[Fic SJ]::May be you:: |KyuMin|

ลำดับตอนที่ #3 : Part 03

May be you

 

Part 03

หลังจากพูดเรื่องหัวใจ(ต้องห้าม)ไป อีซองมินก็เกิดอารมณ์อยากดราม่าขั้นสุด พ่อเจ้าประคุณใช้อำนาจเจ้าของรถบังคับให้เขาแวะที่มินิมาร์ทก่อนถึงคอนโดแล้วท่านก็ลงไปเหมาลังเบียร์มาอย่างกับว่าจะกินซักสามวันติดกัน(ไม่ต้องถามนะว่าใครแบกลังพวกนั้น มันจะมีคร๊ายยยย!)พอกลับถึงห้องก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง เปิดลังนั่งซัดคนเดียวโลด ซักแอะก็ไม่ชวนไอ้คนที่มันยืนหัวโด่อยู่กลางห้อง เดือดร้อนให้โจคยูฮยอนคนนี้เชิญตัวเองเข้าไปร่วมวงหน้าด้านๆ(เหะๆ)

ยิ่งดื่มก็ยิ่งดึก ยิ่งดึกก็ยิ่งเงียบวงเหล้าที่มีคนเพียงแค่สอง อันที่จริงจะเรียกวงก็ไม่น่าถูกเพราะเราไม่ได้นั่งหันหน้าเข้าหากัน เราเพียงแต่นั่งข้างกัน ตรงกลางมีขวดเบียร์ทั้งเปล่าและไม่เปล่าตั้งอยู่ระเกะระกะ  อีซองมินดื่มเก่งคยูฮยอนรู้ แต่ต่อให้ดื่มเก่งแค่ไหนอีซองมินก็แค่คนธรรมดาไม่ได้มีสติล้นฟ้าที่จะสามารถดื่มเบียร์ไปเกือบลังแล้วแต่ก็ยังไม่เมา และโจคยูฮยอนก็ไม่ต่างกัน เพราะสุดท้ายไอ้หนุ่มนักดนตรีทั้งสองก็เมาพับเกยกันอยู่หน้าโซฟา

 

เสียงโครกครากที่ดูคล้ายว่าจะมาจากห้องน้ำที่แง้มประตูไว้ทำให้คยูฮยอนสะดุ้งตื่นในความมืด ใครปิดไฟวะ.. 
ร่างสูงพยายามยันตัวขึ้นยืนแล้วค่อยสืบเท้าไปยังต้นเสียง มือหนาดันบานประตูออกกว้างแล้วจึงยื่นหน้าเข้าไปสำรวจด้านในก่อนจะพบว่าอีซองมินกำลัง'บูม'ชักโครกอยู่ โหยยย โคตรเท่! 

"พี่อ้วกเรอะ" ส่งเสียงถามไปก่อนถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่าสิ่งที่ซองมินกำลังเป็นอยู่คืออะไร โจคยูฮยอนเกาะบานประตูมองอีกฝ่ายโบกมือไปมาพร้อมกับส่งเสียงอ้อแอ้ยานคางด้วยสายตาเอือมๆ

"อือ นายไปนอน ..เถอะ เดี๋ยวหาย มึน  แล้ว ฉันจะ ออกไปเอง ไปเถอะ ไม่ต้อง ห่วงร้อกกกก" อวดเก่ง! สองคำที่ผุดออกมาทันทีที่ได้รับคำตอบจากคนที่แม้แต่จะยืนก็คงไม่ไหว ถ้ามีสติเต็มร้อยเหมือนทุกทีโจคยูฮยอนก็คงจะเดินหนีอีซองมินเวอร์ชั่นนี้ไปให้ไกล

แต่ตอนนี้ ตอนที่สติของเขายังถูกฉาบเคลือบด้วยแอลกอฮอล์ที่พล่านเต็มกระแสเลือดโจคยูฮยอนจะทำมึนเป็นคนดีช่วยไอ้รุ่นพี่ไม่เจียมตัวก่อน 

ร่างสูงโซเซตามเข้าไปในห้องน้ำ มือหนายื่นไปลูบแผ่นหลังเล็กของคนที่กอดชักโครกสีขาวอยู่ ใบหน้าคมยู่ลงทันที กลิ่นอ้วกที่วิ่งมาปะทะจมูกดูจะหนักหนากว่าที่คิดไว้ 

หื่ออ  แม่งสุดจะทนเถอะ แต่ทำไงได้อารมณ์คนดีมันปะทุถ้าไม่ได้ช่วยอีซองมินคืนนี้โจคยูฮยอนคงนอนไม่หลับ ความรู้สึกผิดที่เป็นตะกอนลอยคว้างในความคิดบอกกับเขาว่าอาการเมาไม่รู้เรื่องของอีซองมินในคืนนี้เกิดจากไอ้นิสัยปากไวไม่เข้าเรื่องของคยูฮยอนเอง ถ้าเขาไม่พูดเรื่องหัวใจอีซองมินก็คงจะไม่ดราม่าขนาดนี้หรอก(คิดว่านะ)
 

หลังจากที่อีกฝ่ายหยุดบูมชักโครกนานพอจนแน่ใจได้ว่าจะไม่ขย้อนเอาอะไรออกมาอีก โจคยูฮยอนก็ประคองแก้วน้ำมาให้คนตัวเล็กกว่าล้างปาก ความจริงอยากจะเอาน้ำราดไปทั้งตัวให้สะใจเล่นแต่คิดไปคิดมาเขาว่ามันไม่คุ้ม ก็ใครมันจะมีแรงเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อีซองมินวะ

ถึงจะเมาน้อยกว่าแต่ก็ใช่ว่าเขาจะรู้เรื่องหรือมีแรงเหมือนปกติซะเมื่อไหร่ อีซองมินน่ะเห็นตัวเล็กๆแบบนี้แต่เตี้ยล่ำนะเว้ย  รุ่นพี่เขาคนนี้มันแมนนี่ ปาเกียวสัญชาติเกาหลี  พูดน้อย ต่อยหนัก เกิดพ่อเจ้าประคุณอาละวาดขึ้น
มาไม่ต้องทายให้เสียเวลาเลยว่าไอ้หน้าไหนมันจะซวย!  เพราะงั้นคืนนี้ก็นอนกันตามมีตามเกิดเถอะนะ 
 

เห็นอีกฝ่ายครึ่งหลับครึ่งตื่นโงนเงนไปมาอยู่ตรงอ่างล้างหน้าโจคยูฮยอนก็เลยล๊อกแขนคนเมา(กว่า)ไว้แล้วค่อยลากบ้างประคองบ้างจนไปถึงห้องนอนของเจ้าตัว พอปล่อยปุลงบนเตียงอีซองมินก็ขยับตัวควานหาหมอนใบเก่ง เจอปุ๊บก็ปรับท่านอนให้ได้อย่างใจแล้วจึงปล่อยเสียงกรนคร่อกออกมาทันที

เออเว้ย ช่างเป็นผู้ชายเรียบง่ายเสียจริง เห็นดังนั้นคยูฮยอนก็เกี่ยวเอาหมอนหนุนที่ว่างอยู่อีกใบมากอดไว้แล้วจึงทิ้งตัวลงกองแหมะข้างเตียงบ้าง ผ้าห่มไม่มีก็ช่างมัน ตอนนี้เขาร้อนตับจะแตกเพราะอิทธิฤทธิ์เบียร์ลังนั้นจนจะแก้ผ้านอนได้อยู่แล้ว

สุดท้ายคนที่พยายามฝืนเปลือกตามาเกือบครึ่งชั่วโมงก็ผล็อยหลับไปง่ายๆไม่ต่างจากคนที่นอนอยู่บนเตียง สรุปว่าน๊อคทั้งมุมแดงมุมน้ำเงิน..

.

.

.
 

เสียงเพลงปลุกใจให้ฮึกเหิมดูเหมือนจะดังก้องมาจากป้อมปราการบนเนินเขา เสียงฝีเท้าม้าที่เร่งตามมาเขาเดาว่าคงเป็นของแม่ทัพคิบอม คยูฮยอนอยากหันกลับไปมองให้แน่ชัดแต่ก็ไม่สะดวกนักเนื่องจากแขนข้างที่ถนัดตอนนี้มันกลับชาจนไร้ความรู้สึก หากแต่ถ้าฝ่ายที่ไล่ตามมาไม่ใช่ท่านคิบอมเล่า เขาคงสิ้นชื่อตรงนี้กระมัง..

"คยูฮยอน!" ห่ะ ชื่อเขา! เจ้าคนนั้นเรียกชื่อเขา แต่ไม่ใช่เสียงแม่ทัพคิบอม คยูฮยอนพยายามจะเบี่ยงตัวกลับไปมองให้แน่ว่าผู้ใดกันที่ร้องเรียกชื่อเขาจนก้องไปทั้งเนินแห่งนี้ แต่หากแขนข้างนั้นก็ยังคงไร้ความรู้สึก ชายหนุ่มกัดฟันเพื่อเบือนหน้ากลับไปมองทั้งที่ไม่ลดความเร็วฝีเท้าของม้าที่ควบอยู่ลงแม้แต่น้อย ทันทีที่หันกลับไปเขาก็รู้สึกเหมือนถูกแรงกระชากให้ตกจากหลังม้าและใบหน้าของคนผู้นั้นก็ปรากฏในทันใด..

"พี่ .. พี่ซองมิน" เสียงแหบต่ำอย่างคนที่เพิ่งตื่นนอนเล็ดลอดจากริมฝีปากซีดเซียว ใบหน้าที่เคยหล่อจัดสะท้านฟ้าดินบัดนี้บิดเบี้ยวจนคนมองแทบจะไล่ให้ไปเกิดใหม่ โจคยูฮยอนเบ้ปากเมื่อพยายามจะดันตัวลุกขึ้นนั่ง แขนข้างขวารู้สึกไร้เรี่ยวแรงจนดันตัวเองไม่ขึ้น

อา.. ไอ้ที่แขนไร้ความรู้สึกในฝันเมื่อกี้เป็นเพราะเขานอนทับแขนตัวเองหรือวะเนี่ย

"เออ ฉันเอง นายเป็นอะไร" เมื่อคนตัวเล็กทรุดตัวลงนั่งยองๆตรงหน้าก็ทำให้โจคยูฮยอนมองเห็นอีกฝ่ายได้ชัดขึ้น และเท่าที่มองคร่าวๆ อีซองมินน่าจะอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว แถมยังมีกลิ่นหอมลอยคลุ้งตามเข้ามา อ้ออออ นี่คงจะหิวละสิ ถึงได้รีบตื่นมาอาบน้ำล้างหน้าหาข้าวหาปลากินน่ะ คน(เกือบ)อ้วนก็แบบนี้แหละ ชีวิตนี้มีแต่กิน ริมฝีปากได้รูปเหยียดยาวตามสิ่งที่เจ้าตัวคิดอยู่ ถ้าไม่รู้ก็จะบอกให้นะครับว่าการได้แอบจิกกัดอีซองมินในใจเป็นความสุขหนึ่งของคยูฮยอนเลยล่ะ 

"เปล่า ไม่ได้เป็นอะไรผมแค่ฝันนิดหน่อย"  

"แล้วจะ'ฝัน'ต่อมั้ย" คิ้วเข้มกระตุกพรวดทันทีที่สบตาคนถาม สายตาที่เต็มไปด้วยแววล้อเลียนพร้อมกับเน้นยำคำว่าฝันมันทำให้เขานึกรู้ว่าไอ้ที่ถามว่าจะฝันต่อน่ะหมายถึงอะไร โจคยูฮยอนแทบจะเขวี้ยงหมอนตามคนที่ลุกพรวดแล้วเดินจ้ำออกจากห้องนอนไป

ย๊ากกก อีซองมิน ไอ้รุ่นพี่ขี้เมา เขาไม่ได้แร้นแค้นจนต้องมานอนฝันเปียกเอาเองนะเว้ย!

หลังจากถูกปลุกให้ตื่นด้วยเสียงเพลงรับอรุณของอีซองมิน โจคยูฮยอนจึงจิกหัวพาตัวเองกลับไปห้องพักที่อยู่ชั้นถัดไป ชายหนุ่มทำเป็นเมินมองกองชีทประกอบการเรียนที่อยู่บนโต๊ะหนังสือตอนที่เอากระเป๋าไปวาง ร่างสูงสาวเท้าไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วจึงเดินฮัมเพลงเข้าห้องน้ำไปแบบมึนๆ ได้ข่าวว่าไอ้คนที่เมาหนัก(กว่า)ตอนเมื่อคืนที่ผ่านมาไม่ใช่โจคยูฮยอนแต่ทำไมเช้านี้กะโหลกเขามันถึงได้ปวดตุบตับแบบนี้วะ!

เมื่ออาบน้ำให้หายจากความซกม๊กแล้วเจ้าของตำแหน่งนักร้องนำของวงดนตรีมหาภัยก็จ้ำเท้าไปรูดม่านในห้องนอนให้ปิดสนิทชนิดที่ว่าไม่ยินดีต้อนรับแสงสว่างจากทางใดทั้งนั้น จากนั้นจึงพาตัวเองไปที่เตียงนอนหลังใหญ่มุมห้อง ขอนอนอีกรอบเถอะเดี๋ยวตอนบ่ายค่อยตื่นมาว่ากันใหม่

มือหนาตลบผ้าห่มคลุมตัวตั้งแต่หัวจรดเท้าหวังใจว่าจะนอนเอาแรงซักงีบก่อนจะไปเผชิญความโหดร้ายของโจทย์เพลงที่อาจารย์คิมฮันซูให้มา คิดมาได้ไงวะไอ้โจทย์ทำอารมณ์ร้องเพลงจีบสาวเนี่ย 

ขอโบวกก ขอโบวกกกก บอกกันไว้ตรงนี้เลย ถึงจะอกหักบ่อย แต่คนอย่างโจคยูไม่เคยจีบใครก่อนนะครับ!

.

.

.

เสียงเพลงที่ตั้งใจเปิดทิ้งไว้เป็นเพื่อนระหว่างที่เก็บกวาดทำความสะอาดห้องถูกแทรกด้วยเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์มือถือ คนที่กำลังตั้งใจกับการถูพื้นหน้าโซฟาชะงักมือก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ที่ชาร์ตแบตไว้ตรงข้างโทรทัศน์ขึ้นมาอ่านชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอ 'รยองกู' เห็นดังนั้นซองมินจึงกดรับ

"ว่าไงรยออุค"

((พี่ซองมิน ทำไรอยู่ครับ))

"ทำความสะอาดห้องน่ะ"

((ผมโทรมารบกวนพี่หรือเปล่า))

"นิดหน่อย.." 

((โธ่ พี่อ่ะ โกหกบ้างก็ได้นะครับ)) เสียงน่ารักกระเง้ากระงอดที่ส่งมาทำให้ซองมินนึกภาพใบหน้าเรียวเล็กของคนที่อยู่ปลายสายได้ไม่ยาก คงจะทำหน้ายู่ใส่เขาอยู่ละสิไอ้ตัวเล็ก

"ก็ไม่ได้อะไร รบกวนแต่คุยได้ไง แล้วที่โทรมานี่มีอะไรหรือเปล่า"

((ผมจะชวนพี่ไปทะเลกัน อาทิตย์หน้าพี่ว่างมั้ยครับ พอดีพี่จองอุนถอยกล้องตัวใหม่มา แล้วผมเห็นว่าพี่เองก็ชอบถ่ายรูป ไปด้วยกันนะครับ ชวนไอ้เสี่ยวไปด้วย เดี๋ยวผมกับมันจะเป็นนายแบบให้พี่กับพี่จองอุนเอง)) อีซองมินคำนวนตารางชีวิตในวันอาทิตย์หน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับนึกถึงหน้าไอ้เสี่ยวที่รยออุคพูดถึงไปด้วย เขาน่ะว่างอยู่แล้ว แต่ไอ้เสี่ยวนี่สิ ช่วงนี้ปีสามเหมือนจะมีกิจกรรมเยอะแล้วหมอนั่นมันก็มาสคอตของรุ่น หน้าที่เยอะแยะตามระดับหน้าตา

"รยออุคลองโทรไปถามคยูเองนะว่าว่างมั้ย แต่ของพี่ว่างอยู่แล้ว น่าจะไปด้วยได้ ดีเหมือนกันไม่ได้พาลูกชายไปเที่ยวนานแล้ว" 

((โอเคครับ เรื่องไอ้เสี่ยวไม่มีปัญหาอยู่แล้วเดี๋ยวผมคุยเอง ตกลงว่าพี่ซองมินไปนะ ผมจะได้ชวนคิบอมกับฮยอกแจไปด้วย))

"ดีๆ ไปกันเยอะๆสนุกดี"

((งั้นผมไม่รบกวนแล้ว พี่ไปทำงานต่อเถอะ แล้วยังไงผมจะโทรมาบอกรายละเอียดอีกที แล้วเจอกันนะครับ))"อือ แล้วเจอกัน" กดตัดสัญญาณเสร็จก็วางโทรศัพท์ให้ชาร์ตแบตต่อ

จากนั้นซองมินก็ลากเอาไม้ถูพื้นเข้าไปยังโซนที่เป็นห้องครัวแล้ววางมันไว้ตรงซอกระหว่างตู้เย็นกับเค้าน์เตอร์ซิ้งล้างจาน คนตัวเล็กเดินกลับมาที่หน้าเตา เปิดฝาหม้อที่มีซุปเห็ดข้นๆอยู่ในนั้นออกดู 

กลิ่นหอมของอาหารมื้อสายของวันทำเอาน้ำย่อยในท้องซองมินหลั่งมากกว่าปกติ  อีซองมินตักซุปใส่ถ้วยใบขนาดพอดีแล้วจึงเดินไปหยิบขนมปังในจานที่ปิ้งรอไว้แล้วเดินออกไปที่โซฟากลางห้อง รีโมทคอนโทรลสองสามอันที่วางระเกะระกะอยู่แถวนั้นถูกหยิบขึ้นมาใช้งานทีละอันเมื่อเจ้าของห้องเริ่มปิดเพลงจากเครื่องเสียงแล้วเปลี่ยนไปเปิดโทรทัศน์แทน

อีซองมินเริ่มมื้อแรกของวันไปพร้อมกับรายการเพลงที่มีสาวๆวิ่งวุ่นเต็มหน้าจอ ก็เปล่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะดูสาวๆแต่บางครั้งเพลงพวกนี้ก็เป็นแรงบันดาลใจแปลกๆให้กับนักแต่งเพลงมือสมัครเล่นอย่างเขาได้เหมือนกัน บางครั้งความสุขของการฟังเพลงมันก็ขึ้นอยู่กับวิธีการเสพ..

.

.

.

ร่างสูงที่ก้มๆเงยๆอยู่กับกลองชุดในห้องซ้อมส่วนตัวเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์ของคนที่นอนซุกอยู่บนโซฟาสีทึบตรงมุมห้อง ชเวซีวอนก้าวข้ามสิ่งกีดขวางระหว่างทางก่อนจะไปหยุดที่หน้าโซฟา มือหนาแตะปลายผมคนนอนแผ่วเบาแล้วจึงออกแรงขยี้อย่างมันเขี้ยว

"โทรศัพท์แหนะฮยอกแจ" เจ้าของชื่อครางอือยาวๆแล้วจึงปัดโทรศัพท์ไปให้ไกลจากตัวอีกนิด

"รับดิ รับเลยแล้วบอกว่าฉันอ่านหนังสืออยู่ ห้ามรบกวน" ว่าจบก็ซุกหน้าเข้าหาหมอนใบเขื่องไม่สนใจใครอีก เห็นดังนั้นชเวซีวอนจึงต้องหยิบโทรศัพท์อีกฝ่ายมาดูและเมื่อเห็นว่าชื่อคนที่โทรเข้ามาเป็นเพื่อนคนสนิทจึงกดรับทันที

"ว่าไงรยออุก" คนปลายสายไม่แปลกใจเท่าไหร่นักเมื่อได้ยินเสียงห้าวของใครอีกคนที่ไม่ใช่เจ้าของโทรศัพท์"ซีวอน เราว่าจะชวนไปทะเลอ่ะ ไปเปล่าอาทิตย์หน้า" น้ำเสียงอ้ำอึ้งของคนอีกปลายสายทำให้รยออุกลอบยิ้ม

"ไม่ต้องรีบตัดสินใจก็ได้เราแค่โทรมาชวนไว้ก่อน ถ้าฮยอกแจตื่นแล้วค่อยถามหมอนั่นละกัน" สมกับเป็นคิมรยออุกจริงๆ รู้ด้วยว่าอยากแจหลับ ซีวอนส่ายหน้าไปมา

"อือ แล้วเดี๋ยวฉันโทรบอกนะ ขอบใจมากที่ชวน"

"อือ ไปกันเยอะๆสนุกดี แค่นี้นะ หวัดดี.." วางสายปั๊บชเวซีวอนก็พบว่าอีกฝ่ายลุกขึ้นมานั่งสลึมสลือรออยู่แล้ว ร่างสูงขยับเข้าใกล้คนที่นั่งโงนเงนไปมาแล้วจึงดึงคนตัวเล็กกว่าเข้าหาอ้อมกอดแล้วกดริมฝีปากเข้าที่ขมับหอมด้วยความเอ็นดู

"ไม่นอนต่อแล้วเหรอ" คนในอ้อมกอดยู่หน้าเป็นคำตอบ

"รยออุกโทรมาว่าไงอ่ะ" 

"ไม่ว่าไง แค่โทรมาชวนไปทะเล อยากไปป่าวววว" ท้ายประโยคคนใจดีจงใจลากเสียงยาวเพิ่มความน่าสนใจให้ทริปนี้อย่างออกนอกหน้า ก็พาแฟนไปทะเล..โอกาสแบบนี้หาได้ง่ายๆที่ไหนกัน

"ไปๆ ใครไปบ้างอ่ะ"

"รยออุกไม่ได้บอกไว้ แต่ก็คงไม่พ้นหน้าเก่าหรอก" หน้าเก่าที่ว่าก็ไอ้ชมรมดนตรีมหาภัยของมหาวิทยาลัยไงล่ะ 'นินทานอกสถานที่' ไม่ต้องตั้งชื่อทริปให้สวยหรูหรอกเพราะยังไงสุดท้ายมันก็เหลือแค่กิจกรรมเดียวนี่แหละที่ทำร่วมกันมาตลอดเวลาไปเที่ยวด้วยกัน..

"งั้นก็ต้องไปดิ พลาดได้ไง ขืนไม่ไปก็โดนนินทา" นั่นไง.. ไม่ทันขาดคำ! ซีวอนยกคนตัวเล็กกว่าออกจากอกแล้วจึงเดินไปรินน้ำในตู้เย็นมาให้คนที่นั่งรออยู่ ขืนไม่ทำให้ตาสว่างรับรองว่าเดี๋ยวต้องล้มตัวนอนต่อแน่ๆรายนี้..  

.

.

.

แสงสีส้มอ่อนจางจากปลายฟ้าคือสิ่งที่มองเห็นเป็นอันดับแรกเมื่อรูดผ้าม่านเปิดออก ชายหนุ่มพลิกตัวกลับลงไปนอนบนเตียงด้วยความเกียจคร้านอีกครั้ง มือหนาควานหาโทรศัพท์ที่จำได้ว่าก่อนจะนอนเขาโยนทิ้งไว้แถวๆใต้หมอนหนุนเมื่อเจอแล้วจึงกดๆลงไปสองสามทีแล้วรอสาย

"พี่.. มีอะไรกินบ้างอ่ะ ผมหิว" ไม่ต้องเกริ่นบทนำให้เสียเวลา ทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์ก็ส่งเสียงถามถึงเรื่องที่ต้องการรู้ทันที

((มีซุปเห็ดเหลือนิดหน่อย อาหารหนักๆยังไม่มี))

"แล้วพี่หิวมั้ย พิซซ่าป่าว เดี๋ยวผมโทรสั่งเองแล้วให้ไปส่งห้องพี่ ผมเพิ่งตื่นอ่ะขออาบน้ำแป็บนึงแล้วจะลงไปหา" 

((อือ พิซซ่าก็ได้ เอาเป็บซี่ขวดใหญ่ด้วยนะ เพิ่มไก่กับลาซานญ่า อ้อ แล้วเดี๋ยวหยิบโน๊ตเพลงที่นายเอาไปวันก่อนมาให้ฉันด้วย))

"คร้าบบบบ งั้นแค่นี้นะแล้วเดี๋ยวผมลงไป" แหมะ ได้ทีละสั่งเป็นชุดเชียวนะเสี่ย นี่ท่าทางจะหิวเหมือนกันละสิ  ริมฝีปากสีสดขมุบขมิบนินทาคนปลายสายด้วยความนึกสนุก

"อือ ไม่ต้องรีบนะ รอไก่หมดค่อยมา" สั่งความเสร็จไม่ต้องรออีกฝ่ายตอบกลับคนตัวเล็กก็กดตัดสายทิ้งทันที แบบนี้รับรองไม่เกินยี่สิบนาทีหมอนั่นโผล่ก็หน้ายาวๆมาแล้ว

อีซองมินวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมก่อนจะมองไปรอบตัว เผลอหลับไปนิดเดียวฟ้าเริ่มมืดซะแล้ว คนตัวเล็กยันตัวลุกขึ้นจากโซฟาก่อนจะเตาะแตะไปที่ห้องน้ำเพื่อทำตัวเองให้สดชื่น นี่ถ้าคยูฮยอนไม่โทรมาปลุกสงสัยว่าเขาคงจะเผลอนอนไปอีกนานหลังจากล้างหน้าให้สดชื่นไม่นานอาหารที่สั่งไปก็มาถึง

อีซองมินเหลือบตามองนาฬิกาที่แปะอยู่บนฝาผนังห้องก็พบว่าผ่านไปเกือบสี่สิบห้านาทีแล้วหลังจากที่โจคยูฮยอนโทรมาหา ทุกทีหมอนั่นมันไม่ได้ช้าแบบนี้ สงสัยว่าวันนี้คงมีอะไรซักอย่าง แต่ยังไม่ทันที่ซองมินจะได้กดโทรศัพท์ไปตามคุณชายก็เคาะประตูห้องเรียกเสียก่อน 

อีซองมินมองคนที่เพิ่งแทรกตัวผ่านเข้ามาในห้อง มือน้อยเอื้อมไปรับเอากีต้าร์โปร่งพร้อมกับโน๊ตเพลงมาไว้เพื่อปล่อยให้คนที่ยังติดสายคุยโทรศัพท์ต่อ ได้ยินเสียงอือๆออๆว่าอาทิตย์หน้าว่างไปด้วยได้ก็นึกรู้ว่ารยออุกคงจะโทรมาชวนน้องชายไปทะเลด้วยอย่างที่ตั้งใจ เห็นดังนั้นซองมินจึงเอาของที่คยูฮยอนยัดใส่มือมาให้ไปวางไว้ข้างโซฟาแล้วจึงไปเตรียมอุปกรณ์รับประทานอาหารรอ ปล่อยให้อีกฝ่ายคุยโทรศัพท์ไปเรื่อยๆ ครู่เดียวจึงรู้สึกถึงแรงสะกิดจากข้างหลัง

"เด็กพี่จะคุยด้วยอ่ะ" โทรศัพท์เครื่องสีดำถูกยื่นมาตรงหน้าก่อนที่มือหนาจะรับเอาจานและช้อนไปถือไว้เอง ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มละมุนยามที่ยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู

คิมรยออุกส่งเสียงมาบอกว่าทริปทะเลแสนงามอาทิตย์หน้าเป็นอันว่าคอนเฟิร์มเพราะทุกคนว่างหมดยกเว้นอีทงเฮที่ติดไปธุระกับครอบครัว เมื่อปลายสายวางหูไปแล้วซองมินจึงได้ฤกษ์หันมาสนใจคนที่กำลังตั้งหน้าแงะกล่องพิซซ่าทั้งที่ในปากมันยังคาบน่องไก่ไว้

"กลัวมันจะไม่ติดคอตายหรือไง" อีซองมินส่งเสียงถามไปด้วยความเป็นห่วงสุดหัวใจแต่กลับได้รับค้อนลูกใหญ่กลับมาเต็มๆ ใบหน้าหวานคลี่ยิ้มบางขณะที่เทเป็บซี่ใส่แก้วทรงฟักทองยักษ์ของตัวเองหลังจากนั้นจึงเทใส่อีกแก้วที่ดูแล้วคล้ายโอ่งมากกว่าแล้วจึงยื่นไปให้เจ้าของมันที่นั่งตาแป๋วรออยู่ ..สงสัยว่าไก่จะติดคอ.. 

"พี่.. งานของอาจารย์ฮันซูวิชาขับร้องอ่ะ ที่แกจะให้โจทย์เพลงมาแล้วให้เราหาเพลงไปร้องแสดงอารมณ์ในคลาส ตอนพี่เรียนพี่ได้โจทย์อะไรจำได้ป่ะ" คำถามจากคนที่เพิ่งแทะไก่หมดไปทำเอาซองมินนิ่งไปครู่หนึ่ง

จำได้ว่าตอนที่เรียนวิชานี้ทุกคนจะได้รับโจทย์เพลงต่างกันไปแล้วต้องหาเพลงไปร้องและแสดงให้เข้าถึงเพลงนั้น ตอนนั้นเขาได้โจทย์เกี่ยวกับการแอบรักใครสักคน คราวนั้นเขาเล่นกีต้าร์แล้วร้องเพลงไปด้วยแถมยังอินกับเพลงจนเพื่อนในคลาสบางคนปาดน้ำตาตามป้อยๆ 

"โจทย์เป็นเพลงเกี่ยวกับแอบรัก แล้วฉันก็ร้องเพลงหนึ่งมิตรชิดใกล้" โจคยูฮยอนเลื่อนสายตาจากกล่องพิซซ่าไปเป็นใบหน้าของคนที่นั่งข้างกัน น้ำเสียงเศร้าลึกเกินจำเป็นของอีซองมินดูจะกระทบใจเขาบ่อยเกินไปแล้ว คนพูดยังคงมองไปข้างหน้า สายตาของอีซองมินแฝงแววบางอย่างจนคนมองรู้สึกอิ่มตื้อ 

บางที..คยูฮยอนก็รู้สึกว่าความเย็นชาของอีซองมินเป็นเหมือนเปลือกนอกที่ใช้หลอกตาใครๆ ก็เท่านั้น..

เสียงคุยหงุงหงิงขณะที่ทานพิซซ่าทำให้บรรยากาศยามเย็นไม่น่าเบื่อเกินไปนัก สองพี่น้องคนละตระกูลยังคงนั่งถกปัญหาในวงการเพลงไปเรื่อยๆ เสียงวิพากษ์วิจารณ์เกี่ยวกับวงดนตรีเกิดใหม่มีให้ได้ยินสลับกับเสียงแย่งน่องไก่ที่แม้จะสั่งเพิ่มแล้วแต่ก็เหมือนว่าจะไม่เคยพอสำหรับผู้ชายในวัยกำลังโต?สองคน

"ทำไมพี่ถึงเลือกเพลงหนึ่งมิตรชิดใกล้.." น้ำเสียงอยากรู้อยากเห็นดังขึ้นเป็นคำถามหลังจากที่รายการเพลงช่วงหัวค่ำจบลง อีซองมินปรายตามองน้องชายร่วมคณะพลางยักไหล่

"ก็โจทย์เป็นเพลงแอบรัก นายจะให้ฉันร้องเพลงขอบคุณที่รักกันหรือไง" ริมฝีปากหนาเหยียดออกตอบรับคำประชด

"ก็ป่าว แค่อยากรู้ว่าทำไมพี่ถึงเลือกเพลงนี้ ก็เพลงแอบรักเพลงอื่นมันก็ออกจะเยอะ.."

"เพลงมันเพราะแล้วก็..ตอบโจทย์" คนถามพยักหน้าหงึกหงักขณะส่งเสียงครวญเพลงในลำคอ

เนื้อเพลงที่พยายามนึกคิดจนสุดเซลล์สมองว่ามัน'ตอบโจทย์'ของอีซองมินยังไง คยูฮยอนค่อนข้างแน่ใจว่าไอ้ที่ว่าตอบโจทย์ที่บอกมาเมื่อกี้คนข้างๆเขาไม่ได้หมายความถึงแค่โจทย์เพลงที่อาจารย์ให้มาเท่านั้นแต่มันต้องลึกซึ้งกว่า.. 

นั่งฟังน้องชายคนสนิทร้องเพลงที่ชอบในลำคอไปสักพักก็ชักเคลิ้ม ดวงตากลมเหม่อมองไปยังแสงไฟด้านนอกเพลงว่าเพราะแล้วแต่เสียงคนร้องกลับเพราะกว่า ซองมินชอบเสียงของคยูฮยอน ชอบเวลาที่คยูฮยอนร้องเพลงให้ฟัง มือเล็กเปลี่ยนมายกขึ้นเท้าคางมองอีกฝ่ายเมื่อคนตัวสูงร้องมาถึงท่อนที่ตนเองชอบมากที่สุด 

"ไม่เคยเผยความในใจ 

หากวันใดเผยใจกลัวเก้อ 

เฝ้าคอยแต่หลงละเมอ 

ยามเมื่อเธอห่างไป 

อยากให้เธอได้มองเห็นใจฉันหน่อย 

แต่เพียงน้อยคือหนึ่งมิตรเคยชิดใกล้ 

จะคู่ควรเสมอเธอเพียงใด 

สุดแต่ใจของเธอ.."เมื่อจบท่อนก็เงียบกันไปทั้งสองคน เพลงมันชวนให้เศร้าจริงๆนั่นแหละ

ท้องฟ้าด้านนอกยังคงมืดมิดคลุมเครือ แม้จะมีแสงไฟให้ความสว่างแต่ในบางมุมก็ยังอยู่ในเงามืดและมันก็ไม่ต่างจากหัวใจบางดวง 

"คิดอะไรอยู่" ดวงตาคู่คมเคลื่อนจากแสงไฟด้านนอกกระจกบานหนามายังใบหน้าของคนที่นั่งเคียงกัน ร่างสูงเหยียดขายาวออกไปหลังจากนั่งขัดสมาธิทับกันไว้นานพร้อมกับพ่นลมหายใจไปด้วย

"คิดเรื่องเพลง ไม่รู้จะเอาเพลงอะไรดี งานนี้อาจารย์ให้คะแนนเยอะซะด้วย ผมอยากได้เอ" อีซองมินมองหน้าคนพูดก่อนจะพยักหน้าเบาๆ โจคยูฮยอนเป็นมนุษย์ที่จัดว่าเสียงดีมาก น้ำเสียงทุ้มนุ่มเป็นดั่งพรที่สวรรค์ประทานให้เจ้าตัวโดยเฉพาะ ทักษะในการขับร้องเองไม่ด้อยไปกว่าใคร ไม่งั้นมันจะได้เป็นนักร้องนำของวงดนตรีมหาภัย เอ้ย มหาวิทยาลัยได้ไงล่ะ เพียงแต่บางครั้งการที่เจ้าตัวร้องเพลงได้ดีมากจนไม่ต้องพยายามมันทำให้ดูเหมือนว่าคยูฮยอนไม่ค่อยมีอารมณ์ร่วมในการร้องเพลง ถ้าจะพูดง่ายๆก็คล้ายกับว่ามัน'ไม่อิน'นั่นแหละ..

"อย่างนายได้อยู่แล้ว..มั้ง" มั้ง..เหรอ!

"ทำไมต้องมีมั้ง" 

"อ้าว ก็ฉันไม่ใช่อาจารย์ฮันซู ไม่ได้เป็นคนให้เกรดจะไปรู้ได้ไงว่านายจะได้อะไรแน่ เพียงแต่คิดว่าเสียงแบบนายไม่น่าจะพลาดหรอกถ้าไม่โง่ทำข้อสอบไม่ได้น่ะนะ" ใช่สิ.. เกรดคุณท่านมีแต่เอกับบี(บวก)นี่หว่า อาจารย์รักหลงกันทั้งคณะเกียรตินิยมไม่ต้องลุ้นเพราะยังไงก็ได้แน่ๆ

คนอะไรน่าหมั่นไส้ไปทุกอย่าง หน้าตาก็ดี เรียนก็เก่ง บ้านก็รวย แถมมีสไตล์เป็นของตัวเอง เสียอย่างเดียวไม่ยอมมีแฟน อ๊ะ! หรืออีซองมินจะแอบรักใครถึงได้อินกับเพลงขนาดนั้น..

"พี่แอบรักใครอยู่.." แล้วกูก็ปากไวอีกแล้ว! โจคยูฮยอนยิ้มแหยยามที่หันไปมองคนข้างๆ สายตาของซองมินกลับไปเรียบนิ่งอีกแล้ว เส้นแบ่งบ้าบอนั่นผุดชัดจนคยูฮยอนนึกกลัวแต่ยังไม่ทันได้ผวาไปมากกว่านั้นอีกฝ่ายก็เบือนหน้าหนี

นิสัยปากเร็วนี่เขาไปติดมาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ โดยปกติแล้วคยูฮยอนไม่ใช่คนที่พูดไม่คิดเพียงแต่ว่าบางอย่างเวลาอยากรู้มากๆปากมันก็ถามไปแบบยั้งไม่ทันแล้วผลมันก็ปรากฏแบบที่เห็น.. 

คยูฮยอนมองอีกฝ่ายที่หันไปเก็บกล่องพิซซ่าเปล่าใส่ถุงแล้วจึงถอนหายใจเบาๆ นี่แหละอีซองมินตัวจริง อย่าหวังจะได้คำตอบถ้าคุณท่านไม่อยากบอก ไม่มีการอิดออดให้มากความถ้าไม่อยากพูดถึงก็แค่ทำหน้าไม่รับรู้แล้วแล้วตีมึนจากไปพร้อมกับเมฆหมอกอึมครึม

มือหนารวบเอาจานช้อนแก้วน้ำที่ใช้แล้วขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าไปยังส่วนของครัว หลบไปล้างจานดีกว่า ใบหน้าเรียบเฉยของอีซองมินในตอนนี้มันน่ากลัวเกินไป คยูฮยอนเป็นคนบอบบางแถมจิตใจยังอ่อนไหวความโหดร้ายในบรรยากาศตอนนี้เขารับไม่ได้ เหะ..จริงๆแล้วเขาก็แค่กลัวจะโดนฟาดกบาลตายเพราะความอยากรู้อยากเห็นเท่านั้นเอง -*-

หลังจากล้างจานเสร็จคยูฮยอนก็ยังคงอ้อยอิ่งหาผ้าแห้งมาเช็ดจานจนเอี่ยมแล้วเก็บใส่ตู้ให้เรียบร้อยทั้งที่ร้อยวันพันปีไม่เคยนึกทำ เขาใช้เวลาในครัวจนแน่ใจว่าอีกฝ่ายคงหยุดปล่อยออร่าความน่ากลัวแล้วก็โผล่หน้ามาเพื่อพบว่าพื้นที่ว่างตรงหน้าโซฟาเต็มไปด้วยกองกระดาษหลายแผ่นโดยมีอีซองมินนั่งขัดสมาธิกอดกีต้าร์อยู่ตรงกลาง

โหย เอาดินสอทัดหูซะด้วย เท่มาก เสี่ยเท่มากกกกก เห็นดังนั้นคนที่มีชะนักติดหลังจึงเดินไปคว้ากีต้าร์ของตัวเองมาแล้วทรุดลงนั่งตรงข้ามกับคนที่นั่งอยู่ก่อนพร้อมกับเอ่ยปากถามราวกับว่าเมื่อครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"พี่ทำอะไรเยอะแยะ" ไม่ถามเปล่า คนคอยาวยังชะโงกหน้าไปมองรายละเอียดในกระดาษเขียนโน๊ตเพลงอีกอย่าง

"แกะเพลงใหม่เอาไว้เล่นปลายเทอม ท้ายคลาสอาจารย์ให้เล่นส่งท้าย" คนฟังเอียงหัวด๊อกแด๊กยิ้มกริ่ม"ปลายเทอมยังอีกนาน ตอนนี้พี่ช่วยผมหาเพลงก่อนนะ จะร้องวันจันทร์นี้แล้วเนี่ยยังไม่ถึงไหนเลย เออ ผมว่าจะเล่นกีต้าร์แล้วร้องแบบพี่อ่ะ พี่ว่าผมเอาเพลงไรดี" 

"โจทย์ของนายคืออะไร" อีซองมินเขม่นมองคนพูด

"จีบ.." สั้น ง่าย ได้ใจความ จีบ..

ดวงตากลมหรี่มองเจ้าของโจทย์เพลงแล้วพยักหน้าเบาๆ 

"เอางี้ ถ้าสมมติว่าพี่จะจีบผม พี่จะร้องเพลงอะไร" คนตัวเล็กนิ่งไปครู่หนึ่ง จีบ'โจคยูฮยอน'ใช่มั้ย..

มือบางขยับกีตาร์ในท่าเตรียมพร้อมวางปลายนิ้วบนคอร์ดก่อนจะค่อยๆเริ่มทำนองเพลงด้วยความแช่มช้า ดวงตาคู่สวยมองสบกับคนตรงหน้าไม่ละไปไหน

"ไม่เคย รักใคร ~ เท่า.. ติ๋ม~

มีติ๋มคนเดียว ที่ทำให้..หวั่น .. ไหว~

มีติ๋ม คนเดียว เป็นหนึ่งในดวง.. ฤทัย~

ไม่เคย รักใคร .. รักใคร .. รักกกใคร .. รักกกกกใคร ~ ~ ~

เท่าติ๋มมม.. เลยยยยย~ ~ ~ "

"อีซองมิน.. ผมจริงจังอยู่ อย่าเพิ่งเล่น" โอ้โห ลุคนี้เข้มมาก! อีซองมินขยับตัวให้นั่งสบายขึ้นอีกนิดหลังจากกลั้นหัวเราะยามที่มองใบหน้าคยูฮยอนบิดเบี้ยวไม่ได้ดั่งใจ 

"ก็จริงจังไง เพลงนี้ฉันเปลี่ยนทำนองให้นายสดๆเลยนะ จีบแบบน่ารักๆไง"

"น่ารักบ้าไรล่ะ เสี่ยวมากกว่า!" "ก็เข้ากับหน้านายดีไม่ใช่เรอะ.." 

"พูดดีไป พี่หาเรื่องแกล้งผมตลอดแหละ เมื่อวานก็ขังผมไว้ในห้องชมรม" อีซองมินยักไหล่ใส่คนรู้ทันแล้วจึงวางกีต้าร์ลง 

"ขังอะไร ฉันถามไปแล้วเห็นเงียบก็นึกว่าไม่มีใครอยู่" เหอะ! คยูฮยอนมองตามคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเร็วๆไปที่ชั้นหนังสือมุมห้อง ซองมินไล้มือไปตามสันหนังสืออยู่ครู่เดียวก็ดึงหนังสือเพลงกลับมาสองสามเล่ม

"อ่ะ เอาไปเลือก อยากได้เพลงไหนก็ลองเล่นดู เดี๋ยวจะฟังให้" มือหนาเอื้อมมารับหนังสือเพลงไปแล้วก็พลิกดูไปเรื่อยๆ แล้วก็สะดุดใจเมื่อเจอเพลงที่จำได้ว่าเป็นหนึ่งในเพลงที่เป็นที่สุดของการแอบรัก

"ทำไมตอนนั้นพี่ไม่ร้องเพลงมุมล่ะ ออกจะเศร้าปนซึ้ง แถมยังดังไปทั่วบ้านทั่วเมือง" อีซองมินสบตาคนถามครู่หนึ่ง หน้าหวานส่ายไปมา

"มันไม่ตอบโจทย์.." ตอบเพียงแค่นั้นอีซองมินก็ยกหูฟังอันใหญ่ครอบหูจนมิดแล้วกดเร่งเสียงในเครื่องเล่นเพลงในระดับดังสุด ร่างเล็กเอนหลังลงพิงกับโซฟาแล้วหลับตาปิดกั้นทุกการการสื่อสารจากโลกภายนอก

โจคยูฮยอนมองคนที่พาตัวเองเข้าโลกส่วนตัวแล้วก็นึกปลง เดี๋ยวหาเพลงได้ค่อยเรียกให้ฟังแล้วกัน รายนี้ไม่ได้หลับจริงๆหรอก อย่างมากก็แค่นอนฟังเพลงบิวท์ตัวเองนั่นแหละ บางทีเขาก็แอบเห็นว่าอีซองมินไม่เปิดเพลงด้วยซ้ำแค่เอาหูฟังครอบอย่างเดียว แต่แบบนั้นก็ยิ่งทำให้รู้ว่าอย่าได้รบกวนไม่งั้นอาจจะโดนเหวี่ยงไปนอกโลกได้

คนแบบนี้ก็มีด้วย ..ประหลาด..

หลังจากที่ปล่อยให้คนประหลาดนอนบิวท์อารมณ์สุนทรีอยู่สักพัก คนปกติที่ลองเล่นเพลงนั้นเพลงนี้จนพอใจก็สะกิดไหล่มนเรียกร้องความสนใจให้ตัวเองบ้าง คยูฮยอนจัดแจงท่าทางให้ดูเหมือนนั่งอยู่หน้าคลาสรอคนที่เพิ่งขยับตัวขึ้นมานั่งตรงๆ

ดวงตากลมของอีซองมินจับจ้องท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่องของอีกฝ่าย มันดูน่าหมั่นไส้เล็กๆ

"พี่ฟังนะ แล้วดูว่าผมร้องเป็นไงบ้าง" ว่าจบก็เริ่มกรีดนิ้วกับสายกีต้าร์ ทำนองเพลงคุ้นหูเมื่อครั้งที่เรียนมัธยมลอยมาให้ได้ยิน ซองมินกัดริมฝีปากล่างกลั้นยิ้ม ไอ้เสี่ยวเอ้ย!!

"เป็นบุญที่ทำให้มาพบเธอ

ดลใจให้เราได้มาพบเจอเธอกับฉัน

จะมองอย่างไรเราก็ดูเข้ากัน

จะมองกี่ทีก็มีในตาซุกซนจนอยากฝัน

ก็ทำเอาประหม่าเลย

ก็ทำเอาประสาทเลย

สงสัยเหลือเกินว่าเธอนั้นเป็นใคร

ก็แค่เดินไปเฉียดเธอ

ก็แค่เดินไปแตะเธอ

ได้ทักสักคำก็พร้อมยอมตาย" 

มือบางคว้ากีต้าร์ตัวเองขึ้นมาก่อนจะเริ่มจับคอร์ดตามด้วยความคุ้นเคย เพลงกวนๆที่ชอบใช้เล่นแซวคนโน้นคนนี้ในชมรมดูจะเป็นที่พออกพอใจทั้งสองฝ่าย 

"ก็น้องดูดี

เจอะอย่างนี้โดนใจ

เรี่ยมเร้เรไรอะไรจะปานนั้น

อยากถามชื่อเธอ

ส่งดอกไม้ให้กันได้รักสักวัน

ยอมหมดเลย.."

"เป็นไง เจ๋งมั้ย ผมว่าเพลงนี้ก็ตอบโจทย์นะ พี่ชอบว่าผมเสี่ยวผมเลยจัดให้" อีซองมินหัวเราะในลำคอพร้อมพยักหน้ารับ

"ก็ดีนะ เกิดนายร้องเพลงซึ้งๆแล้วอารมณ์มันสะดุดเวลาหันไปมองเพื่อนในห้องแล้วคะแนนมันจะตก ไอ้พวกชอบแซวมันก็มีอยู่ถ้าร้องเพลงนี้ไปเลยก็จะได้ตัดปัญหา เสี่ยวไปเลยได้ใจเพื่อนในห้องด้วย" 

"งั้นก็เอาเพลงนี้แหละ นี่ถ้าได้เล่นเป็นวงจะยิ่งฮานะ หรือผมควรพาไปทั้งวง" 

"เล่นนอกเวลาค่าตัวฉันแพงนะ" คยูฮยอนเบ้ปากใส่คนที่โก่งค่าตัวเล่นแล้วจึงถือโอกาสเลื้อยตัวลงนอนข้างๆรุ่นพี่คนสนิท มือบางเอื้อมไปคว้าหมอนที่อยู่บนโซฟามาสอดรองศีรษะได้รูปแล้วดีดหน้าผากคนนอนด้วยความหมั่นเขี้ยวไปหนึ่งที 

"เพิ่งจะตื่น ง่วงแล้วหรือไง"

"ป่าว แต่อิ่มเลยง่วง" 

"กินแล้วนอนระวังจะอ้วน" คนถูกว่าคว้าเอามือขาวจัดของคนพูดมาจับๆดึงๆ โหยย อีซองมินคนหล่อ หุ่นดี ผอมเพรียว ว่าคนอื่นดูตัวเองยังเนี่ยยยยย

"พี่จะชั่งน้ำหนักแข่งกับผมมั้ย.."

".............." เงียบ ไม่ตอบ ตอบไม่ได้ละเซ่~

โจคยูฮยอนเงยหน้ามองคนที่เงียบไป อีซองมินเบือนหน้าออกไปยังท้องฟ้าด้านนอกดวงตาคู่สวยเหม่อมองไร้จุดหมายคล้ายจะครุ่นคิดแต่คยูฮยอนกลับมองไม่เห็นความเศร้าในดวงตาคู่นั้นเช่นที่ผ่านมา

กระไอบางอย่างดูอุ่นอวลในความรู้สึกยามที่แนบฝ่ามือประสานกัน คยูฮยอนไม่รู้ว่าอีซองมินจะรู้ตัวหรือเปล่าว่ากำลังทำอะไรอยู่ แต่สำหรับเขาแล้วสัมผัสที่เพิ่งได้รับมันทำให้ไม่อยากละมือออกจากกัน 

มันไม่ได้พิเศษกว่าเวลาที่จับมือกับใครคนอื่น เพียงแต่อะไรบางอย่างมันทำเขาอยากหยุดเวลาไว้ตรงนี้ 

อะไรบางอย่างที่เขาเองก็ไม่เข้าใจ อะไรบางอย่างที่บางที..

บางที ..  

May be continue..