คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : 9
SOHEE TALK
แล้วในที่สุดพวกฉันก็สามารถลากเยอึนมันลงมาได้
โอ๊ยยย เหนื่อยชะมัดเลย สงสัยก่อนมา ยัยนี่มันต้องไปกินควายมาทั้งตัวแน่ๆเลย
แล้วนี่ ซอนเยหายไปไหนเนี่ย ไม่มาช่วยกันบางเลย หนีเอาตัวรอดเฉยอ่ะ ไอเพื่อนบ้า
“ ปวดชิ่งฉ่องอ่ะ เพื่อนๆ ”เยอึนพูดขึ้น เป็นภาระของพวกฉันอีกแล้วที่ต้องพามันไปห้องน้ำ
“ แล้วใครให้แกกินเบียร์เข้าไปมากขนาดนั้นล่ะ ” ซอนมีบ่น
“ ปวดชิ่งฉ่องๆๆๆถ้าพวกแกไม่พาไปห้องน้ำฉันจะชิ่งฉ่องตรงนี้จริงๆด้วย ”
“ เฮ้ย ใจเย็นโว้ย ไปเดี๋ยวนี้แหละ เร็วเลย ” แล้วฉันกับซอนมีก็ต้องประคองเยอึนไปจนถึงห้องน้ำ
……………..
“ เฮ้อ ค่อยยังชั่วหน่อย ”
“ เฮ้ย !! นั่นมันใช่ซอนเยป่าวอะ ” ฉันมองไปเห็นซอนเยแล้วตะโกนถามซอนมีกับเยอึนทันที แต่ดูเหมือนว่าซอนเยกำลังจะมีเรื่องกับใครอยู่นะ
“ ซอนเยจริงๆด้วย เฮ้ย มันโดนตบหนิ ” ซอนมีตะโกนขึ้น...... อ๊ากกกก ซอนเยโดนตบจริงๆด้วย ยัยนั่นมันเป็นใครถึงกล้ามาทำเพื่อนฉันเนี่ย
“ ได้เวลาสนุกแล้วสิ พวกเรา ไปช่วยซอนเยกันเถอะ ” พูดจบเยอึนก็ลากพวกฉัน 2 คนตรงดิ่งไปที่ซอนเยทันที งานนี้เป็นไงเป็นกัน มันกล้าทำเพื่อนฉัน ฉันไม่ปล่อยมันแน่
SUNYE TALK
โอ๊ย = _= ยัยโซบี มันตบหน้าฉัน ไม่นะห้ามสู้เด็ดขาดนี่เป็นร้านของพี่อึนฮยอกห้ามมีเรื่องนะ วันนี้เปิดร้านวันแรกซะด้วย อย่าตอบโต้มันนะ อดทนไว้นะ มินซอนเย
ตายแล้ว ยัยนั่นง่างมือจะตบฉันอีกแล้ว _//_ ไม่นะ ฉันหลับตาปี๋
“ หยุดนะ..... เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะมาทำร้ายเพื่อนของฉัน ”ฉันหันขวับไปตามเสียงนั้นทันที นั่นมันเสียงเยอึนนี่.... ฉันลืมตาขึ้นมาดู เป็นเยอึนจริงๆด้วย แล้วก็ยังมีโซฮีกับซอนมีอีก
“จะเล่นพวกเหรอย่ะ เดี๋ยวเจอกับพวกฉันบ้าง ” สิ้นเสียงของยัยโซบี พวกของยัยนี่ก็โผล่มาจากไหนไม่รู้อีก3คน
“ มีเรื่องอะไรเหรอโซบี ” เพื่อนยัยนั่นคนนึงพูดขึ้นมา
“ ก็ยัยนี่นะซิ แกล้งมาชนฉัน จนวิสกีในมือฉันเลอะชุดหมดเลย ”
ยัยโซบีนี่ช่างหน้าด้านกล้าพูดจริงๆ ฉันอยากรู้จังว่ายัยนี่เรียนผ่านป.6มาได้ยังไงกะแค่คำว่า แกล้ง กับ อุบัติเหตุ ยังแยกแยะไม่เป็น
“ ตายแล้ว โซบี นี่มันชุดตัวโปรดที่เธอซื้อมาจาก PARISนี่ ”
ชุดนี้แถวตลาดนัดบ้านฉันตัวละ 199 ก็หรูแหละ
“ เธอกล้าแกล้งเพื่อนฉันเหรอ ” เพื่อนอีกคนนึงของยัยโซบีโพล่งขึ้นมา
“ ฉันไม่ได้แกล้ง มันเป็นแค่อุบัติเหตุ ” ฉันว่าฉันพูดคำนี้เป็นล้านรอบแล้วนะ ยัยพวกนั้นยังไม่เข้าใจอีก ฉันล่ะเบื่อยัยพวกไม่มีสมองพวกนี้จัง
“ เธอแกล้ง เธอตั้งใจจะชนฉันชัดๆ ”
“ นี่ อย่ามาหาเรื่องกันดีกว่า เพื่อนฉันไม่มีเหตุผลอะไรที่ต้องไปแกล้งชนเธอหรอก ” โซฮีเถียงแทนฉัน
“ ก็เพราะว่ายัยนี่ เห็นเพื่อนฉันสวยกว่า เด่นกว่ายังไงล่ะ ”
“ โอ้โห เธอนี่ช่างกล้าพูดเนอะ ฉันจะบอกอะไรให้ เพื่อนฉันกับเพื่อนเธอเนี่ย มันคนละชั้นกัน เพราะอีแค่หน้าตาเพื่อนฉันก็กินขาดแหละ เรื่องสมองไม่ต้องพูดถึง...เพราะคนอย่างพวกเธอคงไม่มี... ขนาดไอคำว่าแกล้งกับอุบัติเหตุเนี่ยยังแยกแยะไม่ออกเลย.... ไปกินหญ้าไป๊” เป็นชุดเลย เยอึน...แกสุดยอดมาก
“ อ๊ายยยย....นี่แกกล้าว่าพวกฉันเหรอ ” หนึ่งในเพื่อนของยัยโซบีโวยออกมา พร้อมกับง้างมือมาตบเยอึน
เพี๊ยะ
เยอึนหน้าหันตามแรงตบ คาดว่าตอนนี้เยอึนคงเดือดจัดแล้วล่ะ
พลั๊ก!!!
นั่นไง....ไม่ทันขาดคำ เยอึนก็ต่อยเข้าไปที่ใบหน้าของยัยนั่นเต็มๆ แล้วมันก็ตบๆๆๆอย่างไม่ยั้ง
เพี๊ยะ !!!
โอ๊ย..... ยัยโซบีมันตบฉัน เล่นทีเผลอเหรอย่ะ แต่ครั้งนี้อย่าคิดนะว่าฉันจะยอม ฉันทั้งตบ ทั้งถีบยัยนั่น แบบไม่ยั้ง รู้จักฉันน้อยไปแล้ว ฉันนะ...มินซอนเยนะย่ะ
และแล้วตอนนี้หน้าของยัยโซบีก็บวมเช็งเลย ฉันจึงหันไปมองรอบๆแล้วสิ่งที่ฉันเห็นก็คือ
ยัยพวกนั้นลงไปนอนกองกับพื้นทุกคนเลย สะใจจริงๆ
แต่แล้วก็เหมือนมีคนมาจับแขนฉันไว้ ฉันหันไปมอง คนๆนั้น.... นายคิบอมนั้นเอง
“นี่ นายมาจับแขนฉันทำไมเนี่ย” ฉันพยายามสะบัดมืออก แต่ยิ่งสะบัดมากเท่าไหร่นายนั้นก็จับแน่นขึ้น อ๊ากกก เขาจะลากฉันไปไหนด้วยเนี่ย
“นี่ ปล่อยฉันนะ”
“หยุดบ้าได้แล้ว นี้เธอไม่เห็นหรอว่าเขาจะตายกันอยู่แล้ว” นายคิบอมตะคอกใส่หน้าฉัน
แล้วนายนั่นก็จับหน้าฉันหันไปทางยัยโซบีที่กำลังนอนร้องครวญคราญยังกับผีเข้าสิงอยู่ แต่ช่วยไม่ได้อ่านะ ยัยนั้นอยากปากดีเอง ไม่รู้ซะแล้วว่าเล่นอยู่กับใคร
“ก็แล้วนายจะทำไม นายน่ะอย่างมายุ่งดีกว่า คิดจะปกป้องแฟนนายหรอไง ห๊า”
“ยัยนั่นไม่ใช่แฟนฉันซักหน่อย”
“ก็ใครจะไปรู้ล่ะ เห็นกระหนุงกระหนิงกุ๊กกิ๊กดุ๊กดิ๊กกันจะตาย”
“หึงรึไง”
“หึงบ้าบออะไรล่ะ” ไอบ้านี่พูดอะไรก็ไม่รู้ ใครจะไปหึงนายกันเล่า-////-
“ไม่เห็นต้องหน้าแดงเลย”
“อะ....อ้าย ใครหน้าแดงกันย่ะ แล้วนี่นายจะพาฉันไปถึงไหนเนี่ย” ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
เดินมาได้สักพักนายนั้นก็หยุด
“หยุดบ่นได้แล้ว ฉันแค่เลี่ยงไม่ให้เธอมีเรื่องต่างหากล่ะ สงครามจะๆได้ยุติอย่างสงบ ซื่อบื้อจริงๆเลย โวยวายไม่เข้าเรื่อง”
“นายว่าฉันหรอ เดี๋ยวรายต่อไปที่จะมีเรื่องกับฉันคงจะเป็นนายแล้วล่ะ”
“เธอกล้าสู้กับฉันหรอ มาสิ เถ้าธอตบฉันจูบ”
“อะ....ไอบ้า ไอโรคจิต ไอลามก ไอเด็กเก็บกด”
“หยุดเดี๋ยวนี้ ถ้าเธอด่าฉันอีกคำนะ ฉันคงไม่รอให้เธอตบฉันแน่ๆ”
ฉันตัดสินใจเงียบสงบลงทันที แล้วลองมองไปรอบๆภายในร้านเพื่อดูว่าเพื่อนของฉันจะเป็นยังไงบ้าง
ฉันเห็นยัยซอนมีถูกพี่คยูฮยอนลากออกมาแล้วมันก็ยอมแต่โดยดีซะด้วย ส่วนยัยโซฮีกำลังเมามันส์กับการตบแบบไม่ลืมหูลืมตา แต่พี่ฮีชอลก็เขามาขวางไว้
“ขอทีเถอะครับน้องๆพี่ขอที”
“ขอทีใช่ไหม”
เพี๊ยะ!!!
โอ้...พี่ฮีชอลโดนฝ่ามือพิฆาตของยัยโซฮีเข้าไปเต็มๆเลย
ตายแล้ว ทำไมสายตาพี่ฮีชอลน่ากลัวอย่างนั้นล่ะ
ว่าแล้วไม่ขาดคำพี่ฮีชอลก็อุ้มยัยโซฮีพาดบ่าแล้ววิ่งออกมาทันทีโดยมีเสียงยัยโซฮีโวยวายตลอดทาง
แล้วนั่นพี่ฮีชอลจะพายัยโซฮีไปไหนล่ะ ไม่มีใครรู้ ฉันก็ไม่รู้
มาทางเยอึนบ้าง โอ้ พระเจ้าช่วยกล้วยแขก ยัยนี่ทึกมากๆ ถึงขนาดต้องมีผู้ชายลากออกมาถึง 2 คน
ฉันเหลือบไปเห็นผู้หญิงคนนึงกำลังยืนร้องกรี๊ดวีดว้ายอยู่ ผู้หญิงคนนั้นคือ.... พี่สาวฉันเอง ไม่รู้ฉันคิดถูกหรือผิดที่เกิดมาเป็นน้องสาวยัยนี้กันนะ
ในขณะที่ฉันกำลังจะหันไปเรียกพี่ยูบิน อยู่ดีๆนายคิบอมก็จับแขนฉันแล้วก็ลากออกไปไหนก็ไม่รู้ นายนี่จะพาฉันไปไหนอีกเนี่ย
“นายจะพาฉันไปไหนอีก”
นายนั้นไม่พูดอะไร เอาแต่เดินจ้ำๆๆไปอย่างเดียวโดยที่มือของเขาก็ยังคงจับแขนฉันลากไปเรื่อยๆ ยิ่งฉันสะบัดมือออกนายนั่นก็ยิ่งกำแน่นขึ้น
โอ้ย ฉันอยากจะตะโกนด่าเขาจังว่า ‘ไอขี้เก๊ก ฉันเจ็บนะโว้ยยย’
กึ่ก อยู่ดีๆนายนั่นก็หยุดเดิน อ๊ากกกกกเค้าคงไม่ได้ยินที่ฉันคิดใช่ไหม
“อ๊ายยยยยย ไอบ้าปล่อยฉันลงนะโว้ย ปล่อยสิ”
เอ๊ะ!! เสียงนี้คุ้นๆนะ ฉันค่อยๆหันไปดูต้นตอของเสียง
O_O ก็เห็นพี่ฮีชอลกำลังแบกยัยโซฮีมา ส่วนโซฮีก็ดิ้นๆๆใหญ่เลย สักพัก ยัยซอนมีก็มาพร้อมพี่คยูฮยอน
“เข้ามาสิโว้ย ฉันไม่กลัวพวกแกหรอก” เสียงของเยอึนดังมาแต่ไกล แรงมันเยอะขนาดต้องให้พี่คังอินกับพี่อึนฮยอกพี่ชายของมันลากออกมาถึงจะเอาอยู่ แล้วตอนนี้ก็อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาครบแล้ว แล้วนายพี่ฮีชอลก็ปล่อยยัยแคร์ลงมา ฉันวิ่งเข้าไปหาเพื่อนๆทุกคน
“ทุกคน ไม่เป็นไรนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกแต่ สะใจเป็นบ้าเลย” ยัยโซฮีตอบฉัน
“ใช่ๆ สนุกมั๊กๆ” ซอนมีเสริมขึ้น
ส่วนเยอึนก็เมาไม่รู้เรื่องราวอะไรเลย นี่ขนาดเมานะเนี่ย ยังแรงเยอะขนาดนี้ ฉันว่าถ้ามันไม่เมา ยัยพวกโซบีคงเป็นศพไปแล้วล่ะ
ตึก ตึก ตึก
เอ๊ะ เสียงอะไรน่ะ ฉันรีบหันหลังไปดูทันที นั่นมัน...ยัยโซบีกับเพื่อนมันนี่น่า ตายยากจริงเลยอะ
“เรารีบไปกันเถอะค่ะ พี่คยู” พูดจบยัยซอนมีก็ลากพี่คยูฮยอนไปทันที
“ฮึ้ย แบบนี้ฉันไม่เอาหรอกนะ ไปดีกว่า” เสียงพี่ฮีชอลพูดขึ้นพร้อมกับลากยัยโซฮีวิ่งหนีไปด้วย
“ไอบ้าฉันไม่ไป ปล่อยฉันนะโว้ย”
“ฮยอกแจไปส่งเค้าที่บ้านหน่อยนะ”
“เออ...คือว่า”
“นะฮยอกแจ ไปส่งเค้านะ” นี่ยัยพี่สาวฉันขอให้ผู้ชายไปส่งโดยลืมน้องไว้ตรงนี้หรอเนี่ย พี่ยูบินนะพี่ยูบิน พี่ฮยอกแจอย่าตกลงนะ
“เอ่อ ก็ได้ครับ” อ๊ากกกกก ไมทำงี้ละพี่ฮยอกแจ
“เฮ้ย ไอคังอินฝากดูแลน้องฉันด้วยล่ะกันนะ”
“เออ ไม่ต้องห่วง”
แล้วฉันล่ะพี่ยูบิน จะทิ้งฉันไว้ตรงนี้หรอ ไม่ได้นะ
“พี่ยูบิน แล้วฉันล่ะ”
อ่าว ยัยนั่นไม่ฟังที่ฉันพูดเลย ฮือๆๆ ยัยพี่บ้า
“พี่ฮยอกกลับบ้านกันเถอะ” เสียงเยอึนดังขึ้นมา ดูมันสิ มันคงคิดว่าพี่คังอินเป็นพี่ชายมันแน่ๆเลย เมาจนไม่รู้ว่าใครเป็นพี่ตัวเองเลยหรอนี่ย
แต่ฉันว่า จะไปไหนทำอะไรก็รีบเถอะพวกยัยโซบีกำลังจะกระเตื่องมาถึงแล้ว
แล้วพี่คังอินก็อุ้มเยอึนไป ตอนนี้ก็เหลือแค่ฉันกับนายคิบอม นี่ทุกคนทิ้งฉันกันหมดเลยเหรอเนี่ย
“คิบอมไปส่งโซบีหน่อยนะ โซบีไม่อยากนั่งแท๊กซี่กลับคนเดียวเลย” เฮ้ย!!ทำไมยัยนี่มันเร็วอย่างนี้เนี่ย ฉันเลยหันหน้าไปมองนายคิบอมที่เหมือนจะขอความช่วยเหลือจากฉัน (รึป่าว) เอาเป็นว่าฉันจะช่วยนายก็ได้
“เอ่อ...ขอโทษด้วยนะจ๊ะ พอดีว่าพี่คิบอมเขาต้องไปส่งฉัน คงไม่มีเวลาไปส่งเธอหรอกนะ ขอตัวก่อนนะจ๊ะ” พูดจบ ฉันก็เดินกระแทกยัยนั่น พร้อมกับควงแขนนายคิบอมออกมาทันที
..................................................................
มาอัพแล้วจร้า
ตอนแรกว่าจะเอา sf มาลง แต่อยากอัพเรื่องหลักก่อน
ไว้ตอนหน้าจะเอามาลงให้น้า
ขอบคุณทุกคนที่เม้นให้นะจ๊ะ
รักรีดเดอร์ทุกคนเลยจร้า^^
ความคิดเห็น