คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Sf ]because of love (ด๊องเย) the end
ฟิคเรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่เกิดจากจินตนาการ ไม่ใช่เรื่องจริงแต่อย่างใด
หอพัก super junior
“เตรียมตัวกันเสร็จแล้วใช่ไหม งั้นรีบไปกันเถอะ” ผู้จัดการของเอสเจเร่งทุกคน
“วันนี้มีวงไหนขึ้นไลฟ์บ้างเหรอพี่” อีทึกผู้เป็นหัวหน้าวงถามขึ้น
“ก็มี โซนยอชิแด บิ๊กแบง ชายนี่ แล้วก็ wonder girls นะ”
ทงเฮหูผึ่งทันทีเมื่อได้ยินชื่อ wonder girls
“วงwonder girls ขึ้นด้วยเหรอพี่” ประโยคนี้ทงเฮไม่ได้เป็นคนพูดแต่เป็นคยูฮยอนต่างหากที่ถามขึ้น
“ก็ใช่นะสิ นายมีปัญหาอะไรรึป่าว คยูฮยอน”
“ไม่มีครับ”
‘ซอนมี เราได้เจอกันแน่’ คยูฮยอนคิด
“ทำใจไว้รึยังทงเฮ” อีทึกถาม เมื่อเห็นทงเฮนิ่งคิดอะไรบางอย่างอยู่ ทำให้
ทงเฮ สดุ้งเล็กน้อย
“ทำใจ? เรื่องอะไร แล้วทำไมผมต้องทำใจ”
“ก็ทำใจเรื่องซอนเยไง นายเพิ่งโดนเธอทิ้งมาไม่ใช่เหรอ” ฮยอกแจโพล่งขึ้น แต่มันกลับแทงใจดำทงเฮอย่างแรง
“อยากตายรึไง ฮีฮยอกแจ”
...............................................
“วันนี้มีแต่คนแปลกๆเนอะ พี่ว่ามะ” เรียวอุคถามอีทึกผู้เป็นพี่
“ใครละที่นายว่าแปลก”
ก็ คยูฮยอน กับ พี่ทงเฮไง ตั้งแต่มาถึงเนี่ยเห็นชะเง้อหาใครก็ไม่รู้ จนคอจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว”
อีทึกมองไปยังทั้งสองคน ก็เห็นอย่างที่เรียวอุคว่า ทงเฮนะกำลังมองหาใครอยู่เค้าก็พอจะเดาออก
แต่ไอคยูนี่สิ ชะเง้อหาอะไรของมัน
“หาใครอยู่นะ ไอคยู” อีทึกถามพร้อมกับตบบ่าคยูย่างแรง จนทำให้คยูฮยอนตกใจเล็กน้อย
“ตกใจหมดเลยพี่ มาไม่ให้สุ่มให้เสียง”
“แหม ทำเป็นขวัญอ่อนไปได้นะไอคยู แล้วนี่แกกำลังมองหาใครอยู่นะ”
คยูฮยอนเลิ่กลั่กเล็กน้อย ก่อนตอบออกไปว่า
“ หาใคร ไม่มีใครหายนี่พี่ แล้วทำไมผมต้องหา ผมไปก่อนนะพี่”
พูดจบ คยูฮยอนก็รีบชิ่งออกไปทันที
“ไม่เนียนเลยนะแก ไอคยู” อีทึกตะโกนไล่หลังคยูฮยอนไป
..................................
“คอจะเป็นยีราฟอยู่แล้ว อีทงเฮ”
ทงเฮตกใจเสียงของอีทึกเล็กน้อย
“พูดอะไรของพี่”
“ก็นั่นไงละ ซอนเย” ทงเฮรีบมองไปทางที่อีกทึกบอกทันที ซอนเยจริงๆด้วย วันนี้ไม่ว่ายังไง เค้าก็จะคุยกับซอนเยให้รู้เรื่อง
“งั้น ผมไปก่อนนะพี่” ทงเฮรีบเดินไปหาซอนเยทันที
“อ้าว เห้ย!! เดี๋ยวสิ ทงเฮ”
“ไอทงเฮมันรีบไปไหนนะพี่” ฮยอกแจเดินเค้ามาถามอีทึก
“รีบไปตามหารักละมั้ง”
“แล้วไอคยูมันชะเง้อหารักด้วยรึป่าวนะพี่” อีทึกมองดูคยูฮยอนตามที่
ฮยอกแจบอก มันมองหาใครกันนะ ต้องมีอะไรแน่ๆ
....................................
“อย่าให้เจอนะ ยัยตัวแสบ ไม่งั้นละก็ ฮึ่ย.....” คยูฮยอนบ่นออกมาไม่ขาดสายพร้อมชะเง้อหาเธอคนนั้น
“ตกลงแกหาใครอยู่ห๊ะ ไอคยู”
“ก็ยัยเด็กแสบซอนมีนะสิ”
“ห๊ะ0-0 แกว่าไงนะ ซอนมี wonder girls นะเหรอ”
“ก็ ช...เฮ้ย!! พี่อีทึก มาตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย” คยูฮยอนรู้สึกตกใจมากที่เห็นอีทึก มาเงีบๆอีกแล้ว เมื่อกี้เค้าก็หลุดชื่อซอนมีออกไปด้วย
“ไม่สำคัญ ว่าแต่ เมื่อกี้แกบอกว่าแกมองหาซอนมีอยู่เหรอ แกไปรู้จักซอนมีตั้งแต่เมื่อไหร่นะ
แล้วแกมองหาเค้าทำไม”
“ซอนมี ? ซอนมีอะไรละพี่ ผมไม่รู้จักเธอสักหน่อย ผมพูดว่าซองมินต่างหาก พี่นี่ยิ่งแก หูยิ่งเพี้ยนนะ อ๊ะ 0-0 นั่นไงซองมิน เจอละ ผมไปหาซองมินก่อนนะพี่ ” พูดจบคยูฮยอนก็รีบเดินไปหา
ซองมินทันที
“ซอนมี ซองมิน มันไม่เหมือนกันสักหน่อย เห้ย!! เมื่อกี้มันว่าเราแก่เหรอ ไอคยู แกตายยยยยย”
...................................................
“ซอนเย” ซอยเย สะดุ้งเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงที่เรียกเธอ
เสียงนี้มัน เสียงเค้านิ เสียงของพี่ทงเฮ ซอนเยไม่สนใจเสียงที่เรียกเธอแต่กลับเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น
“ซอนเย เดี๋ยวสิ ซอนเย พี่อยากคุยกับเธอให้รู้เรื่อง” ทงเฮวิ่งมาจนตามซอนเยทันและคว้าแขนซอนเยไว้
ซอนเยนิ่งอยู่พัก ก็กลั้นใจพูดออกมา
“ฉันว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะค่ะ” ซอนเยพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการ
เกาะกุมของทงเฮ แต่ทงเฮแข็งแรงเหลือเกิน ดิ้นยังไงก็หลุด เค้าไม่ยอมปล่อยเธอเลย
“ไม่ ยังไม่รู้เรื่อง ฉันเจ็บมากนะ ซอนเย เธอรู้ไหม ว่าฉันเจ็บ” ทงเฮตะโกนออกมาด้วยเสียงสั่นๆ
“ฉันขอโทษ ขอโทษที่ทำให้พี่เจ็บ แต่ต่อไปนี้พี่จะไม่ต้องเจ็บเพราะฉันอีกแล้ว ต่อไปนี้พี่จะต้องมีความสุขนะค่ะ” ซอนเยพูดออกมาทั้งน้ำตา เธอสะบัดตัวออกจากทงเฮอย่างแรง และรีบเดินออกมาทันที
“จะมีความสุขได้ยังไง ถ้าไม่มีมี มินซอนเย” ทงเฮตะโกนออกไป ทำให้
ซอนเยหยุดชะงัก และหันกลับมา
“พี่ทงเฮ”
ทงเฮเดินเค้ามาใกล้ซอนเย
“ พี่ไม่มีความสุขเลย ตั้งแต่ไม่มีเธอ ทำไมเราต้องเลิกกัน มันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรากันแน่ ซอนเย”
“ ฉัน...ฉันขอโทษ” ซอนเยพูดออกมาทั้งน้ำตา เธอแทบจะยืนไม่อยู่ เธอก็เสียใจไม่แพ้ทงเฮหรอก แต่เพียงเพราะเธอต้องการให้ทงเฮมีความสุข เธอไม่ต้องการให้ทงเฮต้องลำบากใจเพราะเธอ เธอผิดมากหรือไง
“เธอเอาแต่พูดคำว่าขอโทษ ทั้งๆที่ฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอทำผิดอะไร มันเป็นเพราะอะไรกันแน่ ซอนเย หรือเป็นเพราะ ไอปาร์ค แท วัน นั้นใช่ไหม เป็นเพราะมันมันใช่ไหมซอนเย”
ทงเฮเขย่าตัวซอนเยอย่างแรง
“ฉัน เจ็บนะค่ะ ”
“ก็ตอบฉันมาสิซอนเย เป็นเพราะไอนั่นใช่ไหมที่ทำให้เธอเลิกกับพี่”
ทงเฮยังคาดคั้นไม่เลิก
“ไม่ใช่ค่ะ ปาร์คแทวันไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลย”
“แล้วมันเพราะอะไรละซอนเย พูดออกมาสิ”
“ฉัน... ฉันไม่แน่ใจ”
“โธ่เว้ย! มันเป็นเพราะเธอไม่รักพี่แล้วใช่ไหมซอนเย เธอไม่รักฉันแล้วจิงๆใช่ไหม” ทงเฮตะโกนใส่ซอนเย ที่ยืนตัวสั่นอยู่
“ เพราะ ฉันรักพี่มากต่างหากละ รักมาก รักจนไม่อาจทำร้ายพี่ได้ ฉันอยากให้พี่มีความสุข ถ้าวันนึงมีคนรู้เรื่องของเรา พี่ก็จะแย่ พี่จะต้องลำบาก ฉันไม่อยากให้มันเป็นอย่างนั้น ฉันไม่อยากเป็นตัวถ่วงของพี่ ฉันไม่...”
ยังไม่ทันที่ซอนเยจะพูดจบ ทงเฮก็ดึงตัวซอนเยเข้าไปกอดทันที
“ทำไมเธอถึงคิดแบบนี้ซอนเย ไม่มีเธอแล้วพี่จะมีความสุขได้ยังไง อย่าพูดว่าเธอเป็นตัวถ่วงของพี่อีก เธอคือคนที่พี่รักนะซอนเย”
“พี่ทงเฮ”
“พี่รักเธอนะซอนเย ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นพี่ก็จะรักเธอ ถ้าไม่มีเธอพี่คงอยู่ไม่ได้ อย่าทิ้งพี่ไปอีกนะ ซอนเย”
ซอนเยพยักหน้า เธอไม่ได้พูดอะไรแต่กลับกอดทงเฮแน่นยิ่งขึ้น อ้อมกอดที่แสนอบอุ่น เธอคิดถึงอ้อมกอดนี่เหลือเกิน
“พี่ดีใจจัง ที่เธอรักพี่ขนาดนี้”
ซอนเยเงยหน้าขึ้นมามองทงเฮ
“ถ้ามีคนรู้เรื่องของเรา พี่อาจจะลำบากก็ได้”
“มันก็คงไม่ตายหรอก”
ซอนเยตีแขนทงเฮอย่างแรงไปหนึ่งที
“พี่เจ็บนะซอนเย”
“ก็ใครเค้าให้พูดเรื่องตายกันละค่ะ”
ทงเฮยิ้มแล้วดึงซอนเยเค้ามากอดอีกครั้ง
“ ในอนาคต ถึงพี่จะลำบาก พี่ก็คงไม่ตาย แต่ถ้าพี่ไม่มีเธอ พี่คงจะอยู่ไม่ได้นะซอนเย”
“พี่ทงเฮ พูดเรื่องตายอีกแล้ว ฉันไม่ยอมให้พี่ตายหรอก”
ทงเฮยิ้มออกมากลับคำพูดของซอนเย
“รักเธอนะ ซอนเย”
“ฉันก็รักพี่มากนะค่ะ พี่ทงเฮ”
ทงเฮดึงซอนเยเข้ามาจูบอย่างเนิ่นนาน เพราะซอนเยรักเค้า ถึงทำเพื่อเค้ามากมายขนาดนี้ เค้าสัญญา ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเค้าก็รักผู้หญองที่ชื่อมินซอนเยตลอดไป
เพราะว่ารัก ถึงอยากให้เค้ามีความสุข
เพราะว่ารักถึงไม่อยากให้เธอจากไป
................................................THE END....................................................
ความคิดเห็น