[SF EXO] ✚ :: THE APPLES :: ✚ [CHANYEOL x BAEKHYUN]*

ลำดับตอนที่ #4 : ✚ SH0T 4 :: THE APPLE FOUR

Author : MidnightSunny
Pairing : Chanyeol x Baekhyun
Story by : Zenumist
Rate : PG-15





THE APPLES *








ll CHAPTER 4 ll

“ช่วยบอกกูทีได้ไหมว่าวันนี้มึงเป็นอะไรของมึง?” 




คยองซูถามผมในขณะทีกลอกตาอย่างเบื่อหน่าย...
เขาเอาแต่พูดว่าวันนี้ผมเหม่อลอยไม่เป็นตัวเอง
แหม...ก็แน่ล่ะผมจะเป็นตัวเองได้ยังไง
ในเมื่อหัวใจของผมไม่ได้อยู่ตรงนี้นี่นา...มันลอยไปอยู่ที่ชานยอลหมดแล้วล่ะครับ... 



“กูเปล่า...ไม่ได้เป็นอะไร”



ผมตอบส่งๆไปในขณะที่แสร้งเปิดหนังสือตรงหน้าแล้วเขียนอะไรขยุกขยิกลงไปแก้ขัด
คยองซูหัวเราะขันในคำแก้ตัวของผมก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ



“เหอะ...มีใครเคยบอกมึงไหมว่ามึงเป็นคนที่โกหกได้ไม่เนียนที่สุดในสี่มิติเลยว่ะแบคฮยอน
บอกกูมาเหอะ อย่ามาทำลีลา...เรื่องชานยอลใช่ไหม?”




คยองซูถามผมในขณะที่เขาเองก็ก้มลงมาเขียนสมุดรายงานของเขาไปด้วย
ผมถอนหายใจออกมาเล็กน้อยก่อนที่สุดท้ายแล้วผมก็เล่าให้เขาฟังไปในที่สุด
แต่ปิดบังความจริงเรื่องที่กดออดแล้ววิ่งหนีเหลือเพียงแค่วางแอปเปิ้ลไว้ที่หน้าบ้านเท่านั้น
เพราะถ้าขืนบอกไป...คยองซูต้องด่าว่าผมแม่งป๊อดแน่ๆ




“มึงนี่...โรคจิตป้ะวะ? 
แอบตามไปถึงบ้านเค้า แถมยังเอาแอปเปิ้ลของป้าไปให้เขาอีก
นี่มึงบอกแม่มึงว่าอะไรเนี่ย? แม่มึงไม่ด่าตายหรือไง?” 




คยองซูหลิ่วตาพลางมองผมอย่างไม่เชื่อสายตา เขาขมวดคิ้วก่อนจะกอดอกแล้วถามต่อ
ผมส่งเสียงหัวเราะแหะๆตอบกลับเขาไป ก่อนจะพูดเสียงเอื่อยเพื่อแก้ตัว




“กูบอกแม่ว่ากูทำกล่องแอปเปิ้ลตกระหว่างทาง 
โกหกว่าทำมันแตกหมดทั้งกล่องเลย
แม่ด่ากูนิดหน่อย...แต่สุดท้ายก็เชื่อนะ”




“มึงนี่มัน...โกหกแม้กระทั่งบุพการี ไอ้เลว” 




คยองซูจีบปากจีบคอด่าผมในขณะที่เสียงโปรแกรมไลน์ก็เตือนให้ต้องก้มลงกลับไปสนใจมันอีกหน 
เขาก้มลงจิ้มตอบไลน์กับจงอินไปซักพักก็หันขึ้นมาคุยกับผมต่อ




“แล้วมึงจะให้กูบอกแม่ว่ากูเอาแอปเปิ้ลไปให้ผู้ชายหรือไง...
แม่กูคงจะแฮปปี้สินะ” ผมแหวใส่คยองซูไปเล่นๆ




“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ แล้วไงล่ะ...มึงแค่เอาไปวางไว้แค่นั้นน่ะเหรอ?
ถ้าเป็นกูนะ กูจะกดออดเรียกเขาลงมาแล้วยื่นให้เลย
ถ้าเขาถามว่าให้ทำไมกูก็จะบอกว่ากูชอบเขา”




คยองซูยักไหล่พูดอย่างกับเป็นเรื่องที่ผมและเขาสมควรทำถ้าอยู่ในเหตุการณ์แบบนั้น
ผมรู้สึกว่าหน้าเห่อร้อนขึ้นมาเมื่อสิ่งที่เขาพูดก็ไม่ได้ต่างอะไรจากที่ผมทำเมื่อวานมากนัก
หากแต่ที่ไม่เหมือนกันก็คือ...แทนที่ผมจะบอกว่าชอบเขา ผมกลับวิ่งหนีเขาออกมาซะอย่างนั้น...



อ่า...แต่ผมไม่บอกเขาหรอก ไม่งั้นคยองซูคงบ่นผมจนหูชาแน่ๆ
เพราะงั้นผมคิดว่าทางที่ดีที่สุดในตอนนี้....ก็คือการตอบผ่านๆและเปลี่ยนประเด็นไปอย่างเนียนๆ
ซึ่งผมทำมานักต่อแล้วล่ะครับ...และมันก็ได้ผลทุกที




“ช่างมันเหอะ...กูก็ไม่ได้หวังอะไรอยู่แล้วนิ
ว่าแต่เมื่อวานมึงได้ไปประชุมกับอาจารย์ซองแจไหม?
อาจารย์เขาว่าไงเรื่องงานวัฒนธรรมของเรา?”



“อ๋อ...เออใช่... อาจารย์แจงงานให้กูกับมึงไปช่วยกับชมรมดนตรีตะวันตก...”



“หืม...ดนตรีตะวันตก? เราจะไปยุ่งอะไรกับเขา?” ผมยกคิ้วถามอย่างแปลกใจ คยองซูยักไหล่ก่อนจะตอบกลับ




“อาจารย์จะจัดวงดนตรีฮาโมนิก
รวมเครื่องดนตรีทุกประเภท รวมถึงการขับร้องแล้วก็ประสานเสียงเข้าด้วยกัน
ที่เราต้องทำคือ...ไปเป็นไลน์ประสานเสียงให้วงดนตรีที่อาจารย์กำลังจะออดิชั่น 
แต่เห็นว่าจะมีการออดิชั่นหานักร้องหลัก กูไม่แน่ใจว่าเราต้องเข้าร่วมหรือเปล่า 
เพราะเมื่อวานกูมัวแต่คุยไลน์กับจงอินน่ะ จับความได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่”



คยองซูตอบก่อนที่จะก้มหน้าก้มตาลงจิ้มหน้าจอมือถือเพื่อตอบไลน์กับจงอินอีกหนแล้วเริ่มยกยิ้ม
แหม...นี่จะขาดกันไม่ได้ซักวินาทีเลยใช่ไหม?




“เหอะ...เอาเข้าไป กูว่ากูไปเรียนดีกว่า
วันนี้ตอนเย็นจงอินมีซ้อมไหม?” 




ผมลุกขึ้นก่อนจะเก็บข้าวของเข้ากระเป๋าเพื่อเตรียมตัวไปเรียนคาบต่อไป
คาบนี้คยองซูไม่ได้ลงเรียนกับผมด้วย เพราะเขาดรอปไว้เพื่อเก็บไปเรียนตอนปีสาม
ผมจึงต้องไปลงชื่อเรียนวิชานี้คนเดียวอย่างช่วยไม่ได้



“อืม...วันนี้จงอินมีซ้อมน่ะ ทำไม?” 



“เปล่า...กูว่าจะชวนมึงไปกินไอติมซักหน่อย วันนี้กระหายอยากกินอะไรหวานๆ”



ผมยักไหล่พลางตอบเขาไปในระหว่างที่เก็บของแล้วเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นไปบนบ่า
คยองซูเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอมือถือของเขาแล้วยกมือขึ้นมาตบบ่าเขาเบาๆแล้วยิ้มเยาะ




“ฮ่ะๆ เอาดิ...ถ้าชีวิตมึงขมขื่นมากเดี๋ยวกูเลี้ยงเองวันนี้” 



“ลาภปาก...งั้นกูไปเรียนก่อนแล้วกัน เจอกันที่ห้องชมรมตอนเย็นแล้วกันนะ”



“เออ...ตั้งใจเรียนล่ะ” 




คยองซูพูดทิ้งท้าย ผมพยักหน้าแล้วเริ่มออกเดินทางไปยังห้องเรียนซึ่งอยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก
แม้ว่าวันนี้จะออกมึนๆเบลอๆ แต่ผมคิดว่าไอศกรีมหวานๆอาจจะช่วยเรียกสติให้ผมกลับมาเป็นคนเดิมได้ไม่ยาก


แค่หวังว่านะ...วันนี้ขออย่าให้ผมเจอชานยอลเลย
เพราะผมไม่แน่ใจนักว่าวันนี้ผมจะทำหน้ายังไงถ้าหากเจอเขา...




‘ถ้าเป็นกูนะ กูจะกดออดเรียกเขาลงมาแล้วยื่นให้เลย
ถ้าเขาถามว่าให้ทำไม...กูก็จะบอกว่ากูชอบเขา’






อ่า...รู้สึกอับอายที่นึกถึงคำพูดของคยองซูขึ้นมาแล้วก็ต้องกัดริมฝีปาก
ยกมือขึ้นมาจัดแต่งทรงผมแก้เขินทั้งๆที่ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นก็ได้
รู้สึกว่าหน้าเห่อร้อนขึ้นมาและนี่เป็นอีกครั้งที่มีแต่เสียงเดิมๆวนเวียนอยู่ในหัวไม่ได้หยุด
และมันคือเสียงที่ทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อหน่าย...


.

.

.


บยอนแบคฮยอน....มึงนี่มันโคตรป๊อดจริงๆ...

************

“มึงว่าอันนี้สวยไหมวะ? ถ้าซื้อให้จงอิน จงอินจะชอบไหม?” 



เสียงเจื้อยแจ้วและร่าเริงของคยองซูดังขึ้นมาอย่างมีความสุข
ในขณะที่มันก็ยื่นผ้าพันคอสีหวานให้ผมช่วยพิจารณา
ผมมองมันแล้วเบ้ปากเมื่อคิดว่าคงจะแปลกดีพิลึกถ้าจงอินใส่มันเดินไปมาไปทั่ว...




“มันก็สวยนะ...แต่กูแนะนำว่ามึงอย่าซื้อให้จงอิน ถ้ายังไม่อยากให้สามีมึงเปลี่ยนสปีชี่ย์”




“กวน – ตีน” 




คยองซูกลอกตา พูดเน้นๆสองคำกับผมแล้วเอาผ้าพันคอผืนนั้นกลับไปวางบนชั้นเหมือนเดิม
ก่อนที่ผมจะเดินนำผมออกจากร้านไปยังจุดหมายที่เราพูดคุยกันตั้งแต่เมื่อตอนบ่าย...



ผมกับคยองซูพูดคุยหยอกล้อกันไปตามประสาในขณะที่เราสองคนผลักประตูไม้สีขาวเข้าไปในร้าน
ผมและคยองซูชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อได้เห็นผู้คนมากมายในร้านนั้น...


อ่า...ช่างเป็นร้านที่ได้รับนิยมซะจริงๆ 
ทำไมวันนี้คนต้องมาอยากกินไอติมพร้อมกันด้วยนะ ไม่เข้าใจเลยจริงๆ




“ทำไมคนเยอะจังเลยวะ...แล้วจะมีที่นั่งไหม?” 



“นั่นดิ...มีตรงไหนว่างมั่งไหมเนี่ย?” 



คยองซูบ่นออกมาขณะที่กวาดตามองไปทั่วร้าน
ผมเองก็กวาดตามองเพื่อหาที่ว่างเช่นกัน...จนกระทั่งพบโต๊ะตัวหนึ่งที่คนเพิ่งลุกออกไป



“อ๊ะ ...นั่นไง รีบไปกันเหอะ” 



ผมเอ่ยขึ้นก่อนที่จะสาวเท้าไปหย่อนตัวลงที่เก้าอี้ตัวในสุดของโต๊ะโดยมีคยองซูเดินตามมาติดๆ
และหลังจากนั้นเราสองคนจัดแจงหยิบเมนูที่วางอยู่บนโต๊ะขึ้นมาสั่งไอศกรีมรสที่ชอบ
แล้วเริ่มต้นกินกันอย่างเอร็ดอร่อย


บทสนทนาของเราเป็นไปเรื่อยๆตามแต่เรื่องที่หยิบยกมาพูดคุย
ไอศกรีมถ้วยแรกของเราผ่านไปอย่างเชื่องช้า แต่ในไม่ช้าถ้วยที่สองก็ตามมาติดๆ



“อร่อย...ของฟรีนี่มันอร่อยจริงๆ”




ผมพูดด้วยเสียงฝันๆเมื่อได้ตักไอศกรีมเชอร์เบตแอปเปิ้ลรสชาติหวานอมเปรี้ยวเข้าไปในปาก
หลับตาแล้วตั้งใจเก็บรสชาติหวานอมเปรี้ยวที่ละมุนละไมอยู่ในปากอย่างมีความสุข



“แหมะ...ถ้ากูไม่เห็นว่ามึงขมขื่นในชีวิตรักอยู่ล่ะก็นะ อย่าคิดว่ากูจะเลี้ยงเลย
กูจำได้ว่ามึงติดเงินค่าเอกสารวิชาอาจารย์ซองแจกับกูอยู่นะครับไอ้แบคฮยอน อย่าทำเนียนได้โปรด”




“เออน่า...กูขมขื่นอยู่มึงก็รู้” 




ผมยักไหล่ก่อนจะจ้วงช้อนคันเล็กลงไปตักไอศกรีมเข้าไปในปากอีกคำ
คยองซูส่ายหน้าพลางยิ้มออกมาอย่างเอือมระอาก่อนจะพูดกับผมว่า...




“แล้วเมื่อไหร่มึงจะคืบหน้าซักทีวะ ตัดสินใจทำอะไรซักทีเหอะได้โปรด” 




“เฮ้ย...แต่ตอนนี้กูก็รู้สึกว่ากำลังใกล้ชิดเขามากขึ้นนะเว้ย” 




“..............” 




กริบ...



กริบจริงๆ ไม่มีคำพูดทั้งจากปากผมและคยองซู 
นั่นทำให้ผมรับรู้ได้ว่าควรจะหยุดพูดเรื่องนี้ซะคงดีกว่า
คยองซูกลอกตาไปมาก่อนจะตัดสินใจก้มหน้าลงไปตักไอศกรีมและนั่นทำให้ผมรู้สึกละอายใจ
แถมยังรู้สึกอายอีกต่างหากที่กล้าพูดมันออกไปแบบนั้นได้



แหม่ะ...ดูมันทำสิครับ เอาเข้าไป อยากจะขอมโนนึกในจินตนาการซักหน่อยก็ไม่ได้นะไอ้เพื่อนบ้า 
ก็ผมไม่กล้าให้ทำยังล่ะ ที่ทำได้ก็แค่พูดหลอกตัวเองไปวันๆก็เท่านั้นแหละ



ผมบุ้ยปากอย่างขัดใจก่อนจะถอนหายใจออกมาครั้งหนึ่ง
ยกมือไปจ้วงไอศกรีมตักเข้าไปในปาก ขณะเดียวกับที่มีเสียงนุ่มดังขึ้นจากด้านข้าง





“ขอโทษนะครับ...โต๊ะเต็มหมดเลย ขอนั่งด้วยได้ไหม?” 




ผมแทบหยุดหายใจ...เพราะเสียงนั่นเป็นเสียงที่ผมคุ้นมากจริงๆ
ผมหันหน้าไปมองคยองซูที่นั่งทำตาเหลือกอยู่ตรงหน้า 
ก่อนจะหันไปมองผู้ชายที่มายืนอยู่ที่ข้างๆแล้วก็ต้องสะดุ้ง




อ...แค่ก!...แค่ก!!!




ไอศกรีมที่ผมเพิ่งกินเข้าไปยังไม่ทันจะลงคอกำลังเล่นงานผมเข้าแล้ว
เมื่อผมเห็นชานยอลยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วส่งยิ้มมาให้
สายตาของเขาส่งไปที่เก้าอี้อีกสองตัวที่ว่างอยู่บนโต๊ะของเรา
ผมอยากจะตอบเขาแต่ก็ทำไม่ได้...เพราะในตอนนี้ผมกำลังสำลักไอศกรีมที่เพิ่งกินเข้าไปเสียยกใหญ่



“น..นั่ง!!! แค่ก!!! แค่กกกก!!!” 




เวร...ทำไมต้องเป็นตอนนี้ด้วยวะ!!!!




“เอ่อ...เอาเลยครับนั่งได้เลย ตรงนี้ว่างพอดี” 




“ขอบคุณมากนะครับ” 





คยองซูที่เห็นว่าผมกำลังไอเพราะสำลักอยู่จึงตอบแทนผมไป
ชานยอลยกยิ้มกว้างแล้วหย่อนตัวลงนั่งที่เก้าอี้ตัวเล็กๆข้างผมทันที และมีจงแดที่มาด้วยกันนั่งอยู่ข้างๆคยองซูด้วย...
พวกเขาเรียกพนักงานในร้านแล้วเริ่มสั่งไอศกรีมในขณะที่ผมยังคงไอไม่หยุด




กลิ่นน้ำหอมที่ผมเคยได้แต่แอบสูดดมเวลาเดินผ่าน...
บัดนี้มันกลับมาวนเวียนอยู่ที่จมูกของผมจนผมรู้สึกเวียนหัว




แค่ก...




อาการสำลักยังคงอยู่จนผมรู้สึกรำคาญที่มันไม่หยุดซักที 
และคยองซูเองก็คงรำคาญเช่นกัน เขาถึงได้ยื่นแก้วน้ำที่วางอยู่ส่งมาให้ผมดื่ม


ผมรับมันมาดื่มอย่างรวดเร็วและอาการก็บรรเทาลงไปได้เล็กน้อย
ผมยังคงไอ...แต่สุดท้ายแล้วก็หยุดไปในที่สุด...




พนักงานสาวเดินมาที่โต๊ะของเรา 
เธอวางไอศกรีมเชอร์เบตแอปเปิ้ลลงที่หน้าชานยอล...ในขณะที่ก็เสิร์ฟคุ๊กกี้แอนด์ครีมไว้ตรงหน้าจงแดด้วย



ผมวางแก้วน้ำลงกับโต๊ะแล้วกลืนน้ำลาย 
เงยหน้ามองคยองซูที่กำลังมองผมด้วยสายตาออกแนวเวทนา
อารมณ์ประมาณว่า...มึงเป็นเหรี้ยอะไรของมึงวะแบคฮยอน?!





ผมถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อรับรู้ว่าสุดท้ายแล้วชานยอลจำผมไม่ได้เลยซักนิด
ทั้งๆที่เราเพิ่งเจอกันที่ห้องพักอาจารย์เมื่อวานนี้
และเห็นได้ชัดว่าเขาคงลืมไปแล้วว่าผมนามสกุลว่าบยอน...




“ไม่เป็นไรใช่มั้ยครับ?” 




เสียงของชานยอลดังขึ้นที่ข้างผม...ผมหันสายตาไปมองหน้าเขา 
จนผมรับรู้ได้ว่าเรากำลังนั่งใกล้กันมากจริงๆ ใกล้กันมากจนผมเห็นว่าผิวของเขาละเอียดแค่ไหน
และที่น่าตกใจมากกว่านั้นก็คือ...เขากำลังพูดคุยกับผมจริงๆ ไม่ได้โกหกนะครับ





ตึกตัก...ตึกตัก...





เสียงหัวใจของผมกำลังเต้นอีกแล้ว...
ผมกำลังรับรู้ว่ามันเต้นแรงและเร็วจนแทบจะทะลุออกมาจากอก
ลำคอผมแห้งผาก ทั้งๆที่เมื่อกี้เพิ่งดื่มน้ำลงไป ผมกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก ก่อนที่จะพยายามจะเปิดปากตอบ
หากแต่ผมก็ผมว่ามันยากจริงๆ...





หงึก...หงึก...






เพราะพูดอะไรไม่ออก และกลัวว่าหัวใจอาจจะหลุดออกมาจากปาก 
สิ่งที่ผมทำได้ก็คือพยักหน้าตอบเขาไปซะอย่างนั้น
ผมเหลือบไปเห็นคยองซูกลอกตาเมื่อเห็นผมทำอย่างนั้น...
และนั่นทำให้ผมรับรู้ได้ว่าผมพลาดไปแล้วจริงๆ





ผมพบว่าชานยอลกำลังยิ้มและพยักหน้าตอบผม 
หลังจากนั้นเขาก็หันกลับไปพูดคุยกับจงแดและสนใจกับไอศกรีมตรงหน้า 
และบทสนาของเราก็จบลงไปอย่างสิ้นเชิง...






จบ...มันจบแล้ว...





คยองซูหันไปทำหน้าเอือมระอาที่นอกหน้าต่างบานใหญ่ข้างๆเขา
ผมเบ้ปากเมื่อได้เห็นอย่างนั้นก่อนจะกลับมากินไอศกรีมเหมือนเดิม
เพราะในเมื่อมันทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้ว ผมคิดว่าผมควรจะรีบๆกินแล้วรีบกลับซะดีกว่า...





“วันนี้มึงมาแปลกนะ...ทำไมจู่ๆถึงกินไอติมเชอร์เบตแอปเปิ้ล?” 




เสียงของจงแดที่ถามขึ้นมาทำให้ผมชะงัก ผมจ้วงไอศกรีมเข้าปากแล้วกลืนมันลงไปอย่างเชื่องช้า
คยองซูเองก็เช่นกัน...เขากำลังยืดตัวมาตักไอศกรีมเข้าปาก
ในขณะที่เริ่มแอบฟังบทสนทนาของจงแดและชานยอลไปด้วย




“ไม่รู้...ก็แค่อยาก” ชานยอลตอบจงแดไปพลางยักไหล่





“ไม่จริงอ่ะ...ปกติมึงเป็นคนทำอะไรมีเหตุผลนิ” 




จงแดพูด...และนั่นทำให้ชานยอลทำหน้าครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะเริ่มพูดออกมาเสียงเอื่อย 
นั่นทำให้ผมเข้าใจว่าเขาเพิ่งเปิดเผยเรื่องนี้กับจงแดเป็นครั้งแรกก็ตอนนี้





“ก็...เมื่อวานมีคนเอาแอปเปิ้ลไปวางไว้ที่หน้าบ้านกู”




ชานยอลพูดออกมาในขณะที่ตักไอศกรีมเข้าปากแล้วบ่นออกมากับตัวเองเบาๆ “อืม...ก็อร่อยดีแฮะ” 




“แล้วไงอะ...มึงได้เจอคนที่ให้แอปเปิ้ลพวกนั้นเปล่า?” จงแดถาม




“ไม่อ่ะ...มีแค่กล่องแอปเปิ้ลมาวางไว้ที่หน้าบ้าน กูเดินหาแล้วนะ แต่ก็ไม่เจอ” 




“แล้วไงต่อ...มึงได้กินแอปเปิ้ลพวกนั้นไหม?” 




“กิน...กินแค่ลูกเดียว แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้กินอีก” 



“อ้าว...ทำไมวะ?” 




“ไม่รู้ดิ....” 




ชานยอลพูดในขณะที่ทำสีหน้าครุ่นคิด...
หัวใจผมเต้นตึกตักเมื่อสติรับรู้อย่างเต็มที่ ว่าเขากำลังพูดถึงเรื่องผม
และผมรับรู้จากสีหน้าของคยองซูว่าเขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กันกับผม






“กูคิดว่า...หนึ่งในนั้นมันอาจจะมียาพิษก็ได้นะ” 





“.....................................”







วูบ....เสียงอะไรซักอย่างในหัวใจของผมกำลังกรีดร้องอย่างเจ็บปวด 
ร่างกายของผมชะงักนิ่งอย่างกับหิน รอยยิ้มบนใบหน้าของผมเจื่อนลงไปจนเกือบจะบึ้งตึง
คยองซูเงยหน้าจากถ้วยไอติมมามองผมอย่างเป็นห่วง...
ผมคิดว่าหน้าตาของผมตอนนี้คงจะดูแย่มากจริงๆ




...กินไม่ลงแล้ว...






ผมวางช้อนลงไปกับโต๊ะอย่างแรงด้วยอารมณ์เซ็งสุดขีด
จนจงแดหันมามองผมอย่างไม่เข้าใจ แต่ผมไม่สนใจเขาในตอนนี้...



“คยองซู...กูอยากกลับแล้ว” 




ผมเอ่ยออกไปเสียงแผ่ว...
จงแดหันมามองผมอย่างแปลกใจเมื่อได้ยินเสียงอันสั่นเครือของผม หากแต่ชานยอลไม่ได้สนใจผม....
เขากำลังตั้งใจกินไอศกรีมตรงหน้าอย่างตั้งใจ และไม่ได้สนใจบรรยากาศบนโต๊ะที่เปลี่ยนไปเลยซักนิด




คยองซูพยักหน้าก่อนจะก้มลงเก็บของ...
เขาชักชวนให้ผมลุกออกจากโต๊ะทั้งๆที่ไอศกรีมของเราสองคนยังคงปริ่มขอบถ้วย...




“จะกลับแล้วเหรอครับ?” 




จงแดเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วถาม และนั่นทำให้ชานยอลต้องหันมาสนใจผม




“อ่า...ครับ พอดีว่าพวกเรามีธุระนิดหน่อยน่ะ” 




เป็นคยองซูที่ตอบคำถาม...เพราะในตอนนี้ผมไม่สามารถจะพูดอะไรได้อีกแล้ว
ผมรู้ตัวว่าผมไม่ได้ทำหน้าบึ้ง แต่คิดว่าใบหน้าของผมตอนนี้คงไม่ได้แสดงสีหน้าอะไรออกมาทั้งนั้น
ผมกำลังไร้เรี่ยวแรงที่จะยืนไหว...เพียงเพราะคำๆเดียวที่ทำร้ายจิตใจผมเหลือเกิน...




“โชคดีนะครับ” 



ชานยอลกัดช้อนแล้วพูดออกมาเสียงอู้อี้เพื่อบอกลา
เขาใจร้ายจัง...เขาจำผมไม่ได้ แถมยังทำร้ายจิตใจผมด้วยคำพูดของเขาอีก
อา...ผมคิดว่าน้ำตาผมกำลังจะไหล




“ครับ...ขอบคุณครับ” 




คยองซูยิ้มตอบแล้วค้อมหัวให้กับจงแดและชานยอล
ในขณะที่ผมทำได้เพียงแค่โค้งหัวให้เขาสองคนเพื่อเป็นมารยาทเท่านั้น...
และสุดท้ายคยองซูก็ลากผมออกมาจากร้าน...





“เป็นอะไรมากไหมมึง?” 




คยองซูถามเมื่อเราเดินห่างจากร้านออกมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง...
เขาถามผมด้วยสีหน้าเป็นห่วงเป็นใย ซึ่งนั่นมันทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมาเสียเหลือเกิน... 
แต่ผมคิดว่าคำถามนี้ผมคงไม่ต้องตอบ...เพราะคยองซูคงจะรู้ดีอยู่แล้ว




“ฮึก....” 





ผมเริ่มร้องไห้ออกมา น้ำตาไหลพรั่งพรูลงมาจนน่าตกใจ 
คยองซูคว้าตัวผมเข้าไปกอดไว้ มือเรียวเล็กของเขากำลังทำหน้าที่ลูบที่หัวผมอย่างอ่อนโยน



ผมกอดเขาไว้แน่นแล้วเริ่มร้องไห้...
คิดถึงประโยคสั้นๆที่ทำให้หัวใจกรีดร้องอย่างเจ็บปวด




'กูคิดว่า...หนึ่งในนั้นมันอาจจะมียาพิษก็ได้นะ'





ปาร์คชานยอล...คนใจร้าย
ที่อยู่ข้างในนั้นมันไม่มียาพิษซักหน่อย...




.


.


.


.


.



มันคือความรักต่างหาก...คนงี่เง่า





















✚ TALK




วันนี้มีทอล์คสั้นๆสองเรื่องค่ะ...คือ


หนึ่ง : ตอนนี้สั้นและไร้สาระ...


และ


สอง : ตอนหน้า...จบแล้วค่ะ




-  ไรเตอร์ นมน. -

© Tenpoints !