บอกใจให้หยุดรัก

ลำดับตอนที่ #1 : กลับมาหารัก...

ไหมแพรมองภาพตรงหน้าเธอ ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก บรรยากาศอันแสนเศร้า ผู้คนมากมายต่างมารวมกันอยู่ ณ ที่แห่งนี้
ความรู้สึกของเธอมันมากกว่า ความเศร้า เสียใจ แต่เธอพยายามที่จะไม่ร้องให้...ไม่ใช่สิ เมื่อครั้งได้รับโทรศัพท์ก่อนกลับมาเมืองไทย เธอร้องจนไม่มีน้ำตาจะไหนแล้วต่างหาก

ไหมแพรบอกตัวเองว่า เธอยังไม่อยากเข้าไปสู่บรรยากาศอันแสนเศร้านั้น จึงได้แต่มองอยู่ห่างๆ บนศาลาของวัดแห่งนี้ มีรูปของผู้หญิงคนหนึ่ง ที่หน้าตาเหมือนกับเธอไม่ผิดเพี้ยน�ผู้หญิงในรูปกำลังยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน��"พิมพ์� หลับให้สบายเถอะนะ ไหมกลับมาแล้ว"�

ด้านข้างของศาลา พิภพ บิดาของเธอกำลังต้อนรับแขกผู้ใหญ่ท่านหนึ่งอยู่��เธอมองออกว่าของพ่อที่พยายามทำตัวแข้มแข็งนี้เศร้าเพียงใด แต่คนที่เธอห่วงที่สุดก็คือ คุณลดา คุณแม่ของเธอ ป่านนี้แม่จะเศร้าใจเพียงใดต่อการจากไปของน้อง ไหมแพรพยายามมองหาแม่ แล้วก็พบคุณลดานั่งอยู่ที่เก้าอีกด้านหน้าสุด โดยที่มี "เขา" คอยดูแลอยู่อย่างใกล้ชิด ... 4 ปีแล้วสินะ ที่เธอไม่ได้เจอเค้า 4 ปีที่เธอหาอ้างในการไปเรียนต่อต่างประเทศเพื่อหนีความเจ็บปวด โดยที่หาข้ออ้างต่างๆนาๆ เพื่อที่จะไม่ต้องกลับมาเจอเขาอยู่กับปานพิมพ์...

"ไหม" เสียงเรียกของคุณพิภพ ทำให้เธอตื่นจากพวัง คุณพิภพขอตัวจากแขกผู้ใหญ่ท่านนั้น แล้วตรงมาสวมกอดเธอโดยเร็ว
"ไหมมายังไงลูก ทำไมไม่โทรบอกพ่อ จะได้ให้คนไปรับ"
"ไหมไม่อยากรบกวนค่ะพ่อ รู้ว่าทุกคนกำลังยุ่งกับงาน ลงเครื่องแล้วไหมก็เรียกแท็กซี่ตรงมานี่เลย นี่ก็เอาของมาแค่นิดเดียว" เธอมองมายังกระเป๋าเดินทางขนาดเล็กข้างตัว
พิภพไม่ซักถามอะไรต่อ เขารู้นิสัยของไหมแพรดี ลูกสาวคนโตเป็นคนเก่ง� สามารถจัดการเรื่องต่างๆ และดูแลตัวเองได้ตั้งแต่เล็กๆ ในขณะที่คนอื่นๆต้องคอยดูแลปานพิมพ์ซึ่งเป็นเด็กอ่อนแอ ขี้โรคมาตั้งแต่เกิด
"ไปหาน้องก่อนนะลูก แล้วนี่แม่เค้ารู้รึยังว่าไหมมาถึงแล้ว" ไหมแพรส่ายหน้า คุณพิภพจึงจูงมือเธอเดินเพื่อไปหาคุณลดา

เมื่อไปถึงศาลา แพรไหมยกมือไหว้ ญาติๆ และแขกที่มาในงาน หลายคนยังจำแพรไหมได้ก็รับไหวและกล่างทักทาย แต่หลายคนก็แสดงอาการตกใจ เพราะว่าหน้าตาของไหมแพร และปานพิมพ์เหมือนกันจนแทบแยกไม่ออก ยกเว้นคนที่สนิทกับแฝดทั้งสอบจริงๆ

"คุณลดา" พ่อส่งเสียงเรียกแม่ของเธอเบาๆ แม่ยังร้องให้ทำใจไม่ได้ต่อการจากไปของปานพิมพ์
เมื่อแม่หันมาเห็นเธอ ก็รีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ด้านหน้าแล้วมากอดเธอทันที
"ไหม� พิมพ์..พิมพ์ไม่อยู่กับเราแล้วนะลูก" เธอได้แต่กอดตอบคุณลดา�
"ไหม พาแม่ไปนั่น แล้วอยู่เป็นเพื่อนแม่ก่อนนะลูก" พ่อแตะไหล และกล่าวกับเธอเบาๆ ไหมแพรจึงพาคุณลดาไปนั่งที่โซฟาที่เดิมคอยโอบและจับมือคุณลดาไว้ ลดากอดไหมแพรไว้เหมือนเป็นที่ยึดเหนี่ยวและตัวแทนของปานพิมพ์ที่จากไป

นนท์มองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเงียบๆ เขามองเห็นไหมแพรตั้งแต่เธอเดินเข้ามากับคุณพิภพ แล้วมีเสียงพูดคุย ตกใจจากแขกบางส่วน
วินาทีแรกเขาเองก็ตกใจมาก แต่เขาเองสนิทกับฝาแฝดมาตั้งแต่เด็ก สามารถแยกฝาแฝดทั้งสองออกได้ไม่ยากนัก "ไหมแพรที่มีความมั่นใจ กับปานพิมพ์ผู้อ่อนโยน"��แต่ใจหนึ่งเขาก็แอบหวังให้ผู้หญิงที่เดินตามคุณพิภพเข้ามา เป็นปานพิมพ์ของเขา

ไหมแพรหันมามอง และค้อมศีรษะทักทายชายหนุ่มที่นั่งอยู่อีกด้านของคุณลดา�ด้วยความที่มือของเธอยังโอบมารดาไว้จึงไม่ได้ยกมือไหว้เขา�
"สวัสดีค่ะพี่นนท์" เมื่อเอ่ยออกไปแล้ว ไหมแพรก็รีบหันหน้ากลับมาโดยเร็ว เหมือนว่าถ้าเธอมองเค้านานกว่านี้ เธออาจเปิดเผยความลับของเธอออกไป ...อย่านะไหม ยังไงเค้าก็รักพิมพ์....ไหมแพรนึกในใจ

"สวัสดีครับ..น้องไหม" นนท์เอยตอบหญิงสาว� สายตาที่มองมาเมื่อครู่ของหญิงสาวที่หน้าตาเหมือนกับปานพิมพ์แทบแยกไม่ออกนี้ ไม่ใช้สายตาที่อ่อนโยนและเต็มไปด้วยความรักเหมือนปรกติที่ปานพิมพ์มองเขา แต่เป็นสายตาบางอย่างที่เขาอ่านไม่ออก ...เขาคงเสียสติไปแล้วที่อยากให้ไหมแพรกลายเป็นปานพิมพ์� หญิงสาวทั้งสองเหมือนกันก็แค่หน้าตาเท่านั้น� ยังไงพิมพ์ก็จากไปแล้ว� แม้จะเสียใจเพียงใด เค้าคงต้องทำใจยอมรับความจริงข้อนี้ให้ได้� แต่ทำไมเค้าสังหรใจแปลกๆว่าจะมีเหตุการณ์บางอย่างเกิดขึ้นก็ไม่รู้....