คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 02 - ✚ :: C H O I C E :: ✚
Translator : MR.$N0WMAN*
Pairing : Kim Jongdae & Kim Junmyun
Original Story by : albireon - binary - Never Let Me Go
Rate : PG - 17
Touch*
...มัน
ปัจจุบันซูโฮอายุ 21 ปี...
เขาย้ายออกมาอยู่ตามลำพัง และกลับไปเยี่ยมพ่อกับแม่บ้างเป็นครั้งคราว
แต่เขาคิดว่าวิธีเป็นวิธีที่ดีและปลอดภัยที่สุดแล้ว...
เขาหลีกหนีกับข้อหาฆาตกรมาได้สองปี...สองปีหลังจากที่เขารับรู้ว่าเขาทำมันได้
แต่กับฆาตกรที่ซ่อนอยู่เบื้องหลังแววตาของเขา
ฆาตกรที่เมื่อสัมผัสใคร คนๆ นั้นก็จะประสบอุบัติเหตุหรือความตาย
แค่เขาได้รู้ว่าคนเหล่านั้นจะตายในเวลาต่อมา...มันทำให้ซูโฮรู้สึกแย่กว่าการที่จะจับมีดไปแทงใครเขาเสียอีก
มันเจ็บปวดกว่ามาก...
ในตู้เสื้อผ้าของซูโฮเต็มไปด้วยเสื้อแขนยาวและถุงมือหลายต่อหลายคู่
เขาเลี้ยงแมวไว้สองสามตัว ซึ่งมาจากการที่เขาไปพบพวกมันเร่ร่อนอยู่
และส่งเสียงร้องอย่างน่าสงสารอยู่ในตรอกแคบๆแห่งหนึ่ง
พวกมันมีความสุขและมีชีวิตที่ดีขึ้นหลังจากที่ซูโฮเก็บมันมาเลี้ยงดู...มันทำให้เขากลับมายิ้มได้อีกครั้งหนึ่ง
เขาได้มีโอกาสออกไปเที่ยวหรือกินอาหารกับเพื่อนๆ บ้าง...แต่ซูโฮคิดว่าคงดีกว่าที่เขาจะอยู่แต่ในบ้าน
อาจจะเหงานิดหน่อย แต่ซูโฮก็รู้สึกว่าจิตใจของเขาสงบสุข...
แสงอาทิตย์เจิดจ้ากำลังส่องแสงลงมาแผดเผาแผ่นหลังของซูโฮที่กำลังวิ่งไปที่ป้ายรถเมล์
เขากำลังบ่น...สาปแช่งให้กับอากาศที่ร้อนสุดๆ สาปแช่งให้กับที่นาฬิกาไม่ยอมปลุกเขา
สาปแช่งกับรถบัสที่ยังมาไม่ถึงซักที สาปแช่งให้กับถุงมือร้อนๆ ที่อยู่ในมือเขา
สาปแช่งให้กับทุกอย่างที่ทำให้เขาต้องมาสวมมันอยู่อย่างนี้
แต่ซูโฮรู้ดีว่าสิ่งเหล่านี้ต่างหาก ที่เป็นคำสาปของเขา...
ด้วยไม่ทันมอง...ซูโฮก็เดินชนเข้ากับใครคนหนึ่ง และเขาก็ล้มลงไปกับพื้น
ซูโฮมองอย่างแปลกใจที่เห็นว่าใครอีกคนหนึ่งก็ล้มลงกับพื้นด้วยเหมือนกัน
แต่ชายคนนั้นกลับลุกขึ้นก่อน...ก่อนที่เขาจะปัดฝุ่นออกจากเสื้อยีนส์ของเขา แล้วยื่นมือมาคว้าซูโฮให้ลุกขึ้น
“ขอโทษจริงๆครับ ผมไม่ได้มองทางน่ะ” ชายหนุ่มพูดอย่างเขินอาย ซูโฮคิดว่าเสียงของเขาเพราะมาก
“ไม่เป็นไรครับ ไม่ต้องห่วง” ซูโฮบอกด้วยรอยยิ้มประหม่า “ผมเองก็ไม่ได้มองทางเหมือนกัน”
“ผมเดาว่าเราทั้งคู่คงจะต้องตัดสินใจได้แล้วมั้งครับว่าเราควรจะไปทางไหนดี
ผมจงแดครับ...ยินดีที่ได้ ชน กับคุณ”
ซูโฮหัวเราะและเอื้อมมือไปเขย่ากับมือของจงแด “ผมซูโฮครับ...ยินดีเช่นกัน”
“แล้ว...ไหนล่ะครับมอเตอร์ไซค์ของคุณ”
"อะไรนะครับ?”
“คุณสวมถุงมือหนังในวันที่อากาศร้อนแบบนี้เนี่ย
ผมว่าคุณต้องมีมอเตอร์ไซค์จอดไว้ที่ไหนซักที่แน่ๆ”
ซูโฮไม่รู้จะตอบคำถามของจงแดอย่างไร และเมื่อเป็นอย่างนั้นจงแดเลยขัดขึ้นมาอีกหน
“ไม่ต้องทำหน้าเครียดอย่างนั้นเลยครับ ผมแค่ล้อคุณเล่นน่า
มันเป็นถุงมือที่สวยมากเลย”
“โอ้...ขอบคุณครับ” ซูโฮคิดว่าจงแดช่างมีรอยยิ้มที่ดูน่ารัก มันทำให้เขาดูเหมือนลูกแมวซนๆ ตัวหนึ่ง
“ผมก็หวังจะมีมอเตอร์ไซค์เหมือนกันนะ มันคงจะดีกว่านะ กับการที่ต้องมาวิ่งตามรถบัสแบบนี้”
“และวิ่งตามรถไฟด้วย” จงแดเสริม
“บางทีเราควรตั้งแก๊งค์มอเตอร์ไซค์นะ”
จงแดพ่นลมหายใจออกมาทางจมูก ซูโฮระเบิดหัวเราะออกมาเมื่อเขาพูดอย่างนั้น
“ถ้างั้นคุณก็ต้องให้ผมเป็นหัวหน้าแก๊งค์นะครับ
ผมคิดว่าเราสองคนน่าจะรู้แล้วนะว่าใครที่สวมถุงมืออยู่ในตอนนี้”
ซูโฮพูดขำๆ ก่อนจะยกมือที่ถูกสวมไว้ด้วยถุงมือหนังขึ้นโบก
จงแดยิ้มจนตาปิด...ดวงตาของเขาดูซุกซนในขณะที่เขาหัวเราะ
“เจ๋งไปเลย! อ่า...ผมว่าผมคงต้องไปก่อนแล้วล่ะ แต่เราจะเจอกันอีกเร็วๆ นี้”
จงแดยกมือขึ้นโบกก่อนที่เขาจะค่อยๆ เดินถอยหลังออกไป
ซูโฮเองก็เดินถอยหลังกลับเข้าไปในจุดที่รอรถบัส เขารู้ว่าเขาสายแล้ว แต่ในตอนนี้ซูโฮไม่ได้สนใจมันอีกต่อไป
ภาพรอยยิ้มและเสียงหัวเราะของคนที่เพิ่งเจอกำลังลอยวนอยู่ในหัวเขา
ซูโฮไม่สามารถจะหยุดยิ้มได้เลย...
บางทีเขาควรจะมีมอเตอร์ไซค์ซักคัน
ซูโฮไม่เคยมีความคิดจะขี่มอเตอร์ไซค์อีกเลย หลังจากที่เขาเคยลองขับมันที่ร้านขายของในหมู่บ้าน
เขาเกือบจะไปชนเข้ากับผนังของตึกข้างๆ ซะด้วยแล้วตอนนั้น...
พวกมันเป็นยานพาหนะที่ไม่ปลอดภัยสุดๆ และซูโฮเองก็ไม่เคยคิดอยากจะเจ็บตัวเพราะมันด้วย
การเจ็บที่ว่าก็หมายความว่าเขาจะต้องไปโรงพยาบาล และนั่นเองก็หมายถึงว่า
พวกหมอและพยาบาลก็ต้องสัมผัสตัวเขา...ประเมินความเสียหายจากเข็มฉีดยาหรือการรักษาพวกนั้นก็ไม่คุ้มค่ากันหรอก
เพราะงั้น...ตัดมอเตอร์ไซค์ออกไปได้เลย
*********
ซูโฮรู้สึกแปลกใจเมื่อได้เห็นจงแดกำลังนั่งรออยู่ที่ป้ายรถเมล์ในไม่กี่วันหลังจากนั้น
คนเด็กกว่าโบกมือทักทายเขาอย่างอารมณ์ดี
“ไงครับ เราเจอกันอีกแล้วนะ!”
“ใช่ครับ เราเจอกันอีกแล้ว” และซูโฮก็ไม่สามารถจะหยุดไม่ให้ตัวเองยิ้มกว้างได้เลย “คุณเป็นยังไงบ้าง?”
“ผมเหรอ? ก็ดีนะครับ...แต่ก็รู้สึกเบื่อๆ นิดหน่อย” จงแดพูดก่อนจะหันมามองที่ซูโฮอย่างมีความหวัง
“เฮ้...คุณอยากไปหาอะไรดื่มกับผมไหมครับ?
อาจเป็นกาแฟซักแก้ว...หรืออะไรก็ได้ที่ดีกว่าการนั่งคุยกันอยู่ตรงนี้”
“ผมเห็นด้วยครับ”
.
.
.
.
และแล้วกาแฟเพียงแก้วเดียวก็ตามมาด้วยหลายชั่วโมงของบทสนทนาอันยืดยาว
สภาพอากาศ, แมว, การเมือง,ดนตรี,ชีวิต ซูโฮคิดว่างานออฟฟิศของเขาช่างดูน่าเบื่อไปเลย
เมื่อเทียบกับการเป็นนักเรียนทุนสาขาดนตรีของจงแด
จงแดดูกระตือรือร้นและแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าเขาต้องการที่จะรู้จักซูโฮมากกว่านี้
แต่ซูโฮไม่ได้คาดคิดว่าจงแดก็อาจจะถามถึงการที่เขาต้องใส่ถุงมือหนังแม้จะเป็นตอนที่จับถ้วยกาแฟก็ตาม
เขาแค่ภาวนา...ขออย่าให้จงแดได้ถามถึง “มุมมืด” ของเขา
แต่จงแดก็ไม่ได้ถามเกี่ยวกับมันเลย
แต่เขากลับชักชวนให้ซูโฮออกไปเที่ยวกับเขาและเพื่อนๆ ในวันเสาร์ที่จะถึงนี้แทน
ซูโฮควรจะบอกปฏิเสธ...แต่เขาไม่อาจจะปฏิเสธใบหน้าที่แสนจริงจังของจงแดได้
การนัดพบมาถึงเร็วมากกว่าที่ซูโฮคาดคิดไว้เสียอีก
หรืออาจจะเป็นเพราะว่าเขาเอาแต่เฝ้ารอและจดจ่อคิดถึงแต่มันล่ะมั้ง
ซูโฮเลยเข้าไปร่วมในกลุ่มเพื่อนของจงแดจนได้
เขารู้สึกสนุกและมีความสุขเหลือเกินที่ได้ออกไปเที่ยว หรือไปไหนมาไหนกับจงแด
มันเหมือนจะนานแสนนานเหลือเกินที่เขาไม่ได้รู้สึกมีความสุขขนาดนี้
ไม่มีใครคนไหนเลยในกลุ่มเพื่อนของจงแดที่ขอให้เขาถอดถุงมือ
และซูโฮเองก็ไม่ได้พูดหรืออธิบายเกี่ยวกับมัน...เพราะไม่เคยมีใครที่เอ่ยถาม
จนวันหนึ่งจงแดก็ชักชวนซูโฮและกลุ่มเพื่อนของเขาออกไปเที่ยวกันในวันเกิดของจงแด
ซูโฮเริ่มรู้สึกวิตกขึ้นมาเมื่อเขาอยู่ที่ลานโบว์ลิ่ง
เขาพยายามจะบอกจงแดอย่างเงียบๆ ว่าเขาไม่สามารถจะเล่นมันได้
แต่เพื่อนใหม่ที่จงแดพามาด้วยกลับเกาะติดเขาแจ จนซูโฮไม่สามารถจะเอ่ยปากได้เลย
ซูโฮรู้สึกว่าหัวใจของเขากำลังเต้นผิดปกติไปเล็กน้อย...ไม่รู้สิ -- ซูโฮรู้สึกราวกับว่าโดนหักหลัง
“ฉันไม่เล่นนะ” ซูโฮบอกกับแบคฮยอนตรง...แต่ก็มีแววขอโทษเจืออยู่ในน้ำเสียงของเขาด้วย
“ทำไมล่ะ?” คนเด็กกว่าทำหน้าฉงนพร้อมกับปรายตาลงมามองที่มือของซูโฮ
“อ่าใช่...เพราะฉันถอดถุงมือออกไม่ได้”
“ไม่ได้หรือไม่อยากกันแน่”
"....ไม่ได้”
แบคฮยอนมองซูโฮอย่างพิจารณาก่อนที่จะพยักหน้า “ก็แล้วแต่อ่ะนะ...แต่มันจะน่าเบื่อมากถ้านายเอาแต่ดูพวกเราเล่น”
ซูโฮยิ้ม “แค่พวกนายสนุก ฉันก็รู้สึกสนุกแล้วล่ะ”
“โอ้วววววว” แบคฮยอนแซวเขา “นายนี่น่ารักจริงๆ เลย...มันทำให้ฉันอยากจะหยิกแก้มนายล่ะ”
เขายิ้มก่อนจะเอื้อมมือเรียวสวยของเขาตรงมาหมายจะหยิกแก้มซูโฮ
แต่โชคดีที่ซูโฮหลบทันมือนั้น ก่อนที่เขาจะผลักไหล่แบคฮยอนให้ห่างออกไปด้วยท่าทางขำๆ
“เฮ้...อย่าลืมสิว่าฉันแก่กว่านายนะ”
“อ่อคร้าบ คร้าบ คนแก่
งั้นนั่งลงแล้วคอยดูโปรโบว์เถอะ!”
แบคฮยอนแพ้ไปในเกมส์นี้ ชานยอลหัวเราะซะเต็มที่ ก่อนที่เขาจะยีศีรษะคนเป็นเพื่อนอย่างสนุกมือ
และยิ่งหัวเราะไปอีกเมื่อแบคฮยอนหันมามองค้อนใส่...
.
.
.
เมื่อพวกเขาแยกย้ายกันในคืนนั้น...รอยยิ้มของจงแดไม่ได้กว้างเท่ากับประกายในดวงตาเขา
“ไปเดทกับผมนะ?”
ซูโฮกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ...เขาไม่ได้คาดหวังให้จงแดบอกกับเขาตรงๆ แบบนี้
และเช่นกัน...เขาเองก็ไม่ได้อยากใช้จงแดชอบเขากลับ เหมือนที่เขาชอบจงแด
“ฉัน...ไปไม่ได้” ซูโฮกระซิบเสียงแผ่ว...จนจงแดต้องหรี่ตาลงมองเขา
“ไปไม่ได้หรือไม่อยากไปกันแน่”
“.........ไปไม่ได้”
“ไม่ได้เหมือนกับที่ถอดถุงมือนั่นออกไปไม่ได้ใช่ไหม?” จงแดถาม
ซูโฮตอบกลับอย่างหงุดหงิด “ใช่”
“พี่ชอบผมใช่ไหม?”
“..........ใช่”
“งั้นผมจะไปรับพี่วันศุกร์ ตอนแปดโมง”.
ซูโฮไม่สามารถหยุดทำให้มือของเขาสั่นได้เลย
เขารู้ดีว่าไม่ควรทำอย่างนี้...รู้ดีว่าเขาไม่ควรจะชอบจงแดเลยด้วยซ้ำ
เขาคบใครไม่ได้หรอก...การคบการจำเป็นจะต้องมีการจูงมือกัน และจูบอันแสนอ่อนโยน ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ซูโฮให้ไม่ได้...
เขาไม่สามารถจะกอดจงแดไว้ด้วยอ้อมแขนในยามที่เราต่างคนต่างนอนไม่หลับ
ไม่สามารถจะเกลี่ยผมออกจากดวงตาของจงแด เขาไม่สามารถแม้แต่จะเอื้อมมือไปบีบเพื่อมันบอกว่าทุกอย่างจะโอเค...
.
.
.
เพราะตราบใดที่เขายังเป็นซูโฮ...นั่นคือเรื่องที่ไม่โอเค
TBC.
ป.ล.ไม่มีใครจิ้นเฉินโฮกันเลยเหรอคะ
ทำไมเม้นท์น้อยจังเลยอ่าาาา 5555555 T T
Carnival
ความคิดเห็น