[SF-EXO] ✚ :: THE FL0WERS:: ✚ [ KRIS x D.O.]*

ลำดับตอนที่ #1 : ✚ SH0T 1 :: PINK CARNATI0N

 Author : MR.SN0WMAN
Pairing : KRIS x D.O.
Photo by : PickaJae★PickaJi 
Rate : PG-13


THE FL0WERS*



-------------------

SH0T 1 : PINK CARNATI0N

เสียงฝนที่ตกลงมาข้างนอกหน้าต่าง...ทำเอาคยองซูต้องสูดเอากลิ่นน้ำฝนและกลิ่นหญ้าชุ่มฉ่ำเข้าไปเต็มปอด 
เขาไม่ชอบหน้าฝนเท่าไหร่นัก แต่ปฏิเสธไม่ได้ว่ากลิ่นหอมนี้ทำให้เขาสดชื่นอย่างบอกไม่ถูก 
ยิ่งเสียงเม็ดฝนขนาดกลางที่กำลังตกกระทบหลังคาร้านเป็นจังหวะก็ทำให้เขารู้สึกเป็นสุข...


คยองซูหยิบกรรไกรขึ้นมาตัดหนามดอกกุหลาบกองใหญ่เพื่อจะเอาลงไปแช่ในน้ำ 
ในขณะที่เงี่ยหูรอฟังเสียงที่เขาคุ้นเคยอย่างใจจดใจจ่อ...


เขามักจะตื่นเช้าขึ้นมาทำแบบนี้ทุกวัน เพราะที่บ้านของเขาทำร้านขายดอกไม้สด 
ตอนแรกๆเขาน่ะเกลียดงานจัดดอกไม้พวกนี้อย่างกับอะไรดี 
และมักจะเคืองเสมอเวลาที่แม่มักจะปลุกให้ตื่นขึ้นมาตอนตีสี่ครึ่งของทุกวัน เพื่อที่จะไปรับดอกไม้มาลงที่ร้านทุกเช้า




แต่ตอนนี้ผมน่ะรักงานนี้มากๆเลยล่ะครับ...รักมากแบบที่ไม่คิดว่าจะรักมันมาก่อน
คุณคงไม่ต้องถามหรอกครับว่าเหตุผลคืออะไร...




...เพราะในเมื่อเหตุผลที่ผมว่า เขาเพิ่งเดินเข้าร้านมานี่ไงล่ะ...




.


.


.





กรุ๊งกริ๊ง....





เสียงกระดิ่งที่ดังมาจากประตูหน้าร้านสีขาวใหญ่ทำให้คยองซูต้องยกยิ้ม
เขารู้ทันทีว่าใครกันที่เป็นคนเดินเข้ามา...
เพราะว่าแค่กลิ่นน้ำหอมกลิ่นหรูที่ลอยโชยเข้ามาแตะจมูกก็ทำให้เขาจำได้แล้วว่าใครกันที่เดินเข้ามาในตอนนี้





คริส...คือชื่อของเขา 





“สวัสดีครับ” 





คยองซูเอ่ยทักทายลูกค้าคนสำคัญของเขาออกไปอย่างร่าเริง
รู้สึกว่าหัวใจเต้นกระตุก เมื่อได้เห็นรอยยิ้มของคนที่เดินเข้ามาก็เฉิดฉายและเปล่งประกาย
ไม่แพ้ดอกไม้นานาพันธ์ในร้านของเขาเลยซักนิด 
ชายหนุ่มร่างสูงยกยิ้มให้กับคยองซูก่อนจะสาวเท้าเดินเข้ามาที่เคาท์เตอร์หน้าร้าน





“สวัสดีครับ...วันนี้ตื่นเช้าอีกแล้วสินะ ขยันจังเลย...” 





เสียงนุ่มของชายหนุ่มร่างสูงเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี 
รอยยิ้มขี้เล่นของเขาที่ช่วงนี้เจ้าตัวมักจะถูกเผยออกมาบ่อยๆได้เห็นถูกยกขึ้นตรงมุมปาก 


ถ้าเป็นเมื่อก่อนคยองซูคงไม่ได้เห็นมันบ่อยนัก แต่เพราะว่าเขามาทุกวัน เราสองคนจึงสนิทกันในระดับหนึ่ง...
ระดับที่เขาเป็นลูกค้าประจำร้านดอกไม้ของเขาเท่านั้นน่ะ ไม่ได้มากไปกว่านี้...



คริสยกยิ้มในขณะที่สายตาของเขาก็กวาดตาไปทั่วร้านเพื่อหาดอกไม้ที่ถูกใจ 
แต่คยองซูรู้ดีว่าเขาแค่มองไปอย่างนั้นแหละ...เพราะเขาไม่เคยจะเลือกเองเลยซักที




“คุณเองก็เหมือนกันนะครับ...ขยันมาซื้อดอกไม้ทุกวันเลยเชียว
วันนี้อยากได้แบบไหนครับ? เลือกเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวผมจัดให้”




คยองซูถามในขณะที่มองเขาก้มหน้าลงไปสูดดมดอกไม้สีหวานตรงข้างกระจกใส
อา...เขาช่างดูงดงามเหลือเกิน งดงามราวกับภาพวาด คยองซูอยากจะจ้องมองเขาอย่างนี้ตลอดไปเลย...
แต่ติดที่ว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาส เพราะหากเขายังมีคนที่จะมอบดอกไม้ให้ทุกๆวันอย่างนี้ คงยากที่คยองซูจะหาโอกาสได้





“อืม...ผมไม่เลือกหรอก 
คุณก็เซอร์ไพรส์ผมเหมือนเดิมสิ” 





คริสยกยิ้มก่อนจะพูดประโยคที่คยองซูได้ยินอยู่ทุกวัน 
ไม่แปลกใจนักหรอกครับ...บอกแล้วไงว่าเขาไม่เคยเลือกเองเลยซักที





“งั้นรอซักครู่นะครับ ผมจะจัดให้นั่งรอก่อนนะครับ”





คยองซูลุกขึ้นพลางเลื่อนเก้าอี้ให้เขาได้ลงมาหย่อนตัวนั่งลง
ทั้งๆที่ไม่ต้องบอกก็ได้ เพราะเราก็ทำอย่างนี้กันอยู่ทุกวัน...
ต่างก็แค่วันนี้คยองซูเตรียมชงกาแฟอุ่นๆไว้ให้เขาด้วย




“ดื่มกาแฟนี่ก่อนนะครับ...เช้าๆวันที่ฝนตกอย่างนี้คุณควรจะดื่มอะไรอุ่นๆ” 





คยองซูยกยิ้มเมื่อได้ส่งแก้วกาแฟกลิ่นหอมกรุ่นส่งให้เขา 
คริสยกยิ้มกว้างเมื่อวันนี้คยองซูเซอรไพรส์เขาอย่างที่ไม่เคยทำ
ถึงแม้ว่าเขาจะมาซื้อดอกไม้ที่ร้านนี้เกือบปีได้แล้ว แต่คยองซูก็ไม่เคยเซอร์วิสเขาแบบนี้





“อ่า...ความจริงไม่เป็นไรก็ได้ แต่ขอบคุณมากนะครับ” 





คยองซูพยักหน้าก่อนจะส่งยิ้มให้บอกว่าไม่เป็นไร...ก่อนจะเดินไปที่หลังเคาท์เตอร์เพื่อจัดดอกไม้ตามสั่ง
ในขณะที่ก็ยังคงเฝ้ามองชายหนุ่มที่กำลังนั่งไขว่ห้างพลางมองออกไปนอกหน้าต่างที่ขุ่นมัวเพราะฝ้าจับ
มองเขายกมือขึ้นลูบที่กระจกแล้วทอดถอนใจออกมาเป็นพักๆ...



คยองซูจ้องมองเขาอย่างลืมตัว จนแทบจะไม่ได้สนใจกับการจัดดอกไม้ตรงหน้า
ภาพของคริสที่กำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างนั้นทำให้คยองซูแทบจะถอนสายตาออกมาไม่ได้เลย
มันช่างสวยงาม แต่ก็ดูเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน...เป็นความเจ็บปวดที่งดงาม






ฉึก… 









“โอ้ย!”





คยองซูที่มัวแต่มองคริสก็เลยหยิบจับอะไรไม่ได้ระวังจนโดนเอาหนามกุหลาบทิ่มเอาที่นิ้วชี้
เมื่อชายหนุ่มร่างสูงที่ได้ยินก็หันขวับกลับมาแทบจะทันที...
ก่อนจะผุดลุกขึ้นเดินมาทางคยองซูแล้วจับนิ้วเรียวของคยองซูขึ้นมาดูอาการ




“เป็นอะไรมากไหมครับ? ทำอะไรไม่ระวังเลยจริงๆ รอบที่สามแล้วนะอาทิตย์นี้” 




ชายหนุ่มร่างสูงที่กำลังยืนอยู่ข้างๆเขาพูดขึ้นมาราวกับจะบ่น
หากแต่ก็ยังดึงทิชชู่ขึ้นมาซับเลือดที่ปลายนิ้วออกให้เขา...
สัมผัสนั้นแผ่วเบา แต่หัวใจของคยองซูกำลังเต้นโครมครามอย่างควบคุมไม่ได้...




ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...





“มานี่สิ...ผมจะเป่าให้นะ” 




ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะเป่าลมหายใจลงมาที่ปลายนิ้วของคยองซูอย่างช้าๆ
มันดูโรแมนติคดีนะ แต่ก็อดทำให้คยองซูหัวเราะออกมาไม่ได้




“ห...ฮ่าๆๆๆๆ ผมไม่ได้ใช่เด็กๆแล้วนะครับคุณคริส มาเป่าอะไรของคุณล่ะเนี่ย” 




“เด็กสิ...ผู้ใหญ่ที่ไหนเขาจะปล่อยให้ตัวเองโดนหนามปักอย่างนี้ได้ตั้งหลายครั้งหลายทีแบบนี้
อาทิตย์นี้ครั้งที่เท่าไหร่แล้วจำได้หรือเปล่าฮึ? มัวแต่เหม่ออะไรอยู่ล่ะครับ ถึงได้โดนปักเอาตลอด”





เหม่อมองคุณอยู่ไงเล่าคนบ้า...ไม่ได้รู้อะไรบ้างเลยสินะ




“ป...เปล่าซักหน่อย” 






คยองซูก้มหน้างุด เมื่อคริสล้วงกระเป๋ากางเกงสแล็คสีดำเข้มของเขา 
ก่อนจะหยิบเอาพลาสเตอร์ยาออกมาแล้วแปะให้คยองซูจนเสร็จสรรพ 
หากแต่ปากก็ยังบ่นพึมพำไม่ได้หยุดราวกับเขาเป็นเด็กน้อยซะอย่างนั้น






“เปล่าอะไรกัน...จัดดอกไม้มาเป็นปีก็ยังโดนหนามปักอยู่เรื่อยเชียว 
วันหลังต้องระวังรู้ไหมครับ เอ้อ! ว่าแต่คุณรู้ชื่อผมด้วยเหรอ?” 





คริสถามอย่างแปลกใจในขณะที่แปะพลาสเตอร์วนรอบนิ้วเรียวของคยองซู
คยองซูพยักหน้าก่อนจะหลบสายตาที่มองตรงมาของเขาอย่างเขินอาย





“เอ่อ...ครับ 
ผมจำได้จากการ์ดที่คุณส่งมาให้ผูกกับช่อดอกไม้ครั้งก่อนน่ะ
ขอโทษที่ละลาบละล้วงนะครับ”





“ไม่เป็นไรหรอกครับ..ความจริงผมเองก็เสียมารยาทไปหน่อย 
มาซื้อดอกไม้ร้านคุณจะเป็นปีแล้วยังไม่เคยแนะนำตัวเลย
ว่าแต่คุณชื่ออะไรล่ะครับพ่อค้าตัวเล็ก...”





คริสยิ้มถามทำเอาคยองซูต้องหน้าร้อนผ่าวเมื่อได้ยินสรรพนามที่คนร่างสูงเรียกเขาที่ปลายประโยค




“ผมชื่อคยองซูครับ ส่วนคุณไม่ต้องแนะนำหรอกครับ ผมรู้แล้วล่ะ”





“ครับ...ขอบคุณที่จำชื่อผมได้นะ ฮ่าๆ” 





เสียงหัวเราะนุ่มๆหลุดออกมาจากปากของชายร่างสูง
คยองซูอมยิ้มเมื่อได้คิดว่าเวลาคนตรงหน้าหัวเราะออกมาแบบนี้เขาช่างดูน่ารักเสียจริงๆ
คยองซูรอจนชายหนุ่มแปะพลาสเตอร์ให้เขาเสร็จแล้วก็กล่าวขอบคุณก่อนจะดึงมือมากลับมา
หัวใจยังคงเต้นตูมตามจนคยองซูเองได้ยินเสียงนั้นดังชัดเจน
คยองซูหลบตาก่อนจะโค้งขอบคุณคริสเล็กน้อย





“ขอบคุณมากนะครับ ไม่คิดเลยว่าคุณจะพกพลาสเตอร์ยาติดตัวไว้ด้วย
เป็นประโยชน์มากเลย...คุณกลับไปนั่งรอเถอะครับ เดี๋ยวผมจะรีบจัดดอกไม้ให้นะ” 





คยองซูไล่ให้เขาไปนั่งรอที่เก้าอี้ตามเดิม ซึ่งคริสเองก็ไม่ได้อิดออด
เขาเอ่ยกับคยองซูเป็นครั้งสุดท้ายให้ระวังก่อนจะเดินจากไปทิ้งตัวลงที่เก้าอี้เหมือนเดิม



เมื่อกลับไปถึงเก้าอี้ คริสก็หยิบเอากาแฟที่คยองซูเป็นคนชงขึ้นมาจิบครั้งหนึ่ง
ทำเอาคยองซูได้แต่มองอย่างลุ้นๆว่าเขาจะมีปฏิกิริยายังไงบ้าง





“อืม...กาแฟนี่ -- อร่อยดีนะครับ” คริสยิ้มออกมาหลังจากที่ดื่มกาแฟนั้นเข้าไปแล้วพยักหน้า




คยองซูได้แต่ยกยิ้มกว้างเมื่อได้รู้ว่าฝีมือการชงกาแฟของเขาถูกใจชายหนุ่มตรงหน้า
ทั้งๆที่เขาไม่เคยชงกาแฟมาก่อน... 
แค่ดื่มคยองซูยังไม่เคยเลยด้วยซ้ำไป แต่กลับต้องมาชงกาแฟให้กับคริสแบบนี้

เขาเป็นคนแรกจริงๆสำหรับคยองซู...
เขาเป็นรักแรก...เป็นคนแรกที่เขาพร้อมจะทำให้ทุกอย่าง



ผมจะทำทุกอย่างเลย...ถ้าจะมีโอกาสซักวันอ่ะนะ...

อา...งั้นดอกไม้ที่จะจัดให้เขาวันนี้จะเป็นดอกอะไรดีล่ะ?




คยองซูมีคำตอบไว้ในใจแล้ว...



เดินไปหยิบเอาช่อดอกคาร์เนชั่นสีชมพูหวานมาจัดช่ออย่างอารมณ์ดี 
ในขณะที่มองคริสนั่งดื่มกาแฟฝีมือตัวเองแล้วยกยิ้มมองออกไปนอกหน้าต่าง



สำหรับวันนี้...ผมคงต้องใช้คาร์เนชั่นสีชมพูจัดช่อ แซมด้วยดอกคัตเตอร์สีขาว
จัดช่อแล้วผูกโบว์สีแดงและม่วงจนดูหวานแหวว 
เพียงแค่จะสื่อความหมายให้เจ้าของช่อดอกไม้ได้รู้ว่า เขาคือความรักที่กำลังผลิบานในหัวใจของผม




“คยองซู...ไปมหาลัยเถอะลูกเดี๋ยวจะสายเอา 
เดี๋ยวแม่จะดูร้านต่อเอง ขอบใจนะจ๊ะ” 





“คร๊าบบบบ เดี๋ยวผมผูกโบว์เสร็จก็จะไปแล้ว” 





เสียงของแม่ที่ดังมาจากหลังร้านทำให้คยองซูเงยหน้าขึ้นดูนาฬิกาที่ประดับไว้ตรงข้างฝา
ตะโกนบอกแม่ออกไปว่าเขารับทราบแล้ว ถอนหายใจออกมาเมื่อเห็นว่าตอนนี้เจ็ดโมงสี่สิบนาทีแล้ว
และฝนยังคงไม่หยุดตก






“แต่ฝนยังตกอยู่เลย...” เขาบ่นกับตัวเองเบาๆในขณะที่ผูกริบบิ้นรอบช่อดอกไม้จนเสร็จ



คริสมองออกไปนอกร้านตามที่คยองซูบ่นออกมาแล้วก็พบว่าฝนยังคงตกลงมาอยู่เรื่อยๆ
หากแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไปเมื่อคยองซูส่งยิ้มมาให้เขาแล้วบอกว่าช่อดอกไม้เสร็จแล้ว




"เสร็จแล้วล่ะครับคุณคริส...
วันนี้คาร์เนชั่นสีชมพู ถูกใจบ้างไหมครับ?"




"อืม...คุณรู้ใจผมเสมอล่ะ ขอบคุณนะครับ ว่าแต่..."





เขาเดินไปรับดอกไม้มาจากมือของคยองซูแล้วมองตรงไปยังคนตัวเล็กเบื้องหน้า 
เสตามองไปนอกร้านก่อนจะเอ่ยเสียงยาวที่ปลายประโยคอย่างไม่แน่ใจ...

คยองซูเอียงศีรษะอย่างแปลกใจ ก่อนจะเอ่ยถามออกมาเบาๆ






“หืม? อะไรเหรอครับ?”






“คือตอนนี้ฝนมันตก...ให้ผมไปส่งก็ได้นะครับ” 






คยองซูเบิกตากว้างหลังจากที่ได้ยินคริสเอ่ยออกมายิ้มๆ
ทั้งสองคนตกอยู่ในความเงียบไปนานจนคยองซูได้ยินเสียงสายฝนตกกระทบบนหลังคาดังเป็นจังหวะ
ซึ่งแน่นอน...ตอนนี้มันดังเทียบกับเสียงหัวใจเขาไม่ได้เลยซักนิด
คยองซูมองรอยยิ้มที่มุมปากและมองเห็นคริสยักคิ้วขึ้นข้างหนึ่งเพื่อรอคำตอบของเขา





โอ้...พระเจ้ากำลังช่วยผมสินะครับ
ช่วยผมโดยการส่งเทพบุตรคนนี้มาให้ผม...






ขอบคุณพระเจ้า...

.



.



.




ในที่สุดวันนี้ก็เป็นวันของโดคยองซู!!!










+TALK


สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนนะคะ...ไม่มีไรมากค่ะ
จะมาบอกว่า มาอ่านแล้วอย่าลืมเม้นท์นะ ฮี่ๆ

© Tenpoints !