คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1
บทนำ
เคยมีคนบอกว่า...การมีความรัก...
คือ...ความเสี่ยงที่เราสร้างมันขึ้นมาเอง
เสี่ยง...ที่เราอาจจะเจ็บเพราะมันเมื่อไหร่ก็ได้
ยิ่งถ้าเป็นความรักที่อาจจะเป็นไปไม่ได้
แต่ทั้งที่รู้แบบนี้ฉันก็ยัง...เสี่ยงที่จะรัก
ever have a person tells...having love...
be...the risk that us builds it upwards by oneself
risk...at we will may painful because when is it ?
all right extremely if be the love will that may is impossible
but though know like this I still...risk to love
จ๊อก แจ๊กๆๆ
เสียงในโรงอาหารในตอนเช้าของโรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่งในประเทศไทย ซึ่งก็วุ่นวายเป็นธรรมดาของมันทุกวัน เพียงแต่
มีเด็กสาววัย 17 ปีคนหนึ่ง นั่งเหมอลอยอยู่ที่ส่วนริมสุดของโรงอาหาร นัยน์ตาสีดำสนิทของเธอทอดมองผู้คนเดินไปมาอย่างไร้อารมณ์ ใบหน้าคมสวยนิ่งสนิท ในขณะที่นิ้วเรียวยาวของเธอ ยกขึ้นมามวนปอยผมสีดำตรงเล่นเพื่อฆ่าเวลา
เธอคนนั้น คือฉันเอง ฉันคือแอชลี่ เป็นคนที่แตกต่างที่จากทุกคนที่สุดในโรงเรียนนี้ เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะฉันน่ะเป็น.....แวมไพร์ยังไงล่ะ แต่ไม่มีใครรู้หรอกและฉันก็ไม่เคยฆ่าคนด้วย อ่ะ อ่ะ อ่ะ สงสัยใช่ไหมล่า ว่าฉันจะกินอาหารยังไงถ้าไม่ฆ่าคน และไม่มีคนรู้ จะบอกให้ก็ได้ฉันก็แค่จัดการลบความทรงจำของเหยื่อและผูคนละแวกนั้นให้หมดซะแค่นี้ก็สิ้นเรื่อง นี่แหละคือหนึ่งในความสามารถที่หน้าภาคภูมิใจของแวมไพร์^_^ (ความสามารถของแวมไพร์อย่างเราๆน่ะก็มี วิ่งไดเร็วกว่าคนทั่วไปมากก ฟังเสียงในระยะไกลได้ ลบความทรงจำของมนุษย์ มีอายุขัยยาวนานกว่ามนุษย์จนมองหาวันสิ้นสุดไม่ออก ที่ชอบที่สุดก็ตรงเสน่ห์ที่ไม่มีสิ่งใดต้านทานได้นี่เอง ^o^ )มาเข้าเรื่องดีกว่า คือจริงๆแล้วฉันมีเพื่อนสนิทอยู่คนนึงชื่อว่า เหมยเหมย ที่ทุกคนเห็นทำหน้าเหม่อลอยนั่นเป็นเพราะรอไอ้คุณเพื่อนตัวดีน่ะสิ ไม่ได้หยิ่งหรือว่าเย็นชาอะไร
อะ! มาพอดีเลยไอ้เพื่อนตัวแสบ “แอชลี้..! ฉันมาแล้ว ขอโทษนะรถมันเสียก็เลยต้องรอซ่อมอ่ะ ไม่โกรธน้า..ToT “
“โกรธ! แต่ไม่ใช่เรื่องนี้”
“ละ ...แล้วเรื่องไรอ่ะToT “ ยัยเหมยเหมยถามเสียงสั่น
“ก็เรื่องนายวิน ที่เธอให้เบอร์ฉันกับนายนั่นไปยังไงล่ะ!” โกรธจริงๆนะเนี่ย ก็ดูสิรู้ทั้งรู้ ว่าฉันปฏิเสธหมอนั่นไปหลายรอบแล้ว แต่ก็ยังเอาเบอร์ฉันไปให้อีก
เหมยเหมยสะดุ้งเฮือก “กะ ก็ฉันสงสารเขาหนิ เอาเป็นว่าฉันขอโทษแล้วกันนะ^_^ “
“............”
“งั้นเย็นนี้ฉันเลี้ยงไอติมเธอไม่อั้นเลยก็ได้”
“ >_> อืม.....งั้นก็ได้ แต่เธอต้องเลี้ยงแน่นะ”
“โอเค ฉันสัญญา” จริงๆฉันหายโกรธยัยนี่ตั้งนานแล้วล่ะ แต่มันคือแผนกินฟรีของฉันนั่นเอง โอ้ว ล้ำมาก^_^
อ้อ ลืมบอกไปว่ายัยเหมยเหมยก็ไม่รู้ว่าฉันเป็นแวมไพร์นะ
“เหมย แล้วซันกับคลีนล่ะ”
“เฮ้ สาวๆถามถึงพวกฉันอยู่หรอ” นั่นไงพูดถึงก็มาเลย นั่นคือซันชายด์กับคลีนเพื่อนสุดหล่อที่อยู่กลุ่มเดียวกับฉัน แน่ล่ะที่ต้องมีผู้หญิงมากมายอิจฉาฉันกับเหมยเหมยอยู่มาก เพราะได้อยู่ไกลชิดกับสองหนุ่มฮอตของโรงเรียน (แอบภูมิใจนะเนี้ย^-^)
“เฮ้ย! ไปทำอะไรกับหัวมาเนี้ยO-O” จะไม่ให้ตกใจได้ไง ก็คนนึงผมกลายเป็นสีน้ำเงินอีกคนก็สีแดง
“พวกเราก็แค่ แวะไปทำสีผมมานิดหน่อยแค่นั้นเอง” ซันชายด์เจ้าของผมสีน้ำเงินเป็นคนตอบ
นิดหน่อยหรอ ไอ้ผมแดงกับน้ำเงินเนี่ยนะเรียกว่านิดหน่อย”
“เออนั่นแหละ เอาเป็นว่าไหนๆก็ทำมาแล้ว ช่างมันเถอะเนอะ^_^”คลีนพูดพลางเอามือจับเส้นผมสีแดงของตัวเองไปด้วย
“เออๆ แต่ถ้าโดนฝ่ายปกครองเรียกอย่ามาให้ช่วยแล้วกัน”
“ได้คร้าบบบบบ^-^”
ออดดดดดดดด.......
หลังจากนั้นเราทั้งสี่ก็จบด้วยการให้สองหนุ่มเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวเป็นการไถ่โทษ แล้วก็ขึ้นไปเรียนคาบเช้า วันนี้มีเรียนแค่ครึ่งวัน พวกเราก็เลยมาเดินห้างตากแอร์สบายๆ และปิดท้ายด้วยการเดินแยกย้ายกันกลับบ้าน
“ไว้เจอกันใหม่นะ บ้ายบาย” ฉันโบกมือพลางบอกเพื่อนๆทั้งสามคน
@บ้าน
“เฮ้ออ!” เมื่อเดินเข้าบ้าน ฉันก็เดินขึ้นห้องทันที ไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆว่าทำไมถึงได้เผลอใจไปคิดในสิ่งที่ไม่ควรจะคิดกับนายซันชายน์ได้นะ ไม่หรอก อ่านไม่ผิดหรอกฉันน่ะแอบชอบนายนั่นมาตั้งแต่สามปีที่แล้ว ที่ไม่ควรคิดแบบนี้ก็เพราะเราเป็นเพื่อนกันน่ะสิ ใครก็คงไม่อยากเสียเพื่อนเพราะเรื่องแบบนี้หรอกใช่ไหมล่ะ และที่สำคัญ ฉันไม่ใช่มนุษย์ถ้าจะให้มีรักข้ามสายพันธุ์มันก็คงไม่ดีเท่าไร จริงไหมล่ะ
“แอชลี่! ลงมากินข้าวได้แล้วลูก” เสียงแม่ที่ตะโกนขึ้มมาจากด้านล่างทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์
“ค่า...!แม่”
โรงเรียน....
“ดีจ้าแอชลี่”เหมยเหมยตะโกนทัก
“ว่าไงเหมย มีอะไรหรอหน้าบานมาเลย”
“แหม ก็เนี้ยชมรมเราอะนะ เขาจะพาไปน้ำตกอะแก”
“ที่ไหนอะ แล้วไปทำไมหรอ”ชมรมของเราก็เป็นชมรมประวัติศาสตร์อียิป ก็เลยสงสัยว่าจะพาไปทำไม
“อาจารย์ก็คงกลัวพวกเราเครียดล่ะมั้ง เลยพาไปเปิดหูเปิดตาบ้างอะไรบ้างส่วนสถานที่ยังไม่แน่ใจ
”อ้อ แบบนี้นี่เอง แล้วไปวันไหนอะรู้ป่ะ”
“ก็น่าจะเป็นอาทิตย์หน้าล่ะมั้ง เห็นเขาพูดๆกันอะนะ”
"อ่าฮะ"
ความคิดเห็น