[SF-EXO] ✚ :: THE FL0WERS:: ✚ [ KRIS x D.O.]*

ลำดับตอนที่ #2 : ✚ SH0T 2 :: RED CARNATI0N

 Author : MR.SN0WMAN
Pairing : KRIS x D.O.
Photo by : PickaJae★PickaJi 
Rate : PG-13


THE FL0WERS*

-------------------





SH0T 2 : RED CARNATI0N

“นายกำลังจะบอกฉันว่าพลาสเตอร์ยาอันนั้นมันน่าสนใจกว่าฉันงั้นใช่มะ?” 

เสียงของ คิม จงอิน ดังขึ้นมาเรียกสติของคยองซูให้ต้องกลับไปสนใจเขา
หลังจากที่เหม่อลอยนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับพลาสเตอร์ยาในมือคนใครๆก็คิดว่าเขาเป็นบ้า
จงอินกรอกตาไปมาเมื่อได้เห็นใบหน้าแดงระเรื่อของคยองซูและท่าทางดี๊ด๊าจนน่าหมั่นไส้นั้น




“เอ่อ...นายช่วยอธิบายทีได้ไหมว่าทำไมวันนี้นายถึงเป็นแบบนี้” 





จงอินถามในขณะที่กัดป๊อกกี้รสช็อคโกแลตเข้าไปในปากแล้วเคี้ยวดังกรุบๆ
พยายามจะยื่นให้คยองซูได้กินจนแทบจะกลายเป็นยัดปาก หากแต่คยองซูก็ยังไม่คิดจะสนใจ
นี่ถ้าพลาสเตอร์ยานั้นกินได้คยองซูก็คงจะกินมันไปแล้วล่ะมั้ง...




“ไม่มีอะไรหรอกน่า...ฉันแค่มีความสุข ไม่ได้หรือไง” 




“มีความสุขไม่ว่านะ แต่นี่เข้าขั้นบ้าเลย...
อยากให้ฉันบรรยายมั้ยว่านายทำหน้าตางุ๊งงิ๊งยังไงบ้างตลอดเช้านี้
ยิ้มคนเดียวจนคนอื่นเขากลัวกันหมดแล้ว...ไหนลองบอกฉันสิว่าอารมณ์ดีเรื่องอะไร?”




จงอินคาดคั้น ก่อนจะมองหน้าคยองซูที่ตอนนี้กำลังกลับเข้าสู่ภวังค์อีกครั้งแล้ว




“ก็...ไม่มีอะไรมากหรอก 
นายจำเรื่องคนที่มาสั่งช่อดอกไม้ที่ร้านฉันทุกเช้าได้ไหม
ที่ฉันชอบเล่าให้นายฟังบ่อยๆอ่ะ วันนี้เขามาส่งฉันที่มอล่ะ
งื้ออออ...รถเขาหรูสุดๆไปเลย แถมในรถยังหอมมากด้วยอ่ะ

อา...ฉันชอบกลิ่นน้ำหอมของเขาจัง มันทำให้ฉันแทบบ้าไปเลย ยิ่งเวลาได้กลิ่นมันใกล้ๆนะไม่อยากจะพูดอ่ะ
กลิ่นเขาหอมจนกลิ่นดอกไม้ที่บ้านฉันยังสู้ไม่ได้เลย

เวลาฉันอยู่ใกล้เขาฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลยจงอิน...
นายคิดว่านี่คือความรักรึเปล่า?”




คยองซูพูดด้วยเสียงฝันๆ ยกมือทั้งสองขึ้นแนบแก้มแล้วหลับตาพริ้ม
ทำเอาจงอินที่เห็นภาพนั้นต้องเบะปากออกมาอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก
รู้สึกว่าหมั่นไส้ขึ้นมาเลยต้องยกมือขึ้นเขกหัวเพื่อนให้หยุดฝันไปทีหนึ่ง...
ยิ่งไอ้คำว่ารักเพ้อเจ้อนั่นแหละยิ่งทำให้เขารู้สึกขัดใจ




“นี่แหน่ะ...ตื่นได้หรือยังล่ะ ฝันอยู่หรือไง?” 




“เฮ้! ฉันไม่ได้โกหกนะ แล้วก็ไม่ได้ฝันด้วย
เมื่อเช้าเขามาส่งฉันจริงๆ แล้วเขาก็เป็นคนติดพลาสเตอร์นี่ให้ฉันเองเลยด้วย!!”




คยองซูโวยวายเมื่อจงอินทำท่าทางไม่เชื่ออย่างเห็นได้ชัด
เขาโวยวายพร้อมทั้งยื่นพลาสเตอร์ยาในมือไปให้จงอินดูก่อนจะย้ำว่าเขาไม่ได้โกหก
จงอินเห็นคยองซูเป็นเดือดเป็นร้อนอย่างนั้นจึงเจื่อนยิ้มลงนิดหน่อย




“ไอ้คนที่นายบอกว่าหล่ออย่างกับเทพบุตรนั่นอ่ะนะ?
ทำไมเขาถึงมาส่งนายวันนี้ล่ะ 
แปลกจัง...ปกติเขาไม่เห็นจะสนใจนายเลยนี่”




จงอินถามขึ้นมาพลางขมวดคิ้ว เมื่อเห็นคยองซูส่ายหน้าแทนคำตอบ
กลืนน้ำลายลงคอไปอย่างยากลำบากเมื่อได้เห็นคยองซูกลับมาทำหน้าเหมือนอยู่ในความฝันอีกหน




“เฮ้อ...ฉันคิดว่าฉันชอบเขาล่ะ ไม่สิ -- ฉันว่าฉันรักเขาเข้าแล้ว
เฮ้! อะไรของนายเนี่ยซุ่มซ่ามจังเลย” 




คยองซูพูดลอยๆออกมาเบาๆอย่างเคลิ้มฝัน
เล่นเอาจงอินทำกล่องป๊อกกี้รสช็อคโกแล็ตในมือตกลงไปบนพื้นทันที
คยองซูเอ็ดอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนักก่อนจะหยิบกล่องป๊อกกี้นั้นขึ้นมายัดคืนใส่มือจงอินเหมือนเดิม




“ว่าแต่วันนี้ไม่มีใครเอาดอกคาร์เนชั่นสีแดงมาให้นายเหรอ?” 




จงอินถามขึ้นมาเบาๆราวกับจะกระซิบ ก่อนจะตัดสินใจหยิบป๊อกกี้ในกล่องขึ้นมาเข้าปากอีกครั้ง
คยองซูที่เมื่อได้ฟังที่จงอินพูดก็ร้องอ๋อ ก่อนจะตอบไปอย่างไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก




“อ๋อ...พอดีวันนี้ยังไม่ได้แวะไปที่ล็อคเกอร์เลย เพราะว่าตอนที่คุณคริสเขามาส่งก็เกือบจะสายแล้ว
ฉันก็เลยวิ่งเข้าคลาสมาเลยไม่ได้ไปเอาของที่ล็อคเกอร์น่ะ
เฮ้อ...ฉันสงสารคนที่เอาดอกไม้มาใส่ล็อคเกอร์ฉันจังเลย
เขาเป็นใครกันนะ ทำไมเขาต้องเอาดอกไม้มาให้ฉันทุกวันด้วยล่ะ”




“เขาอาจจะอยากให้นายรู้ก็ได้นะว่าเขาชอบนาย” 




“แต่ความหมายของคาร์เนชั่นสีแดงไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถึงแม้ว่ามันจะดูสวยมากก็เถอะ
มันหมายความว่า ‘โปรดช่วยสนใจความรักและความรู้สึกของฉันบ้าง’
ออกแนวตัดพ้อหน่อยๆน่ะ...ดอกนี้พวกลูกค้าเขาเอาไว้ใช้ไปง้อแฟนกัน 
ฉันล่ะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเขาถึงเลือกคาร์เนชั่นสีแดง
ทั้งๆที่ฉันไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร แล้วฉันจะสนใจความรู้สึกเขาได้ยังไงกันล่ะจริงไหม?”




คยองซูพูดก่อนจะถอนหายใจ...เมื่อได้คิดถึงใครบางคนที่เขาไม่รู้จัก
ที่ยังคอยแอบเอาดอกไม้มาใส่ในล็อคเกอร์เขาทุกๆวันอย่างนี้
จงอินหัวเราะออกมาก่อนจะตบบ่าเพื่อนเบาๆอย่างเสียไม่ได้




“เฮ้ย...ไม่ใช่ว่าทุกคนจะรู้ความหมายของดอกไม้เหมือนนายนี่จริงไหม?
ฉันว่าเขาคงเห็นว่ามันสวยดี เลยเอามาให้นายล่ะมั้ง” 




“ก็อาจจะจริงของนาย 
แต่ฉันก็อยากบอกเขานะว่าเขาน่าจะเลิกส่งมันมาได้แล้ว”




“ทำไมล่ะ...นายไม่ชอบหรือไง มีคนแอบเอาดอกไม้มาใส่ล็อกเกอร์ให้ทุกวันๆ
ฉันว่ามันโรแมนติกออก ที่เหลือก็ค่อยลุ้นเอาอีกทีว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”




“เหอะ...ตลกมากมั้ยคิมจงอิน!”




“ฮ่าๆ...ก็ฉันพูดจริงๆนี่หว่า”





จงอินตอบก่อนจะหันหลังกลับมานั่งตัวตรง เมื่อนักศึกษาทั้งคลาสเงียบลงและมีอาจารย์เดินเข้ามา
คยองซูก้มลงหยิบเอาแฟ้มเอกสารในกระเป๋าเพื่อเตรียมบทเรียนวิชาต่อไป
เงี่ยหูฟังจงอินที่กระซิบออกมาเบาๆเป็นเชิงบ่นพึมพำอย่างไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่นัก




“เห...อาจารย์พาใครมาด้วยวะ? อาจารย์ใหม่เหรอ?
โฮ่ หน้าตาดีแฮะ อย่างงี้พวกผู้หญิงไม่เป็นอันเรียนกันแหงๆ”




“ใครเขาจะไปเหมือนนายกันเล่า...
อาจารย์หน้าตาดีหรือไม่ดีนายก็ไม่เรียนอยู่ดีนั่นแหละ เฮ้ย!!!”




คยองซูที่เมื่อหยิบแฟ้มออกมาจากกระเป๋าได้แล้วก็หันไปบ่นพึมพำกับจงอิน
ก่อนจะเสตาไปมองหน้าอาจารย์คนใหม่ที่จงอินเพิ่งบ่นถึงว่าจะหน้าตาดีซักแค่ไหนกันเชียว


แต่แล้วเขาก็ต้องเบิกตากว้าง...อ้าปากค้างอย่างตกตะลึง!





“เป็นไรของนาย เบาๆซี่...จะเสียงดังทำไมน่ะ” 





จงอินกระซิบบอกเพื่อนอย่างร้อนรน หากแต่ยังแอบงุนงงที่ได้เห็นเพื่อนมีท่าทีตกใจอย่างเห็นได้ชัด
เขาหันไปมองคยองซูและอาจารย์หน้าห้องก่อนจะเลิกคิ้วอย่างมีคำถาม
ก็แล้วทำไมคยองซูต้องจ้องอาจารย์คนใหม่ตาไม่กระพริบอย่างนั้นด้วยล่ะ!





“จ..จงอิน ฉันว่านี่ต้องเป็นพรหมลิขิต!” คยองซูยิ้มกว้างออกมาอย่างตื่นเต้น ก่อนจะหันมาพูดกับเขา






“พรหมลิขิตบ้าบออะไรของนายล่ะ? ฉันไม่เข้าใจ..”






“พรหมลิขิตของฉัน -- ชื่อคริสน่ะ” 






คยองซูพูดพลางชี้ไปหน้าห้องตรงที่อาจารย์ใหม่คนนั้นยืนอยู่
จงอินใช้เวลาประติดประต่อเรื่องราวอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเบิกตากว้าง
หันไปมองผู้ชายหน้าห้องที่ยืนทำหน้าขรึมนั้นอย่างไม่วางตา
ก่อนจะหันกลับมามองรอยยิ้มของเพื่อนเขาที่ฉีกกว้างจนแก้มแทบจะปริ





โอ้ไม่นะ...พรหมลิขิตงั้นเหรอ ไม่นะ…เขายอมไม่ได้หรอก!!
ตราบใดที่ดอกคาร์เนชั่นสีแดงยังคงนอนอยู่ในล็อคเกอร์ของคยองซูทุกวัน
เขาก็ขอสาบานว่าเขาจะทำทุกทางเพื่อให้คยองซูเลิกเชื่อมั่นในพรหมลิขิตพวกนั้นแน่!





เพราะความจริงแล้วมันก็เป็นอย่างที่นายพูดมาทั้งหมดนั่นแหละคยองซู



.


.


.





‘โปรดช่วยสนใจความรักและความรู้สึกของฉันบ้าง’





.



.



.







“ทำไมคุณไม่บอกผมตั้งแต่แรกครับว่าคุณจะมาสอนที่มหาลัยผม
ไม่สิ ต้องเรียกอาจารย์แล้วสินะ! คุณอาจารย์คริสสสสสสสส” 



คยองซูพูดเสียงเจื้อยแจ้วอย่างอารมณ์ดีในขณะที่เดินตามคริสออกมาจากห้องเรียน
เพราะว่าเขาออกตัวว่าจะช่วยอาจารย์คนใหม่แบกของกลับห้องพัก
ในตอนนี้อ้อมแขนทั้งสองข้างของเขาจึงเต็มไปด้วยเล่มรายงานนับสิบที่เพื่อนๆนำมาส่ง
ตอนแรกจงอินก็เซ้าซี้จะมาด้วยอยู่หรอก แต่เพราะเขาเป็นกัปตันทีมบาสและวันนี้มีประชุมทีม
คยองซูก็เลยมีโอกาสได้อยู่กับคริสสองต่อสอง...เห็นมั้ยล่ะ ผมบอกแล้วว่านี่มันพรหมลิขิตชัดๆ!




เขาไม่มีสมาธิเรียนเลยตลอดชั่วโมงเพราะมัวแต่พยายามจะเรียกร้องความสนใจให้คริสหันมองมาทางเขา
ซึ่งก็ใช้เวลาไม่นานเท่าไหร่หรอกคริสจึงหันมาเจอคยองซูที่โบกไม้โบกมือให้ 
ตอนแรกเขาเองก็ดูจะประหลาดใจนิดหน่อย แต่หลังจากนั้นแล้วก็ส่งยิ้มให้คยองซูบางๆอย่างมีมาด
คยองซูแอบได้ยินผู้หญิงในคลาสของเขาสองสามคนกรีดร้อง
เมื่อเห็นรอยยิ้มพิฆาตของผู้ชายที่เดินข้างเขาตอนนี้ 
แต่แน่นอน...แต้มต่อผมเหนือกว่า เพราะเขาเป็นลูกค้าประจำร้านผมนะครับ! หึหึ...





“นั่นสินะ ตอนแรกผมเองก็ไม่รู้ว่าจะได้มาสอนคุณเหมือนกัน
คุณนี่หน้าเด็กนะ ตอนแรกผมนึกว่าคุณยังเด็กๆอยู่ซะอีก นึกว่ายังปีหนึ่งปีสองอยู่
แอบตกใจเลยนะตอนเห็นคุณอยู่ในคลาสปีสี่”





คริสพูดพลางยกยิ้มให้คยองซูที่เดินตามมาไม่ได้หยุด
รู้สึกดีที่อย่างน้อยๆวันแรกของการสอนเขาก็ไม่ได้เลวร้ายอะไรนัก
แถมยังเจอคยองซูเรียนอยู่ในคลาสที่เขาสอนด้วยซะอีก...
เพราะงั้นแล้ว อะไรๆที่คิดว่าจะแย่มันก็ไม่ได้เลวร้ายอย่างที่คิดนักหรอก





“แหม...หน้าผมไม่เด็กขนาดนั้นหรอกครับคุณคริส
คุณน่ะสิทำผมตกใจ ไม่คิดเลยนะครับว่าคุณเป็นอาจารย์” 





“อืม...ก็ผมเพิ่งอายุ 24 แต่ได้เป็นอาจารย์มหาวิทยาลัยแล้วนี่นา
ก็มีแต่คนไม่เชื่อกันอย่างนี้ล่ะ แต่ผมชินแล้ว” 




โอ้...ยี่สิบสี่ก็ห่างจากเขาสามปีเลยน่ะสิ 
อ่า...เป็นช่วงอายุที่เหมาะสมสุดๆเลยล่ะครับคุณว่าไหม?!




คิดในใจก่อนจะยกยิ้มกว้าง คริสเองก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกเมื่อทั้งสองคนเดินมาถึงห้องพักอาจารย์แล้ว
คยองซูโค้งให้กับคริสเล็กน้อยก่อนจะขอตัวลา แอบเสียใจเล็กน้อยที่ได้คุยกันเพียงชั่วครู่
หากแต่คยองซูรู้ดีว่ายังไงพรุ่งนี้เช้าก็เจอเขาอีก...
คยองซูยิ้มก่อนจะโค้งลาเก้าสิบองศาแล้วหันหลังกลับ




“งั้นผมไปก่อนนะครับคุณคริส...สวัสดีครับ”






"เดี๋ยวสิ!"






หากแต่เสียงเรียกที่คริสเรียกเขาไว้ทำให้เขาต้องชะงัก
คยองซูหัวใจเต้นตึกตักก่อนจะหันไปมองคริสที่ตอนนี้ส่งยิ้มน้อยๆให้เขา
มองเห็นคริสยกมือขึ้นโบกไปมาก่อนจะยิ้มจนตาปิดแล้วพูดกับเขาว่า...



.


.


.







“แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะ -- คยองซู” 

© Tenpoints !