คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ✚ THE LECHEROUS :: IX
Author : Mr.$N0wman & Faku Haku
Pairing : Kai x D.O.
Rate : NC - 17
The Lecherous*
‘9.00’
by : faku_haku
The Lecherous*
คยองซูกำลังยืนอยู่ที่อ่างล้างหน้าในห้องน้ำของโรงเรียนหลังจากเพิ่งสอนเสร็จไปอีกหนึ่งคาบ
มือเรียวรองน้ำเย็นๆจากก๊อกนั้นขึ้นมาลูบหน้าเบาๆเพื่อชำระเอาสิ่งสกปรกออกไปก่อนจะหยิบเอากระดาษทิชชูขึ้นมาซับให้แห้ง
มองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกสำรวจดูความเรียบร้อย
ภาพที่สะท้อนกลับมาในดวงตาของเขานั้นก็ยังเป็นโดคยองซูอยู่เหมือนเดิม
ใบหน้าเนียนใส ดวงตากลมโตซื่อ พวงแก้มและสันจมูกก็ยังไม่ได้เปลียนไป
แต่ถึงอย่างนั้นเงาในดวงตามันก็บ่งบอกได้ถึงความแตกต่าง เมื่อก่อนนี้คงมีแต่เพียงความสนุกสนานของวัยหนุ่มเท่านั้น
แต่ในวันนี้มันกลับเต็มไปด้วยประกายสดใหม่ และเขาก็เข้าใจดีว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร
ประกายแบบนี้มันค่อยๆ ชัดเจนนับตั้งแต่รู้จักกับจงอินเป็นต้นมา
อา... เพียงแค่คิดถึงเด็กนักเรียนคนนั้นก็ทำเอาเขารุ่มร้อนเสียเหลือเกิน
ทุกวันนี้มันก็ยากพออยู่แล้วที่จะเข้าไปสอนที่ห้องห้าแล้วต้องสบตากับร่างสูง
อยากเหลือเกินที่จะให้อีกฝ่ายเข้าครอบครองและพลอดรักแนบเนื้อ
มือเล็กลดต่ำลงมาที่ปกเสื้อก่อนจะกดมันลงน้อยๆ รอยกุหลาบสีแดงเล็กเผยออกมาให้เห็น
“ทำอะไรอยู่น่ะครู"
คยองซูสะดุ้งสุดตัวเมื่ออยู่ๆ เสียงของจงแดก็ดังขึ้น เขาหันกลับไปแล้วก็เห็นอีกฝ่ายยืนอยู่ที่ประตูห้องน้ำชายนั้น
แววตาเจ้าเล่ห์ฉายออกมาจากดวงตาเล็กๆ ของจงแด
ไม่นานนักก็ค่อยๆ สาวเท้าเข้ามา ยืนอยู่ที่อ่างล้างหน้าใกล้ๆ ก่อนจะค่อยๆ ล้างมือ
“เหม่อมองกระจกอยู่ตั้งนานสองนาน ไม่ใช่ว่าเหม่อถึงเพื่อนผมหรอกนะ?”
คนตัวเล็กนิ่งเงียบ เขาจำสิ่งที่จงอินบอกได้ว่าวันนั้นนักเรียนคนนี้ก็อยู่ที่ผับเหมือนกัน
มิหนำซ้ำยังเห็นเขาตอนกำลังสนุกสุดเหวี่ยงเสียด้วย
“พูดอะไรของนายน่ะ" ถามออกไปเมื่อตั้งสติได้
“ก็พูดเรื่องจริงนี่นา...” จงอินหันมาสบตาครูร่างเล็กของเขา "...ไอ้จักรพรรดิมันบอกครูแล้วหรือยังว่าผมก็ไปเที่ยวกับมันคืนนั้นน่ะ"
“บอกแล้ว"
“อืม...” หันกลับไปมองกระจกต่อและรองน้ำขึ้นมาลูบปลายคางเบาๆ "...ถ้าอย่างนั้นครูก็คงเสร็จเพื่อนผมแล้วแหละ"
“นี่นาย...”
“อย่าเถียงเลยครูฟังไม่ขึ้นหรอก" จงแดขัดขึ้นก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ
"...ครูคงไม่รู้ แต่พอผมพูดถึงไอ้จักรพรรดินะ ครูก็หน้าแดงขึ้นมาเลย
แล้วถ้าไม่ให้ผมสรุปว่าอย่างนั้นแล้วจะให้ผมสรุปยังไงเหรอ...”
หันมามองหน้าครูเขาตรงๆ อีกครั้งหนึ่ง รูปปากยกยิ้มอย่างรู้ทัน "...หรือครูอยากให้ผมหาหลักฐาน?”
คยองซูอ้าปากกำลังจะถามว่าที่อีกฝ่ายพูดออกมาหมายถึงอะไรแต่ก็ต้องกลืนเอาคำพูดลงคอไปเสียก่อนเมื่ออยู่ๆ
มือของจงแดก็พุ่งตรงมาที่ปกเสื้อของเขาและกดมันลงต่ำ
สายตานั้นพุ่งมองตรงไปยังรอยกุหลาบสีแดงที่บนลำคอขาวเนียนเหมือนจะรู้อยู่ก่อนแล้วว่าต้องมองหาตรงไหน
มือเล็กรีบปัดมือของอีกฝ่ายออกไปแล้วก็รวบคอเสื้อขึ้นสูงอีกครั้ง
“หึหึหึ...” จงแดหัวเราะเบาๆ ในลำคอ "...ไอ้จักรพรรดิมันร้ายแฮะ ทำรอยซะขนาดนี้เลยเหรอ"
“รักษามารยาทหน่อยนะคิมจงแด" พยายามรักษาน้ำเสียงไม่ให้สั่นแต่ก็ทำได้ยากนัก
"...นี่มันยังไม่หมดคาบเรียนเลยไม่ใช่เหรอ กลับไปเรียนเดี๋ยวนี้นะ"
“โธ่ครู ไม่ต้องเก๊กดุต่อหน้าผมก็ได้...” จงแดถอยห่างออกไปเล็กน้อยและก็ยืนพิงอ่างล้างหน้าสบายๆ
"...ส่วนเรื่องเรียนน่ะช่างมันก่อนดีกว่าเนอะ
จะบอกให้ก็ได้ ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้จักรพรรดิมันบอกว่ามันจะเรียนคาบครูล่ะก็นะ ผมคงไม่เรียนมันสักคาบแล้วล่ะ
เพราะฉะนั้นคาบนี้ผมจะเข้าหรือไม่เข้าก็เรื่องของผมดีกว่า...”
"ทำไมถึงทำตัวแบบนี้นะพวกนาย" คยองซูทำเป็นอารมณ์เสียแม้หัวใจนั้นจะยังเต้นตึกตักๆไม่หาย
"ฉันเป็นครูนะ ก็ต้องคอยเตือนพวกนายให้กลับไปเรียน"
"ก็บอกแล้วไงฮะว่าช่างมันก่อนก็ได้ เพราะว่าตอนนี้..." ลดเสียงลงจนเบาราวกับกระซิบ
"...ผมอยากคุยกับครูเรื่องระหว่างครูกับเพื่อนผมมากกว่า"
พูดจบคิมจงแดก็ล้วงมือข้างหนึ่งเข้าไปในกระเป๋ากางเกงอีกครั้ง
ส่วนอีกข้างก็หยิบเอาแท่งไม้ไอติมที่เขาเก็บไว้จากตอนกลางวันขึ้นมากัดเล่น
สายตาคมมองตรงมาที่คนตัวเล็ก แววตาสื่อความอยากรู้ความจริง
“มันไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละ"
“โหครู อย่าดูถูกผมนักสิครับ...” เป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งที่เขาใช้คำลงท้ายอย่างสุภาพ
"...ผมน่ะรู้จักไอ้จักรพรรดิมานานแล้วนะ ไม่อยากอวดแต่ผมว่ามันน่ะสนิทกับผมมากที่สุด
มันคิดอะไรอยู่ผมรู้เหมือนมองตัวเองยังไงยังงั้น...”
โยนไม้ไอติมทิ้งลงไปในถังขยะก่อนจะหยิบเอามวนบุหรี่ในกระเป๋าเสื้อออกมาจุด
คยองซูขยับตัวเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะฝ่าฝืนกฎระเบียบ
แต่เพียงอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมามองตรงๆเท่านั้นก็พูดอะไรไม่ออก ด้วยเหตุผลบางอย่าง
เหมือนกับว่าจงแดกำลังแผ่อำนาจออกมาได้อย่างไรอย่างนั้น และมันกดดันเสียจนคยองซูถึงกับต้องกลืนน้ำลาย
“ถามตรงๆ เลยนะครู...” พ่นควันบุหรี่ออกมาเบาๆ "...ครูมีอะไรกับมันครั้งแรกตั้งแต่เมื่อไร"
คนตัวเล็กเม่้มปากเสียแน่นเมื่อได้ยินคำถามนั้นชัดถนัดเต็มสองหู ใบหน้าค่อยๆ กลายเป็นสีเข้ม
ส่วนหนึ่งก็เพราะรู้สึกเขินอาย แต่อีกส่วนก็อาจจะเป็นเพราะไม่พอใจที่ตัวเองถูกลูกศิษย์ถามอย่างไม่ไว้หน้าแบบนี้
“ฉันเตือนนายแล้วนะคิมจงแด...”
“เห้ยครูอย่าอ้อมค้อมดิ ผมไม่ได้มีเวลาทั้งวันมาถามครูหรอกนะ...”
แต่ก็เป็นอีกครั้งที่ฝ่ายนั้นขัดไม่ให้คยองซูพูดจบ
"เอางี้ดีกว่า ในเมื่อครูยังไม่กล้าพอที่จะยอมรับมันกับผมก็ไม่เป็นไร
เอาเป็นว่าหลังจากที่ผมเห็นครูเมื่อคืนวันศุกร์ที่ผับ ผมก็พอปะติดปะต่อเรื่องทั้งหมดได้อยู่...”
เว้นจังหวะดูดบุหรี่มวนขาวเล็กน้อย
"...และผมไม่โทษหรือไม่ว่าอะไรครูหรอกนะเรื่องนั้นอ้ะ มันก็เรื่องของครูกับจงอิน ผมไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรทั้งนั้น...”
คยองซูฟังแล้วก็สงสัยว่าถ้าไม่เกี่ยวแล้วจะมาคุยกับเขาแบบนี้ไปเพื่ออะไรแต่ก็ไม่ได้ถามออกไปอย่างที่คิด
“ผมว่าครูออกจะอ่อนต่อโลกนิดๆ นะ ตอนที่ครูมาสอนคาบแรกน่ะ...” พูดต่อไปสบายๆ
"...เพราะฉะนั้นมันก็คงไม่ค่อยน่าแปลกใจอะไรถ้าครูจะหลงเสน่ห์แพรวพราวของไอ้จักรพรรดิมัน...”
“พูดมากเกินไปแล้วนะคิมจงแด"
“ก็ถ้าไม่อยากให้ผมพูดครูก็พูดเองสิครับ...”
อีกครั้งหนึ่งที่ลงท้ายประโยคด้วยคำสุภาพที่ฟังดูก็รู้ว่าแฝงนัยประชดประชัน
จงแดเว้นระยะรอให้คนตัวเล็กพูดอะไรออกมาแต่ก็ได้กลับมาแต่ความเงียบอีกครั้ง
“เอาเถอะ ประเด็นที่ผมพูดมาตั้งนานนี่ก็ไม่ได้มีอะไรหรอกนะ
ผมแค่อยากถามว่า ครูกับไอ้จงอินคงไม่ได้เพิ่งบังเอิญเจอกันแล้วก็มีอะไรกันเมื่อวานนี้ครั้งแรกหรอกจริงมั้ย...”
ดูดบุหรี่เข้าไปอีกครั้งก่อนจะพ่นควันออกมา "...และถ้ามันเป็นอย่างนั้นแล้ว ตกลงครูกับไอ้จงอินตอนนี้อยู่ในฐานะอะไรกัน"
คยองซูรู้สึกเหมือนถูกน้ำเย็นจัดสาดใส่หน้าเมื่ออีกฝ่ายถามออกมาแบบนั้น
นั่นสิ... เขากับจงอินเป็นอะไรกันนะ...
มือเรียวรวบเข้าด้วยกันช้าๆ และใบหน้าก็ค่อยๆก้มลงต่ำไปมองปลายเท้าของตัวเอง เรียวปากบางเม้มเสียจนบางเฉียบ
“ฉันกับเขา...” พูดออกไปเบาๆ ด้วยน้ำเสียงสั่นๆ "...ก็เป็นแค่ ครู กับ ลูกศิษย์ เท่านั้นแหละ"
จงแดเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำตอบนั้น
แต่คยองซูก็ไม่ทันได้เห็นด้วยยืนก้มหน้าอยู่เล็กน้อยนั้น ผู้เป็นนักเรียนอัดบุหรี่เข้าปอดอีกครั้งหนึ่งก่อนที่จะพูดต่อ
“คงไม่ใช่มั้งครู...” เขาว่า "...ครูกับนักเรียนที่ไหนจะมีความสัมพันธ์แบบนี้ได้กัน"
“จะบอกว่าฉันเลว?” คยองซูเงยหน้าขึ้นมา "...จะบอกว่าฉันเป็นครูที่แย่แบบนั้นสินะ"
“เห้ยไม่ใช่อย่างนั้น...” จงแดรีบพูดออกมา
"...คือผมไม่ได้หมายความว่าครูเป็นคนเลวนะ ผมรู้จักไอ้จักรพรรดิดี
เพราะฉะนั้นก็รู้อยู่หรอกว่าครูไม่ใช่คนเริ่ม เพียงแต่ที่ผมอยากจะถามก็คือ ครูกับจงอิน คบกันในฐานะอะไร"
“ไม่มีฐานะอะไรทั้งนั้นแหละ"
คนตัวเล็กตอบกลับไปทันควันและก็เป็นอีกครั้งที่จงแดต้องเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อยด้วยความประหลาดใจ
ที่เขาตัดสินใจมาคุยกับคยองซูและถามตรงๆแบบนี้ก็เพราะว่าถามจงอินไปแล้ว
และหมอนั่นก็เอาแต่บ่ายเบี่ยงที่จะตอบก็เลยคาดว่าจะได้มาคาดคั้นคำตอบจากคุณครูร่างเล็กแทน
แต่คำตอบที่ได้มันช่างเหนือความคาดหมายเสียเหลือเกิน
จะไม่ให้ตกใจได้อย่างไรก็ในเมื่อพฤติกรรมของเพื่อนเขาออกจะเปลี่ยนไปมากขนาดนั้น
ถ้าเป็นคิมจงอินเมื่อก่อนคงไม่มีทางที่จะมาตั้งใจเรียนเพียงเพราะอยากจะเอาใจใคร
ไม่มีทางที่จะขอร้องให้เขาช่วยเก็บความลับให้คนอื่น
ไม่มีทางที่จะหัวเสียด้วยเรื่องของครูอู๋อี้ฟานถึงขนาดบีบให้ฝ่ายนันต้องลาออก
แล้วก็ไม่มีทางที่จะไม่เปลี่ยนคู่นอนนานมากเป็นเดือนๆ แบบนี้ได้อยู่แล้ว
“ครูพูดจริง?”
“อืม...” คยองซูยืดตัวขึ้นอีกครั้ง
"...ก็อย่างนั้นแหละ นายอาจจะฉลาดและรู้จักเพื่อนนายดีนะคิมจงแด แต่เห็นได้ชัดเลยว่ามันไม่ได้ดีพอ...” เขาพูดออกไปรัวเร็ว
"...ใช่ฉันกับเพื่อนของนายเคยมีอะไรกัน และหลังจากนี้มันจะไม่มีทางเกิดขึ้นอีก...
ฉันเป็นครู เขาเป็นนักเรียน ก็ให้มันเป็นไปแบบนั้น
ทีนี้ถ้าหมดคำถามคาใจแล้ว ก็เชิญกลับไปที่ห้องเรียนของนายได้!”
คยองซูกระแทกเสียงในเชิงสั่งและถือว่านั่นเป็นจุดสิ้นสุดของบทสนทนา
คิมจงแดอ้าปากจะพูดอะไรอีกรอบหรือสองรอบแต่ก็ต้องเงียบไปในที่สุด
เขาบี้บุหรี่ในอ้างล่างหน้าก่อนจะเปิดน้ำล้างให้สะอาด
โดยก้นบุหรี่ที่เหลือลงไปในถังขยะแล้วจึงเดินออกจากห้องน้ำมุ่งตรงกับไปยังห้องเรียน
ไอ้จักรพรรดิ มึงจะงี่เง่าเกินไปหน่อยแล้วนะแบบนี้
The Lecherous*
ก๊อกๆ
คิมจงอินเงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูห้องกิจกรรมที่เขามักจะใช้เป็นห้องสำหรับพักอาศัยเวลาที่ไม่อยากจะเข้าเรียน
ดวงตานั้นออกจะปรือเล็กน้อยด้วยความที่เพิ่งตื่น
“มีอะไรวะไอ้แด้"
เขาถามออกไปเมื่อเห็นว่าไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเพื่อนสนิทของตัวเองที่กำลังเดินเข้ามา
จงอินยกเท้าลงจากโต๊ะตัวใหญ่นั้นแล้วก็ขยับเก้าอี้เล็กน้อยเพื่อให้อีกฝ่ายเดินเข้ามานั่งได้
สีหน้าของจงแดดูออกจะเครียดอยู่เบาๆ และเมื่อตอนที่นั่งลงเรียบร้อยแล้วนั้นเขาก็มองร่างสูงด้วยสายตาคมๆ
“อ้าว มาตีหน้าเครียดแล้วก็เสือกไม่พูด...” จงอินบ่นพบางยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม "...มีอะไรก็พูดมาสิมึง"
“กูถามจริงนะ...” อีกฝ่ายเอ่ยออกมาเรียบๆ "...มึงได้ครูเขากี่ครั้งแล้ว"
“ห๊ะ!”
จงอินเกือบจะสำลักน้ำที่กำลังดื่มเมื่ออยู่ๆ เพื่อนเขาถามออกมาแบบนั้น
ชายหนุ่มเช็ดปากและวางขวดน้ำกลับลงไปบนโต๊ะก่อนจะหันหน้ามาหาจงแดอีกครั้ง
“มึงพูดเชี่ยอะไรของมึงเนี่ย"
“มึงอย่ามาโกหกกูไอ้จงอิน...” จงแดยังคงไม่เปลี่ยนสีหน้า
"...กูดูสีหน้าและสายตาของมึงออก กูรู้จักมึงดี...
ยิ่งตอนที่กูเห็นครูเขาในผับกูยิ่งมั่นใจว่ามึงกับครูคยองซูต้องเคยมีความสัมพันธ์อะไรกันแล้วแน่นอน
เพราะฉะนั้น ตอบคำถามกูมาซะดีๆ คิมจงอิน...”
เรียกชื่ออีกฝ่ายตรงๆ เพื่อให้เข้าใจว่าเขาจริงจังกับการพูดคุยครั้งนี้มากแค่ไหน "...มึงกับครูคยองซู ได้กันกี่ครั้งแล้ว"
“ไอ้แด้ มึงอาจจะรู้จักกูดีนะ แต่มึงช่วยให้เกียรติครูเขาบ้าง”
น้ำเสียงของจงอินก็เปลี่ยนไปเหมือนกัน
มันกลายเป็นน้ำเสียงราบเรียบทุ้มต่ำในเวลาที่เขาไม่ค่อยพอใจกับอะไรบางสิ่ง
“สรุปว่ามึงจะไม่ยอมรับใช่มั้ย ว่ามึงเคยได้...”
“มึงหยุดใช้คำหยาบๆ แบบนั้นกับครูคยองซูเขาได้แล้วนะ..." จงอินขู่เสียงแหบแห้ง
"...เพราะถ้ามึงยังไม่เลิกลามปามใช้ภาษาเหี้ยๆกับครูคยองซูอีกล่ะก็ กำปั้นลุ่นๆของกูเนี่ยจะไปกระแทกคางของมึง"
จงแดเงียบไปเมื่ออีกฝ่ายพูดออกมาแบบนั้น
“แปลกดีนะ...” พูดขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง "...เมื่อก่อนกูไม่เห็นมึงจะเคยหงุดหงิดโมโหใครด้วยเรื่องอะไรแบบนี้..."
เป็นจงอินที่เงียบไปบ้าง
"...แต่เอาเถอะ มึงอยากโกหกกูก็ตามใจ มันเรื่องของมึง แต่กูจะบอกให้ก็ได้นะ...”
เขาเว้นระยะและมองตรงมาที่คนตัวสูงกว่าโดยไม่เกรงกลัว "...เมื่อกี้กูเจอครูคยองซูเขามา และกูเห็นรอยที่คอของครูเขานะ"
ลมหายใจของจงอินสะดุดเล็กน้อยเมื่อสิ้นประโยค
จงแดจงใจไม่บอกออกมาทั้งหมดถึงรายละเอียดว่าเขาคุยอะไรกับคยองซูบ้าง
เพราะอยากที่จะรู้มากกว่าว่าเพื่อนของเขากำลังคิดอะไรอยู่
“มึงจะปฏิเสธกูอีกมั้ยว่ารอยนั่นไม่ใช่ของมึง?”
จงอินหรี่ตาลงเล็กน้อย และนั่นเป็นสัญญาณที่ไม่ดีบ่งบอกว่าเขาไม่ค่อยชอบใจกับบทสนทนานั้นเท่าไรนัก
“รอยที่คอของครูเขาจะเป็นของกูหรือของใคร แล้วมันเกี่ยวอะไรกับมึง จงแด"
“มึงก็ตอบมาสิ ที่กูถามน่ะ"
จงอินลุกขึ้นยืนพรวดพราดจนจงแดสะดุ้งแต่เขาก็ไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น
ขายาวก้าวฉับๆ ตัดไปที่ประตูห้องกิจกรรมนั้น มือหนากระชากบานประตูเปิดออกและทำท่าจะออกไป
“มึงจะหนีไปไหน" จงแดพูดขึ้นขึ้นมาเสียก่อน
“ถ้ามึงจะมาพูดเรื่องนี้กับกู...กูไม่คุยด้วย"
“ก็ตามใจมึงนะ...” จงแดลุกขึ้นบ้าง ท่าทางเขาดูไม่ค่อยสบอารมณ์ไม่ต่างอะไรกับจงอิน
"...เวลากูพูดอะไรน่ะ ถ้าไม่มั่นใจกูไม่พูดหรอก เรื่องมึงกับครูคยองซูเขาก็เหมือนกัน
มึงจะเถียงจะไม่ยอมรับอะไรกูไม่สนหรอกนะ
แต่ในสายตาของกู ครูเขาเป็นคนซื่อ มึงทำอะไรเขาบ้างก็ไม่รู้ แต่ที่รู้ก็คือ...” เขาเว้นระยะ
"...ครูเขาไม่ได้อยากให้มึงเห็นเขาเป็นแค่ของเล่นหรอกนะ"
พูดจบก็เดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้จงอินยืนนิ่งอยู่ที่ตรงขอบประตูนั้น
The Lecherous*
โดคยองซูกำลังเก็บของกลับบ้าน คำถามของจงแดเมื่อตอนบ่ายยังดังสะท้อนไปมาอยู่ในหัวของเขา
ชายหนุ่มไม่เข้าใจว่ามันหมายถึงอะไร แต่ราวกับว่าคำพูดเหล่านั้นทำให้เขารู้สึกแย่ได้ไม่ยาก
เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าทุกวันนี้ระหว่างเขากับจงอินนั้นอยู่ในฐานะอะไรกัน
หรือเพราะเขาง่ายกับเด็กคนนั้นมากเกินไป?
มือเล็กเหวี่ยงกระเป๋าขึ้นมาคล้องร่องไหล่ก่อนจะบิดบานประตูเปิดออก
แต่เดินไปตามระเบียงได้ไม่เท่าไรก็ต้องหยุดเมื่อคิมจงอินโผล่ออกมาจากโถงบันได
สีหน้าของจงอินดูเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง
เขายกยิ้มมุมปากเมื่อเห็นคนตัวเล็ก ท่อนขาแกร่งพาเจ้าตัวเดินก้าวตรงมายังคยองซูช้าๆ
“เพิ่งจะกลับเหรอ...” ถามออกมาเบาๆ "...มัวทำอะไรอยู่ตั้งนานสองนานล่ะ"
“เคลียร์งานให้เสร็จ" ตอบกลับไปตรงๆ กระชับกระเป๋าให้พอดีกับร่องไหล่ "...แล้วทำไมนายถึงยังไม่กลับอีก"
“ก็รอดูอยู่ว่านายจะกลับเมื่อไร"
ยกมือขึ้นมาเกาศีรษะเบาๆเดินเข้ามาจนเกือบจะประชิดอีกฝ่ายแล้วก็มองเข้าไปในดวงตากลมโตนั้นตรงๆ
"...แต่รอนานจนเบื่อเลยนะเนี่ย"
“ก็ถ้าเบื่อก็ไม่ต้องรอสิ จะรอทำไม"
“แล้วทำไมจะรอไม่ได้" ถามกลับมาห้วนๆ
“เป็นอะไรของนายอีกล่ะเนี่ย ไปโกรธใครมา" ถามออกไปแบบนั้นเมื่อรับรู้ได้ว่าคนตรงหน้าไม่ปกติ
“หึ ถามออกมาได้นะ..." พูดออกไปแบบนั้นและคยองซูก็ต้องเลิกคิ้ว
"...ถามตัวเองเถอะคยองซู... วันนี้นายไปคุยอะไรกับจงแดมาไม่ใช่เหรอไง"
โดคยองซูนิ่งเงียบไปเมื่ออยู่ๆ จงอินก็ถามออกมาแบบนั้น
และสายตาของร่างสูงก็ดูน่ากลัวอย่างไรบอกไม่ถูก
เขาก้าวถอยหลังเล็กน้อยเพื่อเพิ่มระยะห่างระหว่างกัน แต่ก็ยังไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
“อยากให้คนอื่นรู้มากนักใช่มั้ยว่าเราเคยมีอะไรกันน่ะ?” จงอินกระซิบเสียงเบา "...ถ้าอยากมากก็บอกมาก็ได้ฉันจะได้ทำให้เลย"
“ฉันไม่เคยอยากจะให้ใครรู้เรื่องอะไรทั้งนั้นนะ"
“ไม่อยากแล้วมันจะรู้ได้ไง!” จงอินตวาด
"...เพราะที่ผ่านมานายก็บอกตลอดไม่ใช่เหรอไงว่าไม่อยากให้ใครรู้
เพราะนายเป็นครูและฉันเป็นนักเรียน ฉันก็เลยไม่เคยบอกใคร แล้วนายทำแบบนี้ต้องการอะไร...”
“งั้นนายก็ไปถามเพื่อนของนายเองสิว่าเขารู้ได้ยังไง!” คยองซูกระแทกเสียงกลับไป
“อย่ามาขึ้นเสียงกับฉันนะ!”
จงอินเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้โกรธขนาดนี้ แต่ที่รู้ก็คือเขาไม่พอใจเอาเสียเลยที่จงแดมาพูดถึงคยองซูกับเขา
พูดเหมือนกับว่าระหว่างเขากับคยองซูมันเป็นเรื่องง่ายๆ และที่เขามีเซ็กส์กับคยองซูนั้นก็เป็นเรื่องปกติทั่วไป
เพราะที่จริงแล้วมันไม่ใช่แบบนั้น เขาโกรธที่จงแดใช้คำพูดถึงคยองซูในลักษณะที่เหมือนกับว่าคยองซูเป็นเพียงสิ่งของ
และโกรธยิ่งกว่าเก่าที่จงแดคิดว่าเขาเห็นคยองซูเป็นแค่ของเล่น
“แล้วนายมาขึ้นเสียงกับฉันทำไม!”
จงอินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พยายามระงับอารมณ์ขุ่นมัวของตัวเองแต่ก็พบว่าทำได้ยากนัก
มันเหมือนกับตอนที่เขาเห็นคริสกำลังลวนลามคยองซูอยู่ก็ว่าได้ตอนที่จงแดพูดถึงรอยที่คอของร่างเล็ก
เพราะเขามั่นใจว่าไม่ได้ทำเอาไว้ให้เห็นได้โดยง่าย
ถ้าจงแดเห็น ก็แปลว่าไม่คยองซูตั้งใจเปิดให้ดู จงแดก็ต้องเป็นคนเปิดมันออกดูเองเท่านั้น
และไม่ว่ามันจะเป็นอย่างไรเขาก็ไม่ชอบเอาเสียเลยที่มีคนมาเห็นร่างกายของคนตัวเล็กแบบนี้
หรือว่าเขาจะหึงหวงคยองซู ? ใช่ มันคงจะเป็นแบบนั้น...
“ทำไมฉันจะขึ้นเสียงกับนายไม่ได้ ก็ฉันไม่ชอบที่นายเที่ยวไปเปิดรอยที่คอให้ใครต่อใครดูแบบนั้น!”
“ฉันไม่ได้...”
“ถ้าไม่ได้เปิดแล้วจะเห็นได้ยังไง...”
มือหนาผลักอีกฝ่ายไปจนติดกำแพงก่อนจะยกขึ้นไปที่ปกเสื้อแล้วลดมันลงต่ำ
รอยแรกที่เห็นอยู่ต่ำจนเกือบจะถึงไหปลาร้า และเมื่อเห็นแบบนั้นแล้วจงอินก็ยิ่งราวกับจะโกรธมากขึ้นไปอีก
โกรธทั้งเพื่อนเขาเอง และโกรธทั้งครูตัวเล็กตรงหน้าด้วย
“ฉันว่าเราคงคุยกันไม่รู้เรื่องแล้วคิมจงอิน...”
มือเล็กปัดมือของอีกฝ่ายให้หลุดไปจากปกเสื้อของเขา "...นายกลับไปคุยกับเพื่อนของนายให้มันรู้เรื่องก่อนดีกว่านะ"
แล้วคยองซูก็ทำท่าจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้น
แต่ขยับไปได้ไม่เท่าไรก็ถูกมือหนากระชากกลับมาที่เดิมอีกครั้ง
“โอ๊ย!” ร้องออกมาเบาๆ เมื่อข้อมือถูกบีบอย่างแรง "...จงอิน ฉันเจ็บนะ"
“ฉันเคยบอกไปแล้วนะคยองซู ว่าฉันไม่ชอบให้นายอยู่กับคนอื่น...”
ร่างสูงลดเสียงลงต่ำอีกครั้ง "...และฉันไม่ชอบยิ่งกว่าเดิมอีกที่นายไปเที่ยวเปิดคอเปิดไหล่ของตัวเองให้ใครเห็นแบบนี้"
“ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรอย่างนั้นสักหน่อย" พยายามแกะมือที่กำรอบข้อมือของเขาออกไป
"มีเหตุผลหน่อยได้มั้ย จงแดเขาก็เพื่อนนายนะ ถ้านายจะไม่เชื่อฉันที่เป็นคนอื่นสำหรับนาย ก็เชื่อใจเพื่อนนายบ้างสิ"
“คนอื่น?” จงอินทวนคำ "...นายเข้าใจอะไรผิดแล้วล่ะ... นายเป็นของฉัน"
คยองซูรู้ทันทีว่านั่นไม่ใช่แค่คำพูดธรรมดาๆทั่วไป เพราะสายตาของจงอินที่มองเขานั้นเอาจริงเสียจนน่ากลัว
คนตัวสูงกดใบหน้าลงมาช้าๆ
“และคนอื่นทั้งหมดก็ห้ามมายุ่งเรื่องระหว่างนายกับฉัน"
แล้วจงอินก็บดจูบลงไปที่รูปปากเล็กนั้นอย่างรุนแรง
คยองซูเบิกตากว้างขึ้นอย่างตกใจและก็ดิ้นขลุกขลักๆอยู่ตรงนั้น
มือหนารัดข้อมือของเขาแน่นขึ้นและก็กดให้ร่างกายติดแน่นอยู่ที่ฝาผนัง
คนตัวเล็กพยายามบิดหน้าหนีแต่ก็ถูกรูปปากหนาดันกลับมาอีกครั้ง
“อื้อ...” ร้องออกมาด้วยไม่เต็มใจกับการกดจูบนั้น "...จงอิน... อย่า!”
แต่จงอินไม่ฟังในสิ่งที่อีกฝ่ายร้องห้ามแม้แต่น้อย
ตรงกันข้าม ยิ่งคนตัวเล็กปฏิเสธเขามันยิ่งทำให้เขาโกรธมากขึ้นไปอีก
จงอินบดจูบลงไปรุนแรงจนริมฝีปากของคยองซูเริ่มบวมเจ่อ ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็เลื่อนลงมาที่ต้นคอและดูดดุนรุนแรง
“ไม่เอา จงอิน!” คยองซูร้อง "...อย่า!”
รวบรวมแรงทั้งหมดที่มีแล้วผลักเอาคนตัวสูงให้ถอยห่างออกไป
คยองซูยกมือขึ้นมาเช็ดปากและลำคอ จงอินมองด้วยสายตาไม่พอใจ
“ลบทำไมล่ะ วันก่อนยังเห็นบอกว่าชอบอยู่เลยไม่ใช่เหรอครับครู...” เขาถามเสียงต่ำอีกครั้ง "...หรือว่าจะเก็บมันเอาไว้ให้ใครคนอื่นล่ะ"
เพียะ!
ใบหน้าของจงอินหันไปตามแรงของฝ่ามือเล็กนั้นในทันทีที่เขาพูดจบประโยค
ร่างสูงหันกลับมาช้าๆแล้วก็เห็นแววตาไม่พอใจฉายออกมาจากดวงตาคู่โตของร่างเล็ก
“อย่าดูถูกฉันนะ”
“แล้วมันไม่จริงตรงไหน"
“นายอาจจะคิดว่าฉันง่ายกับนายนะคิมจงอิน..."
คยองซูพูดออกมาเบาๆ หน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างแรงด้วยความโกรธ
"...ที่ผ่านมามันก็คงจะเป็นอย่างนั้น แต่หลังจากนี้ ระหว่างฉันกับนาย มันจะไม่มีทางเป็นแบบนั้นอีกแล้ว"
จงอินหรี่ตาลงเมื่อเขาได้ยินแบบนั้นก่อนจะย่างเข้ามาใกล้คนตัวเล็กอีกครั้งหนึ่ง
สองมือคว้าท่อนแขนเรียวเอาไว่้และบีบลงไปอย่างแรงจนอีกฝ่ายหน้าเบ้
คยองซูพยายามขัดขืนแต่ก็สู้แรงคนตัวโตไม่ไหว
“จงอิน ฉันเจ็บนะ!!"
“ที่พูดเมื่อกี้หมายความว่าไง” จงอินกระซิบถามเสียงต่ำ
“ก็หมายความอย่างที่พูดนั่นแหละ" กัดฟันตอบกลับไปแม้จะยังเจ็บที่แขนอยู่
"...ที่ผ่านมามันเลยเถิดมากเกินไปแล้ว ระหว่างฉันกับนายเราก็เป็นแค่ครูกับนักเรียน
และสิ่งที่ฉันเคยยอมนายมันผิด และมันจะต้องไม่เกิดขึ้นอีก"
“ที่พูดออกมาแบบนี้เพราะนายมีคนอื่นใช่มั้ย...” จงอินขู่ที่ข้างหู
“จงอินอย่าพาลนะ"
“ฉันไม่ได้พาล...” บีบมือของตัวเองแน่นขึ้นและคนตัวเล็กก็ต้องร้องออกมาเบาๆ
"...นายจะให้ฉันคิดเป็นอย่างอื่นได้ยังไงในเมื่อตอนที่เรามีอะไรกันนายเองยังบอกว่าชอบ
และถ้าไม่ใช่เพราะอยากเก็บมันไว้ให้คนอื่นจะมีคำอธิบายไหนอีกเหรอ”
“ปล่อยนะ...” น้ำตารื้นขึ้นมาในดวงตาทั้งสองข้าง "...ทำไมนายไม่มีเหตุผลแบบนี้"
“แต่ฉันจะไม่ยอมนายหรอกรู้มั้ย...”
จงอินไม่ได้ฟังสิ่งที่คยองซูพูดเลยแม้แต่น้อย ในหูของเขาตอนนี้อื้ออึงไปด้วยโทสะ
"...ถึงนายอยากจะเก็บมันไว้ให้ใครก็ตาม แต่ตอนนี้นายเป็นของฉัน
และฉันจะไม่ยอมแบ่งนายให้ใครด้วย" เว้นระยะเล็กน้อย แววตานั้นดูจริงจังจนน่ากลัว
"...และถ้านายไม่คิดจะจำมัน ฉันจะทำให้คนอื่นทุกคนรับรู้เองว่าห้ามมายุ่งกับนายไม่ว่ามันจะเป็นใคร"
สิ้นประโยคจงอินก็บดจูบคนตัวเล็กอย่างรุนแรงโดยที่ยังไม่ปล่อยมือออกจากเรียวแขนนั้น
ลิ้นร้อนพยายามเบียดแทรกผ่านเรียวปากเล็กที่ปิดแน่นเพื่อที่จะเข้าไปชอนไชหาความหวาน
คยองซูเบิกตาโพลงอย่างตกใจและพยายามต่อต้าน แต่ยิ่งขืนก็เหมือนยิ่งยัวยุให้ร่างสูงระบายความโกรธกับตัวเองมาขึ้น
จงอินทิ้งน้ำหนักรุนแรงมากขึ้นไปอีกเสียจนริมฝีปากของอีกฝ่ายบวมเจ่อ
ไม่เพียงเท่านั้นเขายังลามไปที่ลำคอขาวเนียนและใบหูและขบกัดไปตามอารมณ์ที่คุกรุ่นนั้น
“อย่า!” คนตัวเล็กร้องเมื่อปากเป็นอิสระ "...จงอิน! พอแล้ว!”
“ไม่!” กระแทกเสียงกลับไปและเพิ่มแรงลงไปที่ซอกคอ "...จนกว่านายจะรู้และจำได้ว่านายเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น"
“ฉันไม่เอา!” คยองซูบิดตัวรุนแรงพยายามที่จะหนีให้พ้นจากคนตรงหน้า "อ๊ะ... อย่า!”
ร้องออกมาดังลั่นเมื่อมือหนาช้อนขึ้นใต้ชายเสื้อเชิ้ตที่ตัวเองสวมอยู่และเริ่มต้นบดขยี้ยอดอกนั้น
ขอบตาที่ร้อนอยู่แล้วกลับร้อนมากขึ้นไปอีกและอีกไม่นานน้ำตาก็คงพังทลายออกมา
กระดุมเสื้อเลื่อนหลุดออกไปทีละเม็ดๆ และคนตัวสูงก็ยังคงไม่หยุดบดจูบและบดขยี้ยอดอกของเขา
ดื้นขลุกขลักอยู่ใต้พันธนาการของคนตัวสูงและก็ได้แต่สงสัยว่าทำไมจงอินถึงไม่ฟังที่เขาพูด
หรือว่าร่างสูงต้องการแค่ร่างกายของเขาอย่างนั้นใช่ไหม ??
ที่ผ่านมาระหว่างเขากับจงอินมันก็เป็นแค่เรื่องของความสุขชั่วครูชั่วคราวใช่หรือเปล่า ??
ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วจะมาหวงเขาทำไม ??
“อย่า!... อุ๊บ”
ร้องห้ามต่อไปเมื่อมือหนาวางลงไปบนเป้ากางเกงแต่แล้วก็ต้องเงียบลงเมื่อถูกอีกฝ่ายปิดปากเอาไว้ด้วยการบดจูบหนักหน่วง
มือหนายังคงไม่หยุดลวนลามเขา และนั่นก็เริ่มทำให้หยดน้ำใสๆ ไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง
วินาทีที่หยดน้ำเย็นๆไหลมากระทบของร่างสูงนั้นก็เหมือนจะทำให้สติสตางค์ของเขากลับคืนมา
จงอินหยุดการกระทำทุกอย่างในทันทีและถอนใบหน้าออก
ดวงตาคมกระพริบมองคนตัวเล็กปริบๆ
และเมื่อเห็นว่าร่างกายของคนตรงหน้าสั่นและน้ำตาไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้นั้นเขาก็ปล่อยมือที่รวบแขนของอีกฝ่ายออก
โดคยองซูทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นในวินาทีนั้น
จงอินยืนนิ่งอยู่กับที่อย่างสับสน ไม่เข้าใจว่าอะไรเข้าสิงถึงได้ทำออกไปแบบนั้น
สภาพเสื้อที่หลุดออกจากกันและรอยกุหลาบที่เพิ่งปรากฏขึ้นมาบนตัวของคยองซู
แทบไม่ต่างไปจากตอนที่เขากำลังโดนอู๋อี้ฟานทำร้ายเลยแม้สักนิด
ชายหนุ่มค่อยๆทรุดตัวลงนั่งตรงหน้าคนตัวเล็ก มือหนายื่นออกไปหมายจะเช็ดน้ำตาออกให้
“อย่า!” คยองซูปัดมันออกไปแทบจะในทันที "...เอามือของนายออกไป"
“คยองซู...” น้ำเสียงเปลี่ยนกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง "...ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."
“ไม่ นายตั้งใจ" เถียงกลับไปรัวเร็ว "...แต่นายไม่สนใจหรอกใช่มั้ยว่าฉันจะคิดยังไง...”
เขาไม่ได้สะอึกสะอื้นแต่น้ำตาก็ยังคงไม่หยุดไหล
"...เพราะนายมันเห็นแก่ตัว นายมันคิดแต่ว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่ว่าฉันจะพร้อมหรือไม่นายก็ไม่ได้แคร์"
คิมจงอินนิ่งเงียบด้วยไม่อาจหาคำพูดใดมาเถียงกลับไปได้
อยากที่จะกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้งแต่ก็ไม่รู้ว่าจะแก้ตัวออกไปอย่างไร
ยังไงเสียวันนี้เขาก็เป็นคนผิดเต็มประตู
“ฉันว่า ระหว่างฉันกับนายให้มันจบแค่เพียงตรงนี้เถอะนะ...”
คยองซูพูดออกมาอีกครั้ง เช็ดน้ำตาออกไปจากใบหน้า
"...ที่ผ่านมาให้ถือว่ามันเป็นเรื่องของความผิดพลาด ทั้งที่ฉัน และที่นาย...”
ยืดตัวลุกขึ้นยืน แต่งตัวให้เรียบร้อยอีกครั้ง "...แล้วจากนี้ไป ให้มันเหลือแค่คำว่าครูกับนักเรียนเถอะคิมจงอิน"
แล้วคยองซูก็ทำท่าจะเดินหนีออกไปจากตรงนั้น แต่ขยับไปได้ไม่กี่ก้าว
ก็ถูกคนตัวสูงคว้าข้อมือเอาไว้เสียก่อน เขาหันกลับมาแล้วก็พบว่าจงอินเองก็ยืนขึ้นเรียบร้อยแล้วเหมือนกัน
“ระหว่างฉันกับนาย...” จงอินกัดฟันพูด "...มันไม่ใช่เรื่องผิดพลาด"
“แล้วนายจะให้เรียกมันว่าอะไร...” คยองซูถามกลับไป "...นายกับฉัน เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะมา--”
“ตอนที่เราเริ่มนายยังไม่ได้เป็นครูของฉันเลยนะ...” จงอินแทรกก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดจบ
"...และฉันจะไม่ยอมให้นายเอาเรื่องนั้นมาอ้างที่จะหนีฉันไปด้วย
จริงอยู่ตอนที่เจอกันฉันอาจจะไม่ใช่คนดีในสายตาของนาย
และนายก็อาจจะเป็นแค่คนทั่วๆ ไปที่ฉันพึงพอใจ
แต่หลังจากนั้นมันไม่ใช่แบบนั้น...” พูดออกมารัวเร็วแบบที่ไม่เคยพูดกับใครมาก่อน
"...เราเริ่มต้นกับแบบผิวเผินและธรรมดาก็จริงโดคยองซู แต่หลังจากนั้น...”
“อย่าพูดนะ...” คนตัวเล็กร้องห้าม รู้สึกไม่อยากฟังอะไรก็ตามที่อีกฝ่ายกำลังจะพูด "...อย่าพูด"
“แต่หลังจากนั้น...” จงอินไม่ได้สนใจ เขาพูดมาจนถึงขนาดนี้แล้วยังไงก็ต้องพูดต่อไปให้จบ
"...นายกลายเป็นใครสักคนที่พิเศษสำหรับฉัน และฉันขาดนายไปไม่ได้"
คยองซูนิ่งเงียบไปอีกครั้งเมื่ออยู่ๆ จงอินก็พูดออกมาแบบนั้น
จากที่เมื่อครู่ยังสับสนอยู่นั้นก็เหมือนจะยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีกก็ไม่ปาน
เขาได้แต่ยืนนิ่งและกระพริบตาด้วยไม่รู้จะพูดอะไรออกมา แต่ทั้งๆ อย่างนั้นหัวใจกลับเต้นเป็นจังหวะแปลกๆ ไป
“ฉันไม่รู้ว่าฉันเป็นอะไรไป...” น้ำเสียงของจงอินเริ่มแปลกไปอีกครั้ง
"...แต่ทุกอย่างที่ฉันพูดไปคือเรื่องจริง
ไม่อยากให้ใครมองนาย ไม่ชอบให้นายอยู่กับคนอื่นในแบบที่สนิทกัน...”
ดวงตาคมไม่ละไปจากดวงตากลมโตของคนตัวเล็ก "...และมันโกรธแทบบ้าทุกครั้งที่เห็นอะไรแบบนั้น... ฉันหวงนายคยองซู"
“แต่ฉัน...” พยายามจะหาคำพูดพูดกลับไปแต่ก็ไม่รู้จะอธิบายมันยังไง "...แต่เรา...”
“มันไม่คำว่าแต่หรอก...” มือหนาถือวิสาสะกุมมือเล็กเอาไว้และบีบเบาๆ
"...วันนี้ฉันผิดไป ฉันทำร้ายนาย ฉันขอโทษ" เขาพูดออกไปตรงๆ
"...คงไม่ขอร้องให้นายไม่โกรธฉันหรอกเพราะนายน่าจะโกรธไปแล้ว แต่ให้อภัยฉันได้มั้ย"
คยองซูไม่ได้ตอบอะไรกลับมาเพราะจงอินไม่เปิดโอกาสให้เขาพูด
เรียวปากหนาของคนตัวโตกดลงมาที่ปากของคนตัวเล็กช้าๆแผ่วเบา ต่างกับเมื่อครู่นี้เป็นคนละเรื่อง
และคยองซูก็ชอบการจูบแบบนี้เสียเหลือเกิน
“เราอาจจะเริ่มต้นกันแบบผิวเผินเกินไปนะ...” จงอินพูดออกมาอีกครั้งเมื่อเขาถอนใบหน้าออก
"...แต่หลังจากวันนี้ ฉันจะทำให้มันถูกต้องสำหรับนาย... โดคยองซู...” เขาเว้นระยะ
"...ฉันอยากมีเวลาดีๆ ร่วมกันกับนายแค่สองคน เพราะฉะนั้น..."
จงอินกัดริมฝีปากของตัวเอง นานเท่าไรแล้วที่เขาไม่ได้พูดอะไรจริงจังแบบนี้
ที่ผ่านมามักจะมีแต่คิมจงอินที่เอาแต่ใจและรักสนุก แต่หลังจากที่ได้ทะเลาะกับผู้ชายตัวเล็กตรงหน้า
เขาก็รู้ได้ไม่ยากหรอกว่าสิ่งที่ควรจะต้องทำคืออะไร
ไม่แน่ว่าบางทีมันอาจจะเป็นเวลาที่ต้องกลับมาถามตัวเองอีกครั้งว่าเขาต้องการอะไร
“เพราะฉะนั้น?” คนตัวเล็กทวนคำออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป
.
.
.
“เพราะฉะนั้น... เราหาเวลาไปเที่ยวกันเถอะนะ"
✚ TALK
อฮค สวัสดีครับ ขอสวัสดีสามตอนรวดเลยนะครับ พาร์ท 7-8-9
เพราะว่า นมน ไปเที่ยวซะเพลินเลย ผมก็แต่งเพลินเลยเหมือนกัน
แต่งไปแต่งมาทำไมเลือดออกจากจมูกก็ไม่รู้สิ >.,<
ล้อเล่นนะครับ แต่หลังจากนี้อาจจะต้องให้ นมน มารับช่วงต่อสักระยะนะ
เพราะว่า อฮค จะสอบแย้ว อาจจะต้องหนีหายไปอ่านหนังสือสอบบ้างอะไรบ้าง
แต่ก็จะไม่หายไปนานแน่นอนครับ เพื่อ KaiDO เพื่อ NC เราต้องทำได้
ปล. ตอนนี้ ไรเตอร์ นมน งอนผมอยู่อ้ะ เรื่องอะไรก็ไม่รู้ รีดเดอร์ช่วยผมง้อหน่อยสิฮะ
ปล.2 นมน เลิกโกรธ เลิกงอนผมได้แล้วนะค้าบบบบบบบบบบ
ฟาคุ ฮาคุ ขอบคุณมากคับ (โค้ง)
ความคิดเห็น