Beware of เจ้าหญิงหลงตัวเอง

ลำดับตอนที่ #1 : ผู้ชายทุกคนก็เป็นแบบนี้

"กีตาร์" ฉันชอบนาย..
อย่าฝันสิบรู๊ค ตื่นเหอะ
"มอส" ฉับชอบนาย..
ตื่นนนๆ บรู๊คอย่าฝันไป
"ลาเต้" ฉันชอบนาย..
มันเป็นได้แค่ฝันนะบรู๊ค
"เบนจามิน" ฉันชอบนาย..
บรู๊ค ฝันไปเหอะ
"อิ๊ง" ฉันชอบนาย..
บรู๊ค ฝันอีกแล้วหรอ
"นาธาน" ฉันชอบนาย...
บรู๊ค นี้มันฝัน ฝันร้ายเลยละ...
      เฮือกกกก!! ในที่สุดร่างเล็กก็โผล่พ้นออกจากเตียง หน้ามันแผลบ ผมฟู แถมยังติดกับหน้าอีกต่างหาก  มือขวาบรู๊คปัดผมออกจากหน้า ส่วนมือซ้ายควานหาหนังยางมามัดผม  สิ่งแรกที่บรู๊คทำคือ 'ส่องกระจก'
      ฉันมีลักยิ้มนะแต่เนื้อแก้มที่มีมันไม่ยอมให้ใครเห็นนะสิ ใบหน้ารูปไข่ ปากได้รูปไม่หนาไม่บาง ดั้งก็มีนะแต่ก็ไม่โด่ง ตาดำกับขนตาเป็นแพทั้งบนและล่างทำให้ตาดูหวานมากขึ้น คิ้วยาวได้รูป
      "ไม่ว่าวันไหนเราก็สวยจริงๆ" ฉันบอกกับตัวเองทั้งๆที่หน้ามันแผลบ
       วันนี้เป็นวันเสาร์ เวลา 8 โมงเช้า ฉันต้องไปเรียนพิเศษเหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปนะแหละ
1 ชั่วโมงต่อมา
      "ฮ้าา สดชื่นจัง วันนี้ใส่ชุดไหนดี" ฉันมองไปรอบห้องเสื้อผ้า ชุดนี้น่ารักมาก ชุดนั้นก็สวย หรือจะแต่งแบบทะมัดทะแมงดี เห้อ ชุดเป็นร้อยแต่ไม่รู้จะใส่อะไรดี เออ...วันนี้วันเสาร์ ห๊ะ! วันนี้วันเสาร์ วันเสาร์ วันเสาาาาร์ กรี๊ดดดดด >_<  ฉันจะใส่ชุดที่ใครๆเห็นก็ต้องหันมองตาม!
       ก๊อก ก๊อก ก๊อก      
      "บรู๊คคคคค ตื่นหรือยังจ๊ะะะ" 
      "ตื่นแล้วค่ะะะะ"
      เอาละ วันนี้ฉันต้องสวยและโดดเด่นกว่าใคร ฉันเดินลงจากบันไดด้วยท่าที่คิดว่าสวยที่สุดท่ามกลางสายตาตกตะลึงของแม่ ยกเว้นพ่อที่อ่านหนังสือพิมพ์อยู่
      "วันนี้ลูกแม่จัดเต็มไปหรือเปล่าจ๊ะ" แม่ฉันทำหน้าหนักใจ -_-; ทำไมหรอ ชุดนี้ต้องเป็นชุดที่ใส่แล้วทุกคนต้องตกตะลึงในความสวยสิ ไม่ใช่ตกตะลึงด้วยความลำบากใจ ฮือๆ ก็แค่เสื้อคลุมยาวถึงเอวที่ใส่ตอนฤดูใบไม้ผลิ(มันใส่ได้สองด้านด้วยละ)กับกระโปรงยาวคลุมข้อเท้าสีชมพูพริ้วไหว ก็ที่ The Douglas มันหนาวนี้ แถมต้องอยู่ตั้งแต่เช้ายันเย็น ชีวิตเด็กเรียนก็ยังงี้ 
      "มันลุ่มล่ามไปนิดส์จ๊ะ"
       ดูจากสีหน้าแม่ฉันแล้ว มังคงไม่นิดส์เท่าไหร่
      "หนูว่าหนูไปเปลี่ยนชุดดีกว่าค่ะ ฝากบอกลุงดินด้วยนะคะ ว่ารอแปปหนึ่ง"
       ลุงดินเป็นคนขับรถนะ อ่า ขอโทษที จะว่าฉันเป็นคุณหนูก็ได้ ต้องมีคนรับ-ส่ง และอยู่ในความดูแลของพ่อกับแม่ตลอด แต่ฉันไม่เคยมอง ลุงดิน ป้าน้ำ พี่ไฟ วิน เป็นคนใช้เลยนะ ฉันให้ความเคารพกับทุกคนเสมอ ทุกคนเป็นเหมือนครอบครัวแสนอบอุ่น ^^
      "ให้ตายสิเราใช้เวลาเลือกชุดตั้งครึ่งชั่วโมง"
       เนี่ยแหละปัญหาทุกเช้า ฉันเลยไม่ชอบตื่นสาย ต่อให้มีเรียน 3 โมงเย็นก็เหอะ ฉันรีบเดินไปหาลุงดินที่ 'บ้านฟ้า' เป็นบ้านหลังไม่ใหญ่มากที่ครอบครัวลุงดินอยู่ บ้านเราอยู่ในรั้วเดียวกัน ระหว่างทางเชื่อมมีดอกไม้และต้นไม้หลายชนิดอยู่ข้างๆ ฉันหยิบดอกลีลาวดีขึ้นมาดม หอมชะมัด ฉันถูหน้ากับดอกลีลาวดีไปมา
      "อ้าวๆ จะไปเรียนไหมบรู๊ค"
       ฉันหันไปตามเสียง ก็เจอลุงดินกำลังเดินมาที่รถ
      "ไปค่าาาาา ไม่ไปไม่ได้ดดด"
       ฉันไม่ตอบเฉยๆ แต่สายตาสอดส่องหาพี่ไฟกับวิน อ่าา คงออกไปเรียนกันแล้ว
       ตอนอยู่บนรถฉันก็คิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อย เงาของฉันสะท้อนกับหน้าต่างรถ แหม่ใครก็ไม่รู้สวยจัง -//- ทั้งๆฉันออกจะสวยขนาดนี้ แต่ก็มีหลายครั้ง ไม่สิ ทุกครั้งผู้ชายที่ฉันเข้าไปจีบมักจะถามว่า 'คิดว่าตัวเองสวยนักหรอ'  ทำไมอะ ต้องสวยเท่าไหนถึงจะรักกันได้??  อ่านไม่ผิดหรอก 'ฉันเข้าไปจีบ' ก็คนมันชอบนี่ ชอบก็จีบสิจะรอกินแห้วทำไม แต่มันก็ผ่านมานานแล้วนะ ตอนนี้ฉันเป็นคนกว่าเมื่อก่อน โฮะๆๆ แล้วจะเสียดายที่ไม่เคยเห็นฉันอยู่ในสายตา แต่จะว่าไปไม่เคยมีผู้ชายมาจีบหรือชอบฉันซักคนเลย -_-  ฉันอยากจะไม่ชอบใครอีกแล้ว ไม่อยากจะมีความรู้สึก แต่หัวใจเจ้ากรรมไม่เคยฟัง...
      ฉันลงจากรถเมื่อมาถึงหน้าดัคลาส ฉันมีเรียนตอนบ่ายและยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย หิวๆๆๆๆ แต่เมื่อเดินผ่านร้านอาหารมา 70 กว่าร้าน หิวจนตาลายแต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าจะกินอะไร....ก๋วยเตี๋ยวต้มยำเส้นหมี่ใส่ทุกอย่าง จบ -_- เหมือนจะหิวจนเห็นภาพหลอน ฉันเห็น 'เจด' นั่งกินข้าวอยู่ ตึกตัก! ตึกตัก! ขนาดเขาไม่เห็นฉัน หัวใจก็แทบจะวายแล้ว T T โอ๊ย ตาลาย ตาพล่าไปหมด ขอมองชัดๆหน่อย
      โถ่! ไม่ใช่เจดจริงๆด้วย ฮือๆ
      ปึก!
      เพราะมัวแต่คิดถึงเจด ไหล่ฉันเลยชนกับใครก็ไม่รู้ ฉันรีบหันไปขอโทษและมองหน้าเขาอย่างรวดเร็ว
      กึก! กึก!
      "โอ๊ย!"
      คอฉันนนนน
      "ฮ่าๆๆ ไหวไหมบรู๊ค"
      หน้าแบบนี้ เสียงแบบนี้คงไม่ใช่ใคร...เขาคือ 
      "ไลออน!!"
      ฉันชอบมอบ 3 คำให้แก่คนๆนี้ หล่อ ฉลาดและ กวนประสาท! ไลออนมีผมชี้ไปชี้มา ทำให้ ภาพพจน์ของเขาเหมือนสิงโตจริงๆ เขาชอบใส่เครื่องประดับเงิน แหวน กำไร สร้อยคอ ต่างหู -_-; ขนาดฉันเป็นผู้หญิง ฉันยังไม่ใส่ขนาดนี้เลย
      ส่วนสิ่งที่ทำให้ฉันคอเคล็ดก็คือความสูง 190 ของเขา -_- เขาสูงเท่ากับเจดเลย >_< เมืองไทยมีผู้ชายสูง 190 เยอะนะ ฉันเพิ่งจะสังเกตุก็ตอนมองหาเจดบ่อยๆ
      "เธอจะนั่งตรงไหน?"
      "กลางใจนายได้ไหมละ??"
      ฉันเอียงคอถามด้วยท่าที่คิดว่าน่ารักที่สุด นายจะต้องหลงรักฉันนน
      "โทษทีนะ มีสาวสวยเอาใจผมไปแล้ว คงไม่มีให้เธอนั่งหรอก อีโมติคอน smile"
      ว๊า เสียดายจัง ฉันก็สวยนะ ฮ่าๆ
      "ตรงริมกระจกนั่น"
      "โอเค"
      เขาถามทำไม? หรือเขาจะมานั่งกับฉัน ตายๆๆ ถ้าน้ำก๋วยเตี๋ยวกระเด็นโดนเขาละ แล้วถ้าเขาชวนคุยแล้วมีผัก พริก หมู กระเทียม ติดฟันฉันละ!! โฮๆ งานนี้มีเสียภาพพจน์จ้า
ฉันรีบกินก๋วยเตี๋ยวก่อนที่ไลออนจะมา เรียกกว่ากระซวกดีกว่า
      "หิวขนาดนั้นเลยหรอ"
      "แค่ก แค่ก!"
      ไลออนมาไวมากพร้อมถือจานข้าวมาด้วย ข้าวผัดมันกุ้ง? น่ากินจุง
      "ดูดิเลอะถึงแก้ม"
      ฉันรีบหยิบทิชชู่มาเช็ด แต่คงเช็ดผิดข้าง ไลออนเลยหยิบทิชชู่จากมือฉันไปเช็ดให้ ฮือๆ น่าอายจัง
      "ขอบคุณค่ะพ่อ"
      ฉันรู้สึกเหมือนเป็นเด็กอยู่เลย ฮ่าๆ
      "ครับลูก =_="
      การกินข้าวกับไลออนไม่ยากอย่างที่คิด เราไม่ได้คุยกันเลย คงเป็นเพราะมารยาทบนโต๊ะอาหาร
      "หลงรักเค้าหรอตัวเอง"
      คงเพราะฉันมองข้าวผัดมันกุ้งนานเกิน ฉันทำหน้าช็อกนิดหน่อยแล้วส่ายหน้า ฉันบอกว่าฉันหลงตัวฉันเองได้ไหม เพราะฉันคิดว่าฉันสวยกว่าเขา(ไรเตอร์:เธอเอามาตราฐานไหนมาวัดผู้ชายกับความสวยหะะะะ)
      "ปะ"
      "อือ"
      ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว T T ฉันเพิ่งกินข้าวเช้าเอง โรคกระเพราะกำลังมาแน่นอน แต่ที่เป็นแล้วตอนนี้คือปวดคอ พาราซักเม็ดละกัน
      "กินทำไมอะ ปวดใจหรอ? ปวดไส้ หรือปวดไต"
      "ไม่มีอันไหนที่กินพาราเเล้วหายจ๊ะ ถ้ากินแล้วหายปวดใจ ฉันก็หายปวดไปนานแล้วละ"
      "โอ๋ มามา กอดของพี่จะทำให้น้องหายปวดใจ"
      "อี๋ ออกปายยย"
      ฉันเป็นกุลสตรีนะ ต่อหน้าผู้คนอย่างนี้มันไม่ดี ไว้ตรงที่ลับตาคนเถอะ! -.,-
      "ปวดคอละสิ"
      "ใช่เลย"
      "งั้นรอแปปนะ กลับไปนั่งก่อน"
      "จ๊ะ"
      ไลออนใจดีจัง ผู้ชายรอบตัวฉันก็อย่างนี้ทุกคนจนฉันเริ่มเคยชินซะแล้วสิ ถ้าเกิดฉันเจอคนใจร้ายขึ้นมาก็คงจะเสียใจมาก
      ไลออนกลับมาพร้อมแก้วใส่น้ำแข็ง ก่อนจะเอาทิชชู่ห่อน้ำแข็งแล้วยื่นให้ฉันประคบต้นคอและเขาห่อน้ำแข็งอีกอันหนึ่งแต่ไม่ได้ยื่นให้ฉัน เขาเอามาวนรอบคอฉัน T T
      "มัน..ห..ห..หนาวนะ ไลออน"
      มันเย็นจนหนาวงะ 
      "ฮ่าๆๆ เอาน้ำแข็งวางก่อน เดี๋ยวนวดให้"
      พูดจบ เขาก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างฉัน โดยที่ฉันหันข้างให้เขา มือขวาเขานวดต้นคอฉัน เราอยู่ใกล้กันมากเลยอะ เขินจัง แต่ก็ต้องทำหน้านิ่งไว้ เดี๋ยวโดนล้อ
      ระหว่างนี้จะอธิบายเกี่ยวกับที่นี้ให้
      The Douglas เป็นที่เรียนพิเศษที่ใหญ่มากกกก
      ชั้น 1 มีเวทีสำหรับการแข่งขันทุกอย่าง แฟชั่น เต้น วิชาการ ดนตรี ฯลฯ และร้านอาหาร
      ชั้น 2 มี Food court สามารถรองรับคนได้ 500 คน
มีการแบ่งออกเป็น 5 โซน คือ A B C D และ E
      ชั้น 3 มันคือเขาวงกตทั้งชั้น ด้านบนไม่มีอะไรปิดเพื่อการตรวจสอบ กำแพงสูงต่างกันไปตามแต่ละกรณี ฉันชอบมากเลยละ โครตเป็นส่วนตัวเพราะจะไม่มีใครมองเห็นฉัน(เตี้ย) ทางเดินค่อนข้างซับซ้อน ทางตันก็มี แต่ถ้าไม่ตันก็จะเจอประตูห้อง มีห้องเล็กสุดที่อยู่กันได้ 2-3 คน มีเบาะนุ่มๆนั่งกับพื้น โต๊ะตัวเล็กๆ ถ้าห้องใหญ่ๆต้องเดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ
      การเข้าใช้ต้องมีการลงชื่อก่อนใช้ห้องและจะได้คีย์การ์ดที่มีแผนที่ห้องอยู่ด้านหลัง และที่สำคัญ!! แยกชายหญิงจ้า~ แน่นอนเพราะที่นี้เป็นที่สาธารณะ แต่ละทางจะมีผู้คุมคอยเดินตรวจหรือยืนเฝ้าตลอด หรือถ้าเกิดเป็นเพื่อนชายหญิงจริงๆ ก็จะได้ห้องที่มีกำแพงเตี้ยที่สามารถตรวจสอบและมองเห็นข้างในได้ 
      ชั้น 4 5 และ 6 เป็นห้องเรียนทั้งหมด
      ส่วนชั้น 7...ไม่มี แหะแหะ
      ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก อีก 5 นาทีจะเริ่มคลาสแล้ว จะได้เจอ..ล..ล..แล้ว ใจเย็นๆบรู๊ค ฉันหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน ใจจะได้เย็นขึ้น พยายามไม่มองประตูห้อง
      แอ๊ด
      เห็นแค่หางตาก็รู้ว่าเป็นเจด ฉันเหลือบตาขึ้นมามองเขาแวบหนึ่ง เราสบตากัน 1 วิ เขานั่งตรงข้ามฉันนี้เอง ส่วนด้านซ้ายฉันคือไลออน ข้างไลออนคือ นายลูกโซ่ สองคนนี้หันหน้าเข้าหากระดาน ส่วนฉันกับเจดหันข้างให้กระดาน ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวในกลุ่ม คงเป็นเพราะฉันมักสนิทกับผู้ชายมากกว่าผู้หญิงละมั้ง
      "โย่ว หวัดดีหัวสิงโต หวัดดีไอลูกอ่อน หวัดดีบ๊อก บ๊อก บู๊ววว~ ^[+++]^
      เขาใส่ยางดัดฟันสีฟ้าพาสเทล ที่ตลกสุดๆก็คือเขาเลียนเสียงหมาหอน ฮ่าๆๆ ถึงแม้นั้นจะหมายถึงชื่อฉันก็ตาม T T
      "เออๆ หวัดดีๆหยก"
      "หวัดดีครับ คุณหยก"
      ลูกโซ่ก็ใช่ย่อย ล้อกลับแบบเสียงกวนๆ แต่สุภาพมาก เพราะชื่อเจดมาจาก Jade แปลว่าหยก แต่จริงๆแล้วพ่อเจดคงจะตั้งเป็นภาษาสเปนมากกว่า ความหมายคือ เจ้าแห่งหินทั้งปวง
      "เค้าไม่ใช่หมา T T"
      "ใช่
      "แค่เหมือน"
      "ก็คล้ายๆ"
      ทุกคนใจร้ายที่สุดเลยยยยยยยย
      "เหมือนตรงไหนนน"
      คงหมายถึงฉันน่ารัก ร่าเริง ตาแบ๊วๆเหมือนหมาสินะ กรี๊ดดด 
      "ดุ"
      "ชอบกัด"
      "น้ำลายยืด"
      อันสุดท้ายนี้เจ็บสุด เค้างอนนนนแล่วววววว
______________________________________________________________
สวัสดีค่าาาา ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ นี้เป็นนิยายเรื่องแรกเลย เพิ่งจะเข้าใจนักเขียนนิยายก็วันนี้แหละ 555 นิยายหลายเล่มที่อ่านมาน่าทึ่งจริงๆ ตรงไหนพิมพ์ผิดหรือไม่ดีก็ติได้เลยนะคะ จะได้เอาไปปรับปรุงแก้ไข ขอบคุณอีกครั้งค่ะ ^^