คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: บ้านโพรงกระต่าย (Rewritten)
No reason chapter 1
Chapter 1: บ้านโพรงกระต่าย
แสงแห่งรุ่งอรุณค่อยๆคืบคลานเข้ามา ทอดทับคฤหาสน์อึมครึมที่ตั้งตระหง่านอย่างโดดเดี่ยวท่ามกลางหมู่ไม้ที่โอบล้อมเอาไว้
เพียงไม่นานนัก แสงสว่างนั้นก็แทรกผ่านมายังห้องนอนโอ่โถง หรูหรา และกว้างขวางเสียจนแทบจะเป็นบ้านสำหรับสามคนอยู่ได้ เตียงนอนหลังใหญ่ตั้งอยู่กลางห้อง โดดเด่นที่สุด โดยมีร่างสูงนอนราบอยู่ใต้ผ้าที่ห่มทับเขาเพียงแค่ช่วงเอว ใบหน้าเรียบนิ่งในยามที่เขาหลับช่างดูไร้พิษสง แต่เมื่อแสงอุ่นๆเริ่มทาบลงมาที่ผิวซีดและผมบลอนด์ของเด็กหนุ่ม คิ้วคู่นั้นก็ขมวดตึงจนเขารู้สึกตัว พร้อมกับหรี่ตามองเพื่อรับแสงแรกของวัน ดวงตาของเขาเปล่งประกายเมื่อมีแสงมากระทบ หากแต่ยังคงมีบางอย่างถูกเก็บซ่อนเอาไว้ภายในแววตาคู่นั้น ทว่ามันก็ยังคงเข้ากับผมสีบลอนด์ที่ยุ่งเหยิงและผิวสีซีดของเขาอยู่ดี
เด็กหนุ่มยกศีรษะขึ้นจากหมอน มองไปยังหน้าต่างอย่างหงุดหงิดเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ทิ้งหัวลงบนหมอนอีกครั้ง แล้วสูดหายใจเข้าเต็มปอด ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ราวกับว่ากำลังจะต้องแข่งขันอะไรทำนองนั้น เด็กหนุ่มที่ยังนอนนิ่งหลับตาลง ระหว่างนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเดินเตาะแตะเข้ามาใกล้และหยุดอยู่ข้างเตียง
"เกนเนอร์มาเพื่อบอกว่าอาหารเช้าพร้อมแล้วครับ นายน้อย"
เดรโกลืมตาขึ้นอีกครั้ง เขาไม่ได้ตอบกลับเอลฟ์ตัวน้อยแต่อย่างใด เพียงแต่นิ่งเฉยราวกับกำลังใช้ความคิดทบทวนออยู่ในหัว ก่อนจะผละจากที่นอน และเดินเข้าห้องน้ำไป ปล่อยให้เกนเนอร์มองตามเขา ก่อนที่มันจะหายไป
...................
“ตื่นได้แล้วรอน เธอด้วย แฮร์รี่ เราสายไม่ได้นะ!!!” เสียงเฮอร์ไมโอนี่ปลุกสองเพื่อนซี้ขี้เซาของเธอ ในขณะที่รอนงัวเงียอยากจะนอนต่ออีก ส่วนแฮร์รี่นั้นรู้ดีว่า หากเขาไม่รีบตื่นต้องโดนเฮอร์ไมโอนี่โวยใส่แน่ๆ นั่นเป็นเหตุผลให้เขาต้องปลุกรอนด้วย
“รอน ตื่นเถอะ” แฮร์รี่ว่า พลางเขย่าตัวรอนให้ตื่น ซึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่ารอนไม่มีทางตื่น เขาส่งเสียงอื้ออึงในลำคออย่างขี้เกียจ เฮอร์ไมโอนี่จึงถอนหายใจกับเพื่อนของเธอ และเมื่อรอนไม่ยอมตื่น....
“รอน ตื่น เดี๋ยว นี้!!!” เฮอร์ไมโอนี่ตะโกนกรอกหูรอนเสียงดังสนั่น และก็ได้ผล
“โอเค เฮอร์ไมโอนี่ ฉันยอมตื่นก็ได้ และฉันจะไม่ไปนอนต่อ” รอนพูดเร็วๆ อย่างกับเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี้ เขาไม่ได้หลับ
เฮอร์ไมโอนี่ดูเพื่อนของเธอที่กำลังเดินเข้าห้องน้ำไปอย่างงัวเงีย เธอมองพวกเขาพลางถอนหายใจ.......
เฮอร์ไมโอนี่มาอยู่ที่นี่เมื่อสองสามวันก่อน หลังจากที่เธอได้รับจดหมายจากรอน เขาเล่าถึงเรื่องราวตอนปิดเทอม และชวนเธอให้มาพักที่บ้านของเขาก่อนเปิดเรียน เมื่อเธอมาอยู่ที่นี่ หน้าที่หลักของเธอก็คือ...การปลุกเพื่อนของเธอนั่นเอง
รอนและแฮร์รี่ลงมาข้างล่าง แฮร์รี่ได้ยินเสียงนางมอลลี่ทำอาหารเสร็จพอดี ส่วนเฮอร์ไมโอนี่ที่ลงมาจากข้างบนก่อนพวกเขาก็กำลังช่วยจินนี่จัดโต๊ะอยู่ แฮร์รี่หันไปมองจินนี่ ซึ่งเธอก็หันมามองเขาตอบ ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างเคอะเขิน ส่วนเฟร็ดกับจอร์จยังคงก่อความวุ่นวายจากของเล่นชิ้นใหม่ที่พวกเขาทำกันขึ้นมา ซึ่งมันก็ก่อความรำคาญใจให้นางมอลลี่อยู่บ้าง แต่ก็สร้างเสียงหัวเราะให้คนในบ้านเช่นกัน
“อรุณสวัสดิ์ครับคุณนายวิสลี่ย์” เสียงแฮร์รี่กล่าวสวัสดีนางมอลลี่อย่างสุภาพ
“โอ...อรุณสวัสดิ์จ้ะ แฮร์รี่” นางมอลลี่พูดและเดินเข้ามากอดเขากับรอน และหอมแก้มทั้งสองคน “วันนี้ฉันทำอาหารที่เธอกับรอนชอบด้วยนะ เรารีบมาทานกันเลยดีกว่านะจ๊ะ” พูดจบก็ส่งยิ้มมาให้แฮร์รี่และรอน แต่ดูเหมือนรอนจะไม่เห็นรอยยิ้มนั้น เพราะตั้งแต่เขาลงมาจากข้างบนเขาสนใจแต่อาหารบนโต๊ะนั่น
อาหารพร้อมแล้ว ทุกคนมานั่งกันอย่างเป็นระเบียบ รอนที่หิวกว่าใครมานั่งเป็นคนแรก ตามด้วยสองแฝดวิสลี่ย์ จินนี่ แฮร์รี่ เฮอร์ไมโอนี่ และนางมอลี่ ส่วนนายอาร์เธอร์ต้องไปที่กระทรวงแต่เช้า จึงไม่ได้มาร่วมโต๊ะอาหารด้วย
ทุกคนเริ่มทานอาหารเช้าพร้อมๆกัน อย่างเอร็ดอร่อยจนสองแฝดเริ่มเปิดประเด็นการสนทนาขึ้นมา
“นี่ ทุกคนฉันมีสินค้าใหม่มานำเสนอด้วยนะ รับรองไม่มีปัญหา” เสียงเฟร็ดบอกกับทุกคนขณะกำลังทานอาหารกันอยู่
“ให้ตายเถอะ...นี่พวกพี่ยังไม่เลิกประดิษฐ์ของเล่นพิเรนท์ๆ อีกรึไงเนี่ย?” จินนี่พูดอย่างเบื่อหน่าย
“ไม่มีวัน ฮ่าๆๆ ธุรกิจของเรากำลังรุ่งเลยนะน้องรัก” เฟร็ดกับจอร์จตอบพร้อมกันอย่างสามัคคี
จินนี่กลอกตาไปมากับท่าทางและคำพูดของทั้งสองคน พวกเขาชอบประดิษฐ์ของเล่นปัญญาอ่อน ไร้สาระมาให้เธอและรอนทดลองอยู่เรื่อย และมันก็เกิดปัญหาทุกครั้ง
เมื่อการสนทนาระหว่างพี่น้องวิสลี่ย์จบลง แฮร์รี่จึงพูดขึ้น
“นี่ก็ปีสุดท้ายแล้วสินะ ที่เราจะได้เรียนที่ฮอกวอตส์ ปีที่เจ็ด”
“เราคงคิดถึงกันมากเลย คิดถึงหลายๆอย่างที่ฮอกวอตส์” เฮอร์ไมโอนี่พูด
“ใช่...คิดถึงทุกอย่าง ยกเว้นไอบ้ามัลฟอย การปรุงยาที่แสนหดหู่กริฟฟินดอร์โดนหักคะแนนทุกปี” รอนพูดขึ้นอย่างอารมณ์เสีย หลังจากที่หยุดการกินไปสักพัก
“ไม่เอาน่ะรอน...นี่ก็ปีสุดท้ายแล้ว ทนเอาหน่อยเถอะ” เฮอร์ไมโอนี่บอกรอน ทั้งที่เธอเองก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันเมื่อไหร่ที่เธอจบจากฮอกวอตส์เธอก็คงจะไม่ได้ยินคำว่า ‘เลือดสีโคลน’ จากปากของมัลฟอยอีก และนั่นก็เป็นเรื่องที่น่ายินดี
เฮอร์ไมโอนี่คิดในใจ ในขณะที่สายตาของเธอเผลอไปเห็นแฮร์รี่กำลังนั่งมองจินนี่ เมื่อจินนี่เงยหน้าขึ้นมาแฮร์รี่ก็หลบตา เฮอร์ไมโอนี่มองทั้งคู่อย่างขบขัน ส่ายหน้าน้อยๆ กับอาการทั้งสองคน และเธอก็หันไปเห็นรอนที่กำลังกระหน่ำกินอย่างกับกลัวว่าอาหารตรงหน้าจะหายไปซะก่อน
และเมื่ออาหารบนโต๊ะหมดเกลี้ยงไม่มีเหลือ จินนี่ และเฮอร์ไมโอนี่จึงช่วยกันเก็บจานชามบนโต๊ะเพื่อนำไปล้าง แต่โดยปกตินางมอลลี่จะใช้เวทมนต์ในการจัดการ ดังนั้น ทั้งสองสาวจึงไม่ต้องเหนื่อยให้มาก ในวันนี้ ทังรอน จินนี่ เฮอร์ไมโอนี่ และแฮร์รี่ต้องไปตรอกไดแอกอน เพื่อไปซื้อหนังสือเรียนที่พวกเขาต้องใช้กันในปีนี้ ทั้งสี่จึงเตรียมพร้อมกันอย่างดี
“เอาล่ะ ทุกคนวันนี้เราจะต้องไปตรอกไดแอกอนกัน พวกเธอเตรียมตัวกันดีแล้วใช่มั้ย งั้นเราไปกัน” มอลลี่เอ่ย
TBC.
Next chapter: ตรอกไดแอกอนกับคนที่ไม่อยากเจอ
>>>> >>>> >>>>
ความคิดเห็น