คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Actuality
Actuality
หลายชั่วโมงก่อน...
ยองแจกลับไปเก็บของที่บ้านของฮิมชาน บ้านที่เคยถูกเรียกว่าเป็นบ้านของเรา ยองแจรักฮิมชานมากเเต่ก็เหนื่อยกับการที่จะรักไปพร้อมกับความเจ็บปวดเหมือนกัน
"แม่ผมจะเรียนเรียนต่อที่อเมริกา"
"...กลับมาซะดึก เเถมยังที่จะไปอเมริกอีกไม่ได้ทะเลาะกับใครมาใช่ไหมเรา?"
"ป่าวสักหน่อย ผมก็เเค่อยากเป็นหมอที่เก่งๆเหมือนพ่อไง"
"เเต่พ่อเราน่ะ... เห็นอย่างงั้นเขาจบโทจบเอกที่มหาลัยโซลนะ"
"ผ ผมก็อยากเก่งยิ่งขึ้นกว่านี้! ที่อเมริกาน่ะเขามีเครื่องมืออุปกรณ์และความก้าวหน้ามากมายนะครับแม่"
"...งั้นจะเรียนจบเเล้ว จะกลับมาเป็นหมอที่รพ.ของพ่อกับแม่หรือป่าวล่ะ?"
"ก็ต้องเป็นสิครับ?!"
"...เเต่ที่โซลคงไม่มีเครื่องมือที่อาจจะทันสมัยเท่าอเมริกาหรอกนะ"
"...โอเคครับแม่ ผมเเค่ทำตัวเป็นเด็กอยาดหนีปัญหา"
"ไม่เอาน่า ยองเเจลูกแม่เก่งจะตายเป็นอะไรครับ ทะเลาะกับฮิมชานหรอ? แดฮยอนมาหาเราก็ไม่อยากพบหรือทะเลาะกับแดฮยอน"
"...ผมก็เเค่อยากอยู่คนเดียว"
หลังจากที่ลูกชายของตัวเองพูดเธอก็ลุกขึ้นกำลังจะเดินออกจากห้องไป
"แม่จะไปไหนครับ?!"
"ก็เราอยากอยู่คนเดียวนี่นา"
"เเม่ครับ ฮึก สนใจผมหน่อยสิ อย่าทำแบบนี้ได้ไหมครับ ฮึก"
"ไม่เอาน่า ~ ยองเเจเราโตมากเเล้วนะครับ ร้องไห้เป็นเด็กๆเลย ลูกของเเม่เป็นคนเข้มเเข็งไม่ใช่หรอครับ?"
"ฮึก ครับ ผมก็เเค่คิดอะไรไม่ออกแล้วตอนนี้"
"...แล้วเรารู้ได้ยังไง ว่าไม่มีใครสนใจ พ่อกับเเม่ล่ะครับ? หรือเราเเคร์คนอื่นมากกว่าพ่อแม่หรอ?"
"ไม่นะครับ! ผมรักพ่อกับแม่มากนะ เเล้วก็เเคร์ที่สุดด้วย!!"
"...เเล้วแดฮยอนล่ะ? เขาก็เเคร์ลูกนะ ถึงเขาจะทำตัวเหมือนไม่สนใจลูก แต่มีสักครั้งไหมที่แดฮยอนทำให้ลูกเสียใจน่ะ"
"ไม่มีครับ..."
มีสิ... เเต่ไม่ใช่เพราะเเดฮยอนไม่เเคร์
เเต่เเค่แดฮยอนไม่ได้รักผม...
"งั้นเราก็คิดดีๆเรื่องอเมริกานะ ถ้าเราอยากไปต่อที่อเมริกาจริงๆแม่ก็ไม่ว่าหรอกนะ เเต่ค่อยไปต่อโทที่นั้นก็ได้นี่นาถ้าเราต้องการพ่อกับแม่ไม่ขับหรอก คิดดีๆนะ เเม่ไปล่ะ"
"...ครับ ขอบคุณครับแม่"
ผมจะไม่หนีอีกแล้ว...
หลังจากนั้นพอตอนเช้ามีข่าวของดาราที่ตอนนี้คล้ายๆกับกำลังถูกดันให้ออกจากวงการ คนนั้นคือพี่ฮิมชานทั้งสีหน้าเเละเเววตาของพี่เขามันทั้งดูเคลียร์เเละหน้าโซมคล้ายคนอดหลับอดนอน เมื่อคืนพี่ฮิมชานโทรมาเเค่สามสายเเละไม่มากกว่านั้นเพราะพี่ฮิมชานรู้ดีว่าถ้าผมไม่รับก็คือไม่นับ ก่อนที่พี่เขาจะส่งข้อความมามันก็แทบจะมำให้ผมใจอ่อนทั้งทีเเต่ผมจะไม่ยอมง่ายๆอีกแล้ว
พี่ฮิมชาน
ยองแจ เราจะทิ้งพี่ไปแบบนี้เลยหรอ พี่รู้พี่ผิดแค่ขอโอกาสอีกครั้งได้ไหมเเค่ครั้งนี้ครั้งเดียว พี่ขอโทษ พี่ไม่สัญญานะว่าจะไม่ทำให้เราเสียใจ เเค่พี่จะทำให้ได้ พี่จะทำให้ทุกวันของนายมีเเต่รอยยิ้ม พี่รักยองเเจนะ
บ้านตระกูลคิม
เพี๊ย!!!
ฮิมชานถูกพ่อตบที่หน้าอย่างเเรงจนเกิดรอยแดงจางขึ้นที่ใบหน้า
"เเกจะทำให้ตระกูลฉันเสื่อมเสียไปถึงไหนห๊ะ!!"
"แล้วที่แกแอบคบกับไอเด็กนั่น! อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้นะ!!"
"หึ ฉันว่าฉันไม่เคยสอนแกให้เป็นไอพวกรักเพศเดียวกันแบบนี้!!"
"ผู้หญิงก็มีตั้งเยอะเเยะ เเล้วที่แกไม่ยอมรับที่จะมาดูเเลงานที่บริษัทต่อก็เพราะแกเลือกที่จะอยู่กับไอเด็กนั้น!! เเล้วตอนนี้มันมันเป็นยังไง!!! แม่กับพ่อจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!!!"
คุณนายคิมหยิบหนังสือพิมพ์หลายฉบับเขวี้ยงใส่หน้าลูกชายคนโตของเธอ
"เพราะไม่มีใครเหมือนยองแจ ผมรักยองเเจ"
"แล้วแกจะกลับมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกทำไม!! ฉันเคยบอกแกเเล้วใช่ไหมว่าถ้าแกยังคบกับไอเด็กนั่นอยู่แกไม่มีสิทธิที่จะเหยียบเข้ามาในบ้านหลัวนี้!!!"
"แล้วพ่อคิดว่าผมอยากเข้ามาในบ้านหลัวนี้นักหรอ!!"
"ไอฮิมชาน!!!"
พ่อของฮิมชานเดินเข้ามากระชากคอเสื้อลูกของตัวเองก่อนที่จะตบไปอีกทีเเรงๆ จนตอนนี้มีเลือดไหลออกมาที่มุมปาก
"แกกล้ามาอวดดีในบ้านของฉันงั้นหรอ!!"
"...ที่นี่มันบ้านของฉัน คิมจินวู"
"พ่อ!! / ปู่ครับ"
"ฉันไม่เคยสอนแกให้เลี้ยงลูกด้วยวิธีแบบนี้ ฮิมชานมากับปู่"
"เเต่มันเป็นลูกผม!!"
"แกจะหยุดบ้าไหมจินวู"
"แล้วก็นะ... การที่ฉันส่งจีวอนไปที่อเมริกาเพราะไม่อยากให้เขาต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้ เเล้วนี่หรอ? วิธีของการเป็นแม่ที่ดีของเธอน่ะ ฮเยจอง"
ฮเยจองถึงกับหน้าชาเพราะเดิมทีพ่อของจินวูก็ไม่ค่อยชอบเธอตั้งเเต่ที่เจอกันเเล้ว เเต่ที่ยอมให้เเต่งหรืออยู่กันมาจนถึงตอนนี้เพราะพ่อของจินวูไม่ได้เป็นพวกชอบขัดขวางความสุขของลูก
เคยมีอยู่หลายครั้งที่วิธีการเลี้ยงลูกของเธอมักจะไม่เข้าตาคนเป็นปู่สักเท่าไหร่ เธอเคยอยากให้ฮิมชานมาเป็นคนดูเเลบริษัมต่อไปเเต่ฮิมชานก็เลือกที่จะเข้าวงการเเต่เธอก็ยังอะไรกับลูกชายนักเพราะยังไงฮิมชานก็ต้องกลับม่ดูแลบริษัทอยู่ดี แต่ก็ทะเลาะกับพ่อขอวตัวเองบ่อยขึ้น จนฮิมชานไปซื้อบ้านอยู่ข้าวนอกและยังมามีเรื่องที่คบกับยองแจอีก เด็กนั่นน่ารักนิสัยโอเคมีฐานะเเต่ติดอย่างเดียวที่เป็นผู้ชาย ถ้าคบกับแบบพี่น้องเธอก็จะไม่ห้ามเลยเเต่มันไม่ใช่ ซึ่งคนที่รับไม่ได้มากที่สุดก็คือจินวูผู้เป็นพ่อ เเละครั้งที่รู้ความจริงจากปากของลูกชาย เขาจังไล่ลูกชายของตัวเองออกจากบ้านเเละไม่ให้กลัยมาเหยียบบ้านหลังนี้อีกถ้ายังไม่เลิกกับเด็กนั่น
ความหวังทุกอย่างเลยมาลงที่จีวอนลูกชายคนเล็กที่พ่อแม่ให้ความสนใจน้อยมาตลอดเเต่ตอนนี้กับรักและพาออกงานสังคมออกนอกหน้า ส่วนคนเป็นปู่ก็รับไม่ได้เต็มทนกับการที่ต้องเห็นหลานคนนึงต้องทุกข์เพราะสิ่งที่ถูกยัดเยียดให้ทำ หลานอีกคนที่ทำดีมาตลอดแต่เพียงเเค่ทำตามความฝันของตัวเองกับมีความรักที่อาจจะแปลกเกินกว่าคนเป็นพ่อแม่จะรับได้ เขาก็ไม่ได้อยากสนับสนุนเเต่ถ้าได้เห็นหลานมีความสุขก็เพียงพอแล้ว จีวอนจากที่เป็นเด็กร่าเริงสดใสยิ้มง่ายนับวันก็ยิ่งไม่ต่างกับคนที่ไร้ซึ่งชีวิตจิตใจ ยิ่งพี่ชายไม่อยู่ ตัวเองก็เหมือนไม่เหลือใครคนเป็นปู่เลยจัดการส่งจีวอนให้ไปอยู่กับย่าที่อเมริกาด้วย หรืออีกในนึงคือไปเรียนต่อ แต่ไปเรียนในสิ่งที่ตนเองรัก ใช่เวลาอยู่สักพักกว่าจะกลับมาเป็นเด็กร่าเริงยิ้มเก่งได้
ปู่ฮิมชานก็เคยออกงานสังคมมามากแต่เพราะเป็นคนรักสงบไม่ค่อยชอบความวุ่นวายเลยมีคนที่รู้จักเเละค่อนข้างสนิทกันไม่กี่คน ที่สนิทด่วยมากๆก็คงท่านจองปู่ของแดฮยอน เเต่พ่อของยองแจเพราะทั้งคู่มีพ่อของยองแจคอยดูแลเวลาเข้ารพ.อยู่บ่อยเเละหลายครั้งที่เจอยองเเจเด็กคนนั่นก็น่ารักดี ถ้าหากจินวูกับฮเยจองยอทเปิดใจสักนิด ทุกวันนี้ที่บ้านก็คงจะสงบได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ไม่ใช่บ้านที่ร้อนดังไฟจนคนอยู่ต้องย้ายออกไปคนล่ะทิศล่ะทางแบบนี้
"ฮิมชาน... เหนื่อยมากไหนหลานปู่ ไปทำแผลก่อน"
"...เเค่นี้เล็กน้อยครับปู่"
"กลับมาครั้งนี้ที่มาหาปู่จะเอาจริงใช่ไหม? เรื่องที่ปู่เคยขอนะ ปู่ไม่ได้บังคับ"
"...ผมอยากทำครับ ตอนนี้ผมเข้าวงการผมรู้เเล้วว่ามันไม่ใช่ความสุขที่เเท้จริงของผม มันยังทำให้ผมเสียคนที่ผมรักเพราะความเห็นแก่ตัวของผมด้วย"
"...เรารักเขามากหรือป่าวยองแจน่ะ ถ้ารักก็ไปหาเขาสิ"
"ไม่ได้หรอกครับ... จนกว่าผมจะดีกว่านี้"
มหาลัยโซล...
"...ยงกุก"
"นายรู้จักพี่งั้นหรอ?!"
"พี่ยงกุกใครมันจะไม่รู้จักพี่กัน เเต่พี่คนนี้เขาพึ่งเข้าใหม่ครับ ที่พึ่งเข้ามาตอนปีสองน่ะ"
จุนฮงบอกยงกุกเเต่ตานี่มองแดฮยอนเขม้ง
"...พี่ยงกุก จำผมไม่ได้หรอ ผมแดฮยอนไง"
"อ้อ นายหลานผู้บริหารฉันรู้ๆ ใครมันจะไปรู้จักนายกัน จงออบอ่ะกนังสือพี่ไปน่ะ"
"ยงกุกอย่าเมินผมแบบนี้สิ"
"เห้ๆ ฉันเป็นพี่นาย... และฉันจำไม่ได้ว่าเคยรู้จักคนอย่างนาย"
"เดี๋ยวสิ ยงกุกผมแดฮยอนไง ผมแดฮยอน!"
แดฮยอนกระชากต้นเเขนของยงกุกเอาไง เเละเพราะยงกุกเป็นคนมือไว้ลืมตัวเผลอต่อยเข้าที่หน้าขอวแดฮยอนเต็มๆ
ยงกุกเห็นก็กำลังจะขอโทษเเต่เพราะจงออบเข้าไปดูเเลเป็นที่เรียบร้อยเเล้วเเถมไม่มีช่องให้พูดขอโทษได้เลย บวกกับพวกสายตาของคนที่มองมา ยงกุกเลยเลือกที่จะเดินหนีไป
"พี่แดฮยอนเจ็บมากหรือป่าว! พี่ยงกุกเป็นอะไรของเขานะ ไปหงุดหงิดมาจากไหน"
เเต่คนที่สะใจเห็นว่าจะเป็นจุนฮงเเต่กลับต้องเจ็บเพราะภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า เพราะจงออบเป็นห่วงมาซะจนเขากลัว
"พี่ไม่เป็นอะไร... อีกอย่างยงกุกแค่ไม่ชินเเละตกใจน่ะ เขาไม่ได้หงุดหงิดอะไรหรอก พี่ขอไปตามยงกุกก่อนนะ"
"พี่พูดอย่างกับรู้จักพี่ยงกุกดี..."
พี่เคยรู้จักกับพี่ยงกุกมาก่อนงั้นหรอ...
ใช่ที่พี่พูดน่ะถูกแล้ว...
พี่ยงกุกไม่ได้หงุดหงิด
แดฮยอนที่ลุกขึ้นโดยมีจงออบประคองเเขนอยู่ แดฮยอนกล่าวขอบคุณจงออบก่อนจะเเกะมือของจงออบออกเเล้วรีบวิ่งไปหายงกุก
จงออบมองตามแดฮยอนที่วิ่งออกไปจนสุดสายตาพี่แดฮยอนเป็นอะไรกับพี่ยงกุก
เจ็บ...
รู้ถึงเหมือนอยากจะร้องไห้
"...ออบบี้"
"จุนฮง... ฉันว่า ฉันชอบเขา พี่แดฮยอนน่ะ"
นี่เเหละที่ฉันกลัว...
เเต่บางครั้งนายไม่ต้องบอกฉันซะทุกเรื่องก็ได้นะ
เพราะฉันก็เจ็บ... จงออบ
จุนฮงจ้องมองจงออบด้วยสายตาที่เเสนเจ็บปวดเเต่จงออบก็ไม่เคยหันมามองเลย ไม่เลยสักครั้ง
จุนฮงส่งมือของจัวเองไปกุมมือของจงออบไว้เเน่น ไม่ใช่แบบการให้กำลังหรือปลอบ เเต่เพียงเเค่ต้องการให้หันกลับมามอง ว่าผู้ชายคนนี้กำลังร้องไห้อยู่
จงออบที่รู้ถึงเเรงบีบที่มือ มือที่ใหญ่ที่อบอุ่นที่มักจะปกป้องเขาไว้เสมอ
กำลังปลอบกันอยู่อย่างงั้นหรอ...
ขอบคุณนะ... เพื่อน
ก่อนที่น้ำตาหยดใสจะค่อยๆไหลออกมาจากดวงตา เเต่ก็ยังคงไม่หันกลับมา ว่าทีใครที่ต้องเสียน้ำตาเพราะตัวเองเช่นกัน
น้ำตาหยดนึงค่อยๆไหลออกมาจากดวงตาข้างซ้ายของจุนฮง พร้อมกับความเศร้าแบบทวีคูณเพราะจงออบไม่คิดจะหันกลับมามอง พร้อมกับมือที่ไม่คิดจะบีบตอบกับมาเช่นกัน
มีเพียงเขาคนเดียวที่ต้องการจะจับมือคู่ที่เอาไว้
เเต่สำหรับอีกคนมันไม่ใช่เลย...
To Be Continued…
______________________________________________________________________________________________________________________________________________________________
สาบานว่าตอนแรกไม่ได้กะจะให้ดราม่าจริง TT
แต่เขาเคลียร์ได้ ^^ อาจจะมี 15 ตอนจบนะหรืออาจจะมากกว่าแต่ไม่น่าเกิน 20 จ้า
ความคิดเห็น