บัลลังค์กระดูก

ลำดับตอนที่ #2 : เรือที่สูญหาย

       เวอร์มิลเลี่ยน ชายวัยรุ่นอายุยังไม่ถึงยี่สิบ ดาบคู่สี่ทองเหน็บไว้กลางหลังที่แข็งแกร่ง ผมสีแดงทองที่บาดตา กับดวงตาสีดำสนิท เดินไปตามท่าเรือของบริษัท หาสมบัติ treasury อย่างเบื่อหน่าย
       แล้วจะไม่เบื่อหน่ายได้อย่างไร....
       เวอร์มิลเลี่ยนมีบ้านอยู่บนเขาสิลเวอร์ห่างออกไปจากที่นี่สามสิบห้ากิโล เขามีชีวิตที่สมบูรณ์ที่สุดและงานการค้าของเขาก็ดำเนินการไปได้ด้วยดี เพียงไม่ถึงปีเขาก็มีเงินเก็บกว่าหมื่นเหรียญทองซึ่งถือว่าเยอะมาก แต่เพียงไม่ถึงเดือนเท่านั้นที่บริษัท empire co. เข้ามายึดครองตลาดบริษัทเขาก็ต้องเจ๋งไป.....
      เขาถูกบังคับให้เข้ามาทำงานกับบริษัท tresury ที่หาสมบัติ และได้ทำงานน่าเบื่อน่าเบื่ออย่างค้นหาสมบัติที่แอบซ่อนอยู่ในสถานที่ต่างๆของโลก ทำให้เขาไม่สามารถอยู่ติดที่ได้
      ยิ่งไปกว่านั้น เนื่องจากเขาเป็น น้องใหม่ เขาจึงได้เงินเดือนน้อยกว่าคนอื่นถึงเท่าตัว
     
      "เวอร์มิลเลี่ยน" เสียงชายแก่เรียก "เวอร์มิลเลี่ยน ข้ามีข่าวดีจะบอก" เวอร์มิลเลี่ยนรีบออกเดินมาหาชายแก่ทันที
      "ลุงโกลด์มีอะไรจะสะสางกับข้า"เวอร์มิลเลี่ยนถามผู้เฒ่าที่เรียกเขามา ผู้เฒ่าโกลด์ที่ว่านี้ คือเจ้าของบริษัท tresury นี้นั่นเอง
      "ข้าอยากจะบอกเจ้าว่า.... เจ้าไม่ใช่น้องใหม่ของบริษัทเราอีกแล้ว" ตาเฒ่าประกาศ เวอร์มิลเลี่ยนรีบถามต่อ
      "ได้ยังไงกัน" เวอร์มิลเลี่ยนรีบถามก่อนที่จะจำอะไรบางอย่างได้ เขารี่ตาสีดำสนิทของเขาลงด้วยความสงสัยก่อนที่จะถามต่อ "ไปล่อใครที่ไหนมาอีกละลุง"
      กฎเหล็กของบริษัท tresury คือ น้องใหม่จะสามารถเลื่อนระดับได้ต่อเมื่อทำงานได้อยู่สามเดือน ซึ่งเวอร์มิลเลี่ยนเพิ่งทำงานมาได้หนึ่งเดือนเท่านั้น แต่น้องใหม่สามารถเลื่อระดับขึ้นมาได้อีก ถ้าหากว่า มีคนเข้ารับสมัครงานเข้ามาอีกคน เพื่อมารับหน้าที่น้องใหม่แทน
     ส่วนหน้าที่น้องใหม่นั้น ก็ไม่ดีมากเท่าไหร่นัก มีตั้งแต่ ขัดห้องน้ำ ทำความสะอาด ถูพื้น ล้างจาน เสิร์ฟเหล้า แถมพาลจะโดนแกล้งจากพวกรุ่นพี่อีกต่างหาก เพราะฉะนั้น งานน้องใหม่จึงถือว่าเป็นงานที่ไม่มีใครต้องการ แต่ตอนนี้มีคนมารับหน้าที่แทนเวอร์มิลเลี่ยนแล้ว
     "ลุงไปล่อใครมา" เขาถามย้ำอีกครั้ง เพราะไอ้ตาลุงคนนี้แหละที่ไปลากเขาตอนตกงานมาทำงานที่นี่
     "ลูกสาวข้าเอง" โกลด์ตอบ มือกุมไม้เท้าข้างกายไว้
     "อืมม ลูกสาวลุงเหรอ...... ลูกสาว!" เวอร์มิลเลี่ยนร้องเสียงหลง ไอ้ลุงบ้านี่ เสือกเอาลูกสาวตัวเองมาทรมานเฉย แถมไอ้พวกรุ่นพี่มีโอกาสที่จะ......
     "เออ ลูกสาว เจ้าก็สอนๆ ลูกสาวข้าไปละกันนะ ไอ้ลูกสาวข้านะ มันเป็นทอมบอย มันชอบผจญภัย ไอ้แค่งานน้องใหม่นะ สำหรับมันก็จิบจ๊อย ที่บ้านข้านะ ใช้มันนะทำงานหนักกว่านี้อีก" ลุงโกลด์พูดจบก็มอบหมายงานให้เวอร์มิลเลี่ยน "แล้วงานต่อไปเราจะไปหาขุมสมบัติทางใต้นะ ไปวันนี้เลย" มอบหมายงานเสร็จไอ้ลุงโกลด์ก็เดินจากไปพร้อมเสียงหัวเราะ
      เวอร์มิลเลี่ยนยืนค้าง ไอ้ลุงบ้าเอ๊ย.... เขาคิด ไอ้บ้า ข้าไม่ได้หวงว่าพวกงานนั้นผู้หญิงนั่นจะทำไม่ได้ แต่ที่หวงคือไอ้พวกรุ่นพี่ลามกนั่นต่างหาก.....

      และแล้วเรือก็ออกเดินทาง.....
      อากาศนั้นทั้งร้อนอบอ้าว ทั้งแผดเผา และบรรยากาศก็น่าเบื่อสิ้นดี ตอนนี้เกือบทุกคนยกเว้นคนเดินเรือกับเวอร์มิลเลี่ยนก็นอนหลับกันไปหมดแล้ว
      เสียงกรนดังแหวกอากาศไปราวกับเสียงดนตรีที่ไม่เข้าจังหวะกันและกัน เวอร์มิลเลี่ยนหยิบขันและสบู่เตรียมไปอาบน้ำ
      ห้องอาบน้ำอยู่ข้างหลังเรือ อความารีน เป็นห้องแคบๆที่ลูกเรือใช้รวมกัน บางที่จะอาบน้ำด้วยกันสี่ห้าคนก็ไม่มีปัญหา
      เวอร์มิลเลี่ยนเคลื่อนร่างกายเข้าไปใกล้ห้องน้ำมากขึ้นเรื่อยๆ เสียงน้ำกระทบกับพื้นดังขึ้นเป็นระยะๆ แสดงว่ามีคนมาอาบอยู่ก่อนแล้ว แต่ก็ไม่มีปัญหาอะไร เวอร์มิลเลี่ยนคิด อาบด้วยกันก็ได้ ผู้ชายด้วยกันนี่หว่า
     มือของเวอร์มิลเลี่ยนจับกลอนประตู และบิดไปทางซ้าย ประตูเปิดออกอย่างง่ายดายและเขาก็เดินเข้าไป.....
    ผู้ที่อาบน้ำอยู่ไม่ใช่ผู้ชาย.....
    แต่เป็นผู้หญิงวัยประมาณเท่าๆกับเขา และเป็นผู้หญิงที่สวยงามที่สุดเท่าที่เขาจะเคยเห็นมา ผมสีดำของเธอยาวปรกหลัง เปียกนิด ร่างของเธอไม่อ้วนเกินไป และไม่ผอมเกินไป เว้นแต่ว่ามีกล้ามเยอะไปหน่อย ดวงตาสีน้ำตาลปนดำของเธอเต็มไปด้วยความตกใจ ริมฝีปากเธอบิดขึ้นนิดๆ แต่แล้วดวงตาของเธอก้เปลี่ยนไปเป็นความโกรธ ร่างของเธอเปลื่อยเปล่า มือถือขันข้างหนึ่ง
    "ลามก" นั้นคือคำพูดของเธอ ก่อนที่ขันสีเหลืองในมือของเธอจะลอยมาปะทะหน้าของเวอร์มิลเลี่ยนเสียงดังพลัก ประตูถูกกระแทกปิดปะทะกับเท้าของเวอร์มิลเลี่ยน ทำให้เขาล้มลงกับพื้นร้องตะโกนเสียงดังลั่น
    ซึ่งทำให้ทั้งเรือตื่นหมด......

    "เก่งจริงๆเลยนะแกเนี่ย" เรด ชายหนุ่มตาสีแดงผมสีแดง เสื้อสีแดงฉูดฉาดกล่าวชมเวอร์มิลเลี่ยนอย่างออกนอกหน้า
    "เก่งบ้าอะไร" เวอร์มิลเลี่ยนกล่าวอย่างเบื่อหน่าย มือรูปรอยช้ำใต้คางอยางถนุดถนอม ผู้หญิงอะไรกัน เขาคิด ผู้หญิงมันต้องเรียบร้อยน่ารักสิไม่ใช่..... ไม่ทันจะคิดจบเขาก็เหลือบสายตาไปมองหญิงสาวที่เขาได้เจอเมื่อคืน
    เธอกำลังนั่งเล่นไพ่กับพวกลูกเรืออยู่ แถมดูท่าทางจะรวบเงินพนันหมดด้วย....
    ผู้หญิงโลกไหนเนี่ย.....
    เรดมองตามสายตาของเวอร์มิลเลี่ยนไปก่อนที่จะตบมือแสร่งทำเหมือนคนรู้ทัน
    "แกแอบชอบสาวเจ้าท่านแล้วใช่ไหมละ อืมมม ไอ้เสือเอ๊ย ฉันยังทำไม่ได้อย่างแกเลย เปิดประตูเข้าไปดูเสียอย่างนั้น" เรดพูดจบก็หัวเราะ
    "อุบัติเหตุโว้ย อุบัติเหตุ" เวอร์มิลเลี่ยนรีบแก้ตัว "ไม่ได้ตั้งใจด้วยซ้ำ......" พอพูดจบเรดก็ตบมือลงป้าบกลางหลัง
    "ไม่เป็นไรน้า ลูกผู้ชายเหมือนกัน เข้าใจอยู่แล้ว" มันทำพูด "ไม่ต้องแก้ตัว"
    หมัดของเวอร์มิลเลี่ยนพุ่งเข้าชนใบหน้าเรดทันที เรดกระเด็นตกเก้าอี้แต่สีหน้ายังคงยิ้มแย้มอยู่ เรดชูนิ้วโป้งและบอกว่า
    "ไนซ์คิก"
    "ต่อยไม่ได้เตะโว้ย"เวอร์มิลเลี่ยนตะคอก ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้เรดหัวเราะจนน้ำลายติดคอ
    "หลงรักกันซะก็ดี"เรดกล่าวหลังจากหัวเราะเสร็จ "เรือนี้จะได้เฮฮากันซะบ้าง ไม่งั้นละก็....." ยังไม่ทันได้พูดจบ สายฟ้าก็ผ่าลง เสียงฟ้าร้องดังสนั่น
    "ข้ารู้สึกไม่ดีเลย"


    สายฟ้าผ่าลงมาไม่หยุดยั้ง ทะเลในยามกลางคืนปั่นป่วน ทะเลโยกโคลงเคลงตามแรงลม ความมืดแพร่กระจายไปทั่วท้องทะเล เรือน้อยโยกเย้กไปตามคลืนที่ซัดเข้าใส่ ลูกเรือทุกคนล้วนมีใบหน้าเคร่งเครียดท่ามกลางสายฟนที่สาดลงมา
    สายฟ้าฟาดลงกลางเสากระโดงเรือทำให้เสาไม้ทั้งท่อนหักลงมา และกระแทกกับตัวเรือไม้แตกกระจาย
     "ทุกคนเกาะกลุ่มกันไว้" เสียงของตาเฒ่าโกลด์ถูกสายลมกลืนหายไป เสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดของลูกเรือดังแว่วในสายลม โกลด์ว่ายน้ำไปข้างหน้าก่อนที่จะร้องตะโกน "ออร์เบิร์น ลูกพ่อออร์เบิร์น ลูกอยู่ไหน...."
    และแล้วโกลด์ก็ถูกทะเลกลืนหายไป.....


    "อะไรนะ" พนักงานของหน่วยรบทางทะเลดังขึ้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ กับข่าวคราวที่ได้รับจากพนักงานอีกคน
    "ดูเหมือนว่า อความารีน ของบริษัท treasury จะถูกทะเลและพายุกลืนหายไปแล้ว" พนักงานอีกคนหนึ่งกล่าว พลางยื่นเอกสารสีขาวมาให้พนักงานคนแรก "งานนายคงยุ่งหน่อยแล้ว"
    พนักงานคนแรกขยับแว่นเบาๆ และปัดเหงื่อออก "เป็นไปไม่ได้ ตามการพยากรแล้วไม่สมควรมีพายุ" พนักงานคนที่สองพยักไหล่
    "การพยากร ไม่เป็นความจริง"
    พนักงานคนแรกทิ้งตัวลงกับเก้าอี้ก่อนที่จะพูดว่า
    "นี่ไม่ใช่ธรรมดาซะแล้ว" พนักงานคนที่สองชะงักก่อนที่จะถามต่อ
    "ทำไมละ" พนักงานคนแรกยื่นใบเอกสารมาให้คนที่หนึ่ง
    "แกดูออกไหมละ ว่าทำไมถึงไม่ธรรมดา" เขาถาม มือข้างหนึ่งถือปากกาควงไปมา "พวกนี้หายไปในแนวทะเลเวิลลิ่งพูล"
    "แล้วมันผิดตรงไหน"พนักงานคนที่สองถาม
    "เวิลลิ่งพูลคือที่อยู่ของบัลลังค์กระดูก"