คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : chapter 2 : โกสต์
Chapter 2 : โกสต์
ตอนนี้ทุกคนรวมตัวกันเพื่อทำความรู้จัก ‘มาเรีย กาลิเวีย’ อย่างเป็นทางการ หรือเรียกว่าซักถามถึงพลังของเธอก็ได้ หลังจากที่รักษารอยแผลที่หน้าท้องดีโน่เสร็จทุกคนก็เริ่มเข้ามาพูดคุยกับร่างบางทีละคน ทีละคนจนสุดท้ายก็มายืนล้อมมาเรียไว้และถามคำถามราวกับนักข่าวสัมภาษณ์คนดังอย่างไรอย่างนั้น
“เฮ้ยๆ เรื่องยัยนี่น่ะเอาไว้ทีหลังเหอะ ดูนั่นเร็ว!!”
สควอลโล่พูดขัดขึ้นมากลางวงสนทนาและชี้มือไปทางร่างยักษ์เรืองแสงที่อยู่บนเขาอีกฟาก ไม่ต้องมีใครสั่งทุกคนวิ่งไปทิศทางนั้นทันที เว้นแต่มาเรียที่กำลังใส่ไฟเข้าไปในกล่องของโฮชิสัตว์กล่องของเธอที่ผู้เฒ่าสร้างขึ้นมาจากเส้นผมของผู้พิทักษ์ดารารุ่นแรก
“ยัยบ้า!! ยืนทำอะไรอยู่!!”
ปุ้ง!!!~
สควอลโล่หันกลับมากระชากร่างบางให้วิ่งตามไปแต่ยังไปไม่ถึงไหนมาเรียก็เปิดกล่องออกมา ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงสิ่งมีชีวิตที่อยู่ภายใต้ร่างกายของเขา มือหนาที่จับแขนของมาเรียอยู่ก็ดึงร่างบางเข้าหาตัวทันที หมาป่าสีขาวตัวเดิมแต่ขนาดพอๆกับรถบรรทุกกำลังยืนอยู่บนถนนที่พวกเขายืนอยู่เมื่อครู่ และตอนนี้สควอลโล่กับมาเรียกำลังอยู่บนหลังโฮชิ!!
“โว้ยยย นี่มันตัวอะไรวะเนี่ย”
“โฮชิไงคะ สัตว์กล่องของฉันน่ะค่ะ”
“แล้วทำไมมันตัวใหญ่ขนาดนี้ล่ะโว้ยยย”
“ฉันเพิ่มพลังไฟเข้าไปค่ะ เลยตัวใหญ่ขึ้น อ้อ! เรียกพวกยามาโมโตะมานั่งด้วยสิคะจะได้ไปเร็วขึ้น ”
มาเรียตบเบาๆที่ลำตัวทำให้หมาป่ายักษ์พุ่งตัวไปข้างหน้าทันที
“ขึ้นมาสิโว้ยยยยยย!!!!!!!!!”
สควอลโล่ใช้เสียงตะโกน190เดซิเบลของเขาเรียกพวกยามาโมโตะที่วิ่งอยู่ข้างหน้า โฮชิเองเมื่อได้ยินเสียงตะโกนก็ตกใจหมอบลงทันที
“เอ่อ...ให้นั่งบนเจ้านี่น่ะเหรอ?”
“เออสิวะ เร็วๆยามาโมโตะ”
เมื่อยามาโมโตะขึ้นมาแล้วคนอื่นๆที่ยืนดูท่าก็ค่อยๆปีนขึ้นมาเหลือแต่ดีโน่ที่ปีนขึ้นมาไม่ได้สักทีสุดท้ายมาเรียก็ให้โฮชิคาบดีโน่แล้ววิ่งไปที่ภูเขาที่มีโกสต์อยู่
ตู้ม!!!
“ว้าย!! นี่มันตัวอะไรอีกฮ้า”
โฮชิกระโดดขึ้นมาบนภูเขาเฉียดลุซซูเรียไปเพียงนิดเดียว ผู้คนรอบข้างก็หันอาวุธมาทางหมาป่ายักษ์ทันที แต่ก่อนจะเริ่มลงมือก็มีเสียงสควอลโล่ดังขึ้นขัด
“พวกเราเองโว้ยยยยยยยยยยย”
และด้วยเสียงที่ดังเกินทนโฮชิก็สะบัดตัวอย่างแรงจนทุกคนร่วงลงมา ยกเว้นมาเรียที่จับจังหวะได้จึงจับขนไว้แน่นเกาะหนึบสะบัดยังไงก็ไม่หลุด
“นั่นตัวอะไร?”
แซนซัสถามจ้องเขม็งไปที่มาเรียซึ่งตอนนี้ขนหนาๆของสัตว์ยักษ์ปกคลุมไปทั้งตัวเห็นเพียงผมสีชมพูที่สยายเต็มหลังตัดกับสีขาวของขนโฮชิ
“อ๋อ ยัยมาเรีย คนของปู่ทาลโวที่บอกว่าจะส่งมาช่วยน่ะ ใช้ไฟธาตุแปลกๆด้วยนาโว้ยย”
สควอลโล่พูดตอบแซนซัสพลางปีนไปดึงตัวร่างบางที่ตอนนี้ห้อยต่องแต่งติดหลังโฮชิซึ่งนั่งลงมาแล้ว แต่มาเรียก็ไม่ยอมลงมาตามแรงดึงจับขนแน่นไม่ยอมปล่อยและซุกหัวจมเข้าไปในขนนุ่มของสัตว์กล่องตัวเองราวกลับจะแอบใครสักคน สควอลโล่ก็เริ่มหงุดหงิดก็ดึงขามาเรียแรงขึ้นอีก
“เป็นอะไรวะ!! ลงมาสิโว้-”
พลั่ก!
หนุ่มผมยาวพูดยังไม่ทันจบหางโตๆของโฮชิก็สะบัดกระแทกร่างของเขาเซไปอีกทาง
“อุ๊ฟ! แหวะ ถุ้ย! ขนเต็มปากเลยไอ่หมาบ้- ”
งั่บ! พลั่ก
แล้วก็นั่นแหละ..พูดยังไม่ทันจบ เจ้าหมาป่าสีขสวก็เอี้ยวตัวมางับที่ผมสีเงินยาวสลวยสุดแสนภาคภูมิใจของสควอลโล่และเหวี่ยงออกไปให้พ้นตัว
กรรร กรรร
โฮชิลุกขึ้นขู่โกสต์แต่ก่อนที่จะมีใครสงสัยอะไรแสงสีขาวก็พุ่งออกมาจากตัวโกสต์ไปทุกทิศทุกทาง
'บาเรียดารา'
โฮ่ง!!! โฮ่ง!!!
คทาแก้วที่มาเรียเปิดกล่องออกมาในช่วงที่ฉุกละหุกถูกขว้างไปปักอยู่บนพื้นไม่ไกลไปจากตัวของเธอนัก โดมขาวใสล้อมทุกคนในบริเวณนั้นโดยมีคทาแก้วเป็นจุดศูนย์กลางซึ่งมีรัศมีประมาณสิบเมตร เมื่อใยแสงสีขาวขุ่นของโกสต์พุ่งมาก็ถูกบาเรียสะท้อนกลับไปทุกอัน
“พลังปกป้องของดาราสินะ”
รีบอร์นพูดพึมพำ
“อะไรนะ ดาราไหน?”
“รีบๆไปจัดการโกสต์ซะ..สึนะ บาเรียนี่น่ะแข็งแกร่งที่สุดแล้วล่ะ”
“อะ..อืม!!!”
.
.
.
“กรี๊ดดดดด!!”
บลูเบลที่ลอยอยู่เหนือพื้นนอกเขตบาเรียกรีดร้องเมื่อแสงขาวๆพุ่งมาที่ตน แต่ก็ถูกสะท้อนกลับไปโดยบาเรียขนาดเล็กของมาเรียที่ตอนนี้ขึ้นมาฉุดแขนของบลูเบลลงไปในบาเรียใหญ่ด้านล่างด้วยกัน
“เข้าไปอยู่ด้วยกันในบาเรียเถอะค่ะ ตรงนี้ไม่ปลอดภัย”
“พวกวองโกเล่ไม่ต้องมายุ่ง!!”
บลูเบลใช้พลังน้ำกระแทกใส่มาเรียร่วงลงไปอย่างไม่ปราณี ร่างบางซึ่งถูกคลื่นน้ำก้อนใหญ่ๆกระแทกโดยไม่ทันได้ตั้งตัวก็ปลิวลงไปตามทิศทางน้ำ แต่ก่อนที่ร่างของมาเรียจะตกสู่พื้นคิเคียวก็พุ่งเข้ามารับไว้ก่อนจะดุบลูเบล
“บลูเบลลงมาอยู่ในบาเรีย แล้วก็ขอโทษคุณคนนี้ด้วย!!”
บลูเบล คิเคียว และซาคุโร่มาอยู่ในบาเรียก็ทำให้วองโกเล่บางคนไม่ค่อยพอใจ มาเรียเมื่อตั้งหลักได้ รับคำขอโทษจากบลูเบลและคำขอบคุณจากคิเคียวแล้วก็เดินไปที่คทาแก้วกลางบาเรียทรงกลม
“ไปช่วยพวกมันทำไม?”
เสียงทุ้มต่ำของแซนซัสถามขึ้นขณะที่ร่างบางกำลังเดินผ่านแค่ฟังก็สัมผัสได้ว่าผู้พูดไม่ค่อยสบอารมณ์นัก ก็แหงล่ะ..เค้าโมโหอยู่ตลอดนี่
“งานของฉันคือช่วยคนทุกคน ไม่เว้นแม้แต่มีลฟิโอเล่”
“ฮึ! ใจดีไม่เปลี่ยน”
ก่อนที่มาเรียจะได้ฉุกใจคิดแซนซัสก็รั้งร่างบางเข้าหาตัวและโน้มลงมากระซิบข้างหูให้ได้ยินกันเพียงสองคน ก่อนจะผละออกมาแล้วทิ้งตัวลงโซฟาที่เลวี่ยกมาตั้งไว้คอยท่า
“อย่าคิดว่าฉันจำเธอไม่ได้..มาเรีย!”
ประโยคที่เขาพูดเมื่อครู่ยังดังก้องในหัวไปเรื่อยๆราวกับเล่นเทปซ้ำ มาเรียจ้องร่างสูงที่นั่งดูการต่อสู้ตรงหน้าอย่างสนอกสนใจอยู่สักพักก็เดินไปหาคทาแก้วที่ปักอยู่ไม่ไกล
ปึง!
ใยแสงขาวๆของโกสต์ทั้งหมดพุ่งเข้ากระแทกบาเรียเสียงดัง ด้วยความที่ใยมีมากเกินไปและรวมอยู่ด้วยกันเป็นก้อนใหญ่ทำให้ผลักออกไปไม่ได้ง่ายๆ เมื่อผลักออกไปไม่ได้มันก็เริ่มดูดพลังจากบาเรีย มาเรียดึงคทาแก้วออกมาแล้วกระโดดขึ้นบนหลังรโฮชิที่ตัวเล็กลงมาแล้วครึ่งหนึ่ง หมาป่าสีขาวทะยานขึ้นไปหาก้อนใยเจ้าปัญหาทันที
‘คลื่นเสียงดาราคลั่ง’
โฮ่งงงงง!!!!
คลื่นเสียงเมื่อครู่ทำให้ก้อนใยนั้นหลุดออกจากบาเรีย มาเรียกระโดดออกไปและหวดด้วยคทาที่เพิ่มไฟจนขยายหนาขึ้นพอๆกับไม้เบสบอล ก้อนเจ้าปัญหากระเด็นลอยไปลับตาขาดออกจากตัวโกสต์
“โฮมรัน....”
ร่างบางพูดพึมพำพอใจในฝีมือก่อนจะปิดเปลือกตาลงพร้อมกับดำดิ่งสู่ห้วงนิทรา มาเรียร่วงลงมาเรื่อยๆ โฮชิกับคทาหายไปแล้วเหลือแต่บาเรียที่ยังอยู่
“เฮ้ยยย ยัยตัวเล็ก”
สควอลโล่พุ่งเข้าไปรับเธอก่อนที่จะถึงพื้นเพียงไม่กี่เมตร เจ้าของผมสีเงินยาวอุ้มร่างบางเดินเข้ามาหาแซนซัสที่นั่งเอกเขนกอยู่บนโซฟาตัวใหญ่
“เฮ้ย!บอส ให้ยัยนี่นั่งหน่อยสิ”
“แกสั่งให้ฉันลุกไปจากโซฟาของฉันเหรอ?”
“แล้วจะให้ยัยนี่ไปอยู่ไหนล่ะ สลบไปแล้วเนี่ย..”
“....”
“โว้ยยยยย”
“วางมาเลย”
“ห๊ะ!!”
“แกไม่เข้าใจเหรอ วางยัยนั่นทับฉันไปเลยเนี่ยแหละ เพราะยังไงฉันก็ไม่ลุก”
“งั้นฉันอุ้มเองก็ได้”
“ไม่ได้ยินที่ฉันสั่งเหรอไอ่สวะ วางยัยนั่นซะ”
“...ไอ่บอสเวร!!”
สควอลโล่จำใจวางมาเรียลงบนตักของแซนซัสแล้วเดินหัวเสียออกไประบายอารมณ์กับยามาโมโตะที่ยืนพิงต้นไม้ไม่รู้เรื่องอยู่ข้างหลังห่างออกไป แซนซัสยิ้มเยาะก่อนจะประคองร่างบางตรงหน้าให้นอนในท่าที่สบายกว่านี้ แซนซัสกดหัวมาเรียให้พิงไหล่เขาแล้วปัดผมยุ่งๆให้ออกจากวงหน้าของคนตัวเล็กในอ้อมกอด
ว้ายๆ ป๋าเค้ามีความหลังกับมาเรียแหละ
CRY .q พุยพุย
ความคิดเห็น