คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 4
SUNMI TALK
กรี๊ดดดด!! ไฟดับ
พี่คยู พี่คยูอยู่ไหน อ่ะ เจอแล้วไปเร็วค่ะ พอฉันคว้าแขนพี่คยูได้ก็พาพี่เข้าวิ่งไปทันที
“ เฮ้ย อะไรเนี่ยใครมาฉุดฉันเนี่ย ” พี่คยูร้องโวยวายใหญ่
ฉันพาพี่คยูวิ่งขึ้นบันไดไป และก็ไปหยุดชะงักอยู่ตรงที่ใดที่หนึ่ง
“ นี่ พี่คยูค่ะ อย่าโวยวายได้ไหมคะเดี๋ยวผีมันก็ตามมาหรอกค่ะ ”
“ แล้วเธอลากฉันมากับเธอทำไมเนี่ย ”
“ ก็....เอ่อ...คือว่า ก็มันตกใจนี่ค่ะ เลยลากมาก่อนเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นพี่อ่ะ ” นั่น สตอเบอร์รี่จริงๆเลยเรา
“ แน่ใจนะว่าไม่รู้ว่าเป็นฉันอะ ฉันมีความรู้สึกว่า ก่อนที่เธอจะลากฉันมาเนี่ย ฉันได้ยินเสียงเธอเรียกชื่อฉันด้วยนะ ” เอาแล้วไง พี่คยูจับได้ซะแล้ว
“ พี่คยูหูฟาดหรือเปล่าคะ บางทีอาจจะเป็นเสียงลมที่มันไปกระทบกับหูชั้นนอก เข้าไปยังหูชั้นใน ไปถึงแก้วหู จนไปอยู่ที่ประสาทหู แล้วก็... ”
“ พอเถอะ ลมบ้านเธอจะดัง คยูๆๆเหรอ ”
“ เอ่อ...เราอยู่ที่ไหนกันค่ะเนี่ย ” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่อง
“ นั่นสิ เพราะเธอนั้นแหละ วิ่งไม่ลืมหูลืมตา ดูสิวิ่งมาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย ”
“ ขอโทษค่ะ ” ฉันแสร้งทำหน้าเศร้าๆ เผื่อพี่เขาจะสงสาร
“ เอาเถอะ นี่มันก็มืดแล้วนะเนี่ย หน้าหนาวด้วยมืดเร็ว เราลองเดินดูรอบๆดีกว่า เฮ้ย... ”
“ กึก.....กึก ”
“ กรี๊ดดดดด....เสียงอะไรเนี่ย ”
โครม!!!
ฉันล้มลงไปทับพี่เซียร์
หน้าฉันกับหน้าเขาอยู่ใกล้กันมากๆ -/////- O_O เขาทั้งหล่อ ทั้งเท่ โอ๊ย โดนใจมั๊กๆ
“ นี่เธอ นี่เธอ เป็นอะไรหรือเปล่า ” พี่คยูเรียกฉันทำให้ฉันสะดุ้งขึ้นและผละออกจากร่างของเขา
“ ไม่เป็นไรค่ะ แค่ตกใจนิดหน่อย ” เขินเป็นบ้าเลยอ่ะ
“ เธอนี่ขี้ตกใจเหมือนกันนะ ” พี่คยูพูดพลางยิ้มและเอามือมาลูบหัวฉัน
เหมือนคู่รักกันเลยอะ-////-
“ ก็ไม่ค่อยตกใจเท่าไหร่หรอกค่ะ ”
ปัง!! ปัง!! ปัง!!!
“ อ๊ายยยย พี่คยูเร็ว เร็ว เร็ว รีบไปเร็ว ผีมาแล้ววววว วิ่ง วิ่ง วิ่ง ”
P’YOO BIN TALK
“ กรี๊ดดดด!! อ๊ายยยย ~~~ ไฟดับ ไฟดับ มืดตึดตือเลย อ๊าย ใครก็ได้ช่วยฉันด้วย ฉันกลัวความมืด ซอนเยแกอยู่ไหนอะ กะ แกอย่าทิ้งฉันสิ รู้งี้ฉันไม่รอแกหรอก ซอนเยๆ ”
อ๊ายยยย ฉันรู้สึกเหมือนมีใครมาจับขาฉันอยู่
“ อ๊ายยยยย ไอ้ผีบ้า แกปล่อยขาฉันนะ ไอ้ผีบ้า ปล่อยๆๆ ”
“ 5555+ ” เอ๊ะ ใครขำ
“ ไอ้ผีบ้า แกขำอะไรห๊า ”
“ ก็ขำเธอนะสิ ”
“ อ๊ายยยย ไอผีบ้า แกตอบฉันมาทำไมเนี่ย กลัวนะโว้ยยย ”
“ ก็เธอถามนี่ ” ผีบ้าไรเนี่ยเถียงคำไม่ตกฟาก
“ อ๊ายยย ไม่อยู่แล้ว ”
“ เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนล่ะ เธอไปฉันก็ไม่มีเพื่อนอยู่สิ ” ไอผีบ้าจับแขนฉันไว้ แล้วใครอยากจะอยู่เป็นเพื่อนแกล่ะ ก็แกเป็นผีแล้วหนิ
“ ปล่อยฉันไปเถอะนะ เดี๋ยวฉันจะอุทิศส่วนกุศลไปให้ อยากกินอะไรก็บอกนะ ”
“ 55555+ นี่ ยูบิน ท่าทางเธอจะเป็นเอาหนักมากนะเนี่ย ” ผีรู้จักชื่อฉันได้ไงอ่ะ
ฉันค่อยๆหันไปมองอย่างกล้าๆกลัวๆ
คนที่ฉันเห็นไม่ใช่ผี แต่เป็นฮยอกแจสุดหล่อ ของฉันนั้นเอง
“ นายนั่นเอง เล่นอะไรบ้าๆ ฉันตกใจหมดเลยนะ ”
“ แต่ตอนที่เธอตกใจก็น่ารักดีนะ ”
โอ่วววว ^ ^ เหมือนฝันฟานชมฉันหรอเนี่ย
“ แล้วนี่ ทุกคนหายไปไหนกันหมด ยัยเยอึนก็หายไปด้วย ”
“ ใช่ ยัยซอนเยก็หายไป งั้นตอนนี้เราก็อยู่กัน 2 คนนะสิ ” ได้โอกาศแล้วสิฉัน เอาล่ะ
“ เอ่อ...ฮยอกแจ ”
“ มีอะไรเหรอ ” เสียงเท่ๆนุ่มๆของฮยอกแจบาดใจฉันอีกแล้ว
“ คือว่า...ฉันมีเรื่องอยากบอกน่ะ ” ฉันเขยิบเข้าไปใกล้ๆเขา แล้วก็
“ คือว่า ฉันน่ะ แอบชอ.... ”
ฟึบ !!!
“ ไฟมาแล้ว ” นายฮยอกพูดพร้อมลุกขึ้นในขณะที่ฉันยังไม่ได้ตั้งตัวเลย ฉัน เลยเซไปเซมานิดหน่อย
SUNYE TALK AGAIN
อ๊ายยยยย ~~~~~
ตูม // ตูม // ตูม //
โครม!!!
โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย
“ โอ๊ย ใครมาทับฉันเนี่ย ” พี่ยูบินร้องโวยวาย
“ พี่ยูบินฉันเองแหละ ” ฉันตอบ
“ ซอนเยแกมาทับฉันทำไมเนี่ย รีบลุกออกไปเลย วิ่งพรวดพราดเข้ามาได้ ลุกออกไปสิฉันเจ็นนะ
โว้ยยย ”
“ ก็มันลุกไม่ได้นี่ ”
“ ทำไมถึงลุกไม่ได้ ”
“ ก็เยอึนมันทับฉันอยู่เนี่ย ”
“ 555555555+ ” หนอย อีตาผู้ชายพวกนั้นมันหัวเราะพวกฉัน
“ หัวเราะอะไรกันมิทราบย่ะ เอ๊า พี่ฮยอกยืนหัวเราะอยู่นั้นแหละ ไม่รีบมาช่วยน้องอีก ไอพี่บ้า ”
“ มานี่ ฉันช่วยเอง ” นายคังอินอาสาจะช่วยเยอึน แต่...
“ ไม่ต้อง ฉันลุกเองได้ ” แล้วมันก็ลุกขึ้นไป
“ นี่เธอ ดึงมือฉันไว้สิ ” นายคิบอมยื่นมือมาช่วยฉัน
“ ขอบคุณ ” แล้วฉันก็ลุกขึ้นมา
“ฮยอกแจ ช่วยฉันหน่อยสิ ลุกไม่ไหวอ่ะ เจ็บไปหมดเลย ”
“ ครับ ลุกไหวไหม ” พี่อึนฮยอกเข้าไปพยุงยัยพี่สาวตัวแสบ
“ มันเจ็บยังอยู่อะ ขอบคุณนะ ”
“ ซอนเย ฉันว่าพี่แกดูเอาจริงเอาจังกับพี่ชายฉันมากเลยนะ ”
“ เออ ฉันก็ว่างั้นแหละ ”
เอ...ฉันรู้สึกเหมือนเพื่อนของฉันหายไป 2 คนนะ
“ เอ๊ะ นี่มีใครเห็นยัยซอนมีกับโซฮีบ้างไหม ” ฉันถามขึ้น
“ เออ นั้นสิ 2 คนนั้นจะเป็นอะไรหรือเปล่า ” เยอึนทำท่ากังวลใจ
“ เออ ไอคยูกับไอฮีก็หายไป ” นายคังอินพูดขึ้น
“ อ๊ายยยย พี่คยู เร็วสิคะ เดี๋ยวผีก็ตามมาหรอก ” เสียงดังมาแต่ไกล จะใครซะอีกละ มีชื่อพี่คยูซะขนาดนั้น ยัยซอนมีชัวร์ๆ
“ นี่ หยุดก่อนเถอะ ” นายคยูห้ามยัยซอนมีไม่ให้วิ่งต่อ
“ หยุดไม่ได้หรอกค่ะพี่คยู เดี๋ยวผีมันตามมาทันนะคะ ”
“ ซอนมี ” ฉันกับเยอึนประสานเสียงกันเรียกยัยซอนมี
“ แกหัดลืมตาดูโลกซะบ้างสิ นี่ไฟมันติดแล้วนะเว้ยอยู่กันเยอะแยะแล้วด้วย ผีมันไม่มาหรอกน่ะ ” เยอึนเตือนสติเพื่อน
“ อ่าว แล้วนี่พวกแกมาอยู่ที่นี้ได้ไงกันอ่ะ ”
“ มันยังไม่สำคัญเท่ากับตอนนี้ โซฮียังไม่กลับมาหรอก ” ฉันพูดด้วยความเป็นห่วง
พูดยังไม่ทันขาดคำ เสียงโซฮี ก็ร้องโวยวายมาแต่ไกล
“ อีตาบ้า นายปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ ฉันเดินเองได้ ปล่อยสิ ปล่อย ”
ช่างน่าตกใจเสียจริง ยัยโซฮียอมให้ผู้ชายอุ้มมา แถมผู้ชายคนนั้นยังเป็นนายฮีชอลอีกด้วย
ฮู้ววววว ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ วิ้ด วิ้ว
“ ปล่อยสิ ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยไงล่ะ ” ยัยโซฮีดิ้นใหญ่เลย
“ อะ ปล่อยก็ได้ ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพแล้วนะครับ คุณหญิง ”
“ แหม ไอฮีไวไฟเชียวนะ ” นายคยูพูดล้อเพื่อน
“ เอาเถอะ มากันครบแล้วงั้นก็กลับบ้านกันเถอะนะ ” พี่ยูบินพูดตัดบท
“ ก็ดีเหมือนกัน นี่ก็มืดแล้ว เด๋วพวกน้องๆจะกลับกันลำบาก ” พี่อึนฮยอกพูดเสริมขึ้นด้วยความเป็นห่วง
“ เดี๋ยวค่ะ ยังกลับไม่ได้ ” ยัยโซฮีพูดขึ้น
“ ทำไมถึงยังกลับไม่ได้ล่ะ โซฮี ” เยอึนถาม
“ ฉันรู้สึกแปลกๆน่ะ ทั้งไฟดับ ทั้งเงาตะคุ่มๆ ฉันว่ามันดูไม่เหมือนเรื่องบังเอิญน่ะ ”
“ มันจะบังเอิญได้ไงล่ะแกก็ผีทำหนิ ” ยัยซอนมีพูดขึ้นพร้อมกับขนลุกไปด้วย
“ ไม่ใช่ผีหรอกหนู ”
“ กรี๊ดดดดด~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ อ๊ายยยยยย ” พวกฉันร้องกรี๊ดกันและรีบวิ่งเข้ามาเกาะกลุ่มกัน เมื่อได้ยินเสียงคนแก่ คนหนึ่งพูดขึ้น และพอพวกฉันมองไปก็เห็นคุณลุงคนหนึ่งกำลังเดินเข้ามาหาพวกเรา
“ นั่นใครน่ะ ” นายคิบอมถามขึ้น
“ ไม่ต้องตกใจ ไม่ต้องตกใจนะหนูๆลุงเป็นคนดูแลที่นี้เอง ”
“ นี่ ลุงเป็นคนแน่นะค่ะ ” พี่ยูบินถามลุงคนนั้น
“ เป็นคนครับ เป็นคน ”
“ งั้นไอที่ไฟดับก็… ” ฉันพูดขึ้น
“ ไฟฟ้าลัดวงจรนิดหน่อยนะหนู ”
“ แล้วเงาตะคุ่มๆละค่ะ ” โซฮีถาม
“ เงาลุงเองแหละหนู ลุงได้ยินเสียงร้องโวยวายลุงก็เลยเดินมาดู แล้วลุงก็เห็นไอหนุ่มนั่น (ลุงชี้ไปที่นายฮีชอล)วิ่งอุ้มหนูไป ลุงนึกว่าเกิดอะไรขึ้นลุงก็เลยเดินตามแต่พอลุงคิดอีกที ลุงก็เห็นว่าคงเป็นแค่คู่รักหนุ่มสาวธรรมดาเท่านั้น ”
“ ลุงรู้ไหมว่าลุงทำให้พวกหนูตกใจกันหมดเลยอ่ะ ” พี่ยูบินมันโวยวายลุง
“ ลุงขอโทษละกันนะหนู ลุงไม่รู้จริงๆ ”
“ ไม่เป็นไรหรอกค่ะลุง มันเป็นความตื่นตะหนกของพวกเราเองมากกว่า ” ฉันพูดขึ้น
“ ใช่ลุง งั้นพวกเราขอตัวกลับก่อนนะ ” นายคิบอมพูดตัดบท
“ อืมมม โชคดีนะหนู ขอให้รักกันนานๆ ”
“ พวกเราไม่ได้เป็นคู่รักกันนะค่ะ ” ฉัน เยอึน กับ โซฮี พูดขึ้นพร้อมกัน
“ เอาน่า ไม่ต้องเขินหรอกหนู เดินทางกันโดยสวัสดิภาพล่ะกันนะ ”
“ บ๊าย บาย ค่ะลุง/ครับลุง ” พวกเราลาคุณลุงพร้อมกัน
เอะ เอ๊ะ O_O!!!
ตาฟาด ฉันตาฟาดแน่ๆ คุณลุงหายตัวได้ หายไปเฉยเลย ฉันเลยลองหันไปมองทุกๆคน
ฉันว่าตาฉันไม่ฟาดแล้วล่ะ ทุกคนมองหน้ากัน แล้วก็
“ กรี๊ดดดดดดดด~~~~~~~~~~~~~~~~~ อ๊ายยยยยยยยย ผีหลอกกกกกกก ” อยู่ไม่ได้แล้ว จะไม่มาอีกแล้วด้วยโรงละครเก่าเนี่ย
.................................................
ความคิดเห็น