เจ้าสาวร้อยเกี้ยว(อยู่​ในขั้นตอนกำลังลงเนื้อหารีไรท์และติดเหรียญ)​

กฐิน เป็นนามของตัวนางที่ไม่เคยได้ใช้เลยอีกสักครั้ง เมื่อหลุดมาอีกภพหนึ่งพร้อมกับการหายตัวไปอย่างเป็นปริศนาของวิญญาณปู่คำศรีที่มักติดตามนางไม่ห่างกายเสมอ ทว่านั่นมิใช่ปัญหาใหญ่ในเรื่องที่ไม่เจอวิญญาณที่เป็นญาติหนึ่งเดียวทั้งสองโลกนี้ สิ่งที่ซวยที่แท้จริงคือการเห็นผีไม่ได้ช่วยประโยชน์อะไรมากนัก ซ้ำยังหนีตายจากเงื้อมมือบุคคลแปลกประหลาด กระนั้นแล้วมันก็เป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น เพราะตอนนี้นางจะอดข้าวตาย ขนาดที่ว่าซาลาเปาบูดเน่านางต้องแย่งสุนัขกิน เอาเถิดทางรอดมันก็พอมีอยู่บ้างเมื่อสวรรค์บรรดาลให้นางเห็นคนผู้หนึ่งทะเลาะกันอยู่!!

.

.

.

.

.

"ไม่มีใครทั่วใต้หล้ากล้าแต่งงานกับป้ายวิญญาณหรอก ท่านอย่ามาเพ้อเจ้อ ทางที่ดีท่านควรไปทำบุญที่อารามแล้วให้เขาไปสงบสุขจะดีกว่าเสียอีก" สตรีผู้นั้นกล่าวเสียงดังขึ้นกว่าเดิมทำให้กฐินเลิกคุยกับท่านป้าชั่วครู่ แล้วหันมาสนใจกับสตรีทั้งสองคนนั้นต่อ

"ฮึ! ทำไมจะไม่มี ย่อมต้องมี สตรีที่ยอมหากข้าให้เงินที่มากพอ"

 สตรีนางโลมผู้นั้นระบายลมหายใจออกมาอย่างเอือมระอาจนหน้าอกที่นูนออกมาจากสาบเสื้อกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อย นางนั้นอยากจบบทสนทนาโดยเร็วแต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมโดยง่าย

"ไม่ว่าท่านจะเอาตำลึงทองขนมาเป็นสิบหีบ ผ้าแพร อัญมณีเครื่องประดับ อีกหลายคันรถม้า ก็ไม่มีสตรีหน้าไหนกล้าแต่งให้บุตรชายที่ตายไปเป็นผีเข้าจวนท่านหรอก" 

กฐินที่ได้ยินจำนวนของมีค่าที่เธอประเมินค่าไม่ค่อยถูกนั้น ก็ให้ตาเป็นประกาย ของมีค่าเยอะขนาดนั้นไม่มีใครคิดจะแต่งเลยเหรอ

"หากมีผู้ใดกล้าแต่งข้าจะให้สินสอด ทองห้าหีบ เงินอีกสิบหีบ ผ้าแพรและอัญมณีสิบคันรถม้า แถมให้ด้วยลูกพลังอีกสิบหีบ มีผู้ใดกล้าบ้างหากแต่งให้บุตรชายข้า ข้าจะยกให้ทั้งหมดโดยไม่เสียดาย"

 สตรีผู้นั้นเอ่ยสินสอดที่มีค่ามากมาย จนทำให้หญิงสาวที่ยังไม่แต่งงานร่วมมุงดูรอบ ๆ ตาโตกันเป็นแถบ แต่กระนั้นแล้วก็ไม่มีใครกล้าออกตัวว่าจะแต่งเข้าจวนเป็นสะใภ้ไร้สามีให้กับบุตรชายไร้วิญญาณแก่นาง

"หึ!ท่านเห็นรึไม่ ไม่ว่าสตรีผู้ใดล้วนไม่มีใครอยากแต่งกับผี หากมีใครกล้า ข้าจะยอมก้มกราบเท้าท่านเสียประเดี๋ยวนี้เลย!" 

นางโลมผู้นั้นกล่าวด้วยน้ำเสียงที่เจือแววเย้ยหยันหญิงชราตรงหน้า นางนั้นใช้สายตาดูถูกดูแคลนมองออกไปโดยฐานะของนางไม่สมควรทำกิริยาแบบนั้นเสียด้วยซ้ำ

ทางกฐินที่พยายามคำนวณสินสอดจากการนับมือหยุกยิกไปมาก็ให้มึนงง เธอนั้นไม่รู้มูลค่าที่แท้จริงว่ามันมีค่าเท่าใด แต่แล้วไงฉันจะแต่ง

"แต่งค่ะ ฉั.. เอ่อข้าจะแต่งเขาจวน ให้ท่านเอง" กฐินยกมือขึ้นสูงแล้วกล่าววาจาที่เต็มไปด้วยความยินดีอย่างถึงที่สุด แววตาของเธอส่อประกายให้โลกรู้ว่าเธอนั้น ต้องการเงิน เงิน เงิน และก็เงิน

.

.

.

พวกเจ้าจะเชื่อข้าหรือไม่ ว่าเหตุการณ์นี้จะกลายเป็นที่มาของข้า นามว่า

'เจ้าสาวร้อยเกี้ยว'

::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::

ไม่มีอะไรแนะนำมากนอกจากว่าไปอ่านเอาความกาวได้เลยเจ้าค่ะ!!