คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ✚ A Seraph's Rememberance :: chapter 3
Author : MR.SNOWMAN
Starring : Kim Jongin x Do Kyungsoo
Rate : NC - 18
โอ้...มนุษย์ช่างโง่เขลานัก
เขาทำอย่างกับว่ากุมความลับของโลกมนุษย์เอาไว้ในมือทั้งสองข้าง
แต่หารู้ไม่ว่าแท้จริงแล้วโลกมนุษย์นั้นอยู่ในมือของเรา
จงอย่าพยายามเปลี่ยนมันให้เป็นไปตามที่พวกเจ้าต้องการ
“การเฝ้ามองโลกมนุษย์ที่แสนน่าเบื่อนั่นทำให้เจ้าดูรื่นเริงใจได้ขนาดนั้นเชียวหรือ?”
ไคเงยหน้าขึ้นมองผู้ที่เอ่ยทักมาจากทางฝั่งซ้ายของตน
ในขณะที่นั่งอยู่บนต้นไม้สูงชะลูดแห่งหนึ่งเหนือหมู่บ้านที่เต็มไปด้วยความอุดมสมบูรณ์
หันไปเห็นเอรอสลู่หานแล้วก็ถอนหายใจออกมาเบาๆครั้งหนึ่งอย่างเสียไม่ได้
“ช่างข้าเถอะลู่หาน โลกมนุษย์จะมีอะไรก็ช่าง...แต่ข้าคิดว่าท่านควรไปทำงานของท่านเสีย”
“โธ่...ไค ข้าเองก็อยากจะรู้เหมือนกันนี่ว่าเจ้ามองดูอะไรอยู่นักหนา
เห็นเจ้ามาประจำตรงนี้อยู่ได้ทุกวี่วัน...บอกข้าได้ไหมล่ะว่าทำอะไรอยู่ตรงนี้”
เอรอสลู่หานยกยิ้มขี้เล่นก่อนจะร่อนลงมานั่งอยู่เคียงข้างโดยไม่ได้ขอความเห็นของไคก่อน
ไคได้แต่กลอกตาแล้วหันมองไปทางอื่นอย่างเบื่อหน้า
เพราะรับรู้ได้ว่าเอรอสนั้นดื้อแค่ไหน และยังไงศักดิ์ดาเทพของเอรอสนั้นก็สูงกว่าเขามากมายอยู่แล้ว..
แล้วเขาจะทำอย่างไรได้ล่ะ
“ข้า...ก็แค่มองดูผู้คน อยากจะรู้ว่าเขามีชีวิตอยู่กันยังไงเมื่อปราศจากพลังวิเศษ”
“มีอะไรน่ารู้หรือไง พ่อข้าบอกว่ามนุษย์เป็นคนบาป
เขาไม่มีสิทธิจะมีพลังวิเศษหรอก เพราะนั่นคือหน่อเนื้อที่เกิดจากอดัมกับเอวาที่ทรยศองค์พระเยโฮวา*
แล้วสิ่งที่เขาควรจะชดใช้คือการดิ้นรนและต่อสู้กับโลกใบนี้”
ลู่หานเอียงคอก่อนจะคว้าเอาชายผ้าคลุมของตนขึ้นเช็ดคันธนูนั้นเบาๆอย่างรักใคร่
ไคได้แต่มองท่าทีแบบนั้นแล้วเสตามองไปทางอื่น
เพราะคันธนูนั้นเป็นพลังวิเศษของลู่หานและเอรอสนั้นมีหน้าที่และกิจการที่สำคัญกว่าเขามากนัก
หากจะบอกว่าโลกมนุษย์นั้นมีวรรณะ เทพนั้นก็ไม่ได้ต่างกันหรอก
เอรอสสร้างความรักให้เกิดขึ้นบนโลกใบนี้...
แต่ไคมีหน้าที่แค่เป็นยมทูตที่ไม่เอาไหน และตำแหน่งที่เขามีก็ไม่ได้สลักสำคัญอะไรด้วยซ้ำ
ก็แค่เทพที่โดนอัปเปหิลงมาจากสวรรค์ก็เท่านั้นเอง...
“เป็นเทพแห่งความรักพูดอย่างนี้ได้หรือ
ท่านเที่ยวปักศรรักให้ใครต่อใครแต่กลับบอกว่านั่นคือการต่อสู้ดิ้นรนงั้นหรือ”
“นั่นคืองานของข้า แต่เรื่องจริงของมนุษย์ก็คือเกิดมาเพื่อชดใช้บาปแล้วข้าจะทำอย่างไรได้เล่า
หากเอวาไม่กินผลไม้ต้องห้ามในสวนของพระผู้เป็นเจ้า
เอวาและมนุษย์ซึ่งเป็นลูกหลานของนางก็คงไม่ต้องรับกรรมเช่นนั้นนี่ถูกไหม?”
“แล้วถ้าท่านเป็นมนุษย์ท่านจะอยู่ได้อย่างไรหากปราศจากหน้าที่ของท่านล่ะ” ไคถาม
“ข้าก็คงโดนศรรักของเทพเอรอสซักตนปักเข้าที่อก
แต่งงานแล้วมีลูกหลานเต็มบ้าน ทำงานงกๆเพื่อหาเลี้ยงตัวเองและลูกหลาน
ให้ได้หนีห่างจากทุกข์ทรมานที่ต้องเจอมากที่สุดล่ะมั้ง” เอรอสยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก
“หากโลกนี้ทุกข์ทรมานมากนัก
ไยมนุษย์ถึงได้ยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขอย่างนั้นล่ะ”
“เพราะมนุษย์เรียนรู้ที่จะพึงพอใจในสิ่งที่ตัวเองไม่มีไงล่ะ”
“แล้วแบบไหนที่ทำให้ทรมานล่ะ”
“ก็โรคภัยไข้เจ็บ อายุ และความตายไง สามสิ่งนี้เป็นสิ่งที่โลกมนุษย์เลี่ยงไม่ได้
และถ้าหากว่าเจ้าหมายถึงพ่อหนุ่มตาหวานคนนั้นล่ะก็
ข้าเองก็สงสัยเช่นกันว่าเขายิ้มเช่นนั้นได้อย่างไร...ว่าแต่ทำไมเจ้าถึงสนใจเขานักล่ะ” เอรอสถามพลางยกยิ้ม
“ข้าชอบรอยยิ้มของเขา...ดูตอนนี้สิ เขาช่างดูน่ารักและดูเป็นสุขเหลือเกิน
แต่ท่านรู้อะไรไหม? เขาน่ะพยายามฆ่าตัวตายอยู่หลายครั้ง
เดินเข้าๆออกๆประตูนรกจนข้าคุ้นหน้าเขาแล้ว...”
“เลิกคิดเรื่องนี้ซะไค..เจ้ากำลังบ้าไปแล้วที่คิดจะหลงรักมนุษย์
เทพกับมนุษย์อยู่กันคนละโลก อย่าลงไปวุ่นวายหรือเอาเขาขึ้นมาข้องเกี่ยว
และโอ้...พระเจ้าทรงโปรดเถอะ เขาเป็นชายนะให้ตายสิ”
“โปรดอย่ามายุ่งวุ่นวายกับข้าเลยเอรอส...ท่านควรกลับไปทำงานของท่าน
ป่านนี้ท่านคงพลาดศรรักเป็นสิบๆอันเพราะท่านลดตัวลงมาคุยกับข้าที่นี่”
ไคหันสายตาออกมาจากการมองหน้าเทพในชุดสีขาวที่แสนจะเปล่งประกาย
ก่อนจะหันไปสนใจเด็กหนุ่มที่กำลังหัวเราะเบิกบานอยู่ตรงนั้น
แต่ไคไม่อาจจะตอบได้ว่าเขากำลังหัวเราะจริงๆหรือเปล่า...
“งั้นก็จริงสินะเกี่ยวกับข่าวที่ข้าได้ยินมา” ลู่หานถามด้วยน้ำเสียงเหยียดหยัน
“ข่าวอะไรของท่าน” ไคถาม
“ข่าวร่ำลือจากยมโลกนั้นแพร่มาถึงโลกสวรรค์รวดเร็วมากนะรู้ไหม
ที่กล่าวกันว่าเจ้าหลงใหลในรูปโฉมของชายหนุ่มบนโลกมนุษย์จนละเลยกิจการของตัวเอง”
ลู่หานเริ่มพูดเสียงเข้ม
เขายกมือกอดอกแล้วพูดกับไคอย่างไม่เห็นด้วยในข้อความที่พูดนัก
ไคได้แต่กัดริมฝีปาก...เสตามองไปทางอื่นแล้วกางปีกสีดำมหึมาของตัวเองออกเพื่อบอกเป็นนัยๆกับลู่หาน
ว่าเขากำลังจะหนีไปจากประโยคสนทนาที่น่าอึดอัดเหล่านี้...
“เจ้าจะไปไหนน่ะยมทูต”
ลู่หานยื้อเขาไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
หากแต่ไคกลับปัดมันออก และตวัดมันออกไปเมื่อลู่หานถือวิสาสะแตะตัวของเขา
ไม่ใช่ว่ารังเกียจหรอก...แต่เพราะเขาอิจฉา...อิจฉาลู่หานมาตลอด
เพราะทั้งอโฟรไดซ์และเอเรสต่างก็รักบุตรชายของเขายิ่งดวงใจ
แต่กับเขาแล้ว...เอเรสไม่เคยแม้แต่จะยอมรับว่าเป็นลูกที่เกิดจากเขาเลยด้วยซ้ำ...
“ปล่อยข้า”
ไคหันกลับไปพูดกับเอรอสด้วยท่าทางเย็นชา...ก่อนจะก้าวเท้าออกมา
แต่ก็ต้องชะงักเมื่อสิ่งที่ลู่หานตะโกนออกมานั้นทำให้เขาเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ
“ยมทูตที่มีความรู้สึกเกิดขึ้นในหัวใจ
เจ้าคิดว่าจะมีประโยชน์อะไรที่จะเป็นยมทูตต่อไปเล่า!!!”
ใช่สิ...มันจะมีประโยชน์อะไร
โลกนี้คงไม่มีใครต้องการให้ยมทูตมีความรัก...มันคงจะกลายเป็นเรื่องผิดบาป
เพราะแม้แต่กระทั่งเทพแห่งความรักอย่างเอรอสยังบอกว่าเขาไม่สมควรจะมีหัวใจ...
ช่างน่าเวทนาเหลือเกิน...
“ตลอดเวลานับพันปีที่ผ่านมาท่านคิดว่าข้าพบเจออะไรมาบ้างหรือเอรอส?
เหล่ามนุษย์ไม่ว่าหญิงชายที่มีรูปโฉมงดงามนั้นมันจะเป็นยังไงล่ะท่าน?
ในเมื่อตายแล้วก็เน่าเปื่อยและสลายไปกับวันเวลา...
จะหนูที่ตายหรือชายงามนั้นก็ไม่แตกต่างกัน
เพราะสุดท้ายแล้วเขาก็จะกลายเป็นแค่รังของตัวหนอนที่มีกลิ่นเหม็นเน่าก็เท่านั้นเอง”
ไคบอกด้วยน้ำเสียงเย็นชา...
ปฏิเสธที่จะมองหน้าลู่หานโดยสิ้นเชิง
“งั้นก็จงเลิกซะ! ถ้าสุดท้ายหากรูปโฉมนั้นจะเน่าสลายไป
ก็ไม่มีประโยชน์อะไรถ้าจะอยู่มองเขาตายจากไปไม่ใช่หรือ
จงกลับไปทำหน้าที่ของเจ้าและหยุดเรื่องนี้ซะ! ไม่เช่นนั้นข้าจะฟ้องท่านตา!”
เอรอสตวาดใส่หน้าก่อนจะเดินเข้าไปยื้อแขนยมทูตอีกหน...
แม้ว่าสายตาเย็นชานั้นจะดูน่ากลัว...แต่เขารู้ว่าไคนั้นเป็นยมทูตที่ไม่ได้เลวร้าย
แน่ล่ะสิ...น้องชายของเขาเองนี่
“ซุสเลิกสนใจไยดีข้าไปนานแล้วเอรอส...หากท่านจะเอาเรื่องข้าไปยั่วโมโหเขา
ฆ่าคิดว่านั่นไม่น่าจะใช่เรื่องที่ดี...และมันคงเปลี่ยนอะไรไม่ได้หรอก”
“บอกข้าสิ...หากไม่ใช่เพราะรูปโฉมของเขาแล้วเจ้ารักเขาที่สิ่งใด!”
เอรอสถามอย่างเดือดดาล เมื่อเห็นว่าน้องชายต่างสายโลหิตของตนกำลังดื้อดึงนัก
หากว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องผิด เอรอสคงไม่เข้ามายุ่มย่ามวุ่นวาย
หากแต่ในเมื่อยมทูตนั้นไม่ยอมฟังสิ่งที่เขาพูด...
เขาก็ไม่อาจจะคิดได้ว่าหากยมทูตโดนลงทัณฑ์จากซุสอีก...เขาจะกลายเป็นตัวอะไร?
ไคหัวเราะในลำคออย่างเวทนา
กางปีกให้แผ่กว้างแล้วขยับให้ตนทะยานขึ้นไปกลางฟ้า
ผงาดเหนือเอรอสที่ยังคงยืนอยู่บนต้นใหม่สูงด้วยความคลางแคลงใจแล้วยกยิ้มให้
ก่อนจะกระซิบเสียงเย็นส่งกลับไปให้เอรอสต้องหลับตาลงเพราะเจ็บปวดหัวใจเสียเกิน
ในใจนั้นอ้อนวอนขอให้พระเจ้าไม่ได้ยินเสียงกระซิบที่ไคกำลังพูดออกมานี้...
“ข้าเวทนากับคำถามของท่านเหลือเกินเอรอส...นี่น่ะหรือเทพแห่งความรัก แล้วไยท่านถึงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันบ้างเลยล่ะ...
ข้าไม่ได้รักที่โฉมของเขาหรอกท่านพี่ แต่ข้ารักเขาเพราะข้าเฝ้าดูเขามานานนับสิบปี
และรู้จักเขาดียิ่งกว่าคนที่เขาเรียกว่าเป็นพ่อเสียอีก
และนับจากนี้ไปรอยยิ้มของเขาคือสมบัติของข้า...
แผลงศรรักกับข้าสิเอรอส...ท่านก็รู้ว่าลูกดอกนั้นมันลอยอยู่เหนือศีรษะข้ามานานเพียงใดแล้ว
ข้าจะยอมรับทุกอย่างแม้กระทั่งความตาย...
และหลังจากที่ท่านจะกรุณาเงื้อศรนั้นให้แก่ข้า...
.
.
.
ก็โปรดเฝ้ามองดูคำบัญชาจากสวรรค์ที่พระองค์จะมอบให้ข้าหลังจากได้รับโทษนั้นเถิด”
✚TALK
ตอนนี้เป็นพาร์ทที่จะบอกว่าไคกับคยองซูมาเจอกันได้ยังไงค่ะ
เป็นพาร์ทในอดีตนะคะ...หวังว่าคงไม่งงกันเนอะ...
ไม่ได้มาต่อนาน ลืมเรื่องนี้กันไปหมดแล้วสินะ 5555555555555
แต่จะพยายามมาต่อให้เร็วที่สุดเนอะ อย่าลืมติดตามกันนะ ><
รีกรีดเดอร์ทุกคนนะคะ
-ไรเตอร์นมน.-
ความคิดเห็น