คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 2
.........................
และแล้วก็ถึงตอนเย็น...ที่ฉันไม่อยากให้มาถึงเล้ยยย *_*
“ เนี่ยนะเหรอโรงละคร ทั้งเก่าและน่ากลัวอย่างที่เขาร่ำรือกันจริงๆ นี่เห็นแค่ภายนอกนะเนี่ย ” ฉันพูดไปก็ขนลุกไป
“ น้องซอนเยไม่ต้องกลัวหรอกนะครับ มีพี่อยู่ทั้งคน ” นายฮีชอลพูดพร้อมเอามือมาโอบฉัน
“ นี่ นายอย่ามาแเต๊ะอั๋งเพื่อนฉันได้ไหม ”
“ ถ้าไม่ให้พี่แต๊ะอั๋งน้องซอนเย พี่แต๊ะอั๋งน้องโซฮีก็ได้นะ ” นายฮีชอลปากว่ามือถึงจริงๆมันไม่พูดเปล่า เอามือมาโอบยัยโซฮีด้วย
“ นี่แหนะ...ไอผู้ชายชีกอร์ ”
555+ สมน้ำหน้านายฮีชอลโดนยัยโซฮีอัดซะเละเลย อยากชีกอร์กับผู้หญิงดีหนัก ซะใจจริงๆ
“ เอาล่ะจ๊ะ เด็กๆ ” เสียงมาก่อนตัวอีกอ่ะ เจ๊นี่น่ากลัวจริงๆ
แล้วเจ๊ปราณีเดินเข้ามาพร้อมพูดว่า
“ อยู่กันดีๆละ ทำให้เรียบร้อย ขอให้โชคดีๆๆๆๆๆๆ ” แล้วเจ๊ก็เดินจากไป
แต่ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมเวลาเจ๊ปราณีพูดจบทีไร จะต้องมีเสียงแอคโค่ ดังก้องอยู่ในหูของพวกฉันด้วยนะ
“ ซอนเย แกกลับบ้านเองนะ ” เสียงพี่ยูบินดังมาแต่ไกล
“ พี่ยูบินรอซอนเยก่อนดิ กลับพร้อมกัน ”
“ ไม่ละ ฉันจะกลับไปดูละคร” ..... “ ฉันกลับล่ะนะ ”
ยังไม่ทันที่พี่ยูบินกำลังจะเดินกลับ สายตาของพี่ฉันก็ไปเห็นพี่ของเยอึน นั่นก็คือ พี่อึนฮยอก แล้วพี่ยูบินก็หันหลังกลับมาพูดกับฉันว่า
“ เอาล่ะ ซอนเยน้องรัก ฉันจะอยู่รอแกก็ได้ แต่แกก็เร็วๆหน่อยนะ ” ดูมัน ไอพี่บ้า อย่าคิดนะว่าฉันไม่รู้อ่ะ เห็นผู้ชายดีกว่าน้อง
“ เอาล่ะ พวกเราเริ่มทำงานกันเถอะเดี๋ยวมันจะมืดซะก่อน ” นายคิบอม สุดหล่อพูดขึ้น
แล้วตอนนี้เราก็เข้ามาในโรงละครกันแล้ว
“ วังเวงชะมัดเลยอ่ะ พวกแก ” ซอนมีพูดกับพวกเราด้วยน้ำเสียงสั่นๆ
“ งั้นเรารีบๆทำกันเถอะ จะได้รีบกลับบ้าน ” โซฮีพูดตัดบท
“ ฮยอกแจ...ให้บินนี่ช่วยไหม *-* ”
“ เอ่อ...ไม่เป็นไรหรอก ”
“ พี่ยูบิน...มาช่วยน้องสาวสุดสวยตรงนี้ดีกว่านะ ”
“ เรื่องอะไรล่ะ งานของแก แกก็ทำเองสิ ”
หนอย....ไอพี่บ้า ที่ผู้ชายล่ะอยากจะไปช่วย ที่กับน้องกับนุ่งไม่เคยจะสนใจ
ปัง!!!
เสียงประตูปิดเข้ามาอย่างแรง
กรี๊ดดดดดดดดดดด!!!!!!
พวกฉันกรี๊ดพร้อมกับวิ่งเข้าไปเกาะกลุ่มกัน แต่ฉันเห็นนะว่ายัยพี่ตัวดีของช้านวิ่งเข้าไปเกาะพี่
อึนฮยอกทันที
“ แฮ...แฮ โทษที ลืมตัว ”
กลับเข้าสู่ความน่ากลัวอีกครั้ง
“ น้องๆไม่ต้องกลัวนะครับ มันก็แค่เสียงประตูปิด” นายคังอินพยายามปลอบพวกเรา
“ ใครบอกว่าพวกเรากลัว พวกเราไม่ได้กลัวสักหน่อย ” ยัยเยอึนแสดงความกล้า
“ แน่ใจเหรอครับน้องเยอึน ” นายคังอินพูดพร้อมยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆยัยเยอึน
อุ้ยๆ หน้าเยอึนแดงด้วยล่ะ
ผลัก // เยอึนใช่มือดันนายคังอินให้ห่างตัว
“ แน่สิ ไม่กลัวหรอก ”
ผึบ!!! ไฟดับ
กรี๊ดดดดดดด~~~~~~~~~~~~~~
วิ่ง................วิ่ง...................วิ่ง
ทุกคนวิ่งกันกระจายไปคนละทิศละทาง
แล้วฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย
อ๊ะ! แล้วใครมาจับมือฉัน
อ๊ายยยยยย~~~~~~~~~~~~~~ ผี ผี ต้องผีแน่ๆ
“ อ๊ายยยยย!! ปล่อยฉันนะ ไอผีบ้า ปล่อย ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า”
“ นี่ เงียบหน่อยสิ เธอจะร้องทำไม ” ใครกันน่ะ
*_* !!! ตอนนี้ฉันมาอยู่กับนายคิบอมเหรอเนี่ย
ตอนนี้ฉันกำลังจ้องมองใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาอย่างไม่กระพริบตาที่มีแสงจันทร์สลัวๆส่องมาที่เขา
ว้าว *_* ช่างหล่ออะไรอย่างนี้นะ
แปะ แปะ
“ นี่ นี่ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ” เสียงอันนุ่มนวลของเขาที่เปล่งออกมา น่าฟังจัง
“ นี่เธอ! จะจ้องหน้าฉันอีกนานไหม ห๊า ”
เพล้ง!!!!!
ฝันสลายเสียงปีศาจร้ายเข้ามาแทนที่ กลับเข้าสู่โลกแห่งความเป็นจริง
“ แล้วตอนนี้เราอยู่ที่ไหนกัน แล้วเพื่อนๆฉันล่ะไปไหนกันหมด ” ฉันโวยวายใหญ่
“ นี่เธอหยุดโวยวายได้แล้ว ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเราอยู่ที่ไหน แต่ก็คงจะเป็นบริเวณใดบริเวณหนึ่งในโรงละครแหละ ”
ขอบคุณมากจริงๆ ช่วยตอบคำถามฉันได้เยอะเลย
_//_ ฉันรู้สึกหนาวจังเลย
“ เธอ หนาวเหรอ ” นายคิบอมถาม
“ เปล่า ฉันไม่ได้หนาว ”
“ ปากก็บอกไม่ได้หนาว แต่ตัวเธอน่ะสั่นอย่างกับเจ้าเข้า...แถมมือก็เย็นเฉียบ ”
“ ว้าย แล้วนายมาจับมือฉันทำไม ”
“ ก็ถ้าไม่จับฉันจะรู้ไหมล่ะว่าเธอหนาว ”
แล้วนายคิบอมก็ถอดสูตรมาห่มให้ฉัน
ว้าว *_* ช่างเหมือนคู่รักอะไรอย่างนี้ ^ ^
ปัง...ปัง
“ อ๊ากกก เสียงผีมาอีกแล้ว ” ฉันร้องเสียงหลงหันไปหานายคิบอม นายนั่นเลยคว้าแขนฉันแล้ววิ่งกันอย่างไม่คิดชีวิต
.........................................
เด๋วพรุ่งนี้มาต่อคู่ที่เหลือนะ
ส่วนคนที่ขอด๊องมา คือ เอาป็นฟิคสั้นได้มะ
เด๋วเราจะเอาฟิคสั้นด๊องเยมาลงอะ รอหน่อยนะ
ความคิดเห็น