คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : BIGGEST FANBOYs : 01
Starring : Kim Jongin & Do Kyungsoo
Rate : PG - 13
* THE BIGGEST FANBOYs
- 01 -
เข็มนาฬิกากำลังตีบอกเวลาเป็นจังหวะต่อเนื่อง บ่งบอกให้รู้ว่าบัดนี้ใกล้จะถึงสองทุ่มเต็มที
โด คยองซู กัดริมฝีปากแน่น และสั่นขาระริกด้วยความกังวลที่กัดกินอยู่เต็มหัวใจ
จะเรียกว่าตื่นเต้นก็ได้ เพราะท่าทางหลุกหลิกพวกนี้ และเหงื่อที่เริ่มซึมอยู่ทั่วใบหน้าอย่างนั้นก็บ่งบอกได้เป็นอย่างดี
ว่าแม่ง...ตื่นเต้นชิบหาย...
19.57 น.
คยองซูเปิดหน้าเว็ปไซต์ INTERNET EXPLORER แล้วเช็คข้อมูลที่ตนเองพิมพ์ทิ้งไว้ในหน้า NOTEPAD เป็นครั้งสุดท้าย
เลื่อนมือไปคลิกเม้าส์ที่ด้านขวามือของเครื่องคอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊ค ก่อนจะกดปุ่มรีเฟรชหน้าจอเพื่อเช็คความเคลื่อนไหว
และพบว่าสิ่งที่ทำให้เขาตื่นเต้นนั้นยังไม่เกิดขึ้น...
ใจเย็นน่าคยองซู...ยังเหลืออีกตั้งสามนาที มึงจะรีบทำห่าไรวะ
ต้องทันอยู่แล้ว มึงเกิดมาเพื่อสิ่งนี้เลยนะว้อย!
คยองซูคิดในใจเมื่อเขายกมือขึ้นปาดเหงื่อที่หน้าผาก ริมฝีปากถูกเม้มแน่น
เมื่อหน้าปัดนาฬิกาที่ตั้งอยู่ข้างๆ คอมพิวเตอร์โน๊ตบุ๊คบอกว่าเวลาที่เขารอคอยใกล้เข้ามาอีกนาทีหนึ่งแล้ว
แต่ทั้งๆ ที่เพิ่งบอกตัวเองไปเมื่อก่อนหน้า แต่คยองซูกลับรีบกดเครื่องหมายรีเฟรชบนหน้าจออีกครั้ง
รู้ว่างี่เง่าที่ตัวเองจดจ่อมากไป...แต่ใช่ครับ คนตื่นเต้นมันก็เป็นธรรมดาที่...
ฮ...เฮ้ย....ว๊อท เดอะ ฟรัคคคคคคคคคคคคคคค
ทำไมหน้า REGISTER ขึ้นแล้ววววววววววววววววววววววะ!!!!!!!
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!
ด่วนเลยมึง ด่วนเลยมึง ด่วนเลยมึงงงงงง!!!!”
คยองซูเบิกตากว้าง ก่อนที่จะสลับหน้า NOTEPAD ขึ้นมาก๊อปข้อมูลที่ตนเองพิมพ์ค้างเอาไว้
ก่อนจะสลับไปที่หน้าเบราเซอร์อินเตอร์เน็ท เพื่อกรอกข้อมูลที่เขาต้องการลงในช่องว่างตรงหน้า
หน้าเว็ปที่เขียนอยู่ด้านบนของเพจ ตัวเบ้อเร่อว่า
“ลงทะเบียนเพื่อลุ้นรับสิทธิเข้างานแฟนมีตติ้ง วง ACE-J”
ช่ายครับ...คุณคงพอจะเดาออกได้แล้วนะว่าผมทำอะไรอยู่
ผมเป็นติ่งวงเอซเจ...และช่ายครับ ผมกำลังต่อสู้แย่งชิงเพื่อได้เป็นหนึ่งใน 300 คนที่จะมีสิทธิลุ้นเข้างานแฟนมีตติ้ง!
ในวงเอซเจมีสมาชิกด้วยกัน 5 คนคือ จงอิน จงแด จุนมยอน ชานยอล และ จื่อเทา...
เนื่องด้วยสมาชิกเกือบทุกคนมีคำนำหน้าชื่อด้วยตัว J ยกเว้นชานยอล ชื่อวงจึงถูกตั้งขึ้นมาด้วยตัวอักษรเจนั่นเอง
คยองซูชื่นชอบวงนี้อย่างกับอะไรดี
เขาติดตามมาตั้งแต่วันเดบิวต์ จนกระทั่งวันนี้พวกเขาได้ออกซิงเกิ้ลที่สองมาแล้วก็ตามเถอะ
แต่คยองซูก็ยังทำใจให้ตัวเองเลิกติ่งพี่จงอินไม่ได้เลยซักที...
งานนี้เป็นที่โจษจันกันในหมู่แฟนคลับเอซแฟมิลี่(ชื่อแฟนคลับของวงเอซเจ)เอามากๆ
เพราะในบรรดาแฟนคลับที่มีนับหมื่นร้อยพันหมื่นแสนล้านในกาแลคซี่นี้...
จะมีคนที่ได้สิทธิเข้างานแฟนมีตติ้งแค่เพียง 300 คนเท่านั้น!!!!!
แงงงงง...และตอนนี้ผมกำลังลนมากเลยครับทุกคน มือสั่นอย่างกับอะไรดี
กับอีแค่กด Ctrl+C เพื่อลงชื่อและเบอร์โทรของตัวเอง...ผมยังมือสั่นเลยให้ตายเหอะ!!!
“ชื่อ โด คยองซู อายุ 21 ปี วันเกิด 12 มกราคม 1992 เบอร์โทร...
ที่อยู่...โอ๊ยยย จะถามไปทำชุดไอร่อนแมนหรือไงวะ ให้กรอกไรนักหนาเนี่ยยยย!”
คยองซูบ่นพึมพำด้วยความหงุดหงิด แต่มือก็ยังกดแป้นคีย์บอร์ดคอมพ์พิวเตอร์เป็นระวิงเพื่อกรอกข้อมูลลงไปในช่องว่าง
หัวใจเต้นตึกตัก...เหงื่อที่เมื่อกี้ซึมอยู่ประปรายตามหน้าผาก บัดนี้ไหลลงมาที่ข้างแก้มเพราะความเคร่งเครียด
หากแต่ไม่กี่อึดใจต่อมา...
คยองซูก็รีบเลื่อนมือไปจับเม้าส์แล้วกดไปที่ปุ่ม “ส่งข้อมูลลงทะเบียน”
“เสร็จแล้วโว้ย!!”
คยองซูตะโกนร้องลั่น
ก่อนจะหันไปมองที่หน้าปัดนาฬิกาดิจิตอลของตนแล้วพบว่า ณ เวลาที่เขากดเป็นเวลาสองทุ่มพอดิบพอดี
คิดในใจว่าทันแหงๆ แต่ที่แน่ๆ.............................................ทำไมหน้าเว็ปมันหมุนค้างอย่างนั้นวะ!
คยองซูใจเต้นตึกตัก ยกมือขึ้นทาบที่หัวใจก่อนจะมองหน้าจอโน๊ตบุ๊คของตัวเองอย่างวิตกกังวล
ทั้งๆ ที่คิดว่าน่าจะทัน....แต่ในหัวใจกลับรู้สึกได้อย่างชัดเจน -- ว่าเขาคงจะพลาดไปเสียแล้ว
“ฮือออ ต้องไม่ใช่งี้ดิ ไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
คยองซูเบะปากราวกับจะร้องไห้ ก่อนจะรีบกดเปิดหน้าจอเบราเซอร์ที่ตัวเองซ่อนไว้ด้านล่างหน้าจอ
เพื่อกดเปิดดูทวิตเตอร์เพื่อเช็คดูว่า...เขาพลาดไปแล้วจริงๆหรือว่ายังมีหวังอยู่...
@ACEJ_JD :
กรี๊ดดดดดดดด เราได้สิทธิคนที่ 92!!!
ฮืออออ จงแดโอปป้า ฉันจะได้เจอโอปป้าแล้ววววววววววว #ขอทิชชู่หน่อยปริ่มไม่ไหว
@PILLOW_J :
ทำไมหน้าเว็ปของกูมันยังหมุนติ้วๆ อยู่เลยวะ ฮือออออ TT_____TT
@CHANBLUV :
ไอ่เชี่ยยยยยยย หน้าเว็ปกูยังค้างอยู่แต่กูได้อีเมล์!!
กูได้สิทธิคนที่ 17 อ่ะ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
!@#$%&^*+)@$@+*@)@*$*)#%#@!$+*&%#}*)@#&%
@KISSJUN :
หมดหวังแล้ว....หมดแล้ว.... หมด ;____;
@BAEK_ONLYCHAN:
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก กูได้สิทธิโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ชานยอลจ๋า รอผมก่อนนนนนนนน
คยองซูอ่านหน้าทามไลน์ทวิตเตอร์ด้วยหัวใจอันแสนปวดร้าว
หากแต่เมื่อรับรู้ว่าพอมีหวังอยู่ คยองซูจึงรีบเปิดอีเมล์ออกดูด้วยหัวใจเต้นระทึก
ยังมีหวังน่า...บางทีเราอาจจะเป็นเหมือนชานบีเลิฟก็ได้!
แบบ...แบบที่ได้เมล์แล้วแต่หน้าเว็ปยังค้างอยู่น่ะ T___T
กล่องขาเข้า (1)
“เฮ้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
คยองซูตะโกนร้องออกมา เมื่อหน้าแรกของอีเมล์บอกได้ชัดเจนว่าเขาได้รับอีเมล์เข้ามาหนึ่งฉบับ
คนตัวเล็กมีรอยยิ้มพรายเต็มแก้ม เมื่อเลื่อนเม้าส์ไปกดเปิดที่กล่องข้อความนั้น
ก่อนที่จะเจื่อนยิ้มลงทันทีเมื่อพบว่า....
(Unread) WOLF KISS : สร้างรายได้ง่ายๆ ด้วยอินเตอร์เน็ต เพียงแค่คุณมีเวลา 1-2 ชม.ต่อวัน คลิ๊ก!
ฟัค...อยากส่งเมล์กลับไปบอกว่าฟัคยูฉิบหาย...
คยองซูหลับตาลงอย่างอ่อนแรงเมื่อพบว่าความหวังที่มีอันน้อยนิดของเขาได้ถูกทำลายย่อยยับดับสิ้นไปหมดแล้ว
ยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองเบาๆ อย่างหมายจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้เสียใจ
แต่แหงล่ะ...หวังมากก็เลยต้องมาเฟลอย่างนี้
“โหย...ขนาดเน็ตที่บ้านตั้งสิบสามเม็กแม่งยังกดไม่ได้เลย
พวกที่ติดแม่งใช้กี่เม็กวะ? อยากเมนชั่นไปถามจริงๆ บ้านมึงเปิดร้านเกมส์เหรอ”
บ่นพึมพำอย่างหัวเสีย ก่อนจะเดินไปทิ้งตัวลงกับเตียงแล้วนอนขดอยู่อย่างนั้น
อยากจะถือโอกาสนี้ทำตัวเป็นพระเอกเอ็มวีอกหักเสียหน่อย...
ชาตินี้เราเกิดเป็นคู่กรรม แล้วชาติไหนจะได้เกิดเป็นคู่กัน
ทั้งที่พยายามแล้วแท้ๆ แต่โชคชะตากลับไม่เป็นใจให้เขาได้ไปเจอกับจงอินเอาเสียเลย...
“นายทำฉันเสียใจรู้เปล่าจงอินนา...
ถ้านายไม่ทำให้ฉันชอบนายมากขนาดนี้ ฉันก็คงไม่ต้องมาเสียใจแบบนี้หรอกไอ้บ้า
ไม่รักแล้วว้อยยย หึยยยยยยยยยยย”
คยองซูมองไปที่โปสเตอร์ของ คิม จงอิน ซึ่งเป็นสมาชิกตำแหน่งนักเต้นหลักของวงเอซ
แล้วบ่นเปรยออกมากับตัวเองด้วยความเสียใจ...
ได้ยินเสียงแจ้งเตือนในทวิตเตอร์ดังขึ้นมาแล้ว หากแต่ก็ไม่ได้สนใจจะเดินไปดูหรอก
ก็คงจะเป็นพวกเพื่อนๆ แฟนคลับของเขาที่เป็นติ่งด้วยกันเมนชั่นเข้ามาถามว่าได้สิทธิหรือไม่นั่นแหละน่า...
เพราะงั้นเลยไม่ได้ใส่ใจที่จะตอบเมนชั่นหรือพูดคุยกับใครในตอนนี้...
แต่ไม่ร้องไห้หรอกนะคิมจงอิน ฉันไม่ได้เครซี่นายขนาดนั้นหรอก
ไม่ได้ไปเจอที่งานมีตติ้งไม่เห็นเสียใจซักหน่อย!
ไม่ได้อยากร้องไห้หรอกนะ ไม่ร้องหรอก...
.
.
.
แต่มันเป็นฟิลลิ่งน่ะ เข้าใจใช่ป่ะ T T
‘Let me take you to my world.
Almost there, Almost Jay world.
Don’t be afraid to lose your control’
เสียงริงโทนมือถือเพลง ACE-J: Almost J ดังขึ้นมาท่ามกลางความเงียบที่ฟิลลิ่งของผมบังคับให้ดราม่าอยู่ในห้องสี่เหลี่ยม
ความจริงแล้วผมไม่ได้มีอารมณ์อยากคุยกับใครนักหรอก
แต่โทรศัพท์ที่กำลังแผดเสียงของของจงแด เมนโวคอลของวงเอซเจในตอนนี้มันกลับทำให้ผมรู้สึกว่ายิ่งนอยด์เข้าไปใหญ่...
เพิ่งจะมารู้สึกว่าเสียงเพราะๆ ของจงแดนั้นบาดแหลมเชือดใจก็ตอนนี้...
เลยจำเป็นต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดเสียง หากแต่เปลี่ยนเป็นกดรับทันทีที่ได้เห็นชื่อที่ขึ้นอยู่บนหน้าจอ
เพราะถ้าขืนไม่รับสายของ บยอน แบคฮยอน หรือเพิกเฉยไม่สนใจมันล่ะก็
คยองซูอาจจะโดนบุกมาถล่มถึงบ้านเมื่อไหร่ก็ได้...
“เออ มีอะไร?”
กดรับแล้วถามปลายสายอย่างไม่ค่อยจะสบอารมณ์นัก
ยิ่งรู้สึกหงุดหงิดกันไปใหญ่เมื่อบยอนแบคฮยอนหัวเราะคิกคักดังมาจากปลายสายอย่างเปิดเผย
“ทำเสียงอย่างกับคนจะตายอย่างนี้...
มึงไม่ได้สิทธิแหงเลยใช่ป่ะ?”
“รู้แล้วยังเสือกจะถาม...วางไปเลยมึงอ่ะ
ถ้าจะโทรมาอวดที่มึงได้สิทธิก็วางไปเลยนะ
กูขอใช้เวลานอยด์ให้เป็นประโยชน์โดยที่ไม่ได้รับการรบกวนจากมึง”
คยองซูกรอกเสียงเซ็งลงไปในโทรศัพท์
เขารู้สึกไม่สบอารมณ์จริงๆ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นอยู่อย่างต่อเนื่องจากแบคฮยอน
“งั้นถ้ามึงอยากวางก็แล้วแต่...แต่กูแค่อยากจะบอกว่า
กูใช้คอมพ์เพื่อนกูกดอีกสิทธิกันไว้เผื่อมึงด้วย และ...เพื่อนกูกดได้สิทธิที่ 299 พอดิบพอดี
ก็แล้วแต่อ่ะน้า คือกูคิดไว้แล้วว่ามึงอาจจะกดไม่ติดเลยให้มันช่วยกด
แต่...ถ้ามึงไม่อยากได้ก็ไม่เป็นไรอ้ะ สิทธิคงจะขายได้ราคาดี -- คงมีใครซักคนที่พร้อมจะซื้อ”
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กูรักมึงที่สุดเลยแบคฮยอนนนนนนนนนนนนนนนนน
กูรักมึง กูรักมึง กูรักมึง กูรักมึง กูรักมึง!
กูขอให้พี่ชานรักมึงด้วย! จงรักแต่มึง จงหลงแต่มึง
เสพสมกายมึง อะไรอีกไม่รู้จำไม่ได้ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ผมกระโดดลุกจากเตียงด้วยความเร็วสูง...ก่อนที่จะวิ่งไปรอบห้อง
ตะโกนอย่างดีอกดีใจและสรรเสริญเยินยอเพื่อนรัก(?) อย่างเอาเป็นเอาตาย
“แหม่...ทีงี้ละรักกูเชียวนะ เมื่อกี้ยังไล่กูวางสายอยู่เลย
เออช่างแม่งเหอะ เอาเป็นว่ามึงได้สิทธิแล้วโอเค๊
ทีงี้ก็เลิกนอยด์แล้วออกไปฉลองกันเหอะคยองซู...กูอยากกินชานมไข่มุก”
แบคฮยอนพูดอ้อนผ่านมาจากปลายสาย
ซึ่งแน่นอนว่าผมเองก็ไม่ได้มีความรู้สึกอยากขัดใจอะไรเพื่อนรักของผมในตอนนี้
ไม่สิ...พูดให้ถูกคือเพื่อนรักที่สุดในโลกต่างหาก ฮิ!
“ได้เลยเพื่อนร๊ากกกกก เดี๋ยวคยองจะขับไปรับถึงหอเลยนะคร้าบเพื่อนแบค
โปรดแต่งตัวรอแล้วอีกสิบห้านาทีลงมารอราชรถที่ไปเกยถึงที่ได้เล้ย!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ประจบกูจังนะมึงเนี่ย
งั้นวันนี้ต้องเลี้ยงชานมกูด้วยนะ โอเคป้ะ?”
อะหือ...ได้ทีเอาใหญ่เลยนะมึง
คิดในใจกับตัวเองอยู่เล็กน้อย หากแต่วินาทีต่อมาคยองซูก็ยิ้มกว้าง
ไม่ได้เว้ยคยองซู กับผู้มีบุญคุณเราต้องรักและชาบู
“เออ ได้คร้าบบบบบบบบ
เดี๋ยววันนี้คยองจะเลี้ยงชานมน้องแบคเองโอเคเปล่า
งั้นก็รีบวางสายแล้วไปแต่งตัวได้แล้ว...อีกสิบห้านาทีเจอกันที่ใต้หอมึงนะ”
หลังจากนัดแนะกันเรียบร้อยแล้วคยองซูก็รีบวางสาย
ยิ้มดีใจกับตัวเองอยู่ซักครู่หนึ่งก็วิ่งไปอยู่ที่หน้าโปสเตอร์ที่ปลายเตียง
“งื้ออออ จงอินนา เมื่อกี้เราพูดอะไรออกไปนายไม่ได้ยินใช่ม้า
ใครจะไม่รักนายได้ลงคอล่ะเนอะ ก็ทั้งหล่อทั้งเท่ขนาดนี้
ยกโทษให้คยองน้า เมื่อกี้คยองไม่ได้พูดอะไรเลยนะ ฮี่ๆ”
คยองซูแนบหน้าลงกับโปสเตอร์แล้วหลับตาพริ้ม
เอ่ยพูดกับโปสเตอร์เบาๆ...ก็อย่างที่มโนนึกไปเองว่าคนในโปสเตอร์จะได้ยิน
และคยองซูสถาปนาตัวเองเป็นแฟนกับคิมจงอิน นับตั้งแต่วันที่ติดโปสเตอร์กับฝาผนังแล้วนั่นล่ะ!!
“เราขอโทษนะจงอินนา หายโกรธเราน้า จ๊วบบบ”
ก้มลงไปจูบที่โปสเตอร์เบาๆ หนหนึ่งแล้วยกยิ้มปริ่มเปรมใจ
อารมณ์จากไม่กี่นาทีก่อน เปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละโลก
คยองซูมองคนในโปสเตอร์อย่างสุขใจ ก่อนจะเดินไปนั่งที่หน้าคอมพ์พิวเตอร์โน๊ตบุ๊คอีกหนหนึ่ง
เปิดหน้าต่างโปรแกรมทวิตเตอร์ขึ้นมา
ยกยิ้มอย่างเป็นสุขเมื่อได้พิมพ์ข้อความลงไปว่า
@DOKYUNG1292 :
@ACE_Jongin1492 จงอินนา เรากำลังจะได้พบกันแล้วนะครับ
ผมได้สิทธิคนที่ 299 ล่ะ...ไม่รู้ว่าคุณจะเห็นทวิตนี้หรือเปล่า
แต่ถ้าเห็นก็อย่าลืมล่ะ! ผมคนที่ 299 และผมเป็นสุดยอดแฟนบอยของคุณ!! *ฮาร์ท*
คยองซูกด TWEET ด้วยรอยยิ้ม
ก่อนจะลุกขึ้นจากหน้าคอมพ์พิวเตอร์เพื่อไปแต่งตัว
.
.
.
โดยที่ไม่รู้เลยว่า...หลังจากนั้นเพียงแค่ไม่กี่นาที ข้อความของคยองซูก็ได้รับคำตอบ...
และถูกลบออกไปเพียงไม่กี่วินาทีหลังจากนั้น...
@ACE_Jongin1492 :
@DOKYUNG1292 ยินดีด้วยครับคุณหมายเลข 299 แล้วเจอกันวันงานนะ...แล้วผมจะรอนะครับสุดยอดแฟนบอย ^^
*********
“เฮ้ย จงอิน มึงตอบทวิตเตอร์แฟนคลับเหรอวะ?”
ปาร์ค ชานยอล โพล่งถามขึ้นมาอย่างตกใจ
ในขณะที่พวกเขาทั้งห้าคนกำลังอยู่บนรถตู้ส่วนตัวซึ่งกำลังมุ่งหน้ากลับไปยังหอพัก
คิม จงอิน เงยหน้าขึ้นจากจอโทรศัพท์ ก่อนจะพบว่าชานยอลเองก็ถือไอแพดของเขาเอาไว้ในมืออยู่เช่นกัน
“เออ...กูตอบทวิต แล้วไงวะ?”
จงอินถามอย่างไม่เข้าใจ
ในขณะที่จุนมยอนและจงแดที่นั่งอยู่เบาะหน้าก็หันกลับมามองพวกเขาด้วย
“มึงลืมไปแล้วเหรอว่าพี่ผู้จัดการสั่งให้เราตอบเมนชั่นเท่าที่จำเป็น
แล้วนี่มึงตอบแค่คนเดียวแบบนี้มันไม่ยุติธรรมป่ะวะ...กูว่ามึงน่าจะรีบลบมันซะตอนนี้นะ ก่อนที่จะมีปัญหา”
ชานยอลเอ่ยแนะอย่างระมัดระวัง หากแต่จงอินกลับเถียงขึ้นมาทันที
“ทำไมต้องลบด้วยวะ
กูก็แค่แสดงความยินดีคนที่ได้สิทธิมาเจอเราที่งานมีตติ้งวันอาทิตย์หน้าเองนะ”
จงอินพูดอย่างไม่เห็นด้วย
ซึ่งนั่นก็ทำให้ชานยอลต้องยกเหตุผลขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง
“ผู้จัดการบอกเราไม่ใช่เหรอว่าถ้าอยากติดต่อกับแฟนคลับให้เปิดตอบเป็นช่วงแฟนทอล์ค
เอะอะมึงจะตอบใครก็ได้อย่างนี้ไม่ได้นะว้อย เอาจริงๆ คือมันน่าเกลียดตรงที่มึงตอบเขาแค่คนเดียวนี่แหละ”
ชานยอลอธิบายอีกหนหนึ่งอย่างใจเย็น
ซึ่งเมื่อจุนมยอนได้ฟังก็พยักหน้าเห็นด้วยกับเขาในทันที
“อื้ม จริงอย่างที่ชานยอลว่านะจงอิน
พี่ว่านายรีบลบเหอะ เพิ่งตอบข้อความไปใช่ไหม ตอนนี้เขาน่าจะยังไม่เห็นนะ”
จุนมยอนถาม และหลังจากนั้นจงแดก็พูดขึ้นมาทันที
“แต่มันก็มีอีกทางถ้ามึงไม่อยากลบ
นั่นคือมึงต้องตอบข้อความแฟนๆ ทุกคนที่เมนชั่นมา...จะได้ยุติธรรมไง”
จงแดพูดพลางยักไหล่
เขายกแก้วกาแฟเย็นร้านโปรดที่ผู้จัดการเป็นคนซื้อมาให้หลังจากเลิกงานแสดงขึ้นดูดอย่างสบายใจเฉิบ
จื่อเทายังคงหลับสนิทอยู่ข้างๆ ของจงอิน...ซึ่งถึงแม้ว่าจะตื่นจงอินก็ไม่เห็นว่าจื่อเทาจะช่วยคัดค้านหรือเข้าข้างเขา
“เออๆ...กูลบก็ได้ รอแป๊ปนึง”
เลยต้องจำยอมกับความเห็นที่เพื่อนๆ บอกกับเขา
จงอินถอนหายใจอย่างเอือมระอาในขณะที่เปิดโปรแกรมทวิตเตอร์ในโทรศัพท์
ก่อนจะกด Delete ทวิตล่าสุดที่เขาตอบสุดยอดแฟนบอยหมายเลข 299 ให้หายไปจากหน้าทามไลน์ของเขา...
“เรียบร้อย...โอเคยังครับพวก”
จงอินชูโทรศัพท์สมาร์ทโฟนของตนแกว่งไปมาอย่างช้าๆ
ก่อนที่จะพบว่าจุนมยอนยกยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วหันกลับไปพูดคุยงุ๊งงิ๊งกับจงแดอย่างสนุกสนาน
ชานยอลเองเมื่อได้รับรู้ว่าจงอินทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว เขาจึงกลับไปสนใจที่หน้าไอแพดของเขาตามเดิม
ปล่อยจงอินให้กลอกตาไปมาอย่างเอือมระอาเล็กน้อย หากแต่ก็ไม่ได้หนักหนาจนทำให้ถึงขั้นว่ารำคาญใจ...
จงอินตัดสินใจหยิบหูฟังขึ้นมาเสียบต่อโทรศัพท์เครื่องหรู
กดไปที่โปรแกรมเครื่องเล่นเพลงแล้วหลับตาเพื่อฟังเพลงและอยู่กับตัวเองเงียบๆ
ขอโทษด้วยแล้วกันนะ สุดยอดแฟนบอยหมายเลข 299
ไม่ได้อยากลบหรอกนะแต่มันเป็นกฎ
จงอินคิดในใจก่อนที่จะปล่อยตัวเองให้ลืมๆ มันไปซะ
พยายามคิดว่าไม่ได้ลบข้อความให้หายไป...หรือไม่ก็ไม่ได้ตอบข้อความอะไรทั้งนั้นด้วยซ้ำ
จงอินหลับไปโดยไม่ได้รู้เลยว่า ...
ถึงแม้ว่าเขาจะลบมัน แต่แท้จริงแล้วมันไม่ได้หายไปหรอกนะ
.
.
.
เพราะนั่นต่างหาก...ที่เป็นจุดเริ่มต้นของเรื่องราวทั้งหมด
TBC.
ป.ล. ฟิคนี้ถูกสร้างมาเพื่อติ่ง...มีคำหยาบนะคะ
ไรเตอร์ห่างไกลฟิคมุ้งมิ้งมานาน
ถ้าภาษามันกากๆต้องขออภัยด้วยค่ะ แฮ่ๆ
ป.ล. เม้าท์มอยอย่าลืมติดแท็ก #สุดยอดแฟนบอย ฮี่ๆ
ความคิดเห็น