คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 1
เช้าวันต่อมา...
กริ๊ง__________กริ๊ง
เสียงนาฬิกาปลุกดังกังวานไปทั่วบ้าน ลอยมาพร้อมเสียงพี่ยูบิน
“ ซอนเย เมื่อไหร่จะตื่นห๊ะ ไม่ได้ตื่นสายสักวันมันจะตายหรือไง ไอลิง ตื่ยโว้ยยยย วันนี้แกบอกว่าจะต้องไปหาชมรมเข้าไม่ใช่หรอ ห๊า ”
ฉันกระเด้งขึ้นมาจากเตียง และโวยวายเสียงดังไปทั่วบ้าน
“ ชมรม ชมรม จริงๆด้วยลืมสนิทเลย ทำไงดี! ทำไงดี! ”
“ แกไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น นอกจากแกต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวเดี๋ยวนี้ นี่มันจะ 7.30 แล้วนะโว้ยยย ”
พอจบจากการปราศัยของยัยแม่มด ฉันก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปร.ร.ทันที
วิ่ง...........................วิ่ง............................วิ่ง
ตึก...................................ตึก............................................ตึก (เสียงวิ่ง)
แฮ่.................................แฮ่...........................................แฮ่ (เสียงหอบ)
“ เฮ้อ.....ดีนะมาทันเคารพธงชาติ ”
แฮ............................แฮ…
ณ สถานที่อันศักดิ์สิทธิ์ นั่นก็คือ แท่น.........แทน.........แท๊น
ห้องของฉันเอง ม.5/3 ซึ่งตอนนี้ฉันก็เดินไปนั่งพอดีกับเสียงยัยซอนมีดังขึ้น
“ เพิ่งจะเสด็จหรอเพคะ เจ้าหญิง ไม่เสด็จมาซะพรุ่งนี้เลยล่ะ แล้วไหนบอกว่าจะมาแต่เช้าเพื่อเลือกชมรมก่อนง่ะ ดูดิเยอึนรอตั้งแต่เช้าแหละ ดูดิ ดู! ”
พอฉันหันไปเห็นหน้ายัยเยอึนทำหน้ามุ่ยฉันก็เดินตรงไปหา พร้อมกับไปง้อและอ้อน
“ เยอึนนนนนนนอย่างอนเลยนะ น้าๆๆๆๆ ” +_+
“................................”
“ยกโทษให้ฉันเถอะนะ ” +_+
“...............................”
“ เอางี้ ถ้าแกหายโกรธนะ ฉันจะเลี้ยงไอติมแก ”
“ เย็นนี้เลยนะ ” เยอึนพูดยิ้มๆ
โอ้โห สิ้นเสียงฉันว่าเลี้ยงไอติมเท่านั้นแหละ หายโกรธเชียวนะ
“ โอเค ” *_*
ฉันทำหน้าเซ็งสุดๆ นี่ฉันต้องเสียตังอีกแล้วหรอเนี่ย คิดแล้วกลุ้ม วันนี้อาจารย์ปราณีผู้ไม่ปราณีใครไม่มา เราจึงเริ่มเรียนคาบแรกกัน และแน่นอนฉันก็หนีไม่พ้นการเฝ้าพระอินทร์อีก ซึ่งฉันกำลังหันไปหายัยซอนมีเพื่อชวนมันหลับไปเป็นเพื่อนกันแต่พอหันไป ฉันก็ต้อง OoO (เหวอ)
ก็เพราะยัยซอนมีมันหลับไปแล้วนะซิ พอฉันหันไปหายัยเยอึนกับยัยโซฮี มัน 2 คน ก็ ฟี้...ฟี้...ไปหาพระอินทร์พร้อมกันทั้ง 3 คนเรียบร้อยแล้ว แล้วฉันจะรออะไรอยู่ล่ะก็รีบตามไปซิ อิอิ
กริ๊ง...กร่อง...กริ้ง...กร่อง
พอได้ยินเสียงนี้พวกเราก็ตื่นขึ้นมาพร้อมกันเลย
“ นี้...พวกเราหลับกันตั้งแต่คาบแรกยันคาบพักเลยหรอเนี่ย ทำกันไปได้เนอะ ” โซฮีพูดขึ้น
แต่ไม่มีเสียงพูดตอบรับเนื่องจากแต่ละคนดูจะยังไม่ค่อยมีสติกลับมาจากการเฝ้าพระอินทร์กันสักเท่าไหร่ แล้วพวกเราก็ค่อยๆเดินลงไปที่โรงอาหารกัน คนที่โรงอาหารเยอะมากๆ โอ๊ย...ฉันล่ะปวดหัว แล้วเราก็แยกย้ายกันไปซื้อสิ่งที่ตัวเองปรารถนาที่จะรับประทาน เขมือบลงกระเพราะกัน พอซื้อเสร็จ เราก็เดินมาเจอกันและไปหาโต๊ะนั่ง เดินไปสักพัก เราเจอโต๊ะหนึ่งว่างอยู่เราจึงเดินไปนั่งกัน พอพวกเรานั่งลงก็มีแต่คนมอง....มอง....และมอง จนยัยซอนมีทนไม่ไหวจึงตะโกนขึ้นว่า
“ มองอะไรกันห๊ะ ” พวกนั้นจึงหันกลับไปกินอาหารของตัวเองต่อ
“ พวกนั้นมันมองอะไรกันนะ” โซฮีถามขึ้น
“ ไม่รู้โว้ย...แต่กินเหอะ หิวๆๆๆ ” ยัยเยอึนพูดขึ้น
ทุกคนจึงไม่พูดอะไรต่อ ตั้งหน้าตั้งตากินกันอย่างเดียวท่ามกลางสายตาของทุกคนเป็นระยะๆ สักพักมีคนเดินเข้ามาประมาณ 4-5 คน พร้อมถือจานข้าวมาด้วย และเดินเข้ามาที่โต๊ะที่พวกฉันนั่ง หนุ่มหล่อคนหนึ่งพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงตวาดว่า
“ พวกเธอกล้าดียังไงมานั่งที่ของพวกเรา ” คนที่พูดก็คือนาย ฮีชอล เพลบอยประจำกลุ่มซึ่งมีหน้าตาหล่อเหลาเอาการไม่ใช่เล่น
“ แล้วนายมีปัญหาอะไรไหมล่ะ ก็ไม่เห็นจะมีป้ายติดไว้ว่าจองแล้ว เลยหนิ ” โซฮีตวาดกลับด้วยทีท่าว่าจะไม่ยอมแพ้
แต่ เอ๊ะ! ฉันมีความรู้สึกว่าเพื่อนของฉันอีก 2 คน นั่นคือ ยัยเยอึนกับยัยซอนมี กำลังทำหน้าตา O_O! อึ้งๆ อยู่นะ สำหรับยัยซอนมีเนี่ยฉันรู้แล้วล่ะว่ามันเจอใคร จะเจอใครซะอีกล่ะ ก็ไดเจอพี่คยูสุดหล่อขวัญใจมันมายืนอยู่ตรงหน้ายังไงล่ะ แต่เยอึนเนี่ยสิจะ อึ้งทำไมนะ ฉันรีบปลุก ทั้ง 2 คนออกจากภวังค์เพราะตอนนี้ยัยโซฮีกับนาย ฮีชอลกำลังจะฆ่ากันแล้วนะสิ
“ เฮ้ย...ไอฮีใจเย็นๆดิว่ะ ” เสียงนาย คยู ร้องห้ามเพื่อน
“ นี่...ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ ” สายตาของคนทั้งโรงอาหารจับจ้องมาที่ยัยเยอึน ท่าทางมันจะโกรธหนัก ถึงได้ลุกขึ้นยืนแหกปากอย่างนี้
“ พวกนายเป็นบ้าอะไรกัน ห๊า...ฉันกินข้าวอย่างไม่มีความสุขเลย ทำไมต้องมาแย่งที่กันด้วย โรงอาหารออกจะใหญ่โตใช่ว่าจะมีแค่โต๊ะตรงนี้ตัวเดียวสักหน่อย ฉันทนไม่ไหวแล้วววววว ” ยัยเยอึนไม่พูดเปล่า หยิบจานราดหน้าที่มันซื้อมาปาใส่หน้าหนุ่มหล่อกลุ่มนั้น และที่โดนเข้าไปเต็มๆก็คือ นายคังอิน สุดหล่อที่บ้าพลังและชอบเอาชนะเป็นที่สุด แต่ตอนนี้ดูจะไม่หลงเหลือความหล่อแล้วล่ะ 555+
แพระ! O_O
“ อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก.....กรี๊ดๆๆ อะไรกันเนี่ย ” หน้าฉันมีเม็ดข้าวเลอะไปหมดตั้งแต่เมื่อไหร่ นาย คังอิน มันปาคืนมาแน่เลย ได้...เล่นอย่างนี้กันใช่ไหม เอาล่ะ
เฟี้ยวววววววววว ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
แพระ!
โป๊ก!
ว๊าย ตายแหละ ผิดเป้าหมาย จานข้าวของฉันไปโดนนาย คิบอม หนุ่มหล่ออีกคนในกลุ่มที่ดูจะ
เย็นชา ฉายานี่ พูดน้อยต่อยหนักเลยนะ ไม่ใช่แค่ก๋วยเตี๋ยวเท่านั้นแต่ชามก็ลอยไปถูกหัวของนายนั่นซะด้วย
ฮือ...ฮือT^T....555+ บ้าไปแล้วฉัน ก็ฉันไม่รู้หนิว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดีก็ดูหน้าอีตานั่นสิ ท่าทางจะโกรธจัดซะด้วย ตาย....ตาย...ฉันต้องตายแน่ๆ T_T
เฮ้ย! อีตานั่น เขวี้ยงจานข้าวมาแล้ว ต้องโดนฉันแน่เลย
แพระ! ~~~~~
“ อ๊ายยยยยยยย...นี่มันอะไรกันเนี่ยผมสวยๆของฉ้านนนนนนเลอะหมดแล้วววว ” อ่าว คนที่โดนกลับเป็นยัยโซฮี หน้าของมันจากสวยๆและผมของมันที่เป็นลอนตอนนี้ไม่เหลือแล้ว
เฟี้ยววววว~~~~~~~~~~~
โซฮีไม่พูดอะไรหยิบชามข้าวของตัวเองเขวี้ยงไปที่ฝ่ายตรงข้ามทันทีแล้วก็ไปโดนคู่อริของมัน นั่นคือ นายฮีชอลนั้นเอง
“ ยัยพวกเด็ก กะโปโล เธอกล้ามากนะที่ทำอย่างนี้กับพวกฉัน ”
เฟี้ยวววววววววววววว
แย่แล้วนายฮีชอลมันเขวี้ยงจานข้าวมาแล้ว
แพระ! //
“ อ๊ายยยยย...ฉันไม่ยอม ” นายฮีชอลปาโดนยัยเยอึนเต็ม ปาโดนใครไม่โดนดันโดนยัยเยอึน ชะตาขาดแน่นาย แย่แล้ว! ฉันเห็นเขี้ยวบนหน้าของเยอึน พวกนั้นตายแน่ๆ นั่นไง ฉันว่าแล้ว ยัยเยอึนหยิบจานข้าวของโต๊ะข้างหลังเขวี้ยงไปแล้ว
“ เฮ้ย!/ นี่พวกเรา ทำอะไรกันอยู่วะ”
แพระ! O_O!
555+ น่าขำเป็นบ้าเลย
ก็จะไม่ให้ขำได้ไงล่ะ ก็คนที่โดนจานข้าวเยอึนที่เขวี้ยงไปตะกี้ก็คือ พี่อึนอยอก พี่ชายของมันเองนั้นแหละ แล้วดูท่าทางจะเอาเรื่องซะด้วยนะ
“ เยอึน...แก....แกตายแน่ ”
“ อ๊ายยยยยยยย...พี่อึนฮยอก ” เสียงเยอึนร้องด้วยความตกใจ
เอ๊ะ! นั่น ในมือพี่อึนฮยอก แย่แล้ว พี่อึนฮยอกเตรียมจะเขวี้ยงจานข้าวแล้วววววว
ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงนัก แล้วเมื่อไหร่สงครามจะจบลงเนี่ย
เฟี้ยววววววววว~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
จานข้าวลอยผ่านหัวของฉันไป
แพระ!!!!
“ อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย...............พวกเธอเล่นอะไรกันเนี่ย ห๊า... ”
พวกเราอึ้งกันไปตามๆกัน ก็แล้วจะไม่ให้อึ้งได้ยังไงล่ะ ก็คนที่โดนจานข้าวคือ เจ๊ปราณี สุดโหดนะสิ
“ นี้ พวกเธอกล้าดียังไง ฮะ ถึงกล้ามาทำสงครามอาหารให้โรงอาหารให้มันเละแบบนี้ ”
“ =_= ”
“ พวกเธอไม่ต้องมาทำหน้าแบบนี้เลย ไปล้างเนื้อ ล้างตัวสะ แล้วไปพบฉันที่ห้องปกครอง ”
หลังจากที่พวกเราไปล้างเนื้อล้างตัวมาเรียบร้อย พวกเราก็ไปพบอาจารย์ปราณีที่ห้องปกครองนักเรียน แล้วเจ๊แกก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดว่า
“ ม.5,ม.6 แล้ว ยังเล่นอะไรเหมือนเด็กอนุบาล มันหน้านักนะ!!!! ”
O_O!!!!!!!!!
ทุกคนตกใจเสียงเจ๊ปราณีมากๆ แล้วก็เดินถอยหลังไป 1 ก้าว เหลือแต่ยัยเยอึนเท่านั้นที่เสนอหน้ายืนเอ๋ออยู่คนเดียว
“ เธอกล้ามากเลยนะ....ปาร์ค เยอึน ”
“ (-- )( --)(-- )( --) ” เยอึนมองไปข้างๆ
“ แฮ่.....แฮ่ ” แล้วยเยอึนก็ถอยหลังมา
“ เย็นวันนี้เธอต้องช่วยกันทำความสะอาดตึกโรงละครเก่าหลังโรงเรียนนะจ๊ะ ”
“ เอ่อ...แต่อาจารคะ ตึกโรงละครเก่าชื่อก็บอกอยู่แล้วว่าเก่า มันร้างมานานแล้วนะคะแล้วก็ไม่ได้ใช้แล้วด้วย ทำไมถึงยังให้พวกหนูไปทำความสะอาดล่ะคะแล้วในเมื่อพวกหนูทำโรงอาหารเลอะทำไมไม่ให้พวกหนูทำความสะอาดโรงอาหารล่ะค่ะ ” ฉันถามเนื่องจากความสงสัย
“ ก็เพราะมันร้างไม่ได้ใช้มานานและสกปรกยังไงล่ะถึงต้องไปทำความสะอาด แล้วถ้าฉันให้พวกเธอทำความสะอาดโรงอาหารมันก็ง่ายไปสิ อย่างพวกเธอต้องเจอแบบเนี่ยแหละ ไม่ชอบอยู่ในกฎกันนัก ” อาจารย์ไขข้อสงสัยของฉัน
“ อะ...อะ...อาจารย์คะ แต่ว่าเห็นเขาบอกกันว่าที่นั่นมี ผะ...ผะ...ผะ...ผี ด้วยนะค่ะ ” ยัยซอนมีพูดขึ้น
“ แกจะพูดทำซากอะไรเนี่ย ” โซฮีพูดขัดขึ้น
“ กลัวล่ะสิ ” นายฮีชอลพูด
“ ทำไมฉันต้องกลัวด้วยล่ะ นายมากกว่าที่จะกลัว ไม่ใช่ฉัน ” โซฮีพูดพร้อมยิ้มเย้ยนายฮีชอล
“ เลิกทะเลาะกันได้แล้วน่า ” เอ๊ะ! รู้สึกนายคิบอมจะดูรำคาญเอาซะมากๆเลย แต่ก็สามารถทำให้นายฮีชอลกับยัยโซฮียุติลงได้ และเมื่ออาจารย์เห็นว่าหยุดเถียงกันแล้ว อาจารย์จึงเสริมขึ้นว่า
“ ในที่สุดก็เลิกเถียงกันสักทีนะ งั้นเจอกันหลังเลิกเรียนนะจ๊ะ เอาล่ะไปเรียนกันได้แล้ว ”
“ ครับ/ค่ะ ”
“ อ่อ สาวๆ อีกเรื่องนึง อย่าลืมหาชมรมอยู่นะจ๊ะ ไม่งั้นได้เจอกันอีก ”
แล้วพวกฉันก็รีบลาอาจารย์ปราณีออกมา พร้อมกับพวกผู้ชายเดินตามหลังมา
“ มานี้เลยไอ้ตัวแสบ ”
“ อะไรล่ะ...พี่อึนฮยอก ”
“ อ่าว นี่น้องแกหรออึนฮยอก ” นายคยูพูด
“ ทำไมล่ะ เป็นพี่น้องกันแล้วมันผิดตรงไหน ” เยอึนมันขึ้นอีกแล้วนั่น
“ ใจเย็นน่าเยอึน ” โซฮีพูดเตือนเพื่อน
“ มันก็ไม่ผิดหรอกแต่เธอหน้าตาขี้เหร่ขนาดนี้ไม่เหมาะสมกับเป็นน้องสาวไออึนฮยอกเลยสักนิด ” นายคังอินพูดขึ้นมา
“ อ๊ากกกกกกก .......กรี๊ด ”
“ นายกล้าดียังไงมาว่าฉันฮะ แบบนี้มาต่อยกันเลยดีกว่าไหม ห๊า ” เยอึนพูดพร้อมเตรียมชก แต่พี่อึนฮยอกห้ามไว้ก่อน
“ พอได้แล้วน่า ทั้ง 2 คนนั้นแหละ หยุดทะเลาะกันเลย แล้วกลับห้องได้แล้ว...ไป ”
“ เออ...ฉันเห็นด้วย ” นายคิบอมพูดขึ้น ดูท่านายนี้จะไม่ค่อยแยแสใครสักเท่าไหร่เลย แล้วนายนั้นก็เดินนำหน้าไปโดยมีพี่อึนฮยอกกับนายคังอินเดินตามหลังไปติดๆ
“ ไปแล้วนะจ๊ะ สาวๆ ” นายฮีชอลกับนายคยูจอมกะล่อนพูดขึ้นพร้อมกันแล้วจึงเดินตามเพื่อนไป
พวกเราก็เดินกลับห้องกันบ้าง
โอ๊ยยย ทำไมวันนี้มันซวยอย่างนี้นะ ข้าวก็กินไม่อิ่ม ตัวก็ยังเหม็นอยู่เลย แถมยังต้องไปถามทำความสะอาดโรงผี เอ้ย โรงละเก่าอีก เพราะนายพวกนั้นแท้ๆเลย นายมันพวกตัวซวยชัดๆ
.....................................
ขอโทดจริงๆที่ยูบินออกน้อย ไม่มีข้อแก้ตัวจริงๆ
ตอนหน้าจะแต่งยูบินให้มากกว่านี้
ขอบคุณจูนที่ช่วยพิมนะ^^
ความคิดเห็น