คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ✚ BE MY BABY :: F0UR
Author : MR.$N0WMAN*
Pairing : Kim Jongin & Do Kyungsoo
Story : Jackboiz
Rate : PG - 15
Be my Baby*
‘0.04’
บ้านหลังเล็กที่เมื่อก่อนเคยเงียบเหงาแต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นแบบนั้นอีกแล้ว
จงอินไม่เคยคิดมาก่อนว่าตัวเองจะได้มีโอกาสนั่งกินข้าวเย็นที่บ้านทั้งๆที่เมื่อก่อนเขาไม่ค่อยจะมีโอกาสนัก
นั่งมองเด็กน้อยที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเขาพลางถอนหายใจ
เพราะคยองซูกำลังพยายามจะยัดเยียดให้ผมเติมข้าวในถ้วยของผมเป็นรอบที่สาม
“พอแล้วน่า...ฉันอิ่มแล้ว”
ผมมองเด็กน้อยที่ถือวิสาสะหยิบเอาถ้วยข้าวของผมไปตักข้าวสวยเพิ่มขึ้นอีก
คยองซูเบะปากใส่ผมเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมาอย่างขัดใจ
“แต่จงอินยังกินแฮมไม่หมด...ดูสิเหลือเต็มเลย” คยองซูพูด
“เพราะงั้นฉันถึงซื้อตู้เย็นเอาไว้ในบ้านไงล่ะเด็กโง่
เก็บไว้ในตู้เย็นเถอะ...เราเก็บไว้กินวันพรุ่งนี้ก็ได้” ผมบอกเขาพลางกลอกตา
“จงอินก็งี้ตลอดอ่า...ชอบกินทิ้งกินขว้าง”
“พูดมากน่า...ว่าแต่นายเถอะ ไม่รีบไปอาบน้ำหรือไง
ไหนบอกว่ากินข้าวเสร็จจะดูการ์ตูน นี่มันจะสองทุ่มแล้วนะ”
ผมเตือนเขาในขณะที่นั่งรอเด็กน้อยหยิบฟิล์มถนอมอาหารมาคลุมแฮมที่เหลือเอาไว้
คยองซูทำตาโตในขณะที่หันไปมองนาฬิกาแขวนผนังที่อยู่ด้านหลังนั้นแล้วร้องออกมา
“งื้ออออออออออออ จริงด้วยยยยยยย
ทำไมจงอินไม่เตือนคยองงงงงงงงงงงง
ไปอาบน้ำแล้ววววววว คยองไม่เก็บแล้ววววววววววว”
เด็กน้อยโวยวายออกมาใส่หน้าผมก่อนจะวิ่งขึ้นไปบนชั้นสองอย่างรวดเร็ว
ทิ้งอาหารไว้เต็มโต๊ะทั้งๆที่ปกติแล้วเขาจะเป็นคนเก็บเองทุกครั้ง...
อ้าว...แล้วงี้ผมก็ต้องเก็บเองน่ะสิ
ไม่น่าเลย...ไม่น่าบอกมันเลย ไอ้เด็กบ้านี่
ผมคิดในใจก่อนจะส่ายหน้ากับตัวเองอย่างช้าๆ
หยิบฟิล์มถนอมอาหารที่ถูกคลุมทิ้งไว้มาจัดการมันต่อให้เสร็จแล้วจัดการเก็บและเช็ดโต๊ะด้วยตัวเอง
รู้สึกแปลกนิดหน่อยที่จู่ๆก็ต้องมาทำอะไรที่ไม่เคยชินเอาเสียเลย
ปกติถ้าบ้านรกมากๆซูจองมักจะส่งแม่บ้านมาทำความสะอาดเพราะว่าผมอยู่ไม่ค่อยติดบ้านนัก
แต่นั่นก็นานๆที...เพราะว่าผมเองก็ไม่ชอบให้ใครเข้ามายุ่งย่ามในบ้านนัก
แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าบ้านหลังนี้ไม่ต้องการแม่บ้านอีกต่อไปแล้ว
และซูจองเองก็คงไม่ต้องส่งใครมาทำความสะอาดให้ผมอีกแล้วด้วย
เพราะตอนนี้นอกจากคยองซูจะทำมันทั้งหมด...เขายังเปลี่ยนให้ผมรู้จักทำมันได้ด้วยตัวเองเป็นบางครั้ง
แน่ล่ะ...ทำไม่เป็นก็อายเด็กมันน่ะสิ...
ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเดินไปเก็บอาหารที่เหลือไว้ในตู้เย็น
ก่อนจะเดินมาที่หน้าทีวีและทำอย่างนี้ทุกๆคืนวันพุธ...
เปิดการ์ตูนโปโรโระแล้วนั่งดูกับเขา
ตอนแรกผมเองก็ไม่เห็นด้วยหรอกที่จะต้องมานั่งดูอะไรพวกนี้ เพราะผมรู้สึกว่ามันไร้สาระ
แต่คยองซูเองก็ชอบทำตัวงอแงไร้เหตุผลทุกทีเวลาที่โปโรโระออกฉาย...
เขาชอบบังคับ(ขอย้ำว่าบังคับ)ให้ผมนั่งดูโปโรโระเป็นเพื่อนเขา...ทั้งๆที่ผมเองก็ปฏิเสธมันมาตลอด
แต่สุดท้ายแล้วตอนนี้มันก็เหมือนเป็นเรื่องปกติไปแล้วที่ผมจะมานอนดูการ์ตูนกับเขาที่หน้าโซฟาตรงนี้
อันความจริงนอนดูโปโรโระในคืนวันพุธแบบนี้มันก็เพลินดี ไม่ต้องคิดอะไรให้มันมาก...
และดูไปดูมาผมก็ชักจะติดมันเข้าเหมือนกันนะ แบบถ้าคยองซูเริ่มพูดถึงมันผมก็มักจะฟังที่เขาพูดเสมอๆ
ผมทอดตัวนอนยาวไปบนโซฟานุ่มแล้วหยิบรีโมทขึ้นกดหาช่องที่ถูกใจ
รอคยองซูอาบน้ำเสร็จก็คงอีกซักพัก ผมเลยกะหาอะไรดูไปพลางๆเพื่อฆ่าเวลา
แต่ยังไม่ทันได้เจอช่องที่อยากดูก็ต้องชะงักไปซะก่อน...
เสียงกริ่งที่หน้าบ้านดังขึ้นทำให้ผมต้องกระเด้งตัวขึ้นมาจากโซฟา
ผมยกคิ้วอย่างแปลกใจ...ใครกันนะมาเอาป่านนี้
อาจจะเป็นซูจองก็ได้ เพราะเธอชอบมาแบบเซอร์ไพร์สอย่างนี้เสมอล่ะ
ผมยักไหล่ก่อนจะลุกไปที่ประตูหน้าบ้านแล้วเปิดมันออก
และจากที่แน่ใจว่าเป็นพี่ซูจองแน่ๆ ก็ต้องยกหางคิ้วขึ้นมาอย่างแปลกใจ
เพราะมันไม่ใช่พี่สาวของเขา แต่เป็นบรรดาเพื่อนๆของเขาทั้งสี่คน...
แบคฮยอน ชานยอล จงแด และมินซอก...
“ลมอะไรหอบพวกมึงมาถึงนี่?” ผมเกาะประตูแล้วถามพวกเขาอย่างไม่เข้าใจ
จงแดยักไหล่แล้วตอบกลับมาอย่างไม่ใส่ใจคำถามของผมนัก
“นี่ใจคอมึงจะให้พวกกูยืนอยู่ตรงนี้หรือไง?” เขาถาม
“เปล๊า...ก็เข้ามาเด่ะ”
ผมพูดก่อนจะเดินเปิดทางให้พวกเพื่อนๆเข้ามาข้างในบ้าน
ก่อนที่ทั้งสี่คนจะพากันมองไปคนละทางและเริ่มพูดคุยกันอย่างเปิดเผย...
“ไม่เห็นมีใครเลยชานยอล...
มึงแม่งมั่วละ ใช้ไม่ได้เลย”
จงแดเดินเข้ามาที่ห้องนั่งเล่น ก่อนจะทิ้งตัวลงที่โซฟาโดยไม่ได้สนใจจะขออนุญาติจากเจ้าของบ้าน
“หวกมึงหาอะไรเนี่ย?”
“ก็ผู้หญิงของมึงนะสิ”
มินซอกจ้องหน้าผมอย่างจับผิด
ผมฟังที่มินซอกพูดแล้วก็ต้องเลิกคิ้วออกมาอย่างแปลกใจแต่แล้วก็ระเบิดหัวเราะออกมา
จนเพื่อนทั้งสามและแบคฮยอนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องต้องขมวดคิ้ว
“ฮ่าๆๆๆ นี่พวกมึงคิดว่ากูซุกผู้หญิงไว้หรอ ตลกสิ้นดีเลย...ไร้สาระ”
“ก็มึงไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา กูก็แอบคิดเหมือนชานยอลนะ
ดูเด่ะช่วงนี้ติดบ้านอย่างกับอะไรดี เที่ยวก็ไม่ไปเที่ยว
แถม...บ้านยังสะอาดอย่างกับอยู่กับผู้หญิง
บอกมาเลยนะมึง...นี่ซุกหญิงไว้ใช่มะ?”
จงแดกอดอกพลางกวาดสายตามองไปรอบๆอีกครั้ง
พูดออกมาด้วยน้ำเสียงจับผิดเมื่อเห็นว่าภายในบ้านสะอาดไม่เหมือนปกติ
“ไม่ได้ซุกหญิง...กูมีเหตุผลของกู”
ผมยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองสองสามทีก่อนจะถอนหายใจ
อยากจะอธิบายแต่เสียงวิ่งดังปึงปังและเสียงใสของคยองซูก็ดังขึ้นมาซะก่อน
โอเค...ยาวแล้วล่ะทีนี้
“จงอินนนนนนนนน มาดูโปโรโร๊กันเถอะะะะะะะะ”
เสียงใสพร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กผู้ชายผิวขาว หน้าใส แก้มแดงน่ารักที่เพิ่งมาใหม่
ทำให้ ชานยอล แบคฮยอน จงแดและมินซอก ต้องหันไปมองเป็นสายตาเดียวกัน
พวกเขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อสุดท้ายแล้วคยองซูก็วิ่งลงมาจากบันไดแล้วมองพวกเขาอย่างนี้
ชานยอลเป็นคนแรกที่ได้สติ...เขารีบหันมาชี้หน้าผมแล้วถามทันที
"เด็กไปไหมไอ้จงอิน?" ชานยอลถาม
"นี่ยิ่งกว่าผู้เยาว์อีกนะเว้ยยย...." จงแดพูด
"ลูกหรอ?" แบคฮยอนถาม
"ใครเป็นแม่ล่ะ?!!" มินซอกตะโกนขึ้นมาอย่างตกใจ
“อ่าว...จงอินมีแขกเหรอ?
สวัสดีฮะ...ผมคยองซูฮะ”
คยองซูที่ได้เห็นบรรดาเพื่อนๆของจงอินแล้วก็แทบจะเปลี่ยนอารมณ์แทบจะไม่ทัน
เขารีบเดินมายืนข้างจงอินแล้วก้มหัวทักทายทุกคนทันที
“อ่า...นี่เพื่อนฉันเอง นายลงมาก็ดีแล้ว
ช่วยไปเอาน้ำกับขนมมาให้ฉันหน่อยนะคยองซู”
ผมบอกเขาพลางลูบหัวเด็กน้อยไปทีหนึ่ง
ไอ้จงแดผงะอย่างตกใจที่เห็นผมทำอย่างนั้น
“ง่ะ...เป็นผู้ใหญ่ทำไมชอบใช้เด็ก
จงอินก็รู้ว่าคยองหยิบแก้วบนชั้นไม่ถึง” เด็กน้อยทำหน้าบึ้ง ราวกับจะรู้ว่าคนโตกว่าต้องการจะแกล้งตัวเอง
“เออน่า...ซื้อบันไดมาให้แล้วก็ปีนไปหยิบสิ
ฉันขอคุยกับเพื่อนๆแปปนึง ไปหยิบก่อนแล้วเดี๋ยวจะเปิดโปโรโระให้นะ”
ผมยิ้มออกมาบางๆก่อนจะดันหลังคยองซูให้เดินเข้าไปในครัว
คยองซูบ่นออกมาเบาๆเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตามที่ผมขอ
อาจจะเพราะว่าเพื่อนๆผมอยู่ที่นี่ด้วยล่ะมั้ง ไอ้เด็กนี่เลยไม่โวยวายเยอะแยะเหมือนทุกที
“เดี๋ยวนี้มึงกินเด็กประถมเลยหรอ?” แบคฮยอนถามใบหน้าเขาดูจริงจังจริงๆซะด้วย...
ทุกคนหันมามองผมอย่างคาดคั้นจะเอาคำตอบ...
โอ...นี่พวกมันเห็นผมเป็นคนยังไงวะครับ?
“พวกมึงจะบ้าเหรอ คิดอะไรของพวกมึงอยู่เนี่ย?...คยองซูเป็นลูกชายของลูกความที่ซูจองดูแลอยู่
พ่อคยองซูโดนยึดทรัพย์แล้วหนีไปเมืองนอก คงเห็นว่าลำบากมั้งเลยส่งมาฝากฉันไว้”
ผมตอบในขณะที่เดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลงที่อีกฟากหนึ่ง
เพราะเป็นบ้านหลังเล็กโซฟาจึงมีแค่สองฝั่ง
โซฟาตัวยาวฝั่งตรงข้ามกับทีวีที่ตอนนี้ทั้งสี่คนได้ยึดครองพื้นที่ไปหมดแล้ว
แต่ก็เหลือโซฟาเดี่ยวเข้าชุดอีกตัวหนึ่งข้างๆ ผมจึงรีบปรี่เข้าไปนั่งตรงนั้นทันที...
แบคฮยอนและมินซอกพยักหน้ารับเบาๆในขณะที่ผมอธิบายเหตุผล
ชานยอลและจงแดหันไปมองหน้ากันอย่างขอความเห็น
“แล้วนี่ทำไมมึงไม่บอกพวกกู...น้องเขามาอยู่กับมึงนานเท่าไหร่แล้วเนี่ย?” แบคฮยอนถาม
“ก็...เกือบสามอาทิตย์ได้แล้วมั้ง”
ผมตอบพลางใช้ความคิด...
อืม...ว่าไปแล้วสามอาทิตย์นี่ก็นานเหมือนกันนะ
“ก็แทนที่จะบอกพวกกูก่อน...พวกกูจะได้หาทางช่วยมึงไง
เล่นหายไปแบบนี้พวกกูก็คิดเองเออเองว่ามึงติดเมียอ่ะดิ”
มินซอกพูดกับผม ในขณะที่จงแดก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วย
ผมเอ่ยขอโทษกับพวกเพื่อนๆไป เพราะอันที่จริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังอะไรหรอก
แต่ในตอนแรกก็ไม่อยากจะบอก เพราะว่าการที่ต้องมาเลี้ยงมาดูแลเด็กน่ะ
....มันดูไม่เท่เอาซะเลย...
“เออ...ขอโทษๆ คราวหลังมีอะไรจะบอกก่อน
แต่พวกมึงก็เกินไปนะ...หาว่ากูซุกหญิง บ้าป้ะ?”
ผมถามในขณะที่แย่งรีโมทมาจากจงแดแล้วกดเปลี่ยนช่องไปเป็นแชนแนลการ์ตูนของคยองซู
เมื่อเห็นว่าโปโรโระกำลังจะออก...ผมจึงวางรีโมทไว้บนโต๊ะเพราะช่องนี้เป็นจุดหมายของผม
จงแดเห็นอย่างนั้นก็ทำหน้าเหยเกออกมาอย่างไม่เชื่อสายตา
ทำไมวะครับ...ผมดูการ์ตูนมันผิดตรงไหน?
“เออ...ก็มึงทำตัวน่าสงสัย
ว่าแต่มึงเลี้ยงน้องเขาได้ใช่ป่ะ? อยากให้พวกกูช่วยอะไรไหม?”
แบคฮยอนถามผมพลางพยักเพยิดเข้าไปในห้องครัวซึ่งหมายถึงว่าเขากำลังพูดถึงเด็กน้อยที่อยู่ในนั้น
“ก็ไม่มีปัญหาอะไร...โชคดีที่คยองซูเป็นเด็กเรียบร้อย
ถึงบางทีจะดื้อ แล้วก็เอาแต่ใจนิดหน่อยก็เหอะ
ว่าแต่มึงจะช่วยอะไรได้วะ?” จงอินถามแบคฮยอนอย่างสงสัย
“นั่นสิ...ถ้าอย่างแบคฮยอนเลี้ยง คงจะพาเด็กเสียนิสัยน่ะสิไม่ว่า”
ชานยอลเอ่ยแซวแบคฮยอนเบาๆ
เสียงเรียบๆนั่น ทำให้แบคฮยอนต้องหันขวับไปพร้อมสายตาค้อนส่งให้คนข้างกายที่ว่าเขาออกมา
“ก็กูว่างงานนี่นา ให้กูสอนภาษาอังกฤษให้คยองซูก็ได้นะ
ดีออกจะได้มีอะไรทำ” แบคฮยอนว่าพลางยักไหล่
“อืม...ถ้าอยากช่วยงั้นก็โอเคอ่ะ แต่ต้องถามก่อนว่าคยองซูอยากจะเรียนกับมึงไหม
ไว้เดี๋ยวกูจะถามน้องเขาให้แล้วกัน โอเค๊?
คยองซูโปโรโระมาแล้ว!!”
ผมตะโกนออกไปเมื่อเห็นหน้าจอโทรทัศน์ตัดเข้าโลโก้การ์ตูนที่คุ้นตา
รีบตะโกนเรียกเขาเพราะไม่อยากให้เขาพลาดแล้วมาบ่นงึมงำทีหลังอีก
“อื้อ คยองมาแล้วครับ
พี่ๆครับนี่น้ำกับขนมนะครับกินกันตามสบายเลยน้า”
เด็กน้อยถือเอาถาดที่ดูใหญ่เกินตัวนั้นมาวางไว้บนโต๊ะ แล้วเอ่ยออกมาอย่างกับเป็นเจ้าของบ้าน
เขารีบวิ่งไปหยิบตุ๊กตาโปโรโระที่วางอยู่ข้างชานยอลมากอดไว้ก่อนจะวิ่งกลับมาหาจงอินอีกครั้ง
“จงอิน...นั่งด้วย....
ให้คยองนั่งดูด้วยยยยย”
เด็กน้อยย่ำเท้าลงไปพื้นเบาๆเพื่อขอให้ผมอุ้มเขาขึ้นไปนั่งด้วย
ผมเห็นว่าโซฟาเต็มไปหมดแล้ว และจะให้น้องเขานั่งพื้นก็ดูจะใจร้ายไปหน่อย
เลยพยักหน้าแล้วลงไปอุ้มน้องเขามานั่งบนหน้าตัก
เอาจริงๆก็เรื่องปกติแล้วล่ะ...
เพราะปกติถ้าผมนอนที่โซฟาคยองซูก็มักจะมานอนทับที่หน้าท้องหรือนั่งทับตรงปลายขาเสมอๆ
เออ...นี่เด็กหรือแมว?
เพื่อนๆทั้งสี่คนมองหน้าผมอย่างไม่ค่อยเชื่อสายตานัก
แต่ก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก เพราะกลัวขัดอารมณ์ของเด็กที่นั่งหัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่ตรงตักของผม
เลยกลายเป็นว่าวันนี้เพื่อนๆมาที่บ้านเพื่อนั่งดูการ์ตูนกับเราสองคน
คิดๆไปแล้วก็ตลกดีนะว่าไหม...
“อ๊าก...พี่คร๊องมาแล้ววว
จงอินนน พี่คร๊อง พี่คร๊องมาแล้วววว
พี่คร๊องหน้าเหมือนจงอินเลย ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ”
เด็กน้อยหัวเราะออกมาในขณะที่ชี้นิ้วไปที่จอทีวี
ผมหัวเราะออกมาเมื่อเห็นว่าคยองซูดูมีความสุขซะเหลือเกินเวลาหัวเราะออกมาเสียงดังแบบนี้
“หยุดเลย...ใครเหมือนไอ้ตัวเขียวๆอะไรของนายกัน
ฉันหล่อกว่าตั้งเยอะ หยุดพูดเลย”
ผมยกมือขึ้นมะเหงกที่ศีรษะเล็กนั้นเบาๆ
ก่อนที่จะเปลี่ยนเป็นลูบมันเพื่อหมายความว่าผมแกล้งเขาเล่นๆ
“ก็พี่คร๊องน่ารัก...จงอินก็น่ารัก
คยองชอบพี่คร๊อง แล้วคยองก็ชอบจงอินด้วยย”
เด็กน้อยยิ้มออกมาตาหยิบหยี ก่อนจะหันกลับไปยกยิ้มกว้างกับหน้าจอทีวีแล้วหัวเราะต่อ
ทิ้งให้ผมต้องหัวเราะออกมาเบาๆเพราะตรรกะแบบเด็กเก้าขวบที่เขาเพิ่งพูดออกมา..
ยกยิ้มออกมาบางๆคนเดียว โดยไม่ได้รู้เลยว่าเพื่อนๆกำลังแอบนินทาผมลับหลัง...
จงแดหันไปสะกิดชานยอลให้หันมาสนใจเขา
ก่อนจะกระซิบออกมาเสียงแผ่วเบาเพราะไม่อยากให้เด็กน้อยและเพื่อนรักได้ยิน
ทั้งสี่คนแทบจะหันไปมองจงอินและคยองซูเป็นตาเดียวเมื่อจงแดพูดออกมาว่า...
“กูว่า...
.
.
.
บรรยากาศพ่อลูกคู่นี้มันแปลกๆนะมึงว่าไหม?”
✚ TALK
มาสั้นๆให้หายคิดถึงกันค่ะ...
ในที่สุดอิจงอินมันเปิดตัวน้องคยองกับเพื่อนๆแล้ว #ห๊ะ #ไม่ใช่ละ
ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไร แต่ตอนหน้าสัญญาว่ามีอะไรฟินๆรออยู่ค่ะ
อย่าลืมอ่านแล้วเม้นท์กันเยอะๆน้า...
ถ้าเม้นท์เยอะจะมาต่อให้เร็วๆเล้ยยยยยย
รักรีดเดอร์เหมือนเดิม ♥
- ไรเตอร์นมน -
ความคิดเห็น