[SF EXO] ✚ :: L0VE N0TE :: ✚ [KAI x D.O.]*

ลำดับตอนที่ #3 : ✚ :: L0VE N0TE :: 3

 

Author : FAKU HAKU

Pairing : JONGIN x KYUNGSOO
Rate : PG-15

LOVE NOTE*

- 3 -

 

 

 “เพลงเพราะดีเนอะ"

โดคยองซูหันมายิ้มกับจงอินและเพื่อนๆ

หลังจากที่ยืนฟังดนตรีที่จัดขึ้นในสวนสาธารณะจบลงและแยกออกมาเดินเล่นกันเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

ต้นไม้ต่างแข่งกันออกดอกเบ่งบานต้อนรับฤดูกาลที่หลายคนหลงรัก

และนั่นก็ทำให้บทเพลงที่เพิ่งได้ฟังนั้นไพเราะมากขึ้นไปอีก

“อืม... นักร้องน่ารักป่ะล่ะ"

ชานยอลยื่นหน้าเข้ามาพลางยกยิ้มกว้าง

"...บอกไว้ก่อนเลย ของฉันๆ"

แล้วคนที่เหลือก็หัวเราะรวมทั้งคยองซูเองด้วย

เพราะจงอินก็เพิ่งบอกเขาไปว่าชานยอลกำลังจีบนักร้องหน้ามนคนนั้นอย่างเอาเป็นเอาตาย

และก็ดูเหมือนอีกฝ่ายจะตอบรับกลับมาบ้างแล้วด้วย

“ของนายแล้วไม่ไปเที่ยวกับเขาล่ะ

มากับพวกเราทำไมไม่ทราบ"

เซฮุนตอกกลับไป

“เงียบไปเลยไอ้หน้าจืด" ตอกกลับมาแทบจะเร็วพอๆ กัน

"...แฟนไม่อยู่ปากดีใหญ่เชียวนะ"

“อย่างน้อยก็มีแฟนล่ะวะ"

อีกฝ่ายยักไหล่ตอบกลับไป

“เออ ฉันก็ใกล้จะขอเขาเป็นแฟนแล้วโว้ยจะบอกให้"

การทุ่มเถียงต่อปากต่อคำยังคงดำเนินต่อไปโดยมีจงอินพูดแทรกเป็นพักๆ

ส่วนคยองซูนั้นก็ได้แต่ยิ้มและหัวเราะเท่านั้นเพราะเขาเองก็ไม่รู้จะไปพูดแทรกตอนไหน

“เราแยกไปเดินตรงนู้นกันมั้ย"

ร่างสูงดึงเขาออกมาจากคนที่เหลือหลังจากที่เดินต่อไปได้อีกระยะหนึ่ง

ก่อนจะเอ่ยถามพลางชี้นิ้วตรงไปยังอีกมุมหนึ่งของสวนที่มีน้ำพุและลานกว้าง

ที่ลานนั้นเต็มไปด้วยผู้คน บ้างก็นั่งอยู่ริมขอบน้ำพุนั้น บ้างก็ปั่นจักรยานไปมากับเพื่อนบ้างกับคู่บ้าง

บางคนก็มาเป็นครอบครัวและปล่อยให้ลูกเล็กวิ่งเล่นไปตามประสา

แต่ไม่รู้ว่าเพราะด้วยเหตุผลอะไรที่ทำให้เขาตอบตกลงยอมแยกมากับจงอินสองคน

“ปกติมาทำอะไรตรงนี้เหรอ"

คยองซูถามขึ้นมาหลังจากที่ทิ้งตัวลงนั่งที่ม้านั่งมาได้ระยะหนึ่งและก็ไม่ได้ทำอะไรต่อ

ส่วนร่างสูงเองนั้นก็เช่นเดียวกันที่เพียงแต่มองไปรอบๆ แล้วก็ยิ้ม

“อยากรู้เหรอ...”

คนตัวโตหันกลับมาถาม

"...ถ้าอย่างนั้น..."

ชายหนุ่มยกนิ้วชี้ขึ้นมาจรดริมฝีปากตัวเองในเชิงก่อนที่จะชี้มาที่ดวงตาทั้งสองข้างแล้วก็ทำท่ามองออกไปยังลานกว้างแห่งนั้น

คนตัวเล็กขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ก็ยอมทำตาม

ไม่ถามอะไรต่อ ไม่พูดอะไรอีก

แต่ปล่อยตัวตามสบายแล้วหันหน้าไปตรงลานกว้างปล่อยให้ภาพเหล่านั้นไหลเข้าสู่ลานสายตา

ภาพของใครสองคนที่กำลังเดินกินไอศครีมกันไปโดยปราศจากคำพูด

ภาพของกลุ่มเพื่อนกำลังเล่นสเก็ตบอร์ดอย่างสนุกสนานและรอยยิ้มที่ฉายชัดอยู่บนใบหน้า

ภาพของผู้หญิงในชุดออกกำลังที่เสียบหูฟังและวิ่งผ่านไปอย่างรวดเร็ว

ภาพของเด็กตัวเล็กๆ ที่กำลังร้องไห้เพราะเพิ่งหกล้มและพ่อแม่ก็ไม่ได้ช่วยเหลืออะไร

จนเวลาผ่านไปและเด็กน้อยก็ลุกขึ้นยืนได้เองตามด้วยรอยยิ้มแห่งความดีใจของผู้เป็นพ่อแม่

“สวยเนอะ นายว่าไหม"

“อืม...” คยองซูผ่อนลมหายใจออก รูปปากเล็กนั้นค่อยๆ เหยียดเป็นรอยยิ้ม

"...ไม่ต้องหาอะไรทำเลยก็ดีไปอีกแบบเนอะ"

ผ่านไปอีกราวครึ่งนาทีที่ไม่มีใครพูดอะไรก่อนที่คนตัวสูงจะแยกตัวไปซื้อน้ำ

โดคยองซูยังคงนั่งรออยู่ที่เดิมและซึบซับภาพของผู้คนที่เขาไม่รู้จักเข้าไปในลานสายตา

หลายต่อหลายครั้งที่ภาพเหล่านั้นยกมุมปากของเจ้าตัวขึ้นโดยอัตโนมัติ

“อ้ะ ซื้อมาเผื่อ"

เงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้งแล้วก็เห็นขวดน้ำแร่อยู่ตรงหน้า

คิมจงอินส่งยิ้มมาให้เขา เขารับมันไว้และเปิดออกก่อนจะยกขึ้นดื่ม

“ขอบคุณ อ้าวนายมีไอติมด้วยเหรอ"

ถามออกไปดวงตาเป็นประกายเมื่อเห็นถ้วยไอศครีมอยู่ในมือของอีกฝ่าย

"...ไม่มีซื้อมาเผื่อเลยอ้ะ"

“อ้าวก็กลัวว่าซื้อมาแล้วนายจะไม่กิน" ร่างสูงตอบกลับมา

"...อยากกินเหรอ แบ่งกันก็ได้นะ"

“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวไปซื้อเองก็ได้"

“ไม่ต้องน่า อย่าดื้อๆ"

อีกฝ่ายว่าพลางตักขึ้นมาช้อนหนึ่ง

"...อ้ะ... อ้ำ..."

ดวงตากลมโตจับจ้องอยู่ที่ไอศครีมหนึ่งคำที่ลอยอยู่ตรงหน้าเขาในมือของคนตัวสูง

ชั่วขณะหนึ่งที่ใจของเขายังลังเลว่าจะยอมกินดีหรือไม่

แต่ในที่สุดเขาก็ยอมให้อีกฝ่ายป้อนแต่โดยดี

“เอาอีกป่ะ" จงอินเลิกคิ้ว

“เอา..." ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

"...แต่ป้อนด้วยนะ ไม่งั้นไม่เอา"

ร่างสูงยิ้มออกมาแต่ก็ทำตามที่อีกฝ่ายบอกโดยไม่ขัดขืน

มือหนาบรรจงตักไอศครีมวานิลลารสนุ่มนั้นก่อนจะค่อยๆ ส่งเข้าไปในปากของคนตัวเล็ก

เขาเองก็มีความสุขไม่แพ้กันแม้จะพยายามเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าสิ่งที่เกิดขึ้นอาจจะไม่ใช่อย่างที่เขาคิด

แต่ถึงอย่างนั้นก็คงจะไม่ผิดหากเขาจะปล่อยให้ตัวเองเพลิดเพลินไปกับโลกในจินตนาการบ้าง

“ไปเดินเล่นต่อมั้ย"

พูดพลางลุกขึ้นยืนและคนตัวเล็กก็ยืนตามก่อนที่จะออกเดินไปอีกครั้ง

คนตัวสูงมองดูนาฬิกาเพื่อดูว่าถึงเวลาที่นัดไว้กับเพื่อนแล้วหรือยังเพราะตกลงว่าจะไปกันข้าวเที่ยงด้วยกัน

และลู่หานกับแบคฮยอนที่ชานยอลจีบอยู่ก็ตกลงจะไปเจอกันที่ร้านเลย

แต่เวลาเดินทางจากตรงนี้ไปร้านอาหารก็ราวๆ สิบนาที

ตอนนี้เหลืออยู่อีกสิบห้านาที คงไม่จำเป็นต้องรีบอะไรเท่าไรนัก

ขาสองคู่ของคนสองคนก้าวไปเรื่อยๆ พลางสอดส่ายสายตามองไปรอบๆ

นานๆ ครั้งก็ชี้ให้อีกคนดูอะไรตามที่ตัวเองเห็นว่าน่าสนใจ

บทสนทนาเล็กๆ เกิดขึ้นตลอดทางเดินไม่ไกลนั้น บางครั้งก็เจือไปด้วยเสียงหัวเราะ

คงเป็นอีกหนึ่งภาพที่ปะปนไปกับภาพชีวิตภาพอื่นๆ ของสวนสาธารณะแห่งนี้ได้ไม่ยากเท่าไรนัก

“อ้าว คยองซูกับจงอินไม่ใช่เหรอ"

ขาเรียวหยุดอยู่กับที่ในทันทีที่ได้ยินเสียงทักทายของคนรู้จักพร้อมกับที่ภาพของคนรักเก่าเริ่มชัดเจนในสายตาของร่างเล็ก

ชั่วขณะหนึ่งที่เหมือนลมหายใจนั้นจะกระตุกไปผิดจังหวะ

แต่เพียงแค่จงอินเดินมาใกล้ๆ เขาเท่านั้นทุกอย่างก็เริ่มดูเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง

“พี่คริส...” เป็นจงอินที่ทักทายออกไปก่อน

"...บังเอิญจังเลยนะครับ"

“อืม พอดีมาเดินเล่นนิดหน่อยน่ะ...”

ทักทายกลับมาตามประสาคนรู้จักกัน

"...แล้วนายสองคนล่ะ มาเดินเล่นเหมือนกันเหรอ"

“ครับ...” ยังคงเป็นคนตัวสูงที่ตอบกลับไป

"...พอดีว่าพวกผมพาคยองซูมาเดินเล่นน่ะครับ

เมื่อกี้ก็ได้ดูดนตรีกลางสวนไป

แล้วก็อีกเดี๋ยวนัดไปทานข้าวเที่ยงกันน่ะครับ"

“อืมๆ...” พยักหน้ารับอย่างเข้าใจก่อนจะหันมาหาคนตัวเล็กตรงๆ

"...แล้วนายล่ะเป็นยังไงบ้างคยองซู"

“ผมเหรอ...”

เมื่อถูกถามแบบนั้นโดยไม่ทันตั้งตัวก็ทำเอาเรียบเรียงความคิดไม่ถูก

"...อืม ผมเองก็สบายดีครับ...”

รอยยิ้มปลอมๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของคยองซูขณะที่พูด

สองมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าด้วยไม่รู้จะไปวางไว้ที่ตรงไหน

"...พี่ล่ะเป็นยังไงบ้าง ไม่เจอกันนานนะ"

“อะไรของนายน่ะ...” คริสหัวเราะในลำคอเบาๆ

"...ก็เมื่อวันก่อนเรายังไปกินข้าวเย็นด้วยกันอยู่เลยนะจำไม่ได้เหรอ"

“อ้อ เอ้อ นั่นสินะ...”

ดวงตานั้นมองส่ายไปมาโดยไม่สบกับดวงตาของคนรักเก่า

"...จริงด้วย ผมก็ลืมไปว่าเราเพิ่งเจอกัน..."

ดูเหมือนสติจะยังไม่กลับคืนมาโดยสมบูรณ์และคริสก็เอาแต่จ้องหน้าของคนตัวเล็กโดยตลอด

คิมจงอินที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ไม่ได้พูดอะไรแต่คอยมองเขาอยู่เหมือนกัน

"...จะยังไงก็เถอะ พี่สบายดีสินะครับ?

เพราะว่าผมเองก็สบายดี

คงจะดีมากถ้าเราสองคนต่างสบายดี...”

“นายสบายดีแน่นะคยองซู...”

อีกฝ่ายหัวเราะในลำคออีกครั้ง

"...เพราะนายดูไม่ค่อยปกติเท่าไรเลย...”

ขยับตัวเข้ามาใกล้ขึ้นเล็กน้อยและดวงตากลมโตก็หันมามองจงอินโดยอัตโนมัติ

"...เป็นไข้หรือเปล่า...”

ไม่พูดเปล่ามือแกร่งค่อยๆ ยกขึ้นมาหมายจะวางลงไปบนหน้าผากของคนตัวเล็ก

"...ไหนดูซิ...”

หมับ!

มือข้างนั้นค้างอยู่กลางอากาศเมื่อมือหนาของคิมจงอินยกขึ้นอย่างรวดเร็วมาหยุดไว้

คริสหันมามองสบตารุ่นน้องพลางเลิกคิ้วขึ้นในเชิงสงสัยแต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้แสดงท่าทีหวาดกลัวอะไรแม้แต่น้อย

“พี่เลิกกับคยองซูไปแล้ว...” เขาพูดออกมาช้าๆ

"...ผมว่าที่พี่จะทำมันไม่ดีเลยนะครับ"

“เลิกไปแล้วแต่ก้ยังเป็นเพื่อนที่ห่วงใยกันได้นี่นา"

น้ำเสียงนั้นกระด้างขึ้นเล็กน้อย

“แต่การที่พี่ทำใจได้ ไม่ได้หมายความว่าคยองซูจะทำใจกับเรื่องนี้ได้เหมือนพี่นะครับ...”

จงอินพูดต่อไปชัดถ้อยชัดคำพลางขยับไปยืนใกล้คนตัวเล็กมากขึ้น

"...ถ้าแคร์เขาจริงอย่าทำให้เขาคิดมากสิครับ"

“แล้วนายเป็นอะไรกับเขางั้นเหรอไง"

คิมจงอินเงียบไปเมื่อถูกถามด้วยคำถามนั้น

มุมปากของเขากระตุกเช่นเดียวกับที่สีหน้านั้นเปลี่ยนไปด้วยคำถามทันแทงลงไปที่ตรงกลางใจอย่างไม่มีปรานี

และก็ดูเหมือนอากัปกิริยานั้นจะชัดเจนอยู่ไม่น้อยและคนตรงหน้าเขาก็ไม่ยอมให้มันหลุดลอยไป

“จากที่เห็นก็คงไม่ได้เป็นอะไรสินะ...”

นำ้เสียงของคริสนั้นกลับมาดูมีอำนาจเหนือกว่าอีกครั้งหนึ่ง

"...ถ้าอย่างนั้นนายเองก็มีสิทธิ์พอๆ กับฉันไม่ใช่เหรอ

นายเป็นห่วงเขา ฉันเองก็เป็นห่วงเหมือนกัน

แต่มันไม่ได้หมายความว่านายจะมาห้ามฉันทำอย่างโน้นอย่างนี้กับคยองซูเขาได้นะ"

กรามของจงอินขบกันแน่นขึ้นเมื่อได้ยินอย่างนั้นแต่ก็ยังคงไม่ละสายตาไปจากรุ่นพี่

“จงอิน...” คยองซูเรียกขึ้นอีกครั้ง

"...พอเถอะนะ"

มุมปากของรุ่นพี่ยกขึ้นเล็กน้อยเหมือนคนที่ได้รับชัยชนะแล้วรุ่นน้องก็จำเป็นต้องปล่อยมือของตัวเองออกไป

“และถ้านายไม่ว่าอะไร...” คริสพูดช้าๆ

"...ฉันขอคุยกับคยองซูตามลำพังจะได้ไหม"

รุ่นพี่หันมามองหน้าคยองซูตอนที่พูดและจงอินเองก็เช่นกัน

สายตาของคนตัวเล็กนั้นฉายแววสับสนอย่างที่ใครก็คงต้องเป็นเมื่อเจอเหตุการณ์แบบเดียวกันนี้

อีกครั้งที่หัวใจเต้นโครมครามราวกับกลองที่อยากจะออกมาอยู่นอกอก

เขาหันไปทางคริสทีจงอินทีเหมือนคนที่ตัดสินใจไม่ได้

ถ้อยคำขออนุญาตของคนรักเก่ายังคงดังสะท้อนอยู่ในหูเหมือนระฆังแห่งความสุข

เขาอยากที่เอื้อมมือไปไขว่คว้ามันไว้แต่ก็กลับที่จะเจ็บปวดกลับมาเหมือนอย่างครั้งที่แล้ว

ดวงตากลมโตมองไปยังจงอินอีกครั้งหนึ่งและก็เห็นเขาเม้มปากและส่ายหน้ากลับมาช้าๆ

“ได้ครับ...”

ชายหนุ่มได้ยินเสียงของตัวเองตอบกลับไปในที่สุดและสายตาแสดงความผิดหวังชัดเจนก็ฉายมาจากดวงตาของคิมจงอิน

คริสหันไปมองคนที่สามช้าๆ และทำให้ฝ่ายนั้นต้องค่อยๆ หันหลังกลับและเดินออกไปจากตรงนั้น

มือเล็กขยับเล็กน้อยเหมือนกับต้องการจะบอกห้าม ทว่าถ้อยคำร้องห้ามทั้งหมดก็ติดอยู่ที่ลำคอ

ไม่อยากให้จงอินเดินไปจากตรงนั้นเพราะรู้ว่าความเข้มแข็งทั้งหมดจะหายไปจากเขาเองด้วยเช่นกัน

แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรปากของตัวเองจึงได้ขยับออกไปเป็นคำตอบเมื่อครู่นี้

ใจของคิมจงอินนั้นร้อนรุ่มไปหมดตอนที่เดินออกมาจากที่ตรงนั้น

และทันทีที่ออกมานั้นเขาก็นึกอยากจะให้ตัวเองเข้มแข็งมากกว่านั้นและยืนหยัดที่จะอยู่ตรงนั้นแม้จะเป็นบุคคลที่สามของการสนทนาก็ตาม

ความเจ็บใจแล่นขึ้นมาอย่างหักห้ามไม่ได้และเมื่อเดินไปถึงม้านั่งชายหนุ่มก็ทิ้งตัวลงอย่างแรงและหลับตาลง

เวลาผ่านไปนานเท่าไรเขาเองก็ไม่ได้จับรู้แต่เพียงว่าพอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็เอาแต่มองไปยังที่ๆ สองคนยืนคุยกันอยู่

มือแกร่งทั้งสองข้างยกขึ้นมาบั้งไว้ที่สันจมูก พยายามที่จะไม่คิดเอาเองว่าทั้งสองคนพูดว่าอะไรกัน

จากตรงนี้เขาเห็นคนตัวสูงส่งมือไปลูบผมของคนตัวเล็กบ่อยเหลือเกิน

นานๆ ครั้งก็เหมือนจะที่แก้มเนียนใสนั้นด้วย

และมันก็เหมือนเอามีดกรีดลงไปที่กลางใจของเขาก็ไม่ปาน

จงอินสูดลมหายใจเพื่อให้ผ่อนคลายลงหลายต่อหลายครั้งแต่มันก็เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำอีก

จนเมื่อเวลาผ่านไปนานเหมือนจะเป็นชั่วโมงๆ รุ่นพี่คนนั้นก็ยอมเดินออกห่างไป

โดคยองซูมองไปรอบๆ เหมือนจะมองหาเขาแต่ก็ไม่พบ

ดวงตากลมโตนั้นเบิกกว้างขึ้นและสองขาก็ขยับไปมาเพื่อมองไปยังที่ต่างๆ กันไป

แต่คิมจงอินก็ยังไม่ลุกไปไหน

เขาเห็นคนตัวเล็กล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงและหยิบมือถือออกมา ไม่นานนักมือถือของเขาเองก็สั่น

ชายหนุ่มหยิบมันออกมาและจ้องมองอย่างลังเล

เขาไม่แน่ใจว่าตอนนี้ถ้าเดินไปหาคยองซูแล้วจะระงับอารมณ์ของตัวเองทำใจเย็นต่อไปได้หรือไม่

ปล่อยให้มันดังอยู่แบบนั้นจนเจ้าตัววางสายไปจึงเงยหน้าขึ้นไปมองอีกครั้ง

ราวสองสามนาทีที่คนตัวเล็กเดินไปเดินมาอยู่แถวๆ นั้น สีหน้านั้นก็แย่ลงเรื่อยๆ

เขากดโทรศัพท์อีกครั้งหรือสองครั้งแต่ก็ไม่มีคนตอบรับ

จนในที่สุดจึงตัดสินใจออกเดินเพื่อตามหาคนที่อยู่ๆ ก็เงียบหายไป

ไม่นานนักเท้าเล็กๆ สองข้างก็หยุดอยู่ตรงหน้าม้านั่งยาวที่จงอินนั่งอยู่

คนตัวสูงเงยหน้าขึ้นมองช้าๆ

“เป็นอะไร"

คือคำถามแรกที่เอ่ยออกมาจากปากเล็ก

ยากที่จะบอกว่าดวงตาของใครปวดร้าวกว่ากัน

จะเป็นของคยองซูที่ดูเหมือนกับว่าพร้อมจะร้องไห้ทุกเมื่อ

หรือจะเป็นของจงอินที่ไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมาเลย

“ฉันไม่ได้เป็นอะไร"

“ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำไมทำแบบนี้...”

พูดต่อไปราวกับจะต่อว่า

"...ฉันแค่คุยกับพี่...”

“ฉันก็เป็นคนธรรมดาๆ คนหนึ่งนะคยองซู!”

โพล่งออกไปโดยไม่อาจห้ามเอาไว้ทัน

"...สำหรับนายฉันอาจจะเป็นเพื่อน

ฉันอาจจะเป็นคนใจเย็นคนหนึ่งที่พร้อมจะช่วยนายเสมอ

และมันก็เป็นอย่างนั้น...”

ลุกขึ้นยืนและมองหน้าอีกฝ่ายตรงๆ

"...แต่ถึงจะยังไงฉันก็เป็นคนที่มีหัวใจเหมือนคนทั่วๆ ไปนี่แหละ...

และคนตรงหน้านายคนนี้ เขาเจ็บ"

มือหนายกขึ้นมาที่ตรงกลางอก

"...และมันเจ็บมากด้วยนายรู้หรือเปล่า"

โดคยองซูเงียบไปพักหนึ่งเมื่อได้ยินดังนั้น

ดวงตาของทั้งสองคนยังคงจ้องกันอยู่แบบนั้นไม่มองไปทางอื่น

“ฉันบอกนายแล้วนะ...”

เป็นคนตัวเล็กที่พูดขึ้นมาก่อน

"...ว่าอย่าชอบฉันเพราะฉันยังทำใจไม่ได้"

คิมจงอินยิ้มออกมาราวกับต้องการจะเยาะเย้ยตัวเอง

เป็นรอยยิ้มแห่งการประชดประชันที่เขามักจะทำเวลาที่ไม่เข้าใจอะไรแต่แกล้งทำเป็นเข้าใจ

“บางที...” เขาพูดออกมาหลังจากที่เงียบไปพักหนึ่ง

"...บางทีนายอาจไม่เคยรู้... แต่ฉันน่ะชอบนายมาตั้งแต่ก่อนที่นายจะรู้จักพี่คริสเขาอีก...

บางทีที่ฉันแสดงออกกับนายมันคงจะไม่ชัด...”

ก้าวถอยหลังห่างออกไปเล็กน้อย

"...หรือบางทีอาจจะเป็นนายเองที่ไม่เคยเห็นมัน"

“นายจะพูดอะไรกันแน่"

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา...” น้ำเสียงนั้นแหบแห้ง

"...นายคงไม่รู้ว่ามันยากแค่ไหน มันทรมานแค่ไหนกับการที่ฉันต้องทนเห็นนายไปไหนมาไหนกับเขา

แต่รู้อะไรมั้ย ฉันคอยบอกตัวเองมาตลอดว่ามันไม่เป็นไรหรอกขอแค่ได้ทำให้นายเท่านั้นฉันจะโอเค...”

เขาเว้นระยะ

"...แต่ตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่าฉันทำมันไม่ได้

ฉันทนความเจ็บปวดแบบนี้ไม่ไหวแล้วคยองซู"

“แล้วนายจะให้ฉันทำยังไง...”

ถามออกไปอย่างยากลำบาก

ข้างในเองนั้นก็กรีดร้องเสียดังลั่นเมื่อเห็นอีกฝ่ายก้าวห่างออกไปจากที่ที่เคยยืน

มือเล็กขยับอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าจิกอยู่ที่ขาของตัวเอง

และปากนั้นก็หนักเกินกว่าที่จะร้องห้าม

"...นายก็รู้ตอนนี้ฉันเลือกไม่ได้ ฉันไม่ใช่คนเข้มแข็งแบบนาย...”

“ฉันเองก็ไม่ใช่คนเข้มแข็ง...” คิมจงอินพูดช้าๆ

"...แต่ถ้านายอยากทำอะไรก็คงไม่ยาก

อย่างที่ฉันบอกไป กุญแจมันอยู่ที่นายและนายคนเดียว...”

เขาพูดแต่ลำคำออกมาแผ่วเบาแต่ชัดเจน

"ขอโทษนะคยองซู
.
.
.


แต่ที่ๆ มีเขาอยู่ มันคงไม่มีฉัน"

พูดจบก็หันหลังกลับและทำท่าจะเดินไปจากตรงนั้น

มือเรียวทั้งสองข้างของคนตัวเล็กกำแน่นเข้าหากันเสียจนปวดไปหมด

และเมื่อก้าวแรกก้าวออกห่างจากเขาไปนั้นโดคยองซูก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ไปเลย!”

เขาร้องเสียงดังและคิมจงอินก็หยุดนิ่งอยู่กับที่

"...เพราะนายก็ปล่อยฉันไปแล้วนี่!

จะไปไหนก็ไปเลย!”

“ฉันเคยปล่อยนายไปครั้งหนึ่งแล้วตอนที่นายไปคบกับพี่คริส และนั่นก็เพราะว่าฉันเห็นนายมีความสุข...”

อีกฝ่ายตอบกลับมาโดยไม่หันกลับมามองหน้า

"...และถ้านายอยากรู้ล่ะก็มันเป็นการปล่อยที่ทรมานมากที่สุดครั้งหนึ่งจริงๆ...”

น้ำเสียงนั้นสั่นน้อยๆ แต่เขาก็ยังใจแข็ง

"...และตอนที่นายกลับมา ฉันก็สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ปล่อยนายไปไหนอีก

แต่นายก็ต้องเข้าใจนะคยองซู...”

เขาเว้นระยะอีกครั้ง

"...ฉันคงดูแลคนที่ไม่พร้อมจะให้ฉันดูแลไม่ได้หรอก" 

 

✚TALK

คริสมาสใกล้เข้ามาแล้ว
ตั้งใจว่าจะมอบฟิคสั้นอีกสักเรื่องเป็นของขวัญวันคริสมาสให้ผู้อ่านทุกคน
แต่ขอจบเรื่องนี้ก่อนแล้วกันนะฮะ

บางคนก็อาจจะสงสัย
ว่าฟิคเรื่องนี้จะจบดีหรือเศร้า
แต่ผมว่าความสนุกอย่างหนึ่งของการอ่านฟิคก็ตรงที่เราไม่รู้ตอนจบ
เพราะเราคงจะได้ลุ้นไปพร้อมกันว่าจะออกมาเป็นแบบไหน

ทุกคนคิดเหมือนผมหรือไหมครับ ?
เอาเป็นว่ารอพบกันในตอนหน้าแล้วกันนะครับ
น่าจะลงเป็นพาร์ทจบแล้ว
แต่ถ้ามีคนใจดีบอกต่อและเมนท์เรื่องนี้ให้ผมเยอะๆ

ผมจะมีตอน special มาให้นะครับ ^ ^
ขอบคุณที่ติดตามครับ @ice_haku

G  Minor!