คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : The story I :บทนำ(แก้คำผิด เตรียมตัวอ่านบทต่อไปจ้า)
บทที่ 00
กาลครั้งหนึ่งเมื่อหลายล้านล้านปีก่อน...
ในจักรวาลที่กว้างไกลและลึกลับได้บังเกิดดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง ซึ่งมีชื่อเรียก
ขานว่า เพนริลเนีย โลกแห่งนี้มีเพียงความว่างเปล่า ต่อมาได้โลกใบนี้ได้ให้กำเนิด
ตัวแทนของแสงสว่างและความมืดผู้เป็นตัวแทนของโลกทั้งสองด้าน ซึ่งนั่นคือ
พระเจ้าและจอมมาร
พระเจ้าและจอมมารได้สร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นไม่ว่าจะเป็นเหล่าสรรพสัตว์ พืช
พรรณต้นไม้ เทพเจ้า ปีศาจ และเผ่าพันธุ์ต่างๆนับไม่ถ้วน
จนกระทั่งพระเจ้าและจอมมารได้สร้างสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า'มนุษย์'ขึ้น ทั้ง
พระเจ้าและจอมมารต่างสร้างสรรค์มนุษย์จนเกิดเป็นความรักเอ็นดู
ทุกเผ่าพันธุ์อยู่ร่วมกันบนโลกใบเดียวกัน แม้ว่าจะมีสงครามความขัดแย้งกัน
แต่โลกก็ยังสงบสุข
มนุษย์นั้นนับถือเทพเจ้าหากมีเรื่องเดือดร้อนยากเกินที่จะแก้ไขก็จะขอให้เทพ
ที่ตนนับถือเคารพช่วยเหลือเสมอ จนกระทั่ง..
..ลา....ลา...หือ..ลา...ลา..
เสียงขับกล่อมดังก้องกังวานไปทั่วผืนป่า บทเพลงที่ไม่มีคำร้องหากแต่กลับ
ฟังดูไพเราะหาใครเทียบ แม้นเทพีแห่งเสียงเพลงยังเทียบมิได้ เสียงนั้นดังแว่วตาม
สามลมไป ตอนนี้เป็นเวลาวิกาลแล้ว คงไม่มีคนคนใดมาร้องเพลงนอกจากเทพที่
ทุกคนทุกแผ่นดินต่างเคารพนับถือ ท่านมิใช่เทพแห่งสงคราม ชัยชนะ หรือปัญญา
มิใช่เทพแห่งป่าไม้ ฤดูกาลหรือเทพแห่งธาตุ
...หากแต่เป็นเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์และการปกปักษ์รักษา...
ณ บนต้นไม้ใหญ่ริมลำธาร ที่กิ่งไม้ใหญ่มีร่างของบุรุษรูปงามนั่งพิงอยู่ในระหว่าง
ที่บทเพลงไร้คำร้องนั้นยังบรรเลงต่อไป
สายลมแผ่วๆพัดพาเส้นผมสีทองสว่างนั้นไป ใบหน้านวลเรียวนั้นประดับด้วยรอย
ยิ้มบางเบาที่ขยับเอื้อนเอ่ยขับร้องเรื่อยๆ คิ้วโค้งดั่งคันธนูเข้ากับนัยน์ตาสีครามเข้ม
ได้ดี
ใบหน้างดงามหาใครเปรียบหลับตาพริ้มรับสัมผัสอันอ่อนโยนของสายลมเย็น
ผิวพรรณขาวเปล่งประกายท่ามกลางความมืดมิด ก่อนที่คิ้วงามนั้นจะเลิกขึ้น เมื่อ
รับรู้ถึงสิ่งมีชีวิตอื่นนอกจากตน
แซก แซ่ก แซก
เสียงแหวกพุ่มไม้ดังแว่วมาแต่ไกล เทพหนุ่มหันไปทางขวามือตนทันทีรอรีให้
สิ่งนั้นเผยตัวตน พลางได้ยินเสียงร้องสะอื้นของเด็กน้อย
เสียงแหวกพุ่มไม้นั้นหยุดลงพร้อมกับเผยให้เห็นเด็กมนุษย์เพศชายคนหนึ่ง
เนื้อตัวมอมแมมยืนร้องไห้โฮอยู่และเงียบเสียงลงเมื่อเทพรูปงามเดินเข้าไปหา
"เหตุใดเจ้าถึงร้องไห้เล่าเด็กน้อย?"เทพหนุ่มย่อตัวลงในระดับสายตาของเด็กน้อย
พลางลูบหัวปลอบโยน เด็กชายปาดน้ำตา ดวงตาใสแจ๋วมองพี่ชายแสนสวยใน
ความคิดของตนแล้วตอบด้วยเสียงปนสะอื้น
"..อึก..ฮือ..ข้า..ข้าหลงทาง..ข้ากลับบ้านไม่ได้..ฮือ"
เทพหนุ่มมองเด็กน้อยด้วยความสงสารจึงอุ้มตัวเด็กชายพลางเอ่ยถาม
"แล้วบ้านของเจ้าอยู่ที่ใด เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้าเอง"จบคำเด็กน้อยยิ้มร่าแล้วรีบบอก
ที่อยู่ของตนด้วยความดีใจ
เทพหนุ่มพาเด็กน้อยเดินข้ามป่าไปยังหมู่บ้านไม่ใกล้ไปไกลนี้ ตามคำบอกเล่า
เด็กชายได้ขอครอบครัวมาเที่ยวเล่นแถวๆชายป่า แล้วเกิดหลงทางจึงเดินไปมา
เรื่อยๆจนกระทั่งหลงเข้ามาเจอกับตัวเทพเอง
"นี่ใช่หรือไม่หมู่บ้านของเจ้าน่ะ?เด็กน้อย"เทพหนุ่มเอ่ยถามพลางเดินมาหยุดอยู่
แถวๆหน้าทางเข้าหมู่บ้าน
"ใช่แล้วล่ะท่าน นี่หมู่บ้านข้าเอง สวยหรือไม่ขอรับ?"เด็กน้อยถามเสียงใส จนเทพ
หนุ่มอดเอ็นดูในความช่างพูดมิได้จึงพยักหน้าช้าๆตอบ
"ถ้าเช่นนั้นเจ้าจงกลับบ้านไปเสีย..เดี๋ยวพ่อแม่ของเจ้าก็เป็นห่วงเอา"เด็กชายทำ
หน้าแปลกใจปนสงสัย
"แล้วท่านไม่ไปกับข้าหรือขอรับ?เดี๋ยวข้าจะพาท่านเที่ยวเอง"เด็กชายตัวน้อยยิ้ม
แป้นจนเทพหนุ่มอดดีใจไม่ได้แต่ก็ต้องตอบไปว่า
"ข้าคงไปกับเจ้ามิได้หรอก เด็กเอ๋ยข้าเองก็ต้องกลับไปที่ที่ของข้า"เด็กชายทำ
หน้าเศร้าก่อนจะได้ยินเสียงของชายหญิงคู่หนึ่งมาจากด้านหลังจนต้องหันไปมอง
"ท่านพ่อท่านแม่!!"เด็กน้อยร้องออกมาอย่างดีใจ ก่อนจะหันไปหาคนที่พาตนกลับ
มา แต่ทว่า...
..ก็ไม่มีวี่แว่วของพี่ชายใจดีคนนั้นเลย..
++++++++++++++++++++**++++++++++++++++++++++
ในป่าใหญ่อันอุดมสมบูรณ์ที่บัดนี้เหมันต์ได้เข้ามาเยือน ร่างงดงามของเทพ
องค์หนึ่งยังคงนั่งอยู่ที่ใต้ต้นไม่ใหญ่ นัยน์ตาสีน้ำเงินสวยเงยมองไปยังท้องฟ้าที่เริ่ม
มีก้อนหิมะขาวโปรยลงมาพลางนึกถึงเรื่องราวที่เพิ่งผ่านมาไม่กี่ฤดูกาล
'...ตอนนี้เด็กน้อยคนนั้นจะเป็นเช่นไรหนอ?...'
เทพหนุ่มระบายยิ้มงามพลางปัดปุยหิมะบนเส้นผมสีทองคำ ก่อนที่จะได้ยินเสียง
สวดอ้อนวอนดังแว่วมาจากที่นอกชายป่า ด้วยความแปลกใจจึงใช้เวทย์สอดส่องดู
ชาวบ้านจากหมู่บ้านแถวชายป่าต่างมาคุกเข่าสวดภวานา บ้างก็กอดกันด้วย
ความสั่นเทา บ้างก็ร้องห่มร้องไห้ปานจะขาดใจ ชายหญิงคู่หนึ่งตะโกนพูดด้วยน้ำ
เสียงที่แสนโศกเศร้า
"ท่านเทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ ได้โปรดช่วยเหลือพวกเราด้วยเถิด"
"ได้โปรดตามหาลูกชายตัวน้อยที่ท่านได้เคยช่วยเหลือเมื่อยามหลงทางด้วย"
"ได้โปรด"
"ได้โปรด"
"ได้โปรด
ใจของเทพหนุ่มรูปงามแทบไม่สงบ ลางสังหรณ์ที่เด็กที่ชายหญิงคู่นั้นบอก
ทำให้อดนึกเด็กชายที่เคยช่วยเมื่อไม่นานไม่ได้ เร็วกว่าที่จะคิดติตรองอะไรก่อน
ร่างกายของเทพผู้งดงามก็สลายหายไปราวกับใช้กล
เทพหนุ่มเคลื่อนตัวผ่านผืนป่า เป็นไปไม่ได้ที่จะมีเด็กหลงเข้ามาโดยที่ตน
ไม่รู้ แต่ไม่ว่าจะใช้จิตส่องหาเท่าใดก็ไม่มีวี่แว่วเลย
นัยน์ตาสีสวยสั่นไหววูบ หากเด็กคนนั้นเป็นอะไรไปละก็...
เทพหนุ่มเม้มริมฝีปากบางแน่นจนรับรู้ถึงรสสนิมบาดลำคอ พลางเคลื่อนกายเร็วขึ้น
.......จะไม่ยอม..ให้เด็กคนนั้นเป็นอะไรเด็ดขาด!!!........
+++++++++++++++++++++**+++++++++++++++++++++
...มาช้าเกินไป...
ร่างของเทพหนุ่มหยุดนิ่งแล้วทรุดตัวลงกับพื้นดิน ขยับมืออันสั่นเทาของตนไป
แตะยังใบหน้าซีดเซียวและเย็นเชียบของร่างเล็ก
ดวงตาสีไพลินเข้มมองไปยังเรือนร่างที่เต็มไปด้วยหยดเลือดสีแดงฉาด ร่อง
รอยของคมเขี้ยวของสัตว์ป่านั้นเด่นชัดในสายตา
เทพแห่งความอุดมสมบูรณ์ค่อยๆอุ้มร่างของเด็กชายตัวน้อยไว้ในอ้อมกอด ไม่
สนว่าอาภรณ์สีขาวสะอาดนั้นจะเปรอะเปื้อนด้วยสีแดง พลันหยาดน้ำฝนก็ตกลงมา
ราวกับกำลังร่ำไห้ไปพร้อมๆกับเทพผู้งดงามที่บัดนี้ใบหน้าเปื้อนไปด้วยสายน้ำใสที่
ไม่รู้ว่าเป็นน้ำฝนหรือน้ำตา
...มันคือความผิดที่ตัวข้าไม่อาจลืมเลือน..
...มันคือตราบาปที่ข้าน้อมรับอย่างไร้กังขา...
...ข้าไม่รู้ว่าจะชดใช้เช่นไรให้แก่เจ้า?...
...ข้านั้นอยากรู้เหลือเกิน หากข้ามาให้เร็วกว่านี้...
...เจ้าน่ะ..จะตายรึเปล่า?..เด็กน้อยเอ๋ย...
...ถ้าข้ารู้ตัวเร็วกว่านี้...
...เจ้าก็จะไม่ตาย..ใช่หรือไม่?...
...ท่ามกลางสายฝนที่ตกกระหน่ำลงมา เหล่ามนุษย์ได้บุกเข้ามายังสวนองค์
เทพ ที่ที่เก็บดวงจิตครึ่งหนึ่งของปวงเทพ...
...เหล่ามนุษย์..ที่'พวกท่าน'ต่างเอ็นดูกันนักหนา...
...พวกเขาได้หยิบรูปปั้นมณีแก้วสีใสขึ้นมา...
...รูปปั้นสลักของเทพองค์หนึ่งที่พวกเขาไม่ควรเเตะต้อง...
...เหล่ามนุษย์ทุบรูปปั้นนั้นจนแหลกละเอียดเพื่อระบายความรู้สึกที่อัดอั้น...
...พวกเขาคงไม่รู้ว่าทำการผิดเช่นไรลงไป...
...พวกเขาโกรธแค้นและสาปแช่ง'เจ้า'...
...พวกเขาได้ฆ่าเจ้าทั้งเป็นทางอ้อม...
.............................
..................
........
...ถึงเช่นนั้น...เจ้าก็..ไม่โกรธเกลียดเลยหรือ?...
...เจ้าน่ะ..อ่อนโยนเกินไปแล้วนะ..
...แต่ก็สมเป็นเจ้านั่นแหล่ะ...
..เทพแห่งความอุดมสมบูรญ์ผู้ไม่เคยนึกโกรธใครเลย..
.....................
...........
...สุดท้ายพวกมนุษย์ก็'โง่เขลา'เหมือนเดิม...
.....ไว้เจอกันนะ..เพื่อนรักของข้า..'เซฟาเอล'...
I wanted to send smile to.., But she could not see it.
I will never forget her
ความคิดเห็น