กาลเวลาพิสูทฉัน ความรักพิสูทเธอ

ลำดับตอนที่ #2 : บ้านโดนปล้น

part : 2 บ้านโดนปล้น

( juntar : say )

ณ.โรงพยาบาล สยามเรา ( แต่งเอง )

" เพราะนาย แท้ ๆ เชียว ทำให้ฉันต้องเป็นแบบนี้ " ฉันบ่นออด ๆ แอด ๆ

" เอาเถอะน่าฉันอุตส่าพาเธอมาโรงบาลนะ แถมยังออกค่ารักษาให้ด้วย " เขาบอก

" ชิ - - * "

" เอาเถอะน่าเดี๋ยวพาไปส่งบ้าน "

" เออ !! " ฉันตอบกลับแบบหวน ๆ " แล้วนายอีปอบล่ะ " ฉันถามเขา

" หา !!! " ฉันเห็นเขาทำตาโตเท่าไข่ไดโนเสาร์

ประมาณ 10 วินาทีต่อมา

" 555555 ก๊าก ๆๆๆ อีปอบงั้นเหรอ 555 มันชื่อ ซาลิค ต่างหากล่ะ ฮ่า ๆๆๆ " เขาพูดพลางขำก๊ากไม่หยุด

" อ้าวเหรอ ฉันนึกว่าเขาชื่อ อีลิค " ฉันทำหน้าจ๋อย

" เอาเถอะกลับบ้านได้แล้ว " ฉันแกล้งพูดเปลี่ยนเรื่อง

" อืม " แล้วเค้าก็เดินพาฉันกลับบ้านจริง ๆ

ณ.บ้านของฉัน

" เอาล่ะถึงแล้ว " ฉันบอกเขา " เอ๊ะ !! " ฉันอุทาน

" มีอะไรหรอ " เขาถามเมื่อเห็นฉันร้องขึ้น

" ทำไมกุญแจไม่ได้ล๊อคอยู่ " ฉันกึ่งพูดกับตัวเองกึ่งบอกเขา " หรือว่า... "

พัว ! ปัง ! ( เสียงเปิดประตู )

" อะ " ฉันร้อง " โอ๊ะโอ้ว " เขาพูดเบา ๆ

" ม่ายยยย !!!!~ " ฉันกรีดร้องเมื่อสภาพบ้านที่เห็นคือ ข้าวของกระจัดกระจาย โต๊ะล้มระเนระนาด

ตุบ " ฮึก ๆๆ ฮือ ๆๆๆๆๆ " ฉันทรุดลงพร้อมร้องให้ทั้งน้ำตา

" โอ๋ ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร เด็กดี " เขาวิ่งเข้ามาหาฉันพร้อมปลอบอยู่นาน

กว่าฉันจะสงบได้ ใช้เวลาไป 1 ชัวโมง และสิ่งที่ทำให้ฉันสงบได้ คือ

" เอางี้มั้ย " เขาพูดขึ้น " บ้านของเธอน่ะ เดี๋ยวฉันจัดการเอง ทั้งค่าซ่อมบ้าน ค่าฟอร์นิเจอร์ ทุก ๆ อย่างเลย "

" จริงนะ ฮึก ๆ "ฉันถามเค้า

" จริงสิ ฉันสัญญา " พร้อมกับยื่นนิ้วก้อยมา

" อืม ฮิ ๆ " ฉันยกนิ้วก้อยไปเกียวกับเค้า พร้อมหัวเราะ

แค่นี้ความรักของเราก็เริ่มแต่งเติ่มขึ้นมาเรื่อย ๆ ที่ละนิด