คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : 7
SUNYE TALK
เช้าวันต่อมา
“ เอ่อ...น้องซอนเยค่ะ พี่พูดตรงๆเลยนะ พี่ว่าน้องเป็นคนที่มีความสามารถหลายอย่าง แต่คงไม่ใช่การเต้น พี่เข้าใจนะว่าน้องตั้งใจมาก แต่พี่เชื่อว่าต้องมีสักชมรมที่รอน้องอยู่ น้องจงเดินไปข้างหน้าไปตามหาชมรมนั้นนะค่ะ ”
ข้อความข้างต้นคือคำพูดของรุ่นพี่ที่ชมรมแดนซ์ของยัยโซฮี พี่เค้าเล่นพูดซะยาวเลย สรุปง่ายๆคือฉันไม่ผ่านนั่นแหละ ไม่เข้าใจเลย ฉันเต้นออกจะเซ็กซี่ (ท่าปลาโลมาเนี่ยนะ เซ็กซี่-*-) ชิส์.. ไม่เข้าใจจิงๆ
“ น้องซอนเยครับ พี่ต้องเสียใจด้วยนะครับ พี่พูดตรงเลยนะ น้องไม่ผ่านครับ ”
และนี่ก็เป็นอีกข้อความนึงที่ชั้นได้รับ หลังจากที่ฉันไปสมัครเข้าชมรมศิลปะของยัยซอนมี ผลลัพธ์เป็นแบบเดียวกัน คนพวกนี้ไม่มีศิลปะเอาสะเลย มองงานศิลป์ของฉันไม่เป็น
ฉันเดินก้มหน้าก้มตาออกมาจากห้องชมรมศิลปะ จนป่านนี้แล้วฉันยังไม่มีชมรมอยู่เลย ไม่นะ...ฉันละไม่อยากไปเจอยัยเจ๊โหดเลย ถ้าฉันไม่มีชมรมอยู่ รับรองว่ายัยเจ๊โหด ต้องเรียกฉันไปใช้งานอย่างสาหัสแน่ๆ เฮ้อ...คิดแล้วเศร้า
“ โธ่ โว้ยยยย ”
ตุ๊บ!! // เพล้ง !!
เกิดอะไรขึ้นฉันมีความรู้สึกว่าฉันเดินไปเตะอะไรสักอย่างหล่นลงไปจากระเบียง
“ กล้องของฉัน...นี่เธอ กล้าดียังไงมาเตะกล้องฉันล้วงลงไปพังอย่างนี้เนี่ย ”
ใครกันนะกล้ามาขึ้นเสียงกับฉัน ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองกะจะเอาเรื่องซะหน่อย แต่ก็ต้องชะงัก
“ นายคิบอม ” ซวยแล้วฉัน ดันทำกล้องเขาพังอีก นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของฉันเนี่ย
“ เธออีกแล้วหรอ ทำไมเจอเธอทีไรต้องมีแต่เรื่องซวยๆเกิดขึ้นทุกที ”
“.......”
“ เธอต้องรับผิดชอบที่เธอทำกล้องของฉันพัง ”
“ แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ ”
“ เธอต้องชดใช้ค่าเสียหาย ”
“ ก็ได้ เท่าไหร่ล่ะ ”
“ เธอแน่ใจนะว่าจะชดใช้ไหว กล้องของฉันราคาเป็นหมื่นนะ ”
“ ก็แค่หลักหมื่นเอง เรื่องเล็ก หะ..ห๊า!! เป็นหมื่น กล้องบ้าอะไรเนี่ย ราคาเป็นหมื่น”
“มีปัญญาจ่ายไหมละ”
“นายก็ลดให้ฉันหน่อยสิ เหลือ 300ได้มะ”
“ฉันไม่ตลกกับเธอหรอกนะ”
“ก็จะให้ทำไงละ ฉันไม่มีเงินเป็นหมื่นมาให้นายหรอกนะ”
พอฉันพูดจบ นายคิบอมก็ทำท่าคิดอะไรบ้างอย่าง แล้วทำไมนายต้องทำหน้าเจ้าเล่ห์ด้วยเนี่ย
“ ถ้าเธอไม่มีเงินมาจ่ายเธอก็ต้องชดเชยค่าเสียหายโดยมาเป็นคนรับใช้ของฉัน ”
“ ห๊า...!!อะไรนะไม่มีทางอะ ฉันไม่ทำเด็ดขาด ฉันจะไม่เป็นคนรับใช้ของนายเด็ดขาด ”
“ งั้นเธอก็จ่ายค่ากล้องมา ” อีตาบ้านี่ มันทำฉันไม่มีทางเลือก
“ ตกลงจะเอาไง ” เร่งรัดอีก
“ ก็ไม่มีทางเลือกหนิ ฉันไม่มีเงินมาให้นายหรอกนะ ” และแล้วฉันก็ต้องยอมเป็นคนรับใช้ของนายนั่น เฮ้อ...ทำไมถึงได้ ซวย+ซวย+ซวยอย่างนี้นะ
“ งั้นก็ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมPHOTOนะ เพราะตั้งแต่พรุ่งนี้ เธอต้องมารับใช้ฉันซึ่งเท่ากับว่าเธอต้องมาเป็นเลขาส่วนตัวของประธานชมรมPHOTOนั่นก็คือฉัน ”
“ หมายความว่าฉันจะได้เข้าชมรมPHOTOเหรอ ”
“ ก็ใช่นะสิ หรือว่าเธอมีชมรมอยู่แล้ว ก็ไม่เป็นไรแต่ว่าเธอยังต้องมารับใช้ฉันเหมือนเดิมนะ ”
“ ไม่ไม่ ฉันยังไม่มีชมรมอยู่เลย นายจะให้ฉันทำอะไรสั่งมาได้เลยนะ ” และในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่ ในที่สุดก็มีชมรมอยู่สักที ดีใจจัง ^^
“ แล้วอาทิตย์หน้าเจอกัน ห้ามหนีไปไหนล่ะ ” แล้วนายนั่นก็เดินจากไป
ฉันรู้สึกดีใจมากๆ เหมือนยกภูเขาออกจากอก แล้วพอฉันกลับมาที่ห้อง เพื่อนๆของฉันมันดูวุ่ยวายและดู กระวนกระวาย เป็นอย่างมาก เมื่อเยอึนเห็นฉันมันก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา
“ ซอนเย แกไปไหนมาว่ะ ไม่เป็นไรนะโว้ย หนทางยังอีกยาวไกล ชมรมยังมีอีกเยอะ ไม่ต้องเป็นห่วง เดี๋ยวพวกฉันช่วยแกหาชมรมเอง ”
“ ไม่จำเป็นหรอก ”
“ ทำไมละ? ” โซฮีถาม
“ ก็เพราะฉันมีชมรมอยู่แล้วนะสิ ”
“ ห๊า!! ” ทุกคนทำท่าตกใจและหันมาทางฉันพร้อมกัน
ฉันจึงเล่าเรื่องให้เพื่อนๆฟัง.....
“ ดีใจด้วยนะเพื่อน แต่ก็ต้องเสียใจด้วยที่แกต้องไปคอยรับใช้นายคิบอมนั่น ”
“ อื้อ แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีชมรมอยู่นะ ”
“ งั้นคืนนี้เราไปฉลองกัน ฉลองที่ทุกๆคนมีชมรมอยู่ ” เยอึนชวนพวกฉัน
“ ก็ดีเหมือนกันนะจะได้ไปคลายเครียด แล้วจะไปที่ไหนกันดีล่ะ ” ซอนมีถามขึ้น
“ ผับของพี่ฉันแล้วกัน เพิ่งเปิดใหม่ ฉันก็มีหุ้นส่วนนะ ”
สรุปสถานที่ๆเราจะไปคือผับของพี่เยอึนซึ่งมีเยอึนเป็นหุ้นส่วนด้วยนั่นเอง
“ ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเสียตังค์ ” โซฮีพูดขึ้น ฉันก็เห็นด้วยกับมันอย่างแรง อิอิ
“ แหม กะจะไม่เสียตังค์เลยนะเพื่อน ” เยอึนพูดจิก ยัยโซฮี
“ งั้นตกลงว่าเย็นนี้เจอกันนะ ” ฉันพูดตัดบททันทีจะได้ไม่ต้องเกิดศึกน้ำลายกันอีก
...............................................................
กลับมาอีกครั้งหลังจากที่หายไปนาน
มานอยู่ช่วงเตรียมสอบ (เลยไม่ได้มาอัพ)
ขอโทษทุกคนด้วยนะ
^^
ความคิดเห็น