ชีวิตของฉัน

ข้อมูลเบื้องต้น

ฉัน เอมเมรี่ โรส , ฉันอายุแค่ 15 ,ฉันเกิดที่แคนนาดา แต่มีปัญหาทางครอบครัวนิดหน่อยตั้งแต่ฉันเด็กๆเลยย้ายมาที่นี้ //มันคงไม่นิดแหละ เรื่องก็คือครอบครัวของเรา แยกกันเพราะปัญหาเรื่องเงิน ฉันเลือกที่จะอยู่กับแม่และน้องชาย แล้วปล่อยพ่อไป ฉันเลยมีปรม -,- ที่โรงเรียนของฉันเป็นโรงเรียนมัธยม เกือบทุกคนในห้องเรียนของฉันอยากที่จะ โดดเด่น มีอำนาจ แต่ฉันไม่เลย เพราะถ้าฉันโดดเด่น คนอื่นๆคงรู้หลายๆเรื่องของฉันที่มันไม่ดี ฉันว่าแค่ใช้ชีวิตไปวันๆก็คงพอแล้วล่ะ สำหรับฉัน ทุกๆวันฉันเจอใครมากมาย บ้างคนอาจรู้จักฉันและทักทายฉัน แต่ฉันคงแค่ยิ้มให้ เพราะฉันเคยทักหลายๆคน แต่พวกเค้าหยิ่ง ฉันรู้สึกอายทุกครั้งที่ทักใครก่อน ตอนนี้ฉันเลย..อย่างนี้ไง ฉันรู้สึกว่าฉันมีโลกส่วนตัวสูง //ใครๆก็รู้ แม่ของฉันเป็นคนที่เป็นมิตร ไม่เหมือนพ่อ งั้นฉันจะเหมือนพ่อสินะ ที่โรงเรียนฉันดูห้าวในสายตาใครๆ แต่นั้นมันก็แค่บุคคลิก อันที่จริง ใจฉันอาจจะไม่ใช่แบบนี้ ฉันไม่ได้รู้สึกดีเท่าไรกับการอยู่แบบนี้ ฉันพยายามที่จะหาใครมาเป็นบัดดี้ แต่ทุกคนหาว่าฉันเชย ผู้หญิงหลายคนเห็นฉันเป็นพวกโรคจิต ฉันไม่ชอบเลย แต่คงต้องยอมรับมันอยู่ดี เห้อ วันนี้มีแขกมาบ้าน เขาคงมาคุยเรื่องคาเฟ่ที่แม่จะสร้างขึ้น ครอบครัวฉันไม่ได้ใหญ่โต เราทำงานกันทุกคน แม่ฉันเคยเป็นพนักงานคลับ ส่วนฉันและน้องชาย ในทุกๆเช้าก่อนไปโรงเรียน ก็จะช่วยกันส่งหนังสือพิมพ์ แล้วเราเลนมีเงินก้อนนี้ ที่แม่จะเปิดคาเฟ่ ฉันว่ามันเป็นเรื่องปกติที่ใครจะทำงาน แต่ที่โรงเรียนหลายๆคนกลับดูถูกฉัน 😕 ครั้งหนึ่งฉันได้เจอคนคนหนึ่ง เขามาคุยกับฉันเขามีหลายๆอย่างเหมือนฉัน ฉันเข้าใจแล้วว่าไม่ได้มีฉันคนเดียวที่โดดเดี่ยว เชย ทำงาน หลังจากนั้นเขาและฉันก็เป็นบัดดี้กัน เราใช้ชีวิตโดยไม่แคร์ใคร 😏😏 One Year Last หนึ่งปีผ่านไป เย่ ฉันแก่ขึ้นมา 1 ปีแล้วว ฉันรู้สึกโต ฉันรู้สึกอยากมีเพื่อน : 👭👬👫 ตอนนี้ฉันก็ 16 แล้ว เริ่มสนใจหลายๆอย่าง ฉันเข้าใจว่ามนุษย์เป็นสัตว์สังคม แล้วตอนนี้ก็มีคนสนใจฉันแล้วสิ ^^ เธอเป็นคนดี แต่ฉันไม่รู้สิว่าเธอมาแบบไหน ? --ก็ต้องเข้าใจ คนมันไม่ค่อยเฟรนลี่นินะ ตั้งแต่มีเธอ ชีวิตประจำวันของฉันก็เปลี่ยนไป จากที่ฉันนั่งฟังเพลงตอนอ่านหนังสือ ฉันกลับกลายเป็นเมาส์กับหล่อน เอ่อ มันทำให้ฉันรู้สึกมีค่า ฉันอธิบายไม่ถูก เธอให้ประสบการฉันมากมาย นับจากนั้นฉันกับเธอก็สนิทกัน เข้าใจนะ ตอนนี้ฉันไม่เหมือนเดิมแล้วล่ะ หล่อนเพิ่มรสนิยมของฉัน ฉันไม่รู้สิ /อยู่ดีๆมันก็เปลี่ยนไป 🚶➡💃 เพื่อนสาวคนนี้ ถ้าหล่อนหายไป ฉันคงรู้สึกไม่ดีมาก --และวันนั้นก็มาถึง หล่อนบอกกับฉันก่อนจากไปว่า "ฉันเหมือนผู้ที่ถูกเลือก เพื่อมาเปลี่ยนชีวิตของคนที่กำลังจะล้ม อย่างเธอ และฉันก็จะไปช่วยคนที่เค้ากำลังจะล้มแบบเธอ " หล่อนจากไป ฉันเข้าใจว่าหล่อนมีเหตุผล ทุกวันนี้ฉันก็เห็นหล่อน แต่หล่อนแค่ยิ้มให้ฉัน ทุกครั้งที่ฉันทักทาย -ฉันสับสนกับชีวิตฉันจัง- 6 Mouth Last ➡➡ โอเค ตอนนี้ทุกอย่างเริ่มลงตัว ฉันกลับกลายไปเป็นสาวที่ 'เชย' ตามเดิม แต่ความเชยของฉันมันก็มีคนชอบ ชายคนหนึ่งเดินมาด้วยความสง่างาม ฉันเห็นแล้วก็ เฉยๆ คนหน้าตาดีส่วนใหญ่จะไม่สนใจฉันอยู่แล้ว และฉันก็ชินแหละล่ะ ผู้ชายหลายๆคนชอบฉัน แต่ ที่ชอบคือชอบที่ฉันเป็นคนที่ตรงๆซื่อๆ ไม่ห่วงตัว เหมือนพวกเขา ที่เขาชอบก็แบบนี้ เขาไม่อยากให้ฉันเป็นแบบพวกไฮโซอย่างแน่นอน :))

เอาล่ะ เรื่องเริ่มเข้าสู่ห้องเรียน ฉันชอบนะการเรียนในห้องเรียน ลมเย็นสบาย แต่ห้องฉันมีปัญหาบ่อยมากเลยล่ะ ฉันจึงตั้งนิยามสำหรับการเป็นหัวหน้า ก็เล่นๆล่ะนะ "ถ้าผมเป็นหัวหน้า ผมคงจะร้องให้กลางสายฝน และมีลูกน้องมาคอยปลอบ" ฉันโกรธตัวเอง ที่ทำความเข้าใจกับเรื่องของการเลือกตำแหน่งหน้าที่ในห้องไม่ได้ ฉันไม่รู้สินะ แต่ตอนที่พวกเขาข่มเหง ฉันรู้สึกไม่มีค่า ห้องของฉัน ฉันเป็นเด็กหลังห้อง แต่เชื่อว่าห้องอื่นคงเห็นฉันมีค่ามากกว่าห้องฉันเอง ตอนแรกฉันก็รู้สึกไม่ชอบห้องตัวเอง แต่จริงๆแล้ว ทุกๆคนในห้องมีหลายๆอย่างที่ต่างกัน เวลาที่พวกเขาทำให้ฉันรำคาญ ฉันก็เห็นถึงความพยายามมากมายที่เค้าต้องการ ทุกคนใรห้องฉันมีดีและไม่ดีต่างกัน
ช่วงอายุ 16 ทุกๆคนก็คงจะเริ่มหาสิ่งที่เราชอบ หาใครเพื่อมาดูแล ถ้าฉันต้องหาใครสักคน ฉันจะหาคนที่เขารักฉัน ชอบในความเป็นตัวฉัน ไม่ได้คิดจะ ครอบครอง ฉัน เอ๊ะ..ฉันรู้สึกว่าตัวเองกำลังเปลี่ยนแปลง ฉันเริ่มได้กลิ่นไอความรักอบอวนไปหมด ฉันรู้สึกเขินอายหลายๆคนที่เริ่มมองมา แต่ฉันก็พยายามเกร็ง เพื่อให้พวกเขารู้ว่าฉันยังเหมือนเดิม **