินออกมาอยู่เป็นเพื่อนเขาและพาเขาไปส่งที่ห้อง

และหลังจากนั้นก็ร้องไห้ให้กับความอ่อนแอของตัวเองอีกจนหลับไป

สี่วันถัดจากนั้นก็ดูแทบจะเป็นความว่างเปล่าสำหรับคนตัวเล็กเมื่อเขาไปถึงที่ห้องเรียนที่เรียนกับจงอิน

แล้วก็พบว่าอีกฝ่ายนั้นมาเรียนช้ากว่าปกติและเลือกที่นั่งที่ห่างออกไปจากตัวเขาเอง

และพอเลิกเรียนก็รีบเก็บข้าวของและเดินออกจากห้องไปเช่นเดียวกัน

ไม่ว่าเขาจะรีบขนาดไหนหรือวิ่งตามอย่างไรก็ไม่เคยทันเสียสักครั้ง

บางวันถึงกับเดินไปที่สนามบาสแต่ก็ไม่พบคนที่ตัวเองตามหา

หัวใจดวงน้อยๆ ที่เต้นอยู่ในอกเหมือนจะถูกกรีดแทงลงไปในความเหินห่างที่ก่อตัวขึ้น

คยองซูยังคงเจอหน้าคนรักเก่าอีกครั้งหรือสองครั้งในตลอดสี่วันที่ผ่านมา

ครั้งแรกเขาก็ยังคงทำอะไรไม่ถูกและยืนคุยกับเขาต่อไปอย่างสนิทใจ

แต่พอมองข้ามไหล่ของคริสไปก็เห็นจงอินยืนมองอยู่อีกครั้ง สายตาของร่างสูงมันเหมือนจะมีน้ำตาคลออยู่

และเพียงสบตากันเท่านั้นจงอินก็หันหลังกลับและเดินไปอีกทาง

และภาพๆ นั้นก็ทำเอาคนตัวเล็กหัวใจบุบสลายลงและใช้มือทั้งสองข้างดันเอาคนรักเก่าให้ออกห่างไป

และในครั้งที่สองที่เจอกันนั้นเขาก็ปฏิเสธออกไปได้ในที่สุด

อีกสิบนาทีจะเข้าเรียนแล้วแต่โดคยองซูก็ยังเดินเตร่ไปมาอยู่ที่ข้างๆ กรงนกของอาคารเรียน

มือสองข้างล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและสายตานั้นก็จ้องมองไปยังนกหลายสีหลากพันธุ์ที่อยู่ข้างในกรง

รูปปากยกเป็นมุมยิ้มขึ้นน้อยๆ กับภาพความสวยงามที่เขาเฝ้าจ้องมองนั้น

ในขณะที่ใบหูก็ตั้งใจฟังสรรพสำเนียงของพวกมันยามร้องเรียกทักทายกัน

แต่ถึงแม้สมองจะรับรู้ภาพและเสียงเหล่านั้นแต่มันก็กลับคิดวนไปวนมาอยู่กับเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น

ลูกนกตัวหนึ่งที่ดูเหมือนเพิ่งจะฟักออกจากไข่มาได้ไม่นานค่อยๆ ก้าวเดินออกมาที่ขอบรังของแม่มัน

ตัวเล็กกระจ้อยนั้นจะมองให้ขำขันก็คงได้

แต่ถึงอย่างนั้นดวงตาของมันที่มองออกไปยังโลกข้างหน้าที่จะต้องบินก็ทำเอาเสียงหัวเราะนั้นกลับคืนลงลำคอไป

ดวงตากลมโตจ้องมองความพยายามนั้นอย่างเคารพในความกล้า

เขามองเห็นมันขยับปีกไปมาทีละน้อยๆ อยู่ข้างตัวเพื่อสร้างความเคยชิน

รูปปากเล็กเม้มเข้าหากันภาวนาให้มันจงบินขึ้น

ปีกกระจิดริดค่อยๆ แผ่กว้างออกไปข้างตัวขณะที่มันเดินไปจนสุดขอบ

และเพียงพริบตาที่มันสะบัดก็ยกเอาร่างกายเล็กๆ ของมันเองให้บินสูงขึ้นไป

“สวยเนอะ...” เซฮุนมายืนข้างเขาตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้

"...ฉันชอบมาดูนกที่นี่บ่อยๆ ก่อนไปเข้าเรียนล่ะ

และก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ฉันไปเข้าเรียนไม่ค่อยจะทันเท่าไร...”

รอยยิ้มแห่งมิตรภาพฉายตรงมาให้

"...นายเคยคิดมั้ยว่าถ้าเจ้าลูกนกมันไม่กล้าบินมันจะรู้ได้ยังไงว่ามันบินได้น่ะ"

“ไม่รู้สิ...” อีกฝ่ายตอบกลับไป

"...มันอาจจะอยู่ในกรรมพันธุ์ ในสัญชาติญาณของมันก็ได้นะ"

“อืมก็คงจริง...” เซฮุนขยับกระเป๋าให้เข้าที่อีกครั้ง

"...แต่ถ้ามันเกิดกลัวและไม่กล้าลอง

มันคงไม่มีทางได้รู้หรอกนะว่าโลกนอกต้นไม้บ้านเกิดของมันน่ะ สวยงามแค่ไหน"

โดคยองซูหันไปมองหน้าของอีกฝ่ายอีกครั้งหนึ่ง ดูเหมือนเซฮุนจะพูดขึ้นมาลอยๆ

และสายตาของเขาก็มองไปยังเจ้าลูกนกตัวนั้นที่ดูจะเพลิดเพลินกับการบินครั้งแรกของมันเสียเหลือเกิน

“ไม่ไปเรียนเหรอ"

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวค่อยไป...” คยองซูส่งยิ้มไปให้

"...นายไปก่อนเถอะ"

อีกฝ่ายก็ส่งยิ้มกลับมาให้เช่นเดียวกันก่อนจะออกเดินตรงไปยังห้องเรียน

อีกครั้งที่ร่างเล็กก้มลงมองดูนาฬิกาและก็เหลือเวลาอีกแค่ประมาณสองสามนาทีเท่านั้นก่อนจะเริ่มชั้น

เซฮุนคงไปไม่ทันอาจารย์เริ่มสอนอย่างแน่นอน เพราะฉะนั้นเขาเองก็คงไม่ต้องหวังแม้จะออกวิ่งตั้งแต่ตอนนี้

แต่ถึงจะอย่างไรก็ตัดสินใจเอาไว้แล้วและเขาจะไม่เสียใจกับการตัดสินใจของตัวเองอย่างเด็ดขาด

ถอนหายใจอีกครั้งหนึ่งเมื่อนึกถึงสิ่งที่เพื่อนเพิ่งได้พูดให้ฟัง

...ถ้ากลัวคงไม่มีวันได้รู้ว่าโลกข้างนอกมันสวยยังไง...

รอยยิ้มเล็กๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าเนียนใสนั้น

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าที่เห็นอยู่รำไรจากใต้ต้นไม้ใหญ่ แล้วจึงหลับตา

สองมือที่ยังคงอยู่ในกระเป๋ากางเกงนั้นเริ่มรู้สึกอุ่นขึ้นมาทีละน้อยเมื่อความรู้สึกผ่อนคลายเข้ามาแทนที่ความเหงาและความสับสนช้าๆ

“คยองซู ทำไมยังไม่ไปเรียนอีก"

หันกลับไปหาต้นเสียงแทบจะในทันทีที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อ

คิมจงอินยืนอยู่ตรงนั้นมองตรงมายังเขา

แต่ยังไม่ทันได้ตอบอะไรร่างสูงก็เดินมา

มือหนาคว้าที่ข้อมือเรียวและเริ่มต้นพาเดินตรงไปยังห้องเรียน

“สายก็สายแล้วยังจะมายืนดูนกอยู่ได้...”

บ่นต่อไปโดยไม่หันกลับมามอง

"ติดโรคเซฮุนมันมาหรือไง"

แต่ที่คยองซูตอบกลับไปนั้นมีเพียงแค่การขืนตัวไม่ยอมเดินตามอีกฝ่ายไปโดยง่ายเท่านั้น

ร่างสูงหยุดเดินในที่สุดและหันกลับมา

“เป็นอะไรของนาย"

“ฉันยังไม่อยากไป" ตอบออกไปเหมือนเด็กดื้อ

“คยองซู นี่มันไม่ใช่เวลาเล่นนะ"

“แต่ถ้าไม่ทำแบบนี้แล้วนายจะคุยกับฉันไหม"
ตอบกลับไปรวดเร็วพอๆ กัน

"...ถ้าฉันไปเข้าเรียนเหมือนทุกวันก็คงไม่เพราะนายก็ไม่ยอมมานั่งหน้าฉันเหมือนเดิมและพอเลิกเรียนนายก็รีบออกจากห้องไป

และฉันเองก็เป็นคนไม่กล้าใช้โทรศัพท์ด้วยนายเองก็รู้

เพราะฉะนั้นถ้าฉันไม่ไปเข้าเรียนสายกว่านายแล้วล่ะก็ฉันจะมีโอกาสได้คุยกับนายอีกครั้งมั้ยจงอิน"

คิมจงอินนิ่งเงียบไปเมื่ออยู่ๆ คนตัวเล็กก็พูดระบายออกมาเสียยืดยาว

เขาไม่ค่อยเข้าใจความหมายของคำพูดนั้นเท่าไรรู้แต่เพียงว่ามันทำให้รู้สึกว่าตัวเองมีความสำคัญขึ้นมาไม่มากก็น้อย

หัวใจที่เหมือนจะค่อยๆ พองโตนั้นพยายามออกคำสั่งให้รูปปากบิดคลี่ออกเป็นรอยยิ้ม

ทว่าความพยายามอย่างหนักกว่าของสมองก็บังคับให้เขายังคงไม่แสดงสีหน้าใดๆ ออกมา

“นายไม่รู้หรอกว่าสี่วันที่นายหายไปมันแย่แค่ไหน"

คนตัวเล็กก้มหน้าลงต่ำ

"...และนายไม่รู้หรอกว่าฉันต้องใช้ความกล้ามากแค่ไหนเพื่อทำแบบนี้"

“อืม ฉันไม่รู้หรอก...” ร่างสูงพูดออกมาในที่สุด

"...แต่ถ้าอยากให้รู้ก็เล่าให้ฟังหน่อยสิว่านายจะทำยังไงต่อหลังจากที่เข้าเรียนช้ากว่าฉันแล้ว"

โดคยองซูเม้มริมฝีปากเข้าด้วยกันอย่างที่เขามักจะทำเวลาที่จะทำอะไรที่เขินอาย

พวงแก้มใสนั้นขึ้นสีน้อยๆ เมื่อกำลังจะเล่าสิ่งที่เขาวางแผนเอาไว้ให้คนตรงหน้าฟัง

ซึ่งในความเป็นจริงแล้วมันไม่ควรจะออกมาเป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันควรจะเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นในห้องเรียนเท่านั้น

ผิดแผนไปเสียหมดก็เพราะว่าจงอินมาเห็นเขายืนอยู่ที่กรงนก

“ก็คิดเอาไว้ว่าพอเข้าไปในห้องก็จะมองว่านายนั่งตรงไหนแล้วเดินไปนั่งข้างๆ...”

มือเล็กปลดกระเป๋าสะพายออกจากหลังและเปิดมันออก

"...แล้วก็ทำเป็นหากระเป๋าดินสอที่ฉันเอาออกไปตั้งแต่เมื่อคืนแบบนี้...”

วางกระเป๋าลงบนพื้นและทรุดตัวลงนั่งยองๆ ทำเป็นค้นหาของที่อยู่ข้างใน

ร่างสูงเองก็หย่อนตัวลงนั่งเหมือนกัน

"...แต่ก็หาไม่เจอก็เลยคิดว่าจะสะกิดนาย...” เคาะเบาๆ ลงไปที่หัวไหล่ คิมจงอินเลิกคิ้วขึ้น

"...คือฉันลืมเอาปากกามา ขอยืมของนายหน่อยได้มั้ย"

กระเป๋าสะพายหลังใบสีขาวสลับเทาของจงอินเองก็ถูกปลดออกมาจากหลังเหมือนกัน

และเขาก็เริ่มเปิดและค้นหาเครื่องเขียนที่อยู่ข้างใน

ไม่นานนักก็ได้ปากกาออกมาด้ามหนึ่งจึงส่งให้คนตัวเล็ก

“แล้วฉันก็จะทำแบบนี้...”

ฉีกกระดาษออกมาแผ่นหนึ่งและเขียนอะไรบางอย่างลงไปก่อนที่จะเริ่มพับมันเป็นรูปเต่าตัวน้อยๆ

ค้นหาของในกระเป๋าอีกเล็กน้อย

ไม่นานนักหีบเพลงเครื่องเล็กๆ กับเต่ากระดาษก็ถูกส่งมาให้คนตัวสูง

"...แล้วก็ยื่นให้นายโดยหวังว่านายจะแกะมันอ่าน"

มือหนารับของทั้งสองชิ้นมาไว้ตรงหน้า

เปิดหีบเพลงออกแล้วก็เห็นว่ามันเป็นรูปตุ๊กตาที่กำลังเล่นชิงช้าอยู่พร้อมๆ กับที่เสียงเพลงดังขึ้นเบาๆ

รอยยิ้มเล็กๆ จับระบายบนใบหน้า

เขาปล่อยให้ตัวเองเพลิดเพลินกับบทเพลงช้าๆ นั้นอยู่พักหนึ่งก่อนที่ค่อยๆ บรรจงแกะเต่ากระดาษออกทีละน้อย

...ขอบคุณนะที่ให้ยืม...

...ขอบคุณอีกเหมือนกันที่มอบกุญแจมาให้ฉัน

และก็ขอโทษที่ทำร้ายนายเสียมากมาย

แต่ฉันไขกุญแจได้แล้วล่ะ เผื่อนายจะอยากรู้

และคงจะดีมากถ้าเรากลับมาเริ่มใหม่ได้อีกครั้ง...

...ได้หรือเปล่านะ คิมจงอิน...

...คิดถึงนาย...

มือหนาค่อยๆ บรรจงพับกระดาษแผ่นนั้นกลับไปเป็นรูปทรงเดิมของมัน เก็บใส่ไว้ในกระเป๋าและเงยหน้าขึ้นอีกครั้ง

“แล้วยังไงต่ออีก"

“เอ๊ะ?”

“อ้าว ก็หลังจากที่ฉันแกะอ่านแล้ว นายวางแผนไว้ยังไงต่ออีก"

โดคยองซูเงยหน้าขึ้น

เขาเองไม่รู้จะตอบว่าอย่างไรดีเพราะตอนนี้มันควรจะเป็นเวลาที่คนตรงหน้าเขาพูดอะไรสักอย่างไม่ใช่หรือ

มันควรจะเป็นอย่างนั้นแล้วหลังจากนั้นเขาก็ค่อยคิดต่อไปว่าจะพูดอะไรกลับไป

“ไม่มีแล้ว...” พูดออกไปเบาๆ

"...ฉันคิดมาแค่นี้"

“อืม...” อีกฝ่ายพยักหน้าช้าๆ เหมือนจะเข้าใจ

"...แล้วถ้าเกิดมันไม่เป็นอย่างที่นายคิดล่ะ

ถ้าเกิดว่าวันนี้ฉันไม่สบายแล้วไม่มาเรียน

หรือเกิดว่าพอนายเข้าห้องไปแล้วที่นั่งรอบๆ ฉันมันไม่ว่างเลยสักที่

หรือว่าฉันไม่ได้แกะกระดาษแผ่นนั้นออกมาอ่าน

หรืออย่างที่ฉันมาเจอนายก่อนเข้าห้องเรียนแบบนี้น่ะ...”

“ไม่รู้... แต่มันก็ผิดแผนอยู่แล้วนี่นา"

ค่อยๆ ปิดกระเป๋าของตัวเองลงไป

"...ถ้าทำแบบนี้แล้วยังทำให้นายกลับมาไม่ได้...” ลุกขึ้นยืนช้าๆ

"...ฉันคงต้องยอมแพ้แล้วล่ะมั้ง"

“อะไรกันนายจะมายอมแพ้ง่ายๆ ได้ยังไง...”

จงอินลุกขึ้นยืนบ้างและก็มองจ้องเข้าไปในดวงตากลมโตของคนตัวเล็กตรงๆ

"...ฉันชอบนายมาห้าปียังไม่เคยยอมแพ้เลยสักครั้ง

ต่อให้ใครจะว่ายังไง จะเจ็บยังไงก็ไม่เคย"

“แล้วที่เดินหนีฉันไปนั่นล่ะ"

“ฉันไม่ได้ยอมแพ้ซะหน่อย" ตอบกลับไป

"...แต่บางครั้งเราก็ต้องยอมถอยออกมาหนึ่งก้าวเพื่อที่จะได้เห็นอะไรชัดขึ้นก่อนที่จะเดินต่อไปเหมือนกันนะ"

“และมันก็ชัดมากพอแล้วสำหรับฉันนะ"

คยองซูพูดขึ้นมาในทันที

"...ฉันคิดถึงนายคิมจงอิน"

วินาทีถัดมาชายหนุ่มก็ถูกคนตรงหน้าดึงเข้าไปกอด

ดวงตาคู่โตนั้นเบิกกว้างขึ้นเหมือนกับจะตกใจ

แต่เมื่ออ้อมกอดนั้นแนบชิดกับลำตัวของเขา

และวงแขนแกร่งนั้นโอบล้อมรอบตัวเขาเอาไว้จนสนิทแล้วนั้นก็ไม่เหลือแรงต้านทานอะไรอีก

เขาปล่อยให้ตัวเองถูกโอบกอดอยู่แบบนั้นโดยไม่สนใจว่าใครจะเดินผ่านไปผ่านมาแล้วกระซิบกระซาบกัน

ใบหน้าเนียนซุกลงไปที่แผงอกแกร่งของคนตัวโตแล้วก็งุดอยู่แบบนั้น

เหมือนกับจะต้องการซึบซับอ้อมแขนนั้นเอาไว้ให้ได้มากที่สุด

มือหนายกขึ้นมาจรดเรือนผมและเริ่มต้นลูบเบาๆ

“ฉันก็คิดถึงนายโดคยองซู"

แม้ไม่ต้องพูดออกมาร่างเล็กก็เข้าใจ

กอดเพียงกอดเดียวก็บอกอะไรได้มากกว่าคำพูดนับพันเสียอีก

วงแขนแกร่งนั้นกระชับแน่นขึ้น

“ฉันจะไม่ปล่อยนายไปไหนอีกแล้วคยองซู"

ถ้อยคำหนักแน่นกระซิบลงที่ข้างใบหูและสอดแทรกไปจนถึงตรงกลางของหัวใจ

และโดยไม่รู้ตัวคยองซูเองก็ค่อยๆ เลื่อนแขนของตัวเองขึ้นมาสวมกอดอีกฝ่ายกลับไปเช่นเดียวกัน

ครั้งนี้เขาตั้งใจให้มันเป็นมากกว่าการกอดระหว่างเพื่อนสนิท

เพราะเขาเองก็เริ่มมั่นใจแล้วว่าหากเป็นเพียงแค่นั้นแล้วมันคงจะไม่พอ

“สัญญาแล้วห้ามคืนคำนะ...” เขาตอบกลับไป

"...เพราะฉันไม่อยากให้นายหายไปอีกแล้ว"

ถึงแม้จะน่าเขินน่าอายขนาดไหนแต่ก็คงไม่เป็นไรที่จะบอกมันกับคนตรงหน้านี้

"...นายคงจะยังไม่เลิกชอบฉันหรอกนะคิมจงอิน"

“ทำไมล่ะ"

“เพราะฉันว่าฉันเองก็ชอบนายแล้วเหมือนกัน"

Love Note

ใครสักคนคงอาจจะเคยพบกับประสบการณ์ที่ไม่อยากจดจำมาแล้วทั้งนั้น

แต่ก็แล้วแต่คนว่าเขาจะอยากให้มันเกิดขึ้นหรือไม่

ผมเองก็ไม่แน่ใจว่าตัวเองอยากหรือเปล่า

แต่ที่แน่ๆ ก็คือมันเกิดขึ้นกับผมมาแล้วอย่างน้อยก็ครั้งหนึ่ง

และคงไม่มีวันที่ผมจะลบมันออกไปจากความทรงจำได้อย่างแน่นอน

เหตุการณ์บางอย่างเหมือนกับว่าจะเกิดขึ้นโดยบังเอิญ

แต่ผมเองก็ไม่ใช่คนที่เชื่อในเรื่องความบังเอิญเท่าไรนัก

ทุกอย่างล้วนมีเหตุและผลของกันและกัน

และการที่เรื่องราวบางอย่างมันเกิดขึ้นมาก็คงเป็นเพราะใครสักคนอยากจะให้มันมีผลอะไรบางอย่างกับผม

คงจะเป็นอย่างนั้น

คงไม่บอกว่าถ้าย้อนเวลากลับไปได้แล้วผมจะอยากให้สิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้นกับผมนั้นเปลี่ยนแปลงไปอย่างไร

เพราะถึงอย่างไรเสียคนเราก็ย้อนเวลากลับไปไม่ได้อยู่ดี

และที่สำคัญกว่านั้น มิใช่เพราะอดีตที่ผ่านมาหรอกหรือที่ทำให้เราเป็นเราในวันนี้

ผมคงได้แต่ขอบคุณวันที่ผ่านๆ มาเหล่านั้นที่ช่วยให้ผมเติบโตเป็นผมอย่างที่ผมเป็นในทุกวันนี้

ผมคงไม่บอกหรอกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับผมนั้นจะกลายเป็นอนาคตของผมหรือเปล่า

แต่ไม่ว่ายังไงในเมื่อมันเกิดขึ้นกับผมแล้วมันก็จะกลายเป็นส่วนหนึ่งของตัวผมไปด้วยเช่นกัน

และก็คงเป็นแบบนี้ทุกครั้งเวลาเราตัดสินใจทำอะไรบางอย่างที่มันยิ่งใหญ่

หรือมีผลกับคนอื่นๆ มากกว่ากับเราเพียงคนเดียว

เช่นเดียวกันกับที่ผมถูกบอกเลิก

มันก็คงกลายมาเป็นบทเรียนให้กับความรักครั้งหน้าของผม

หรือแม้แต่เมื่อความรักครั้งต่อไปมันเกิดขึ้นกับผมแล้วก็ตาม

ทุกอย่างก็คงเป็นอีกเหตุการณ์หนึ่งที่จะช่วยผลักดันให้ผมก้าวต่อไปในแบบที่ผมเป็น

ผมก็ควรจะตอบรับมันและเติบโตไปกับมัน

คงจะเป็นอย่างนั้นมาโดยตลอดที่ผ่านมาและก็คงจะเป็นอย่างนั้นแม้ในวันข้างหน้าอันแสนไกล

แต่หากผมจะขอร้องอะไรได้สักอย่าง

ผมคงไม่ขอย้อนเวลากลับไปเพื่อแก้ไขอะไรอีกแล้ว

เพราะใครสักคนที่นอนกอดผมอยู่ตอนนี้ก็ได้สอนผมมามากพอแล้วว่าสิ่งสำคัญมันไม่ได้อยู่ที่เราจะกลับไปทำให้มันดีขึ้น

แต่อยู่ที่ว่าเราจะอยู่กับสิ่งที่ผ่านมาอย่างไรต่างหาก

...กุญแจก็อยู่กับผมมาโดยตลอด อยู่ที่ผมต่างหากว่าจะลงมือไขกุญแจดอกนั้นและปลดปล่อยตัวเองเมื่อไร...

ถ้าหากผมจะขออะไรได้สักอย่างก็คงจะเป็นขอให้ผมมีสติมากพอที่จะใช้ชีวิตของทุกวันนี้ให้ดี

และให้ตัวผมและคนที่ผมรักก้าวต่อไปด้วยกันได้อย่างเข้าใจและมั่นคง

หากจะมีทะเลาะกันบ้างก็คงไม่เป็นไร

หรือหากอนาคตบางอย่างจะเปลี่ยนไปก็คงจะไม่เป็นไรเช่นเดียวกัน

ขอแค่ให้เราได้ลองใช้ชีวิตไปด้วยกันเท่านั้นเพื่อที่เราจะได้เติบโตไปด้วยกัน

และเป็นส่วนหนึ่งของกันและกันไปอีกแสนนาน

...และคงจะต้องขอบคุณเขาเสียมากมายเหลือเกินที่มั่นคงกับผมมาหลายต่อหลายปี...

...เพียงเพื่อที่จะทำให้ผมได้เข้าใจว่าถ้าจะรัก ต้องทำอย่างไร...

โดคยองซู

Love Note

END

 

✚TALK

จบลงไปแล้วนะครับสำหรับเรื่อง Love Note
ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะถูกใจผู้อ่านกันหรือเปล่า
แต่ก็หวังว่าจะชอบกันบ้างนะครับ

สำหรับตอนพิเศษ
เดี๋ยวผมจะเอามาลงให้นะครับ
แล้วเมื่อลงเมื่อไรผมจะทวิตบอกอีกครั้งหนึ่งฮะ

ชอบไม่ชอบยังไงก็เมนท์บอกผมหน่อยนะครับ
กำลังใจของบรรดาไรต์เตอร์หลายคนอยู่ที่ผู้อ่านนี่แหละครับ
แค่คุณชอบผลงานของเรา พวกเราก็ยิ้มได้แล้วฮะ

แล้วพบกันในตอนพิเศษนะครับ
และหลังจากนั้นใรเรื่องถัดๆ ไปด้วยฮะ
@ice_haku ขอบคุณครับ

G  Minor!