คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 6
SOHEE TALK
** หน้าชมรมDANCING **
“โซฮี แกแน่ใจนะว่าทดสอบไหวอะ ” ซอนมีถามฉันอย่างเป็นห่วง
“ เออน่ะ เรื่องเต้นน่ะ ฉันเต็ม 100 ”
“ อือ โชคดีนะแก ฉันไปเข้าชมรมฉันก่อนนะ ” แล้วยัยซอนมีก็เดินจากไป
อยู่ดีๆก็รู้สึกหน้ามืดขึ้น รู้สึกเหมือนจะเป็นลม ไม่ได้ ไม่ได้ ฉันจะเป็นอะไรตอนนี้ไม่ได้อีกนิดเดียว
ก็จะถึงห้องทดสอบแล้ว แข็งใจอีกนิดนะยัยโซฮี อีกนิด อีกนิด
ฟุ๊บบบ ~~~~ (เป็นลมไปแล้ว)
“ โอ๊ยยย ปวดหัว นี่ฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย ” ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นมา ปวดหัวชะมัดเลย เอO.o นั่นใครน่ะ นั่งมองหน้าฉันอยู่ เห็นลางๆ
“ เธออย่าพึ่งลุกขึ้นเลย อาจารย์พยาบาลบอกว่าเธอไข้ขึ้นสูงมาก แต่ตอนนี้ดีขึ้นมากแล้วล่ะ ” เสียงนี้คุ้นหูจัง ฉันเริ่มเห็นหน้าเขาชัดขึ้น ชัดขึ้น ชัดขึ้น....
นายอีชอลนั่นเอง
“ นี่... นายเป็นคนพาฉันมาที่นี้หรอ ” ฉันถามนายนั่น
“ อืม... ก็เธอมาเป็นลมอยู่ตรงหน้าฉัน ฉันก็เลยอุ้มเธอมาที่นี้ ”
“ ว่าไงนะ นายอุ้มฉันมาเหรอ ”
“ ก็ใช่น่ะสิ ตัวเธอก็หนักเหมือนกันนะเนี่ย ”
“ อีตาบ้า ”
เพี้ยะ เพี้ยะ ฉันตีนายฮีชอลใหญ่ กล้าดียังไงมาว่าฉันตัวหนักยะ
“ โอ๊ยยยย นี่เธอฉันเจ็บนะ ” แล้วนายฮีชอลก็มาดึงมือฉันไว้ ตัวของฉันถลาเข้าใส่นายฮีชอล ตาจ้องตากัน0.0
“ ชมรม ชมรม ใช่ชมรม ” ฉันนึกถึงเรื่องชมรมก็สะดุ้งและ ผละตัวออกจากนายฮีชอลทันที
“ ใช่ ชมรม ฉันต้องไปทดสอบการเต้นเพื่อเข้าชมรม ”
“ นี่ เธอจะเข้าชมรมdanceหรอ ”
“ ก็ใช่นะสิ ”
“ ไม่เป็นไรหรอก เธอพักผ่อนเถอะ เพราะฉันเป็นประธาณชมรมนี้ เดี๋ยวฉันลงชื่อให้เธออยู่ในชมรมเอง ” นายนั่นพูดดูถูกฉันมาก
“ ไม่จำเป็น ฉันจะเข้าด้วยความสามารถของฉันเอง ” ฉันพูดจบก็ลุกออกจากเตียงมุ่งหน้าไปชมรมdanceทันที
ฉันมาถึงแล้ว มาทันทดสอบพอดีเลย
เวลาผ่านไปปปปป......
“อาน โซฮี ผ่าน ” สิ้นการบอกผลฉันดีใจมากๆเลย
(ในขณะที่โซฮีทดสอบการเต้นอยู่นั้นนายฮีชอลก็มายืนดูอยู่แล้วยืนยิ้มอยู่คนเดียว เอ...ที่ผ่านเพราะนายนี้รึป่าวนะ หรือว่าเพราะนายฮีชอลเป็นบ้ากันแน่-*-)
SUNMI TALK
เมื่อซอนมีเดินมาถึงชมรมศิลปะ
“ จ๊ะเอ๋ ” ฉันโผล่หน้าเข้าไป
“ เอะ ทำไมไม่เห็นมีคนเลยล่ะ ” ฉันมั่นใจนะว่าเข้าถูกห้องแล้ว ฉันถอยหลังกลับมาดูชื่อชมรมที่หน้าประตูอีกครั้ง ‘ชมรม ศิลปะ’ ก็ถูกนิ แล้วคนหายไปไหนหมดละเนี่ย แล้วพี่คยูของฉันอยู่ไหนนะ
“ อ๊ายยยย//กรี๊ดดดดด// พี่คยูๆๆๆๆๆๆ”
“ เอะ มีเสียงคนเรียกชื่อพี่คยูด้วย ” ฉันโผล่หน้าออกจากห้องไปเพื่อไปดูเสียงเอะอะโวยวายที่เกิดขึ้น แต่พอฉันหันไปทางซ้ายก็เห็น...เห็น....พี่คยูของฉันโดนรุมอยู่โดยมีรุ่นพี่ 2 คนนั่งดูอยู่โดยที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลย เหมือนกับชินแล้วงั้นแหละ
โอ๊ยยยย ไม่ได้นะ ฉันไม่ยอม ฉันเดินเข้าไปพยายามเบียดฝูงชน ฝ่าเข้าหาพี่คยูของฉัน(-*-ของแกตั้งแต่เมื่อไหร่กัน)แต่แล้ว ตอนที่ฉันเบียดอยู่นั้นก็เหมือนจะมีคน ผลักจนฉันเซไปโดนภาพที่ตั้งอยู่จนมันล้มระเนระนาดแถมมือฉันก็ปัดสีไปกระเด็นเต็มภาพ เปื้อนเสื้อฉันด้วยอ่าT^T
แล้วทุกอย่างก็อยู่ในความเงียบ
“ เฮ้ยยยยยย!! ” พี่คยูตั้งสติได้ก็ร้องเสียงหลงกับผลงานตัวเองที่ตอนนี้ฉันล้มทับมันและแถมสียังเลอะเปอะเปื้อนอีกด้วย แล้วพี่คยูก็เดินเข้ามา
“ นี่... เธอกล้าดียังไงมาทำผลงานชิ้นโบว์แดงของฉันเปื้อน ห๊า ” โอ๊ย ตายแน่ ดูท่าทางพี่คยู
จะโกรธมากๆเลยด้วย ทำไมฉันซวยขนาดนี้นะ
“....”
“ นี่...เธอจะไม่ตอบฉันหน่อยเหรอหะ ก้มหน้าอยู่ได้ ” พี่คยูจะกินตับฉันไหมเนี่ย
“ เอ่อ ขอโทษค่ะพี่คยู ”
“ ขอโทษเหรอ ขอโทษ... พูดง่ายดีหนิ แล้วมันกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ไหมห๊ะ ”
“ เฮ้ย คยูใจเย็นๆดิว่ะ น้องเขาอาจจะไม่ได้ตั้งใจก็ได้ ” รุ่นพี่ 2 คนที่ฉันบอกท่าทางจะรู้ร้อนรู้หนาวแล้วล่ะ
ฉันก็ชักจะหมดความอดทนแล้วล่ะ ขอโทษแล้วยังจะเอาอะไรอีก
“ ก็ขอโทษแล้วจะเอายังไงอีกล่ะ ของมันก็พังไปแล้วเรียกกลับมาก็ไม่ได้แล้วด้วย จะอะไรกันหนักกันหนาเนี่ย ” ฉันมองหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้ และดูพี่เขาจะอึ้งๆไปเหมือนกัน
“ นี่ เธอกล้าลองดีกับฉันหรอ ”
“ กล้าไม่กล้าก็ว่าไปแล้ว ” ฉันตอบแบบกวนๆ สายตาก็ยังจับจ้องอยู่ที่พี่คยูอย่างไม่ลดละ
“ เอ...เธอเป็นเพื่อนกับน้องไอฮยอกนี่ ”
“ แล้วทำไมล่ะคะ มีปัญหาอะไรรึเปล่า ”
“ ก็...ไม่มีนิ เธออยากเข้าชมรมนี่เหรอ ”
“ ใช่ ” ฉันตะโกนใส่พี่คยู
“ ดี งั้นฉันอนุญาติให้เธอเข้าชมรมนี้ได้เลยโดยที่ไม่ต้องทดสอบ ”
“ ง่ายขนาดนั้นเลยเหรอเนี่ย ไม่น่าเชื่อ ”
“ แล้วตกลงจะเข้าไหม... ”
“ เข้าค่ะ เข้า ” ทำไมพี่คยูต้องยิ้มแปลกๆด้วยนะ
“ ได้ไงค่ะพี่คยู พวกเรายังต้องทดสอบเลย ” แฟนคลับพี่คยูโวยวายกันใหญ่
“ ก็พี่บอกจะให้เข้า ใครจะมีปัญหาอะไรอีกไหม ”
“ ... ” เงียบกันหมดเลย แล้วทุกคนก็มองมาทางฉันอย่างอิจฉา
“ ไม่มีก็ดี เริ่มทดสอบได้ล่ะ ”
เวลาผ่านนนนไป....
ฉันกลับห้องมา เอ...ยังไม่มีใครกลับมาเลย ฉันเลยเข้าไปนั่งที่โต๊ะ ไม่รู้จะทำอะไร เลยหลับรอพวกนั้นละกัน
โป๊ก!!!
“ โอ๊ยยย ใครว่ะ ” ฉันกำลังฝันหวานเลย
“ ดูให้เต็มตา พวกฉันเอง แหม...ฝันหวานเชียวนะแก เพื่อนเดือดร้อนเนี่ยยังมีเวลามาฝันเพ้อถึงผู้ชายอีก ” เยอึนกลับมาถึงก็บ่นๆๆเลย รู้ได้ไงว่าฉันฝันถึงผู้ชาย ฉันฝันเห็นพี่คยูแต่งเป็นหญิงต่างหาก 555+
“ นี่ป้า บ่นอยู่นั้นแหละ ไม่ทราบว่าเพื่อนสุด LOVE ของฉันคนไหนเดือดร้อนเหรอจ๊ะ ”
“ ก็นี่ไง ยัยซอนเยเนี่ยยังไม่มีชมรมอยู่เลย ” เยอึนพูดพลางชี้ไปที่ซอนเย
“ อ้าว แล้วแกไม่ได้อยู่ชมรมเทควันโดหรอซอนเย ” ฉันถาม
“ ก็เกือบได้แล้วแหละแก ”
“ เกือบได้บ้าบอไรของแกล่ะ แกเล่นเตะก้านคอกรรมการทดสอบจังๆขนาดนั้นคงได้อยู่หรอกนะ ” เยอึนพูดขึ้น
“ 55555+ ” ฉันหลุดขำออกมา ก็มันอั้นไม่อยู่นิ
“ หยุดขำเดี๋ยวนี้เลยนะ ซอนมี คนกำลังเศร้าๆอยู่ SAD อ่ะเข้าใจป่ะ ” หน้าซอนเยก็เศร้าจริงๆอ่าแหละ แต่มันก็อดขำไม่ได้นี้หน่า
“ 5555+ ”
โป๊ก!!!
“ โอ๊ยยย ” เยอึนเอาฝ่ามือพิฆาตของมันมาตกกระทบศรีษะของฉันอีกแล้ว เจ็บจัง +_+(พูดซะเว่อร์)
“ เลิกขำเพื่อนได้แล้วซอนมี มาช่วยกันหาชมรมให้ซอนเยกันดีกว่า ”
“ ฮืม...เอะ แล้วโซฮีล่ะ ” ฉันถามขึ้น นั่งคุยกันมาตั้งนาน เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่เห็นโซฮี
“ นั่งไง โซฮี ” เดินมาท่าทางร่าเริงเชียวสงสัยคงผ่านได้เข้าชมรมดนตรีแน่ๆเลย
“ ไงทุกคน ท่าทางร่าเริงขนาดนี้ มีชมรมอยู่กันแล้วนะสิ ”
โอ้โห โซฮี พูดไม่คิดเลย ร่าเริงบ้านมันเขาทำหน้าเศร้ากันเหรอห๊ะ
“ เอะ แต่ดูอีกทีทำไมหน้าเครียดกันจัง ”
“ แหม...ใครจะมีความสุขเหมือนแกล่ะ ถามจริงเหอะ เคยรู้อะไรบ้างไหมเนี่ย ” โดน โดน สมน้ำหน้า โดนเยอึนบ่นเป็นเลย
“ แล้วมีเรื่องอะไรกันอ่ะ เฮ้ย ทำไมซอนเยหน้าเศร้าจัง ใครทำอะไรแกห๊ะซอนเย บอกฉันมา
เด๋วฉันจะไปลุยมันเอง ”
“ จะอะไรอีกล่ะ ก็มันยังไม่มีชมรมอยู่เลย ”
“ T_T พวกแกต้องช่วยฉันนะฉันไม่อยากเจอเจ๊ปราณีสุดโหด ”
“ แล้วจะทำยังไงล่ะ ” ฉันถามขึ้น
“ เอางี้แล้วกัน แกลองไปทดสอบการเต้นที่ชมรมฉันดูก่อน เผื่อจะเข้าได้ลองดูล่ะกัน ” โซฮีเสนอขึ้น
“ งั้น...ลองดูนะซอนเย ” เยอึนพูดตัดบท
** เวลาเลิกเรียน **
“ กลับบ้าน ดีใจจังโว้ยย ” เยอึนตะโกนยังกะถูกหวย
“ แล้วเจอกันพรุ่งนี้นะทุกคน ส่วนแกซอนเยแกต้องไปซ้อมเต้นมาดีๆนะ ”โซฮีเตือนเพื่อนก่อนกลับ
“ สบายมาก ” สิ้นเสียงของซอนเยเราทุกคนก็แยกย้ายกันกลับบ้าน
.............................................
เม้นกันด้วยนะ^^
ความคิดเห็น